Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Welokropku, to babcia mojej córki. Córka chce mieć z nią kontakt. Chce się widywać z babcią i wzajemnie.

W jaki sposób jestem karana za jego błędy? Teraz kiepsko stoję finansowo. Tyle ile mam nie starcza na miesiąc, a On nie pomaga. Więc gdy chcę pożyczyć jakiegoś grosza słyszę odmowę bo "to niech on się za robotę w końcu weźmie".
Wiem- mają racje, ale ja pożyczam na jedzenie, nie jego picie. On robi długi na alkohol, o których nie wiem, a potem ja nie mam do kogo zwrócić się o pomoc.

Zbywam takie rozmowy, Wielokropku, ale prędzej czy później (zazwyczaj prędzej) to się powtarza. I nic z moich próśb, aby takie tematy poruszać z Nim i dzwonić z tym do niego.

Wszystko mnie męczy. On, sprawy finansowe itp itd. Szara rzeczywistość. Muszę brać na swoje bary wszystko, a On? Od 3 dni nie dzwoni, ani nawet nie pyta o Małą. Nie wspominając o wsparciu finansowym.

wiem że powinnam być sama, bo wtedy poukładałabym to jakoś panowałabym nad swoim zyciem, czasem myślę że bezdomni świadomie podejmujacy wybór zycia na ulicy bez dóbr materialnych z dnia na dzień, sa najbardziej wolnymi i empatycznymi ludźmi

Z teściową sprawa jest skomplikowana.
Mianowicie ma kilka oblicz (2 dla niej to zbyt mało).
Potrafi zadzwonić do mnie i wieszać na Nim psy, a minutę później pisze do niego smsy w stylu "Synuś, zawsze możesz na mnie liczyć. Pamiętaj. Kocham Cię" itp.
Przy każdej mojej kłótni z mężem staje mi się wrogiem i dokłada coś od siebie.
Robi ze mnie najgorszą, choć przed całą sytuacją było normalnie. I zamiast tłumaczyć mu jako matka to woli go podjudzać i podtrzymywać gniew...
Ciężko mi wtedy bo czuję się osaczona. I tak jest w dniu dzisiejszym...

Próbowałam rozmawiać. Bezskutecznie. Jedno oblicze pokazuje mi, zupełnie inne jemu. Podczas rozmowy uśmiecha się i udaje, że mnie rozumie. Potem? Z premedytacją i z każdej strony wbija noże  w moje plecy.

Tak, są podobni. I często to mówiłam. Choćbym stanęła na rzęsach, to nigdy nie będę dla nich wystarczająco dobra. Odczułam to gdy urodziła się córka. Zrobiłam swoje, więc można mnie mieszać z błotem.

Dziękuję, Wielokropku. Cieszę się, że znalazł się ktoś, kto pomaga mi analizować to wszystko i uświadamia mi co i jak, a nie jak inni, którzy mówią "głupia jesteś" i mają mnie gdzieś. Bardzo dziękuję.

Jutro zobaczę go pierwszy raz od 3 dni. Dzwonił od matki, że chce wziąć córkę na obiad i spacer. Nie protestowałam- to jego dziecko. Ciężko będzie, ale wciąż powtarzam sobie "olej go, nie pokazuj że jesteś słaba".

I niech tak będzie, Wielokropku. Może faktycznie cała ta sztuka polega na tym, żeby energię ładować w pozytywy, a nie negatywy. Wierz lub nie, Twoje słowa przelane na ten post ogromnie podniosły mnie na duchu bo cały dzień snułam się jak cień. W dodatku nerwica żołądka boleśnie dawała o sobie znać, a córka dokazywała jak nigdy.

Ale już nie jęczę. Muszę zregenrować siły na jutrzejszy dzień.

To zawróć.

Józefina dobrze pisze.
Warto skorzystać z takiej rady.

Nie Novalee nie osiol sprawia, ze sie zadreczasz. Sama to robisz.

Ale też jest on... szansą dla Ciebie, bo jest czujnym miernikiem tego, czy uporałaś się ze swoim problemem. Wierz mi, może nadejść taki czas (jeśli czasowi dopomożesz ), że kontakt z nim nie będzie bolesnym. Marzenie o czymś niemożliwym do spełnienia (bo Twój jeszczemąż, inaczej jm, zawsze będzie ojcem Twej córki) prowadzi do frustracji. Nie rób sobie tego.

Twoje życie nie będzie nowe, bo masz je jedno. Będzie inne, a Ty możesz dokonać zmian (nic nie jest wieczne, każde życie ulega zmianie) tak, by nie było dalej toksyczne.
Jesteś dorosła, możesz decydować o sobie, możesz swe życie ukształtować tak, byś czuła się w nim dobrze i bezpiecznie.

----
Można na swój bagaż życiowy i emocjonalny narzekać, można też wyciągnąć z niego wnioski i czerpać z niego siłę. Może też być trampoliną do dalszego, bardziej udanego.

Czas nie da rady, gdy Ty nie przyłożysz do tego leczenia ręki.

Jm sprawdza, czy nie skruszałaś. Pokazałaś mu (ale nie tylko jemu), że jesteś twardą skałą, że ani drgniesz. Znając ździebko ludzi wiem, że bojkotuje się wtedy, gdy spokojnym się nie jest. Być może jm tego nie wie, pewnie był zdezorientowany Twym, niespotykanym do dziś, zachowaniem.

Jesteś, jak widać, zdeterminowaną. To daje gwarancję osiągnięcia celu.

Upsss!

Jozefino, choć tu nie o rację tu chodzi, to jednak... masz rację.

Chapeau bas.

Moją ostatnią uwagę spowodowało te dwa zdania:

Skoro jednak:

to nie będę już komentowała tego, co napiszesz. Jeśli napiszesz.

Zareagowałam zbyt emocjonalnie- przepraszam.

Poczułam się po troszę zaatakowana. Gdybym wiedziała, że on tam jest/będzie, nigdy nie zdecydowałabym się tam pójść.
Codzienne toczę walkę sama ze sobą, ze swoimi emocjami, uczuciami i wiele mnie to kosztuje.
Nie chciałam też mu nic udowadniać. Udowodnić chciałam sobie, że mimo tego, że miotają mną skrajne emocje, potrafię oprzeć się jego gierkom i nie daję się sprowokować.

Wielokropku, masz rację. Nadal marzę o ciepłym, rodzinnym domu, ale nie napisałam, że akurat z nim chcę go stworzyć. Chciałam, ale się nie da.

Rozumiem, Wielokropku. Jednakże już straciłam nadzieję i chęć na tworzenie z nim rodziny.
Mamy zupełnie inne priorytety. Dla mnie na pierwszym miejscu jest rodzina i dom, dla niego koledzy, alkohol i rozrywki.
Zawsze miał ważniejsze problemy niż te, które były w domu. Zawsze byłyśmy z córką poza jego "podium".

Witajcie Kochane i Kochani,
też jestem tu Nowa, czytam netkobiety już od jakiegoś czasu, ale nigdy nie odważyłam się zarejestrować i coś napisać
Wiele z Waszych wypowiedzi skopiowałam do pliku "Autoterapia" i czytam sobie żeby do mnie dotarło. Czytam też bloga uciekamydoprzodu
Jesteście fantastyczne! Macie w sobie tyle mądrości i siły!
Napiszę Wam moją historię, długo zbierałam się, myślałam, że będę dalej płakać pisząc to, ale o dziwo nie. Jest przydługawa, wiem Nie oczekuję, że ktoś te wypociny chaotyczne przeczyta, ale mam nadzieje, że jakoś mi to pomoże, a może też ktoś jest w podobnej sytuacji i otrzeźwieje zanim będzie za późno

Opowiadanie z morałem pt. "Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę"

Rozstałam się z byłym w pod koniec tamtego roku, ale nadal niestety za nim tęsknie i coś do niego czuję. Niestety nawiedza mnie w snach, już rzadziej niż kiedyś, ale... Dół jest i się utrzymuje.
No może od początku w wieelkim skrócie.

Duże miasto, biurowiec jakich wszędzie wiele. Facet obcokrajowiec (zwany dalej X). Zaczęło się niewinnie - pytania mojego przełożonego czy kogoś mam, na co odpowiedziałam, NIEZGODNIE z prawdą, że nie. Nie wiem doprawdy co mnie podkusiło... Nuda? rutyna? Było zbyt stabilnie? Ale też nie zmierzało nigdzie? Brak oświadczyn? Liczyłam, że znajdę innego? Dzisiaj myślę, że tak miało po prostu być, takie przeznaczenie... Ciekawe co bym zrobiła gdybym mogła cofnąć czas? To samo?
Wracając do tematu... Widocznie ta wiadomość zachęciła X, być może sam przełożony go zachęcił i jego przyjaciele rzecz jasna. Tak poszło dalej. Zjawił się na spotkaniu grupowym z pracy, chociaż to nie jego "dział", miałam jakieś dziwne przeczucie, że jest tam dla mnie. Nie pomyliłam się. Jednak wtedy nic się nie stało, ja szybko wyszłam, spotkałam się z moim ówczesnym chłopakiem i nie przyszłoby mi nawet do głowy co będzie później.
Potem dostałam zaproszenie do znajomych na FB, a miesiąc później X odważył się do mnie napisać. Widywałam go w pracy codziennie i jak się później dowiedziałam, obserwował mnie i gonił spojrzeniami od jakiegoś czasu, znał szczegóły mojego zachowania - ja tego nie zauważałam, w końcu miałam chłopaka i jakoś nie strzelałam oczami na prawo i lewo.
Zaczął rozmowę na FB, że pięknie wyglądam i ogólnie gadać ze mną o niczym, ale dość niewinnie. Nie zakładałam romansu, zwykle faceci gadają bez sensu, ot tak, żeby pogadać i się pokumlopwać, ŻYCIE niestety nauczyło mnie, że lepiej zakładać, że facet nic od ciebie nie chce, poza kumpelstwem. Tak myślałam też wtedy. Zero lampek ostrzegawczych. Pewnego razu zaprosił na jakieś wyjście i wielki alarm w mojej głowie. Nie chciałam nikogo zwodzić - powiedziałam po prostu, że mojemu chłopakowi nie spodoba się jeśli pójdę sama i możemy iść ale razem, we trójkę. Nastąpiła lawina pytań, ile się spóźnił, kim jest ten szczęśliwiec, czy go kocham itp. Myślałam, że już po tym więcej się do mnie nie odezwie. I właściwie najlepiej by tak było. Lecz on (jak powiedział mi później sam) pokonał złość i uczucie zawodu i chciał o mnie walczyć, chciał, żebym dała mu szansę, on by duszę za mnie oddał (tak, wiem, dziś brzmi to komicznie). Niedługo później powiedział, że nie może tego dalej w sobie trzymać i musi mi wyznać miłość. Nad obiadem w firmie. Nie znał mnie nawet dobrze wtedy, ale ten mój argument odparł mówiąc: obserwuję cię od dawna i wiem o tobie dużo. Cóż...
Widzieliśmy się głównie w pracy, kawka, herbatka razem. Potem 2x na mieście jako "przyjaciele". Kogo on chciał oszukać na tego "PRZYJACIELA"?? Potem przyszły jego wyznania, że jestem jedyną, że chce mnie zobaczyć nawet na chwilkę, że tęskni. Z bólem serca stwierdziłam, że choć bronię się przed tymi "zalotami" i sprowadzam go na ziemię, to rozmawiałam z nim w tamtym momencie więcej niż z ówczesnym chłopakiem. Wiem, trzeba było to wtedy UCIĄĆ. Nie ma czegoś takiego jak kumpelstwo z zakochanym w tobie kolegą. Jednak tego nie zrobiłam. Dlaczego? Czy już wtedy zaczynałam coś czuć? Zrobiły na mnie wrażenia jego wyznania? Pamiętam, że nie chciałam go zranić gdyż wydawał mi się szczerym facetem.
Zaczęło mi na nim zależeć, na początku jako fajny kolega, cichy wielbiciel itp., potem... Zaczął stawiać mnie pod ścianą - "wybierz któregoś z nas". Mamił, mącił w głowie, manipulował, zabiegał o mnie, puszył się, stroszył piórka. Nawet uciekł się do szantażu emocjonalnego, że coś sobie zrobi (o ludzie, skisne ). Zapatrzony był we mnie jak w obrazek. Tylko ja się liczyłam. Księżniczka. Wstyd się przyznać, ale mój związek z ówczesnym facetem zaczął się rozpadać. Już wcześniej nie było zbyt cudownie, ale nigdy nie było żadnego innego faceta. Nigdy. Zdecydowałam się na zerwanie z ówczesnym chłopakiem. Za jakiś czas byliśmy oficjalnie razem z X. Bo X oczywiście tylko czekał przyczajony aż rozstanę się z moim ówczesnym.   
Dwieście razy mnie ostrzegano, że związki z obcokrajowcami nigdy lub prawie nigdy nie wypalają. To samo mówiłam X, próbując wyperswadować mu zabieganie o mnie i zdobywanie mnie. On nie słuchał. Był zaślepiony. Ja mimo czerwonych lampek też skoczyłam w tę przepaść.
Było super. Przez jakiś czas. Jak byśmy znowu mieli po 16 lat. Zapatrzeni w siebie. Miłość wbrew wszystkim i wszystkiemu. Zakazana. X: "Chcę wyryć twoje imię w mojej księdze życia" itp. Wielka namiętność po jego stronie, budząca się namiętność we mnie. Cudowne zgranie w tańcu. Wykradane godziny, ciągle w kontakcie. Schadzki. Jego plany mieszkania ze mną, dzieci ze mną. Wszyscy w jego rodzinie poinformowani o mnie i mojej "cudowności".
Pierwsze doniesienia "dobrej" duszy o jego wyjściach z koleżankami.
Chwila spokoju.
Zaczęły się problemy. Jego kłótnie z współlokatorami. Jego rodzice nie akceptujący mnie. Moi rodzice też niezadowoleni, ale może by się jeszcze ich dało jakoś przekabacić.
Dziwne zachowanie X. Chowanie się do przysłowiowej jaskini. Wyłączanie telefonu, jego ucieczki w sen. Dystansowanie się do mnie. Brak spotkań, wręcz musiałam namawiać i wydzierać go z domu żeby się ze mną spotkał. Byłam bardzo sfrustrowana, wtedy nie wiedziałam o co chodzi. Nie mogłam za żadne skarby świata z niego nic wyciągnąć. Zaczęłam podejrzewać go o zdradę, doszukiwałam się jej wszędzie. Zadawałam mu pytania, czasem atakującym tonem. Pech chciał, że on znajomych miał trochę, może lubił gadać z kobietami.
Plotki zaczęły narastać. By oddać X sprawiedliwość - miał on jednego nieżyczliwego znajomego, który wiedział o jego zauroczeniu we mnie.
Przyjaciele donoszący o jego flirtach podczas mojej nieobecności. Inny donos, że był w sklepie z dziewczyną Y z pracy, że grucha sobie z innymi w kuchni w firmie. Generalnie na prawo i lewo. Rozmawiałam z nim o tym. Próbował jakoś to usprawiedliwiać, jakieś akcje naprawcze wprowadzać. Cały czas miałam w głowie wyznania, że jego serce jest moje, że może mnie kochać do końca świata...
W pewien weekend wyjechał z kumplami nic mi nie mówiąc, niby zapomniał. Żegnał się ze mną tego dnia czule, jakby wyjeżdżał. Ja nie zapytałam o co chodzi. Dowiedziałam się jak napisał do mnie będąc w drodze. Możecie wyobrazić sobie moją wściekłość. Napisałam mu, że to koniec. I czy specjalnie to zrobił, żeby mnie zranić. Upierał się, że zapomniał, że myślał, ze mi powiedział. Za bardzo go kochałam i wybaczyłam mu. Chociaż rozumiał, że jest to powód do zerwania. Często zapomniał o różnych rzeczach, obiecywał, że przyjedzie mnie odwiedzić, zatrzymała go niby jakaś ważna sprawa, nie dał znać. Obiecywał, że zadzwoni, nie dzwonił. Nie zawsze, ale zdarzało się. Robiłam o to afery. Ale starał się polepszyć swoje zachowanie. I ja znowu wybaczałam.
Raz próbował zakończyć znajomość, bo "związek wpłynie na nas negatywnie", bo jego ojciec nie akceptuje, bo nigdy nie będzie mógł się ze mną ożenić. Potem zaczeły się smsy "Wiem, że nie powinienem, ale nie mogę przestać o Tobie myśleć, bo kocham cie...". Nie wiedzieliśmy czy jesteśmy ze sobą czy nie. Wyjaśniliśmy to. Nie mogliśmy bez siebie. Życie toczyło się dalej, byliśmy ze sobą, ale ja już nie szalałam za nim jak kiedyś. Miałam w pamięci wszystkie jego niedopowiedzenia, dziwne zagrania.
Jakiś czas później wyskoczył z "Nie jesteś ze mną szczęśliwa", "Zniszczę ci życie", "Nie mogę dać ci tego, czego chcesz, małżeństwa i dzieci". Prosił o czas, wiem, że prawdopodobnie próbował przekonać rodziców do mnie.
Udawał, że nie widzi moich łez, które wylałam po tych jego newsach. Zainteresowała go za to historia o gościu z klubu, który się do mnie przyczepił. Zazdrość zadziałała.
Kroplą goryczy była plotka, że ktoś widział dziewczynę Y u niego w domu. Że zdradza mnie od jakiegoś czasu. Że ona o mnie nie wie. Wyobraźcie sobie jak upokorzona i zgnojona się czułam.
Wszystko nagle zaczęło układać się w całość. Od miesiąca się coś nie układało. On miał doła. Muszę przyznać, że wtedy rzeczywiście życie mu dokopało, więc też się nie dziwiłam dołowi. Chciałam go wesprzeć, pomóc mu o tym wszystkim zapomnieć, dać mu przyjemność, bo wiedziałam, że zawsze mnie pożądał. Kupowałam mu jedzenie, robiłam co mogłam. Może straciłam nieco czujność. Przestał mnie adorować tak jak wcześniej. Ale NIGDY nie czułam, że jest ktoś inny. NIGDY. Czułam, że on mnie kocha. Takie rzeczy się powinno wyczuwać, nie?
Rozpętała się afera. Dziewczyna Y jest mniej atrakcyjna ode mnie i każdy mi to mówił. Od każdego to słyszałam. Miałam wrażenie, że każdy w pracy słyszał tę plotkę. Szepty po kątach. Nie wytrzymałam. Wygarnełam mu z grubej rury, ale na szczęście pisemnie, posypały się przekleństwa, niestety temperament mam włoski tudzież hiszpański . Zerwałam przez wiadomość, bo nie chciał się ze mną spotkać twarzą w twarz. Wszystkim zainteresowanym powiedziałam, że może sobie spać z kim chce.
Początkowo nalegałam na spotkanie i normalne zerwanie, jak dorośli, on nie chciał, bo twierdził, że nie ma czasu. Dalam spokój. Dopiero później mi powiedział, że czas miał, ale nie chciał patrzeć na moje łzy i bał się, że nie zerwiemy, a wrócimy do siebie. A on martwi się o moje szczęście, którego nie może mi dać, bo mogą go za chwilę wykopać z PL. Rozmawialiśmy dużo przez telefon, chociaż czasem czułam się jakbym była dzieckiem, któremu trzeba coś dwieście razy tłumaczyć. Rozpaczałam, nie mogłam się pogodzić. Mowiłam mu o tych uczuciach. Poniekąd straciłam godność. A na pewno nadszarpnełam.
Nie wiedziałam w co wierzyć, w jego wersję o braku akceptacji rodziców czy w rzekomą zdradę.
Tydzień po zerwaniu zalał się prawie w trupa i osobiście wyznał mi miłość. Krzyczał pod moim oknem. Pijany pisał później do mnie jakby rozstania nie było. Rano jeszcze zadzwonił, zapytał jak się mam. Obiecał, że zadzwoni po południu, jak trochę ogarnie kaca. Nie zadzwonił. To nic nie znaczyło, przeprosił. Zapytałam czy ma zamiar tak od czasu do czasu mnie niszczyć takimi akcjami. Obiecał, że to się więcej nie powtórzy. Nie mogłam zrozumieć jak on może zrobić to sobie, bo czułam, że pijany mówił prawdę. Zapytałam go o to. Skwitował krótko - życie jest do dupy. Zranił mnie jeszcze jakimiś głupimi rozważaniami, pierdołami, że on sobie kogoś znajdzie i ja też - to prawda, ale to nie był moment na takie rozmowy, gdy ja czułam rozpacz, dorzucił jeszcze coś o Polakach. Z perspektywy czasu myślę, że chciał po prostu żebym go znienawidziła. Sam powiedział, że już bardziej obrzydliwy nie może być, ale mówi prawdę. To było kopanie leżącego.
Od jakiegoś czas strasznie niszczyła mnie ta sytuacja, przestałam być sobą. Powiedziałam mu, że to toksyczne i w takim razie to nasza ostatnia rozmowa i życzę mu szczęścia w życiu. Moja zdecydowana reakcja go zabolała, słyszałam to w jego głosie. Sama płakałam mówiąc to, bo raniłam samą siebie. Wiedziałam, że w jakimś sensie rani to tez jego. Nie mogłam jednak tak dalej. Nie mogłam mu pozwolić tak pogrywać sobie z moimi uczuciami. Koniec to koniec.
Nadeszły miesiące po rozstaniu. Codzienne spotykanie go w pracy. Nie zaniedbałam się, o nie. Wyglądałam lepiej niż wcześniej. Staranny makijaż, szminka nigdy nie rozmazana, bo już mnie nie całował. Nowe piękne ubrania, drogie perfumy. Biżuteria. Pod tym wszystkim płakałam. I krwawiłam. Ale nie dałam mu tej satysfakcji. Nie odzywałam się ani słowem. Zero kontaktu. Raz tylko nerwy mi puściły i żale mu wylałam. To było niepotrzebne i umożliwiłam mu pastwienie się nade mną. Napisał, że podczas naszego związku mnie nie zdradził i że jest wolny i może robić co chce, żebym to zrozumiała. I że jest szczęśliwy i chce dla mnie tego samego. Taaa, każdy widział to jego szczęście. Chyba przygnębionego i zmęczonego człowieka. Ale skoro tak twierdził. Nie moja sprawa. Odpisałam mu elegancko, że oczywiście może robić co chce i że ślę mu pozdrowienia z domu rodzinnego.
Początkowo gonił mnie w pracy spojrzeniami, jak zwykle. Potem zniknął na jakiś czas i napisał do mnie stamtąd, gdziekolwiek był. Pytał czy wszystko ok. Nie odpisałam. Zablokowałam. Byłam wściekła, że napisał, ja już podnosiłam się z kolan, a on pisze - znacie to zapewne Tak jakby nie wystarczyło to, że mnie widzi w pracy. Po tym jak nie odpisałam spotkałam go w pracy - widziałam jego minę jak mnie zobaczył wystrojoną. Inni też widzieli. Właśnie wtedy poszła w eter plota, że ma dziewczynę. Pomyślałam sobie - to po co do mnie pisze, niech spada. Litości nie potrzebuję. Miał przyjść na jakieś grupowe wyjście z nową dziewczyną. Nie przyszedł w ogóle. Dalej na mnie patrzył, ale starał się mniej. Czasem wcale, albo ja może nie widziałam.
Dowiedział się, że jestem chora i zapytał czy może mi jakoś pomóc. Wyrzuty sumienia?? Nie odpisałam. Skoro ma dziewczynę to powinien ją szanować i nie pisać do mnie. Choć nikt nie wie czyPrzyjaciele mnie powstrzymywali. I dobrze, bo nie potrzebowałam jego "troski". Wyczuwałam, że ta troska to tylko pretekst, żeby się zobaczyć u mnie.
Nie podejrzewałam, że jestem tak silna. Z każdym dniem było lepiej, jakoś funkcjonowałam, pracowałam, oddychałam. Wiedziałam, że on sobie gdzieś tam jest, niedaleko. Podjęłam decyzję o odejściu z pracy. Trzymałam to w tajemnicy, ale się dowiedział. Próbował zasięgnąć języka, ale nic się nie dowiedział.
Nigdy nie zapytał mnie o to. Nie napisał więcej. Chociaż często miałam przeczucie, że on coś kombinuje, ale coś go powstrzymuje - znacie to uczucie jak facet czai się na dziewczynę na imprezie albo w klubie? Ja właśnie tak czułam. Wynajdywał preteksty żeby spojrzeć na mnie. Zwłaszcza w walentynki. Jednak udało mi się jakoś uciec. Nie wiem po co ta cała zabawa w obczajanie. Może nie mógł inaczej - zawsze lubił na mnie patrzeć, nawet jak robiłam kanapki
Nadszedł ostatni dzień w pracy. Zaufana osoba stwierdziła, że X próbuje udawać, ale ucho mu oberwało jak powstańcowi. Nie pożegnałam się z nim. Nie powiedziałam nic. Za jakiś czas wstąpiłam do pracy oddać służbowe rzeczy i odwiedzić kolegów. Podobno był zestresowany i sprawdzał czy jestem. Miotałam się ze sobą czy się z nim pożegnać. Przyjaciółka twierdziła, że nie jesteśmy razem i nic nie jestem mu winna. Ja jednak czułam się źle. Zdecydowałam, że napiszę mu sms-a. Skoro on nie był w stanie zakończyć znajomości twarzą w twarz to pożegnalny sms to i tak dużo. Jak można się domyślić nie odpowiedział.
Teraz minęło już kilka miesięcy, nie widzę go od jakichś paru tygodni i wciąż o nim myślę. Głupio przyznać, ale czasem te myśli są naprawdę natrętne. I tak na rozmyślaniu może zlecieć cały dzień. Na filtrowaniu tego co ja zrobiłam źle, co on. Ale próbuję sobie jakoś to wszystko ułatwić stosując się do Waszych rad.
Nie widując go codziennie powinnam szybciej się wyleczyć... I nową pracą. Mam nadzieję.
"Wszyscy" mieli rację. Związki z obcokrajowcami prawie nigdy nie wychodzą.
Do dzisiaj nie wiem jak było z tą zdradą... I nigdy się nie dowiem.
Pozostały tylko zawiedzione nadzieje i wielkie rozczarowanie... Nauczka na przyszłość.

Cześć Wielokropku
Kochana, dzięki za odpowiedź

Swoją drogą nie myślałam, że w XXI w. rodzina może mieć tak wielki wpływ na decyzje... Ale jednak. W ich świecie tak... Nie wyrazili zgody. Koniec. Kropka. Albo ona albo my. Tak mi to kiedyś przedstawił. Od znajomego wiem, że to rzeczywiście mogło tak być, bo sam czegoś takiego doświadczył niestety i teraz traktuje kobiety nieco przedmiotowo, nie zakochuje się w nich.

To bardzo wazne co pisze Wielokropek. Dodatkowo niestety cały czas Twoja uwaga jest skupiona na nim, wtedy był on i teraz tez jest on, wszystko krąży wokół niego. A gdzie w tym wszystkim jesteś Ty? Wiem że łatwo się mówi,  ale zadajesz pytania bez odpowiedzi,  choć usilnie ich szukasz. Wersji może być milion, ale skąd będziesz wiedzieć co jest prawdą?  Jaki masz wpływ na przeszłość?  Co to zmienia teraz? Wiem, że to oklepane, ale prawdziwe i skuteczne, że powinnaś zająć się sobą. Nie szukaj nowych informacji,  a temu co było,  po prostu pozwól odejść takie jak było. Myśli będą jeszcze długo,  ale masz przewagę taka, że to od Ciebie zależy jak nimi pokierujesz. No i nie pozwól innym karmić Cię rozkminami i newsami. Zacznij żyć dla siebie, nie dla niego.

True. Słuszna uwaga. A uznanie własnej wartości autorki ciągle opiera się na czymś, a nie na wewnętrznym przekonaniu.

vero_nick26, niestety nie jest łatwo skoro wcześniej było myślenie typu - on to, on tamto, powiedział to, zrobił tamto itp.
Dokładnie tak jak mówisz, wersji może być milion i nigdy nie poznam prawdy, chyba że spotkam go kiedyś "po drugiej stronie" i zapytam ale umysł nie zawsze chce to przyjąć... czasem myślę racjonalnie w stylu "było, mineło, czasu nie cofniesz, on i tak nie wróci, więc jakie to ma znaczenie co wtedy się stało", ale czasem są nawroty i rozkminy...
Znajomi z pracy wiedzą, że mają nie poruszać tematu i najczęściej nic nie mówią, ja nie pytam, chociaż jestem ciekawa, nie da się ukryć. Ale po co mi ta wiedza?
Odcinam się teraz trochę od tych znajomych, oczywiście powiadomiłam ich dlaczego (kojarzą mi się z nim) i próbuję iść dalej.
Pocieszam się jedynie myślą, że udało mi się stamtąd wyrwać (z pracy)... Nie wiem jak dla niego, ale dla mnie to było, jeżeli nie małe piekiełko, to na pewno czyściec. I ta dziewczyna Y codziennie gratuluję samej sobie, że to przetrwałam z podniesioną głową i kamienną twarzą i że jej nie wyjechałam od narzędzi do konserwacji i oczyszczania powierzchni płaskich choć czasem było blisko

Hey,
doskonale Was rozumiem. Mam za soba cięzką przeszłoć. po 11 latach zwiazku chlipak mnie zostawił, ja za nim latałam bylam na każde słowo. za mocno kochałam.
Teraz mam nowego chlopaka i po tym jak tamten mnie ranił nie moge temu zaufac a do tamtego tesknie.
W szkole nie byłam lubiana, nieśmiała,  miałam alergie, chuda i czułam sie brzydka. Też zawsze zależało mi zeby być lubianą. Mam teraz przyjaciół, tyle lat minieło. ale zwiazkowo coś nie gra. Po tym jak mnie zostawił, niespodziewanie przez sms jak byłam za granicą, jakoś nie moge sie pogodzić.

Wielokropek Wiem. Koszmar. Noce są najgorsze. Jadę na trochę do rodziców, może zmiana otoczenia trochę pomoże. Niestety tęsknie za nim, a może po prostu brak mi bliskości. Czasem czuję się strasznie samotna. Ale muszę lepiej kontrolować swoje myśli. Spróbuję sobie wmówić, że on wrócił skąd przyszedł, wyjechał, umarł dla mnie, koniec.

porzucona30 Rozumiem Cię, ja wprawdzie nigdy nie walczyłam o uznanie rówieśników, bo walka i tak z góry przegrana. W szkole za nastolatki nie miałam chłopaka, nikt nawet nie podrywał ani nie zaprosił na głupią randkę. Wtedy jednak młodzież w szkole były trochę inna, chociaż nie było to tak dawno. Na studniówkę poszłam z kolegą, który zdziwił się, że jednak nie jestem przysłowiowym "pasztetem" (no bo kto może nie mieć pary na studniówkę zdaniem facetów tylko "pasztet"). Jakiekolwiek zainteresowanie zaczęłam wzbudzać na studiach, ale przez długo nic się nie udawało oprócz znajomości imprezowych. Jednak jakiś zachwyt wzbudzałam, ale myślę, że niewiele dla mnie to znaczyło.

porzucona30 Też nie chcę oddawać nikomu serca tak jak oddałam facetowi X. Zawsze już będę czujna i nie będę wierzyć w głupie wyznania i obietnice. Liczy się czyn. Boje się i w pełni Cię rozumiem. Nie chcę jeszcze raz przez to wszystko przechodzić.
Może nie będę musiała, bo facetów poznaję mega rzadko, dlatego tak się ich "trzymam". Śmiech przez łzy, ale tak jest.

Wielokropku, wiem to nie jest racjonalne. Ja też się czasem zastanawiam, co ja w nim widziałam i dlaczego tak wpadłam jak śliwka w kompot. Żeby było śmieszniej on też tego nie rozumiał. Jak to babcie mówią: "Żaden z niego cud." A jednak...
Dzisiaj czas zatarł co złe, w pamięci są za to dobre chwile... Prawda jest taka, że ranił mnie swoim dziwnym zachowaniem, wtedy rzeczywiście, jak to powiedział, "nie byłam z nim szczęśliwa".
Znajoma z pracy stwierdziła, że cierpiałam pod koniec związku i cierpiałabym dalej, gdybyśmy wrócili do siebie.
Co gorsza, ja w głebi duszy chciałam tego powrotu... Chyba po to, żeby dać się znowu zranić...
Ludzie nie raz mówili, że jest jakiś dziwny... I to "związek wpłynie na nas negatywnie" było już poniżej pasa. Miał problemy z samym sobą chyba, walczył ze sobą. Raz był kochany, innym razem chował się do jaskini. Z nikim nie rozmawiał. Będąc w jaskini nie zauważał problemów innych, był zbyt skupiony na sobie. Nigdy nie zmienisz tego skąd jesteś i wiedząc to próbował walczyć o mnie. Jego problem leżał baaardzo głęboko. Czasem coś mu się "wypsnęło", dlatego się domyśliłam. Rodzina zrobiła mu pranie mózgu. W Polsce na szczęście problem "nie możesz się z nią ożenić" prawie nie istnieje. Prawie. Ale dość o jego demonach. Teraz chodzi o mnie. Jednak przez jego demony i to skąd pochodzi oberwało się także mnie
Miał wady, ja też je mam, ale zależało mi na nim właśnie mimo tych wad... On taki po prostu był, zapominał. Nie wiem skąd to się bierze w ludziach...Dla mnie jednak chciał się zmieniać, pracować nad sobą.

Kiedyś może to do mnie dotrze, że być może raniłby mnie dalej i nic by z tego nie było. Są dni, że prawie się cieszę, że to się zakończyło i widzę jasno naszą nieciekawą hipotetyczną przyszłość razem, są dni, że boję się, że nigdy już nie pokocham mężczyzny. Ale może to i lepiej niż być ciągle ranioną...

PS. Czytając forum widzę, że faceci zawsze stosują tę samą sztuczkę - cierpiętnicza minka i gry spojrzeń. Hahaha Dobrze, że nie dałam się sprowokować. Podejrzewam, że pożałował tego co się stało, ale na drugą szansę nie zasłużył. Niepotrzebnie dałam mu nawet tę pierwszą. Za dobre serce trzeba zapłacić. Czasu jednak się nie cofnie.

Wielokropku, jak zwykle masz rację i wiem o co Ci chodzi. Przecież ja wiem jak się zachowywał i czym zranił. Mało tego, dokładnie to pamiętam, bo byłam w stanie Wami to w ogólnym zarysie przedstawić. Dalej jestem zaślepiona.
Odpycham od siebie te wydarzenia, które mi się nie podobały, które raniły, wspominam te, przy których ciepło robi się na sercu. To chyba idealizacja.
W jakimś sensie dobrze jest nie pamiętać złego, ale chyba nie w tym przypadku...

Dziękuję ;*

To, że coś nie jest proste nie znaczy, że jest niemożliwe.

Czy Ty musisz do samego końca na jego wiadomości odpowiadać?

Rzekłaś.
Na to, czy on zadzwoni/wyśle sms czy inną wiadomość masz znikomy wpływ. Na to, czy wiadomość (w jakiejkolwiek byłaby formie) odbierzesz/przeczytasz/wysłuchasz - wielki, bo to Ty podejmujesz decyzję.

Dziewczyny,
Tak mi smutno, to wszystko znowu odżyło... To co zdołałam zepchnąć gdzieś na śmietnik umysłu, jest znowu na wierzchu...
Chce mi się płakać mimo pięknej pogody...
Po co on to w ogóle ruszał... Rozdrapal znów moja ranę tak, wiem, pozwoliłam mu na to.
Nie powinno się tyle grzebać w przeszłości.
Jedyny plus jest taki, że niby się pojednalismy. Zyczylam mu szczęścia.

Mama pyta czy mnie gardło boli, a ja po prostu chyba taka gule mam w gardle. ;(
Muszę znowu odepchnąć to wszystko od siebie.
Zapomnieć.

"Nie miałem wyjścia. Tylko tak mogłem sprawić, że zaczniesz mnie nienawidzic"

Serio??!
God help me!

Dzień dobry Paniom :-)

Czytam forum od dłuższego czasu. Zdaje się, że kompletnie sobie nie radzę z moim "niekompletnym" kkzb. Zarejestrowałam się, ponieważ czuję potrzebę zrobienia porządków w głowie - trochę wiem, trochę się domyślam, sporo się uczę i zdaję sobie sprawę, że jeszcze mnóstwo rzeczy do przyswojenia przede mną. Bardzo chcę wyjść na prostą, więc pozwolę sobie liczyć na Wasze wsparcie. Zbieram się do opisania mojej historii, zamieszczę ją tu niebawem.

Mam do Was prośbę - przebijam się przez ten temat od kilku tygodni, całego jeszcze nie przeczytałam (za jakieś 400 stron Was dogonię, mam nadzieję ;-) ). Napotkałam liczne wzmianki o biblioteczce kkzb - czy mogłabym liczyć na podesłanie? Wiem, że Niekochana pełniła funkcję bibliotekarki jeszcze na sto dziewięćdziesiątej którejś stronie wątku, czy coś się zmieniło? ;-)

Muszę jeszcze napisać, że jestem pod wielkim wrażeniem... W zasadzie różne pochwalne wyrazy powinnam zamieścić na początku postu, tytułem "łapówki" ;-) Ale naprawdę jestem pod wrażeniem, a obraz pracy nad sobą, którą wykonujecie - i której świadectwa czytam - pozwoliła mi mieć nadzieję, że w którymś momencie i ja wylezę z tego czarnego zakończenia pleców, po czym się odmyję, odpaździerzę i ruszę w świat, jako samostanowiąca, samoświadoma i samowystarczalna jednostka.

Pozdrawiam serdecznie,
K.

Katju73 to, czym mogę służyć, to lista mądrych i pomocnych pozycji:
1.    Beattie Melody, Koniec współuzależnienia
2.    Janet Woititz, Lęk przed bliskością
3.    Patricia Evans, Toksyczne słowa
4.    Janet Wojtitz, Dorosłe dzieci alkoholików
5.    Anna Dodziuk, Pokochać siebie
6.    Wojciech Eichelberger, Zdradzony przez ojca
7.    Sondra Ray, Zasługuję na miłość
8.    Susan Forward,  Toksyczni rodzice
9.    Susan Forward,Craig Buch, Toksyczne namiętności
10.    Eugenia Herzyk, Uzależnienie od miłości
11.    Arnold Mindell, Praca nad samym sobą
12.    Michał Dziurdzik, Oblicza zdrady
13.    Alice Miller, Mury milczenia
14.    Susan Forward, Donna Frazier, Gdy Twój partner łże jak pies
15.    Marcin Pietraszek, Dlaczego warto pokochać siebie
16.    Miguel don Ruiz, Ścieżka Miłości. Sztuka budowania związków
17.    Robin Prior, Joseph O?Connor, NLP i związki
18.    Colin Tipping, Radykalne wybaczanie
19.    Pia Melody, Toksyczna miłość
20.    John Bradshaw, Toksyczny wstyd
21.    Kelvin Leman, Wychować dziecko i nie oszaleć
22.    French Nicci, Złap mnie, nim upadnę
23.    Alice Miller, Bunt ciała
24.    Eric Berne, W co grają ludzie
25.    Wojciech Eichelberger, Ciało i dusza
26.    Argov Sherry, Dlaczego mężczyźni kochają zołzy
27.    J.C. Dobson, Miłość potrzebuje stanowczości
28.    Daniel Goleman, Inteligencja emocjonalna
29.    Cowan Connell, Kinder Melvyn, Mądre kobiety, głupie postępowanie
30.    Eugenia Herzyk, Nałóg kochania
31.    Robin Norwood, Kobiety, które kochają za bardzo
32.    Ann Caron, Matki i córki. Nie przestawaj mnie kochać
33.    Susan Forward, Szantaż emocjonalny
34.    Greg Behrendt, Liz Tuccillo, Nie zależy mu na Tobie
35.    Howard M. Halpern, Uzależnienie od partnera. Jak skutecznie wyzwolić się z sideł toksycznej miłości
36.    Alice Miller, Dramat udanego dziecka
37.    Ewa Woydyłło, Sekrety kobiet

missOverthinking, twierdzisz, że musisz zapomnieć. Życzę Ci czego innego: byś pamiętała, byś przestała upychać, byś wreszcie pozwoliła sobie na przeżycie (w bezpiecznych warunkach) tych wszystkich uczuć, które co jakiś czas wychylają nosy na światło dzienne, bo pamięć uchroni Cię przed popełnieniem podobnych błędów.

Śnieżyno, gratuluję determinacji. W mityngach ani dla DDA ani DDD nie brałam udziału.