Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Boję się tej pustki która pojawi się potem.
Byłam zawsze bardzo samotna - nie dlatego że stronię od ludzi, a dlatego że mam to wątpliwe szczęście przywiązywania się do osób, które po jakimś czasie znikają z mojego życia. Przyjaciółka z dzieciństwa, z którą praktycznie dorastałam wyprowadziła się do innego, bardzo odległego miasta. W wieku 12 lat, bez telefonu komórkowego jak współczesne nastolatki, facebooka itp. to oznaczało po prostu koniec znajomości. Najlepsza przyjaciółka do której byłam bardzo przywiązana, z którą przetrwałyśmy gimnazjum, liceum i wiele szalonych sytuacji wyemigrowała z Polski i założyła rodzinę za granicą. Koleżanki z pracy, z którymi zawsze mogłam porozmawiać zostały zwolnione. Teraz codzienne siedzę sama w pustym biurze i do głowy przychodzą mi tylko czarne scenariusze.
I takich przykładów mam ze swojego życia mnóstwo.
Zawsze się pocieszałam że mam przecież kochającego chłopaka na którego zawsze mogę liczyć, i w gruncie rzeczy jestem szczęściarą bo niektórzy nie mają nawet tego.
Cóż, teraz ja też nie mam. Tego właśnie się boję, co będzie po utracie tej ostatniej osoby, na której w dodatku zależy mi bardziej niż na kimkolwiek innym.
Wielokropek, dziękuję za taki otrzeźwiający post. Chyba tego mi trzeba. Wszystkie Twoje rady wezmę sobie głęboko do serca.

agata, a mnie nasunęła się pewna myśl - piszesz, że był wrażliwym, romantycznym facetem, że pracował tak ciężko, aż wylądował w szpitalu, a teraz stał się zimnym draniem, jednak w nocy jest taki jak dawniej. Wiesz co ja bym winiła? Pracę. Być może musi być twardy, żeby sobie z tymi wszystkimi obowiązkami poradzić. Spójrz na to z tej strony. Myślę, że nie wszystko stracone, jakaś naprawdę szczera rozmowa by się przydała, spróbuj.

Weszłam tu i trudno mi się sprecyzować. Bo miałam i miewam strasznie niskie poczucie wartości. Pracuję nad tym. W chwilach dołów wydaje mi się, że za brzydka, bo zmarszczki, bo gdzieś tam cellulit. Bo tu za dużo, a tu za mało. Nie jest tak codziennie, staram się nie być już tak wymagająca względem siebie, jednak jak przyjdzie etap zdołowania to tak myślę... Ale mam i dni, kiedy myślę - jesteś fajna taka jaka jesteś! Właśnie taka!  Ogólnie w towarzystwie uchodzę za bardzo atrakcyjną, mam za sobą mikro karierę modelki... Mój mąż jest opanowany, a równocześnie pozytywnie kopnięty, zawsze dotrzymywał słowa, pracowity, troskliwy. Zawsze był i jest pomocny w kwestiach formalnych, finansowych, wspierał, kiedy przeżywałam rozterki związane z rodziną, karierą. Zrobił pyszną herbatę, kupił coś smacznego, zrobił jakiegoś psikusa, przytulił. Bywa jednak zamknięty w sobie, nie wykrzykuje codziennie wielu słów uwielbienia. Byliśmy kumplami, przyjaciółmi, kochankami. W chwilach słabości czułam jednak wewnętrzny głód słów, które dadzą mi poczucie, że jestem najlepsza, najładniejsza, najfajniejsza... Podświadomie w słabszych momentach czegoś mi brakowało. Kilka razy w naszym 13 letnim związku zdarzyły się jakieś awantury i szarpaniny, padły mocniejsze słowa, jednak tak jak piszę - zdarzyło się to kilka razy w sytuacjach ogromnego przeciążenia stresem i padało to z obu stron.  Na co dzień staraliśmy się rozwiązywać wszystkie problemy po partnersku. Po urodzeniu się naszego dzieciaka, i przeciążeniu obowiązkami, braku wsparcia ze strony rodziny i nałożeniu się wielu problemów, między nami zaczęło się psuć. W pracy cały czas chciałam robić więcej i więcej - bo muszę się wykazać. W domu od męża za mało słów, które potwierdzą, że jestem naprawdę kochana i wspaniała. Wciąż coś robić, pędzić, być idealną matką, idealną pracownicą, idealną żoną... Mój mąż często powtarzał: zwolnij Kasia, odpuść sobie, wyluzuj, nie musisz wszystkiego tak idealnie zrobić... A ja nie słuchałam... On mnie akceptował bez tych wszystkich rzeczy, a ja niestety wciąż byłam niezadowolona z siebie, z mojej wydajności... I przestałam zauważać Jego... W głowie miałam słowa ojca. Że matka nie gotowała, nie prasowała, nie była pracowita...Aż zaczęło brakować sił... I czułam, że ponoszę klęskę... Że jestem beznadziejna... Że do d... Oddaliłam się od męża, stałam opryskliwa, niemiła, zimna. Żeby się odsunąć... Żeby nie być pierwsza odrzucona? Długo nie zauważałam Jego gestów miłości, czynów świadczących o niej... Mój mąż zawsze o mnie dbał. Wydaje mi się, że podświadomie prowokowałam niszczycielskie sytuacje. W strachu mówiłam, że mi na Nim nie zależy, że powinniśmy się rozwieść. Nie mówiłam o tym, co naprawdę czuję, że się boję, że nadal kocham, tylko czuję, że nasza więź się rozpada. Zamiast mówić co tak naprawdę czuję, mówiłam coś przeciwnego - chcąc wywołać w Nim silne emocje. Bywało, że stosowałam szantaż emocjonalny...Niestety, ponad 3 miesiące temu odkryłam Jego romans - historia opisana w moim temacie... Teraz walczymy o siebie. Szukam siebie, próbuję walczyć, naprawiać to co spierniczyłam. Czytam "Kobiety, które kochają za bardzo". Mój mąż nie jest narkomanem, alkoholikiem ( chociaż ostatnio wypija codziennie 2 piwka wieczorem ), nie używa przemocy, nie krzyczy na mnie, nie poniża. . Teraz przestałam patrzeć tylko na siebie, na swoje potrzeby i zauważać, że On też chce usłyszeć miłe słowo, czy być obdarzony czułym gestem... Kiedyś o Niego dbałam... Obecnie staram się nad sobą pracować, wzmocnić swoje poczucie wartości, doceniać to co On robi, jednak poczucie krzywdy, którą mi wyrządził sprawia, że czasem strach jest silniejszy. Chodzę na terapię. Chcę o siebie zadbać. Nie wiem, czy ocalę nasz związek, do jakich dojdę wniosków. Bardzo Go kocham i wiem, że tak naprawdę jest wspaniałym mężem i długo dawał z siebie bardzo wiele... Ogólnie boję się niewiadomej. Zaufać po takim zawodzie jest strasznie trudno. Dbamy o siebie, jesteśmy troskliwi. Z tyłu głowy siedzi mi jednak myśl, że w nas zaczął wątpić. Z drugiej strony racjonalne tłumaczenie w mojej kapucynie powtarza - nie dało się trwać w takim związku, musiało się coś wydarzyć. Albo stworzymy jego nową jakość, albo dojdę do wniosku, że dalej idę sama. Na chwilę obecną walczymy razem. Myślę, że mi jest dużo trudniej - ze względu na ten smutny bagaż doświadczeń, opuszczenie przez rodzinę, niskie poczucie własnej wartości nad którym pracuję, no i brak wiedzy co On tak naprawdę myśli. Bo po takich kłamstwach trudno zaufać na nowo... Czy jestem kobietą, która kocha za bardzo? Na pewno coś z tego syndromu w sobie mam. Wciąż przeglądałam się w oczach innych ludzi. Wciąż porównywałam do innych. Wciąż patrzałam na to, jak zadowolić partnera. Tyle tylko, że nie słuchając Go... Bo mój mąż nie jest wymagający... Wielokrotnie powtarzał odpuść, zwolnij, wypocznij, nie musisz tego robić... A ja nie słuchałam. Słuchałam tej presji w mojej głowie. Co muszę zrobić, aby być idealna, co mój ojciec powtarzał matce... Moja mama zawsze była oziębła, nie pamiętam przytulania , słów "Kocham Cię", spędzania razem czasu... Tata głównie w pracy, wymagający, kontrolujący. Siostra zawistna. Kiedy rodzice się rozwiedli ojciec uwiesił się na mnie z problemami. Co prawda nie byłam dzieciakiem, miałam 21/22 lata, ale to ja stałam się jego opiekunem... W podstawówce byłam brzydkim dzieckiem, zamkniętym w sobie... Pierwszy prawdziwy chłopak okazał się być niezrównoważony... Nękał psychicznie, doszło do rękoczynów. Odeszłam. Kolejny facet był niezmiernie ciepły, ale czegoś mi brakowało i po 3 latach Go opuściłam dla mojego męża.

Staram się nie dać zjeść tym negatywnym emocjom. Iść do przodu wyznaczoną ścieżką. Wrócić do pozytywnej, uśmiechniętej Ja. Pozbyć się tego plecaka pełnego niepotrzebnych kamieni, które częściowo sama do niego napakowałam... Wierzyć, że dam radę...

Rozejrzyj się wokół, by zobaczyć, że Twój (chyba) eks nie jest całym światem, że życie poza nim istnieje.

Przypomnij sobie, co lubisz robić, co Ciebie bawi i... rób to. Zacznij (i nie przestawaj) zauważać swe zalety i cenić siebie.

Zauważ, że umiesz stać na własnych nogach i nie potrzebujesz do życia żadnej podpórki.

Przypomnij sobie znaczenie słów 'godność' i 'szacunek'.

Wiedz, że to co inni mówią o Tobie jest ich opinią na Twój temat, nie zaś prawdą objawioną.

Jak pójść do przodu? Przeczytaj mój poprzedni post a później cały ten wątek, w nim jest mnóstwo przykładów na uporanie się z psychopatycznymi, agresywnymi TŻ.

Najważniejszy jest czas? Odpowiem przypowieścią:

Zobacz, że stoisz na nogach. Bardziej nie możesz (ani Ty, ani nikt inny, bo albo się stoi na nogach, albo nie).

i się doczekałam. kochałam za bardzo a on po ponad 4 latach związku okazał się gejem

Dołączam.. historia długa i skomplikowana.. jedno jest pewne oboje kochaliśmy za bardzo ale nadszedł czas kiedy oboje mieliśmy dość - ja niedomówień on zazdrości.. której nie chciał zrozumiec..  to cudowny czlowiek.. dal mi tyle ciepla.. i dlatego tak cięzko jest iść dalej..

Witam wszystkich! Czytałam już wpisy z tego tematu dwa lata temu. Też jestem kochającą za bardzo. Reprezentuje wzorzec zauroczeń i fantazjowania. Po prostu zawsze "zakochuję się" w ludziach niedostępnych, takich którzy mnie nie chcą. Odkąd pamiętam byłam w kimś skrycie zakochana i bardzo cierpiałam z tego powodu, tak mocno jakby to było na prawdę.
Dwa lata temu leczyłam się z mojego pierwszego, nieudanego związku z zamkniętym w sobie, niedostępnym i skrzywdzonym chłopakiem. Od początku było źle, potem już tylko gorzej. Związek szczęśliwie się zakończył, mój ból trwał jeszcze przez kolejne pół roku, zmieniłam otoczenie i znowu się zakochałam.
Tym razem spodobał mi się chłopak, którego dość często widywałam- studiowaliśmy na tej samej uczelni. Uśmiechaliśmy się do siebie, wpadaliśmy w różnych dziwnych miejscach, nie mieliśmy okazji pogadać. Pewnego dnia spotkaliśmy się na imprezie. Niestety nie zrobiłam dobrego wrażenia. Okazało się, ze ten chłopak i tak miał już dziewczynę, z którą szybko zerwał. Próbowałam go bliżej poznać, ale on był raczej nastawiony do mnie niechętnie. Romansował pod moim nosem z nasza wspólną koleżanką, podczas gdy mi pękało serce. Zachowywał się niejednoznacznie np. gapił się na mnie, ale nie próbował rozmawiać, czy nawiązać bliższego kontaktu.
Nie widziałam go później przez pół roku, w międzyczasie poznałam innego chłopaka. Postanowiłam dać nam szanse- jesteśmy razem do dzisiaj. Po pół roku pojawił się znowu chłopak, którego byłam "cichą wielbicielką"- razem studiowaliśmy i odkryłam, że nadal coś do niego czuję. On oczywiście nie próbował nawiązywać ze mną żadnego kontaktu i po prostu zachowywał się tak jakby mnie wcześniej nie znał. Totalny zlew... Na moich oczach zaczął kręcić z inną dziewczyną. Przeżywałam straszny ból i odrzucenie. Wielokrotnie zastanawiałam się co jest ze mną nie tak? Dlaczego mu się nie podobam? Teraz jestem za granicą, pół roku go już nie widziałam i nadal o nim myślę... Przy czym jesem też w realnym związku z moim chłopakiem, którego kocham inną miłością... może tą prawdziwą?

Czy ktoś tu jeszcze zagląda Jestem 3 miesiące po rozstaniu i nie daję sobie rady. Właśnie skończyłam kilkumiesięczną terapię u psychologa. Nie mogę poradzić sobie z tym że jestem sama. Chyba oszaleję  szczerze nienawidzę siebie. Co robić?
I żeby nie było - nie jestem bierna - działam!

Dziękuję Wielokropku za odpowiedź. Mój terapeuta stwierdził, że jestem bardzo silną kobietą - bo tak wyglądam. Dobrze radzę sobie jako matka i pracownik. Jeżeli chodzi o związki natomiast to tak jakbym stawała się kimś zupełnie innym.
Nie radzenie sobie polega na tym, że są stany tak głębokiej rozpaczy, ze płaczę, błąkam się z kata w kąt i czuję się podle, bo nie opuszcza mnie silne przekonanie, że kocham za mało. O ile tuz po rozstaniu jako tako dawałam sobie radę, o tyle teraz mam wrażenie, że się uwsteczniam, bo zaczęłam wpadać w stany strasznego smutku do tego stopnia, że nie chce mi się żyć i biorę leki uspokajające. Na zewnątrz sprawiam wrażenie za to kogoś zupełnie innego, bo dbam o dom, dziecko, zwierzaka, dużo czytam. Jednak stan umysłu to bagno. Tak jest teraz.
W moich poprzednich związkach jak tylko pomyślałam coś złego na temat partnera, to czułam się bardzo podle, czułam nienawiść do siebie. Wniosek jest taki, że jak byłam w związku to też się strasznie męczyłam - bo w każdej prawie ze minucie analizowałam. To bardzo wykańczające. Wyglądało to tak, że siedziałam z moim kochanym i zamiast ponieść się chwili analizowałam jego głos, jak jest ubrany, co powiedział, jakim tonem - najczęściej dokonywałam złej oceny i autentycznie nienawidziłam siebie za to.
Czasami mam wrażenie, że jestem jakaś zaburzona pod względem uczuć. Tak bardzo pragnę spokoju, a go nie mam.

Ja bardzo pragnę wyjść z TEGO, ale nie jest to łatwe. Gdyby było łatwe nigdy nie powstałaby taka grupa na tym forum. Jestem osobą wierzącą i nie rozumiem - dlaczego tak jest, nigdy nie chciałam eksperymentować z facetami, a życie mnie do tego zmusza.
To co mnie boli to to, że straciłam nadzieję - po raz pierwszy w życiu. To mnie martwi, bo zawsze uważałam, że nadzieja musi być w życiu.

Sama się waham czy jestem kochająca za bardzo. Zastanawiam się czy umiem kochać. Wielokropku - ludzie zazwyczaj jak wyjdą z piekłą, to nie mówią o tym. Obiecuję, że jak wyjdę z tej matni, to napiszę o tym. TUTAJ na tym forum. Na razie towarzyszą mi takie uczucia jakbym miała zwariować. Czasem mam wrażenie, że lepiej by mi było jakby mnie gdzieś zamknęli - w jakimś szpitalu.

Wielokropku, bo się może boję? Niedawno dowiedziałam się że Marylin Monroe była kobietą uzależnioną od miłości. Ta, która mogła mieć każdego!!!
Serce mi pęka jak słyszę takie historie.
Ja Wielokropku zostałam porzucona i czuję się winna, ze to moja wina , bo byłam depresyjna i niezrównoważona. Czy dlatego nie miałam szansy na miłość? Czy tylko zdrowy człowiek zasługuje na uczucie?
Tak jak napisałam jak tylko będę wiedziała co jest problemem, napiszę o tym. Tylko, że ja nie wiem. Co mam zrobić aby się dowiedzieć? Jedynie szukać odpowiedzi. Jak ją poznam będę szczęśliwa. A jeżeli rzeczywiście jestem kobietą uzależnioną od miłości, to przechodzę właśnie abstynencję. Tak jak u alkoholika może pojawić się wszystko - włącznie z myślami samobójczymi, które miałam jak kiedyś mój związek był w rozsypce. Chyba to trzeba przeżyć żeby zrozumieć.

Wielokropku, ja jestem na tym forum po to żeby dać przykład innym dziewczynom, że z tego można wyjść. Nie jestem głupią kobietą. Zaczęłam pisać książkę. Serio. Jestem tu po to żeby udowodnić tym wszystkim dziewczynom, że można. Kiedy czytam wątki na tym forum typu - od 5 lat nie mogę zapomnieć o byłej miłości, to mam ochotę pomóc tym wszystkim ludziom. Mój psycholog powiedział mi, że problematyka miłości jest największym ludzkim wyzwaniem. Jestem tu po to  żeby pokazać innym, że można.
Sama Wielokropku napisałaś żeby nie blokować płaczu i emocji. Ja jestem przykładem DDA, w dzieciństwie musiałam zaciskać zęby kiedy ojciec bił matkę. Płakałam w kącie. Teraz to wszystko wychodzi w dorosłym życiu. Piszę tutaj żeby się "wyżyć". Widocznie jest mi to potrzebne. Absolutnie nie chcę litości, ale uwierz mi Wielokropku kiedy całe życie żyło się według niewłaściwych schematów, to trzeba wiele czasu aby to odkręcić.
Dziękuję ci bardzo, że masz w sobie chęci aby odpisywać. Chwała Ci za to, bo dziś nikt nie chce słuchać innych. Naprawdę dziękuję.
Chciałabym aby ten wątek odżył, bo wiem że jest wielu ludzi z problemami. Warto pomóc choćby jednej osobie. Sama jestem pracownikiem socjalnym i na co dzień pomagam ludziom. Taki paradoks.
Ten wątek musi żyć, bo to tak jak z alkoholikami, nawet jak spośród setki pomożesz jednemu, to i tak warto

Symbi masz 100% rację, też staram się zapomnieć. Poważnie! Dlatego w przeciwieństwie do bardzo wielu ludzi na tym forum - Nie piszę o NIM, ale o SOBIE. Taka mała dygresja Nie miałam problemu aby powiedzieć mu żeby przestał do mnie pisać i dał mi spokój. Jak na KKZB to chyba i tak dużo. Po prostu robię wszystko aby o NIM nie myśleć.
Myślę że ten wątek  powinien służyć tylko NAM. Powinniśmy tu pisać tylko o NASZYCH emocjach, uczuciach, planach, przeżyciach z zupełnym pominięciem - ICH.
Bardzo dziękuję za rozróżnienie pomiędzy poczuciem winy i odpowiedzialnością. Super uwaga Zapamiętam ją sobie.

To bardziej płacz oczyszczający chyba, bo przynosi ulgę. Nie wiem z jakich regionów Polski jesteście, ale na Dolnym Śląsku piękne słońce i musze wreszcie opuścić cztery ściany. Jakiś spacer wskazany.
Miłego dnia wszystkim

Witajcie, także jesem DDA i nie wiem czy to kochanie za bardzo nie wynika z tego, żę jestem DDA. Jestem w trakcie rozwodu a ciągle obwiniam się chodż to on nas porzucił, Dołuję się i zzastanawiam co żle zrobiłam i za wszystko obwiniam siebie. Mam niskie poczucie własnej wartości. Chodziłam do psycholog 6 mcy nic mi to nie dało. Ciągle użalam się nad sobą myślę jaki on jest pewnie szczęśliwy a ja tylko żyję przeszłością, zę odszedł i że to ja nie nadaję się do niczego. On mi to ciągle mówl, żę nie mam pasji i jestem nikim. Nie wiem jak zapomnieć jak żyć jak iść do przodu? i jeszcze to DDA i wiem,że kochałam za bardzo

Franiu231, pytasz, jak iść do przodu.

Z uporem powtarzam: póki nie dotknie Cię (oby!) ciężka choroba, której efektem będzie amnezja, póty będziesz pamiętać swą przeszłość. Użalasz się nad sobą, żyjesz przeszłością, wyobrażasz sobie to, co z jeszczemężem się dzieje. To wszystko sprawia, że nie zajmujesz się najważniejszym: sobą. Samo stwierdzenie tego, że jest się DDA (albo dopasowując inną etykietę, np.: tzw. kochającej za bardzo) niczemu nie służy, bywa zaś wykorzystywane jako usprawiedliwienie obecnych zachowań. A przecież można wyciągnąć ze swej przeszłości wnioski, można zaakceptować przeszłość, można porzucić toksyczne myślenie i o sobie, i o towarzyszu życia, i o innych ludziach, i o wzajemnych relacjach oraz zdecydować, że przeszłość nie będzie rządziła obecnym i przyszłym życiem.

To wszystko można osiągnąć albo bez żadnego fachowego wsparcia, albo korzystając z pomocy psychoterapeuty. Są jednak osoby, które mimo 'chodzenia' do psychoterapeuty (nie każdy psychoterapeuta jest psychologiem i nie każdy psycholog jest psychoterapeutą) niczego w swym myśleniu nie zmieniają i cały czas posługują się toksycznymi schematami. Rzecz bowiem nie jest w chodzeniu dokądkolwiek, ale w pracy nad sobą; żaden psychoterapeuta nie wykona tej pracy za klienta.

                                                   Dziękuję Sambi już minał rok odkąd on odszedł ale jeszcze rozwód trwa. Podam Ci swojego meila- Justyna7314@wp.pl        jeśli możesz podaj mi tytuł ksiązki o jakiej napisałaś i tytuł bloga. Kochałam za bardzo. Tak normalnie czuję się inną osobą a przy nim czułam się taka mu uległa wszystko robiłam pod niego a on i tak mnie nie doceniał.  To już nie o niego chodzi mi teraz a o mnie o to abym zaczęł myśleć o sobie pozytywnie, nie owbiniać się itp pozdrawiam

Każda z NAS musi osiągnąć swoje dno. Niby niewielkie odkrycie, ale kluczowe. Kiedyś przeczytałam, że właśnie KKZB może zmienić się dopiero wtedy, kiedy osiągnie swoje dno. To dno osiągamy wówczas, kiedy ból psychiczny i fizyczny opanował chyba każdy zakątek naszego ciała, a my same zaczynamy odczuwać, że już nie ma drogi powrotu, że już w gorsze g... wdepnąć nie można. Dla każdej z nas jest to inny moment. U mnie potrzeba było ponad 10 lat nałogowego kochania. Cierpienia były nie do opisania (włącznie z truciem się lekami). 5 lat związku z przemocowcem zakończone ślubem i szybkim rozwodem. Potem związek burzliwy z licznymi rozstaniami i powrotami. Trudno mi było zrozumieć tylko jedno w swoim zachowaniu. Do dziś nie wiem dlaczego przed każdym innym człowiekiem zachowywałam się normalnie, a przy moim EKS  jak niezrównoważona wariatka. Wiecznie z rozmazanymi oczami, jakaś taka smutna, depresyjna, czasami popadająca w jakiś obłęd! Nawet wtedy kiedy nie miałam do tego powodów! Nigdy nie znajdę odpowiedzi dlaczego taka się przy nim stawałam. Nie muszę wszystkiego wiedzieć.
Franiu po to jest ta grupa. Musimy się wspierać nawet jak będą upadki. Jeśli mogłabym Tobie cokolwiek doradzić, to napiszę, że tuż po samym rozstaniu brałam antydepresenaty, które pomogły mi bardzo. Planuję odstawić te leki powoli. Może warto abyś skonsultowała się z lekarzem?
Polecam również terapię i zwrócenie się do Siły Wyższej - jakkolwiek JĄ nazywasz. Głowa do góry. Skoro inne dziewczyny sobie poradziły - Ty poradzisz sobie też. Tylko musisz sobie odpowiedzieć czy już osiągnęłaś swoje dno. Jeśli nadal czujesz niedosyt upokorzeń, jeśli zbyt mało podupadłaś na zdrowiu psychicznym, jeśli nadal nie wyobrażasz sobie swojego świata bez niego, to chyba jeszcze nie ma tego dna.

Dziękuję Symbi. poczytam w pracy bo teraz wychodzę do pracy. Miłego dnia. A co ucb?

Franiu, ja się mam dobrze, ale dojście do obecnego etapu życia zabrało mi 4 lata. W tym czasie upadałam i wstawałam i tak kilka razy. Dużo czytałam, nie tylko książkę, którą Ci posłałam, dużo pisałam, rozmawiałam o moich emocjach. Aż wreszcie doszłam do takiego stanu, że nie czułam potrzeby ciągłego mówienia o tym, zaczęłam skupiać się na teraźniejszości, przestałam pozwalać by przeszłość rządziła moim życiem.
Niektóre postępy obserwowałam z dnia na dzień, niektóre w dłuższych okresach czasu. W każdym razie ze dwa lata temu robiłam sobie test Becka na depresję, miałam bardzo wysoki wynik, powyżej 40. Robiłam go ponownie kilka dni temu i wynik był 7.
czytałam wszystko co mi wpadło w w ręce, z niektórych tytułów pamiętam "Jak przestać się martwić i zacząć żyć", "Potęga podświadomości", wspomniany blog. Niektórzy polecają też "Koniec współuzależnienia" Beattie Melody.

Wielokropku, jaka bibliografia - pięknie
Ale żeby gdzieś dołączyć (podpiąć), coby nie zginęło, w zalewie postów ...

Nie wiem dlaczego? ale nachodzą mnie myśli czy jm ma kogoś, że jest szczęśliwy i wmawiam sobie swoją winę, rozkimniam nie często, ale jednak. Wiem na pewno, że bardzo go kochałam właśnie za bardzo i dlatego tak to jeszcze pobolewa. Powinnam przecie zmyśleć, że ok niech jest szczęśliwy przecież życie jest jedno, widocznie nie wyszło nam znowu,ale ja się nie cieszę a obwiniam siebie. Tak samo jak nie wiem dlaczego nas porzucił każy mowi, że miał inną tam z agranicą a ja tego do końca nie wiem...

Ja tez sie obwiniałam, jm zarzuca mi, ze go nie wspierałam, nie rozumiałam, że ta nowa dała mu wszystko czego ja mu nie dałam.... po tym jak zostawił mnie z dzieckiem wyłam całymi dniami..... obwiniałam się, że może faktycznie to moja wina, że mogłam być inna, że przecież nie znalazłby sobie innej gdyby miał w domu wszystko.... każdy zdradzający musi sie usprawiedliwić....

Napiszę tu, bo nie mam się z kim tym podzielić, a chcę po prostu to z siebie wyrzucić.
Gdy po 1,5 r. walki ostatecznie wyrwałam się z łap byłego (jakoś we wrześniu ubiegłego roku), olałam też wszystkich naszych wspólnych znajomych. Nie chciałam, by cokolwiek mnie z nim łączyło, poza tym wiedziałam, że oni i tak zostaną przy nim z pewnych względów i nie ma co walczyć o znajomość. Wczoraj jednak spotkałam na mieście jedną znajomą. Mój ex bierze niby ślub za dwa miesiące, o czym wiem od dawna. Nie rozmawiałyśmy o nim ogólnie, ale w pewnym momencie znajoma i tak zapytała, czy sądzę, że ten ślub dojdzie do skutku, bo wszyscy sądzą, że nie. Nie wiem, co takiego było w tym pytaniu, ale tak mnie to uderzyło, że od tamtej pory nie mogę pozbyć się z głowy natrętnych myśli. Tak jakby przeszłość nagle wróciła.

Nie kocham już byłego, od momentu zerwania kontaktu nie interesuję mnie, co się u niego dzieje, mam gdzieś ten jego cyrk ze ślubem po kilku miesiącach z nową panienką. A teraz siedzę i rozmyślam, czy on o mnie czasami myśli? Czy nadal uważa, że jestem miłością jego życia z racji tego, że był to jego najdłuższy i najpoważniejszy związek? Czy nie brakuje mu tego, że wiedziałam o nim wszystko i przede mną nie musiał grać kogoś, kim nie jest? Czy budząc się obok niej w "naszym" łóżku nie czuje czasami, że ktoś inny powinien obok niego leżeć? Nie wiem, po co się w ogóle nad tym zastanawiam. Nie widzę sensu we wspominaniu jego twarzy, a jednak to robię, po raz pierwszy od kilku miesięcy. Strasznie mnie to męczy i smuci.

Też tak sądzę, że spotkałam "nitkę" łączącą mnie z nim i stąd to wszystko. Głupio mi, że jednak nie jestem jeszcze tak silna, jak myślałam, skoro kilka słów potrafi wytrącić mnie z równowagi. Zamiast olać, to znów mam nadzieję, że byłam jednak ważna w jego życiu, że te lata nie poszły na marne. Nie wiem po co chciałabym być ważna dla takiego - za przeproszeniem - kutafona. Jeszcze wczoraj mogłabym go minąć na ulicy i zignorować, dzisiaj miałabym ochotę podejść i dać mu w pysk. W sumie jemu i jego zaślepionej "narzeczonej", chociaż wiem, że ta desperatka jest przez niego zmanipulowana tak jak ja byłam. Jak sobie przypomnę, jak doszło do tych ich wspaniałych zaręczyn, to mi się rzygać chce. Gdybym mogła rzygałabym ogólnie na te 7 lat ze specjalnym uwzględnieniem dwóch ostatnich. Na nasze zaręczyny również.

Ciekawe po co on Ci to wszystko mówi. Żeby Cię dobić? Skoro jest mu tak dobrze, to lepiej niech nie traci swojego czasu na pisanie z kobietą, z którą już nie jest.

On mi to wszystko powiedział zaraz po tym jak mnie zostawił... teraz jesteśmy na stopie wojennej w związku z rozwodem a nasz kontakt ogranicza się tylko do spraw dotyczących dziecka....
W tej chwili on jest baaaardzo szczęśliwy ze swoja nową gwiazdą, demonstruje to wśród rodziny, znajomych a głównie na Fb.....