Jak sobie pomóc? - Netkobiety.pl

Jeśli dziewczynki miały problem z uwagą ojców, potem szukają tej uwagi u facetów i tak to się ciągnie. Myślę, że on po prostu się ciebie boi. Bo nie będzie mógł z tobą sam oddychać. Całą uwagę, będzie musiał oddać tobie.

Prawda jest taka że żadna g...na terapia nie da w tym wypadku tego co zmiana środowiska. Jedyne komu (lub czemu) w takiej sytuacji taka terapia pomoże, to tylko portfelom "terapeutów".

+1.

W punkt. To jest dokladnie ta sama dynamika.
Narkotyki krotkoterminowo daja znaczna ulge w cierpieniu, ktorego zrodlo lezy gdzies indziej.
Dlugofalowo dodaja cierpienia (czego jestesmy swiadomi) - sprawiajac, ze potrzebujemy ich jeszcze bardziej.

Relacja z tym mezczyzna tez krotkoterminowo przynosi Ci ulge w cierpieniu, ktorego zrodlo lezy gdzies indziej.
Rozmowa z nim daje Ci poczucie zrozumienia i spokoju.

Natomiast jego brak checi zaangazowania sie sprawia, ze martwisz sie o to czy nie marnujesz czasu na kogos, kto Cie zostawi gdy bedzie Ci duzo trudniej znalezc kogos innego (kto moglby sie zaangazowac).
Wiec dlugofalowo wplywa negatywnie na twoje poczucie bezpieczenstwa - i co za tym idzie - spokoju.

Tak jak narkoman jestes w sytuacji, ktora Cie uspokaja a jednoczesnie martwi (poprzez budowanie ryzyka na przyszlosc).

Gary pewnie by nie widzial tutaj zadnego problemu - baw sie xD

Problem natomiast polega w tym, ze nie masz nikogo innego kto by Cie rozumial i pozwolil Ci byc soba - narzekac, byc negatywna itp - a jednoczesnie byl troche YOLO i zarazal takim luzackim podejsciem.

Jak go rozwiazac?
Moim zdaniem potrzebujesz znalezc sobie jeszcze kogos (najlepiej kolezanke - od biedy faceta, ktory chce sie zaangazowac), z kim bedziesz sie czula tak dobrze jak z nim.
Do tego czasu kontakt z nim pomaga Ci utrzymac rownowage (myslenie o przyszlosci ja zachwiewa) wiec utrzymuj.
(Z duzym prawdopodobienstwem gdyby ten facet sie zmienil i zdecydowal zaangazowac, przestalby miec tak atrakcyjny, uspokajajacy wplyw na Ciebie - bo jego brak przejmowania sie innymi i bycie wolnym jak ptak daje mu poczucie luzu, ktorym zaraza i ktore Ci tak - krotkofalowo - pomaga)

Tylko laczac krotko-dystansowe poczucie rownowagi z jednoczesnym planowaniem i praca nad dywersyfikacja zrodel pomocy lub / i szukaniem / ograniczaniem zrodel watpliwosci (codziennych) jestes - moim zdaniem - w stanie cos zmienic w swoim zyciu na lepsze.

Nie jest tak, nie jestem bluszczem. Miałam znajomych, byłam towarzyska, wyjeżdżałam z koleżankami, chodziłam na zajęcia. Piszę w czasie przeszlym, bo odsunęłam sie od większości znajomych. Nie umiem już funkcjonować jak kiedyś.
Poza tym wydaje mi się, że On lubi jak się koło niego skacze. Jak w jego towarzystwie piszę z kimś innym to od razu się uaktywniał. Przykładowo bylismy w xero. Stał przy ladzie i czekał na dokumenty. Ja w tym czasie pisałam z koleżanką i uśmiechałam sie do telefonu. Zaczął mi puszczać sygnały, wygłupiać się przy ladzie. Jak dziecko szukające uwagi.

Dziękuję za inne Wasze posty. Odpiszę później, bo teraz muszę wyjść.

Być może osobowość narcystyczna... Nic Ci nie da próba "rozgryzienia" go, stracisz tylko na to swoją energię. Przyjaciel kiedyś zadał mi pytanie, kiedy akurat płakałam po swoim ex, "wiedząc jaki jest, jakie ma wady i zalety, chcesz tak spędzić całe życie? - yyy....nie? - to po co głupia płaczesz?" Heh, no właśnie sobie zadaj też te pytanie, mi bardzo pomogło, stąd przekazuje Tobie

Kiedyś nie byłaś bluszczem.

Ty zaś lubisz skakać kolo niego.

Co możesz zrobić dla siebie?
Uznać, że jesteś (bo jesteś, czy tego chcesz, czy nie) za swe decyzje odpowiedzialna.

Myślałam o tym. Żeby to wszystko rzucić i wyjechać. Ale mam tutaj za dużo zobowiązań. Nie jestem w stanie wyjechać.

Myślałam o osobowości narcystycznej. Ale wiele cech nie pasuje. On sobie doskonale zdaje sprawę ze swoich złych zachowań. Wyciąga wnioski, rozumie emocje innych ludzi. W pewnym momencie myślalam, ze On nie ma żadnych emocji, nie wie co to empatia. Ale doskonale wie. Zdawał sobie sprawę z tego, że np. źle mnie potraktowal. Unikał natomiast nazywania moich emocji. Ograniczal sie do stwierdzenia, że nie jestem w humorze, a nie że mnie skrzywdzil swoim zachowaniem.

Penne Twoja postawa jest mi zupełnie obca, wręcz jestem przeciwnością i nigdy bym się w taki układ nie wplątała. Postanowiłam jednak zastanowić się zupełnie obiektywnie co może sprawiać, że kobiety wchodzą w takie układy. Skąd się bierze takie zachowanie i pragnienia.

Nie czuj się urażona, bo nie o to mi chodzi. Chcę Ci jedynie napisać, co moim zdaniem Tobą kieruje. Przemyśl to sobie na spokojnie - jeśli nie widzisz się w tym, to zwyczajnie to pomiń

Myślę, że Twoim zachowaniem kieruje egoizm. Coś a raczej ktoś sprawia, że masz wizję zorganizowanego, bezpiecznego i przyjemnego życia, więc chciałabyś mieć gwarancję, że to się spełni i tak już będzie zawsze. Dlatego związek i ślub z tym mężczyzną jest Twoim życiowym celem. Facet się Tobą opiekuje, pomaga, zapewnia towarzystwo, jedyne na tą chwilę, i dobrze by było to sobie zaklepać, i mieć w pełnym zakresie od rana do wieczora. A tu zonk, bo on się nie zdeklaruje i wszystko może w jednej chwili ulecieć.
Twoja postawa przypomina mi postawę dziewczynki, która chce inną osobę uczynić odpowiedzialną za swoje życie. Bo ty nie chcesz pracować na swoje szczęście - Ty chcesz je dostać. To samo dotyczy się znajomości, przyjaźni, pozycji w pracy. Wszystko Ci się rozlazło bo nie chciało Ci się na to pracować. A winnego sytuacji znalazłaś poza sobą. Bo jakby on Cie wspierał i dawał Ci wszystko to czego potrzebujesz, to byś miała na koncie same sukcesy.

Prawda jest taka, że nikt i nic nie da Ci żadnej gwarancji na takie życie, jakie sobie z nim planujesz. Nic się samo nie zrobi.
Nawet ślub tego nie zmieni bo ludzie umierają a czasem się rozchodzą i potem mamy na forum watki o ludziach, którzy nie potrafią żyć bo zostali sami. Ty byłaś i jesteś "sama" i też nie potrafisz żyć.

Tak naprawdę mamy w życiu to, na co zapracowaliśmy.
Chcesz się czuć bezpieczna to pracuj na swoje bezpieczeństwo zamiast czekać aż ktoś inny Ci je zapewni.
Chcesz ciekawie i przyjemnie żyć to organizuj sobie rozrywki i przyjemności.
Chcesz mieć grono znajomych i przyjaciół to też się o nich postaraj a potem to pielęgnuj.

Czytając to forum coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że ludziom nie chce sie organizować sobie życia. Najlepiej by było, gdyby ktoś sie nimi zajmował jak dziećmi. Potrzebują animatora który by im organizował czas i zabawiał. Bez tego czują się opuszczeni, niekochani, samotni, niezrozumiani.

Niestety czas dzieciństwa kiedyś się kończy i trzeba się brać za własne życie. Najczęściej w dorosłym życiu jest masa obowiązków i pracy, co ludzie z zasady  przyjmują jak karę, a rozrywki nie potrafię sobie zapewnić. I tak tkwią pogrążając się w nieszczęściu bezsensownego życia.
I gdyby tak ktoś chciał im to życie odmienić....

Chciałabym nauczyć być szczęśliwa sama ze sobą. Próbowałam na terapii. Nie wychodziło mi. Nic mnie tak na prawdę nie cieszyło.
Może teraz będzie inaczej. Przed tym 2 letnim rozstaniem uważałam, że mnie kochał. Wtedy spędzał ze mną całe dnie, nie mógł się nagadać. W oczach było widać radość. Chyba dlatego mnie tak mocno przez te 2 lata trzymało. Myślałam, że mieliśmy coś fajnego i to kwestia czasu aż się odezwie. A teraz widzę, że mu wszystko jedno. Więc i moje nastawienie jest inne. Gdyby nie to, że mi pomaga, to powiedziałabym, że kompletnie nic nie znaczę.

Z opisu Twego zachowania.

Więc czego Ci brakuje bez niego, skoro nie korzystasz z jego opieki?
Jakie emocje Ci zapewnia? Dokładnie je nazwij. To jest potrzebne, żebyś wiedziała jak możesz je uzyskać w inny sposób. Zatem je wymień.

Umiejętność spędzania czasu z ludźmi wymaga pracy nad sobą, wyrozumiałości, empatii, serdeczności - trzeba coś z siebie dawać innym aby było fajnie. Raz dajemy coś od siebie a raz coś dostajemy. Trzeba umieć o to zadbać, coś organizować, zadzwonić, spotkać się.
Praca nie zawsze daje radość, zdarza się. Wiele rzeczy się na to może złożyć. trzeba sobie jednak powiedzieć, że do pracy chodzimy po pieniądze. To nie jest majówka z wesołym piknikiem.  Nie ma co się frustrować tylko robić co do nas należy i czekać na przelew, albo zmieniać pracę.

W tym czasie kiedy było dobrze- czułam czyste szczęście, zawsze byłam wesoła. Uwielbiałam z Nim gadać. Z nikim mi się tak nie rozmawia. A jak się przy Nim śmiałam - do łez.  Czułam, że mam wszystko czego potrzebuje. Wtedy uważałam, że zawsze mogę na Niego liczyć. Wszystko mi przychodziło natrualnie. Nie potrafię powiedzieć czemu. Miałam milion pomysłów. Wierzylam, że wszystko jest możliwe, że wszystko się uda. Zależało mi na życiu. Bez Niego tego nie ma.

Teraz jak to piszę, to zastanawiam się jak mozliwe, że to było takie jednostronne.

Emocjonalne uwiązanie nie oznacza, ze trzymam kogos na smyczy czy osaczam
Nadal nie wiem skąd takie wnioski. Ale nieważne.

Hmm nie czułam się kimś wspaniałym. Nie patrzę na siebie w tych kategoriach. Nie mam potrzeby być wspaniałą. Po prostu czułam, że kocham i jestem kochana. 4 lata temu powiedzialabym Ci, że żyje życiem idealnym. Wtedy nie wiedziałam, że miłość to za mało. Nie wiedziałam, że to kalkulacja.
On mi nawet tak powiedział, że serce mówi mu, zeby ze mna być, a rozum nie. Myślę, że patrzył na mnie przez pryzmat swojego poprzedniego związku. Gdzie ja i ex jesteśmy zupełnie różne, a mam wrażenie, że przyłożył kalkę i uznał, że będzie tak samo.
Moje poczucie własnej wartości zawsze było niskie, ale gdy wiedziałam, że mam rację to nie dawałam sobie wejść na głowę. Nie łączyłabym też poczucia własnej wartości i umiejętności prowadzenia rozmowy czy poczucia humoru. Jestem w totalnym dole, a dziś w pracy rozmawiałam z szefem o pierdołach, bawiło go to co mówiłam. Mam sytuacyjne poczucie humoru, ludzie lubią sobie ze mną pogadać. Myślę, że byliby bardzo zdziwieni co siedzi w mojej głowie.

Ulle:
Naprawdę podziwiam za samoświadomość i determinacje.
Za umiejętność zabawy tym dupkiem również.

Łapie o co Ci chodzi. Na pewno jestem na innym etapie niż kiedyś. Widzę kilka krytycznych momentów, gdzie mną manipulował. Potrafie tez wskazać momenty z tego rozdania, gdzie tego próbował. I się przejechał. Nie zauważył, że we mnie coś pękło. Uważam, że myślał, że będę go prosić, żeby został. Stąd ta propozycja pomocy z jego strony. Albo propozycja przyjechania i pogadania ze mną- bo nie zatrzymałam go w drzwiach.
Stąd długo zwlekał z oddaniem mi rzeczy, bo wiedział, że mnie to męczy psychicznie i jakoś zareaguje. Przykladowo umawiał się, że przywiezie rzeczy. Ja mówiłam tylko, że ok, pasuje mi. I nie przyjeżdżał, nawet nie odwoływał. Tak było 3 czy 4 razy. Strasznie mnie to zmęczyło psychicznie.
Zabawne jest to, że kiedyś uważałam, że to za duzy gamoń jak na takie gierki. Ale po czasie widze te sytuacje. Myślałam, że to tchórzostwo, a to był plan.

Pociesza mnie twoja historia, bo to oznacza, że może jest szansa dla mnie.
Na prawdę jestem mega zaskoczona jego reakcją. Aż nie do uwierzenia taka zmiana o 180 stopni. Myślę, że jest to ogromna satysfakcja dla Ciebie. Że zobaczył jak to jest być Tobą. I że teraz żyje w więzieniu swojej glowy.  Tego mojego raczej nie czeka taki los. Szybko się przystosowuje. O ile na początku widziałam, że jest zdziwiony moim zachowaniem, to teraz widzę, że je zaakceptował.

Tak robię.  No oprocz telefonu. Nie planuje tego. Nie chcę grac w zadne gierki z Nim. Czasem na prawdę czuję się wolna. Aż sobie nuce pod nosem. Tak bez udawania. Bo jak czulam, że mu zależy to byłam przywiazana, a jak widze ze ma w dupie, to mam takie momenty, że czuję, że nie chce go znac.

W majowke chcial przyjechac mi pomoc. Troche go zaskoczylo, ze wyjezdzam z kolezankami. Nawet kurtuazyjnie o nic nie spytał. Wydaje sie to takie nienaturalne. Jak mi np. powiedział, że źle sie czuję to automatycznie spytalam czemu. Zanim wogole pomyslalam.

Szeptuch ja nawet nie marzyłam o tym, że przyjdzie kiedyś taki czas, iż będę mogła odegrać się za wszystko.
Ja chciałam tylko uciec, ale nie wiedziałam, że on będzie kontaktował się że mną.
Taka okazja sama weszła mi do ręki.
A potem wpadłam na pomysł, że pokaże mu, iż wcale nie jestem taka głupia, jak jemu wydawało się, że jest taki mądry.
Wkręcił się w to i od prawie ośmiu lat sprawa ze mną nie daje mu spokoju - poczuł się po prostu jak kretyn.
Obnazylam go, a on swojej prawdziwej twarzy nigdy nikomu nie pokazuje. Mówi o sobie że jest cudowny, wspaniały i doskonały.

A wiesz?
Postanowiłam, że gdy będę już miała to swoje mieszkanie w naszym nowym domu, to napiszę książkę na ten temat. Będę chciała, żeby moja książka była w stylu książki Mai Friedrich " Moje dwie głowy".
To będzie rodzaj poradnika, w którym to żołnierskimi słowami bez filozofowania i wymadrzanis się prostymi słowami napiszę wszystko, co wiem ma temat związków w pewnymi ludźmi ściśle bazując na moim bujnym i zwariowanym życiu osobistym.
Moja rodzinka radzi mi, żebym napisała swoje wspomnienia, więc raczej to zrobię. Na ten moment mam wizję swojej książki.
Pozdrawiam Cię.

To zależy w czym Ci pomaga, ale ok nie będę wypytywała, bo chcesz zatrzymać to dla siebie i zachowania jakiejś tam anonimowości.
Myślę, że on wyczuł, iż troszkę się zmieniłaś i to prawdopodobnie dość go niepokoi. Chce mieć Cię na oku.
Może chce też przy okazji pokazać Ci, że nie jest jednak aż tak beznadziejny. Mógł przemyśleć sobie pewne sprawy, może z kimś mądrym pogadał i pojął, że zachował się jak smarkacz. Teraz być może rehabilituje się w Twoich oczach na tyle, na ile potrafi.
Do szczerej rozmowy nie jest zdolny, a zresztą niby co miałby Ci powiedzieć? Przecież on dalej nie wie, kim dla niego jesteś.
Nie sądzę, żeby któregoś dnia zaskoczył Cię jakimiś wyznaniami i propozycja związku na poważne.
Chce mieć Cię na oku, bo to typ właściciela - sytuacja w punkcie ksero dobrze to pokazuje.
Jeśli Ty pokażesz mu teraz, że nie ma w Tobie nawet śladu żalu ani tęsknoty za nim on bardzo się zaniepokoi i będzie próbował znowu Cię zbajeriwac. Gdy to mu się uda przestanie Ci pomagać i natychmiast straci zainteresowanie Tobą. Stwierdzi, że wszystko jest ok, że jest spokojny, bo dalej należysz do niego, chociaż jesteś mu potrzebna jak zeszłoroczny śnieg.
Musisz stworzyć dla siebie taką sytuację, żebym mogła uzyskać nad nim przewagę i stać się panią tej znajomości. Jeśli to Ci się uda zobaczysz małego człowieczka, głupiego i zaślepionego egoistę.
Przestanie Ci imponować i pociągać jako mężczyzna.
Tylko tak uwolnisz się od tej chorej znajomości.
I uwierz mi - idź na całość, niczego się nie bój, niczego nie stracisz, bo z tego związku i tak nic nigdy by nie było. Za dużo krwi zatruła Ci ta znajomość, żebyś mogła oddać się jej ufnie i do końca.
To bez przyszłości, więc bez sensu.

podejrzewam z kim (a właściwie czym) masz do czynienia

ulle dobrze napisała jak zakończyć tą "relację"

NIE bierz jeńców.

Autorko, pomyślałam, że jeszcze to napiszę.
Zauważyłam, że jesteś pod wrażeniem tego, iż rolę oraz pozycje w związku mogą aż tak się odwrócić.
Ewidentnie więc też tak byś chciała.
Możesz doprowadzić do takiej sytuacji, chociaż powinnaś zdawać sobie sprawę z tego, że akurat w Twoim przypadku rybka haczyka nie połknie.
U mnie rzecz się powiodła przez kompletny przypadek - on jest po prostu tak bardzo zadufany w sobie a jednocześnie posiada tak dużo kompleksów, że na niego fakt, iż to ja uciekłam zadziałał jak płachta na byka.
Wcześniej tak napompowalam jego ego, że potem łatwo było ten balon przebić.
U Ciebie wcale tak nie musi być.
Pisze o tym, żebyś w razie czego nie była zawiedziona.
Czy to dało mi lub daje jakąś satysfakcję?
I tak, i nie.
Kiedyś, na samym początku czułam satysfakcję, ale potem latało mi to i powiewało. Teraz trochę śmieszy, a chwilami może nawet się boje, bo zadarlam z podłym człowiekiem.
Wiem, jaki potrafi być mściwy i podły.
Oprócz tego wiem też doskonale o tym, że jemu nawet przez chwilę nie chodziło i nie chodzi o mnie. Tu chodzi o niego. Zawsze w każdej sprawie zawsze chodziło mu o niego samego.
Ten facet to jedno chodzące wielkie zaburzenie i ja na podstawie swojej wiedzy na temat różnych zaburzeń doszłam do wniosku, że sprawa że mną była jakimś zapalnikiem, który wywołał u niego poważny kryzys tożsamościowy. Coś takiego przydarzyło mu się pierwszy raz w życiu.
Po głowie chodzą mu różne mocno niepokojące go myśli, z którymi on sobie nie radzi. Upadł jego osobisty mit, jaki wyrobił sobie na swój temat i od kilku lat mierzy się sam że sobą. Nie chce przyjąć do wiadomości, że aż tak zjebał sobie życie, że żył w takim kłamstwie.
Skończył jako samotny schorowany człowiek, którego ludzie nie lubią, unikają jak ognia, boją się, bo na wszystkich przez lata uzbierał jakieś haki albo zrobił tak, że siedzą w jego kieszeni.
Tylko na mnie nie ma haka.
Tak więc autorko tu nie chodzi o mnie.
To on ma problem sam ze sobą.
Licz się z więc z tym, że u Ciebie scenariusz może być zupełnie inny.
Zmiana miejsca zamieszkania byłaby dla Ciebie zbawienna.

Ulle, pisalam Ci pw. Ale mnie wylogowalo przy wysyłce. Pewnie nic nie dostałaś?

Odegrać się na NIM, zaimponować JEMU... W ten sposób przez kolejne lata będzie zatruwał Twoje myśli. Nie musisz nikomu niczego udowadniać, a już na pewno nie gościowi z zerową empatią (bo gdyby było inaczej sam ograniczyłby kontakt wiedząc, jak na niego reagujesz). Skup się teraz na sobie, poszukaj nowych znajomości, aktywności, zrób coś tylko dla siebie. Mnie też ktoś kiedyś skrzywdził, choć bez porównania mniej niż Ciebie, bo to nie był nawet związek, a nasza relacja trwała dużo krócej. Obecnie mam w dupie to, co się u niego dzieje, ale nie mam też specjalnego żalu. Jestem w stanie uskutecznić z nim gadkę szmatkę jak czasem się spotkamy przez wspólnych znajomych. Trzeba iść do przodu, żyć swoim życiem, czas mija.

"Pogadaj z Garym" Myślałem, że dla niej to zboczeniec, co rucha dziwki po kryjomu xD Ten którego sama obrażała parę dni temu od "starych głupich dziadów" xD

Jesteście siebie warci XD

Nie ma znaczenia czy się "facet" dla "ciebie" wyróźnia, bo to co prezentujesz sama sobą to DNO.

Mówisz dokładnie o sobie. I tego nie widzisz? Głupia... cipo, nie obrażaj mnie. Bo teraz mówisz dokładnie o sobie.

Lustereczko powiec przecie, kogo widzisz tam na świecie? Hehe...

Możesz rozwinąć pierwsze zdanie. O co w tym chodzi?

Nie wiem czy spotkanie się ze mną w czymś mu pomaga. Myślę, że wygodniej spędziłby ten czas na spacerze czy przed tv.

Nie będę z Nim grać w żadne gierki. Oczywiście chciałabym, żeby moja sytuacja przybrala obrót jak u Ulle. Ale nie wierze, że jego cokolwiek obchodzi.
A po drugie nie dałabym rady. To trzeba tez emocjonalnie udźwignąć. Na to jestem za słaba. Odsunelam sie od Niego na tyle na ile umialam na ten moment. Co w sumie wpisuje się po części w strategie Ulle. A po trzecie wydaje mi się, że takie zachowanie musi być prawdziwe. Naturalne. Inaczej jest to inna forma uwiązania. Za słaba na to jestem

Dokładnie. Nie da się uciec od siebie.
Autorka sama jest sobie winna niestety i jakieś korzyści z tego stanu czerpie, skoro w nim tkwi.
Męczy tego faceta.
On wyraźnie nakreślił ramy tej relacji i wielokrotnie to potwierdzał.
A ona się zamknęła na inne relacje w swoim życiu,  zwiedzając się na nim.
Jak pisała, nawet jak ledwie trzyma się na nogach, czuje się zobowiązany przyjechać.
Po prostu wpadła w rolę ofiary.
I będzie ja grać dopóki zechce.
Tylko mi nie mów autorko, że na terapii tego nie omawialaś.

Penne, robisz podstawowy błąd utrzymując z nim kontakt.
Chcąc uporać się z rozstaniem nie ma innej rady, trzeba się emocjonalnie, fizycznie i psychologicznie odseparować od związku. Najlepszym i najskuteczniejszym na to sposobem jest unikanie rozmów z byłym partnerem, dzięki czemu można z powrotem odnaleźć przestrzeń konieczną do odzyskania spokoju, zdrowia i rozpoczęcia życia na nowo. Choć to niezwykle trudne zadanie, zwłaszcza na początku, najlepiej zaprzestać wszelkich form komunikacji. Można się spodziewać, że wraz z zerwaniem kontaktów pojawi się ogromna pustka, co grozi szukaniem pocieszenia z powrotem u osoby, z którą właśnie się rozstajemy. Początkowo może być trudno poradzić sobie z niektórymi przeżyciami, jednak w dłuższej perspektywie czasu będzie to korzystne działanie. Szczególnie w chwilach smutku i zdenerwowania może być trudno zaprzestać nawiązywać kontakty, ale należy to przeczekać albo zająć się czymś innym. Kontakty z eks tylko pozornie przynoszą ulgę, w rzeczywistości odwlekają w czasie to, co nieuniknione: w końcu i tak trzeba będzie zmierzyć się z własnymi emocjami.

Próba przyjaźnienia się z byłym partnerem najczęściej kończy się porażką, nawet gdy rozstanie nastąpiło w przyjaznej atmosferze i nie było pełne dramatyzmu i chaosu. Cisza między byłymi partnerami potrzebna jest przede wszystkim po to, by pozbyć się tożsamości pary, a od nowa zbudować dwie indywidualne tożsamości. Dopiero po jakimś czasie, gdy atmosfera nie jest już naładowana emocjami, niektórym parom udaje się zostać przyjaciółmi, Zastanów się jednak, jeśli były partner prosi, abyście zostali przyjaciółmi. Zadaj sobie wtedy pytanie „Czy cenił mnie tak bardzo, gdy byliśmy razem?” Przyjaciele powinni dobrze cię traktować, dlaczego więc masz uznać byłego partnera za swojego przyjaciela?

Nie przetrzymuj rzeczy partnera, by nie było okazji do nawiązania kontaktu. Najlepiej, gdy w ciągu paru dni po rozstaniu oddacie sobie swoje rzeczy. Nie żądaj zwrotu prezentów ani nie przyjmuj ich z powrotem. Jedyny wyjątek to pierścionek zaręczynowy.
CO ROBIĆ, KIEDY CZUJESZ POTRZEBĘ SKONTAKTOWANIA SIĘ Z EKS?

Najlepiej zająć myśli jakimś działaniem, które ułatwi nam przeczekanie tej potrzeby. Przykładowo może to być:

opisanie sytuacji w dzienniku
telefon do przyjaciela
napisanie posta w internetowej grupie wsparcia
prysznic lub pachnąca kąpiel
zajęcie się hobby
spacer
siłownia
zakupy
pójście do kina

Ja nie chcę, żeby był moim przyjacielem. Mam 2 przyjaciół i kolejnych nie potrzebuje.
Wymiana rzeczy miala byc szybko. Jego rzeczy oddałam na drugi dzień. On mi moje wiózł chyba 1.5 tygodnia. I dopiero po moim ponagleniu, że chce już je mieć. Wcześniej mówil, ze mi je odwiezie np. w poniedziałek. W poniedziałek nawet się nie odezwał. Odezwał się 2 dni później, że przywiezie je w piątek. Oczywiście ich nie przywiózł. Napisal, że da mi je w weekend. Też mi ich nie dał. W końcu napisałam, że chce je mieć jak najszybciej. Strasznie mnie zmęczył psychicznie tym rozwlekaniem w czasie. I jak w końcu te rzeczy przywiózł, to wychodząc powiedział, żeby dała znać jak będę chciała porozmawiac, to w niedziele przyjedzie. I tu się złamalam.
Jestem na o tyle dobrym etapie, że sama z siebie się nie kontaktuje. Ale jak dostaję propozycję kontaktu z jego strony, to nie daję rady z tego nie skorzystac.

Zajmowanie czasu? Dzis jestem caly dzien zajęta. Nie uwalnia mnie to. Mysli caly czas krazą wokół tematu.