Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Fakt.

W tym kontekście słowo 'trudno' brzmi jak usprawiedliwianie się. I małe sprostowanie. Nie musisz niczego kończyć. Możesz. Możesz tez dalej kręcić swój film.

Nie. Nie uda się. Albo to zrobisz, albo nie.

Brawo. Tak trzymaj. Najwazniesze ze wyczołgujesz sie. Na razie udawadniasz sobie- a pośrednio eksowi jaka silna jestes. Wydaje mi się, że to kolejny etap "zdrowienia". Za jakis czas bedziesz robic to wyłącznie dla Własnej satysfakcji. Trzymam kciuki

Witam Panie. Jestem młodą dziewczyna..która niestety kocha za bardzo. Mam 21 lat i 4 letni -toksyczny związek plus moje kochanie za bardzo w toksycznym związku. Upokorzenia, wyzwiska, olewanie i wiele innych ..
Nie wiem czy ktoś się tu udziela jeszcze ?jeżeli tak to proszę o jakiekolwiek słowa..

Kiedy koniec - odpowiedz na twojego nicka jest - ze chyba szybko.
Biegalas za innymi facetami to tak naprawde nie szanowalas siebie. Tkwilas i nadal tkwisz w zwiazku ktory dawal ci tylko 90% bo nie wierzylas ze znajdziesz kogos od kogo otrzymasz 100%.
Sytuacja sie teraz pokomplikowala bo masz niemowle.
Musisz porozmawiac z partnerem. Popelnilas blad ale nie mozesz za niego placic caly czas swoim zyciem i zyciem swojego dziecka. Jak chce zostac z wami to nie moze cie karac za twoj blad kazdego dnia swoim zachowaniem w stosunku do ciebie. Jak nie potrafi wybaczyc i zapomniec to lepiej zeby sam odszedl.
Podejrzewam ze on boi sie odejsc od ciebie ale nie umie ci przebaczyc. Jestescie oboje dysfunkcujni i tylko od was zalezy jak sie rozwiniecie i jak wasze przyszle zycie sie ulozy. Teraz na 1szym miejscu powinno byc dziecko.

Mozesz od niego odejsc? Masz wsparcie rodziny, pieniadze?

Kochane na nowy rok życzę wam samych sukcesów i radości oraz siły do spełnienia wszystkich swoich marzeń oraz do walki o was same. Tym co już są po takim związku nowej wspaniałej miłości oraz spełnienia a dla tych które są jeszcze życzę siły do podjęcia walki o siebie :-)
Tobie BRENNE najbardziej, bo to dzięki tobie i książka które mi wysłałaś zawdzięczam to że kończę rok szczęśliwa mimo tego , że będę pracować w sylwestra i spędzę go z obcymi ludźmi czuję radość i szczęście nie boje się , tylko nie mogę doczekać się co mi nowy rok przyniesie . Czuje swoją wartość i wiem , że mogę wszystko mam nadzieję kochana, że same dobre rzeczy cię spotkają. Całuje wszystkie i jeszcze raz spełnienia marzeń

Wierzę , że ci się uda i ten rok będzie pełny zmian na lepsze i na nowe nadzieje . Wiem , że dużo osób tak mówi z nowym rokiem ale ważne by wierzyć , że zmiany są możliwe ile już pracy nie które z nas wykonały inne jeszcze nie dostały tego kopa do działania . Wierzę , że dla każdego czeka coś dobrego ale trzeba wybrać miłość do siebie ;-) dobrze , że popłakałaś mi te noce przepłakane dały bardzo dużo bo uchodziły te złe rzeczy , teraz też czasem łapią te momenty , że coś mi dam nie gra i myślę o swoim eks ale zaraz przypominam sobie siebie z wtedy i od razu wracam do formy i bardzo polubiłam pracę nad sobą . BRENNE będę za ciebie trzymać mocno kciuki i wiem , że daż radę . Nadzieja to piękna sprawa i oby zawsze była z tobą ;-))

Witam,

widzę, że ze swoim problemem nie jestem sama, w sumie nie wiem czy cieszyć się czy nie bo to prawie tak, jakby cieszyć się z cudzego nieszczęścia.

Przeczytałam troszkę postów, jestem chyba przerażona.

Jestem w takiej sytuacji jak i Wy, i szukam pomocy, może uda mi się to w Was?

Jestem z A. już kilka lat razem. Mam dziecko z poprzedniego związku, jestem po rozwodzie. Mieszkam sama z dzieckiem. O mieszkaniu z A. nie ma mowy. On ma swoje mieszkanie. Niby mam klucze, ale w sumie bez zapowiedzi nie powinnam przyjeżdzać...
Rok temu przyłapałam go na zdradzie. Był to ponad półroczny romans. Obiecał że to zakończy. Rzeczywiście, jakby go coś ruszyło, zmienił się też, zaczął się bardziej starać. Było dobrze. Ja starałam się zapomnieć, czasami bardzo mnie to bolało, ale ogólnie było ok. Potem nagle zaczął mieć coraz mniej czasu, często nie odbierał kiedy dzwoniłam wieczorem, mówił, że jest w domu a go tam nie było. Zaczął przyjeżdzać na spotkanie ze mną z kobiecymi włosami na ubraniu (jestem blondynką, a włosy były zawsze ciemne). Do mnie na noc nie przyjeżdza, rzadko też wychodzimy gdzieś razem, jakby się bał, że ktoś go ze mną zobaczy. Niby byłam z nim kilka razy u znajomych, jako partnerka, ale to tyle. Miesiąc temu przyjechałam do niego w nocy bo sam powiedział, że mogę. Powiedział mi że musi popracować. Nie było go tam. Kiedy w końcu oddzwonił kłamał, że jest u siebie, ale nie słyszał telefonu. Okazało się, że wtedy w środku nocy był u 'koleżanki'. Dziewczynę ponoć zna od dziecka (A. jest ode mnie starszy, ja też już do młodych kobiet nie należę) i tłumaczył się, że pracowali razem. Dopiero wtedy te włosy, te jego wyjazdy wieczorne i weekendowe złożyły mi się do kupy. On nie widzi swojej winy.
A ja uznałam, że nie ważne co robi i z jaką kobietą byle by był. Aktualnie mało się do mnie odzywa i stwierdził, że ja go ranię bo go sprawdzam i nie chce ze mną być, a ja chcę dalej niezaleznie od tego, ile bab ma na boku a wiem, że niestety, ma ich kilka.

Kopniecie mnie mocno w zad, żebym zmądrzała?

Dziękuję za kopa. Coś mnie jednak ruszyło po tym

Żeby ominąć to 'bo go kocham' napiszę, że po kilku już dziwnych 'związkach' przy nim dopiero poczułam, co to znaczy żyć, rozwijać skrzydła, stawać się lepszym człowiekiem oraz lepszą matką. A. jest bardzo inteligenty (cwany również okropnie) to mnie chyba pociąga w nim najbardziej (inteligencja, nie cwaniactwo czy kombinowanie). Ma bardzo dużo wad, przy mnie również zmienił się na lepsze, ale te jego wady jakoś mi nie przeszkadzają, gdzie byłego męża chciałam we wszystkim na siłę zmieniać. I chcę się też dla niego starać - przy byłym mężu nie miałam totalnie żadnej motywacji. Nie chciało mi się nawet zrobić mu herbaty, to był dla mnie przykry obowiązek. A tu jest inaczej. Już dobrych parę lat. Z racji tego, że A. jest starszy (różnica wieku ok 10 lat), wiele mnie nauczył, oczywiście w granicach rozsądku - niby dobrze, żebym się sparzyła, ale jednak drzwi do tych złych doświadczeń w większości mi zamyka. Chcę się przy nim rozwijać, dopinguje mnie w tym również. Kiedy jest dobrze, jest na prawdę dobrze. Ale kiedy jest źle, to ..... szkoda gadać!

Były mąż mnie bił. Między innymi dlatego się rozwiodłam. A. czasem bardzo się wkurzy, owszem, jestem w tym czasami również winna bo jestem strasznie uparta (chociaż nauczyłam się już odpuszczać) i często nie pozwolę mu się przegadać, ale nie podniósł na mnie ręki nigdy.

Teoria pt 'kocham cię, jesteś dla mnie najważniejsza i zawsze Ci pomogę' - to już do mnie nie przemawia tak, jak kiedyś - dlatego, że dwa razy zostałam zraniona, gdzie pierwszy raz ogromną dziurę w serduchu mi wyrwał, bo nie spodziewałam się takiego obrotu spraw totalnie, i przez prawie trzy miesiące byłam wrakiem człowieka, co jednak zauważył. Według niego 'kochać' to nie np mieszkać ze sobą, ale być zawsze, kiedy się tej drugiej osoby potrzebuje, pomagać sobie, wspierać - niby ma rację, ale jednak miłośc sprowadza się również do obecności, której jest tutaj mało.

Chciałam ugryźć temat z innej strony. Zastanawiam się czy ideał miłości romantycznej nie ma tu większego udziału niż relacje rodzinne.

Jestem romantyczką choć skrytą (nawet niektórzy nazywali mnie "zimną"-choć to nieprawda). Jednak, gdy zaczęłam się leczyć pod względem tego "kompleksu romantyka" to rzeczy romantyczne przestawały takie być, a zaczynały być niedorzeczne i głupie. Niestety większość kobiet uważa się za spełnione tylko i wyłącznie w miłości do mężczyzny. W miłości romantycznej, łamiącej serca. To straszne, ale tak nam wpojono.
Jeśli miłość zdrowa, na zasadach równości bardziej byłaby "modna", to pewnie każda z nas wybrałaby inną drogę.

Ten rodzaj krytyki lubię najbardziej. Dzięki.

Nie uważam Cię za głupią.

Mylisz się. Zdecydowałaś.
Brak decyzji też jest decyzją.

Da się. Nie szukając daleko, jesteś dowodem.

Nie prowadzę statystyk.

Kluczowe zdania:

Świetny stan. Powtarzam od lat, że podstawą wprowadzania zmian jest determinacja. Mam wrażenie, że już ją masz. Gratuluję.

Chcesz uświadomić czy zemścić się? Myślisz, że ów pan będzie Ci wdzięczny, że chce znać prawdę (jeśli dotąd jej nie zna)? Jak sama potraktowałabyś osobę, która przyniosłaby Ci podobną wieść? Odpowiedz sama sobie na te pytania. Lub nie.

Koleżanka kochanką? Codziennie razem pracujecie? Hm... . Może, zgodnie z radami Katarzyny Miller (psychoterapeutki) oraz niektórych użytkowników forum, wręczyłabyś jej olbrzymi bukiet kwiatów dziękując za otworzenie oczu? Dzięki niej przecież dowiedziałaś się z kim spędziłaś kawałek swego życia.

Druga opcja: zamiast wręczenia kwiatów w pracy, wysłanie ich kurierem do domu (oczywiście ze stosownym bilecikiem). I, niezależnie od wyboru opcji, nadzwyczajna uprzejmość do niej, by nijak nie mogła rzucać w pracy oskarżeń pod Twym adresem.

Niestety, nie mogłam wcześniej.
Wybacz poufałość, ale przytulam Cię wirtualnie i podaję chusteczkę-smarkatkę; olbrzymi ich transport wysyłam. Odpłaca, odsmarkaj, pozbądź się pokładów nadziei, żalu, goryczy. Jak ździebko przejrzysz na oczy, poszukaj inych uczuć pod tym smutkiem i rozpaczą. Być może gdzieś w zakamarkach tli się nieśmiało jakaś złość, wściekłość, by nie użyć słów powszechnie uznanych za wulgarne. Jeśli je znajdziesz, skorzystaj z ich wielkiej energii, w żadnym razie nie upychaj po kątach. Owa energia przyda Ci się do pozamykania spraw/relacji.
Psychoterapia? To szansa na zrobienie porządków i w sercu, i w głowie, w bezpiecznych warunkach, pod okiem obiektywnego fachowca.

Zacznij (i nie kończ aż dobrniesz do swego pierwszego posta) ten wątek. To kopalnia informacji o osobach, które były w podobnej do Ciebie sytuacji i "dały sobie radę" (pomiń posty tych, których celem było wyłącznie użalanie się).
Przeżywasz teraz żałobę, żałobę po utraconej miłości, związku, nadziejach, planach. Żałoba, wg znakomitej lekarski psychiatrii Elizabeth Kübler-Ross, która przez całe swe życie zajmowała się tematem śmierci i umierania, ma pięć etapów: zaprzeczenie, gniew, targowanie się (negocjacja), depresja, akceptacja. Poradzenie sobie z emocjami polega na... nieradzeniu sobie z nimi i pozwolenie na przeżycie tych wszystkich nieprzyjemnych (mało powiedziane) uczuć, w Tobie się kłębiących. Nietłamszenie uczuć (tak, wiem, ciągle pokutuje pogląd, że należy być opanowanym, chłodnym i nieprzeżywającym trudnych uczuć) i niechowanie po kątach, sprawia, że ich temperatura maleje aż w końcu zostaje po nich, jeśli zostaje, ledwie smuga.

To znaczy, że przestali być Twoimi znajomymi? Że przestałaś ich interesować? Że nie jest dla nich ważne to, co i jak przeżywasz? Jeśli tak, to złóż sobie gratulacje. Boleśnie, ale skutecznie, przekonałaś się o tym, z kim do tej pory miałaś do czynienia. Cóż, trudne sytuacje są najlepszym testem relacji międzyludzkich.

W miejscu, gdzie mieszkasz ogłoszono zakaz opuszczania domów? Przestały istnieć kina, kawiarnie, puby, parki, muzea, biblioteki, it.p.? Istne pandemodium, a w mediach było na ten temat cicho.

To korzystaj z rozumu, jego zdrowej części, chorą weź na smycz i pilnuj, by była krótka.

Tak, to jego manipulacje.
Prawie 2 lata temu mialam do czynienia z "próbą  samobojczą". Pobieglam do lekarza szukac ratunku-  lekarz powiedział (wręcz zaczął się smiac z mojej naiwnosci), że jak ktos chce popelnic samobójstwo to i tak to zrobi.
Teraz z perspektywy czasu, wiem że to była gra na emocjach.
Rób to, co uwazasz za zgodne ze sobą.  Narobił długów- niech teraz pije to piwo, ktorego nawarzył. Pomagając mu splacic zadłużenie pomagasz tkwić mu w uzaleznieniu.  On szantażując Cię pokazuje że mu na Tobie nie zależy- nie chroni Cię a wręcz obarcza odpowiedzialnością za swoje decyzje.

Chcesz normalnego związku i masz do tego prawo
Z szantażystą emocjonalnym najlepiej nie negocjować. Najlepsze są krótkie, jasne komunikaty - to działa

Doskonale Cie rozumiem. Ja też jestem ze swoim 9 lat i dopiero teraz przegladajac temu podobne fora dotarło domnie, że kochamza bardzo. Robiłam wszystko żeby jemu było jak najlepiej, pomagalam rozwiązać jego problemy a on tworzyl kolejne które trzeba bylo rozwiązać. Obiecywał, przepraszal i dalej to samo. Ale teraz nagle do mnie dotarlo, ze zasługuje na partnera a nie chlopca i zaczęłam nad tym pracować.

Przyłączam się do was
http://www.netkobiety.pl/t110847.html
tutaj opisałam moją historie, od tygodnia walczą ze swoimi emocjami i przed tym by powstrzymywać się przed napisaniem do niego, przeczytałam już kilkanaście stron tego tematu więc jakoś sobie radzę boję się jednak że nie dam rady i w końcu zmiekne po raz kolejny chociaż po tym co się stało pod koniec wyjazdu jest mi o wiele łatwiej niż zawsze, niedługo święta potem sprawy osobiste i szukanie pracy więc mam nadzieję że to pomoże mi w miarę szybko zapomnieć o tych 2 latach. Trzymajcie za mnie kciuki.

W kupie raźniej

Oj nie Ty jedna
Evelyn czytaj i niech Ci sie oczy otwierają.
Dzieki temu forum i książkom nauczyłam sie zdrowego egoizmu

oby się udało, dociera do mnie jaka naiwna byłam a on jaką miał z tego przyjemność gdy ja wracałam do niego po raz kolejny ulegajac, wczoraj jednak głupia się odezwała m ( wiem głupio zrobiłam) jednak po 10 min pisania okazało się że próbował brać mnie na litość i ocknelam się że z kim ja właściwie pisze ? dał mi w twarz zniszczył pierścionek a ja z nim pisze obudziłam się i zablokowała m co prawda jak to z robiłam płakałam godzinę jednak uświadomiłam sobie że za kim tu płakać kogo ja kocham ?? kogoś przez którego więcej płakałam niż się uśmiechałam. Do teraz żałuję że napisałam ale nauczyło mnie to że muszę nauczyć się byc stanowcza

Evelyn, nie martw się, ja przyszłam tu z problemem ze swoim Facetem. Pomimo rad na forum i poniekąd otrzezwienia, wróciłam do Niego po jakimś czasie . Jak można się spodziewać- kolejne upokorzenie i kolejny zawód- odeszłam.
ODESZLAM...
Boli kure...ko! Mam ochotę się odezwać, a wiem że  czeka mnie z Nim tylko smutek i poczucie bycia gorszą...
Także doskonale wiem co czujesz... Trzymajmy się nawzajem, może nam się uda.
Brenne, ja CHCĘ o Nim zapomnieć.

Dziękuję za radę Brenne ja naprawdę CHCE to zakończyć całkowicie bo to błędne koło jak będę tak postepować( dawać kolejne szanse) a to przecież nie ma przeszłości a ja CHCĘ być szczęśliwa
NarzeczonaSkorpiona, to strasznie boli, ale też wymagam szacunku a tak wzbudzi we mnie poczucie winy i co bedee z tego miala ?
czeka nas dużo pracy jeszcze nad sobą, ale czytanie tego forum daje dużo do myślenia więc może zmądrzejemy na tyle że i serce odpuści faceta, grunt że póki co rozum przyszedł i CHCEMY przestać kochać za bardzo

Powody są mi znane, ja Go po prostu kocham! Zwyczajnie dałam się ponieść emocjom, chciałam wreszcie ułożyć sobie życie i dałam się oszukać...
Evelyn, musimy dać radę. Ja forum traktuję trochę z rezerwą, bo łatwo jest oceniać i radzić nie będąc w danej sytuacji. Owszem, spojrzenie kogoś z boku daje inne światło na sprawę, ale łatwo komuś mówić...

Nie odrzucam, przyjmuję, analizuję i próbuję wyciągać wnioski, ale co ja mogę wiedzieć na temat życia np. osoby nieuleczalnie chorej, skoro sama nie jestem w jej sytuacji?

To fakt... Tylko ciężko jest mi przyjąć to, że Ty traktujesz kogoś jak równego sobie, jak kogoś ważniejszego czasami, a On Ci odpłaca obłudą, kłamstwami i zdradą...

Evelyn bad wszystkim mozna popracowac
Nie wiem czy doszlas do listy lektur obowiazkowych. Mam niektóre na kompie i moge przesłać tylko napisz maila.  Poczty z net Kobiet nie sprawdzalam of wiekow ale sprobuje przysiasc w poniedziałek w nocy.  Bardzo pomogla mi ksiazka toksyczne slowa

Liste mialam gdzies na screeenshocie w telefonie ale musialabym przegrzebac wszystkie zdjecia.sciagalam po kolei to, co bylo dostepne na chomiku. Toksyczne słowa, dlaczego mezczyzni kochają zołzy, o doroslych dzieciach alkoholikow....duzo tego.
Rowniez nie bardzo mam czas ale sciagalam sobie po jednej ksiazce na telefon i czytalam kiedy tylko moglam. 

Nieoceniona Wielokropku masz moze listę lektur obowiazkowych?

Jak zawsze jestes nieoceniona Wielokropku

dziękuję Brenne za książki które otrzymałam, muszę się za nie zabrać, bo naprawdę sobie nie radzę z tym wszystkim. Nie mogę się na niczym skupić mimo że święta jakoś dały mi odetchnąć od niego to po nich całkowicie się rozsypalam zwłaszcza gdy odblokowujac usunęłam przypadkowo wszystkie wiadomości z fb z całych dwóch lat. Wiem, że powinnam to zrobić sama z własnej inicjatywy bo naprawdę chce i staram sie to jednak gdy ich nie ma.... serio nie sądziłam że aż tyle pracy nad soba, uczuciem do niego  i sentymentu(?) mam.

Cześć. Przyłączam się. Czuje się na tyle fatalnie, że nawet mojej historii nie chce się opisywać....