Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Wydaje mi się, że nie szukasz przyjaciela tylko... podpórki dla siebie. Że szukasz kogoś, na kogo możesz przerzucić swe problemy, kogo uczynisz odpowiedzialnym za swoje decyzje i swe życie.

W ostatnim poście skarżysz się na to, że inni nie chcą rozmawiać o tym, o czym Ty chcesz. Problem jest obopólny, bo i Ty nie chcesz rozmawiać o tym, o czym chcą inni.
Wielokrotnie radziłam i radzą osobami z podobnym do twego sposobem myślenia o sobie, o świecie, o ludziach i relacjach panujących między ludźmi: zmień swe myślenie. Możesz to zrobić samodzielnie lub przy pomocy sprawdzonego, dobrego, terapeuty.

różo czarodziejko, mam dla Ciebie złą wiadomość: jesteś silną osobą.:) Jest też w Tobie sporo pogardy dla innych, w tym dla swego męża.

Chcesz podjąć własną terapię? Poszukaj psychoterapeuty, nie każdy psycholog jest psychoterapeutą, nie każdy psychoterapeuta jest psychologiem. Jak znaleźć? Popytać wśród znajomych, zajrzeć na stronę Polskiego Towarzystwa Psychologicznego (lista certyfikowanych psychoterapeutów).

Przeczytałam Twe odpowiedzi w wątku, który stworzyłaś. By uniknąć oskarżeń, że nie rozumiem, że po Tobie ?jadę?? Rozumiem motywy Twego postępowania, rozumiem mechanizm. Nie oznacza to jednak, że uważam Cię za biedną, bezbronną istotę, skazaną na zaciskanie zębów i trwanie w niechcianym związku, z niechcianym i niekochanym człowiekiem. Wiem, że każdą osobę usiłującą z siebie zrobić ofiarę trzymam w znacznej odległości od siebie. Wiem też, że postawa ofiary często wkurza, że taka osoba nie jest lubiana. Wiem, że przyjmowanie roli ofiary służy jednemu: manipulowaniu innymi. O jakim manipulowaniu myślę? O tym, że osoby, które szczerze napiszą swe zdanie o zachowaniu tejże osoby i jej sytuacji, zostaną oskarżone o niezrozumienie, o ?jeżdżenie? po niej. Dlaczego? Bo wchodząc w tę rolę osoba oczekuje litowania się, użalania, odsądzania od czci i wiary każdego, kto myśli inaczej niż ona - ?ofiara?. Tymczasem bywa tak, że ?ofiara? jest katem.

Napisałaś, że mąż nie umiał/nie umie z Tobą rozmawiać. A ty z nim umiałaś/umiesz rozmawiać? Rozmawiać, nie zaś ciągnąć monolog, pouczać, manipulować. Umiałaś tak rozpocząć rozmowę, by on poczuł się w niej Twym partnerem? Bo ten fragment świadczy o czymś zupełnie innym:

Skoro wzięłaś wszystkie obowiązki, to na jaki temat chciałaś z nim rozmawiać?

Zwykle tak bywa, gdy osoba zorientuje się, że nie ma nic do powiedzenia, że ?rozmowa? ma być tylko potwierdzeniem decyzji, które podjęła ta druga.

Zdziwiona jesteś tym, że zauważyłam Twą pogardę? Jaka pogarda u biednej kobiety, ofiary wszystkich? Gdzie pogarda do męża? A tutaj:

Boisz się męża? Na jakiej podstawie? Co Ci zrobił, byś go się bała?

Chcesz być kochana i lubiana przez innych. A lubisz i kochasz innych?
Starasz się i starasz, ale nie jesteś szczęśliwa. Bo szczęścia szukasz na zewnątrz, nie w sobie. Bo chcesz się na innych uwiesić, zamiast zauważyć, że umiesz stać na własnych nogach.

Pomocnym w zmianie sposobu widzenia siebie jest sprawdzenie swej daty urodzenia.

Niestety tak nie zawsze jest. Np. w moim przypadku straty są katastrofalne. Kiedyś sobie zrobiłam dobrze znaną tabelkę z plusami i minusami, minusów wyszło 20-parę, plusów 6. I mimo tego miałam nadzieję, że to nie jest zły człowiek, że jest po prostu zagubiony, że nie radzi sobie z samym sobą. Takie pitu pitu dla uspokojenia własnej psychiki.
Ostatnio też doszło do mnie - co mi bardzo pomogło ogólnie - że to już nawet nie chodzi tak do końca o niego. To chodzi o mnie. Chcę pokazać sobie i całemu światu, że nie jestem tą odrzuconą, że jestem coś warta, że te lata nie były zmarnowane i łączy nas wielkie uczucie, jesteśmy dla siebie stworzeni itd. itp. Tylko to zachowanie skutkuje tym, że pokazuję jedynie to, że to JEST wartościowy człowiek, skoro tak o niego zabiegam. Że jest o co. A zabiegam o damskiego boksera i notorycznego zdradzacza, ostrego mitomana. Chyba stać mnie na kogoś lepszego.

lime86 - No właśnie, co takiego musi się wydarzyć? Sądzę, że z czasem człowiek już tak uodparnia się na szpile pod żebrami, że kolejna nie robi zbytniej różnicy. U mnie w pewnym momencie była reakcja "o rany, znowu..." i nawet mi się już nie chciało rozmawiać na ten temat. Bo co da nawet największa awantura czy najgorętsze prośby, skoro on i tak zrobi to co będzie chciał?

Ja się wpisuję do grupy. W dzieciństwie byłam "rudą ci*ą", koledzy mnie bili, byłam szykanowana i ogólnie niezbyt lubiana, a w rodzinie nie znajdywałam oparcia. Mama i tata mówili o mnie "niemota", "sierota", gdy czegoś nie umiałam zrobić. Wysyłali mnie na spotkania mojej siostry z jej koleżankami lub z moimi koleżankami, które mi moja siostra podebrała, a ja się czułam jak piąte koło u wozu.

A potem, jak już weszłam w tę pełnoletniość, myślałam, że jestem masochistką, bo uzależniłam się od bólu i na niego się godziłam. Byłam z żonatym facetem, socjopatą, który cieszył się, gdy płakałam, śmiał się ze mnie, krzyczał i zmuszał do seksu, a do tego często słyszałam, że jestem głupia, karna, że dam się wychować. A ja się dalej z nim spotykałam, bo związek z kimkolwiek był lepszy niż bycie samą. Na takich śmieciowych relacjach, które nie powinny były mieć prawa bytu zbudowałam swoją namiastkę pewności siebie.

Lime84 dokładnie tak było, siedzę i ryczę ... tylko nie opowiadał mi o podbojach miłosnych, myślałam, że jestem jedyna, że nie ma innych... idiotka ze mnie. wystarczył telefon, sms a ja biegłam jak poj...na do niego bo teraz to już na pewno będzie happy end, że on przez ten czas jak nie widzieliśmy się to cierpiał tak jak ja...
Ale muszę to opisać bo może nie do końca byłam tak naiwna a może tylko mi się wydaje .
Na początku H. dłuższy czas się o mnie starał (byłam jego 1 dziewczynom) ja nie pokazywałam na początku, że mi zależy i traktowałam go jak kolegę. Miałam swoich znajomych, kolegów i koleżanki z którymi wychodziłam na piwo i na imprezy, przyjaciela ... choć podobno nie istnieje przyjaźń między dziewczynom a chłopakiem z którym swietnie się dogadywałam (teraz pisząc to wiem, że skończyło się to bo  on był o niego zazdrosny, zawsze go wysmiewał).
Miałam przed H. parę "miłostek" ale to były tylko pocałunki młodzieńcze i dotykanie... miło wspomnieć , H. był moim pierwszym prawdziwym chłopakiem i miłościom, chociaż on uważał, że ja już wcześniej byłam z kims bardzo się dziwił że jest moim pierwszym. Gdy mu zaufałam po około pół roku ( jestem DDA to pewnie dlatego nie od razu), wtedy przestał się starać, powiedział że gdybysmy wpadli mam sobie poszukać kogos innego (wtedy jeszcze byłam w stanie myśleć o sobie, że nikt nie powinien mnie tak traktować). Traf chciał, że spotkałam kolegę który wcześniej mi się podobał i zaczęłam się z nim spotykać, chciał ze mną spędzać czas, zabierał mnie do znajomych, pokazywał mi że jestem kims ważnym dla niego, nie przeszkadzali mu moi znajomi ( H. uważał ich za gorszych, a ze swoimi nie chciał mnie poznać bo twierdził, ze znajomych się nie miesza... teraz dopiero wiem że to idiotyczne). Gdy H. się dowiedział, że może mnie stracić zaczął się znów starać ( z D. spotykałam się 2 tygodnie, z perspektywy czasu żałuję, że dałam się nabrać H. i go zostawiłam... ale przecież wtedy kochałam H.). Znów uwierzyłam w piękną bajkę i wróciłam do niego, niestety nic się nie zmieniło. Nigdzie razem nie wychodziliśmy razem, czas spędzaliśmy tylko u mnie lub u niego. Było wiele przykrych słów o których nawet nie chcę pamiętać ( może kiedyś o tym napisze ale na razie mi wstyd że go po tym nie zostawiłam) ale im dłużej wciągałam się w niego, tym trudniej było odejść. Gdy miałam już naprawdę dość odpuszczałam, wtedy on znów szukał ze mną kontaktu (szkoda, że nie znalazłam tego forum wcześniej wiedziałabym, że to taka taktyka i nie chodzi tu o miłość do mnie i nie trwało to by tyle lat i nie wykończyłoby mnie psychicznie, bo teraz po ostatnim razie jestem psychicznym wrakiem). Nie potrafiłam nie odebrać telefonu, nie odpisać na sms od niego i tak trwało to 10lat, pół roku ciszy, sms, lub gdy nie odpisywałam telefon, spotkanie które nie kończyło się tylko na rozmowie oczywiscie, pokazanie mi, że nadal mu zależy. Ostatni raz spotkałam się z nim ponad miesiąc temu, oczywiście znów nakręciłam film o naszej pięknej przyszłości, parę spotkań, a po tygodniu napisał, że wyjeżdża do Stanów. Dzwoniłam i dzwoniłam, gdy łaskawie odebrał telefon, wtedy pokazał mi co to znaczy "zabić słowami". Jak zwykle upokorzyłam się przed nim, powiedziałam że nie wyobrażam sobie nikogo innego na jego miejscu, a on że pewnie jestem wybredna... i potwierdził, że miał inne bo jakby miał wytrzmać... a ja o zgrozo myślałam, że jestem jedyna. Ale najgorsze jest to, że po około 2tyg. po tym wszystkim, czekam na autobus a on jedzie... widział mnie na pewno... Powiedzcie mi jak można być tak slepym tyle lat i nie widzieć, że ktoś nas tak krzywdzi i cały czas się łudzić:( wyję znów

Zapiszę to sobie jako motto.

Postaram się pamiętać i stosować... właśnie mi uświadomiłaś, że przecież kiedyś byłam szczęśliwa i to nie dzięki niemu, tylko dzięki sobie i ludziom którzy mnie otaczali, a on mi to stopniowo niszczył i zabierał poczucie godności. Po przeczytaniu wielu stron tego forum oczy otwierają mi się coraz bardziej ... A z innej beczki ... niektóre hasła króla Juliana są nie do zdarcia jedno z nich "sąsiedzi przyszedłem pożyczyć wasze szczoteczki do zębów coby wyczesać się tam gdzie nie sięgam" i do tego ten jego głos hehe . Chwilowa poprawa humoru

zbytdelikatna, dziękuję za podziękowania. Miło, że moje słowa stały się pomocnymi Tobie.

zofio282, wybacz.
Dopiero teraz przeczytałam Twe pozdrowienia. Ściskam Cię serdecznie (choć wirtualnie).

Cieszę się, że chociaż na chwilę humor Ci się poprawił I widzisz, to są takie drobne rzeczy, które składają się na szczęście.

"Wszystkiego dobrego życzę" czytaj "i tak Ci nie odpuszczę" bo przecież  jestem taki dobry, martwię się o Ciebie i wogóle. Dla mnie jest nie do pojęcia, że skoro komuś już nie zależy to czemu  nie odpuści i nie pozwoli tej drugiej osobie ułożyć sobie życia ... fakt przecież pisałaś, że nie są tacy jak my . Same musimy sobie z nimi poradzić . Fajnie, że jest to forum to można wylać swoje żale... trochę przechodzi... a do tego nie jestem tu sama z mym bólem, bo dokładnie każda z nas tak się czuła lub czuje

Haha, on i życzenie dobrego byłej jakiejkolwiek - dobre!
Kochana, spokojnie. Przed każdą z nas długa, wyboista droga, ale damy radę. Po każdej burzy przychodzi spokój, a każda kolejna nie jest już tak bardzo straszna jak poprzednia Mnie pocieszył bardzo jeden wątek (też jakoś rok temu go znalazłam, więc linka nie podam), w którym pewna kobieta bardzo, ale to bardzo przeżywała rozstanie ze swoim toksykiem. Twierdziła, że jej życie się skończyło, nic już jej dobrego nie czeka, będzie go zawsze kochać. Odświeżyła go po ok. 2 latach ze śmiechem, że sama nie wie, jak mogła być aż tak zaślepiona - "teraz mam w domu noworodka i wspaniałego mężczyznę". Nam też się uda

Czy was też nachodzą takie dni... nie mogę się dziś tych myśli pozbyć (wiem nie powinnam się nakręcać). Gdybym od początku znajomości pokazała, że mi zależy byłoby inaczej, nieraz mi to wypominał a ja tłumaczyłam, że bałam się że chce się tylko mną zabawić, że to tylko tak na chwilę. Gdy powiedział mi że mnie kocha powiedziałam że tylko tak mu się wydaje, a gdy za jakiś czas ja mu powiedziałam, że go kocham powiedział, że to bardzo dobrze. Gdy zaczęłam się z nim spotykać, nie zrezygnowałam z tego co robiłam do tej pory tzn. wyjścia ze znajomymi i nie myślałam o tym co on czuje ... Byłam jego pierwszą dziewczynom to może przeze mnie się taki stał.
Ciężko mi tak jakoś dziś i musiałam to napisać

A to wchodząc w związek trzeba rezygnować z siebie? Będąc bardzo młodą (a zresztą, nie o wiek chodzi) osobą trzeba zamykać się w czterech ścianach, bo panu się znajomi nie podobają?
Daj spokój. Teraz go na siłę usprawiedliwiasz. Wychodzi na to, że on przez te wszystkie lata mógł Cię okłamywać i gnoić, bo na samym początku nie zapałałaś do niego gorącym uczuciem. Zdaj sobie sprawę, że zrobiłaś więcej niż wszystko, bo nawet jeśli w którymś momencie nie on Ciebie poniżał, to Ty poniżałaś samą siebie dla niego.

Lepiej tego ujac nie moglas! W naszych przypadkach chyba tak najczesciej jest - albo oni nas ponizaja, albo my same sie ponizamy przed nimi. Pluje sobie w brode na mysl ile razy stawalam dla niego na rzesach, blagalam o cos, przepraszalam za rzeczy, za ktore tak naprawde to on powinien mnie przepraszac, bo to on mnie skrzywidzil. Ale nie.. to ON ma zawsze racje. to JA zawsze zawinie, jestem zla, jestem zolza.
A ile razy zmienilam swoje zycie dla niego to juz nawet nie chce myslec.Nie wiem czy jednej z wazniejszych decyzji zyciowych nie podjelam pod jego wplywem i gdyby nie to, ze bylam w nim zakochana to bym postapila inaczej..

Dasz rade! Nie mamy wyjscia Beda dolki pewnie co chwila, ale trzeba sie uczyc je pokonywac. Nie wiem ile razy ja sie jeszcze na bledach musze nauczyc zeby nie uwierzyc w jego slowa, obietnice i probe owiniecia mnie wokol palca bo mnie do czegos potrzebuje.

Powiem Wam, ze czasem tak mysle, jak to jest ze tacy ludzie istnieja? Oni nie maja wyrzutow sumienia z tego co nam robia, jak nas traktuja i wykorzystuja? Wiem, ze czasem robia to nieswiadomie, bo sami byli skrzywdzeni przez los i nie potrafia inaczej (moj wlasnie taki jest..).. ale ja z moim nawet rozmawialam, i to nie raz, i mowilam, jak sie czuje jak on mnie traktuje, ze jak ma sprawe to jestem jego przyjaciolka ("uwazam Cie za przyjaciela" - takiego okreslenia kiedys uzyl, co oczywiscie znow mnie omamilo na chwile, bo tak chcialam jego milosci, ze jak uslyszalam, ze jestem przyjacielem to juz bylam cala szczesliwa, ze moze pozniej sie zakocha, itd). Jak nie ma mnie do czego wykorzystac, nie musze go nigdzie podwiezc, albo on nie potrzebuje sie wyzalic ze swoich podbojow milosnych to nie istnienie dla niego.

Ha, moje drogie, gdzieś wyczytałam na forum, że taka nasza postawa to jest matkowanie panom.A co robi matka - wybacza, jest na każde zawołanie,podsuwa pod nosek,głaszcze po głowie,marudzi i utyskuje , daje z siebie wszystko dla dobra dziecka. Coś w tym jest. Faceci lubią zdobywać, ale jak mają zdobywać kogoś kogo mają na każde zawołanie? Jak mają interesować się życiem partnerki, skoro to życie kręci się tylko wokół niego? Przewidywalne,nudne,do tego ciężkie do zniesienia, bo z wiecznymi pretensjami zachowanie kobiety może doprowadzić do złości.Tak jak napisała Wielokropek - to my musimy się ogarnąć. Jest ciężko,bo należymy do kobiet bardzo spragnionych miłości, opieki,no właśnie takiej podpórki życiowej.Na pewno przydał by się dobry terapeuta, albo pilna obserwacja swoich zachowań.Ja przynajmniej wiem skąd mi się to wzięło.A to już jakiś krok naprzód Pozdrawiam serdecznie.

To zależy.
Jeśli kobieta stawia mężczyznę na piedestale, sama zaś klęczy przed nim i usuwa pyłek spod nóg - to desperacja.
Jeśli kobieta pamięta o sobie i swoich potrzebach, jeśli widzi świat nie zaś tylko owego mężczyznę - to miłość.

Edit:

Mądra matka jeszcze od swego dziecka różnych rzeczy wymaga.

A przede wszystkich od początku buduje zdrową relację.

A ja jestem już na 200 stronie naszego forum ... czytam, czytam, czytam ...
Też tak zawsze myślałam: "odpisze bo nie chcę żeby było mu przykro, bo ja chciałabym aby odpisał",  "odpiszę bo może już się nie odezwie",  "odpisze bo może mnie jednak kocha", "odpisze bo może warto jednak porozmawiać".... nie, nie było warto.
Do mnie ostatnio nie odzywał się rok ... a jak napisał to "trzęsawka" rąk, szybsze bicie serca, radość i strach jednocześnie... ale tak jak pisałam wcześniej cieszę się z jednej strony, że do tego doszło bo znalazłam to forum i pomału zaczynam wyłazić ze swej nory którą kopałam przez 10lat (chociaż te miesiące od ostatniego spotkania były chyba najcięższe z wszystkich 10lat). Myślę, że po ostatniej rozmowie już się nie odezwie chociaż chciałabym aby się odezwał żebym miała możliwość wykrzyczeć mu swój ból i powiedzieć jak się czułam przez te wszystkie lata.
Trzymaj się i nie odpisuj w żadnym wypadku mówi Ci to doświadczona, kiedyś naiwna JA

Jest kilka sposobów na to, by uciąć kontakt ze swoimi byłymi "partnerami".

Pierwszym jest nieodbieranie połączeń i nie czytanie sms-ów (usuwanie ich przed przeczytaniem), drugim - wpisanie numeru tegoż człowieka na tzw. czarną listę, trzecim - zmiana numeru telefonu. Chyba, że słowa odcięciu się od niego i chęci braku z nim jakiegokolwiek kontaktu są wypowiadane nie z chęci i decyzji, ale z myślenia "powinno się zerwać kontakt" lub "dobrze byłoby nie kontaktować się".

O decyzji świadczą fakty, nie słowa.

Póki nie nauczysz się być szczęśliwą sama ze sobą, póty nie będziesz szczęśliwa z kimś - będziesz na nim uwieszona.

Są osoby, które mimo obaw zmieniają swój sposób myślenia o sobie, o innych i relacjach między kobietą a mężczyzną. Są też osoby, które ze strachu stoją w miejscu patrząc zazdrośnie na te pierwsze.

Na szczęście nie ma obowiązku bycia szczęśliwym człowiekiem.

Dokładnie, ja też przed "moim" byłam pewna siebie i akceptowałam się praktycznie w 100%. Mój mnie sprowadził na ziemię, a raczej w nią wgniótł. Jak pisałam, minęło 1,5 roku, a ja się spotkałam kilka razy tylko z jednym mężczyzną i to tylko dlatego - pomijając, że wg mnie jest przystojny - bo przed moim też się spotykaliśmy i on wie doskonale, jak wyglądam. Mimo jego zapewnień, że jestem fizycznie całkowicie normalna i mu się podobam, to w głębi głowy słyszę głos mojego: "On kłamie, by ci nie zrobić przykrości, przecież wiesz, że [tu następuje lista niedoskonałości] i to jest obleśne" Nie wyobrażam sobie rozebrania się przed innym. Boję się już teraz sytuacji, że kogoś kiedyś pokocham i miałoby do tego dojść. Pewnie bardzo się rozczaruje. Jeśli chodzi o psychikę, to on mi robił karczemne awantury o to, że inni uważają mnie za dobrą osobę, a jego krytykują za postępowanie względem mnie. Wmawiał mi, że tak naprawdę jestem zepsuta, a udaję ofiarę.
Powody mojego zepsucia były różne, ale głównie mi wyrzucał, że:
- Gdy on był już oficjalnie ze swoją kochanką i z nią mieszkał, ja po kilku miesiącach spotkałam się z wyżej wspomnianym panem. Potraktował to jako zdradę... Zresztą to był istny szał, gdy się dowiedział...
- W głębi serca zawsze miałam słabość do tego mężczyzny i go kochałam, jego nie (on ogólnie ma na punkcie tamtego jakąś obsesję, tamten nam NIGDY w drogę nie wchodził, a widzieliśmy się z nim przypadkiem na mieście średnio raz na 2 lata, kontakt zerowy przez ten czas - nawet nie pamiętałam, że istnieje)
- W ogóle przed nim miałam kilku facetów!
- Nie gotowałam tak często jak on by chciał i jeśli chodzi o sprzątanie, to jestem leniem, nie sprzątam dokładnie.
- Potrafiłam w kłótni podnieść na niego głos.
Nie wiem w końcu. Może rzeczywiście jestem tak naprawdę zła, a tylko udaję przed innymi i przed samą sobą?

Dzisiaj trochę dłużej popisałam gorzkie żale, bo mam gorszy dzień.

No to możemy zamknąć temat, bo się nam trafił oświecony

Chodzi mi o termin kobiety czy człowieka kochającego za bardzo. To nic innego jak zależność, która jest spowodowana nieprawidłową chemią mózgu. Da sie z tym walczyć ale do czasu gdy sie spotka godnego przeciwnika, który wam NIE okazuje miłości, a mimo to go pragniecie.

Colt47 zgadzam się z Tobą w zupełności... ale czemu ten "przeciwnik" nie chce nam odpuścić skoro jesteśmy mu obojętne, to nie my staramy się za wszelką cenę utrzymywać kontakt

Nie chce odpuścić, bo, wbrew pozorom, nie jest tak łatwo o "chłopca do bicia". A u takich typów to jest jak alkohol u alkoholika, środek do poprawy samopoczucia, pożądany i niezbędny.
Piszesz, że "nie miałaś problemu z akceptacją siebie", ale czy nie uważasz, że gdyby Twoja samoocena i pewność siebie były na właściwym, wysokim poziomie, nie wpadłabyś w pułapkę manipulanta, nie dałabyś sobie wmówić takich bzdur, wydumanych wad i ułomności ?
Myślę, że to jest środek do celu - zawalczyć o zdrowe podejście do siebie, pogodzenie się z niedostatkami i polubienie tego, co piękne i dobre. Kochając i akceptując siebie mamy w nosie, co ktoś na nasz temat myśli. Podobam się mu, super, ale jeśli nie, paszoł won, nie ma przymusu bycia ze mną. A zmienię się wyłącznie dla siebie lub pod wpływem krytyki konstruktywnej osoby mi życzliwej. Oceniania tego, czy ktoś chce dla nas dobrze, czy raczej lubuje się w krytykowaniu i poniżaniu innych, też warto się nauczyć. Wielka miłość bywa ślepa, więc i zgubna jednocześnie. Ostrożność w zakochiwaniu pomaga nie wpaść w łapy bezwzględnych sadystów, toksyków i psychopatów.
Choć nie popadajmy też w skrajności, typu miłość własna bliska narcyzmowi, czy dystans do ludzi graniczący z fobią społeczną i związkową. Człowiek pewny siebie wchodzi w relacje, angażuje się, stara ale nie da sobie zrobić krzywdy. Odejdzie zanim się zagubi i straci poczucie własnej wartości. W takiej formie psychicznej nie daje się zresztą tak łatwo pokonać, jest dobrym przeciwnikiem, może nawet być świetnym lekarstwem na wady partnera. Silni (niekoniecznie fizycznie) górą

Mnie zastanawia tylko czemu wciaz wypatrujecie problemow w facetach, jesli same ich wybieracie

Z wami taki jest problem, że jeśli uznacie faceta za autorytet, kogoś lepszego niż wy same to chłoniecie jego opinie jak gąbke. Samooocena i humorki zależa wyłącznie wtedy od pana i władcy. Zawsze was pociągała władza, więc z tego nie da sie uwolnić wbrew temu co tu sie pisze.

Może czas sobie uzmysłowić że uczucia z logiką (że jest babiarzem, mitomanem, mizoginem) nie mają nic wspólnego? Czujesz że ktoś pasuje do ciebie bo taki masz wzór emocjonalny, czy chemiczny i tak dobierasz partnerów. Mózg sie przyzwyczaja i chce więcej.

Ależ ja doskonale o tym wiem. I co w związku z tym? Nic, jedynie mam TERAZ świadomość, aby nie kierować się w 100% tym uczuciem. Wcześniej sądziłam, że miłość przezwycięży wszystko. Tylko i aż tyle. Wiem, czego szukam w potencjalnym partnerze. Wiem, na co mój były mnie złapał (trochę nieodpowiednie słowo), a czego mi ostatecznie dać nie potrafił czy nie chciał. Może myślał, że "tym razem, ze mną" się uda, ale się nie udało i powielił jak się okazało koszmarne błędy z przeszłych związków, kładąc na to przysłowiową laskę. To jest jednak też nie do końca w porządku, bo gdybym np. wiedziała, że nigdy nie chcę mieć dzieci, to bym się nie wiązała z kimś, dla kogo priorytetem na przyszłość jest stworzenie rodziny - jeszcze zapewniając, że również o tym marzę. Bo może mi się zmieni, a jeśli nie, to w końcu nie będzie do końca mój dramat, bo ja dla siebie pozostanę sobą, to dla tej osoby się zmienię.

I tyle.

Jeśli tak uważasz, to okej. Twoje prawo.

Lime86 zawsze miej plan B!

Nieee, już nigdy nie będę brała jego planów i obietnic pod uwagę. Przyjeżdża w czwartek wieczorem późno, ja wyjeżdżam w sobotę rano, jak będzie chciał, to niech staje na głowie i przyjedzie sobie odebrać swoje klucze. Ja planuję wszystko pod siebie. Mam dość. Znów się dałam nabrać.