Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Dziś mój dzien wyprowadzki, i sama przed tym się bronie , wiem że muszę to zrobić a zwlekam jak bym czekała na jakieś objawienie, zadzwoni S z dupy i poprosi zebym została że będzie już dobry a najlepiej aby przypieczętować te słowa jeszcze się oświadczy - ładna iluzja !!!
Co chwile płaczę , bo do głowy przychodzą wszystkie chwile, płącze z powodu tego że nie będzie już tych dobry i że już mineły , i płaczę w powodu tych złych które tak raniły. Tak bardzo nie chce być sama , boję się że nie będę umiałą , że wszystko mnie będzie przytłaczać , zawsze wydawało mi się że jestem twarda babka i też za taką uchodzę a to tylko otoczka.

ryczeć mi się chce !!! pomocy, już mam tego dość a to dopiero początek , głowa mnie boli nieziemsko , oczy napuchnięte a w pracy to takiej wywijam cyrki że jeszcze trochę i firmę puszczę z torbami przez moj brak koncetracji. Dzis wyczytałam na papilocie , że bol po rozstaniu jest identyczny z bolem fizycznym - np z silnym oparzeniem , tak reaguje nasz mózg, chyba pozostaje mi narazie zyc w cierpieniu.

boję się że on już nigdy nie będzie mój, boję się że będę sama, boję się że będę musiała pogodzić się z jego stratą, boję się że miłość do niego wcae tak szybko nie minie mimo to że nie traktował mnie tak jak bym chciała. Właściwie na obecną chwilę to tylko się boję chyba nie odczuwam żadnej innej emocji. Jutro jadę na spotkanie z nowym klientem też się boję, a zazwyczaj czułam żyłkę rywalizacji chęci pokazania firmy z jak najlepszej strony. Dochodzę do wniosku że całą odwagę i przebojowość miałam "dzięki" niemu, że to on tylko we mnie wierzył, tak się uzależniłam od niego.

Rozumiem, że wiesz co to miłość, że łatwo ją przywołać w swoich urojeniach, negować zło, a może na zło odpowiedzieć miłością, nie bo to złe, bo doprowadzi że nie będę się szanował, że nastawiając policzek dostanę z bani, racja trzeba uciekać, ale też trzeba być silnym w miłości , ja nie potrafię, Asertywnie mówię nie, ale po co ? żyje wg własnych przekonań i jestem na uboczu społeczeństwa. Może ktoś to doceni, może nie, ale ważne że ja się cenie. Samotność na dłuższą metę jest bardziej destruktywna niż obcowanie z patologią, a może nie. Przynajmniej jest jakaś interakcja. Szanowanie się siebie musi być od początku, w tobie, a nie że ja się postawię. Nie z każdym się wygra, często spotkają nas porażki , przegrane, i chyba to jest w życiu piękne, kiedy odnajdziesz siebie w ostatnim kręgu piekieł i wyjdziesz z tego, a może tak właśnie nie jest. Mam wrażenie, że jestem, ale i że to imaginacja. Czy totalna negacja złych zachowań, pozwoli mi zrozumieć dlaczego ten drugi człowiek tak się zachowuje? Uważam, że jeśli da się minimum zrozumienia dlaczego jest tak, a nie inaczej, może czynić cuda.Jeśli jednak to nic nie pomoże, to trzeba rejterować.

Mam takie pytanie..
z Moim eksem rozstałam sie jakies 3, 5 miesiąca temu. Nie mamy ze soba zadnego kontaku, studiowaliśmy razem, choć w tym roku on spadł rok niżej, mamy wspólną znajomą, z która ja się przyjaźnię, choć może to za duzo powiedziane, ale jest to moja dobra kumpela. Dzisiaj wystawił ją kolega, z którym miała iść w ten weekend na wesele, no i zaczął się problem, bo koleżanka nie ma faceta, ogólnie dośc cięzko jest jej znaleźć kogokolwiek, próbowała wykorzystac wszystkie opcje.. aż w koncu dzisiaj zapytała się czy nie miałabym nic przeciwko, żeby wzięła mojego exa..eh zamurowało mnie, ale bardziej z grzeczności i tez z racji sytuacji, w jakieś się znalazła, odpowiedziałam, że jak chce, przeciez nie mogę jej zabronić, ani tym bardziej decydować za mojego exa.. Zadzwoniła do niego, ale nie odbieral.. Kilka minut później jak ochłonełam, zdałam sobie sprawę, że nijak mi to na rękę i już sama nie wiem co o tym mysleć..

Czy moglibyście mnie oświecić Waszymi wnioskami odnośnie całej tej sytuacji?

Hej, witajcie dziewczyny. Chciałam się z wami podzielić moją historią.

Od dwóch lat chodzę na terapię. Sama zdiagnozowałam u siebie Kochanie za bardzo. Pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej, jestem też DDA. Problemy miałam w zasadzie od samego początku. Odkąd pamiętam zawsze doskwierało mi poczucie winy cokolwiek bym nie zrobiła. To i niskie poczucie własnej wartości jest moim największym problemem. Nie potrafię odnaleźć się w związkach.

Po długim okresie terapii moge powiedzieć, że zaczęło mi się układać. Zaczęłam lubić siebie, polegam na sobie jak nigdy dotąd, wiem, że świat jest dobry, przestałam czuć się jak ofiara losu.

Wszystko zaczęło się od zakończenia związku z M., w którym nie czułam się dobrze. Trwał on 6 lat i był moim pierwszym i jedynym jak narazie. Długo zastanawiałam się jak odejść i czy wogóle, robiłam kilka podejść. Nie potrafiłam sama podjąć tej decyzji dlatego zanim znalazłam w sobie tą siłę wmieszałam się w dwa romanse jeden po drugim. Sądziłam, że tak będzie mi łatwiej, kiedy przeniosę swoje uczucia na kogoś innego, szukałam wymówek byle nie brać odpowiedzialności za swoje czyny. Każdego z tych facetów kochałam. Byłam uzależniona i zagubiona. Nie potrafiłam powiedzieć czego chcę, bałam się być sama i ranić ich. To były dla mnie straszne dni. W końcu po wielu walkach ze samą sobą byłam w stanie wykaraskać się z tej sytuacji. Zakończyłam spotkania na boku i zerwałam z M. On nie chciał dać mi odejśc, płakał i groził, że się zabije. Nie miałam wsparcia w nikim, rodzina pomiatała mną i brała stronę M. Aby zatrzymać mnie przy sobie oświadczył mi się na wielkanocnym śniadaniu, przy wszystkich, chociaż było już po zerwaniu. Musiałam powiedzieć mu nie, gdy przede mną klęczał. Jeszcze teraz gdy to wspominam mam mdłości. Nie mogłam jeść ani spać myślałam tylko o tym jak bardzo go zraniłam, jaka jestem beznadziejna i zła i jakie świństwo mu zrobiłam. Poczucie winy mnie dobijało. On odchorowywał to zerwanie przez rok, miał załamanie nerwowe i leczył się w szpitalu, a to wszystko przeze mnie. Bo pierwszy raz pomyślałam o sobie. Było mi tak źle, że zaczęłam szukać pomocy, nie radziłam sobie z własnym cierpieniem. Wtedy trafiłam na książkę o radykalnym wybaczaniu od którego zaczęło się moje zdrowienie. Potem była Louise Hay, afirmacje, terapia, grupy wsparcia. Zaczęłam dowiadywać się o sobie wielu rzeczy, poznawać kim jestem i czego chcę, dbać o swoje szczęście. Wyprowadziłam się od rodziców z toksycznego domu (kolejna trauma - ojciec zagroził, że jeśli tak zrobię postara się, żebym straciła pracę i do nich wróciła - kolejne wyrzuty sumienia, tym razem robiłam świństwo rodzicom). Potem na jakiś czas zerwałam z nimi kontakt,żeby odpocząć od ciągłych oskarżeń i krytyki.

Teraz wynajmuję mieszkanie, jestem samowystarczalna i lubię swoje życie. Nie wpadam już w depresję jak kiedyś, potrafię sobie radzić z własnymi emocjami. Przepracowałam swoją przeszłość i pogodziłam się z nią, a także z rodzicami.

Jedno z czym nadal nie daję sobie rady to związki uczuciowe z mężczyznami. Wciąż jestem sama. Zawsze wybierałam niedostępnych mężczyzn, tacy mnie pociągali - albo zakochani w kimś innym, albo żonaci albo mieszkający za granicą i nieosiągalni (krótki niby-związek na odległość). Umawiałam się też z dwoma zupełnie normalnymi, fajnymi, którzy dawali mi prawdziwą miłość i wsparcie ale tych właśnie nie potrafiłam pokochać. W międzyczasie miałam jeszcze jeden romans z żonatym facetem. Byłam w nim zakochana, potrzebowałam ciepła od kogoś i bałam się być sama. Wiedziałam, że nic z tego nie będzie ale jednak brnęłam w to dalej. Znów powtórzyła się sytuacja - robiłam to, czego chciał mimo wyrzutów sumienia. Chciałam tego i nie chciałam jednocześnie. W końcu kiedy udało mi sie to skończyć on wyznał mi miłość i zaczęłam się zastanawiać czy jednak nie odnowić tej znajomości, znów zrobił mi się mętlik w głowie. Mam ten wielki problem, którego nie rozumiem. Kiedy facet oferuje mi miłość ja czuję, że muszę ja odwzajemniać, nawet jeśli sama tego nie czuję. Wydaje mi się, że za każdym razem gdy odmawiam mężczyźnie albo komuś naprawdę mi bliskiemu (ale głownie dotyczy to mężczyzn) ranię go a ta świadomość przynosi mi autentyczne cierpienie, jakbym była w klatce i zaraz miała się udusić. Potrafię wszystko zrobić, żeby uniknąć tych uczuć, godzić się na to, czego nie chcę. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Ostatecznie zadbałam o siebie i odmówiłam mu ale nadal mam te uczucia. Myślę, że dopóki nie dotrę do sedna tego problemu wciąż będę miała trudności w związkach.

Proponuję zastąpienie słowa 'czuję' na 'myślę'. Niby mała różnica, a jednak. To nie jest uczucie, to myśli. Na uczucia, podobno, nie mamy wpływu, myśli od nas zależą. Zachęcam Cię też do kontrolowanie wyobraźni i odróżniania jej od rzeczywistości.

Vilet, zacznij zauważać swe zalety, zacznij doceniać siebie, zacznij siebie lubić, zacznij być dla siebie ważną osobą.

Wielokropku dziękuję. Niby proste rady, tak wielu ludzi nie stosuje nigdy innych, a potrafią sprawić trudność. Wierzę, że powoli jestem w stanie pokonać swoje bariery. Przekonuję o tym sama siebie. Wierzę, że wsparcie na tym forum dopomoże mi w tym.

Liwia swoją "dolegliwość" zdiagnozowałam o zgrozo dzięki książce Robin Norwood "Kobiety, które kochają za bardzo". Trafiłam na tę pozycję przypadkiem i czytałam ją z niedowierzaniem i przerażeniem. Pomimo to, jest trafieniem w sedno moich kłopotów.
Wiem, że to dopiero początek mojej drogi zdrowienia. Dziś pękłam i wypłakałam oczy. Uświadamiam sobie, że powinnam zostawić mojego mężczyznę, że nigdy się nic nie zmieni. Nadużywa alkoholu średnio co drugi dzień. Kiedyś do tego dochodziły awantury, wyzwiska,poniżenie. Teraz już dzięki Bogu jest spokój. Ale to nie zmienia faktu. Docieram do kresu własnych sił i cierpliwości.
Nie wiem dlaczego ale nie przeszkadza mi jego obecność w domu. Mam wrażenie, że jestem w stanie skupić się tylko na sobie i "zdrowieć" nawet przy nim. Sama nie wiem, czy to nie okaże się złudne. Poczułam siłę dzięki lekturze Robin Norwood, której nie jest w stanie mi zniszczyć. Nie mówię, że nie popełniam błędów, jednak pozytywne jest to, że od ręki je sobie uświadamiam i analizuję. Mała rzecz a cieszy

Dzięki za odzew. Niby już to wszystko wiem, ale nadal mam te uczucia. Poczucie winy jest najgorsze. Potrafię już rozróżnić co jest dla mnie dobre a co złe i wybieram dobro dla siebie ale mimo to pojawiają się we mnie czasem te wyniszczające uczucia, gdy podejmuję decyzję wbrew oczekiwaniom innych. Już rzadziej się to dzieję. Za każdym razem siadam i analizuję przyczyny i zastanawiam się jak zniwelować ten zły stan. Czy juz zawsze będzie tak, że czasem stare schematy będą się odzywać? Jak wyzbyc się poczucia winy? Bo to jest chyba korzeń wszykich kłopotów w moim przypadku.

Dzięki

Non stop? Czyli 24 godziny na dobę, także w czasie snu, w pracy i poza nią.
Tracisz wszystkie siły? Czyli wymagasz ciągłej opieki, bo jedynie możesz leżeć.

Zamiast, przepraszam, tego wyolbrzymiania i robienie z siebie ofiary, może nawiążesz kontakt z rzeczywistością? To pomaga wyjść z kryzysu.

Witam Was! O kobietach, które kochają za bardzo dowiedziałam się podczas poszukiwań artykułu o mężczyznach, którzy boją się zaangażować. Takim mężczyzną był mój były. I podczas czytania jednego z artykułów zdałam sobie sprawę, że całe to moje zachowanie w stosunku do niego, to nie moje dobre serce, nie moje uczucie do niego, tylko mój problem  z uzależnieniem od miłości. 
On stał się przez dwa lata centrum mojego życia. Każdy wolny moment spędzaliśmy razem. Wspólna nauka, wspólna kawa, kino, teatr, obiad po zajęciach. Moja chęć pomocy mu we wszystkich miała być motywowana tym, że zależy mi na nim i chce mu pomóc. Bardzo starałam się mu udowodnić, że nie ma czego się bać w związku, że to azyl bezpieczeństwa, że to wzajemne wspieranie się etc. Nie potrafiłam byś asertywna, powiedzieć nie, w kłótniach szłam na kompromis, bo przecież on będzie miał racje. Poza tym gdzieś w głębi głowy bałam się, że jeśli się pokłócimy, nie dogadamy, to zerwie ze mną i to będzie koniec tego rajskiego związku. Bo przecież dogadywaliśmy się świetnie. I na prawdę był dla mnie niesamowitym oparciem w ciężkich momentach. Mam z nim niesamowite wspomnienia, wiele wygadanych godzin, setki uśmiechów. I oczywiście bywałam zazdrosna. Kiedy usłyszałam,że pisuje z koleżanką naszą sporo, wpadłam w panikę. Dusiłam negatywne emocje, a jak tylko usłyszałam jej imię w rozmowie, dostawałam palpitacji serca. Bo przecież jeden już mnie zdradził, zostawił dla koleżanki. Kiedy zaczęło mnie powoli denerwować jego łajzowatość, jego niedojrzałość, swoista nieodpowiedzialność, jego zmiany humoru nieustanne i zabójcze milczenie, zaczęłam myśleć, że to nie to. Myśli o rozstaniu z nim kłębiły się dobry  miesiąc. Ale bałam się, że będę sama, że już nigdy nie spotkam tak niesamowitego człowieka. Nie chciałam, bo mówiłam, zmieni się, damy radę, przecież jesteśmy idealni. Wiedziałam z drugiej strony, że jego zły humor to zwiastun tego, że nie chce dalej być ze mną. Wiedziałam od zawsze, że boi się zobowiązań i nie widzi siebie w przyszłości z kimkolwiek u swojego boku. Więc przeczekałam i doczekałam się rozstania. Bardzo kulturalnego bądź co bądź. W mojej głowi, gdzieś z tyłu tkwi pewna myśl, że jak oboje się poskładamy, to będziemy mogli znowu znaleźć razem szczęście. Pewnie to bardzo infantylne, albo jakiś mechanizm obronny, ale on wie co mu jest, ja wiem co mi jest i oboje wiemy, że w pewnym sensie jesteśmy dla siebie stworzeniu. Po rozstaniu oczywiście wpadłam w wielką samotność. Napisałam do starych znajomych, którzy kiedyś się do mnie zalecali. Zaczęłam myśleć gdzie znaleźć kolejnego partnera, który będzie tylko na pocieszenie. A gdzie mogłabym znaleźć kogoś, kto dorównałby mojemu byłemu. Ta pustkę chciałam koniecznie czymś wypchać. Nie mogłam znieść myśli, że w ciągu dnia z nikim nie rozmawiam, bo zawsze był tylko on.

Nie jestem pewnie jakimś strasznie ciężkim przypadkiem, jednak dostrzegam problem i bardzo chciałabym się go pozbyć. Nie wiem zupełnie  jak się za to zabrać. Proszę o jakiś rady i sugestie.

Nie ma problemu z samooceną. Znam doskonale swoją wartość, znam swoje zalety i wady. Już dawno temu pozbyłam się nawyku porównywania z innymi, bo uświadomiłam sobie, że przecież to nie ma sensu, że jestem świetna i jedyna w swoim rodzaju (choć oczywiście nie idealizuje się). Chciałabym móc wejść w normalny związek kiedyś, bez ograniczania siebie i drugiej osoby.

Hm.. zdaje mi się, że to chyba potrzeba bliskości nadmierna. Potrzeba czułości i zainteresowania od drugiej osoby. Zawsze mi  mało przytulania i chodzenia za rękę (a może to niedojrzałość?). Kiedyś myślałam, że  to przez to, że nie mam/miałam zbyt dobrego kontaktu z rodzicami i uciekałam od uzyskiwania uczuć od nich. Fakt, że nie potrafię być sama. I że jestem straszną gaduła-jak nie mam z kim porozmawiać, to czuje się jak zamknięta w klatce. Moja pewność siebie czasem ucieka, ale staram się ja kontrolować. Teraz to już sama nie wiem, może masz racje...

WITAJCIE! Pilnie poszukuję dobrego terapeuty z Wroclawia który zna temat kochania za bardzo, uzależnienia od mężczyzny.

Dagmara Danielczyk-Słomian

Jestem w 8 letnim związku, dwójka  dzieci.. kocham rodzinę naszą ale męczy mnie mój mąż zazdrosny podejrzewający o zdradę  cały  czas, robi awantury , próbuję walczyć z tym ze względu na dzieci, gdyby ich nie było  odeszłabym pewnie myślę  ale są.. zalezy mi na nim ale cięzkie jest życie z kimś kto ciągle cię podejrzewa ((((

I ja się kwalifikuję do Waszej grupy... kochałam za bardzo chciał mu nieba przychylić robiłam wszystko żeby był szczęśliwy a on...się odkochał sam przyznał, że go rozpieściłam... teraz brak sensu w życiu bo przez ostatnie 12 lat byliśmy naprawdę szczęśliwi nie wiem co poszło na tak. Teraz jestem chora, nie mogę jeść,spać, normalnie funkcjonować tylko analizuję czemu tak się stało... ;(

Nie wiem po co. Tak się dzieje. Wytrzymywałam długo, ale to dzieje się od dawna, od czasu rozwodu, od czasu sprzed rozwodu, on wraca jak bumerang, daje znać o sobie,...Dawałam radę, teraz coś pęka, choć rozum wciąż ma przewagę nad sercem, bo nie wierzę mu już.
On też jest "zaburzony", bo widzę, wiem, że faceci po rozwodach żyją innym życiem, a on nie. On układa coś od początku, widzi, że to nie to i znów wraca myślami do mnie!

Ja od dawna jestem już bardzo świadoma swoich myśli, uczuć, mam nad nimi kontrolę, a przynajmniej tak mi się wydaje. Konfrontacja z nimi nie sprawia mi już bólu jak kiedyś. Nie koncentruję się też na byłym mężu, żyję po swojemu i świadoma jestem czego chcę w życiu. Najgorzej, że zaczynam to mieć, a myśli wracają do niego.

Pewnie kilka wizyt u psychologa by się przydało, ale moim zdaniem wszystko zależy od Ciebie-od Twojej woli, zawzięcia, chęci-zwał jak zwał, byle prowadziło do wyzdrowienia. Zacznij czytać pozycje książkowe, artykuły oraz ten wątek. Dużo daje.

Hej

Próbuję się własnie wykaraskać z mega toksycznego związku on alkoholik, seksoholik, nie stabilny emocjonalnie , ciągle zdradza, kłamie a ostatnio zrobił się już agresywny... więc mieszanka na maksa toksyczna...
ale nie ma tego złego...to właśnie dzięki temu związkowi , a raczej relacji , bo ciężko to związkiem nazwać uświadomiłam sobie ,że kocham za bardzo...
chcę się wziąć za siebie , przeanalizowałam swoje wcześniejsze związki prawie równie ciekawe jak obecny ..i wiem,że muszę coś z tym zrobić..
jestem właśnie w trakcie czytania "Kobiet które kochają za bardzo" , czytam różne artykuły, zapisałam się do Waszej grupy:)
zaczynam skupiać się na sobie.. i zaczynam staram się mówić NIE..
co jeszcze polecacie - jakie książki? artykuły ?

Dzięki bardzo Wielokropku , liczę ,ze czytając nie będę mieć czasu na głupoty-powroty
a co sądzicie o fundacji Edyty Herzyk- Kobiece serce?
Przyznam ,że czytałam parę artykułów jej autorstwa i przemawia do mnie jak i co pisze...

Właśnie przeglądam oferty...grupy i chociaż jestem z okolic Katowic to nie ma tego dużo...a raczej bardzo mało.

Jeszcze się zastanawiam, jak to wszystko poprowadzić... na początku muszę omówić problem sama ze sobą ..
a Wy chodzicie na jakieś terapie, spotkania ??
Od czego zaczęłyście ?

Wreszcie trafiłam chyba we właściwe miejsce. Miesiąc temu wyprowadziłam się od X., z którym byłam niemal 1,5 roku. Pomyślałam wówczas, jak czułam się przed tą decyzją, nagłą i emocjonalną, po prostu podczas kolejnej kłótni, kiedy byłam wszystkim bardzo zmęczona spakowałam parę rzeczy i wróciłam do swojego mieszkania. On próbował się ze mną kontaktować przez pierwszych parę dni, ale  każda rozmowa sprowadzała się do tego samego, że to moja wina, on po swojej stronie nie znajdował nic. Sama sobie zgotowałam ten los ponieważ podczas wcześniejszych sprzeczek zawsze brałam winę na siebie, nawet kiedy byłam przekonana, że jest inaczej. Skutkiem tego były teksty "i tak znów wyjdzie, że mam rację i znów będziesz przepraszać, a przecież obiecałaś poprawę". Nie chcę mi się opisywać tej relacji, w której podczas ostatnich tygodniach nie miałam czym oddychać i czułam się głęboko nieszczęśliwa.
Zagłębianie się w poszczególne wątki na tym forum i w sieci naprowadziło mnie na myśl, że może mam problem z 'kochaniem za bardzo'. W każdym niemal związku powtarzał się bowiem ten sam schemat: kompletne oddanie, totalne i całkowite, rezygnuję z hobby (bieganie, treningi, starty w zawodach), nie spotykam się z koleżankami, wyrzekam się własnego świata, jem to co on przygotował lub wybrał, nie mówiłam nigdy 'nie, wolę...'. Zatracenie się. Wszystko podporządkowane związkowi i partnerowi. A potem kiedy widziałam, że coś się zaczyna psuć, on jakby tracił zainteresowanie i ową świeżość odchodzę pierwsza, zapewne w obawie przed porzuceniem. I szukam szybko kolejnego związku, romansu, relacji. Szybko się angażuję i wszystko zaczyna się od początku. Patrzę na to z przerażeniem, bo z każdym dniem, od kilku dni, dociera do mnie informacja, że mam problem ze sobą. Do tego wiąże się najczęściej z młodszymi ode mnie mężczyznami, nie widać różnicy wieku, ale ja o niej wiem, bo to zwykle 8 lat. Oni są najczęściej niedojrzali, pewnie tak jak ja i życie upływa nam w takim związku na wyjazdach, imprezach, spotkaniach a nie na założeniu rodziny i stworzeniu więzi. I teraz, po tym ostatnim związku poczułam nagle, że ja już tak nie chcę, że chcę azylu, spokoju, rodziny. Stąd być może moja potrzeba poszukiwania problemu we mnie.
Przyczyny?
Mam parę typów. Głównie to moja matka. Jestem jedynaczką, od której zawsze wymagano maksimum ale nie chwalono. Słyszałam zwykle, że np. 'jestem garaga jak moja mama (od niej to słyszałam) i na wf nie ma co się starać' (oczywiście okazało się po latach, że to był mój błąd ale było już za późno. Piątka z klasówki była dobra kiedy była jedyna w klasie i tak dalej i tak dalej. Do tego apodyktyczność i nadopiekuńczość mojej matki. Od kiedy poszłam na studia i wyprowadziłam się z domu przestałyśmy się kompletnie rozumieć bo przestałam robić to czego ona sobie życzyła. Kiedy miałam kłopoty, rozwód czy pisanie dysertacji ona zawsze była przeciwko mnie. I tak jest do dzisiaj. Nigdy nie była i nie będzie wsparciem. Tato był w tle. Uciekał z domu pod każdym pretekstem bo nie mógł wytrzymać.
Oh, ależ się rozpisałam. Przepraszam za tak długi post. Wydaje mi się, że powinnam porozmawiać z  psychologiem by zrozumieć samą siebie. Mam mnóstwo kompleksów, nigdy nie jestem z siebie zadowolona, zawsze jest za mało. Nikt kto mnie zna nie powiedziałby tego o mnie, tylko najbliżsi. Na pozór jestem pewna siebie i przebojowa.

Czy moje przypuszczenia, że kocham za bardzo są słuszne? Co sądzicie?

Sway Malutka, bardzo dobrze trafiłaś, to właśnie wątek o którym Ci pisałam wcześniej.
                  Odpowie Ci tu na pewno kilka fajnych babek.
                  Proponuje jednak zacząć go czytać od początku.
                   Nie zawsze jest bowiem tak,że od razu dostaniesz odpowiedź.
                   Dziewczyny,które to przeszły maję też własne życie a Ty będziesz czekała na odp jak na zbawienie.
                  odpiszą na pewno a lektura tego wątku i różnych przeżyć  Ci pomoże.

                  Bądź dzielna, powodzenia !!!

Dziękuję za słowa otuchy i skierowanie mnie tutaj.
Już się wzięłam za czytanie całego wątku, wiem, że to także mi pomoże.
Cieszę się, że coś już wiem.

Masz swoje rzeczy u niego w mieszkaniu, które chcesz odzyskać. Nie chcesz jednak go widzieć. On, respektując Twą decyzję, wymyślił sposób na ich przekazanie tak, by nie narazić Cię na kontakt. W czym problem?

Sam zaproponował, by przekazać Ci rzeczy przez jakąś ekipę. Skąd więc opór i na co?

Abstrahując od tego, można odebrać rzeczy w obecności innych osób i nie przekształcać tego w spotkanie towarzyskie. Załatwiacie sprawę i 'żegnam'.

Przecież o tym, by inni odebrali/przekazali Twe rzeczy, sama napisałaś.