Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Witaj lulka80 ,blogi warte czytania to ;Terapia przez pisanie .Moje dwie głowy i tam się doczytasz reszty.Bardzo mądrze dziewczyny piszą.
A walka ze sobą jest strasznie trudna i mozolna.Wiadomo ,że najciężej jest nam myśleć o sobie ,ale można się tego nauczyć .czytaj czytaj,
załóż sobie pamiętnik i przelewaj na papier wszystko,to bardzo pomaga .
Trzymaj się dziewczyno.

tea78, chcesz naprawiać swoje małżeństwo? SAMA? Przecież Twój mąż od dawna mówi, pokazuje, udowadnia, że o żadnej naprawie nie myśli. Sama stwierdzasz, że jest coraz bardziej obcy, coraz bardziej obwinia Cię o wszystko.

OBUDŹ SIĘ! Twego związku już nie ma, nie ma też człowieka, w którym się zakochałaś. Ten facet mieszkający z Tobą jest innym człowiekiem. Przejrzyj na oczy i przestań się oszukiwać.

Co będzie, gdy on odejdzie?
Spokojne życie, bez złudzeń, bez niepotrzebnej szarpaniny, bez zawieszenia na  nim. Życie, gdzie sama będziesz podejmowała swoje decyzje bez przyglądania się jego minie. Życie, gdzie wreszcie staniesz się dojrzałą kobietą (nie przestraszoną dziewczynką), gdzie będziesz dbała i rozpieszczała siebie.
Jest się czego bać.

Ja, kolejna kochająca za bardzo. Przyczepiam się, choć nie potrzebuję zbytniej rozkminki. Chcę tu być, cierpię, ale chcę przestać. Chcę być kobietą i kochać normalnie i być kochaną też normalnie:)

Cześć dziewczyny,

jestem kobietą kochającą za bardzo. Od dawna ta myśli była w mojej głowie, ale przyszedł czas żeby zmierzyć się ze swoją chorobą. Z uzależnieniem od partnera, nie tego konkretnego tylko w ogóle od partnera, od tego żeby był.
Jestem na świeżo po przeczytaniu książki Nowrood Robin "Kobiety które kochają za bardzo". Strzał w dziesiątkę.
Nie pochodzę z patologicznej rodziny, nie było w niej molestowania, alkoholizmu, konfliktów z prawem czy narkomanii. Ale była nieprzystępna emocjonalnie mama, nieprzystępna tylko dla mnie z konkretnego powodu - byłam wpadką w dojrzałym wieku rodziców. Mama chciała ciążę usunąć, tata powiedział, że jak dziecko jego to się nie zgadza a jak nie jego to może robić co chce. No i wyszło, że jego, z resztą podobieństwo takie, że by się nie wyparł
Odkąd pamiętam, zawsze starałam się walczyć o miłość mamy. Dla taty byłam oczkiem w głowie. Ale brakowało mi Jej. Bił od Niej w moją stronę chłód emocjonalny, dystans wobec mnie i brak miłości (przynajmniej brak okazywania jej mnie, swojej córce). Im bardziej mnie od siebie odsuwała tym bardziej do Niej lgnęłam i starałam się robić wszystko, żeby mnie pokochała. Wobec ojca z resztą także często była zimna, obojętna, robiła "ciche" nawet nie dni a tygodnie zrzucając na Niego wszystkie obowiązki domowe. Zamykała się w pokoju i zatapiała się na te dni lub tygodnie w krzyżówkach, serialach, pasjansach. To tata z reguły wyciągał rękę na zgodę, bez względu na to kto zawinił.
No i właśnie życie w takiej rodzinie okazało się "moją skazą". Powielam schemat postępowania rodziców w życiu dorosłym.
W tym swoim dorosłym życiu ja jestem na miejscu swojego taty a partner jest moją mamą.
Robin świetnie opisała schematy postępowania. W obawie przed porzuceniem staram się być partnera "kołem ratunkowym". Jeszcze zanim poprosi o pomoc ja już problem załatwiam. Staram się kontrolować jego decyzje, narzucam swoją wolę, staram się go zmienić pod siebie - staram się zrobić wszystko, żeby nie był taki jak moja mama. Robię to, ponieważ nie akceptuję siebie, ponieważ mam gdzieś w głowie ten schemat - mama mnie nie kochała więc zrobię wszystko żeby on mnie kochał. A to tak nie działa. Do tej pory sądziłam, że jak podejmę walkę ze swoją chorobą to będzie to oznaczało definitywny koniec tego związku. Po przeczytaniu lektury już wiem, że może się tak stać, ale nie musi. A jeżeli się stanie, to ja, zdrowa osoba przejdę w sposób zdrowy to rozstanie, co oznaczało będzie nigdy więcej powrotów do tego co było.

Tak więc jestem tutaj. Po wsparcie, po potrząśnięcie mną, gdy zobaczycie że reaguję histerycznie, niedojrzale, beznadziejnie. Bo tak reaguję. Sama również okaże Wam wsparcie, bo wiem jak ta choroba wyniszcza wnętrze, jak niszczy psychikę, jak obniża poczucie własnej wartości, jak prowadzi do zalążków depresji jeśli nawet nie samej choroby.

Udawać, że wszystko jest dobrze? Udawać przed sobą? W jakim celu?

Wielokropku....
Może udaję w pracy, czasem przed rodziną, nie chcę zdradzać walki samej ze sobą, mojego własnego cierpienia, porażki. Nie zdarza się to wciąż, ale powraca. Myślę, że to udawanie zagłusza moje cierpienie i daje ulgę choć na trochę. Na ogół jestem pozytywnym człowiekiem, radzę sobie z pracą, dzieckiem, życiem, ale w aspekcie uzależnienia...myślę, że będzie to trwało wieczność.

Pytajko....
Tak. Nakręcanie się jest paskudztwem. Mam dokładnie to samo. Już było lepiej, póki on znów nie zaczął pisać-mówić o miłości, dawać nadzieję, wtedy zaczęły się myśli-"a może jednak...". Tyle razy miałam nauczkę, a mimo wszystko mój mózg działa schematycznie. Z jednej strony wiem, że on nigdy się nie zmieni, z drugiej myślę, a raczej wyobrażam sobie, że będzie pięknie jak kiedyś. Rozum wygrywa z sercem już od dłuższego czasu, jednak wszystko męczy mnie bardzo.
Chodziłam do psychologa, nigdy nie stwierdził, że jestem uzależniona, wysłuchiwał, czasem mówił coś o nim, o mnie, o naszych relacjach, o tym, że to wszystko już sensu nie będzie miało...Na tym się skończyły moje wizyty. Sama doszłam do swojego problemu, sama uznałam, że relacje z mężem od jakiegoś czasu były destrukcyjne dla mnie, on manipulant, ja także by go mieć, by czuć się kochaną, jedyną...
Skąd moje problemy, myślę, że też już wiem, ale nie mam sił, by skończyć z tym cholernym nałogiem.

Być może nie trafiłam na dobrego specjalistę. Nie ma tu u mnie dużego wyboru. Terapią obejmują alkoholików, hazardzistów i narkomanów, nie uzależnionych od...miłości. Nie mam innych możliwości, ani środków finansowych by jeździć 50 km ode mnie.
Tak-Wielokropku, poddaję się wiele razy, mam tego świadomość. I tak pozostanie mi żyć, bo nie wierzę, że znajdę w sobie siły własne, by tą walkę wygrać.

Z tych trzech wymienionych, może pasuje do mnie trzecia ewentualność, czasem może druga, ale rzadko.  Na pewno nie należę do osób użalających się nad sobą, nie lubię tego u innych, a u siebie zduszam w zarodku.

Być może. Nigdy tak dogłębnie nie analizowałam definicji "użalanie się"......

Pytajko, wzięłam odpowiedzialność na siebie za własne życie, ale nie za to co stało się w moim związku. To on miał "koleżanki", to on kłamał ..., dlatego nie mam poczucia , że coś złego robiłam temu małżeństwu. Ja nie oszukiwałam, nie miałam kolegów sms i innych.

Czytam książki. Wracam do nich nie raz. Wciąż odkrywam coś nowego. Mimo wszystko nie jest mi łatwo, gdy on co jakiś czas wraca jak bumerang...

Dobre porównanie. Tak. Tutaj się zgodzę. Jestem jak te drzwi. Pozwoliłam włazić kiedy się chce, robić nadzieję, gdy się chce. Tylko, że tymi drzwiami jestem tylko dla niego! W żadnej innej relacji nie pozwalam sobie na coś takiego!

Nie sądzę bym była uległa... i tu znów-jedynie wobec niego! Nigdy nie byłam na męskiej łasce, jeśli masz na myśli seks. Czego pragnęłam to : miłość, szacunek, zaufanie, radość z bycia w małżeństwie itp. Seks był udany, ale nigdy nie podniecało mnie to by facet miał mnie na własność. Absolutnie. Seks nigdy nie był też dla mnie priorytetem, bez którego dziś nie mogłabym bez b.męża się obejść. Pisząc, że były mąż powraca, nie ma związku ze seksem, nie jestem uległa. On powraca-pisząc, dzwoniąc, przyjeżdżając, mówiąc o miłości, o tym jak mogłoby być dobrze, robiąc nadzieję cyklicznie, kiedy udaje mi się już jakoś żyć.......

Czego chcę?
Z jednej strony jego i tego życia, tych dobrych chwil, które kiedyś miałam, które zaznałam u boku męża. Tylko, że nie wiem dlaczego akurat z nim chciałabym znów to mieć, w momencie kiedy mam świadomość jego oszustw, przekrętów, samolubstwa itp. Nie mam pojęcia czemu się jego uczepiłam? To miłość?! Może to jest to?!
Z drugiej strony chcę spokoju, normalnego życia, szczęścia, pogodzenia się z sytuacją i w spokoju rozpoczęcia życia od nowa.

Powroty? - pewnie, że pasują. Przecież podświadomie karmię się tym, mam swój obraz w głowie- a jednak kocha, bo pisze, dzwoni, chce. Przy okazji kontroluję sytuację i rosnę , że przecież wraca. To chore myślenie, wiem o tym!

Nie, to desperacja i uzależnienie. Choroba, którą da się wyleczyć, ale jak przy każdym leczeniu uzależnienia wyleczenie jest możliwe tylko i wyłącznie jeśli sam pacjent tego chce.

Liwia to sa slowa z mojej glowy;-)
Wszyscy mowia: CZAS- daj sobie czas
wiec czekam ze bedzie lepiej?
ale nie jest?.
ciagle hustawki nastroju?

Najfajniejsze to jest to, że Wy uzależnione wcale nie musicie zdrowieć i się leczyć, serio Każdy człowiek decyduje o sobie i robi z własnym życiem, co chce. Nie, ale to absolutnie NIC nie musicie i to jest piękno bycia dorosłym. Wyżalacie się jak Wam źle, jak to musicie się pozbierać, błąd! NIC nie musicie. Możecie chcieć, a to zupełnie co innego.

Odkąd jestem dorosła to nie muszę sprzątać, więc nie sprzątam, aż do momentu, kiedy uznam, że to czas i CHCĘ posprzątać i wtedy biorę się za porządki - bez bólu, bez poczucia niesprawiedliwości, że znowu coś muszę, że robię coś wbrew sobie.

Zamieńcie więc "muszę", na "chcę" i dostaniecie odpowiedzi na większość Waszych bolączek i problemów.

No nie wiem, jak ja sobie powiem chcę to i to, to raczej do tego dążę i determinacja pojawia się sama. Deprymująco działa na mnie słowo "muszę", bo mam coś zrobić, czego nie chcę. A jak sobie mówię "chcę", to znaczy, że robię coś dla siebie, coś z korzyścią dla siebie i coś, co sprawi, że potem będę miała jakąś przyjemność.

Jeśli mogę podpowiedzieć.
W wyjściu z tego stanu pomaga... kontakt z własnymi uczuciami. Złość, wściekłość (by nie nazwać tego dosadniej), to bardzo silne uczucia. Trzeba znacznej energii, by je ukryć, stąd brak sił do czegokolwiek innego.

Nazwanie uczuć to jedno, zaprzestanie ich ukrywania to drugie, odreagowanie - trzecie. Zajrzyj pod tą swą bezsilność. I zastanów się do czego bezsilności używasz. Innymi słowy, przed czym bezsilność Cię chroni. Bo chroni.

Witajcie miłe panie ... 200 lat mnie tu chyba już nie było. Ale po wczorajszej awarii postanowiłam zajrzeć i proszę - od razu diabeł mnie podkusił dołożyć swoje 3 grosze

MASZ możliwość... tylko jej wykorzystać nie masz sił?
Otóż powiem Ci gorzką prawdę: NIKT jej za Ciebie w Tobie nie wskrzesi
WARTO w takich chwilach przeczytać sygnaturkę Wielokropka na początek a potem POWZIĄĆ POSTANOWIENIE i... ruszyć małymi kroczkami...
Dla zachęty zapodam taki TRICK, który stosuję, gdy mnie dopada "niemożność"... to taka zabawa słówkami (coś na kształt osławionego przymuszania się do uśmiechu):

6 sierpnia 2014 w Psychologia Autor: Joanna Olekszyk napsiała:
"Nie musisz ratować świata, ale możesz uratować siebie(...) A jak ktoś mądry powiedział, możesz wybrać albo bezpieczeństwo, albo wolność, ale jak wybierzesz bezpieczeństwo, stracisz jedno i drugie. Dlatego według mnie lepiej wybrać wolność. A marzenia są właśnie tam, gdzie jest wolność.

Zamień słowa blokujące zmianę na wspierające

Zmień swoje słownictwo, a zmienisz swoje życie ? przekonuje Jacek Walkiewicz. Dlatego jeśli masz poczucie, że nic ci się nie udaje, że nie jesteś w miejscu, w którym zawsze chciałaś być, zacznij od tej prostej, ale potężnej w skutkach zmiany.

    Zamiast ?ROZCZAROWAŁAM SIĘ?, mów: ?DOŚWIADCZYŁAM?
    Zamiast ?JUTRO? ? ?TERAZ?
    Zamiast ?CHCIAŁABYM? ? ?POTRZEBUJĘ?
    Zamiast ?POŚWIĘCĘ SIĘ? ? ?WYBIERAM?
    Zamiast ?MOŻE? ? ?POSTANAWIAM?
    Zamiast ?POWINNAM? ? ?DECYDUJĘ?
    Zamiast ?UDAŁO MI SIĘ? ? ?ZROBIŁAM?
    Zamiast ?TRZEBA? ? ?MOGĘ?
    Zamiast ?PROBLEM? ? ?ZADANIE?
    Zamiast ?NIE POTRAFIĘ? ? ?NAUCZĘ SIĘ?
    Zamiast ?NIE WIEM? ? ?SZUKAM?

Pozdrawiam i zachęcam. ZMIANY są dobre... a przynajmniej LEPSZE od wiecznej stagnacji i... tak wracamy do sygnatury Wielokropka

Dziękuję Wielokropku, dziękuję Anhedonia, dziękuję Teo.

Każde wsparcie i każda rada jest cenna, bo nie doświadczam ich zbyt często. Spróbuję wykrzesać z siebie jeszcze jakąś iskrę, bo jej właśnie mi brakuje - wiem do czego dążę, ale może ta bezsilność włąśnie to, tak naprawdę strach, że sobie nie poradzę w sytuacji kiedy wyeliminuję najbardziej oczywiste problemy i dlatego... brakuje mi siły do pojedynczego nawet kroku.

Dziewczyny........

Tak Elle. Czuję się jak narkoman bardzo często, choć nigdy narkotyków nie brałam. Ale domyślam się jak to jest. Sama doznaję haju myśląc o b. mężu. Jezzuuuu, czuję się czasem jak więzień we własnym ciele. Niby siły jakieś zostały na próby ratowania siebie, ale przecież łatwiej mi myśleć co zrobić by to właśnie on, by to właśnie z nim przeżyć życie. Matko, jakie to chore co piszę. Tyle krzywd, tyle smutku, płaczu, a ja nakręcam w sobie machinę, by poczuć jeszcze te uczucia co kiedyś.

Even...
Czas- zgadzam się, nie ma tu wielkiego znaczenia, ja żyję już w tym własnym bagnie od jakiś 5 lat z etapami szczęścia samej ze sobą, po smutek, płacz i ból, który piekielnie mnie rozrywa. Tak jak napisałaś Wielokropku-czas nie działa na naszą korzyść, jeśli nie ma samozaparcia i brania się do wyleczenia. To już 5 lat, przeleciało mi między palcami, spalając energię na niego, na to co było, na analizowanie, na stanie w miejscu i dreptanie jak dziecko. Maaattkkooo!

Teo, ja rzadko myślę, że nie muszę. Ja wciąż coś muszę, wciąż robię coś dla kogoś, dla siebie mało co. Pogrąża mnie to czasami bardzo. Psycholog, kiedyś powiedział -przypuśćmy- kiedy stała by pani w kolejce po szczęście, wpuści pani kogoś przed sobą?-jasne, kto jak nie ja. Tym samym wciąż jestem na końcu tej kolejki. Chciałabym mieć siły by wepchnąć się na sam przód i w nosie mieć całą resztę za mną.

Anhedonio........większość z sformułowań w moim życiu z podanych przez Ciebie-to pierwsza kolumna! Całe życie bałam się zmian, jak autystyczne dziecko...począwszy od lat przedszkola, po studia i obecne życie

Dobrze, że dziś już jesteście. Koniec awarii

Ciapa ze mnie i nic więcej

Dobrze. Ale duszę się już tak, że czasem aż powietrza brakuje!

Wielokropek: Liwia (jak znakomita większość mało świadomych osób) myli pożądanie z Miłością. Dla niej to jedno i to samo, wszystko jej się zlewa.
Haj emocjonalny (motylki i dreszcze) to jest wszystko co ona potrzebuje by się w kimś "zatracić".

Tak to jest jak się bazuje na najniższych instynktach i pielęgnuje to podejście latami.

Z tego samego powodu ludzie, którzy "rozkręcają się" wolniej, bo chcą zakochać się nie w wyobrażeniu n/t partnera (bo czuję się przy nim jak na haju) tylko w realnej osobie, są dla takich osób jak Liwia mało atrakcyjni, w zasadzie wcale, bo ona potrzebuje emocji tu i teraz i to takich żeby ją ścinało.
A dlaczego? Tu odpowiedź jest smutna. Bo nie ma własnego fajnego życia poza facetem, a na pewno nie jest na tyle satysfakcjonujące i ona sama siebie na tyle nie kocha i nie ceni, by czuć się szczęśliwa bez 'animatora' swojego życia.

Zgadzam się. Wyuczona bezradność, za którą można zasłonić brak chęci by coś zmienić.
A nie zmieni dopóki nie znajdzie przyczyn i powodu, dla którego w tym tkwi. Ale ona nie chce szukać. Udaje strapiona, a myślami fantazjuje o figlach z mężem.
Podręcznikowy przykład kobiety o naturze popychadła. Przykre.

Nikt nie powiedział, że musi znaleźć tę przyczynę. Może w takim stanie umrzeć

Obawiam się jednak, że jeśli Twoja teoria jest prawdziwa, to w wieku jakiś 50 lat, kiedy hormony opadną i wszystko się uspokoi, to Liwia stanie przed lustrem i zda sobie sprawę, że kompletnie zmarnowała swoje życie, a drugiego już mieć nie będzie. I wtedy zapewne dostanie prawdziwej depresji.

To nie jest depresja. Bardzo mylnie mówi się o każdej "niemocy" depresja. To, co przedstawia Liwia to desperacja i uzależnienie, a co najważniejsze -to lubowanie się w swoim stanie.
Zastanawiam się, czy Liwia przypadkiem nie znalazła w tym swoim stanie sensu życia, bo wciąż się coś z nią dzieje, ona ma problemy, ktoś się nią interesuje (forum), są jakieś ruchy i to jest fajne. Nie czuje się przez to pusta i bez życia, bo przecież wciąż nią targają emocje, a jak to zniknie? Pojawi się szara rzeczywistość i konieczność wymyślenia pomysłu na siebie, a TO jest dopiero trudne zadanie. Przecież łatwiej przeżywać i się miotać, a nie konkretnie coś wymyśleć, nie?

Tak i ja to nazywam wyuczoną bezradnością
W kwestii depresji mam nieco inne zdanie zapewne jak większość.

Dla mnie depresja to nic innego jak utrwalana miesiącami i latami wyuczona bezradność właśnie.
Mózg, który przez określona ilość czasu i bardzo konsekwentnie uczony jest tego by na wszelkie trudne sytuacje reagować wycofaniem z działania i czekaniem "co los przyniesie" (a w tłumaczeniu na chłopski: "Co zrobią inni by mnie z tego wyciągnąć?Albo co samo się zrobi, albo nie zrobi..a  w zasadzie to w dupę z tym. Ja se siedzę i mi tak dobrze.") to nie ma innej opcji jak 'przepisanie' matrycy/oprogramowania na taki a nie inny (WYBRANY) sposób działania.
Jeśli ktoś wierzy, że depresja to nocny potwór atakujący znienacka i wgryzający się w gardło bez żadnego wcześniejszego ostrzeżenia to sorry..

Przesłanki i ostrzeżenia były, ale był brak reakcji, bo było SPANIE i bagatelizacja swojej inercji. A jak wiadomo kropla drąży skałę.. i wyszło: ot i depresja.

Tylko żeby zaraz nie było - ja samej choroby nie bagatelizuję, nie zgadzam się tylko co do panującej opinii n/t jej przyczyn, że niby są SPOZA tej galaktyki i człowiek nie ma żadnego wpływu by z tego wyjść.

Tak, kwestie hormonalne to inna para kaloszy i na to faktycznie z pomocą przychodzi farmakologia.
A Liwia to klasyczny przypadek mentalności ofiary (syndromu sztokholmskiego, jak kto woli), którą do orgazmu doprowadza wyczekiwanie na każdy ochłap uwagi ex partnera i wystawianie mu za to pomników, pucowanie piedestału.

Dopóki ją to podnieca ona z tego nie zrezygnuje, o nie. Co najwyżej nam czy znajomym się pożali, tak pro forma.

Achhh titi, mężusiu, ale z ciebie samiec alfa.. rymcym cym

Często nawet chora tarczyca to problem wynikający ze złego stylu zycia. A zły styl zycia rodzi się ze złych przekonan i wyuczonych reakcji
Wiele chorób wlasnie powstaje przez nas samych i wcale nie muszą mieć tylko podłoża psychicznego. Na choroby fizyczne także mamy wpływ.

Odrywając się od rzeczy nieistotnych, ale wracając do tematu. Najczęściej wygląda to w taki sposób.
Nie kocham siebie, więc jeśli ktoś naprawde mnie kocha - jest idiotą lub nieszczery. Odsuwam go od siebie, nie mam pożądania, nie jest dobrze.
Dlatego osoby które siebie nie kochają szukają ludzi którzy ich nie kochają - dla potwierdzenia teorii o sobie. I zamiast łamać - trwają. Tak działa to utrwalanie.

A tego ja też nie wiem, czy od pierwszej strony. Dałam przykład ogólnie, bo na innych grupach wsparcia spotkałam się właśnie z taką postawą od pierwszej do pierdylionowej strony, także było to stwierdzenie ogólnie nie kierowane do Liwii bezpośrednio.