Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Elle88: wypowiadałam się odnośnie tematu, bo kontekst konkretnej sytuacji (osoby) nie jest mi znany. Teraz też lepiej rozumiem powyższe wypowiedzi.  Depresja to naprawde ciężki orzech do zgryzienia, ja zdecydowałam się kruszyć na nim zęby aż w końcu uda się łupinkę rozłupać (zwłaszcza w chociaż o ciut lepszych momentach).

...odnośnie tego co piszecie, nie dawno przeczytałam ten tekst:
"Psycholog podczas wykładu na temat zarządzania stresem przeszedł się po sali. Gdy podniósł szklankę z wodą, wszyscy pomyśleli że zaraz zada pytanie ?czy szklanka jest w połowie pusta czy pełna?. Zamiast tego, z uśmiechem na ustach, zapytał ?ile waży ta szklanka??.

Odpowiedzi były różne, od 200 g do 0,5 kg

Psycholog odpowiedział: ?Nie jest istotne ile waży ta szklanka. Zależy ile czasu będę ją trzymał. Jeśli potrzymam ją minutę to nie problem. Gdy potrzymam ją godzinę, będzie mnie boleć ręka. Gdy potrzymam ją cały dzień, moja ręka straci czucie i będzie sparaliżowana. W każdym przypadku szklanka waży tyle samo, jednak im dłużej ją trzymam tym cięższa się staje.

Kontynuował: ?Zmartwienia i stres w naszym życiu są jak ta szklanka z wodą. Jeśli o nich myślisz przez chwilę nic się nie dzieje. Jeśli o nich myślisz dłużej, zaczynają boleć. Jeśli myślisz o nich cały dzień, czujesz się sparaliżowany i niezdolny do zrobienia czegokolwiek.

Pamiętaj by odłożyć szklankę."

Pozwolę sobie, dla porządku zgłosić sprzeciw - bo mnie się wzięła "z kosmosu"
... może dlatego, że mój ojciec zapadł był na Alzheimera? może to skłonności genetyczne... Są też przyczyny endogenne.
Bo odmian depresji TEZ jest pare
Dla porządku też potwierdzam - JEDNĄ z odmian jest i wyuczona bezradność.

ALE TAKIE SŁOWA może wyrzec jedynie OSOBA, która przez to przeszła i zwyciężyła...
Wątpię zaś czy czyniłaby to w tak brutalny sposób... pomna własnych przeżyć i TRUDÓW. Identiko jak z owym: "nie zrozumie syty głodnego".
FAKTYCZNIE by coś zrobić z depresją należy najpierw WYKONAĆ pierwszy krok: zechcieć STAN TEN pokonać.
Natomiast nieprawdą jest, że ZAWSZE wystarczy "chęć szczera". Dlatego często lekarz NAJPIERW farmakologicznie stara się o zrównoważenie/wyrównanie nastroju - NIM przejdzie do innych działań terapeutycznych.
NATOMIAST atakowanie chorego jeszcze nigdy nikomu nie pomogło...

Jako ciekawostkę podam, że elektrowstrząsów nie stosuje się od dawna w żadnych innych wypadkach z wyjątkiem depresji nie poddającej się żadnym innym metodom. Więc to nie "przelewki"
Zachowajcie panie jakiś umiar z tą krytyką. PLEASE

Czyli uważasz, że osoba, która przez to przeszła nie jest w stanie wypowiadać się w tak brutalny sposób? Błąd myślenia, droga Anhedonio, błąd myślenia

Wiara nie poparta adekwatnym stanem świadomości jest snem pijaka o potędze.
Znasz przysłowie o nadziei?

hihihi Zabawny ten Twój Zdzichu. Koń by się usrał..

"Tak bardzo chciałbym nie napić się dziś wódeczki, ale wódeczka sama mi się pcha do ust..Sami rozumiecie. Nie każdy jest taki silny przecie! hihihihi"

Dramat.

Przepraszam,ze pisze akurat w tym watku.
Elle88,
piszesz o karmie ok.Czy Ty naprawde rozumiesz jej znaczenie?Wydaje mi sie,ze ty karme,interpretujesz,tak,zeby byla Ci przydatna w Twoich postach.
Niby,jakies karmiczne podejscie...Poziom agresji,zatrwazajacy.
"ZAPODAJESZ"dobre rady.
Dobre dla kogo?
Wiesz,ludzie,ktorzy osiagneli pewien pulap wiedzy,nie maja tak silnej potrzeby forsowania swoich idei.Oni zyja.
Zyja zyciem,ktore jest dodre dla nich.Ty,niestety,ciagle musisz "kogos uswiadaniac".Zadaj sobie pytanie,skad to sie bierze?
Bo napewno nie z checi pomocy.
Ty caly czas,starasz sie wciskac wsystkim Twoja teorie.
I naprawde,nie widzisz tego,ze to nie dzaiala?
Jestes monotematyczna.
Ty sobie poradzilas i ta sama"recepta",raczysz innych.
Troche dystansu..,do zycia,siebie,mniej emocji( twoich?),we wszystkim.co piszesz?

ENERGIA,do ktorej sie odnosisz.
Jaka jest Twoja?

W swietle tego,co piszesz,raczej malo pozytywna.
Popracuj nad tym,dla Ciebie.
DOBREJ NOCY

TY nie a badacze? A badacze OWSZEM, a badacze tak
"Naukowcy od dawna głowią się nad rozwiązaniem zagadki, skąd się bierze depresja. Jeszcze nie wszystko jest jasne. Klucz do zrozumienia jej mechanizmów leży w mózgu, którego wszystkie komórki, przekaźniki nerwowe, gruczoły i hormony porozumiewają się ze sobą, czego efektem jest nasze samopoczucie, równowaga emocjonalna, myślenie. Dogadywanie się umożliwiają tzw. neurotransmitery ? noradrenalina, dopamina i serotonina ? substancje chemiczne, pośredniczące w przekazywaniu sygnałów nerwowych z jednego neuronu do drugiego. Noradrenalina i dopamina przesyłają informacje o tym, kiedy człowiek ma zebrać siły, natężyć uwagę, przygotować się do walki lub ucieczki. Serotonina wyzwala uczucie senności, stymuluje mózg do tego, by rozluźnił ciało. Kiedy z jakiegoś powodu neuroprzekaźników jest zbyt mało, na łączach między neutronami występują zakłócenia, które prowadzą do przerwania ?dialogu?. A wtedy pojawia się depresja.
PEWNĄ ROLĘ (niektórzy twierdza, że największą) odgrywa genetyka, choć nie odkryto jeszcze genu depresji. Ostatnią grupę przyczyn stanowią choroby przewlekłe ? nadczynność i niedoczynność tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów oraz niektóre nowotwory, a także schorzenia ośrodkowego układu nerwowego: choroba Alzheimera, guzy mózgu, miażdżyca naczyń mózgowych.

http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/uklad-nerwowy"
Miałam nie przywoływać... ale nie widzę wyjścia.
Stawiasz mnie przed ścianą
Wszak interesuję się TYM zagadnieniem z powodu takich a nie innych zagrożeń ze strony "przodków"

AaaaaaaJajaj - MEA CULPA!
ZNOWU przeceniłam czyjąś zdolność do współodczuwania? NO KURNA - NIGDY CHYBA TEGO W SOBIE NIE WYTĘPIĘ
(jakby rzekł Julian-król lemurów): "CZŁOWIEKAMI" tylko jesteśmy

TY NIE PODZIWIAJ - Ty po prostu zacznij DZIAŁAĆ!
Wydrukuj sobie te kolumny i ZAWSZE gdy ZAUWAŻYSZ tendencję do złych "wyborów" - przeinacz je... na te drugie. Nie pomnę - masz wsparcie psychologa?
Nie "chciej" a stosuj!
krok 1 Zamiast ?CHCIAŁABYM? ? ?POTRZEBUJĘ?
krok 2 skoro potrzebuję, to szukam drogi realizacji TEJ potrzeby (sygnaturka Wielokropka )
krok 3 ......................
Życzę DETERMINACJI

Anhedonia : Ja widzę źródło wszelkich chorób psychicznych w kumulacji 'negatywnych' emocji - "negatywnych" w rozumieniu wywołujących cierpienie, bo obiektywnie emocje to emocje, każda jest potrzebna.
Emocje z kolei (Samopoczucie) mają wpływ na kondycję fiz. - w tym poziom hormonów, o których piszesz.
Dla mnie taka jest kolejność: emocje (długo pielęgnowany żal, nienawiść) ---> choroba (ciała lub duszy): depresja, nowotwory, itd.

Do wszelkich 'badań' naukowych mam stosunek sceptyczny, dlatego że opierają się na suchych liczbach i statystyce, a pozbawione dla mnie podstawowego (acz niemierzalnego w systemie 2 wymiarowym) pierwiastka- duszy.

Dlatego nie dogadamy się co do źródła depresji
Natomiast sposoby jakie podajesz na powolne wychodzenie z niej są ok, choć nie dotykają sedna problemu, to pomagają dostrzec że jest inna perspektywa myślenia o świecie niż "o ja biedna, nieszczęśliwa" i to jest fajne.

Alzheimer to trochę co innego, ale tylko trochę w ujęciu tego jak ja to widzę.
W mojej najbliższej rodzinie było i jedno i drugie tzn. i depresja i Alzheimer ( i to w jednej linii matka- córka itd.) 
I po czasie, kiedy patrzę na każdą jednostkę chorobową jako nasz (świadomy lub nieświadomy) wybór, to szukanie dla wszystkiego przyczyny w genetyce jest dla mnie dużym uproszczeniem.
Wiem z czego to wynika, po prostu to za wąskie ujęcie, brakuje tu perspektywy. A w życiu żadne zdarzenie nie jest przypadkowe, czy oderwane od większej całości - po prostu rzadko mamy tego świadomość, bo się na tym nie skupiamy. Żyjemy albo 'do przodu' albo tym co już było, w teraźniejszości jesteśmy tyle o ile. Więc skąd możemy wiedzieć, że setki wyborów jakie podejmujemy w każdej godzinie na poziomie nieświadomym, przekładają się na samopoczucie każdego wieczora, a to przekłada się na samopoczucie każdego tygodnia, miesiąca, roku..aż w końcu wydaje się, że nie potrafimy się inaczej czuć.

Napisałam, że Alzheimer to 'trochę' co innego niż depresja w sensie objawów, ale skutek ten sam.
A skoro mózg dąży do osiągnięcia określonego skutku, sposoby i środki, jakie sobie do tego celu wybrał są drugorzędne tak naprawdę. Chodzi o "odłączenie" się od Źródła.
W depresji objawem jest totalne oderwanie od życia w tu i teraz. Jedyne na czym mózg się skupia (i projektuje to na każdy kolejny moment) jest PRZESZŁOŚĆ - widziana oczywiście z wąskiej perspektywy Ja kontra reszta świata (JA-ofiara, świat -skaczący mi do gardła całe życie).
Przy Alzheimerze teoretycznie żyje się w 'tu i teraz', bo chory na jakimś poziomie wymazał przeszłość z pamięci mózgu (żaden problem patrząc od strony mechanizmów obronnych psychiki), ale i tak nie potrafi wejść z tą teraźniejszością w bliższy kontakt.
skutek - separacja od Źródła.
Czyli druga strona tego samego medalu. Cel osiągnięty.

Próbuje się wszystko wytłumaczyć prawami naukowymi, opisać i policzyć: genetyka, endokrynologia, etc. podczas kiedy już 2 wieki temu wszystkie tego typu wyniki, osiągnięte przy pomocy linearnych (2 wymiarowych) metod pomiaru i wnioskowania, zostały podważone m.in. przez odkrycia fizyki kwantowej, która mówi między innymi o tym, że nie ma na świecie takiego atomu ( myśli,zdarzenia, reakcji, emocji), który nie istniałby równolegle  w dowolnym miejscu na ziemi i w czasie. To, że nasz ludzki mózg ograniczony jest do myślenia w systemie linearnym i w związku z tym kwestię 'przyczyna-skutek' postrzega głównie w kontekście czasu, nie zmienia niczego w samym mechanizmie działania tego 'prawa'.
Wracając.. Jeśli ktoś wierzy święcie w genetykę, musi równolegle wierzyć  w determinizm. Ja tego nie kupuję
Ja wierze tylko w 1 prawo - wolnej woli.

Lustro wspomniała wyżej o karmie, ale tu też istnieje wiele mylnych interpretacji co do tego czym ona jest.
Choć rozumiem, jaki był ogólny przekaz tamtej wypowiedzi i odniosłam się tylko do tego  

Ale w skrócie: karma ściśle wiąże się z WYBOREM (doświadczenia, zachowania, reakcji, etc.). To, że ja czy ktoś inny zachowuje się tak a nie inaczej nie świadczy o niczym więcej jak o podjęciu odmiennych wyborów w danym momencie czy -w szerszym ujęciu- na całe życie (* dopóki nie jesteśmy świadomi jak to się wszystko odbywa).
Tak samo jak mogę wybrać ostrą reakcję na czyjeś jojczenie. Oznacza to tylko, że dobrowolnie tracę (więcej niż to potrzebne) ze swoich zasobów energii na reakcję na coś, co tak naprawdę niczego nie zmienia dla mnie osobiście.
Ale "zasypiając" na tamten moment, taki wybór podjęłam.

Natomiast karma nie sprowadza się li tylko i wyłącznie do bycia 'dalaj lamą' i podejmowania każdorazowo trafnych wyborów

Teo : To prawda co powiedziała. Tylko, wydaje mi się, nie trzeba by dojść do takich wniosków kończyć studiów psychologicznych. To się albo rozumie (wie) albo nie
To tak a propos tendencji do postrzegania psychoterapeutów/psychologów, jako ludzi- posiadaczy pewnej "tajemnej wiedzy".
Ja już dawno mam tę iluzje przepracowaną, dlatego zawsze dziwi mnie jak ludzie powołują się na opinie psychologów w jakiejś kwestii.

Podobne zresztą zdanie mam n/t naukowców tzw. 'klasycznej/starej szkoły" i czołobitności w ich kierunku.

Powiem tak: Życie jest proste dopóki nie zaczniemy sobie go komplikować biorąc pewne wzorce i schematy zachowań (z programowania w dzieciństwie) jako 'drogowskaz' i filtr, przez który patrzymy na życie i nasze możliwości.
I tak samo proste może być z powrotem, kiedy ten filtr potrafimy zdjąć

Depresja, Alzheimer i inne choroby psychiczne są rodzajem takiego 'filtra' - patrząc od strony psycho-duchowej.
A patrząc głębiej, tzn. z szerszej perspektywy - nie mylić z większym skomplikowaniem spojrzenia, to po prostu inny wymiar , nazwijmy go 3.0 , to wszystkie choroby są naszym wyborem doświadczenia na poziomie ziemskim, jeszcze zanim dusza wejdzie w ciało.

To jest bardzo plastyczny przykład jak to działa na poziomie podświadomym
Niektórzy całe życie przeżywają na pół gwizdka - w półśnie, byle tylko nie oddalić się o krok od "spódnicy Mamusi", tyle tylko, że z wiekiem ta spódnica zmienia postać fizyczną z Mamusi na Partnera, pracę, czy inny zestaw 'stałych punktów programu', a rutyna jest dla większości sensem i celem życia.
Na dobrą sprawę ludzie nie tyle boją się samych zmian, co swoich WYOBRAŻEŃ na temat tych zmian. To kolejny paradoks dwuwymiarowego postrzegania rzeczywistości

Ciesz się, że zostałaś porzucona, ponieważ Twój narkotyk sam się ulotnił. Nie mając do niego dostępu będzie Ci o wiele łatwiej przechodzić rekonwalescencję. Tylko nie popadnij w dramatyzm i użalanie się nad sobą i będzie dobrze

Dopóki jest walka, to oznacza, że jest i obsesja.

To tak jak ludzie deklarują, że "walczą z myślami o ex" albo usilnie próbują zapomnieć
To oznacza, że te myśli i chęć bycia razem wciąż są i to b. silne.
Walka oznacza inwestycję emocji w tego człowieka. Tylko dodajesz drewna do pieca.

Jedyna metoda to z niczym nie walczyć, tylko na spokojnie "przetłumaczyć" sprawę podświadomości.

Kochane Kobiety!
Czytam Was już od ponad roku - trafiłam do Was zaraz po zakończeniu związku, który mnie wyniszczał. Bardzo mnie wspierałyście i dodawałyście siły do walki o siebie. Przez rok czasu przebyłam naprawdę ciężką i długą drogę, poczułam się szczęśliwa sama ze sobą, kocham życie, kocham siebie. Zrozumiałam mechanizmy wchodzenia w toksyczne związki, przyczyny, dla których wiązałam się z toksycznymi/niedostępnymi partnerami. Po roku czasu, kilka miesięcy temu, poznałam mężczyznę. Świata poza mną nie widzi. Bardzo zaangażowany w naszą relację, posiadający wszystkie te cechy, które chciałam wyszarpać od byłego partnera, dający niesamowicie dużo czułości, bliskości, siebie. Byłam zauroczona jego otwartością, dostępnością, mimo że tknęło mnie już na samym początku, jak fatalnie mi się z nim rozmawia, brak mi inteligentnych żartów, rozmów, lawirowania słowem, zupełnie jak z moimi przyjaciółmi. Dałam temu szansę, zaczęliśmy się spotykać, zaczęłam poznawać jego znajomych, rodziców. A ja z dnia na dzień zaczęłam się coraz bardziej usztywniać. Od momentu jak się znamy nie doszło do żadnego seksualnego zbliżenia, właściwie poza pocałunkami do niczego nie dochodzi. Zaczyna mnie drażnić, kiedy spędzamy czas u mnie (mieszkam sama, on z rodzicami), kiedy ja przejmuję inicjatywę. On stał się wyblakły, niespontaniczny, kiedyś rzekłabym "wiejący nudą". Zaczęłam się zastanawiać, w czym utknęłam. Czytając książkę "Kobiety, które kochają za bardzo" natknęłam się na rozdział, że to normalny etap, następujący kiedy KZB spotyka mężczyznę, podczas swego "leczenia". Nie bardzo jednak potrafię przez to usztywnienie przejść. Z dnia na dzień czuję się coraz bardziej sfrustrowana, wynajdująca mnóstwo powodów, dla których on mnie drażni. Zaczynam rozważać czy to mój lęk przez bliskością czy nietrafiony mężczyzna. Nie potrafię sobie pomóc, nie wiem, co robić - trwać czy zakończyć? Przeczekać aż miłość się pojawi, podczas kiedy doszło do momentu, że spotkania nie sprawiają mi radości i traktuje je jako "odbębnienie"? Zwracam się zatem do Was. Wspomóżcie doświadczeniem.

mokrawłoszko : Nie, z Twoim nastawieniem do tego człowieka Miłość się nie pojawi. Za dużo tu 'wystawiania ocen' i porównywania do tego co było (podświadomie oczywiście). Być może uciekłaś z poprzedniego związku, nie znam Twojego wątku, ale czy "uciekłaś do przodu?"

Nadal Twoje 'ciało emocjonalne' tęskni za poprzednim wzorcem emocji, jakie fundował Ci tamten facet to dlatego nie umiesz odnaleźć radości w zwykłej codzienności.
Napisz, co robiłaś w trakcie i po rozstaniu by 'stanąć na nogi'. Czy byłaś w tej przebudowie siebie aktywna czy tez postawiłaś na klasyczne "czas sam wszystko załatwi"..jak to było?

mokrawłoszko:)

wydaje mi się, że powinnaś z nim porozmawiać. Szczerze, bo on na pewno się angażuje coraz bardziej. Bo to raczej tak wygląda, że Ty też stracić go nie chcesz. W gruncie rzeczy, my KKZB marzymy o takich partnerach, w rzeczywistości pociągają nas przeciwieństwa marzeń:(.

Ja bym nie odpuszczała, a postawiła na totalną szczerość. Po rozmowie czas zweryfikuje wszystko. Na chwilę obecną jestem przekonana, że on wyczuwa Twój chłód i dystans, boi się Ciebie na swój sposób, a że mu zależy to nie chce "podpaść".

Postanowiłam napisać w tym wątku bo jestem kobietą kochającą za bardzo. Wiem, że mogę liczyć od Was na słowa wsparcia bo doskonale wiem co powinnam zrobić ale czasem jest to ponad moje siły.
Pisałam już w kilku watkach o mojej historii. W skrócie wygląda to następująco. Rozstaliśmy się z moim partnerem prawie 2 lata temu. On odszedł do innej kobiety. Równolatki naszego syna. Przedtem przeżyliśmy podobną historię, z powodu której rozwiedliśmy się. Po rozwodzie postanowiliśmy jednak dać sobie szansę. Niestety historia powtórzyła się. Długo nie mogłam się z tym pogodzić. Pozostawaliśmy w sporadycznym kontakcie, czasem spotykaliśmy się. Zawsze kończyło to się mega awanturą. Mieszkamy w różnych miastach więc nie byliśmy narażeni na przypadkowe spotkania. W końcu wiosną tego roku powiedziałam sobie dość. Wiedziałam, że odcięcie pępowiny, kompletny brak kontaktu będzie dla mnie najlepszy. Udało się. Przez pół roku każde z nas żyło własnym życiem. Ja zaczęłam stawać na nogi, polubiłam swoje życie, bywałam szczęśliwa.
Nagle 1 listopada dostałam smsa. Pełnego emocji, wyznań, żalu za tym co utracone. Pierwszy odruch: olać, nie odpisywać. Odpisałam jednak, na drugi dzień się spotkaliśmy (akurat byłam w rodzinnej miejscowości na Wszystkich Świętych). Usłyszałam wszystko to na co czeka porzucona kobieta: że kocha, że zrobi wszystko żebym zaufała, że jestem najważniejsza itd. Przegadaliśmy wiele godzin. Powiedziałam, że mam swoje życie które lubię, że nie dam rady jeżeli jeszcze raz mnie oszuka, że nie wierzę mu. Wydawało mi się, że tak było ale najczulsza moja struna została poruszona. Niestety trwało to 2 dni. Wprawdzie on spróbował zakończyć swój aktualny związek ale Z nieznanego mi powodu wycofał się. Zapewne przestraszył się, ze naprawdę ją straci a nie ma żadnej pewności, że ja go przyjmę. Do tego zrobił to w najgorszy możliwy sposób, przestał się odzywać. Odchodziłam od zmysłów, nie rozumiałam dlaczego. To nie ja nawiązałam kontakt, o nic nie prosiłam. Po kilku kolejnych dniach odezwał się mówiąc, ze nadal czuje to o czym mówił ale potrzebuje czasu i prosi mnie żebym ten czas mu dała. Kibicowała jak będzie się zmieniał. Drobny szczegół ciągle jest w związku z inna kobietą. Najwyższy stopień manipulacji i braku szacunku dla mnie i moich uczuć.

Wiem co powinnam zrobić: olać gnoja, zablokować jego numer telefonu. Żyć tak jak żyłam przedtem. Niestety nie jest to takie proste. Chociaż wiem, że dałam już raz radę, wiem, że było dobrze ciągle mam w sobie tęsknotę za tym co mogło się zdarzyć. Znowu włączyłam pauzę w moim życiu. Płacze jak sobie przypomnę jaki był/jest wobec mnie okrutny. Jutro mamy się zobaczyć. tak bardzo chcę mu wygarnąć po raz kolejny jakim jest złym człowiekiem a potem odwrócić się na pięcie i odejść. To będzie bolało ale jest dla mnie dobre. Obawiam się jednak, że nie dam rady. Poradźcie proszę skąd mam znaleźć w sobie siłę.

Witaj
Zacznij od tego wątku. Zacznij od książek. Wyciągaj wnioski.

Na początek E. Herzyk "Nałogowa miłość"

nie chce mi się pisać od nowa swojej historii, opisałam ją w temacie "kolega z pracy"..

wydaje mi się, że śmiało mogę dołączyć do tej grupy..:(
zauroczenie niewłaściwą osobą.. i mimo, że jest milion argumentów przeciwko Niemu  jednak ciężko nad tym przejść do porządku dziennego...śmiało to mogę nazwać uzależnieniem:/
myślę, że spokojnie wymazałabym go z pamięci gdyby nie było wspólnej pracy.. i to niestety pogarsza sprawę..

Witaj tu chyba nikt nie zaglada ostatnio, ja tez tu od niedawna jestem

To prawda... ja prowokowałam mojego eks takim podchodzeniem od tyłu i wypytywaniem o zdrady, chociaż wiedziałam, ze tego nie robi. Prowokowałam go pakując walizki, byle tylko powiedzial "przestań". Aż miarka się przebrała. Także... wiedziałam, że zostawi mnie po tym jak przyznam się, że grzebałam w jego fb i wygadałam się... tak też się stało. Sprowokowałam Go i skrzywdził mnie, zostawiając mnie. Dlaczego my baby to takie paple?

Dlaczego przeglądałaś jego prywatną korespondencję? Każdemu należy się szacunek dla jego prywatności.

Nie przejmuj się i nie bądź dla siebie okrutna, wystarczy, ze reszta świata bywa dla Ciebie przykra. Spójrz na to jak na kolejne doświadczenie, próbę i obnażenie słabości. To uczy pokory. Kiedy nam się wydaje, że już wszystko wiemy, kontrolujemy i damy radę, los robi 'check' i się okazuje, że oszukiwałyśmy same siebie. Może to po to właśnie jest by przestać się oszukiwać, że już wszystko jest dobrze? Stało się. Pozłość się jeśli tego potrzebujesz, jednak pamiętaj by się nie ranić, sama dla siebie jesteś najważniejsza i sama siebie musisz kochać i potrafić wybaczać słabości. A potem... do roboty! :-)

Ja dzisiaj zauważyłam, że też zaczynam w nowym związku źle układać relacje. Wraca tak dobrze znany syndrom godzenia się na rzeczy, które bolą, uwierają, złoszczą. Skala jest zdecydowanie mniejsza niż była, jednak z przerażeniem dzisiaj odkryłam, że jest i że sobie z tym nie poradziłam do końca. Muszę się zatrzymać i pomyśleć, odpowiedzieć sobie na pytanie "czego ja chcę".

Dziewczyny, jak sobie poradzić w następnym związku? Kiedy zapalać czerwone światełka, że źle się dzieje? Jak i kiedy uruchamiać system ostrzegawczy?

Witajcie dziewczyny,
jestem rozdarta i nie wiem, na ktorym forum sie przedatawic i poprosic o pomoc..
Od prawie 10 lat jestem mezatka, bez dzieci. Kiedy poznalam meza cos mnie trafilo, wiedzialam, ze to bedzie moj maz. Bardzo szybkie zareczyny i po niecalym roku poznalam innego. Plakalam po nocach, nie wiedzialam, kogo wybrac. Zakochalam sie, czulam, ze to moja bratnia dusza, ale wyszlam za meza. Preaja otoczenia, nie chcialam zawiesc rodzicow, babc, znajonych itd. Kilka lat potajemnie widywalismy sie co kilka-kulkanascie miesiecy z tamtym.. nie potrafilismy zapomniec. W miedzyczasie poznawalam innych, zadurzalam sie na chwile i wycofywalam. Ciagle myslalam o tym drugim. Maz czul, ze nie jestem szczesliwa, ale w sumie co mogl zrobic... 3 lata temu nie wytrzymalam, maz nie interesowal sie mna, kontakty intymne z nim byly dla mnie meka. Wymyslil, ze moze z innym facetem bedzie mi lepiej. I zdrada kontrolowana poprzez trojkat. Oponowalam, ale po czasie uleglam. 1,5 roku cierpienia emocjonalnego. Nie czulam nic do meza, na tamtego od trojkata czekalam jak na wybawienie. Zaczelam chodzic na psychoterapie.. i...
jako dziecko stracilam ojca w wypadku, kolejne malzenstwo mojej mamy okazalo sie bardzo udane, ale.. ciagla kontrola, surowe zasady i reguly, kary jeali zrobie coa nie tak, gaszenie swiatla o 21 dla 17-latki...
prawdopodobne napastowanie przez wujka, szykanowanie w szkole,  choroby, operacje, bardzo niska samoocena i nieprzecietna inteligencja oraz wyniki w szkole...
Zawsze musialam byc najlepsza, musialam, bo 4 to przeciez slaby stopien. Chora ambicja i chec przypodobania sie innym...
I nie wytrzymalam. Powirdzialam o trojkacie rodzicom... Zakonczylam to. A pozniej szykny meza, ze to moja wina, ze niektorzy zanjomi sie dowied

zieli. Nie potrafilam sobie z tym wszystkim poradzic. Szukalam kogos kto mnie zrozumie, pomoze. Poznalam w internecie chlopaka. Przyjechal, przeapalam sie z nim, chcialam z bim wyjechac. Zdradzilam meza...i przyznalam sie mu do wszystkiego. Wsciekl sie... wypominal, wyzywal. Wytrwalam tak kilkanascie miesiecy z tym, ze " teraz musze sobie zapracowac na zaufanie i uczucia meza". I znow... tym razem ktos realny... trwa to rok.. on naciska, zebym sie rozwiodla, a ja jeatem pogubiona.... Od czasu kiedy poznalam tego "drugiego" nie kocham sie z mezem. Nie chce juz nikogo oszukiwac.. Powiedzialam mezowi, ze sie zakochalam. Nazwal mnie jeba.. sooka... Ma racje... Jestem beznadziejna... Nie mam juz sily. Nie wiem co mam robic. Maz jest gotowy mi wybaczyc.. a ja nie wiem co robic...

Nie chce krzywdzic nikogo, a krzywdze wszystkich... i siebie.

Kicur, od kilku lat lecze sie. Antydepresanty. Jest duzo lepiej. Mialam leki, balam sie wychodzic z domu.

Wiem, ze wyglada to strasznie i ja sama tez wystarczajaco mocno siebie potepiam. Przez te lata czulam, ze wyszlam za maz, mimo, ze nie kochalam meza calym sercem. Zwalczaliamy sie wzajemnie, klociliamy i godzilismy. W jakims sensie go kocham, albo jestem uzalezniona, bo nie potrafie tego przerwac. Terapeutka mowila mi, ze zdrady to sposob na zwrocenie jego uwagi. Wtedy staje sie opiekunczy, zaczyna mnie dostrzegac, walczyc o mnie, a kiedy czuje, ze juz mnie znow ma, odauwa sie ode mnie emocjonalnie..
Ta hustawka jest nie do zniesienia...

Daleka jestem od ocen, ale to co robisz w życiu jest dla mnie przejawem głębokiego problemu i to nie mającego znamion kochania za bardzo. Chyba nie to miejsce jeśli chodzi o wątek.
Przeczytałam Twój post i odebrało mi po prostu... mowę.

Kobiety, nie potrafię ogarnąć swoich emocji i myśli. Kumulują się, wirują, napędzają, stres rozrywa mi żołądek. Obwiniam siebie, że wbiłam się znów w tę sytuację, że znów stoję w tym samym miejscu co rok temu po rozstaniu z ex, że niepotrzebnie od nowa wszystko zaczynałam, że uległam temu tak łatwo! Że nie potrafiłam być konsekwentna, że nie potrafiłam w międzyczasie utrzymać spokojnej relacji, bo wydawała mi się "nudna", brało mnie wręcz na wymioty, drażniła mnie. Ciągle kołują mi się myśli, jak sprawić, aby relacje z bezpiecznymi osobnikami nie wydawały mi się "nudne", w którym kierunku iść, nad czym pracować? Doradźcie, proszę!

Dodatkowo wbijam się ciągle w poczucie winy. Ostatnie słowa jakie usłyszałam od toksyka przez (milionowym z kolei) rozstaniem brzmiały "zastanawiałem się nad nami razem ponownie, ale Twoja złość na mój (kilkudniowy) brak odpowiedzi, dał mi jasną odpowiedź, że tego nie ma sensu kontynuować". I znów wracam do tego samego - nie potrafię sobie wytłumaczyć, że to taka zagrywka, zrzucenie odpowiedzialności, łatwy punkt zaczepienia, aby się mnie pozbyć, a jednocześnie nie wziąć odpowiedzialności, i wbić mnie w poczucie winy. Co lepsze - przewidziałam tę odpowiedź, zanim on ją wypowiedział. Słyszałam nie raz podobne argumenty przed rozstaniami z nim - "bo ty się zawahałaś, bo ty jesteś kłótliwa, bo ty mnie osaczasz". Lecz moja podświadomość ciągle kręci chory film pt. "och, gdybym się tylko nie zezłościła, to może by powiedział, że mnie kochaaaaaa! jeden mój ruch wszystko popsuł". Mam nieraz dość swojej podświadomości.

Niedawno uwolniłam się z toksycznego związku...( miesiąc temu)
Czytam wątek...
Czytam książki...
słucham audycji...
i im więcej robię ...tym w większą opchań wpadam...
Płaczę od miesiąca...
wiem,że kochanie za bardzo to skutek DDD,
i myślę,że to od tego trzeba zacząć od uświadomienia sobie przyczyn..
a potem co ???
praca nad sobą..
akceptacja siebie...
Jak Wy sobie z tym wszystkim radzicie...?

hmmmmmmmmmm. Pytasz w czyje ramiona masz uciec ...... z kim budować przyszłość ...... Czy przypadkiem nie jesteś uzależniona od miłości?
Dlaczego ucieczkę od nudnego i niekochanego męża, planujesz w ramiona innego? Powinnaś odejść dając wam obojgu szansę na lepsze życie. I nie w ramiona innego (gorszego lub lepszego ) ale " w pustkę" ! W niej poznaj siebie. Dowiedz się czego w życiu chcesz, kim jesteś..... chyba też musisz nauczyć się zdrowych, partnerskich relacji, szacunku.
Pozdrawiam

Pytasz czy uzależniony wyzdrowieje z używką w ręku?
.....czy alkoholik nie odkręci buteleczki?
a ćpun oprze się trzymanej działce?

męża przyjaciela ????????!