Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Nie czyta. Teraz nowa miłość nastała

2014-03-16 15:39:50
Właśnie rozstałam się z Chłopakiem, z którym byłam 3 lata. On jest ode mnie straszy o 12 lat. Ma już 9-letnie Dziecko, którym się zajmowałam. Nie mam już z kim porozmawiać na ten temat, każdy ma już dość słuchania o Nim i moich problemach związanych z Nim. Na początku było wszystko dobrze, zawsze byłam na Jego zawołanie, czego tylko nie potrzebował zaraz miał. Dla Niego rezygnowałam ze swoich przyjemności, dla Niego poświęcałam swój czas. Niestety On od początku mnie okłamywał. Zostawiła Go Dziewczyna, z która ma Syna, właśnie wtedy ja Go poznałam. Byłam przy Nim kiedy mnie potrzebował. Myślałam, że Mu zależy. Myliłam się. Owszem mieszkaliśmy razem, spaliśmy itp., ale On cały czas wydzwaniał do Tamtej, prosił Ja, żeby wróciła do domu, nachodził Ją w Jej mieszkaniu. Myślałam, że to tylko głupie plotki, niestety okazało się, że to prawda. Znosiłam wszystko, byłam pewna, że potrafię Mu zastąpić tamtą Dziewczynę. Kochałam Go tak bardzo, że bez sprzeciwu zgadzałam się na wszystko. On to wykorzystywał. Wyrzucał mnie z domu, aby po miesiącu zadzwonić i powiedzieć, że kocha i tęskni. Jak głupia dawałam się po raz kolejny wciągać w to wszystko, Przez te trzy lata podnosił na mnie rękę, tak kilkanaście razy mnie pobił. Byłam na Policji nic nie mogli zrobić, mówili , że mogę założyć sprawę z powództwa cywilnego o naruszenie nietykalności cielesnej. I z góry musiałabym zapłacić ok 300 zł. Teraz niedawno powiedział mi, że Jego Była Dziewczyna chce wrócić do Niego i do domu. Myślałam, że to tylko takie żarty. okazało się, że dwa dni od tej rozmowy wyrzucił mnie z domu. Ona wróciła do Niego a mnie zostawił. Zostawił mnie i wyrzucił jak jakąś zużytą szmatę. Dzwonie do Niego bo chce zabrać swoje rzeczy, chce tylko spakować swoje rzeczy i wyrzucić Go z mojego życia, ale nie mogę. Ja wiem, że jak znowu zadzwoni to ja jak głupia znowu do Niego polecę, nawet jeżeli będzie tam Ona, ta jego Była czy Obecna Dziewczyna. Ja Go kocham, mimo, że to cham, prostak, damski bokser a do tego zdradza, jest niewierny i nadużywa alkoholu. Jak powinnam bronić się przed tą niszczącą miłością. Jaką On ma nade mną przewagę, że ja tak Mu ulegam i robię wszystko co chce? Czy to może być strach przed odrzuceniem? Przez to wszystko miałam już myśli samobójcze, kilka razy chciałam się truc tabletkami, ale zawsze w ostatniej chwili mówiłam sobie "A jeżeli On zaraz zadzwoni?" Nie wiem jak mam dalej żyć bez Niego. Czuję, że całą winę ponosi Ona. To Ona mieszała w Naszym życiu, ale to On mnie zranił i zniszczył mi życie, ja przez Niego nie chce już żyć. Tęsknię za Jego bliskością, dotykiem, zapachem, naprawdę oddałabym wszystko, aby teraz być przy Nim, Nie wyobrażam sobie życia bez Niego, mimo, że wiem że jak znowu do Niego wrócę to cała historia zacznie się od nowa. Już to przerabiałam. Ale co ja mam zrobić? Jak pozwolić odejść nie tracąc dumy i nie urazić ambicji?

Masz rację, muszę teraz zająć się tylko sobą i tym co dla mnie ważne. Zapomnieć. Tylko jak? Niby czas leczy rany, ja jednak uważam, że tylko przyzwyczaja do bólu. A czy On prosił mnie , żebym rezygnowała ze swoich przyjemności? Był cwany i brał na szantaż emocjonalny, tylko ja wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy. Naprawdę potrafił być uroczy i czarujący jak coś chciał i czegoś potrzebował, a przez resztę czasu był zwykłym egoistą, wykorzystującym to, że mam chyba za dobre serce.
Dlaczego My Kobiety zawsze mamy nadzieję, że damy radę i przy Nas facet się zmieni? Ja powiem szczerze, że tak właśnie myślałam, znałam Jego opinię, wiedziałam kim jest zanim Go osobiście poznałam, ale myślałam, że mnie kocha i zmieni się na lepsze. Niestety pomyliłam się i przekonałam o tym dość boleśnie...

To akurat nie jest prawdą. Przede wszystkim jak odsuniesz toksynę, nabierzesz dystansu, na własne oczy zobaczysz, że On Ciebie wykorzystywał, a Ty zaślepiona miłością zgadzałaś się na niekorzystny dla Ciebie układ. I nie będziesz cierpiała, zaczniesz oddychać, zaczniesz cieszyć się życiem. Jaki ból??

Ale swoje musisz przecierpieć, przepłakać, przerobić i najważniejsze odciąć kontakt. ŻYCIE JEST PIĘKNE!! i nie wiesz co na Ciebie czeka za rogiem, co przygotował los, więc żadne "truć tabletkami".

O to chodzi, że skupiasz się na tym co powoduje u ciebie ból, a nie tym co czyni cię szczęśliwą. Chodzi tylko o twoje myślenie.
A poza tym wkręcasz sobie filmy! Skąd wiesz, co tamta kobieta z nim robi??

To "tylko" myśli. Musisz sobie powiedzieć STOP. Takie niepotrzebne nakręcanie się, pochłania dużo energii i dołuje strasznie, a nie wnosi NIC dobrego. Wiem coś o tym.
Jesteś w szczęśliwym związku, dbaj o to szczęście, skup się na tym.
Poczytaj o "mindfulness".

Dopóki nie jesteś wystarczająco silna, by nie reagować na niego, UNIKAJ. Zmniejszysz swój stres. Po drugie nie dasz mu szansy na manipulowanie.
Jak zobaczy, że Ci jeszcze zależy to w zalezności od swojego nastroju, będzie Cię przekonywał, że wszystko byłoby pieknie gdybyś go bardziej kochała lub wyśmieje, że jesteś taka naiwna. To nie jest człowiek z klasą - po tym co napisałaś. Zmanipulował Cię i wykorzystał. Nie miej żadnych wątpliwości i po prostu ignoruj gościa, nie dając mu szansy na pastwienie się nad Tobą.

Nie ma sensu ani potrzeby, nie warto się bardziej starać, tylko po to by ktoś okazał nam więcej uczuć. To tak nie działa i nie zadziała nigdy, ewentualnie zadziała na bardzo krótki moment.  Lepiej te starania przenieść na siebie. Siebie doceniać, sobie okazywać uczucia, dla siebie być dobrym i robić to wszystko z przyjemnością :-)

Jeżeli masz tam ważne dokumenty i potrzebujesz ich, bo nie da się tego odtworzyć. To po prostu idź na policję i zapytaj jakie masz prawa i możliwości. Nie wiem czy jeżeli nie byłaś tam zameldowana to policja może wejść do mieszkania twoje rzeczy zabrać. Ale przywłaszczenie cudzej własności - niezależnie czy byłej dziewczyny czy obcej osoby to przywłaszczenie i policja ma obowiązek jeżeli nie wkroczyć to przynajmniej przyjąć zgłoszenie i sprawę zbadać. Może twój były dostanie wezwanie na policję, przestraszy się i odda twoje rzeczy... a może je wyrzuci jako dowody rzeczowe. Bardzo nieelegancko zachował się, nie miej co do niego złudzeń i nie poświęcaj mu więcej swoich myśli niż natrętnemu komarowi, bo nie warto.

Czytam, grzebię tu. Ten post Tarantelli, Boszeeeeeee - żyłam z takim człowiekiem. Teraz stacją benzynową jest inna kobieta......Każdy punkt - to on, facet, z którym byłam tyle lat!!!!!!!

Czytam wciąż post Tarantelli, oczy za każdym razem robią mi się większe. Nie wierzę, że żyłam z facetem, któremu serce oddałam, wypełnione miłością po brzegi, a który zdeptał wszystko, który wmawiał mi, że jak nie ja to inna zadba o niego, który na zewnątrz chlubił się swoją żoną, a wieczorem wychodził i miał w nosie czy czekam, czy się martwię, wracając nad ranem do domu "bo to przez Ciebie, nie chce mi się wracać do Ciebie",który, mówił, że ze mną jest coś nie tak, który spowodował, że byłam podejrzliwa, który przez 18 lat (do niedawna z resztą, będąc już po rozwodzie)karmił mnie wyznaniami miłości, która może nie była wcale prawdziwa, który opowiadał jakie miał dzieciństwo-z którego dzięki mnie się uwolnił, który pisząc smsy do kobiet-myślę, że spotykając się z nimi także......a ja dałam się w to wciągnąć!!!!!Boszeeeeeeeee, wierzyłam w niego, w to co mówił przez tyle lat. Broniłam, pomagałam, prowadziłam za rączkę jak małe dziecko, by się nie wywróciło i wyhodowałam czystą postać dziadostwa, które niszczy, dręczy psychicznie, egoistę, bez jakiejkolwiek empatii, zrzucającego wszelkie winy na kogoś innego, zwłaszcza mnie!!!! Żyłam z nim tyle lat, jak ślepo wierzyłam w niego, w jego słowa.........................szok.............

Witam dziewczyny! Nie moge wprost w to uwierzyc, ze przez przypadek trafilam na forum....
Jeszcze kilka dni temu nie mialam nawet pojecia o tym, ze cos takiego jak uzaleznienie od mezczyzny istnieje!
Po przesledzeniu Waszych postow stwierdzilam jednoznacznie, ze jestem uzalezniona od faceta i to w takim stopniu, ze wkrotce pewnie wykonczylabym sie przez niego....

Od okolo 1,5 roku jestem uzalezniona od faceta... I czekalam jak wariatka az on sie zmieni i przestanie mnie zwodzic tym, ze potrzebuje jeszcze czasu zeby podjac decyzje... Ze to bardzo skomplikowany moment w jego zyciu... Ze ja i moj dziwny zwariowany charakter to problem.... Ze on musi najpierw widziec "postepy" tzn. ze ja sie musze zmienic i wtedy on sie zdecyduje (moze)....
Ja zakochalam sie jak jakas slepa wariatka i wybaczalam wszystkie jego klamstwa, jego romanse z innymi kobietami i jego byla tlumaczylam sobie tym, ze przeciez nie bylismy oficjalnie razem.... I ze w ogole to wszystko jest moja winna, bo zawsze probowalam na niego naciskac i on nie czul sie wolny....
Pomagalam mu finansowo, bo on znajduje sie w "trudnym" momencie zycia....wszystkie jego byle byly podobno wariatkami, ale nie takimi jak ja....
kilka dni temu stwierdzilam, ze obserwujac go i jego podejscie do wielu spraw widze mojego ojca... zimnego, zdystansowanego i niezdecydowanego.... a ja tkwilam przy nim nie mogac wytlumaczyc sobie dlaczego. Nie przyszloby mi nigdy do glowy, ze jestem uzalezniona od niego jak od narkotyku...

Anstawio-tak, wiem. Masz rację. Wracam do tego, ale nie dręczę się już. Jasno widzę z jaką parszywą gnidą żyłam. A sobie muszę wybaczyć, w końcu nadejdzie ten dzień......

Witaj Hexe! Niestety, przykre jest to, że facet może być narkotykiem, tak silnym, by zbierać się z nałogu tyle czasu :-/

Liwio, ty mu komórkę przeglądasz, on czyta forum. Wszystko jest pod kontrolą

Cześć Kobietki Życie pędzi tak szybko, że nim się obejrzałam to 3 miesiące minęły
Piszę do Was bo mam doła ;/ Ostatnio jestem na etapie poznawania nowego, lepszego życia, tego w którym nie ma tego zimna. Jest tylko jeden problem. To, że się zmieniam wywołuje we mnie radość, ale moi dawni znajomi a nawet niektórzy z Rodziny mnie nie akceptują. Wiecie jak to jest, kiedy przychodzisz ze szkoły i mówisz " Mamo dostałam 4,5 " i słyszysz: i co się cieszysz, mogła być 5". Czuję się mega samotna przez to. Kłócę się z Osobami, którym nie pasuje, że się rozwijam, próbują mnie zniszczyć, stłamsić, żebym nie miała własnego zdania, żebym była potulna jak kiedyś a to boli. To są osoby, z którymi spędziłam całe moje dotychczasowe życie i nagle widzę jacy Oni są. Wiem, że kiedyś nadejdzie kres tych znajomości, albo ochłodzenie stosunków do minimum, ale strach przed samotnością tak mnie paraliżuje, że mam nawroty dawnej Ja. A kiedy w końcu dociera do mnie jaką byłam zołzą, nie mogę siebie znieść. Wiem, że nie chcę taka być, bo to tak bardzo boli kiedy ranię najbliższych.
Są też pozytywy oczywiście Staram się nie skupiać na smutku i rozmyślaniu "co by było gdyby".Moje życie leci do przodu i ciągle się uczę czegoś nowego.  Ostatnimi czasy nasuwa mi się myśl nieustannie myśl, że to co Nas spotkało to nie kara! Pytając na początku drogi, a nawet teraz:" Dlaczego Ja? Czemu to tak boli ? Czemu to mnie spotyka?" nawet nie zdajemy sobie sprawy, że im dalej będziemy, tym bardziej będziemy wdzięczne za to że "To właśnie Ja, To ja się uczę, Ból jest potrzebny do naprawy samej siebie, spotkało mnie to, bo mam szczęście i teraz widzę, że mogę zmienić swoje życie ". Dzięki temu co przeżyłyśmy, możemy teraz nad sobą pracować i naprawić swoje życie a wiele Kobiet, żyje w swoim nieszczęściu przez całe życie.I to jest najsmutniejsze (dlatego tak się cieszę, że My- Kkzb - to widzimy)  Dlatego już nie myślę, że mój świat runą, że się nie podniosę (kiedyś tak myślałam ), teraz myślę " Dziękuję Boże, że dałeś mi szansę wyrwać się z tego cyrku i że odnajduję w końcu swoją drogę " Trzymajcie się i nie poddawajcie, mimo bólu i trudnych lekcji doceńmy przeszłość i przede wszystkim Siebie!

Kocham Siebie! To moje życie! Wszelkie prawa zastrzeżone!  Nie oddam Go nikomu tylko po to, żeby mnie zaakceptował   Pozdrawiam!

A ja ci szczerze gratuluję. I tak trzymaj
Ja również cenię sobie nową ja i nie interesuje mnie co inni o mnie myślą. Starzy znajomi mogą mnie zaakceptować, ale nie muszą a ja nie muszę już być "grzeczną dziewczynką". Dorosłam Mam swoje zdanie, z którym inni zgadzać się nie muszą, ale muszą szanować . Nie dopominam się szacunku a wymagam go. 
Ja także Bogu dziękuję . Skończyło się moje samotne życie (mimo, że w małżeństwie). Teraz idę przez życie sama, ale nie czuję się samotna - mam siebie i dobrze mi z tym. Teraz mam wiele powodów do radości. Nie ma mnie już smutnej, nieporadnej, przestraszonej, załamanej. Już życie mnie nie przerasta .

Miło jest czytać posty kobiet, które wyszły z uzależnienia, odkryły nowe i lepsze życie a przede wszystkim, które DOROSŁY
Twoja rodzina i znajomi w tej chwili poznają ciebie na nowo. Są zaskoczeni.....muszą pewnie mieć czas na przyzwyczajenie, na akceptację. Jeśli nie zaakceptują ciebie jako dorosłej i wiedzącej czego chce kobiety to też nie koniec świata. Masz siebie i to jest najważniejsze.
Pozdrawiam

O to jest grupa dla mnie. Czy któraś z was ma jeszcze w wersji elektronicznej tą książkę Robin Norwood  ?Kobiety, które kochają za bardzo"? Bo bardzo chętnie bym przeczytała.

Witajcie,
Od dawna wiem, że kocham za bardzo a wciąż nie potrafię wyrwać się z tego toksycznego związku. To trwa już prawie 10 lat, wiele razy próbowałam odejść i zacząć od nowa, wyjeżdżałam za granicę, zmieniałam miejsca zamieszkania by być od Niego jak najdalej, ale każdy kolejny związek był jedynie próbą zapełnienia pustki która po Nim pozostawała. I w rezultacie zawsze do siebie wracaliśmy.
Szukałam powodów w swoim życiu, dzieciństwo miałam dobre, no może poza tym że w domu nigdy się nie przelewało, ja byłam najmłodsza rodzice robili wszytko byśmy mieli jak najlepiej, ale to tylko ja poszłam na studia, tylko dla mnie starczyło pieniędzy, miałam być tą która coś osiągnie, a nigdy do końca mi się to nie udawało. Potem wyjazd za granicę, z jednej strony żeby być dalej od niego z drugiej żeby ułożyć życie na nowo, a tam zostałam zgwałcona i mimo że było to 7 lat temu, do dzisiaj powiedziałam o tym tylko jednej osobie. Od zawsze byłam bardziej dojrzała, bardziej odpowiedzialna od rówieśników, Jego poznałam gdy poszłam na studia, starszy, dojrzały i pierwszy któremu nie zależało na tym żeby zaciągnąć mnie do łóżka, zaiskrzyło ale broniłam się bo miał żonę, dopiero po dwóch latach umówiłam się z nim, to on po gwałcie był jedynym mężczyzną któremu pozwoliłam się dotknąć, inni gdy byli zbyt blisko wywoływali u mnie ataki paniki. Wydawało mi się że jest moją bratnią duszą, mogliśmy rozmawiać godzinami, do dzisiaj tak jest, to jedyny mężczyzna z którym mogę porozmawiać o wszystkim, ale jednocześnie wciąż czuję że wysysa ze mnie życie.....
Wiem, że wiele z Was potępi mnie za związek z żonatym, pewnie powiecie że sobie na to zasłużyłam bo nie rozbija się związków... macie racje, ale wtedy miałam dziwny okres w życiu, każdy mężczyzna którego poznawałam okazywał się albo żonaty, albo tuż przed ślubem, zawsze jak tylko się dowiadywałam kończyła tą znajomość, tylko z Nim nie umiałam, poza tym wszyscy faceci których spotykałam chcieli ode mnie tylko jednego a on jeden nie próbował zrobić zupełnie nic, wystarczała mu rozmowa, do łóżka poszliśmy po dwóch latach znajomości..
Znamy się prawie 10 lat, wiele razy mówił o rozwodzie, wiele razy obiecywał, a ja mu wierzyłam... głupia, naiwna i zakochana za bardzo:(
Kiedy ostatnim razem pojawił się w moim życiu, obiecał ze to zrobi, ale ja tych obietnic już tyle słyszałam... poprosił o ostatnią szansę i żebym na niego poczekała, zrobiłam to i obiecałam że zaczekam do końca roku... ale to  chyba zbyt długi czas...
Na początku roku powiedział ze złożył papiery o rozwód, ale do dzisiaj nie dostał terminu rozprawy, ciągle coś się przesuwa a do mnie w końcu dociera że to się nie uda, ze każdy kolejny dzień w którym na niego czekam jest dniem wyciętym z mojego życia... I gdybym tylko potrafiła się odkochać, abo nauczyć się żyć z tą miłością nie będąc z nim...
A ja czuję że mimo tych wszystkich kłamstw ciągle jestem w stanie zrobić dla niego wszystko, a on wykorzystuje to... jest kochany, czarujący a zaraz potem robi coś przez co pęka mi serce...
Tak potrzebuję Waszego wsparcia, kogoś kto doda mi sił by zacząć od nowa... bo chce jeszcze żyć, mam 30 lat, chce mieć szczęśliwą rodzinę i męża którego będę kochała mądrze... bo jak na razie nie kochałam nikogo poza nim...

Nevretete

Problem u Ciebie, oprócz współ-uzaleznienia, polega na tym, że podświadomie masz poczucie, że tak dużo czasu i oczekiwań zainwestowałaś w ten związek, że trudno jest Ci przyznać samej przed sobą, że popełniłaś błąd. Tłumaczysz więc sobie, że łatwiej i sensowniej będzie "jeszcze trochę poczekać", skoro już tyle czekasz, to kolejny rok Cie nie zbawi, niż przyznać się że to nie miało nigdy racji bytu od samego początku.
Wstyd, bezradność i poczucie straconych lat i konfrontacja z tym są zbyt bolesne by je dopuścić do świadomości.
Błędne koło, które sama napędzasz.

Dopóki nie zrozumiesz, że nikt cię z tego nie wyciągnie, poza Tobą, dopóty swoje szczęście będziesz uzależniać od jego decyzji i będziesz czuła się coraz bardziej bezradna i nic nie warta. Potrafisz zobaczyć ten wzorzec?
Dostrzeż go i przestań uciekać przed prawdą, to będzie pierwszy krok do zmian.
A potem.. Podejmij decyzję. Pierwszą samodzielna decyzje od 10 lat. Zrób coś dla siebie, przestań sobie dowalać, bo robisz to.

Nie oczekuj od siebie, że wszystko ogarniesz w tydzień czy miesiąc. To będą małe kroczki i będziesz się cofać, mózg będzie próbował włączyć stare schematy myślenia. Ale Ty jesteś od niego silniejsza, sprytniejsza!
Porównaj to w myślach do uzależnienia od heroiny np. To ten sam schemat uzależnienia emocjonalnego.
I jak najszybciej udaj się po pomoc do psychologa.

Napisałaś to co czułaś i już. Odpisał? Wywiązała się dyskusja? Byle nie.

jak tak dzien po dniu czytam Wasze posty dziewczyny to czuje powoli naplywajaca sile, ktora pomaga mi sie wyrwac z mojego milosnego uzaleznienia...
Zawsze myslalam ze jestem ostatnia wariatka, ktora kompletnie nie radzi sobie ze swoimi emocjami a tutaj dzien po dniu coraz bardziej do mnie dochodzi, ze nie jestem sama z moim problemem
Jak na chwile obecna jestem wsciekla na siebie, ze przez dlugi czas wmawialam sobie dokladnie to o czym Elle88 pisze, ze rok mnie nie zbawi i skoro tyle juz zainwestowalam i wybaczylam to przeciez moge jeszcze jeden raz....
Czuje pogarde do siebie, ze pozwolilam sie nie szanowac.... W srodku rorywa mnie bol kiedy mysle o nim i o tym ze jest teraz z inna....
Dluga droga przede mna do osiagniecia tego co Wy dziewczyny osiagacie....

Dziękuję Dziewczyny za wsparcie Widzicie jak ostatnio pięknie było, a teraz znowu dół. Czasami się zastanawiam kiedy to się skończy, ta nauka (wiem, że chyba nigdy, ale kiedy się uczysz i nie dostajesz upragnionej 5 tylko znowu 2 to jest smutno),  czy w końcu poznam jakiś miłych i ciepłych Ludzi. Teraz to co widzę wcale mi nie odpowiada. Patrzę na pewne osoby w moim życiu i widzę jakie są zimne. Nie zawsze oczywiście, ale czasem potrafią bardzo zranić i to nie koniecznie mnie. Powiem Wam szczerze, że ten tydzień nie był zbyt udany. Widzę jak bardzo nie chcę być dawną Mną i żyć w otoczeniu zimna, ale nadal jeszcze nie widzę słońca i jest mi czasem ciężko. Chciałabym, żeby pochmurne dni się już skończyły i przyszła wiosna do mojego serca:. Jest mi po prostu smutno. Chciałabym, żeby ktoś podał mi rękę, wyprowadził na prostą. Wiem też, że to nie możliwe, że tylko chcę zrzucić ciężar odpowiedzialności na Kogoś i wiem, że to nic nie da. Że tą drogą muszę iść sama. Mam tą świadomość i wcale nie jest to łatwe. O ile łatwiejsze jest oparcie się na kimś, niedojrzewanie i liczenie na innych. A tak muszę sama sobie radzić, brać za siebie odpowiedzialność co jest mega trudne i bolesne.
Będzie lepiej Wiem to, czytam Wasze posty i to mi pomaga. Cieszę się, że Was znalazłam

U mnie jest jakieś istne szaleństwo. Jesteśmy razem 14 lat, a po ślubie 7. Jak każdy związek przechodziliśmy różne etapy. Ja niestety nie wiem czemu wróciłam do pierwszej fazy - totalnego zakochania. Nie wiem naprawdę skąd taka zmiana. Może to zasługa ciąży w której jestem. W pierwszym trymestrze byłam oazą spokoju, nie kłóciliśmy się z mężem praktycznie w ogóle, jakaś taka chodziłam spokojna, spełniona, radosna - może to na nowo uświadomiło mi jak bardzo go kocham? I znów mam motyle w brzuchu, myślę o nim w każdej minucie, nie mogę doczekać się kiedy znów go zobaczę, dążę do czułości, pocałunków, totalnie go idealizuję itd. Niestety jestem w tej fazie sama. Co doprowadza mnie do szaleństwa. Bo mąż już nie potrzebuje takiej mojej bliskości jak kiedyś. Jak szybko pokonać ten stan? Bo zaczyna mnie to wykańczać.

ps. i jak tu się wkleja emotki bo za nic nie mogę do tego dojść??

Problem w tym że z powodu braku okazywania uczuć przez mojego męża jestem zwyczajnie nieszczęśliwa. Czuję się niekochana. Prawdopodobnie to ja po prostu zaczęłam za dużo wymagać. Bo chcę czasem usłyszeć coś miłego (nie tylko: kocham cię - bo tylko to najczęściej słyszę), bo chcę być doceniona, bo chcę żeby był dla mnie czuły (nie przytulał tylko wtedy gdy po kłótni  się godzimy), chcę by czasem o mnie pomyślał (kupił kwiatek, albo czekoladkę którą lubię tak po prostu bez okazji, chociaż kwiatów to nawet przy okazji nie dostaję), czy po prostu chcę spędzić wspólnie wieczór przed tv.
To ostatnie jest bardzo trudne bo ostatnimi czasy po prostu zasypiam przy usypianiu dzieci, ale nawet przed tym nie było to możliwe. Jak dzieci szły spać to mąż zasiadał do swojego komputera, ja zasiadałam do swojego i tak każde było osobno. Oczywiście to też moja wina bo nie reagowałam na to co się dzieje a przez to wydaje mi się że mocno się od siebie oddaliliśmy.
Jeśli chodzi o dzieci to mąż mi pomaga. Bardzo. W zasadzie to ostatnio on się głównie nimi zajmuje, bo ja jestem ciągle zmęczona i śpiąca. One są jego największą miłością, i tu muszę przyznać że jest fantastycznym ojcem. W domu pomoże ale raczej tylko wtedy jak mu wprost powiem co ma zrobić np rozwieś pranie - bo sam na to nie wpadnie. Choć to akurat jest nieważne. W końcu mogę powiedzieć - korona mi z głowy nie spadnie.
Próbowałam z nim rozmawiać, powiedzieć o swoich oczekiwaniach, ale jak bym mówiła do ściany. On wszystko rozumie na opak. Jestem zazdrosna o koleżanki z pracy więc sobie ubzdurał że na pewno oczekuję że w imię miłości do mnie przestanie się do nich odzywać. Podczas gdy kompletnie mi nie o to chodzi. Chodzi mi o to żeby to dla mnie był milszy, czulszy, kochańszy niż dla innych. Żeby na mnie nie warczał jak do niego dzwonię w ciągu dnia, tylko żeby był miły przez telefon - dla koleżanek potrafi, dlaczego dla mnie nie?
W pracy potrafi jeść z kolegami i koleżankami codziennie wspólne śniadania. W domu? W zasadzie każdy je posiłki osobno. Wyjątkiem jest obiad, ale wtedy i tak na ogół dzieci siedzą przed tv (tzn już nie bo skończyłam z tym procederem), a mąż odpala komputer. Kiedyś jadaliśmy wspólnie śniadania i kolacje, ale to trwało krótko. Szkoda. Muszę znów zacząć tak robić. Bo teraz to wygląda tak że dzieci jedzą kolację osobno, przy własnym stoliku a my przy dużym stole siedzimy i wtedy od razu mąż siada przy swoim komputerze. Choć prawda jest też taka że rzadko się zdarza że jadamy posiłki w jednym czasie.

Czuję się ogólnie źle. Chciałabym poczuć się dla niego najważniejsza, a na to nie mam co liczyć. Najgorsze jest to że uzależniłam swoje życie od męża (niestety tak już mam). Nie mam własnych znajomych, własnych pasji. Żyję jego życiem. Gdyby mnie zostawił zostałyby mi tylko dzieci. Nawet nie miałabym komu się wyżalić, bo wszyscy wspólni znajomi są w zasadzie jego znajomymi.

Och. Dobrze jest wyrzucić to z siebie.

Miło usłyszeć że nie tylko ja tak mam . Już dochodzę do wniosku że za dużo książek się naczytałam. Np Greya. On tak ją kochał - do szaleństwa. Miło byłoby się tak choć przez chwilę poczuć.
No ale cóż. Nie każda widocznie jest tego warta.
Po urodzeniu dziecka postaram się znaleźć sobie jakieś własne zajęcia poza domem, może poznam jakieś nowe mamy z osiedla, jakieś zajęcia dla matek z dziećmi, albo jakieś zajęcia popołudniowe jak będę mogła zostawić dzieci z mężem.
A póki co jeszcze pracuję, a jak już pójdę na zwolnienie to wyjadę z dziećmi do dziadków na działkę - krótkie rozstanie też może nam dobrze zrobi.

Zgadzam się z ryba81
I nie bój się o to, że mąż cię zostawi i zostaniesz sama z dziećmi. Jesteście tyle lat razem, pomimo różnych wzlotów i upadków, że przetrwacie wszystko. A z koleżankami to jest tak, że faceci są dla nich mili, bo one nie są wymagające, nie oczekują wiele, doceniają, są wyrozumiałe, a z żonami bywa różnie. Bywają niezadowolone, narzekają, wymagają, płaczą, oczekują wiecznej uwagi...

A co mówi twój mąż?

Myślę, że powinnaś mu dać trochę luzu. To kosztować cię będzie dużo energii, potrzeba cierpliwości i czasu. Poza tym, zacznij sama sobie sprawiać drobne przyjemności z przyjemnością
Nigdy nie wiadomo jak będzie i co nas w życiu spotka, ale teraz jest dobrze i ciesz się tym co jest.
A w książkach to czasami autorów fantazja ponosi życie w realu, to dopiero życie

Limika. Przeczytałam twoj wątek a niskiej samoocenie .
Troche to smutne ale prawdziwe i nie znaczy ze tak ma byc dalej

Nie akceptujesz siebie a za pomocą meza chcesz podbudować swoja samoocenie .
On cie akceptuje bo jest z toba. Narazie zostaw go w spokoju. Nie marudz , nie pytaj czy mu smakuje , czy ładnie wygladasz odpowiedzi juz znasz . Im wiecej bedziesz marudzić tym bedzie gorzej miedzy wami. Dla tego bedziesz maruda a jak ci cos odpowie to potraktujesz ze powiedział to bo zapytalas
Wiesz jak to jest wymagamy od kogoś a nie wymagamy o siebie.

Nie stoję po stronie meza.

Czy pracy tez jestes taka uśmiechnięta dla swoich współpracowników jak twoj maz dla swoich . Pewnie tak . Dlatego juz wiesz dlaczego on tak rozmawia sympatycznie przez sekundę z koleżanka czy kolega z pracy . A w domu pewnie juz jestes inna.

Wiesz sama ile rzeczy ci sie w tobie nie podoba. Nie zrzucaj tych flustracji na niego tylko poprostu zmień te rzeczy.
Idź na ten angielski  nie czekaj na potem , po ciąży itp masz cel egzamin po porodzie bedzie gorzej bo przy noworodku sama wiesz ile jest roboty .
Kiedyś biegałas- po ciąży zapisz sie na jakis niewiem półmaraton , maraton. To zmotywuje cie do treningów bo jak sie zapisałas to trzeba to zaliczyc a do tego spadniesz z wagi i to tez jest twoj cel.
Teściowa - jesli maz lubi jej jedzenie - zadzwon do niej i normalnie po ludzku zapytaj jak robi dana potrawę. Ja tak zrobiłam i teraz moje lepiej mu smakuje a teściowej jest troche głupio
Uczen lepszy od mistrza

To wszystko podniesie twoja samoocenie w twojej głowie i bedziesz sama do siebie sie uśmiechać . Uśmiech jednej osoby prowokuje uśmiech drugiej
I tak małymi swoimi celami do przodu.
To naprawdę nie jest trudne .
Wymuszanie na mężu komplementów i tak nie daje skutków bo mówi to na odczepnego a ty chcesz aby to było szczere. Daj mu podstawy aby tak było .
On cie zna taka jaka jestes teraz ale jesli zmienisz siebie zmienisz twoj obraz w jego głowie i myśleniu o tobie .
Jak chcesz to napisz ma priv .
A jeszcze jedno . Jak często ty chwalisz swojego meza ? Za co kolwiek ? Za powieszone pranie

Mam podobnie jak Twoj mąż. Tzn wole krytyke, byc stac sie lepszym i nie traktuje tego jako atak (no chyba ze jakos wywrzeszczany i mowiony tonem jako dogryzanie). Jakbys tez tak umiała, to zycie byłoby prostsze. No ale jestes maksymalnie niedowartościowana/uzalezniona. Nie ma w tym winy nikogo poza Tobą.

Ryba dziękuję za wsparcie.

Thepass, dziękuję - to było jak gwóźdź do trumny.

Do thepass to była ironia. Gdyby nie to że mam dzieci które są dla mnie całym światem to nie wiem co bym w tej chwili ze sobą zrobiła, kiedy znów dowiedziałam się że to wszystko moja wina.

Cóż ja jestem winna temu że mam taką niską samoocenę? Sama się o to nie prosiłam. Wybieram się do psychologa żeby to zmienić, choć oczywiście mąż już zaczyna w tym temacie ze mnie drwić.

I czy do cholery ja naprawdę tak wiele od niego wymagam?
Czy skoro jesteśmy razem i razem mieszkamy i wychowujemy dzieci to mam prawo oczekiwać jego pomocy w tych dziedzinach? Mam. To oczywiste. To dlaczego nie mam prawa oczekiwać zaangażowania w nasz związek?
Czemu ja mam spełniać jego zachcianki (głównie łóżkowe), żeby było mu dobrze, a on moich emocjonalnych nie może? Sam kiedyś mnie straszył że jak facet nie dostaje w domu tego czego mu potrzeba to znajduje inną. Dlaczego to nie działa w drugą stronę?

Ja naprawdę nie oczekuję wiele. Tylko ODROBINY uwagi i zainteresowania. Tylko ODROBINY.

Dlaczego koleżance z pracy może kupić kwiatek na urodziny od tak, od siebie bo mu jej szkoda, a o mnie nie może tak pomyśleć?

Dlaczego ja muszę być skazana tylko na ciągłe krytyki i "miłe" odzywki z jego strony? (Tu dodam że sama kiedyś potrafiłam się do niego niewłaściwie odezwać, ale to już przestałam. On nie.)

I chociaż staję na głowie żeby było dobrze to tylko usłyszę, że nie można na mnie liczyć, że sama nic nie robię w domu itd

A jak się kłócimy to nie odpuszcza. Nawet jeśli akurat jestem w ciąży i nie powinnam się denerwować albo jak idę do szpitala na operację. Wtedy też nie odpuszcza. Olewka totalna i nie ma go wtedy przy mnie kiedy tak naprawdę go akurat potrzebuję
.
Dlaczego jak mi co dolega to jestem hipochondrykiem a jak jemu coś dolega to jest NAPRAWDĘ mu coś dolega.

Dlaczego jak on jest chory to leży w łóżku, a jak ja jestem chora to zażyję prochy i muszę dalej sprzątać, prać, gotować?

DLACZEGO?

Bo się na to zgadzam....

Masz rację thepass... to moja wina...

Problem tzw. winy proponuję pominąć. Nie tędy droga do uzdrowienia.

Lamilko, w Twym ostatnim poście przykuły mą uwagę te sformułowania:

Czemu przybierasz tak karkołomną pozycję? Czemu jego dobro przedkładasz nad własnym? Czemu jego cenisz bardziej niż siebie?

Nie musisz. Podejmujesz decyzję, że robisz to niezależnie od okoliczności. Że, znowu, ktoś inny ma większe prawa niż Ty.

Dlaczego się na to zgadzasz? Jakie (tak, wiem, to szokujące pytanie) masz z tej zgody korzyści?

Edit:
Ooooooooooo! Jak widzę, moje zdanie robi karierę.