Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Jesteś mu winna podziękowania za tę jego decyzje.
Dziś zapewne jeszcze tego nie rozumiesz. \
Wiem, na początku boli wychodzenie ze współuzależnienia.
Potem jednak nie można już sobie wyobrazić wspólnego życia z kłamcą, oszustem, oprawcą.
   
Tak jest właśnie ze mną.

Żałuję, że nie odeszłam od męża wiele, wiele lat wcześniej.
Trudno, lepiej późno niż wcale
Dzisiaj nie wyobrażam sobie życia przy jego boku.
I nadal nie rozumiem jak mogłam tyle lat żyć z tym człowiekiem.

Lubię swoje obecne życie.
Jestem zupełnie inną osobą.
Nie mam dołów, nie ma we mnie strachu, zahamowań.
Nie ma tych wszystkich złych uczuć ( i stanów), które towarzyszyły mi przez długie lata małżeństwa.

ON ? on jest tylko koszmarnym wspomnieniem.

Zapomniałam już jak to jest kiedy z emocji zaciska się gardło a całe ciało trzęsie febra.
Zapomniałam jak smakuje upokorzenie, poniżenie, zazdrość.

Znalazłam swoją drogę w życiu.
Mam znajomych i przyjaciół .....odzyskałam stare znajomości, zdobyłam nowe.
Uporządkowałam zaległe sprawy ( a zostawił niezły bałagan !)
Znowu mam hobby, zainteresowania ...... umiem cieszyć się na nowo życiem.

Wszystkiego dobrego życzę ci Liwio.
Trzymaj się cieplutko

Dziękuję Zosiu.

Bardzo chciałabym kiedyś powiedzieć tak jak Ty. Mam nadzieję, że kiedyś podziękuję mu za to , że odszedł. Tym bardziej, że ostatnio dał spokój z wyznaniami miłości. Może kogoś ma, może w końcu dotarło do niego, że to nie miłość, tylko pozostałości przywiązania....

Trzymaj się Zosiu

........kkzb mają skłonność do "dopasowywania" się do faceta. My marzymy o byciu kochaną. Chcemy ZA KAŻDĄ cenę być kochane. KKzb będzie nadskakiwać, wyręczać, poddawać się - chcemy zasłużyć na miłość. Zmieniamy się ! Stajemy się ( w moim przypadku) nie partnerką tylko kurą domową. No mamy też swoje wymagania. Żądamy poszanowania za zmianę siebie (:)), żądamy aby i on się zmienił. I przeżywamy tysiące rozczarowań, bo nasze żądania nie są spełniane.

1. Prosisz, by nie robił tego co cię irytuje.......chcesz go zmienić ? Ważniejsze pytanie, to czy on chce się zmienić ?
2. Twój chłopak twierdzi, że masz czas na zastanawianie się nad zmianami ? A on nie ma czasu ? CZasu czy chęci ?
3. Masz pretensje, że nie dzwoni .....hmmmmmm...nie dzwoni, bo nie czuje takiej potrzeby i o to nie możesz mieć pretensji. Masz za to dowód, że on nie potrzebuje tak częstego kontaktu z tobą. Nie przymuszaj go do tego czego on nie chce ! Nie próbuj zmieniać go !!!  i pamiętaj tylko siebie zmienić możemy !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
4. Jak mądrze postępować ? Tego nie da się powiedzieć w kilku zdaniach. Tego nie da się zrozumieć po kilku zdaniach. Nie istnieje expresowa terapia.
Po wielu lekturach, po przeczytaniu tego wątku powinnaś już wiedzieć, może nie wszystko, ale wiele
5. Chcesz zmienić swoje chore podejście ? A co zrobiłaś w tym kierunku do tej pory ? Ile już pracy w to włożyłaś ?
6. Naprawianie zacznij od zrozumienia swojego problemu i czytania np. forum

Napisałaś jedno piękne zdanie :

"ZDAŁAM SOBIE SPRAWĘ, ŻE GDYBYM SAMA NIE POZWOLIŁA SIĘ TAK TRAKTOWAĆ NIGDY TAK TRAKTOWANA BYM NIE BYŁA."

Dobrze, że już to wiesz

Nieodbieranie od niego telefonów ma być gierką, rozgrywką .... zgadłam?

Kkzb to mała nieporadna dziewczynka.
Dzieci boją się życia, ciemności, samotności.
Dzieci inaczej postrzegają świat .......

Zgadłam kochana ! To gierka ! To pokazanie mu, jak piszesz, "że mogę być zajęta". Nie jesteś tylko pokazujesz, że możesz być i myślę, że nie jesteś szczera sama ze sobą i nie chodzi o pokazanie, że jesteś zajęta . Myślę, że chodzi o to, by zatęsknił, zaniepokoił, poczuł niepewność. Myślę, że kiedyś przyznasz mi rację .

Mądra jestem ? nic z tych rzeczy ! Dopiero uczę się mądrości. Jestem na etapie raczkowania.... no może stawiania pierwszych samodzielnych kroków.

Jesteś bardzo młoda i szkoda mi ciebie. Ale widzę światełko w tunelu. Światełkiem jest twoje wejście na forum, co świadczy iż dostrzegasz problem.  Czy wykorzystasz swoją szansę dorośnięcia i zmian ? Wszystko w twoich rękach.
Ja weszłam na forum przez przypadek. Nie zdawałam sobie sprawy, że mam duuuuży problem i jestem losowi wdzięczna za ten przypadek Jestem też wdzięczna kobietom poznanym na forum, bo tylko dzięki nim ( no i jeszcze ciężkiej własnej pracy) jestem tu gdzie jestem.

Też kiedyś myślałam, że wystarczy powiedzieć do swojego odbicia, kocham .
Nie wystarczy !
To trzeba czuć !!!!!!!!!
Kochanie siebie to mądre, dojrzałe życie.
To między innymi szanowanie siebie, szczerość z samą sobą, patrzenie na świat realnie. Patrzenie na sprawy jakimi są a nie jakimi chciałybyśmy, by były. To pewna sztuka, która może się udać.

Masz dużo wolego czasu ?
To świetnie !
To znaczy, że szybko uporasz się z setkami tych stron (stron tego wątku).
To wspaniała i pouczająca lektura.
Do dzieła więc !

Pomagają ci moje słowa.......aż uśmiechnęłam się do ekranu laptopa i twoich słów.
Super !!!!!!!! jestem winna pomoc.
Ja ją tu dostałam i spłacam tylko swój dług
Jeśli po moich słowach coś w tobie drgnie ........to mój sukces (udana spłata raty długu) a twój wstęp do sukcesu.

Kiedy trafisz na moje pierwsze i kolejne wpisy to się zdziwisz   
Nie byłam taka silna, dzielna, świadoma jak dzisiaj.
Kiedyś nie wiedziałam, że można siebie kochać
Kiedyś nie zdawałam sobie sprawy, że aż tak bardzo siebie nie kocham.

Powodzenia kochana

No cóż, łatwo komuś doradzać. Dziś ja mam gorszy dzień. Znów przez byłego męża....:(
Pracuje za granicą, czasem przyjeżdża. Pisze przynajmniej kilka razy w tygodniu...bywa, że wyznaje miłość, żałuje, wie jak źle postąpił i te inne dyrdymały. Nie kocham go, ale od czasu do czasu rusza mnie to co pisze, nie mam pojęcia dlaczego?! Wczoraj przyjechał na weekend, zawzięcie udaje , że nikogo nie ma, a moje dziecko poszperało mu w telefonie i okazuje się, że jest z kimś-sms, zdjęcia. Wczoraj od 11 rano córka czekała na info od niego, bo obiecał, z odezwie się kiedy przyjedzie. Odezwał się po północy...na noc nie był w domu (u rodziców), był u niej. Córkę oszukał, że spał w domu. Do dziś 13 nie było z nim znowu kontaktu. Potem odezwał się. Przyjechał z kwiatem na nadchodzący dzień kobiet. Ostatnio nawet na walentynki dostałam Ale za chwilę znów usłyszałam, że przeze mnie pił, że go nie akceptowałam, że byłam leniwa, wyszło, że przeze mnie miał "koleżanki", jednym słowem WSZYSTKO MOJA WINA
Najgorsze jest to, że za każdym razem jak wraca znów coś wychodzi. Pisze do mnie o miłości, nie mogę się opędzić, a ma kogoś na boku. Po co on to robi? Po co? Po co psychicznie mnie dręczy, skoro kogoś ma?! Czy zawsze będę musiała to znosić?

Ja tego nie chcę Wielokropku. Choć być może zwyczajnie podświadomie chcę wiedzieć co u niego? ! Może po to by mieć satysfakcję, że jednak nie jest mu łatwo kogoś pokochać, nie wiem sama. Jednakże z drugiej strony boję się, że jak będę milczała to znów zacznie się przy najmniejszej okazji zarzucanie, że to moja wina, bo on teraz taki dobry, zmienił się itp. I tego chyba zwalczyć w sobie nie umiem   ale nie ukrywam, czasem tak mnie zmanipuluje, że wybucham i wtedy nie liczę się ze słowami w ogóle, wiem, że wtedy on cierpi! Powiedziałam mu nie raz, że nic z nas już nie będzie, że kochałam go jak był normalnym facetem, nie zdrajcą, oszustem i pijakiem, że teraz to już nie mamy o czym rozmawiać! Dziś napisałam bardzo wymownie po raz kolejny, że nie chcę go więcej widzieć, że ma mi się nie pokazywać na oczy....może zadziała. W końcu ma kogoś...kogo znów najwidoczniej kłamie.
Owszem, niepotrzebnie się zastanawiam nad nim. Ale boli, gdy ktoś wciąż drąży i drąży coś, co wydawało się, że już dawno skończył!

Dzień dobry wszystkim.
Liwio niewiele się zmieni w twoim życiu, jeśli nie zaczniesz siebie doceniać i kochać. Odetnij przeszłość i zacznij żyć dniem dzisiejszym. Myśl o przyszłości z pozytywnym nastawieniem.
Mężczyźni nie lubią kobiet niezdecydowanych, zrzędliwych, małych księżniczek, wiecznie niezadowolonych, leniwych. Zresztą, nie tylko mężczyźni.
Obwiniać siebie i innych można całe życie, tylko po co? Po co żyć wieczne w klatce wypełnionej po brzegi samymi negatywami?
W życiu jest miliony różnych sytuacji, nie wiadomo jak będzie, ale w dużej mierze zależy to od nas samych. Życie jest krótkie, szkoda czasu na tkwienie w miejscu.
Popracuj nad sobą, zaufaj sobie, uwierz w siebie, doceń siebie, ušmiechaj się i ciesz się z każdego dnia! Będzie dobrze

Co masz zrobić, by się odciąć od niego? Jak to zrobić?

Wielokrotnie podobne pytania zadawałaś i wielokrotnie na swe pytania dostawałaś odpowiedzi. Wszystko już wiesz. Wiesz, że te Twoje 'korzyści' prowadzą Cię w bagno, które co prawda znajome i ciepłe, ale śmierdzące i bardzo grząskie. Wiesz co zrobić, by w bagnie nie tkwić. Wiesz co zrobić, by być niezależną. Podejmujesz jednak inne decyzje i to one świadczą o Twej motywacji. Bo to - też o tym dobrze wiesz - czyny, nie słowa są ważne. Po co więc ta gra? Dla kogo? Przed kim? Kogo chcesz w nią wciągnąć?

Twój związek z mężem nie był toksycznym, on takim jest nadal - tutaj nic nie uległo zmianie.

Wielokropku, zdanie o bagnie wymownie pokazuje moje życie. Miewam niestety "załamki", dlatego napisałam...Dziś miałam dzień przemyśleń, kolejnych...masz rację, wiem co mam robić, lecz czasem potrzebuję "wstrząsu", otrzeźwienia, wyjścia letargu , w który wpadam dzięki sobie. Na szczęście zdarza się to już rzadko.

Nie chcę w nic grać, ale robię to jeszcze. Mimo wszystko zadowolona jestem z moich postępów, niby małymi krokami, ale już wiele osiągnęłam w porównaniu do gruzów, w których leżałam.

Anstawio...nie wiem, dlaczego, ale źle mnie oceniasz, choć każdy ma prawo do swojej opinii. Szanuję ludzi, zawsze wychodziłam z założenia, że nawet w najgorszym typie, znaleźć można odrobinę dobra, więc skąd Twoje stwierdzenie, że nie szanuję?! Owszem, z szacunkiem do własnej osoby bywa , że mam kłopot, jak widać, ale stale nad tym pracuję. Po za tym nie gram na nikogo uczuciach-ten facet wie o mojej sytuacji, o byłym mężu, to m.in. mój przyjaciel, wie jak wszystko u mnie wygląda, wie co czuję do niego, tak więc kolejna rzecz, w której nie masz podstaw by twierdzić, że gram na czyiś uczuciach. Szanuję go - dlatego wie o wszystkim!

Napisałaś, że chodzi o uczucia mężczyzny z którym się widuję....mniejsza o to. A uczucia mojego byłego męża - proszę Cię, to on w większości gra na moich pisząc, że sobie coś zrobi, że kocha itd, a na boku jest z kobietą. To trzeba mieć tupet i umiejętność manipulacji i chęci pozostawienia sobie otwartej furtki. Reagowałam atakując go, bo inaczej nie potrafiłam na jego zdania o miłości, o targnięciu się na życie, o poprawie...za dużo złego mi wyrządził bym reagowała na to ze spokojem i bym wierzyła w cudowną przemianę. On jest wolny od dawna. Nie trzymam go na psychicznym sznurku, to on podjął decyzję o rozwodzie, a więc dał wolność nam obojgu, jednak jak zwykle nie zwracając uwagi na konsekwencje. Jestem kzb, jak widać nadal z niektórymi sprawami mam kłopot swój własny. Jak mądrze napisała Wielokropek - byłam w toksycznym związku, jestem nadal, choć na odległość i po rozwodzie, dzięki temu , że nie odcięłam się od niego tak jak powinnam. On jest jeszcze większym manipulatorem niż ja, podjudzaczem, aktorem i wszystko razem. Toksyczność maksymalna.

Liwio, wiesz, czemu Twój eks mąż mówi Tobie różne rzeczy? Bo... słuchasz tych wszystkich rewelacji. Gdybyś po zorientowaniu się (a na to potrzeba bardzo niewiele czasu), że rozmowa nie będzie dotyczyła dziecka, przestałabyś go słuchać, to on gadałby do ściany. I te wynurzenia szybko znudziłby mu się.

Kilka uwag.

Przeczytaj swój ostatni post. W dużej mierze jest poświęcony... Twemu eks mężowi, nie Tobie. Na jego zachowanie (to też wiesz) nie masz bezpośredniego wpływu, na swoje masz. Po co więc zajmujesz się czymś, co od Ciebie nie zależy? Czemu nie zajmiesz się czymś, na co wpływ masz?

Nic nie musisz. Możesz. Możesz na zachowania swego eks'a reagować inaczej, możesz reagować tak, jak do tej pory. Możesz swe zachowanie zmienić, możesz nie zmienić.  Nic nie musisz. Nic nie powinnaś. To Ty decydujesz o swoim zachowaniu, o tym, czy jesteś niezależną, czy słuchasz wynurzeń eks'a.

Proponuję, byś 'muszę' zmieniła na 'decyduję się'. Niby drobna różnica, ale zmiana w motywacji olbrzymia.
Ja - zaproponowałam, Ty - podejmujesz decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu owej propozycji.

Nie jest dobrze
Nie mam sił. Już nigdy nic nie będzie takie jak było. Najlepsze lata poświęcone jemu uciekły mi między palcami. Miało być dobrze, miała być miłość na zawsze. Nie wyszło. To moja porażka, może nie dałam z siebie tyle co mogłam. Dziś łzy same napływają mi do oczu. Ostatnie wydarzenia spowodowały, że nie mam sił. Może to ja byłam do bani, może to ja nie kochałam go jak chciał, może za dużo chciałam jak wierność i normalność to dużo.
Nie ma sił na nic, ani na przyszłość, ani na teraz, na nic, mam dość podnoszenia się z gruzów. Robię to na okrągło od średnio 5 lat,jak długo jeszcze można. Czuję, że to bagno będzie ciągnęło się za mną całe życie. Kiedy powiem "jest dobrze" za chwilę dzieję się "źle" jak na zawołanie.
Dziś zastanawiałam się już nawet po co właściwie żyję? Do czego? Żyję , bo mam dziecko i ona jest dla mnie powodem, nic więcej.....inaczej mój świat skończył by się już dawno.......

Liwia

Nie bardzo się orientuję w Twojej sytuacji, ale rozumiem, że jetseś już po rozwodzie z męzęm. Nie rozumiem więc,  nad czym ubolewsz. To tak, jakbyś dostala wypowiedzenie i stala pod drzwiami swojej bylej  firmy. Zycie ucieka, spotykasz się z kimś. Gdyby ,mnie mój byly tak nękal, zlozylabym doniesienie do prokuratury. Jakie wyrzuty sumienia? O czym Ty piszesz? Już nic nie ma, a Ty tym żyjesz. Niczym. Zycie jest krótkie Szkoda go. Pomyśl o tym.

LIWIO !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ja byłam w związku 26 lat!!!!!!!!!!!!!!!!!! Połowę swojego życia i nie mogę powiedzieć, że je zmarnowałam. Urodziłam dzieci, które kocham bardzo (ale nie jestem uzależniona od tej miłości). Przeżyłam złe, ale i dobre chwile. Było jak było - rozdział zamknięty! Liczy się tu i teraz!
I dziękować Bogu, że nie jest jak było (ja mu dziękuję). Na zawsze, realna jest miłość, gdy są więzi krwi. Bezwarunkowo kochamy rodziców, dzieci i siebie. Inne miłości są przelotne! Kocha się raz, potem drugi i trzeci i znów -to słowa piosenki, bardzo prawdziwe słowa. Nie dotyczą jednak osób z więzią krwi - te kocha się do grobowej deski. A mąż to nie rodzina . W nim krew jest zupełnie nam obca!
Ty rozstanie traktujesz jako porażkę, ja jako coś najlepszego co mnie w życiu spotkało ...... hmmmm ....jak różnie można reagować na rozstanie z niefajnym mężem...... hmmmmmm.............
A co mogłaś dać jeszcze? Dałaś mu rękę, uczciwość, wierność i dziecko. Wiem, że dałaś mu też dach nad głową. Co jeszcze mogłaś dać?????????????
Nie żyjesz dla dziecka a przynajmniej nie powinnaś dla niego żyć. Ono też odejdzie - będzie dorosłe i będzie chciało być niezależne. Żyjesz dla siebie !!!!!!!!!!!!!!! a życie jest cudowne. Doczytuję się w twoich słowach DEPRESJI.
KOCHANA, MARSZ DO LEKARZA PO LEKI !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! I TO JUŻ, NATYCHMIAST !!!!!!!!!!!!!!!
Ja brałam w najgorszych chwilach lek poprawiający nastrój. POMAGAŁ!!!!!!!!!!!!! I dodać muszę, że depresja jest chorobą prowadzącą do ŚMIERCI!!!!!!!!!!!!!! ŚMIERCI SAMOBÓJCZEJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ja tez w pewnym momencie nie widziałam sensu życia. Zrezygnowałam z siebie. Dziś pewna jestem miłości do siebie. Wczoraj uświadomiłam sobie, poczułam, że właśnie tak jest. Można więc podnieść się z gruzów, odbić od dna. Nie radzisz sobie? To sygnał, że pomoc na forum jest za mało skuteczna. Skuteczną dostaniesz u lekarza. I nie ma co się wstydzić wizyt u psychologa, psychiatry. Pomóż sobie Liwio. Zasługujesz na spokojne i fajne życie.
Twoje dziecko niczym nie zawiniło, by wychowywać się pod opieką nieszczęśliwej mamy! Marsz do lekarza po radość i uśmiech! Pomóż sobie Liwio i daj córce radosną i fajną mamę!

Dziewczyny ! Jaka jestem szcześliwa ze Was znalazłam.  Wariuję. Nie wiem co jest dobre, nie wiem co jest z zle. Nie umiem określić czy to ja jestem psychoczna czy mój mąż. Od lat kiedy mówię co widze , on mi wpiera cos innego , od lat kłamie a kiedy przyłapuje go na kłamstwie przypartu do muru mówi - ze to moja wina bo sie bał mi powiedzieć . Od lat proszę, tłumaczę, awanturuję się , szantażuję . Tak ! Tez manipuluję bo kocham za bardzo i chciałabym zeby było jak z bajki . Wczoraj w skrzynce zobaczylam wezwanie do zapłaty 47 000 zł . Wziął kredyt , nie powiedział , stracił pieniadze . Wczoraj kiedy odrętwiała leżałam i zastanawiałam się - co ja tutaj robie , zaczął sie pytac CO ON TERAZ MA ZROBIĆ ? kiedy odpowiedziałam zgodnie z prawdą - nie wiem powiedział , ze juz kręcę aferę i panikuje , przyniósł z piwnicy materac , połozył sie spac u dzieci w pokoju. Obraził się ! No normalnie sie obraził, ze nie powiedziałam mu co on ma robić . Od trzech lat myslę o rozwodzie ale od trzech lat wyszukuje coraz to nowe wymówki : ze dzieci i zabiorę ojca ( ojcem jest dobrym , dzieci go lubią ) , ze nie dam rady finansowo , ze co z mieszkaniem i gdzie bede mieszkać . Czy mozecie dac mi siłę , ze da się ?

Dziewczynki kochane. Czytam po kolei posty i ucze sie od was i na waszym doswiadczeniu jednak na dzień dzisiejszy sprawa jest pilna i potrzebuje wsparcia. Nadal nie do konca wierze, ze mój " nie związek "  to nie moja wina . Kiedy patrzę w przyszłośc ... oszukał mnie na samym początku związku bo bedąc ze mna , kladąc sie ze mna do łózka - miał inną . Upokorzył mnie przeokrutnie kiedy zostawił mnie przy stoliku w knajpie bo weszła Ona i jakby nigdy nic nie zamierzał juz do mnie wrócić . Wstrząśnieta byłam ale  wytłumaczyłam , ze musi sie odegrać za czasy kiedy ja kochałam kogos innego i spotykałam sie z nim . Tylko ze ja go nie kłamałam . Wiedział ze próbuję układac życie na nowo. Wybaczyłam . Jestem dobra w wybaczaniu . Potem zamieszkalismy razem ale ... przychodził pijany w nocy , nie miało znaczenia ze śpie i musze wstac rano do pracy - włączał telewizor i zaczynało sie zycie.  Stracił prace, zostawił mnie z kredytami - no bo co on ma zrobic , co nie ? przecież nie jego wina ze stracił pracę . Ja zeby wyzywic nas, pospłacac kredyty, zapłacic za wynajete mieszkanie - brałam pozyczki, które ciagneły sie za mna w nieskonczonośc bo przeciez to moje pozyczki i moja decyzja ze je wziełam, nie? Potem po cichacz wział pozyczke - zaraz przed slubem i wydał wszystko. Znalazłam dokument . Byłam zdziwiona tym ze mieszkając ze mna nie podejmuje takiej decyzji razem. Powiedział ze to ostatni raz. Zakup wspólnego mieszkania było moja inicjatywa . To ja praktycznie załatwiłam wszelkie formalności - on poszedł podpisac umowe o kredyt. Juz nie było fajnie . Umierała moja mama a on juz był moim męzem . Nie przytulił ani razu kiedy myslałam ze umre z zalu . Powiedział, ze nie wiedział jak . Nie odwiedzil  mojej mamy w szpitalu . Zaczęłam go zdradzać . Urwało sie gdy zaszłam w ciąze . Urodzona córka i wiecznie kłótnie  o dzielenie obowizków . Pracował na dwa etaty . Fakt. Był zmeczony ale ja nie chciałam dopusic do tego zeby go wyautowac z opieki bo zmęczony . Jakbym go wyaktowała wtedy to pewnie miałabym go wyautowanego do dzisiejszego dnia . Powrót do pracy . Powrót do romansu . Drugie dziecko . Mysle ze ze związku pozamałzenskiego jednak on o tym nie wie. Poczucie winy z tego powodu mnie przygniata ale trzeba zyć . I chyba to poczucie winy spowodowało ze wybaczam wszystko bo ja zrobiłam cos niewybaczalnego. Przypadkowo dowiedziałam sie ze zadłużył rodzine na 60 000 zł. Wpadł w petle kredytowa . Z jednej pracy go wywalili - bo kradł . Nie wiedziałam nic o tym . Pytałam skąd ma pieniadze na kupowanie sobie i dzieciom ( Ja nie dostałam nic) takich drogich ubrań . MA ! - odpowiadał . Miał z kredytów . jest pedantem. Ciagle sprzata i wszczyna awantury ze porzadek nie jest zachowany a on sie tyle nasprzatał . Dziewczyny ... milion takich przykładów . Milion . Ale ja go zdradzałam ... moze on to wyczuł ze nie kocham go wystarczająco mocno ? moze to wszystko moja wina ? Jego mama powiedziała mi ze on te kredyty wział bo ja jestem taka wymagająca . Czy to moze ja jestem psychofagiem?

No cóz... Byłam tak podła i okropna ze kiedy zorientowałam sie ze są długi to notarialnie rozdzieliłam majatek . Finanse to juz naprawde pikus w tym wszystkim. Najbardziej mnie boli moje własne samopoczucie i brak perspektywu. Jestem wkręcana ,ze wszystkie oszustwa , kłamstwa - to moja wina bo mi nic nie mozna powiedzieć a agresywne zachowanie, przeklinanie to obecnie - wynik zestresowania tym wszystkim . Jak tak pisze to sama w to nie wierze gdzie ja jestem

Witaj matko-wariatko...

Witajcie dziewczyny. Jest troszkę lepiej.
Poczucie winy mnie zabijało. Najgorsze, że tak na prawdę zaczęłam czuć się tak "dzięki" jego wymówkom w niedzielę. A przecież wiem, że robiłam wszystko co mogłam dla tego związku zrobić. Wiem o tym, ale siła jego słów jest chwilami dla mnie tak ogromna, że się zaczyna wracanie do wszystkiego w mojej głowie.
Przez ostatnie 2 lata, gdy byliśmy ze sobą, naprawiłam szczegóły w sobie o których mówił, które mu przeszkadzały, nigdy nie chciałam by zarzucił mi, że jest coś nie tak, bałam się tego strasznie. Nie byłam ideałem, jak któraś z Was wspomniała, ale starałam się nim być. Ale tylko ja walczyłam, ja wydałam 5000 żeby schody zrobić, zawoziłam, odbierałam kiedy potrzebował, do 12 spał, nie pracował, pił, u kobiet szukał akceptacji, bo u mnie nie miał i wszystkiemu ja byłam winna Tak naprawdę wiem, że mamy różne oczekiwania, różne spojrzenie na życie, nie akceptowałam wiele u niego-to fakt, zawsze miał swoją filozofię i często zdarzało się, że ja mówiłam o jednym , on o drugim. Teraz nawet dowiedziałam się, że problemem było to, że przez jakiś czas on w soboty robił rano zakupy, a ja spałam do 10.....każdy powód jest dobry do rozwodu jak widać. Mam czasem wrażenie , że mój były mąż pastwi się psychicznie nade mną. Mam wrażenie, że chce mieć kontrolę nade mną i mieć zawsze otwartą furtkę w razie gdyby mu nie wyszło z kolejną dziewczyną. Sama na to pozwoliłam.

Napisałam, że żyję dla dziecka, tak, żyję. Ale nie jestem jej uczepiona. Wiem, że jest indywidualnością jak każdy z nas. Wiem, że kiedyś może wybierze życie w innym mieście itd, ale póki co ona daje mi siłę największą, bo nie chciałabym by ojciec ją wychowywał.
Mobilizacją jest dla mnie moja praca, ona też ma duże znaczenie.

Depresja - tak. Przeszłam załamanie nerwowe, brałam leki. Teraz radzę sobie, ale tak jak widzicie - ma miejsce jedno zdarzenie, mam słabszy czas i wszystko pada na łopatki Pozwalam na to, sama na to pozwalam ......

Wstawianie linków do innych stron naprawdę jest na forum niedozwolone.

Matka-wariatka a może ty jesteś typem kobiety, która sama nie wie czego chce?

Liwio, jeżeli dwa lata się starałaś i nic z tego nie wyszło, to może czas wyciągnąć z tego wnioski?
Podejrzewam, że starałaś się dla niego, żeby się zmienił, stąd twoje rozczarowanie. Ale mogę się mylić.
Schody masz chociaż fajne ))

Dziękuję dziewczyny....

Żołądek ściśnięty, ale już mniej.
Były mąż już nastawiany przez nową dziewczynę. Przez skypa córka dostała opieprz, że zaglądała w jego telefon, że na pewno mama każe jej grzebać (żenada) , że jeśli dożyje do jej 18stki to jej powie jak to było,że się wszystko rozwaliło między mną a nim (oczywiście z całą moją winą jak znam życie), że ją kocha-i wymaga by córka też mu to mówiła.......Zawsze tak działa jeśli nie odzywa się do mnie, jeśli mnie nie może zbesztać, pognębić....
Wczoraj dowiedziałam się o długach exa, po raz kolejny (jego rodzina od czasu, gdy dostrzegli jaki on jest -przyznała mi rację i utrzymują kontakt ze mną). Ogólnie przepił, przetrwonił nasze wspólne pieniądze. Od kiedy nie jesteśmy ze sobą, nawet kobietom jest dłużny pieniądze, z którymi jak twierdził nigdy nie był.
Czytając te wszystkie historie kkzb dochodzę do wniosku, że każda ma podobny scenariusz życia z facetem. Nigdy bym się nie spodziewała, że mój były mąż narobi długów, przetrwoni pieniądze. Nie wiem jak to wszystko działa. To są na prawdę toksyczne relacje i my kzb miałyśmy pecha trafiając na takich facetów. Oni są tak samo toksyczni jak my.

Nie zatracam się w myśleniu tylko i wyłącznie o byłym mężu. Za dużo analizuję podczas słabszego dla siebie czasu na moją niekorzyść. Mam jednak swoje własne życie Anstawio - pracuję zawodowo, zajmuję się domem, dzieckiem, sobą również. Nie jest tak jak bym chciała, ale funkcjonuję jak każdy człowiek.

Kiedyś też kochałam "za bardzo", nie wierzyłam w siebie, facet był dla mnie całym światem nie wyobrażałam sobie życia bez niego, przez długi czas nie zauważałam, że to cham i egoista, tak bardzo bałam się być sama, nie raz mówił mi "zamknij się, nie potrzebuje twojego zdania", "zachowujesz sie jak głupia c***a", "wyp***" itd, zamiast zrozumieć że nikt na takie słowa nie zasługuje doszukiwałam się winy w sobie, nie raz błagałam by mnie nie zostawiał, był egoistą w życiu i w łóżku, miły był tylko jak miał w tym interes, tak mi potrafił obniżyć poczucie własnej wartości że 4 lata trwałam w tzw. "przerwie" bo on musi mnie ukarać bym coś zrozumiała i czeka aż się zmienie, kiedy coś chciał to byłam najwspanialsza a później milkł, bo przecież taki zarobiony.
Tak mi wstyd... nie wiem czasem czy bardziej nienawidze jego czy siebie za to, że dałam się tak traktować, choć pożniej z wiekiem sie buntowałam mowilam "nie" nie masz prawa mnie tak traktować, ale nie potrafiłam odejść na dobre, bo zawsze jak odchodziłąm on biegł skruszony a ja sie nabierałam ... jaka ja glupia bylam ... pozniej ostanie 4 miesiace okazalo sie ze poznal inna mi wmawial ze ona to nic a jej ze ja to nic ...w koncu tak sie o nia poklocilismy, bo wiedzialam ze pisze z nia o sexie i sie na niego umawia a mi w oczy sie wypierał, że podniósł na mnie reke popchnoł mnie ze uderzyłam glowa o beton ... a pozniej wmawial wszystkim ze bylam pijana i chodziłam tylem.
Chyba nigdy sobie nie wybacze, ze dalam sie tak traktowac.

gosiaczek987

Po pierwsze, nie stawiaj sobie nierealnych celów. Nie musisz przestać kochać z dnia na dzień, po tygodniu, po miesiącu też nie. Można kochać kogoś i żyć osobno.

Po drugie, skoro przeszkadzają Ci telefony od niego, to... nie odbieraj połączeń albo jego numer telefonu wpisz na tzw. czarną listę.

Po trzecie przeczytaj swój ostatni post i zdania z mej sygnatury. Wyciągniesz jakieś wnioski?

Olgo2708, zasady umieszczone w mej sygnaturze odnoszą się do... nas samych, nie do innych osób. To każdy człowiek decyduje o tym, czy szuka (i znajduje) sposób rozwiązania swego problemu, czy też szuka powód (i znajduje) tłumaczące jego 'nie da się'.

Gdyby 'gosiaczek987' nie chciała słuchać wynurzeń swego eks'a, nie słuchałaby.
O wiele łatwiej w takiej sytuacji, powiedzieć sobie (i innym): "tak, będę tego słuchać". Tylko wówczas odpada całe to narzekanie na zachowanie drugiej osoby.

Zawsze, a zwłaszcza w tym wątku, zachęcam do przyglądania się motywom swego działania i przyczynom niepodejmowania działań przez siebie.

Mamy wpływ bezpośredni tylko na siebie, na zachowanie innych - jedynie pośredni. Zasłanianie się innymi skutecznie utrudnia zajęcie się własną osobą i jest znaną w tym wątku metodą uniknięcia pracy nad sobą ("to partner jest winnym"). Wszak jest to wątek dla tzw. kochających za bardzo.

Ja i tak obwiniam byłego męża za rozpad związku w 80%. Wiem dobrze, że byłam uczciwa wobec niego, mógł zawsze na mnie liczyć, kochałam go i dobrze o tym wiedział. To on oszukiwał, pił, wolał kumpli i baby niż rodzinę, więc nie będę poczuwała się do tego, że przez moje kzb tak postępował. Przez ostatnie lata zmieniłam pewne swoje nawyki, robiłam tak, by nam obu było dobrze. To on nic nie robił, zwalał wciąż winę na mnie. Nic nigdy nie usprawiedliwi jego kłamstw i postępowania wobec mnie. Bo skoro było mu tak źle to mógł odejść dawno temu i uczciwie postąpić, a nie babrać się w whisky, babach itp.
Udawało mu się dotąd nawet za drobnostki obwiniać właśnie mnie, ale z takich błahych powodów nikt rozwodu nie bierze. Zwyczajnie faceci z którymi się wiążą kkzb to nieodpowiedni faceci, toksyczni jeszcze bardziej niż my.

Zgadzam się w 100%, ja też robiłam co mogłam by było lepiej ale on wolał kłamać, imprezować, podrywać inny, widzieć tylko moje bledy, ze ja mam sie zmienic a on ideal, moze robic co chce, ja nie moglam nic on wszystko na kazdy flirt mial wytlumaczenie, na każda scieme, nie potrafil nigdy przeprosic ani spojrzec na siebie.

Kobitki, dobrze jest sobie od czasu do czasu ponarzekać, ale czy nie jest tak, że ci faceci ZAWSZE byli tacy sami i to wy oczekiwałyście, że się zmienią? Czy na początku znajomości nie było flirtów, kolegów i alkoholu?
Poza tym, żeby wybaczyć, potrzeba dużo czasu i nie zawsze to się udaje. To, że ktoś powie nam, że kocha, przeprasza, żałuje, poprawić nam nastrój może na chwilę, ale ból w sercu może pozostać na bardzo długo.
Wasi faceci mieli wszystko, przede wszystkim mieli wasze pozwolenie na takie zachowanie.

Ja do dziś nie mogę pozbierać myśli. Nie wierzę w to co widzę i słyszę. Ale racja. Zawsze lubił baby, kolegów. Nie pił jeszcze wtedy, ale cała plejada dziwnych zachowań była już przed ślubem. Kiedyś nawet , kiedy byliśmy już zaręczeni powiedział mi, że właściwie to nie wie , czy się ze mną ożeni ....:( Jak sobie to wszystko przypominam to bym go zabiła, a potem siebie, że taka głupia byłam i jestem nadal, bo wciąż chodzi mi po głowie jego ostatnie perfidne kłamstwo i to, że teraz leży obok kolejnej baby

Mnie zdradził. Ja z nikim nie flirtowałam, ani do głowy by mi nie przyszło mówić przy nim do drugiego mezczyzny jaka ma super kltke piersiowa i go obmacywac, tak jak on przy mnie lapal panienke za cycki i mowil jakie sa ekstra. A zdradzal mnie tez przez 4 misiace umawial sie z jedna na sex. I nie zgodze ze nasza samoocena zalezy tylko od nas, pozniej jak dojrzejemy to owszem jestesmy w stanie znac swoja wartosc i nikt jej latwo nie zburzy, ale jak byłam młodsza i ciagle slyszalam ze jestem do niczego wszystko moja wina i on tluk mi to tez bardzo czesto, to sam czlowiek zaczyna sie zastanawiac czasem, a moze faktycznie cos ze mna jest nie tak, ale teraz wiem ze nie mozna sie dac tak wdeptywac w ziemie wtedy nie mialam na to sily za duzo tego bylo.