Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Hej Sway

Powiem Ci,że jestem po 2 przeprowadzkach od byłych i z doświadczenia radzę:
zabrać wszystkie swoje rzeczy, nie nie odkładać na "potem"
jak już musisz tam być to zabierz przyjaciółkę, siostrę kogokolwiek - nie bądź z nim sama
ja bym nie chciała ,żeby on mnie pakował , najlepiej niech wyjdzie z domu Ty wtedy weźmiesz co swoje ..

Ja właśnie na lodówkę czekałam 4 miesiące od mojego ex
a firanek i paru innych rzeczy dalej mi nie oddał i już wyrzucił ( tzn, jego żona którą znalazł pół roku po rozstaniu )
więc ja bym wolała sama sobie wszystko zabrać , bo nadal wkurzam na Niego za  moje śliczne firanki
ja podobnie jak Ty , nie chciałam już go widzieć i trochę olałam sprawę wyprowadzki , a teraz się wkurzam , trzeba było wyłączyć emocje i dopilnować wszystkiego ..
ale może u Ciebie będzie lepiej.. czego Ci życzę

Cześć Kobietki:)
Przykro mi, że tak długo tu nie zaglądałam ale wierzcie, często o Was myślałam.
W czerwcu zaczęłam rozkręcać biznes i tak naprawdę jedno mi było w głowie poza pracą - spanie
Dziś (w ten piątkowy wieczór) siedzę i chyba użalam się nad sobą. Moja dawna motywacja by uwolnić się od nałogu zwanego mężczyzną wyparowała. Czuję, że wróciłam do punktu wyjścia i sama nie mogę w to uwierzyć jak bardzo to spartaczyłam. Jestem na siebie tak strasznie zła, sama się na sobie zawiodłam. Kiedy w czerwcu zajęłam się intensywną pracą straciłam czujność i z każdym tygodniem coraz mniej się pilnowałam. Nie okłamujmy się - my musimy się pilnować na każdym kroku, bo będziemy cały czas popełniać te same błędy.
Czuję się zagubiona. Piszę bo czuję się strasznie samotna w tej chwili, bo ciężko samej sobie wybaczyć "opuszczenie gardy", bo po raz kolejny dałam sobie wmówić jak niewiele znaczę, bo po raz kolejny uwierzyłam że to wszystko moja wina i jestem po prostu nienormalna.
Moje oczy zachodzą łzami. Kiedy miałam osiemnaście lat próbowałam popełnić samobójstwo. Przynajmniej tak myślą inni. Ja nie chciałam umrzeć, tylko przestać myśleć i czuć. Wzięłam garść tabletek. Usnęłam. Kiedy się w nocy obudziłam i czułam jak moje serce ma problem obudziłam mamę. Potem szpital, płukanie żołądka i tabletki uspokajające. Pamiętam jak jeden jedyny raz widziałam ojca płaczącego proszącego mnie o obietnicę, że nigdy tego nie zrobię więcej. Obiecałam. Miesiąc później odszedł od nas i nie chciał ze mną utrzymywać kontaktu. Nie obwiniałam go za odejście ale tak trudno mi wybaczyć to, że nie chciał mnie już dłużej za córkę.
To chyba początek moich problemów z mężczyznami. Kiedy ostatnio poczułam bezsens mojego życia i zaczęłam się zastanawiać po co mi to wszystko, po co taka męczarnia w tym życiu, myślałam też o nim. Chciałam zadzwonić do ojca. Powiedzieć, że chce mu to wszystko wybaczyć, ale potrzebuje w tym jego pomocy, bo sama nie dam rady. Nie odważyłam się.
Przepraszam jeśli się rozgadałam i to nie do końca w temacie przewodnim.Chyba potrzebowałam wyrzucić z siebie to wszystko. Chyba po prostu przytłacza mnie bezsens, samotność i brak motywacji by znowu o siebie zawalczyć.
Kochane kobietki trzymajcie się cieplutko. Buziaczki dla Was

Witajcie. Nie czytałam od początku tego foum, bo jednak ponad 600-stron mnie trochę przeraża, ale z tego co zauwazyłam, to są tu kobiety, które obwiniają SIEBIE za rozpady związków, czy kłótnie itp. Ja natomiast wiem, że jest to JEGO wina, ale jednocześnie za bardzo go kocham i ciągle popełniam ten sam błąd-koniec końców ja przepraszam. Nie chcę tu opisywać 7-letniego związku, bo zajęło by to zbyt dużo stron, chcę tylko wiedzieć, czy jest tu ktoś taki, kto ma tak, jak ja? Że wie, że to jego wina, że czuję, że ten facet mnie niszczy, że słowa, które padają z jego ust coraz bardziej mnie pogrążają, ale mimo wszytsko wybaczają, i co więcej koniec końców też przepraszają? Nie wiem, czy to co piszę, w ogóle ma jakikolwiek sens, zapewne wszystko jest chaotycznie napisane, bo właśnie jest to kolejna z tych stytuacji i jestem kompletnie rozbita psychicznie.

Lovelka tu są nie tylko kobiety które obwiniają siebie za rozpad związków... tu są kobiety które nie potrafią odejść od mężczyzny chociaż nie są z Nim szczęśliwe, które wolą trwać w toksycznych związkach w imię "miłości"
Ja też często uważałam,że to ich wina .. ale teraz myślę inaczej , teraz wiem,że to ja i tylko ja odpowiadam za swoje szczęście !
Zdrowo kochającą kobietę można  zranić tylko raz...!

Hmmm... wychodzi na to, że raczej zdrowa nie jestem w takim razie, ale chyba strach przed samotnością, albo sama samotność jest dla mnie tak przerażająca.

Cześć wszystkim obecnym w wątku. Tym z dawien dawna i tym, których jeszcze nie poznałam.
Wpadłam tutaj dzisiaj, bo piszę tekst na bloga, którego prowadzi jedna z nas i miałam jakąś potrzebę zobaczenia siebie  "w tamtym" okresie, gdy uświadomiłam sobie uzależnienie, poszukania materiałów do tego tekstu. Zaczęłam czytać, co u Was i kto nowy. I wpadłam na słowa Zazdrości zacytowane przez jedną z Was:

I tak sobie pomyślałam, że pokochać jest trudno, ale kochać dalej, gdy zaczyna się kochać mężczyznę jeszcze trudniej. Nauczyłam się, że miłość ma milion wymiarów - miłość do świata, ludzi, zwierząt, siebie, w tym wybranka. Niestety nasze uzależnienie polega na tym, że ta ostatnia lubi przyćmiewać nam wszystko.
Jakoś mnie te słowa Zazdrości oświeciły. W tekście na bloga, właśnie byłam na fragmencie, jak trudno mi w związku (bo od niedawna jestem w związku) cieszyć się samemu, tym co mnie do tej pory cieszyło, jakie mam pokusy, by porzucić siebie dla... no właśnie do końca nie wiem, po co. Natomiast mam świadomość i staram się kochać siebie samą dalej, zachować samą siebie. A przecież w związku też kawałek trzeba oddać, zrobić dla tego związku przestrzeń i chodzi o to, by w we właściwym zakresie.

Powiem Wam szczerze, że pierwszy etap wychodzenia z uzależnienia, gdy jeszcze tkwiłam w silnych emocjach i byłam jak na narkotykach był trudny, też moment uświadomienia sobie uzależnienia, potem terapia, budowanie siebie i swojego życia na nowo, próby nawiązywania relacji. Ten czas odkąd przeszedł mi wielki ból wspominam dobrze i radośnie. Teraz budowanie związku  jednak przychodzi mi z dużym trudem, to mierzenie się wprost z tym uzależnieniem, własnymi słabościami, traumami, lękami. Cóż, jako uzależnionej, nie przychodzi mi wszystko naturalnie, ale wiele się nauczyłam i teraz widzę siebie i moje "złe nawyki", kiedyś tego nie dostrzegałam.

Edit:

A odnosząc się do tego, co piszecie:

Mnie się wydaje, że nim tak będzie upłynie sporo czasu - w końcu każda z nas pracowała na to ok 30 lat. Ja widzę, że kolejne etapy przynoszą nowe wyzwania, etap rozpaczy, uświadamiania, samotności, pierwszych randek, spotykania się, związku itp. Bywa trudno, a moje lęki i świadomość uzależnienia, wzmagają złe stany. Jednak widzę jak się zmieniam, jak daję radę i to napawa nadzieją na spokój w ogóle. Choć uzależniona pozostanę zawsze.

Moja droga wyjście ze związku to pikuś i nie o to chodzi, by przestać coraz mniej o nim myśleć. Poczujesz się silna, wolna i za chwilę wpadniesz w kolejny związek, z którego będziesz musiała się wylizywać. Terapia jest ważna, a co najmniej praca nad sobą, nie nad lizaniem ran i własną rozpaczą, ale nad własną miłością i problemem uzależnienia. Powodzenia!

Cześć dziewczyny.
Właśnie dołączyłam do grupy, po kolejnej kłótni, która skończyła się przed chwilą zdecydowałam ze przestaje sobie z tym radzić i potrzebuje pomocy. Może od początku...
Mam 20 lat z moim partnerem jestem od 4 z czego 3 lata mieszkamy razem, póki żyliśmy osobno wszystko jakoś się układało widywaliśmy się codziennie prawdziwa sielanka
Potem zdecydowaliśmy się, że zamieszkamy razem (ja bardzo na to nalegałam, ponieważ coraz ciężej było mi żyć bez niego najlepiej gdyby siedział przy mnie 24/7, z rodzicami nigdy się nie dogadywałam więc uznałam to za wyjście idealne) i wtedy się zaczęło ciągłe kłótnie, A. zaczął bardzo dużo i często pić (zdarzało się nawet, że pił w pracy) i wtedy już wiedziałam, że nic z tego nie będzie ale bałam się odejść dla niego poświeciłam wszystko zrezygnowałam z przyjaciółek, spotkań z innymi ludźmi był tylko on. Widzieliśmy się coraz rzadziej, ponieważ ja się uczyłam a popołudniami pracowałam wiec wychodziłam o 7 żeby dojechać do szkoły a wracałam ok 23 i zazwyczaj szłam spać bo A. albo już był napity albo jeszcze nie wrócił. Po kilku miesiącach zaczęłam rozmawiać o tym z jego mamą, która próbowała mnie przekonać, że   A. przestanie pić jeśli tylko pojawi się dziecko. Coraz częściej o tym myślałam i w końcu sama uwierzyłam, że może to jest jednak ratunek dla naszego związku, A. przekonać wcale nie było trudno więc zaczęliśmy starać się o maleństwo ( wiem, że to było strasznie naiwne), po miesiącu zaszłam w ciąże z czego A. wcale nie był jakoś zadowolony. W trzecim miesiącu ciąży przeprowadziliśmy się z powrotem do moich rodziców, ponieważ A. pił coraz częściej a ja się bałam, że sobie nie poradzimy. Oczywiście nic się nie zmieniło, w 5 miesiącu ciąży wyrzuciłam go z domu (spakowałam wszystkie jego rzeczy w 5 minut, poskładane równiusieńko w kostkę i wszystko tak żeby czasem nie miał problemu nic znaleźć cała rodzina do tej pory się ze mnie śmieje, że jak ktoś będzie chciał się wyprowadzać to będą mnie wołali do pomocy ) przez dwa dni nie mogłam się odnaleźć nic nie jadłam, ciągle płakałam aż w końcu pękłam i prosiłam go żeby do mnie wrócił. Do końca ciąży był spokój, wierzyłam, że się wystraszył, że jednak mu zależy na mnie, na naszym dziecku, myślałam, że najgorsze już za mną. 1 września urodziłam śliczną córeczkę A. tłumaczył, że to tradycja, że musi, że tylko ten jeden raz i już nie będzie pił i tak minął miesiąc. Było coraz gorzej, byłam wykończona opieką nad maleńkim dzieckiem, które ciągle płacze z powodu kolek a jeszcze bardziej zmęczona byłam codziennie widząc pijanego partnera. W kwietniu w dniu moich 20 urodzin A. poprosił mnie o rękę, znowu uwierzyłam, że teraz będzie inaczej. 1 maja po kolejnej kłótni pojechał do rodziców (oczywiście 3 błagałam żeby wrócił, kolejna oznaka mojego uzależnienia, codziennie sobie powtarzam, że jestem silna, że sobie poradzę, że go nie kocham, że marnuje mi życie a potem znowu go błagam żeby przestał pić straszę rozstaniem i znowu błagam żeby wrócił). W czerwcu po raz kolejny nazwał mnie szmatą i miał się wyprowadzić, kazał mi spakować jego rzeczy i miał po nie przyjść za jakiś czas, po kilku godzinach zadzwoniła jego koleżanka z pracy, że jest napity jak świnia i narobi jej problemów jak go stamtąd nie zabiorę, więc znowu wróciłam do punktu wyjścia... Za kilka dni moja córka kończy roczek a my nadal mieszkamy z moimi rodzicami, ponieważ A. uważa, że nie do niego należy obowiązek zarabiania na rodzinę i żebym to ja poszła do pracy. Boję się, że to nigdy się nie skończy, ale również boję się od niego odejść bo wiem, że będzie chciał walczyć o mała a ja zrobię wszystko żeby moje dziecko nie zostało z takim ojcem...

Przepraszam, że tak się rozpisałam ale muszę przyznać, że trochę mi to pomogło. Od jutra zacznę czytać wątek od początku mam nadzieję, że w końcu znajdę siłę żeby coś zmienić w swoim życiu.

Dziękuję, mam nadzieję, że w końcu znajdę wystarczająco dużo siły żeby zebrać się w sobie i odejść od niego

Oooo tak ! taka myśl doda mi bardzo dużo energii nie wyobrażam sobie 15 lat z tym człowiekiem, to byłoby równie straszne dla mnie jak i dla naszej córki. tak logicznie myśląc do by dało wszystkim dużo spokoju bo ja nie musiałabym się denerwować a on nie musiałby ciągle kłamac mi na chwiejnych nogach, że nie pił

Im krótsza będzie ta rozmowa, tym lepiej. Rozmowa? Raczej monolog wyjaśniający przyczyny Twej decyzji. Przyczyny podane bez emocji, spokojnie, konkretnie, w punktach. BEZ DYSKUSJI. Chyba, że chcesz być przekonaną przez niego, że odejście od niego było Twym błędem.

Trzymam kciuki!

To troche zazdroszcze, ze udalo Ci sie w tak szybko dojsc do siebie - nawet jezeli jeszcze nie calkiem
Ja gdybym zdecydowala sie na zakonczenie zwiazku - boje sie ze trwaloby to miesiacami. A sama jeszcze nie wiem czy chce zakonczyc ten zwiazek. Ja jestem DDA a partner podejrzewam o borderline personality disorder, chociaz nie byl z tym zdiagnozowany. Lekarz dawno temu  sugerowal Bipolar Disorder wiec cos tam jest na rzeczy z jego osobowoscia. Takze mieszanka z nas fantastyczna Milosc w tym jest, ale tez tyle cierpienia.. Warto nie warto?
Jak jest super miedzy nami to jest super, jak jest zle, to jak droga przez pieklo. O niczym innym nie moge myslec - i tu przejawia sie moje "kochanie za bardzo" - caly swiat sie wali jak w zwiazku jest nie tak. I to jest najtrudniejsze, ze zamiast olac to moje mysli sa zajete jednym jedynym tematem.

Teraz jestem traktowana milczeniem i zbywaniem, od prawie 4 tygodni, mamy kontakt jedynie jesli chodzi o sprawy zawodowe. Mial sie do mnie przeprowadzac pod koniec tego miesiaca, a teraz nawet nie wiem co sie dzieje w jego glowie, moze nawet nie jestesmy juz para A jeszcze ponad miesiac temu bylo super, plany o malzenstwie, wyznania jak duzo w jego zyciu przynosze pozytywow. Nic sie nie stalo, i nagle bum, gadka o tym ze zwiazek ogranicza jego wolnosc, i on sie zastanawia czy nie lepiej byc singlem. I tyle sie o nim nauczylam po 3 letnim zwiazku, ze im wiecej sie bede starala dowiedziec albo zblizyc, tym bardziej on sie bedzie odsuwal i obwinial mnie o bycie egoistyczna.

Taki wstep do mojej historii bo dluuugo by opowiadac i ani ja ani on swieci nie jestesmy.

Dziewczyno katkat, jeśli faktycznie on ma borderline to odejdź, to będzie wieczny rollercoaster. Na pewno nie będziesz w tym związku szczęśliwa, a jak planować dzieci itp. ? Bycie z taką osobą w związku jest niemożliwe. Sama przerabiała.
Po co Ci to? te emocje, które przeżywasz pociągają. Bo co to za wspaniała euforia, po jego 4 tygodniach milczenia, i cudowny powrót - pierwszą miłość średnio co miesiąc... Tylko czy o to Ci w życiu chodzi?

Wiem, że jesteście na początku drogi. Ale co ma dać to ignorowanie? Jego określone reakcje? Przeczytajcie dziewczyny cały wątek. Swoim działaniem możecie zmienić tylko siebie i swoje życie. Zmienianie ich w ogóle zostawcie.

Nieważne, czy jesteś psychiatrą, czy nie i czy jego przypadłość to borderline, narcyzm, psychoza, schizofrenia, czy po prostu psychofastwo to najzwyczajniej w świecie z Twojego opisu wynika, że masz rollercoaster, a Twój związek jest mocno toksyczny. Przeczytaj swoje wpisy. Dopóki nie przestaniesz go bronic, będziesz stała w miejscu.

Po drugie - tak problem tkwi w Tobie, bo zdrowa kobieta dawno by gościa wywaliła ze swojego życia, ba pewnie nawet nie zwróciłaby na niego uwagi, ale Ty jesteś tu, bo sama u siebie zdiagnozowałaś problem kkzb.

W domu nic nie zdziałasz, no poza nowymi brwiami - ponoć teraz modne są gęste.

Oooo!
Prosisz o pomoc, idziesz do Fundacji, czytasz, uczysz się, decydujesz. To się nazywa być zdeterminowaną.

Tak Wielokropku,jestem zdeterminowana i to bardzo.Idę w sobotę na grupę wsparcia,złożyłam pierwsze swoje Siwi i mam nadzieję ,że dam radę.
Po wstępnej rozmowie w Fundacji dostałam wiatr w żagle.To zasługa tego forum,bo trafiając tutaj i czytając losy dziewczyn zaczynam wierzyć ,
że można żyć lepiej i inaczej.O dziwo zaczynam  myśleć nie o innych a o sobie samej.To fajne uczucie.Teraz tylko znależć jakąś pracę .
Małymi kroczkami do przodu,chociaż można i milowymi , .Widocznie nie jestem taka bojażliwa jak mi się zdawało..,a może już człowiek tak ma ,jak
sięgnie się na prawdę tego czegoś.Jakoś inaczej zaczęłam patrzeć na świat i życie.Dziękuję za wszystko.

Dodam że oboje pracujemy wracam pilnuje małego a on po pracy go odbiera i pilnuje do mojego przyjścia i potem silka prawie wgl się nie ma czasu dla mnie.

Rozmowy nic nie dają twierdzi że potrzeba czasu na dotarcie a ja mu mówiłam ok czasu ale i starania się dbanie o kogoś. Twierdzi że myślę wciąż o seksie. Ignorować go probowalam nie zwracać na niego uwagi. Oskarżyłam już go ze kogoś ma wypadł się ostatnio powiedzial podczas klotni gdy ponownie mowiłam że jego zachowanie pokazuje że ma kogoś na boku to że niby ja go zdradzam.
Telefon ma zawsze przy sobie i czasem wychodzi gdy ktoś dzwoni. Hasła zmienił.
Dużo siedzi na tel. A do mnie ma pretensje ze ja siedzę duzo i kogos mam. Nie wiem co mydlec

Ja mię wiem co robic odeszlabym ale dlawi mnie strach ze nie dam rady i troska o syna

Boję sie co będzie dalej. Obecnie mieszkamy z jego mama. Będziemy się wyprowadzać mamy w planach on chce by umowe na mnie o wynajem zrobić i mam mysli że on chce mnie tak wkopac

O, a to ciekawa uwaga. Jesteś zawiedziona, że Maja nie zdecydowała się pozostawać do 99 roku życia on-line? W tym konkretnym temacie to raczej prawidłowy sygnał. Przeżyła swoje, zrobiła swoje, przepracowała, opisała, wydała i poszła dalej. Gdzie na jej blogu albo w jej ksiązce przeczytałaś, że to czarodziejska różdżka? Ponad trzy lata pracy to sporo. A może uznała, że nadrzędnym obowiązkiem kobiety po takich przejściach jest dalej żyć normalnie - doświadczać, spotykać nowych ludzi, sprawdzać się w nowych aktywnościach a nie dzień w dzień klepać w klawiaturę. To by dopiero był powód do przestrzegania czytelniczek. Z bloga wynika, że udziela się w temacie przemocy, choć może nie wszystko musi nagłaśniać. Jeśli autorka nie prowadzi bloga z pożądaną przez Ciebie intensywnością, to nie oznacza, że jej historia się URWAŁA a zaledwie przeniosła się (i chwała Bogu) sprzed monitora do wymiaru rzeczywistego. Nie jest to jednak podstawa do przestrzegania kogokolwiek przed jej tekstami, bo te jak do tej paru osobom jednak pomogły. Wziąwszy pod uwagę, że właśnie szykowany jest kolejny dodruk, to jednak nie jest tak najgorzej.

No otóż jako osoba mająca jako takie rozeznanie na temat ciągu dalszego życia Mai, pragnę Cię uspokoić, Raki. Maja nie stoczyła się, nie wróciła do psychofaga i nie poszła do klasztoru. A o tym dlaczego postanowiła ograniczyć swój udział w wirtualu pisała na blogu więc czytasz go mało uważnie a mimo to pozwalasz sobie na takie uwagi.

To smutne, że niektórzy dają sobie prawo do ocen MIMO tego, co Maja już zrobiła (a może właśnie dlatego, że zrobiła). Od wydania jej książki upłynął zaledwie rok z kawałkiem - spory wysiłek wydać ksiązkę w ramach selfpublishingu (próbowałaś?). Zrobiła to od A do Z samodzielnie, jednocześnie wychowując syna, pracując na dwóch etatach, pracując w międzynarodowym projekcie, odbudowując swoje życie towarzyskie i osobiste, oddając się temu, co być może stanie się jej pasją. To nadal mało, Raki, prawda? Lepiej, żeby idąc za ciosem zrobiła ze swojego dalszego życia jakieś porządne reality show. No tak, wówczas sprzedałaby nie tysiąc tylko 10 tys. książek ale wybrała inną drogę. Zrównoważoną.

No proszę jaka wnikliwa Czytelniczka. A nie sądziłam, że ktoś jeszcze na tym forum mnie kojarzy. To miłe

Jano, jakby co - jestem spokojna. Daję radę (Gladiatorze, spocznij.) Ale wiesz, już dawno doszłyśmy z moimi dwiema przyjaciółkami z tego forum do wniosku, że nie ma bardziej rozwalającego zjawiska niż protekcjonalizm. No wiesz, takie nieuzasadnione poczucie wyższości i irytująca pobłażliwość. I reagowanie na TO jest właśnie fragmentem odpowiedzi na Twoje pytanie ? jeśli czujesz, że jesteś tak traktowana, to warto DAĆ SOBIE PRAWO do ustosunkowania się.

Jeśli chodzi o całą resztę, to dużo bym dała, żeby móc odpowiedź na Twoje pytanie sprowadzić do jakiejś zwięzłej obrazowej definicji. Jakby mi się udało, to pewnie Nobla bym dostała jak Fleming za penicylinę. Ale spróbuję. Może to chwilkę potrwać, ale obiecuję. Wiesz, gdzie mnie szukać

Tarantella Skąd ten ostry atak?! Napisałam tyle: No i uważałabym na teksty Mai. Jest mądra.  Niestety jest historia się urywa. To nie jest czarodziejska różdżka,  że nagle jest dobrze. To gigantyczna praca nad sobą ciągle.
I nie widzę w tym w ogóle krytyki, tylko raczej przestrogę by uważać, że "na końcu" Twojej historii, jeszcze nie ma końca. Jednak ostrzegałam nie przed Tobą, ale złudnym myśleniem. Zresztą zważ, że dodałam, że jesteś mądra. Bo spotkałam nie jedną KKZB, która powiedziała sobie, że już jest ok zdecydowanie za szybko.

Osobiście nie spodziewałam się dalszego biegu i nie mam pretensji co do jego braku. Po co zresztą obnażać wszystko? Chociaż, owszem czasem człowiek sam chciałby wiedzieć, jak inni teorię przekładają na praktykę, szczególnie związku. I tego mi nie raz brakuje. Jednak nie wymagam, byś o tym pisała. Są w moim otoczeniu bliskie osoby, z którymi mogę o tym rozmawiać.

I zdążywszy Cię poznać jedynie przez czytanie, świetnie zdaję sobie sprawę, że jesteś kobietą aktywną i dla mnie to, co zrobiłaś to nie mało. Ja moją aktywność, odbudowywanie życia towarzyskiego, rozwijanie pasji, budowanie własnej rzeczywistości rozwinęłam do zwariowania. Oczywiście nie można zapomnieć o mojej karierze zawodowej i dużej ilości pracy. I to jest wspaniałe.
Teraz jednak próbuję połączyć dwie rzeczy - to co zbudowałam będąc sama z byciem z drugą osobą i dla mnie to schody wielkie są. To nic łatwego, szczególnie, że czas miałam wypchany po brzegi.
Wszystko w kolejności oczywiście.

A Ja spróbuję odpowiedzieć, pewnie  nagrody nie dostanę, ale odpowiedź wydaje mi się oczywista.
Wprawdzie nigdy nie identyfikowałam się z KKZB, ale w temacie kochania siebie to chyba nie ma różnicy.

Kocham siebie, dlatego godzę się ze swoją niedoskonałością, pozwalam sobie na dokonywanie niewłaściwych wyborów, nie zatrzymuję się przy swoich błędach, tylko je naprawiam, albo nic nie robię jak nie czuję takiej potrzeby. Pilnuję swoich granic, nikogo nie obarczam tym zadaniem, oczywiście informuję o nich moje otoczenie, ale to Ja o nie dbam. Kocham siebie, więc nie robię niczego , co nie jest zgodne z tym co czuję i chcę. I ,co bardzo ważne ,daję takie prawa wszystkim.
Dorzucam jeszcze część z tekstu który jakiś czas temu napisałam.
Dziś wiem że NIC NIE MUSZĘ, chyba że chcę, bo mogę chcieć, WSZYSTKO MOGĘ jak tylko chcę, potrafię i godzę się z tym, mogę godzić się na to czego nie chcę, mogę się również nie godzić na nic. MAM PRAWO ale nie zawsze muszę z niego korzystać, mam prawo nie dać sobie prawa. Mogę żyć tak jak chcę, bo mam takie prawo i nie muszę żyć tak jak nie chcę, muszę to oprzec o siebie, muszę bo tak chce, chcę musieć.
Oczywiście przeczytałam książkę Mai i wcale, ale to wcale mnie nie dziwi, to jak daleko zaszła, no ale Ja zawsze mówiłam że to mądra kobieta jest.  Czego potwierdzeniem jest tych kilka słów  " już dawno doszłyśmy z moimi dwiema przyjaciółkami z tego forum do wniosku, że nie ma bardziej rozwalającego zjawiska niż protekcjonalizm. No wiesz, takie nieuzasadnione poczucie wyższości i irytująca pobłażliwość."
Tylko nie wiem czy tak samo  to rozumiemy, bo nie wiem co Tarantella masz na myśli pisząc " do  ustosunkowania się". To znaczy, że co? Tak ze strony praktycznej, jak ma to wyglądać, tak z własnego podwórka o przykład proszę.

Witajcie dziewczyny.Kochanie siebie,fajny temat ,który powinien być dobrze przerobiony przez nas samych.Myślę ,że każdy człowiek ma
wzloty i upadki,z czegoś jesteśmy zadowoleni a czymś rozczarowani.Najważniejsze dla mnie, jest już nie godzenie się z sytuacjami na które
kiedyś nie zwróciłabym nawet uwagi.Jak człowiek dojrzewa do pewnych rzeczy i uświadamia sobie w końcu pewne zachowania ,to powinno się je
zmienić i nie dopuścić do ponownego wybaczania i udawania ,że nic się nie stało.Jeżeli to ja mam kochać siebie,szanować i darzyć miłością,to
muszę to zacząć robić .Wybierać te rzeczy ,które mnie cieszą i dają radość.Doskonalić siebie w każdym momencie ,bo uczenie się i rozwijanie
pobudza nas do działania.Całe moje życie kręciło się jednak tylko wokoło rodziny,nigdy nie myślałam o sobie i swoich potrzebach ,dlatego to
jest teraz dziwne,to zajmowanie się sobą.Jednak na prawdę sprawia mi to przyjemność i cieszę się ,że się odważyłam na to i wyszłam do ludzi.

Blondibraz ,trudno odpowiedzieć na tak wiele pytań ,bez znania faktów.Musisz otworzyć oczy i uszy i chyba coś postanowić.Podejrzewam ,że
z waszego związku nic nie będzie ,a tylko frustracja i płacz.Dziewczyno ,nie szkoda Twojego życia.Sama przecież widzisz ,jak mąż się zachowuje.
Z tego co piszesz ,jemu kompletnie na związku nie zależy ,a ty się zamartwiasz i jest ci bardzo żle.Do niczego to nie prowadzi ,niestety.
Musisz się ogarnąć i zacząć myśleć o sobie .Pomyśl sama na co TY się skazujesz ,będąc z człowiekiem ,którego nic nie obchodzisz.Sama za
was dwoje nic nie sklecisz,choćby nie wiem co.Trzymam za ciebie kciuki kochana i zacznij myśleć o sobie.

Czy to minie?  To w dużej mierze zależy od Ciebie. Od tego, czy będziesz stawiała sobie nierealistyczne cele (typu: zapomnę o nim - niby jak? pamięć zresetujesz?) i troskliwie hodowała poczucie winy i użalała się nad sobą, czy też zdecydujesz się na podjęcie pracy nad sobą i swym myśleniem o sobie, o relacjach z mężczyznami.

Płaczesz non stop? Czyli od dawna 24 godziny na dobę? Nie napisałam tego złośliwie, ale po to, byś zaczęła widzieć rzeczywistość.

Trzymam kciuki.

Możesz zdecydować się zaufać jednej czy drugiej osobie. Możesz, nie musisz.

Za dużo myślisz? To, co w takich chwilach robisz na pewno jest myśleniem? Nie wymyślaniem czarnych scenariuszy?

To cudowne, że ten facet starał się normalnie rozmawiać. Znajdź innego, który robić to będzie z przyjemnością, bez starania się.

Wielokropek - Myślę, że mój czarny scenariusz się właśnie spełnił. Tego od zerwania bałam się najbardziej, że w końcu znajdzie sobie żonę, tak jak mu tata kazał. A w jego kulturze z 2 miesiące znajomości i ślub to coś normalnego, mam wrażenie że oni poszukują jedynie kogoś do sprzątania, gotowania i zrobienia dzieci. Brak mi tu miłości i partnerstwa. Dlatego strasznie mnie to boli, kilka miesięcy temu mówił mi że byłam jego najlepszą dziewczyną, nie tylko dziewczyną ale i najlepszą przyjaciółką. Nie mogę zrozumieć czemu dokonał takiego wyboru, chyba nigdy nie zrozumiem..
Jana - Gdziekolwiek bym nie wyszła to zawsze o nim myślę, staram się nie siedzieć w domu ale ręce mi już opadają, bo czegokolwiek bym nie robiła, w niczym nie odnajduję przyjemności. Na terapię, owszem, chodziłam. Pomogło mi to w jakimś stopniu, ale nie miałam pieniędzy na kontynuowanie. Zrezygnowałam z terapii i wtedy wszystko to wróciło od nowa.
Aktualnie usunęłam facebooka, nie chcę patrzeć na jego zdjęcia. A blokowanie jego nic nie daje, bo co jakiś czas zakłada sobie nowe konta i wtedy znów do mnie pisze

Zapomnialam jeszcze dodac, ze od mometnu rozstania poznawalam mase facetow. Jednak nie umialam odnalezc Tego czegos, co swpowoduje dalsze checi bycia ze soba - stworzenie jakies powazniejszej relacji . Najgorsze jest to, ze Ci faceci sa teraz zranieni przez moje wyzsze ego, ktore wytworzylam jako tzw. tarcze ochronna. Nadal mnie trzyma szczere uczucie do bylego. To musi niestety minac i minie. Pamietajmy wyzszy iloraz inteligencji maja osoby wierne.

Ogolnie darowalam sobie poszukiwanie faceta, chce wejsc w nowa realcje silnijesza. Niestety dopada mnie czasem ten potworny smutek, ale on trwa tak gora max 3 dni. Potem znow walcze o swoje cele. Doadatkowo ' wymuszam' na sobie takie aktywnosci, ktore sa nietypowe, dostarczaja mi ciekawszychv i pieknijeszych doznan. W sumie chce pobic te wszystkie wspomnienia moje i bylego, aby udowodnic sobie, ze czlowiek i tak sam przyszedl na swiat i sam odejdzie. To, ze kogos spotkamy na drodze, kto nam pomoze, da duzo uczucia i w pewnym stopniu ulatwi nam zycie - prawda jest w 2-ke jest zawsze bezpieczniej, szybciej, taniej i fajniej.

Powiem wam tak, moje wnioski z bycia singlem - prawie chce sie zadeklarowac, aby wykrystalizowac w sobie swoja ( nie czyjas) osobowosc.  Stac sie egoistka, ale taka ktora swoje dobro, stawia jako priorytet. Na razie nie jestesmy matkami, a nawet jesli to nie nie wkladajmy tej 'nad milosci' do dzieci. One tez sa bytami, ktore musza nauczyc sie plynac swoim nurtem rzeki.

W obecnych czasach musimy, byc bardziej fleksybilne, pokorne i nie bede ukrywac silnijesze. Faceci boja sie silnych kobiet! Dlatego, ze ich meska ambicja, to zapanowanie nad domem, kobieta i dziecmi. Wszystko fajnie, ale obecne czasy wykluczaja takie biologiczne przystosowanie samca. Dlatego dziewczyny lepiej jest byc niezalezna. Uwierzcie mi kiedy facet mnie rzucil, zrobilam najlpesze projekty, bo moja ambicja, powiedziala mi ja musze przezyc! Udowdownic sobie, ze dam sobie rade! Codziennie walcze i mecze sie, ale dla siebie!

Czego sie wciaz ucze? AKCEPTACJI stanu i decyzji drugiego czlowieka, jego autonomii. Musimy dalej isc w kierunku zrozumienia, ze same - jestesmy dla siebie kochane, liczy sie NASZE dobro! Bo to jest NASZE zycie!

Jeli chodzi o milosc, to w nia nie wierze, to jest stan pewnej reakcji chemicznej, ktory mija. Po prostu to wszystko dazy do zaposkojenia naszego popedu i przetrwania gatunku. Jednak czlowiek, to nie zwierze. Po tym stanie, trzeba dalsza relacje budowac, dostarczac sobie nawzajem wiele ciekawych bodzcow. Kiedy kobieta jak bluszcz uwiarze sie faceta i stanie sie przewidywalna, on sie nia znudzi. Gwozdziem do trumny jest jeszcze ten stan milosci, ktory juz dawno minal. Rutyna. My czujemy sie ok - bo kobiety kochaja bezpeiczenstwo ( wiekszosc). Sa jednak tez kobiety, ktore tak jak mezczyzni cenia sobie niezaleznosc, autonomie i takie sa atrakcyjne. Bo nie przejmuja sie, ze sa same.

Pamietajmy, ze obecne czasy, wymagaja od nas bardzo niekonwencjonalnego podejscia do zycia, ciaglego zaprzeczania sobie. Bycia otwartym na zmiany, bo one beda szybsze z czasem.

Zycie jest ciezkie i fascynujace. Jednak osobom wrazliwym daje ostro po pupie! Takie my jestesmy, dlatego tworzmy sobie pancerze i powoli budujmy swoje fundamenty!

Cześć dziewczyny.

W sumie to nie wiem od czego zacząć, ale kocham za bardzo i to jest moja słabość. Nie jesteśmy już ze sobą od miesiąca.
Zerwał ze mną po 2 i pół roku. Stwierdził, że nie może mi marnować życia, że muszę sobie z kimś ułożyć życie (z jakimś normalnym chłopakiem),który dla mnie znajdzie więcej czasu, będzie bardziej uczuciowy. Nie poznałam jego rodziny przez ten cały czas. Tylko znajomych. Bolało mnie to , ale spoko jakoś to przeżyłam, że ich nie poznałam. Wiem, że pomyślicie, że to jest jakieś chore. Ale jak się kogoś tak kocha to przymyka się oczy na wszystkie jego wady - myślisz sobie po prostu taki charakter. On nie kontaktuje się ze mną bo chce, żebym przestała o nim myśleć. Jak powiedział, że musimy nasz związek zakończyć poczułam się tak jak jedna wielka kupa g****. Wiem, że mu było też ciężko to powiedzieć bo prawie sam sie popłakał. Ale jak ktoś może powiedzieć Ci po takim czasie, że Cie nie kocha. No jak? Kiedy Ty mu oddajesz całą siebie, całe życie, całą miłość, a jak ta osoba odchodzi to masz ochote się upić do nieprzytomności, zabić się, tylko ryczysz analizujesz wszystko i zastanawiasz sie co mogłam jeszcze zrobić, gdzie popełniłam błąd? Tak kochałam za bardzo w sumie to nadal kocham za bardzo. I boje się, że ten stan będzie trwał latami. Nawet byłam u wróżki bo chciałam wiedzieć co mi powie i w sumie powiedziała mi prawdę to co mi podpowiadała intuicja, ale ciężko mi się pogodzić z tą prawdą, z tą szarą rzeczywistością. Pomyślicie, że głupie z tą wróżką , ale ja naprawdę tego potrzebowałam. Powiedziała mi prawdę o nim , tak jakby czytała mi w myślach, a podałam tylko date urodzenia.
Nie chcę wracać do przeszłości , ale te momenty same wracają jak bumerang. Gdyby to sie dało tylko wyłączyć....

Co o tym sądzicie?

Witajcie,

jestem tu nowa. Mam na imię Ewelina. Moja historia jest z grubsza podobna do opisywanych przez Was. Czekam już tylko na jego decyzję o rozstaniu (jesteśmy małżeństwem od 5 lat). Ja nie potrafię tej decyzji podjąć (emocje są we mnie silniejsze od rozsądku), a on straszy odejściem ale tego nie robi... Ostatnio w końcu mnie olśniło (fajnie opisywała to Maja, o tej żaróweczce - to prawda!) i zrozumiałam w jakim psychologicznym koszmarze żyję. Nie chcę już czekać na jego decyzję, chcę żeby to w końcu powiedział - bez względu na to jak bardzo  mnie to zaboli. Sięgnęłam dna ale zamierzam się podnieść - dziś wychodzę (sama!) na koncert:) Pozdrawiam Was serdecznie!