Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Żebym to ja nie próbowałam. Po pierwszym rozstaniu postawiłam mu warunek- możesz wrócić jak pójdziesz się leczyć. Oczywiście się zgodził, ale nic z tego nie wyszło. Nawet był u lekarza i pytał  gdzie może się udać z tym problemem, ale lekarze nie potraktowali go poważnie,a niestety dla niego pieniądze były ważniejsze. Mówiłam że lepiej byśmy zaoszczędzili na biletach, ale żeby poszedł się leczyć. Ale usłyszałam że "nie jest wariatem" i nie będzie płacił dla jakiegoś doktorka za to by wywlekał jego intymne sprawy. Jednym słowem- nie będzie o tym rozmawiał z obcym. Nawet ze mną nie potrafił. Dla większości mężczyzn- terapeuta/ psycholog/ psychiatra to tak jakby się przyznał że jest nie normalny. Jego duma cierpi.  Oni nie widzą problemu. Tylko nam mówią- że tak- że to problem. Ale generalnie to "sobie to wszystko wmawiamy".....

Po twoim poście przez chwilę poczułam wyrzuty sumienia, że może powinnam coś jeszcze zrobić. Że może jednak dać mu szansę pomóc mu. Ale chrzanię to. On sam musi chcieć sobie pomóc. Nie zamierzam znowu martwić się o niego i ryczeć w poduszkę współprzeżywając jego terapię. Żeby nie wiem jak był chory, żeby nie wiem jak ześwirowany, uzależniony od seksu, porno, czy czegokolwiek,-NIE OBCHODZI MNIE TO! Wiecie dlaczego? BO NIC I NIGDY NIE TŁUMACZY ZDRADY. Nawet jak jesteśmy nieszczęśliwi w związku to zawsze jest wyjście. Nóż mi się otwiera gdy słyszę "z nimi to tylko seks, a ciebie kocham". Tego nigdy mu nie wybaczę. Bo żeby dostać wybaczenie, trzeba chcieć się poprawić i odbyć pokutę. Nie ma wybaczania za piękne oczy. Widocznie jestem złą chrześcijanką bo nie chcę nadstawić drugiego policzka.

Dobry wieczór

Kochane, muszę Wam powiedzieć, że zaczęły mi się powoli otwierać oczy na wiele spraw. To na razie szparki, ale już widzę, że będę oślepiona nowymi prawdami i wyjaśnieniami. A to dzięki jednej z książek, którą podesłała mi Niekochana72 o współuzależnionych, którą zaczęłam czytać.
Jeszcze dwa-trzy tygodnie temu nie miałam zielonego pojęcia, że jest coś takiego, jak DDD czy KKZB. Kompletnie nie uświadamiałam sobie, że przyczyną moich życiowych, wciąż powtarzających sie problemów mogą być schematy powielane latami, a wynikające z problemów dzieciństwa. To nowe odkrycie oszałamia mnie. Dodało mi tak wielkiej motywacji i nadziei, że aż mi się chce płakać.

Ale wiecie co pozytywnego odnalazłam dziś w moim "porzuceniu"? Gdyby nie ono, paradoksalnie, moje oczy nadal byłyby totalnie zamknięte.
W pewnym sensie mój ex oddał mi wielką przysługę. Bolesną, ale teraz zaczynam rozumieć "po co" to się stało. Bym zaczęła walczyć o siebie, o NOWĄ, SZCZĘŚLIWĄ SIEBIE!!

hmmm... Anitko... duzo racji w tym co piszesz. Milosc i troska o partnera-wazna sprawa. Ze wszelkimi uzaleznieniami chyba jednal bywa tak, ze aby dopomoc choremu czlowiekowi potrzebujesz czegos wiecej niz milosci i troski. Potrzebujesz wiedzy jak tej milosci i troski uzyc. Nie zawsze to co robimy kierowani miloscia (w naszym obiektywnym rozumienia tego slowa) jest skuteczna pomoca. Z tego co zaobserwowalam terapie zaczyna sie od siebie i bezwzgldnie DLA SIEBIE. Chodzenie na terapie dla wywolania okresloneg oddzialywania na partnera jest smieszne i nie przynosi rezultatow.
Znam pare, ktora chodzila na terapie malzenska i to co wyczyniali bylo smieszne.
np uzgodnili z psychologiem, ze on bedzie sie udzielal w pracach domowych a ona przestanie sie czepiac
Po 3 tygodniach ona zaczela sie czepiac... bo on nic w domu nie robil przez te 3 tyg
Gdy sie z nimi rozmawialo pamietali tylko te czesc, ktora mial zrobic partner.
Zadne z nich nie widzialo korzysci dla siebie wynikajacych ze zmiany swego postepowania.

Inna para. Po  niedzielnym kazaniu w kosciele, na temat malzenstwa, odpowiedzialnosci, szacunku etc... przy obiedzie zaczeli obarczac sie wzajemnie tym co powiedzial ksiadz
-czy ty uslysales co ksiadz mowil? Odpowiedzialnosc za rodzine?
- a Ty uslyszalas kwestie o szacunku?
Zadne z nich nie myslalo na mszy o tym jak odmienic siebie, tylko na ile partner slyszy i wstydzi sie swojego postepowania. Oni sie wrecz upokarzali slowami z kazania.

Dlaczego tak trudno zajac sie soba i zaczac byc odpowiedzialnym za swoje porazki?
Moze malo jest ludzi dojrzalych?
Zawsze jak slysze, ze ktos chce ratowac zwiazek, przygladam sie czy zaczyna od siebie. Zmiana naszego postepowania ma ogromny wplyw na partnera. Czy tego chcemy czy nie. Niestety nie zawsze taki jakiego oczekujemy.
Te wielkie slowa WALKA o zwiazek... to walka z soba samym...
tylko zeby jakos tak madrze

Dojrzalosc przynosi ulge warto zawalczyc.

Jakbym słyszała swoich rodziców po powrocie z kościoła. Jak już słyszę jak mama krzyczy na ojca i na koniec mówi "pokój nam wszystkim" to już wiadomo że się pożarli. Niestety często tak jest że sobie nie mamy nic do zarzucenia a do partnera wszystko. Pamiętam jak na ślubie kuzyna sprawdzałam czy mój psychofag słuchał przysięgi i czytania, czy coś mu to mówiło- ja się kompletnie wyłączyłam.  Ale wiecie, tak sobie myślę, że jeśli okazuje się że nie widzimy swoich błędów to może rzeczywiście powinnyśmy ratować związki, ale nie wydaje mi się by w tym topicu był ktoś taki. Przecież jesteśmy przykładem martyrologii i wytykanie sobie błędów. Dobrze widzimy gdzie winimy i ciągle chcemy to naprawiać. Większość z nas chodzi na terapię.
Zresztą. Nigdy nie uwierzę że facet który puszcza się na lewo i prawo jak  pójdzie na terapię to nagle "odnajdzie swoje ja" i zrozumie co jest ważne. Wg mnie puszczalstwo to nie choroba. To styl życia. A większość nas zdradzono, więc zabieranie takiego kogoś na terapię jest bezcelowe. Chyba że dalej obstajemy przy masochizmie i dalszym cierpieniu, skupianiu się na partnerze. Oczywiście odpowiada to naszej małej psychice- martwić się dalej o faceta i jeszcze pokazać wszystkim jak to pięknie go uratowałyśmy go z obłędu. Niektórych nie da się uratować bo nie potrzebują ratunku. Jak już pisała niekochana72- nie da się nikogo zmusić do zmiany postępowania skoro ono mu odpowiada.

Co do choroby nowotworowej to nie widze analogii, chyba troche przesadzilas z nadinterpretacją, ja raczej przyrownalabym to do choroby uzaleznieniowej, narkomanii lub alkoholizmu.
Jestem jak najbardziej za tym, ze na terapie nalezy chodzic razem, czy to z alkoholikiem czy to z narkomanem, bo problem jest WSPÓLNY, jesli juz zdecydowalas sie na zwiazek Ty jako osoba chora i ON jako osoba chora. Osoby chore psychicznie a nie osoby chore na raka!
Rozumiem Cie, ze nic nie musisz, nie musisz leczyć Was bo mozesz leczyc tylko siebie bo tak jest prościej. Jesli jednak jestes w zwiazku z milosci to do jasnej anielki, jak sie ma do czynienia z chorobą to chyba chcesz pomóc?
Jesli jednak uwazasz ze pomagac znaczy kazac komus zyc według twojego schematu to rzeczywiscie nie znajdziemy wspolnego mianownika.
Zobacz, ja mam inny punkt widzenia Ty masz inny, kazda z nas obstaje za swoim, nie zywisz mnie zadnym uczuciem bo nie jestesmy ze soba zwiazane zadna wiezia, jednak starasz sie mi wytlumaczyc ze moje spostrzezenia sa chore bo ja mam problem KKZB, czyli nie jestes obojetna, dajesz mi wolna wole abym zyla tak jak chce? naklaniasz mnie do terapii, do czytania ksiazek, do tego abym sie wyleczyla.
To w takim razie kloci sie to z tym ze "nie mozesz komus mowic jak ma zyc" bo wlasnie to robisz.

I teraz odpowiedz mi na pytanie jaka jest roznica pomiedzy pomagac a kazac komus? Chcesz mi pomóc czy kazesz mi?

Anitka, już spieszę z odpowiedziami.
Nie wiem, czy się dobrze zrozumiałyśmy. Czy Ty uważasz, że zarówno Ty jak i Twój partner cierpicie na tą samą chorobę, którą powinniście wspólnie leczyć? Czy jeśli Twój partner byłby narkomanem, to chodziłabyś z nim na terapię dla narkomanów?
Hmmm... mam wrażenie, że uważasz, że problem Twojego partnera jest Twoim problemem i jeśli wystarczająco się postarasz, to jemu przejdzie.
Czy naprawdę uważasz, że Twoje "chcenie" przy oporze z drugiej strony ma jakiekolwiek znaczenie?
Napisałaś "rozumiem, że nie musisz leczyć Was". A Ty uważasz, że możesz leczyć Was? A jak masz zamiar to zrobić? 
Oczywiście, że należy pomagać, ale tylko wtedy, gdy osoba z drugiej strony oczekuje pomocy i nie odbywa się to moim kosztem. A jak wyobrażasz sobie pomoc komuś, kto uważa, że jej nie potrzebuje, bo nie ma żadnego problemu?
Bo cały czas o tym w tym wątku mówimy. Nasi partnerzy uważają, że nie mają żadnego problemu ze sobą i nie życzą sobie żadnej pomocy. Więc jeśli Ty pomimo tego chcesz go ratować i mu pomagać to tak, ZMUSZASZ GO do bycia kimś, kim on nie chce być. Chcesz, by on był taki, jak TY CHCESZ. A jemu jest dobrze tak, jak jest.
Anitko, mamy różne poglądy, ale dyskutujemy na ten temat. Czy gdziekolwiek napisałam Ci, że MASZ ROBIĆ TAK, JAK JA CI KAŻĘ?
Nie - masz wolną wolę i rozum i zrobisz tak, jak będziesz chciała. Ja podsunęłam Ci literaturę, zadaję pytania ale nie oczekuję, że będziesz spełniać moje oczekiwania. Dyskutuję z kolejnymi Twoimi argumentami bo chcę zrozumieć Twój punkt widzenia. Ja pamiętam, co pisałaś jeszcze kilka dni temu o swoim ex i widzę, że wyszłaś z fazy gniewu, która dawała Ci najwyraźniej siłę i znów się gubisz w tym, czy Twoje odczucia, intuicja i  spostrzeżenia są prawdziwe.
Jeśli chcesz, to możesz wskoczyć w utarty szlak pt. "E, chyba nie było tak źle, inni mają gorzej" i udawać, że nic się nie stało. Że to Ty za mało się starałaś, że gdybyś pomogła mu bardziej, to on by ZROZUMIAŁ.

Anitko - jak nazwa wątku wskazuje tworzymy grupę wsparcia. Oznacza to, że znajduję się tu osoby, które rozumieją, że są KKZB, mają z tym problem i chcą się go pozbyć. Dlatego każda z nas ma prawo do wypowiadania się i udzielania wsparcia. Wchodząc tu poprosiłaś o pomoc. Nie możesz więc mi zarzucać, że ja coś Ci wbrew Twojej woli każę. Wypowiadam swoją opinię - a co Ty z tym zrobisz, to Twoja sprawa. Gdybym chciała porównywać te dwie sytuacje, to napisałabym MASZ ZROBIĆ TAK. A czy ja gdziekolwiek tak napisałam?
Nie zmuszam Cię do czytania, tylko na podstawie tego co piszesz widzę, że nadal powielasz typowe schematy myślowe KKZB. Znam je bardzo dobrze, bo sama to robiłam.
Tak więc jeśli nie chcesz moich rad - napisz to jasno. Ja się nie obrażę.
Ale jeśli kontynuujemy dyskusję, to nie oczekuj ode mnie, ze nie będę wyrażać swojego zdania i udawała, że nie widzę jak się zapętlasz.
Masz prawo zrobić co tylko chcesz, nie musisz się przed nikim oprócz siebie samej tłumaczyć. Ja za Ciebie nie odmienię Twojego życia, choćbym bardzo chciała.

P.S. Czy nie zauważasz pewnej analogii w tym, co się dzieje teraz między mną a Tobą a tym co się działo między Tobą a Twoim ex?

A ja widzę bardzo dużą analogię.  Spróbuję opisać;
Widzę Twój problem i bardzo chcę Ci pomóc. Chcę bardziej niż Ty, bo Ty nie widzisz tego wszystkiego, co ja widzę. Staram się pokazać Ci, gdzie leży źródło problemu, podsuwam książki, których przeczytanie otwiera oczy na wiele spraw.
Ale Ty nie chcesz, bronisz swojego zdania, bo uważasz, że nie mam racji. Uważasz, że coś chcę na Tobie wymusić. Wbrew Tobie.
W naszej relacji ja jestem na stanowisku osoby, która chce pomóc, a Ty odbierasz moje starania podobnie jako narzucanie mojej woli.
Anitko, tylko, ze to, czy Ty się zmienisz, czy nie - nie ma na mnie żadnego wpływu. Nie cierpię z tego powodu tak bardzo jak Ty, gdy Twój eks odmawia współpracy. Bo Twoja odmowa nie wpływa na moje życie, a odmowa Twojego partnera na Twoje - owszem.

I widzisz - chocbym stanęła na głowie, choćbym przyjechała do Ciebie i czytała Ci te książki na głos - jeśli Ty nie będziesz chciała zmian - one nie nastąpią. I moje chcenie nie ma tu znaczenia. Ja to zaakceptowałam, a Ty nie. Nadal uważasz, że gdybyś bardziej się starała, to mogłabys zmienić JEGO. A przecież jego może odmienić tylko on sam. 
Idąc Twoim tokiem rozumowania - gdybym chciała, to potrafiłabym zmusić Cię do myślenia tak, jak ja chcę. Ale ja wiem, że to Ty musisz chcieć.

Kochaniutka, jakoś Ci to musimy obrzydzić
Nażarłam się jak bąk i wolno myślę, ale może cos mi wpadnie do głowy.
Ale potrzebuję małej, ale szczerej podpowiedzi - po co tak naprawdę tam wchodzisz?

Trudno mi coś doradzić.
No bo wiesz - ja bym po prostu uznała, że jest to czynność dla mnie upokarzająca i nie wchodziłabym. Ale wiem, ze to dość radykalna postawa i nie wszystkim musi się podobać. Aczkolwiek  jest skuteczna
Bitreelka - czy Ty za sobą rozmawiasz? Wiem, że może to brzmi głupio (ja tez tak na początku uważałam), ale może byś spróbowała? Może warto w takiej chwili PRZED wejściem na jej bloga pogadać sama ze sobą (na głos):
Np "Kochana, przecież wiesz, że to nic dobrego nie spowoduje. Wejdziesz, pooglądasz, poczytasz i będziesz się czuła jak kupa. Czy chcesz się czuć jak kupa? Chyba nie? Więc może za to w nagrodę, że zignorujemy ta pokusę -  zrobię coś, co sprawi Ci przyjemność". I spraw sobie te przyjemność.

P.S. Mam nadzieję, że nie uraziłam Cię tą kupą.

Mnie zależy. Naprawdę, bo Cię lubię i chcę żebyś się czuła dobrze sama ze sobą. Tak więc jednej osobie już zależy

Kochane - przeczytałam właśnie 'Toksyczne słowa"  i jestem wstrząśnięta, nie zmieszana. To obok "Końca współuzależnienia" i 'Sposobu na kłamcę" trzeci mój 'wstrząsacz".
To książka o mnie i o moim jeszczemężu. Polecam przeczytanie. Świat już nie będzie taki sam

To akurat prawda, ale nie zmienia faktu, że subiektywnie - własna tragedia jest zawsze największa
Wiesz, jak się mówi  - "Gdy ja umrę - cały świat przestanie istnieć" I subiektywnie - to prawda.

Ja w nagrodę kupuje sobie książki.

Ja w nagrodę robię to na co mam ochotę i nie robię tego, na co ochoty nie mam.
Jeśli, Bitreelko, plany są nie do zrealizowania, należy szybciutko opracować inne. Na pewno będą lepsze, o ile ich realizacji nie uzależnisz od innych. Po prostu miej SWOJE plany, realizuj po SWOJEMU. Może być w nich miejsce na czyjąś obecność, ale nie może od niej zależeć wszystko, co robisz. Nikt Cię nie zawiedzie, sama sobie, przecież tego nie zrobisz?

Po pierwsze: masz nie - tylko siebie, ale AŻ siebie. I tylko w sobie szukaj siły.
To, że teraz wszystko w Twoim życiu zależy od Ciebie, to wyzwanie, ale i ogromny komfort.
Nie musisz mieć dylematów, naginać się, rezygnować "w imię... czegokolwiek".
Jeśli nie chcesz wracać - nie wracaj. Jeśli nie chcesz psychofaga - omijaj jego i miejsca, w których się "zagnieździł". Chcesz wyjechać - śmiało! Kiedy, jeśli nie teraz??? Powinnaś być szczęśliwa - możesz wszystko. Możesz zostać hippisem, bizneswoman, zmienić płeć, pokochać, nie kochać, pracować, realizować się. Świat jest Twój, skorzystaj.

Marynarka, postaram się. Wiem że to duży komfort, tyle że ja wcale o niego nie prosiłam. Ale muszę przyjąć chyba ten dar i kiedyś go docenić. Jeśli będziecie mnie dalej wspierać to na pewno mi się uda! Dzięki!

Koniec biadolenia. Trzeba spojrzeć na to z optymistycznej strony. Będzie dobrze. Musi być. Najgorsze że ta pizza nie chce mi wyjść z głowy:) ale nie mogę się dać! Ćwiczę i staram się wrócić do swojej wagi, więc nie ma jedzenia po 20!
Ale ciężko będzie. Zwłaszcza że mam pod bokiem tesco otwarte 24 h na dobę....:)

Och Kochana, ile Ty masz racji! To nie tyle początek, co wstęp do poczatku
A zdałam sobie sprawę z tego właśnie godzinę temu po wizycie u psychoterapeutki.
Szłam z silnym nastawieniem, że "praca" nad sobą rozpoczęta, główne punkty zidentyfikowane, więc do dzieła.
Ale nie tak hop siup, niestety!

Dziś miałam 3 konsultację i od następnej wizyty ma się rozpocząć właściwa praca. I tu.. mały zonk.
Okazuje się, podobnie, jak z tym moim decydującym mailem od ex, w którym było definitywne NIE, że teraz już trzeba naprawdę sie zdecydować. I nie ma, że boli. A realia są takie:

po pierwsze: wizyta co tydzień, zawsze w ten sam dzień i o tej samej godzinie
2. odwołanie wizyty przeze mnie w dzień umówiony, nawet rano, skutkuje tym, że i tak muszę zapłacić, nawet jak nie przyjdę
3. dotyk zabroniony (mam tu na myśli zwykłe podanie dłoni na przywitanie i pożegnanie, jak to zwyczajowo robię zawsze, gdy z kims się spotykam). Zero, ŻADNEJ bliskości
4. w moim przypadku terapia minimum rok, ale bez żadnej gwarancji, że będzie po tym czasie oczekiwany efekt
5. szczerość, szczerość i przede wszystkim szczerość - nie z nią, ze sobą. Mogę mówić to co chce i dosłownie wszystko. To, czego nie powiem, np z powodu wstydu, złości na terapeutę, działa na moją niekorzyść, ale to mój wybór, czy chcę wyzdrowieć czy nie
6. będzie BOLAŁO!! Ale bez bólu nie da się nic zrobić

To najważniejsze.

Dowiedziałam sie też wreszcie, że psychoterapia ma istotne działanie medyczne. W tym sensie, że faktycznie powoduje zmianę połączeń nerwowych na takie, które mogą uzdrowić psychikę. To był dla mnie najważniejszy argument, bo fakt medyczny.

Zapytałam, czy mozliwe jest w ogóle "przeprogramowanie" swojego umysłu trwale, aby funkcjonował on wg zupełnie innych schematów, przeze mnie pożądanych?
Tak, ale to jest możliwe jedynie w wyniku intensywnej psychoanalizy, w częstotliwości min. 3 wizyt w tygodniu i w okresie co najmniej 2-3 lat. Mozna to zrobić, to udowodnione medycznie.

No.., i teraz moje Kochane pytanie:

Czy ja jestem gotowa na to, by swoje życie przez najbliższy co najmniej rok, podporządkować psychoterapii????

Chcę, ale nie wiem, czy starczy mi silnej woli, czy jestem w stanie zrezygnować ze swoich "schiz" pt. a, jednak dziś nie pójdę, bo nie mam nastroju, a nie pójdę, bo wolę sobie strzelić piwko itp. Czy nadal będę powielać schemat ze swojego zycia, polegający na wycofywaniu się (przykład: umawiam się ze znajomą na za tydzien, a potem nagle mi się zmienia nastrój, nie chce mi się i odwołuję, choc mam potem wyrzuty sumienia)

Doradzicie? Macie jakieś doświadczenia z tym związane?

I jeszcze cos dodam.
Psychoterapeutka zapytała mnie o moje najwcześniejsze wspomnienia z dzieciństwa, to, co zapamietałam z tamtego okresu.
Długo myślałam, wertując pamięć.
I dopiero gdy skończyłam wymieniać tych kilka , zaledwie KILKA wspomnień, zorientowałam się, że to były same bolesne wspomnienia.
Jakby to, co dobre, gdzieś uciekło. A przecież do 9 roku życia chyba miałam do chol..y jakieś normalne dzieciństwo! A może wcale nie??
Tak mnie to zabolało, że prawie 40 letniej kobiecie, załzawiły się oczy.

Dlaczego dorośli tak krzywdzą swoje dzieci? Dlaczego tak "lekką ręką" podchodzą do wychowania? Dlaczego udają przed samymi sobą, że dzieciak zapomni, że nic się nie dzieje?

DZIEJE SIĘ!!!!! To ma wpływ na całe dalsze życie!

Dlaczego ja o tym nie wiedziałam, gdy urodziła się moja córka? Dlaczego ja też powieliłam swój własny schemat i popełniłam tyle błedów?
Co z tego, że miałam 16 lat, z czego 7 przeżytych w traumie chorej na schizofrenię matki?

Ku..a!!! Napiszę o tym książkę, jak Boga kocham, ku przestrodze i ku pocieszeniu wszystkich z syndromami DDA, DDD, KKZB i innych koszmarnych skrótów literowych!!!!!!!!!!!!!

Przepraszam... musiałam sie wykrzyczeć

Tak sobie pomyślałam, że to:

jest źle zadane pytanie.

To prawidłowe brzmi: CZY MOGŁABYŚ TEGO NIE ZROBIĆ?"

Nie, tym razem juz nie mogę tego NIE ZROBIĆ.
Powiedziałam "A", muszę powiedzieć "B". Nie ma innego wyjścia. A właściwie sa dwa: żyć albo nie żyć.

Przypomniała mi się dziś w gabinecie taka sytuacja:
To było wiele lat temu, podczas którejś z moich nawracających depresji. Córka miała może z 10 lat.
Ja byłam tak zagmatwana w sobie, że az nieobecna.
Ona pomalowała sobie nos zieloną farbą i usiadła naprzeciwko mnie, twarzą w twarz, chcąc wzbudzić moje zainteresowanie.
Opowiadała o czymś w szkole.
Ale ja musiałam byc tak bardzo nieobecna, mimo iż ją przecież widziałam, że nie zauwazyłam tego jej ufarbowanego na jaskrawą zieleń, nosa. Rozmawiałam z Nią, ale Jej nie widziałam!!

Opowiedziała mi o tej historii wiele lat później. Do dziś nie mogłam uwierzyć, że mówiła prawdę.
Mówiła prawdę...

Jestem zdecydowana. Rozpoczynam terapię.

Nie zawiodę! Będę Was wspierać i przekazywać Wam mądrości, których się dowiem.
Musimy dać radę. I damy!

Witajcie Moje Drogie

co robić gdy po zdradzie  mąż stał się tak miły,że wchodzi w ....,że aż boli Nagle zauważa jak jestem atrakcyjna,seksowna,że podczas jazdy rowerem inni na mnie zwracają uwagę/wcześniej też tak było/ ale gdy była kochanka to czuł się bezpieczniej to czuł się bezpieczniej i tego nie zauważał albo nie chciał zauważać.
Trochę mnie to denerwuje bo zachowuje się tak jakby miał 20 lat..

jeszcze jakiś czas temu czułam się bardzo żle gdy mi o tym powiedzial./zdrad/wiadomo nie zapomnę nie wybaczę tego co zrobił...ale teraz ta jego słodkość jest aż przesadna...jak to ograniczyć chcę żeby o mnie walczył nawet /powiedział mi ,że teraz ja nie będę miała przeszkód,że zrobię to z kimś innym/
nie należę do takich kobiet ...choć kobieta zmienną jest...
może to głupio zabrzmi ale chciałabym aby choć trochę pocierpiał jak ja:(
co wy na to dziewczyny???

masz racje pogubiłam się i to strasznie ...czego oczekuję chciałabym,żeby było tak jak kiedyś, ale wiem,że to nie możliwe ...

wiem,że w tym związku już nie będzie dobrze..jest mi żle jako kobiecie bo to boli i to bardzo co mi zrobił...a żyć trzeba wiem,że to od nas zależy jak sobie to życie poukładamy...może najlepiej byłoby się rozejść..widzisz jakąś szansę na przetrwanie tego związku???

dziękuję wysłałam Ci maila

czekam na informację zwrotną

Miłego wyjazdu:)))

Dzis mialam sen z moim ex, plakalam przez sen, nie pamietam o czym byl, alw pamietam ze plakalam, tyle czasu juz minelo. Nie mamy zadnego kontaktu, nic nas juz nie laczy i nikt. A jednak jeszcze chociaz w snach mnie nawiedza. To jest straszne ze tak mi zrąbał psychike. Gdybym go nie poznała bylabym silniejsza teraz juz nie wiem jaka jestem. Sa we mnie 2 osoby jedna slaba druga silna. Obie walcza ze soba, czasami wygrywa silna lecz czesto słaba bierze ster i wszystko sie wali.
Chce byc silna! Nie chce juz cierpiec.

Bardzo chętnie, bo nie mamy w biblioteczce

no i żopa, zeskanowalam calutka ksiazeczke plik zzipowalam ma 95,877KB i nie idzie, masz jakis pomysl zeby poszlo? jest w pdf i nie wiem jak go ewentualnie podzielic? o ile wogole da rade.

bo kobiety, ktore kochaja za bardzo nie kochaja na prawde. Nie potrafia chyba odroznic kochania kogos od ogromnego glodu bycia kochanym i akceptowanym.
"Kochac za bardzo" to tylko nieudolna nazwa problemu z jakim sie zmagamy.
Jesli jestes kkzb, bardzo mozliwe, ze on czul sie niekochany przez Wasze wszystkie wspolne lata.

Z tego co napisalas... ogromnym zderzeniem sa dwa zdania:

Ciekawa jestem jak sobie radzisz z pogodzeniem tych dwoch mysli?

no i zalamujace jest to, ze:

wiec nasuwaja sie pytania:
1. dlaczego nie wyobrazasz sobie zycia bez niego? (jestes nieporadna zyciowo, niepelnosprawna, niesamodzielna)
2. Co to znaczy, za WALCZYSZ? Ludzie czesto pisza na tym forum, ze walcza. Dla jednych, tych co zdradzili walka to laskawe przyzwolenie na bycie ze soba po zdradzie. Dla innych tych zdradzonych, walka, jest walka z samym soba o wybaczenie o zapomnienie. Jeszcze dla innych, ktorzy chca zatrzymac partnera na sile walka to zdwojenie wysilku w uslugiwaniu, seks na bungee w rozowych koronkach. A co Ty czujesz gdy mowisz, ze walczysz o niego? Jakie dzialania jak do tej pory podjelas? Tak konkretnie...
3. A co by sie stalo gdyby odszedl? Co by sie stalo gdybys zostala sama? Czy czujesz, ze nikt juz Cie nie zechce? Czy czujesz, ze juz nikt Cie nie pokocha? Czy czujesz, ze zgnijesz na tym padole lez samotnie i bez milosci?
4. Czy potrafilabys sobie powiedziec, ze jestes "glupia", ze nie umiesz kochac, ze popelniasz bledy od lat bo gonisz za czyms czego nie rozumiesz? Jesli NIE, to nawet nie rozgrzebuj tych testow dla kochajacych za bardzo.

W jednym szpitalu psychiatrycznym moze byc 6 Jezusow na jednym oddziale. Nie przeszkadza im nawet wzajemna obecnosc. Nie przekonasz zadnego znich, ze nie jest Jezusem. Na ile jestes gotowa zmierzyc sie z faktem, ze i Ty nie jestes Jezusem.... czyli upraszczajac, przyjac do wiadomosci, ze jestes lekko "zwariowana"?
Prawie wszystkie kobiety w tym watku uwierzyly, ze "nie sa Jesusem", postanowily zrozumiec na czym polega ich choroba, poszly na terapie i zmieniaja swoje zycie.
Czego Ty oczekujesz?
Sa na forum rowniez grupy "uwodzenia" niewiernych mezow. Dziela sie wzajemnie technikami wychowawczymi, metodami oddzialywania posredniego i bezposredniego, roznymi metodami manipulacji, strategia... do wyboru do koloru...
Czego tak na prawde chcesz Ty?

Jesli nie potrafimy kochac na prawde, to moze oni rzeczywiscie od nas uciekają bo nie czuja sie kochani?
Wedlug ksiazki Toksyczne słowa, prawdziwa miłość objawia sie nastepująco:

* Wypowiadac swoje mysli i wysluchiwac mysli drugiej osoby (zawsze mowilam co mysle, on niechetnie wszystko mówil)
* Wyrazac wlasna radosc i cieszyc sie radoscia drugiej osoby (zawsze cieszylam sie jak byl szczesliwy on cieszyl sie jak bylam szczesliwa)
* Odkrywac samego siebie i byc lustrem dla drugiej osoby ( nie rozumiem)
* Cenic samego siebie i szanowac druga osobe ( cenilam siebie i szanowalam jego)
* Cieszyc sie z wlasnych osiągniec i doceniac osiągnięcia drugiej osoby ( cieszylismy sie)
* Dążyć do własnego rozwoju i wspierać rozwój drugiej osoby (nie dawał mi mozliwosci mojego rozwoju, powinnam pomimo to rozwijac sie na wlasna reke)
* Chronić swoje prawo do samotności i szanować samotność drugiej osoby (za bardzo wtedy wnikalismy dlaczego chcesz byc sam/sama)
* Pogłębiać własne zainteresowania i wspierać zainteresowania drugiej osoby ( to było)
* Żyć według własnego tempa i tolerować tempo drugiej osoby ( nie zawsze szczegolnie podczas wspolnych joggingow on gnał ja po malu mnie wkurzalo ze on gna a jego ze biegam po malu)
* Zaspokajać swoje potrzeby i obdarowywać drugą osobę ( z mojej strony zawsze z jego nigdy)
* Angażować sie i pomagać drugiej osobie (pomagalam on nie zawsze)
* Chronić samego siebie i zapewnić bezpieczeństwo drugiej osobie ( nie moglam sie przed nim ochronic byl silniejszy dlatego uciekłam)
* Patrzeć w głąb siebie i widzieć drugą osobę ( nie zawsze to mialo miejsce ale czasami staralam sie jego zrozumiec on nigdy mnie)
* Być sobą i pozwolić być sobą drugiej osobie ( nie pozwalal mi pic coli i palic fajek, mnie nie przeszkadzlo ze on gra w gry na kompie)
Co wedlug Ciebie Zazdrosc jest miloscią? bo mnie przerazilas tym ze KKZB nie potrafią kochac naprawde.
***To znaczy kochać siebie i kochać drugą osobę***

Niech moc bedzie ze mna! staram sie byc silna, bede silna dla samej siebie, widze jakie bledy popelnia moja babcia i mama, nie bede tego powielac, koniec z tym !
Ide wlasną drogą, silniejsza i pewniejsza siebie niz kiedykolwiek dotąd byłam.

Tak uwazam.

Nie wiem co jest miloscia prawdziwa... kochalam za bardzo.
Teraz jestem znow zakochana.
Kocham.
Nieprzytomnie kocham. Powalilo mnie na kolana.
Nie jem, nie pije, nie oddycham. Pierwsza mysl po przebudzeniu i ostatnia przed zasnieciem.
i ucze sie nie przynosic mu kapci w zebach... ucze sie bo nie umiem tego sama z siebie.
Nie umiem!
Boje sie,ze rozpie****** kolejny zwiazek tym moim nienormalnym kochaniem, ze nie dam mu oddychac, nie dam mu wolnosci i samodzielnosci, ze nie bede dla siebie sprawiedliwa, za dam z siebie niesprawiedliwie za duzo, ze go ubezwlasnowolnie samoobslugowo pod kazdym wzgledem.

Wiem jak przestac kochac za bardzo
Teraz ucze sie jak kochac normalnie...
...i nawet nie wyobrazasz sobie Anitko jak ja sie boje.
To jest normalny, uczciwy, porzadny i zakochany we mnie czlowiek... i ja go najzwyczajniej na swiecie i nieodwracalnie popsuje.

....a za nimi podążał tajemniczy Don Andreo :-) , szpieg z krainy deszczowców. Karamba !