Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Witajcie
Mam na imię Agnieszka.
W chwili obecnej jestem w dłuugim nieformalnym ,toksycznym związku.Mam dwoje dzieci.
Od trzech lat chodzę na terapię DDA, ale dopiero teraz jestem pewnaże ten związek mnie niszczy.
Mimo,ze symptony były od samego początku.
Szukam grupy wsparcia,która pomoże mi wytrać w postanowieniu,ze zakończę ten związek. Na razie jestem na etapie-chcę zakończyć,ale boję się.
Jestem na prawdę rozdarta emocjonalnie. Nie wiem kompletnie jak zabrać się do tego.

Widzę, że ten wątek jest coraz rzadziej odwiedzany... Jaka szkoda... Dziewczyny! Wracajcie!

Zdecydowanie jestem jedną z Was- kochających za bardzo. Takiego odkrycia dokonałam dosyć dawno- jakiś czas przed rozwodem. Zdradzona przez męża upokorzyłam się na tyle, że błagałam go niemal, żeby wrócił i uwaga: DAŁ MI SZANSĘ! Dziś jak o tym myślę, to jest mi siebie zwyczajnie żal. Moja postawa nie była spowodowana wielką miłością, a zwyczajnie lękiem. Lękiem, że będę sama, że będę odstawała od społeczeństwa, że życie już nigdy mi się nie ułoży... Właściwie dużo tego lęku jest we mnie nadal. Niestety nie udało mi się po rozwodzie stworzyć związku, który przetrwałby do dziś. Przyczyna tego stanu rzeczy wydaje mi się dość prosta- trudno być z kimś, jeśli nie umie się być z samym sobą. Próbuję uporać się z tym problemem, jednak skutki są bardzo chwiejne: raz czuję, że umiem być sama, a za chwilę panicznie boję się swojej samotności... Ech... To życie zdecydowanie mogłoby być łatwiejsze.

Dziękuję Wielokropku:) To co piszesz jest takie proste... I być może dlatego właśnie takie trudne. Postanowiłam jednak porządnie wziąć się za siebie i swoje życie. Dość już mam szukania szczęścia w drugim człowieku (czytaj mężczyźnie ). Pora poczuć się szczęśliwą ze sobą. Dużo pracy przede mną i- jak sądzę- wzlotów i upadków, jednak wierzę, że wyjdę z tej walki zwycięsko

Ja też pokochałam za bardzo. Teraz już rozumiem. Moi rodzice byli zgodnym małżeństwem tak mi się wydawało. Ale fakty są takie w ich relacje za bardzo wkroczyła moja babka. Nie powinna się wtrącać w decyzje rodziców a to robiła. Ja na to samo pozwoliłam w domu, który stworzyłam. Moi teściowie za dużo mogli powiedzieć i zrobić. Za bardzo tkwiłam w przekonaniu że dom wielopokoleniowy może być dobry. Nie jest doby. Ktoś cierpi w takim domu i to cierpi mocno. A jeżeli jest cierpienie to bez sensu. Moja mama pozwoliła na ustąpienie w niektórych kwestiach ojcu. Ojciec na niektóre rzeczy pozwolił matce. /ale to nie były przepracowane relacje/ to była ucieczka z sytuacji. Ja teraz tez uciekłam z sytuacji tragicznej i dowiedzialam się że dla mojego m jest ważniejsza matka i ojciec. Do tego manipuluje dziećmi i je przeciwko mnie nastawia. Ale ja się nie poddam.

będe walczyć  jak lwica i tego  wam też życze

Pod koniec lutego jadę na warsztaty "kobieta, a poczucie własnej wartości". Myślę, że jak ktoś ma tendencje do kochania za bardzo to chyba właśnie od poczucia własnej wartości powinien zacząć. Ja już zaczęłam iść drogą ku zmianom Wy też pracujcie nad sobą! I kochajcie siebie

Kochane Netkobietki.. czytam Was i widzę w Was siebie, ale jakiś czas temu. To również ja z okresu kiedy byłam tu częstym gościem 2 lata temu. Tak, zdecydowanie kochałam za bardzo. Jak jest teraz?
Teraz nie potrafię się odnaleźć w swoim życiu, nie wiem jaka jest moja tożsamość. Dalej kocham bardzo. Na szczęście jednak tym razem nie straciłam godności i poczucia własnej wartości. Wiem ile sama osiągnęłam w życiu i nie jest to niczyja zasługa. Ale nadal kocham za bardzo.. A może jestem po prostu głupia i naiwna? Jednak żałuję swojej decyzji o odejściu. Poczucie winy nie daje mi spokoju,tak bardzo go kocham..

Być może w tym też coś jest... Nikt mi nie wmówi, że po latach spędzonych razem łatwo jest zostać samemu tak po prostu...

Więc proszę, daj mi tę receptę jak stłamsić te uczucia i "nie grać cierpiętnicy"?

Liwia, może szkopuł w tym że to własnie nie ten..?
Ja również podziwiam osoby, które są w stanie stworzyć nowe związki. Ja boję się, że już nigdy tak nie pokocham.. że już tak nieodwracalnie mam w sercu coś wyryte i żaden facet najzwyczajniej nie będzie "nim".

Tak.. wyrwać się ze szponów rozpaczy, jak zrobić to na dłużej niż tylko na chwilę. Mój umysł mnie bombarduje myślami, wspomnieniami, zaraz po tym nasuwa się ile rzeczy mogłam zrobić inaczej, a szczególnie te ostatnią rzecz..
Potworne poczucie winy, które rozdziera mnie milion razy na dzień.

Jestem  tu  od  dziś i  gdy  spostrzegłam to  forum to... aż  uśmiechnęłam się  do  siebie. Właśnie  jestem  w  trakcie  odwrotu  od  psychopaty - kłamliwego  zdrajcy o nast. priorytetach:  zabawa, alkohol,  sex, narkotyki. Byłam z  kimś  takim  3  lata. W  trakcie  jednego z rozstań udałam  się  do  psychologa i  ona  poleciła  mi  książkę "Kobiety,  które  kochają  za  bardzo" autorstwa Nerwood Robin.  Tam  wypisywałam sobie  cytaty,  które  są  adekwatne  do mojej  sytuacji. Wiem że  teraz  jestem  wątła  istotką  - moja  rodzina  nie  wierzy że  znów  mu nie  wybaczę, ale  co  stało  się w  ten  weekend  wszystko skreśliło.  Nie  moje  "przyciąganie"  do niego, ale  tez  chory  związek.  Muszę  wreszcie  coś  zrobić  dla  siebie !  Moją  metodą  m. in jest  udzielanie  się  właśnie  tutaj   jestem świadoma, że  ciężko pokochać  samą siebie.  I  tu pojawia  się  do  Was , kochane, pytanie....

CO WAM POMAGAŁO I BYŁO NAJSKUTECZNIEJSZYM LEKARSTWEM W  CHWILI ODEJSCIA  OD  FACETA?

A  dawno  miało  miejsce  rozstanie?

Będzie boleć, jeszcze długo. Ale to nie ból jest najważniejszy, najważniejsza jesteś Ty. I o Sobie myśl, czego pragniesz, co sprawia ból, co uszczęśliwia. A z czasem ból przejdzie sam. Nie szukaj tylko szybko... kolejnej gałęzi.

A może zrezygnować na zawsze z szukania i znajdywania jakichkolwiek gałęzi, drzewek, wsporników, podpórek?
Może dość uwieszania się na kimkolwiek?
Może lepszym wyjściem jest stanie się osobą niezależną psychicznie, samodzielną i decyzyjną?
Wówczas stworzony związek nie będzie toksycznym.

Może... nawet bez 'może'?

Super  to określiłas...chciałabym  wreszcie  być  stabilna  i silna  psychicznie

Chyba już zrobiłaś jeden z najważniejszych kroków do poradzenia sobie z tym - uświadomiłaś sobie, skąd może to "kochanie za bardzo" wynikać.

nieMoc: CO WAM POMAGAŁO I BYŁO NAJSKUTECZNIEJSZYM LEKARSTWEM W  CHWILI ODEJSCIA  OD  FACETA?

Ja wertowałam wszystkie książki, materiały, historie kobiet jak ja, to forum. Każdego dnia pracowałam nad swoim poczuciem własnej wartości, które spadło do zera przy toksycznym partnerze (mimo, że nigdy zerowe nie było, chyba bardziej nieuświadomione). Do dnia dzisiejszego jestem niesamowicie dumna z całej odwalonej pracy. Nigdy nie byłam tak bardzo świadoma tego, co dzieje się z moimi emocjami. Błędne schematy staram się przekuwać na te dobre dla mnie, bo rozumem przecież WIEM, choć emocje nie do końca chcą współgrać. Po ponad roku wspaniałej pracy stało się co? Przylazł toksyk do nakarmionego korytka, a ja taka pewna i silna, "nic się nie stanie". Jasne... Sama sobie nie zaufałam, nie posłuchałam, i wszystko wróciło. Dziękuję jednak sobie, że szybko i w porę to wszystko zobaczyłam i sama szybko uciekłam. I tak, ciągle jeszcze boli, wspominam, tęsknię, lecz wiem, że to tylko chore zauroczenie iluzją, która nie ma nic wspólnego z prawdziwą, dobrą relacją. Trzeba być jednak niesamowicie silną, żeby nie zboczyć z tej ścieżki walczenia o siebie. NIESAMOWICIE. Mi to przypomina czasem pracę w kamieniołomie.

Jesli postawisz sobie cel, ze chcesz wydrowiec i zamiast chaosu odczuwanego naprzemiennie z pustka czuc sie dobrze sama ze soba, to tak bedzie, pod jednym warunkiem - bedziesz do tego celu krok po kroku konsekwentnie dazyla. Tutaj nie ma zadnych cudownych rozwiazan. A drog jest wiele, szukaj, probuj, nie zniechecaj sie, az znajdziesz dobra dla siebie.

Kobietko, boisz sie, bo swoje poczucie bezpieczenstwa uzaleznilas od bylego partnera. Czyli od innego czlowieka. Wroc myslami do samej siebie sprzed zwiazku. Piszesz - zmianialam plany, odsuwalam przyjaciol, rezygnowalam z projektow, w koncu stracilam prace. A to znaczy, ze mialas plany, przyjaciol, projekty, prace i pewnie duzo wiecej. A skoro mialas, to znaczy, ze mozesz to wszystko miec ponownie.
\
Zrodlo twojego bezpieczenstwa ma wrocic znow na wlasciwe miejsce - do ciebie samej i niech na zawsze tam zostanie. Druga osoba niech bedzie  zrodlem radosci, inspiracji, niech pomaga nam w rozwoju i przez to wzmacnia poczucie naszego bezpiecznestwa. Tak ze zobacz jakie masz mocny strony, mozliwosci, wybacz sobie bledy i potkniecia, i w droge. A jak sie znow potkniesz, wstawaj i do przodu. Pozdrawiam cie bardzo serdecznie.

Witam jestem tu nowa ale nie wiem juz co mam robic.Zaczne od poczatku a wiec jestem z moim partnerem od 3 lat tyle mieszkamy razem a znamy sie od 5 na poczatku bylo wszystko ok zero zazdrsci po jakims roku od zamieszkania razem wszystko zaczelo sie zmieniac najpierw przylapalam mojego faceta na tym ze pisze do bylej teksty typu ze odkad ja zostawil to nic mu sie nie uklada byl placz lament przeprosiny itd nastepnie moj luby wolal strony porno niz seks ze mna doszlo do tego ze potrafil ogladac porno i zaspokajac sie kilka razy dziennie a ze mna kochal sie moze dwa trzy razy w miesiacu zablokowalam strony porno oczywiscie po wielokrotnych rozmowach moich prosbach by z tym skonczyl co nie przynosio efektu.i od tej pory jest dramat gotuje sie w srodku gdy widze jak patrzy na inne kobiety ciagle porownuje sie z nimi obojetne czy sa ta kobiety w realu czy jakies modelki w internecie.dzis odkrylam ze moj facet rozmawia z jedna dziewczyna w swojej grze pisze tam ze dla niego nie ma czegos takiego jak uczucia ze jest sie z kims bo sie boi samotnosci zabolało mnie to i wiele innych rzeczy ze to z nia dzieli sie soimi pasjami swoim czasem a nie ze mna oczywiscie powiedzialam mu o tym jak zwykle uslyszalam ze jestem wiezniem wlasnej wyobrazni ze przesadzam ze jestesm przewrazliwiona ze go kontroluje próbuje wychowac itd.Nie wiem juz sama czy to ja przesadzam czy to on nie moze zrozumiec ze ja go potrzebuje ze chcialabym spedzac z nim wiecej czasu zeby ze mna rozmawial.Napiszcie mi prosze co sadzicie.

pozdrawiam
Zazdrosnica

Tak masz racje nie uciekne nie potrafie zbyt bardzo sie boje byc sama.Wiele razy juz tracilam ukochana osobe w roznych okolicznosciach (np.samobojstwo)Wiem ze brne w cos co raczej sensu nie ma chyba ze stanie sie cud i go olsni choc watpie.Nie chce tez robic z niego potwora bo ma w sobie wiele dobrego i wiem ze potrafi byc czoły opiekunczy troskliwy.Narazie próbuje sie od niego odsunac emocjonalnie moze małymi kroczkami uda mi sie byc znowu szczesliwą:)Bedzie to trudny czas dla mnie ale dam rade znajde w sobie sile i naucze sie cieszyc zyciem.dziekuje za te slowa przynajmniej nie bede ciagle myslec ze to ja jestem ta okropna zołza ktora wszystkiego sie czepia.

Pozdrawiam

Dziewczyny, da sie wyleczyc, wyzdrowiec! JEscze na poczatku kwietnia mialam kryzys, dzis prawie 2 miesiace po tym jest ZDECYDOWANIE lepiej. Nie powiem, ze jestem calkowicie wyleczona. Bo pewnie jeszcze nie. Ale zdecydowanie zmienilo sie moje postrzeganie go. Epitety, ktore cisna mi sie na jezyk jak o nim mysle to same negatywne. Denerwuje mnie, irytuje, wkurza. Mam z nimsporadyczny kontakt (bo siedzi w Niemczech), ale jak mam, to wcale nie mam na niego ochoty - nie mam ochoty sie z nim widziec itd. Nie inicjuje prawie nigdy kontaktu bo po prostu nie mam ochoty go sluchac - jak mnie krytykuje, jak krytykuje moje decyzje i moje zycie chociaz nic mu do tego bo nie jestesmy nawet razem. Niszczyl moje zycie cale 2 lata, ale tego nie widzialam i dopiero teraz to widze i czuje. Wiec dziewczyny, da sie, dacie rade. Czasem trzeba pomocy psychologa, ale mysle, ze nie zawsze. Czasem wystarczy dostac po glowie wystarczajaca ilosc razy. Wyplakac sie iles razy, byc zmieszana z blotem, ponizona i w koncu powiedzienie "dosc" nie skonczy sie tylko na powiedzeniu. Walczcie!!!!

Hej

Ja tez jak poznalam zagadnienie "uzaleznienia od milosci" sie zszokowalam, ze to jest takie zagadnienie, ze jest taki problem i ze jest takich osob jak ja wiecej. W sumie to przykra choroba czy tez problem, bo strasznie niszczy. Nas same, i nasze zycie przy okazji.
Gratuluje "abstynencji"   Ja tez sie dobrze trzymam, tak jak napisalam wyzej. Nie kontaktuje sie znim sama, nie sprawdzam co 5 min na Facebooku kiedy byl zalogowany (moja standardowa procedura przez dlugi czas...), nie zagaduje pod byle pretekstem zebym sprawdzic jego reakcje na mnie, czy nie jest przypadkiem zly czy obrazony..

Mi się wydaje, i z tego co się naczytałam książek/artykułów o tym to tak jest, że często to jest taka chora symbioza. My ich odpuszczamy, oni nas tracą, a że są przyzwyczajeni, że jesteśmy, na każde skinienie i zawsze jesteśmy przewidywalne, wybaczające i uległe, to jak nagle nas tracą to oni też przez to tracą grunt pod nogami.
Ja tak z moim zauważyłam. Nie odzywam się ja, to on się odezwie, czemu jestem zołza i czemu się nie odzywam. I próbuje wybadać co się dzieje.

Chwile zwątpienia będą pewnie dłuuuugo, dłuuugo... Sama je momentami mam, chociaż już są zdecydowanie słabsze niż kiedyś. Jeszcze parę tygodni temu potrafiłam zalewać się łzami siedząc na podłodze i nie umiejąc w ogóle ogarnąć moich uczuć i tego co czułam w środku. Teraz - mam go dość. Tak mi zmarnował życie, tyle się przez niego nacierpiałam, napłakałam, wysłuchałam od niego jaka nie jestem, jaka być powinnam i jakie powinnam mieć życie. Takich ludzi trzeba wywalać z życia, a nie trzymać i co gorsza -być przez nich traktowana jak śmieć!

Ja skończyłam walkę o siebie. Nic już nie ma większego sensu. Moje dwie twarze żyją sobie-jedna w pracy, inna w domu. Życie się toczy nie wiem dokąd i po co. Duszę się już w tym wszystkim i nic już z tym nie zrobię. Nie mam sił, tyle co niektóre kobiety tutaj. Szczerze podziwiam, ale chyba jestem "nieuleczalnym" przypadkiem.

O dopiero teraz trafiłam na ten wątek Oczywiście należę/należałam do kobiet kochających za bardzo.Wiem skąd to się wzięło, ale nie będę o tym pisać.Wyleczył mnie z tej przypadłości mój mąż,zostawiając mnie na wiele lat. Musiałam sobie zacząć sama radzić i nauczyć się żyć sama ze sobą.Choć przez kilka lat rozpaczałam, to w końcu doszłam do wniosku, że to było dla mnie bardzo dobre. Obudziłam się. Nadal żywię do niego ciepłe uczucia, ale liczę na siebie i potrafię żyć w ogóle bez miłości, to mnie już nie ogranicza.Myślę, że osobom takim jak my w pewnym momencie życia zabrakło poczucia bezpieczeństwa i dlatego spotykając kogoś, kto w jakimkolwiek stopniu zainteresował się nami ( lub tak nam się tylko wydawało, bo bardzo tego pragnęłyśmy ),"uwiesiłyśmy"się jakoś na nim i przelałyśmy te uczucia, których zabrakło nam np. w dzieciństwie.

Jak ktoś kreche sam na sobie postawił i niczego nie zmienia (czynami, a nie rozmyślaniem) to nie ma dla niego ratunku.

Livia skoro tu jesteś na tym forum to jednak wierzysz, że jest jeszcze nadzieja a każdy dzień może przynieść coś nowego, lepszego. Przeczytaj książkę "Kobiety które kochają za bardzo" ...pomaga... a ostatnia historia z książki dodaje nadziei

Witaj kochany Wielokropku
Piękne słowa
Pozdrawiam Cię cieplutko.

Zoffia dziękuję ... wierzę, że się uda "uciec"... mimo, że czasem aż umiera się z ochoty aby zadzwonić i go usłyszeć. Ale tak jak napisał ktoś wcześniej, nadchodzi taka chwila "upokorzenia", że mówimy dość... Leczę się już dwa miesiące i z każdym dniem jest lepiej... mimo, że czasem przychodzi smutek i zwątpienie jak to będzie bez niego ... ale przypominam sobie co mi zrobił i trochę przechodzi

Hej   No niestety są takie dni, chwile słabości i zwątpienia. Ale myśle, ze im dalej tym latwiej. Tak to widze po sobie. Jestem juz z niego wyleczona w duzej mierze.
Przedwczoraj dalam sie zbajerowac i az sama z siebie sie smialam. Bo nie wiem czemu, ale cos mnie tknelo zeby wyslac do niego jedna fotke, ktora ostatnio cyknelam. A ze ostatnio duzo sie zmienilam, na korzysc i wszyscy mi to non stop mowia, to wyslalam do niego pod jakims tam pretekstem (blad nr 1). Po raz pierwszy w zyciu otrzymalam chyba od niego komplement o tresci "Ladnie wygladasz" co mnie zszokowalo. Od momentu jak mu wyslalam to zdjecie stal sie milutki, zagadywal mnie na czacie w pracy i planowal przyszly weekend ze mna a ja zaczelam mu ulegac (blad nr 2). Po czym kolejnego dnia zaczal kombinowac tak zeby mnie wykorzystac do swoich spraw - zebym go zwiozla/przywiozla gdzies, o takiej i takiej godzinie i ze mam mu potwierdzic juz teraz. Odmowilam mu wtedy, niestety pod jakims pretekstem bo nie mam tyle sily zeby wprost mu powiedziec co o tym mysle. I smialam sie z siebie w duchu, ze dalam sie zbajerowac tak latwo. On pare ladnych slow powie, obieca wspolne plany na weekend, a potem sie okaze ze kierowca mam byc ja i jeszcze mam go zawiezc/przywiezc  i poczekac. O nie.. na to sie juz nie zgodze.

Ostatnio tu pisałam z rok temu.
Raz lepiej, raz gorzej. Staram się non stop myśleć na zimno o tym wszystkim. On mi to ułatwia, bo robi mi co jakiś czas świństwa. Najnowszym jest to, że rozpowiada wspólnym znajomym, że ja mu się narzucam, nie daję spokoju, wydzwaniam, wypisuję, ba! przychodzę do niego niezapowiedziana i ogólnie go napastuję. Prawda jest nieco inna, bo głównie to on szuka kontaktu, a nigdy w życiu nie przyszłam do niego ot tak niezapowiedziana. Każde spotkanie jest ustalane wcześniej i nie ma w tym żadnych napaści, szantaży, wymuszania. Niektórzy znajomi wierzą jemu i jadą po mnie "publicznie" w Internecie, gdy wyjaśniałam sprawę - kurczę, w końcu nie mam nic do ukrycia, poza tym nie potrafię nie reagować na niesprawiedliwość - sam dodał trzy grosze, że mam mu dać spokój, ma mnie dość, jak nie przestanę załatwi mi zakaz zbliżania się i wezwie policję... Równocześnie pisząc do mnie prywatnie co innego. Raz do niego zwyczajnie zadzwoniłam, gdy akurat był w towarzystwie jednej z tych osób i jest to wg niej potwierdzenie tego, że nie daję mu żyć i powinni mnie zamknąć w psychiatryku. Może i powinni, o ile głupota byłaby leczona psychiatrycznie. Kij z takimi znajomymi, ale jest dla mnie kompletnie niezrozumiałe, jak osoby, które mnie znają nie od dziś i które mnie wcześniej lubiły dały się tak omamić. Boję się nawet pomyśleć, co on jeszcze rozpowiada na mój temat.

Dzisiaj w końcu nie wytrzymałam i wygarnęłam, co o nim myślę i że urywam tę chorą relację, więcej nie chcę go nawet widzieć na oczy. Zrobił się milutki, co mnie nie zdziwiło, zawsze tak robi. Nabrać się jednak znowu na to samo nie dam, już cholera bez przesady.

Boże, czymkolwiek i gdziekolwiek jesteś, daj mi siłę i chroń mnie przed moją własną głupotą, żebym po raz kolejny nie dała się wplątać w tą kretyńską sieć. To już trwa 1,5 roku! Ile jeszcze muszę znieść, ile razy się przejechać, by wreszcie dotarło do pustego łba?!

Bo cały czas bilans zysków i strat wynikających z pozostawania w takiej relacji jest dla was dodatni. jakie są to zyski? Każda ma pewnie inne.
Warto, moim zdaniem, zamiast zaprzeczać, uświadomić sobie własne korzyści i zastanowić się, w jaki sposób mogę je osiągnąć w inny sposób. Do tego warto zajrzeć też do własnej realizowanej hierarchii wartości i porównać ją z tą przez siebie deklarowaną.