Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Dziękuję Anstawio, poczułam ciepełko od Ciebie. To forum stawia mnie do pionu. Żałuję tylko, że akurat w ten wątek nie chcą się włączyć aktywnie nowe panie. Anstawio, pamiętasz jak to było kiedyś? Czasem płakałyśmy razem, czasem śmiałyśmy, a jak trzeba było to i solidnego kopa w cztery litery się dostało. Czytałyśmy lektury, wymieniałyśmy się nowymi odkryciami...teraz taki...martwy ten wątek...

Dla mnie wsparcie jest niezbędne...inaczej zaczynam się cofać.

ps. weekendy u mnie to masakra teraz mam urlop, ale wzięłam pracę na zlecenie. Praca, kontakt z ludzmi pozwala mi nie zwariować...

Do czego mnie niby przekonał tym kwiatkiem? Chyba tylko do ryżu!

Anstawio, jeżeli ktoś jest dla mnie grzeczny to ja też jestem dla niego miła i w tym momencie jest mi to zupełnie obojętne, czy jest to ktoś obcy, czy też mój (dla mnie już były) małż.

I wątek trwa i trwa, ile tych kobiet "chorych" jak ja
Witajcie Anstawio L_krecjo....:) od jakiś 300 stron temu ....

No właśnie! Chodzi o szacunek do samej siebie!  A raczej o odmienne pojmowanie szacunku...
Najprościej byłoby nie wpuścić go do domu, a zamiast poczęstować kawą - oblać go wrzątkiem, o to chodzi???

Przecież takie zachowanie to ucieczka, tchórzostwo! Od problemów się nie ucieka - problemy się pokonuje..., ale ja nie akceptuję pokonywania problemów stylem - jak ktoś we mnie nożem to ja w niego widłami... Zdecydowanie bardziej pasuje mi - jak ktoś we mnie kamieniem to ja w niego chlebem... (no w tym wypadku chyba ryżem).

Ale nie o to mi chodzi. Nie mam zamiaru uciekać przed nim, ani go unikać, a tym bardziej być dla niego chamska, bo nigdy się od niego psychicznie nie uwolnię, jeżeli zniżę się do jego poziomu. Gdybym się zniżyła to wtedy dopiero straciłabym do siebie szacunek (już i tak wkurzam się na siebie, że mnie poniosło z tym nieszczęsnym ryżem).

Anstawio fatalne zauroczenie?

Potrzebuję kopa...poznałam mężczyznę, który się mną bardzo zainteresował...szok, bo jestem świadoma swoich mechanizmów...chorych mechanizmów...Za kilka komplementów i ciepłych słów jestem gotowa na wszystko, no może nie na wszystko ale na zbyt wiele po kilku godzinach pisania...ja już dostałam obsesji...nie spałam w nocy...myślałam o nim, co będzie dalej, co on powiedział, co miał na myśli...motyle w brzuchu...jakie to przyjemne, aż chcę więcej, więcej...widziałam ślub i słyszałam dzwony kościelne kurcze książkowy przykład kobiety kochającej za bardzo...i co teraz uciąć kontakt? przystopować? co zrobić?
Wstyd mi za siebie...

Liwio opowiadaj co u Ciebie?

No...właśnie...u mnie to maniakalne jest, chorobowe...i nie zawsze mam na to wpływ

Daisy A czy nie jest tak przypadkiem, że to jest twój tok myślenia, a nie jego?
Pogrywasz z nim? Zamierzasz manipulować, a w gruncie rzeczy manipulujesz sobą
Daisy, ja rozumiem twoje wypowiedzi w ten sposób: chcesz mieć z nim kontakt i znajdziesz tysiące powodów, by ten kontakt utrzymać.
Nie czekaj aż on po rozwodzie sobie odpuści i zerwie kontakt. Możesz go zerwać ty, dzisiaj.
Lukrecjo spokojnie Masz wpływ Możesz zrobić co zechcesz.
Też wiem, że można mnie kupić za jeden uśmiech. A ta wiedza to już sporo. Pytanie, co z nią zrobię?
Ustalam granice. Ty też możesz. Nie bój się, to ma sens. Jesteśmy wartościowymi kobietami, i na takich facetów zasługujemy

L_ukrecjo, a nie jest tak, że ty chcesz coś świadomie odwalić?? Ja to tak widzę.

To może się powstrzymaj? Skoro jesteś świadoma mechanizmu, a ja wiem o co ci chodzi, znam to, to może przeczekaj ten stan euforii? To tylko emocje, a my działamy głową

Ja się tylko nakręciłam myślami, ale całe szczęście, w porę umiem je powstrzymać. No i emocje, znam już je trochę. Zawsze chodzi o jedno: bycie zauważoną. Muszę częściej spoglądać w lustro i mówić do siebie

Liwio, nie, nie ma nikogo
Odbiło mi ale już się ogarnęłam.
Anstawio wyczułaś mnie...tym razem udało się, odpuściłam. Ale ta cholerna obsesja, totalny brak logiki...boję się tego
Dziwne...dlaczego będąc w związku nigdy nie interesowali mnie mężczyzni, a teraz owszem i to nadmiernie!!!
Jestem roz....na...weekend masakra

Dobrze jest pobyć samej L_krecji. Nabiera się dystansu, zdrowego rozsądku. Ja w małżeństwie też facetami się nie interesowałam. Z kolei teraz, gdy wypiję z kimś kawę - jest dobrze, potem u każdego wyszukam jakiś mankament i nie chce mi się samej przekonywać , że to nic takiego, bo nikt idealny nie jest. Myślę, że może z czasem mi to "przejdzie", a jak nie to trudno, będę sama

A skąd ci to przyszło do głowy??
Nie przesadzaj

Witajcie kochane net/kobietki . Wpadłam na chwilkę złożyć życzenia iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii zastałam wpis Liwii i muszę napisać kilka słów więcej .
Liwio twój rozwód a właściwie rozpad "chorego'' związku, musiał się odbyć. To wisiało nad wami. Wiem, że żyjesz wspomnieniami/złudą ale to minie i nadejdzie dzień (już chyba nadszedł), w którym zobaczysz go jakim on jest a nie jakim ty byś chciała go widzieć. Przecież nie byłaś z nim szczęśliwa, spełniona. A samotność ? da się ją pokonać , da się przyzwyczaić lub docenić własne towarzystwo . Do tego brakuje pokochania siebie. Chociaż powiem ci z własnego doświadczenia, iż wystarczy polubienie siebie . Ciesz się życiem, korzystaj z wolności .
Przeczytałam też ze dwa wpisy L_ukrecji.
Kochana, jesteś  kkzb, ale można siebie zmienić ( i tylko siebie ! ). To ciężka praca, ale możliwa. Można siebie docenić i czuć się bez faceta, wartościową, spełnioną i szczęśliwą. Pierwszy krok za tobą -  zakończyłaś związek a wiesz, że kkzb trwa i trwa w każdym, nawet wyniszczającym ją związku. Pamiętam jak lata temu ( ) weszłaś na to forum. Byłaś wtedy bliska odejścia....... zostałaś będąc pewna, że tym razem wam się uda. DZiś wiesz, że szans nie macie i to są twoje wnioski. Pracuj nad sobą. Ucz się kochać siebie .

Kochane kobietki życzę wam miłych i spokojnych Świąt, dużo uśmiechu i radości w te dni. Droga moderatorko, do ciebie też kieruję te słowa i mocno, mocno cię ściskam .
Przy tej okazji chciałam też wam wszystkim podziękować za to, że byłyście, że pocieszałyście, dawałyście kopa, słuchałyście i dzieliłyście się przemyśleniami, wnioskami. 

aaaaaaaaaa zapomniałam napisać o sobie. Żyje mi się spokojnie z uśmiechem na ustach Do czasów małżeństwa nie wracam pamięcią, poza chwilami kiedy muszę walczyć o alimenty. Potrafię myśleć o eksie racjonalnie i bez emocji. Kiedy się z nim widzę, ucinam zbędną rozmowę. Jestem jego, ale i siebie świadoma .
Skontaktowała się ze mną jego pierwsza żona. BAaaardzo chciała pogadać a ja nie miałam nic przeciwko rozmowie. Zapytała, " nie widziałaś tego" ( jego zaburzeń). Odpowiedziałam szczerze i ze śmiechem, "nie widziałam " ( bo przecież w oszukiwaniu siebie doszłam do perfekcji jak i w idealizowaniu jego ). Uprzedziłam ją co do ewentualnego spadku po wspólnym eksie. Jej dzieci  (i jego) na ten moment prawa, mogłyby odziedziczyć po ojcu długi. Powiedziałam jej o zagrożeniu. To, że ją przestrzegłam, pogrąża moje dzieci ( a raczej bardziej naraża) ale nie mogłam być suką ! Moje sumienie nie pozwoliłoby mi żyć z tym spokojnie. Wspólnie będziemy musiały zadbać o bezpieczeństwo naszych dzieci. Ona też mnie przestrzegała przed eksem i błagała bym do niego nie wracała. Rozmawiałyśmy szczerze w przyjacielskim tonie.  ...... nie była zaskoczona moimi wnioskami, decyzjami.
Wczoraj widziałam się z eksem. Zapytał czy chłopcy będą, bo chce wpaść z opłatekiem. Ze zdziwienia aż wybałuszyłam oczy. Przez dwa lata nawet życzeń im nie składał a teraz chce się z nimi dzielić opłatkiem. Chłopcy na tę wiadomość  zareagowali słowami "ciekawe o co on kombinuje"( słowa starszego), pewnie ta kobieta go zmusiła (słowa młodszego). Mnie się też nie chce wierzyć w przebudzenie  instynktu ojcowskiego....... . Czy przyjdzie ? Nie wiem. Wiem jednak, że chłopcy mają świadomość, iż jest niesłowny. Dodam jeszcze, że już się go nie boję, już jestem bezpieczna (dzieciaki też) .
Mam teraz spokojne i własne życie czego i wam życzę
Buziaki.

Radosnych i spokojnych świąt!

To moje pierwsze zupełnie samotne święta. Ale tak na prawdę niczym się nie różnią od tych wcześniejszych.
Może tylko tym, że nie mam już siły ofiarować ludziom, którzy na to nie zasługują, swojej uwagi, miłości, wsparcia.

Przetrawiłam złość i ból.
Próbuję z rodzicami na różne sposoby. Zawsze nastawiam się, że TYM RAZEM będzie przyjemnie.
Nigdy nie jest i nie będzie
Tylko ta cholerna nadzieja i oczekiwania! Nawet w święta nie ma co się spodziewać od nich wzajemności

Spokojnych, Zdrowych i refleksyjnych Świąt

Cześć, nedawno zostawił mnie facet, 3 rozstanie, dopiero teraz wzięłam się za siebie i zrozumiałam w czym jest problem, dlaczego wciąż i wciąż chcę do nigo wracać. Po pierwszym razie już powinnam dać temu spokój, ale niestety nie, zdrowy człowiek żył by dalej i nie robił sobie jakichś nadziedzii że tym razem bedzie dobrze, nie byłam takim człowiekiem.

I w ten oto sposób przezywam to 3 raz z tą różnicą, że jestem świadoma mechanizmów mojego zachowania (od bardzo niedawna)przeczytałam książki >"kobiety które kochają za bardzo" i ''lęk przed bliskością" i  jednak nie moge całkowicie się wyzbyc tego, i jeszcze chce żebyśmy wrócili i popracowali nad tym, tylko on już nie ma na to siły i twierdzi, że będzie znowu tak samo i żebym nie robiła sobie żadnych nadziei, chociaż mu wytłumaczyłam dlaczego tak jest skąd to wynika, że  ja nie potrafie otwarcie rozmawiać i wciąż jestem spięta i jakas nienaturalna, były takie chwile że czułam się dobrze i byłam sobą ale to zawsze się kończyło i powracałam do starych zachowań. wciąż myślę że się wszytsko uda i że naprawde zajmę się soba i bede skupiała swoje myśli tylko na swoich celach, ale chce żeby on był gdzies obok i mnie w tym wspierał i dopingował. Już sama siebie nie rozumiem.

Pochodze z patologicznej rodziny, alkohol, przemoc domowa. Moje ostatnie lata wyglądały tak, że obsesyjnie skupiałam swoją uwagę na drugiego człowieka, tego który mi okazywał odrobine ciepła, zainteresowania, chociaz z góry było ustalone ,że to nie bedzie normalny związek jednak ja się godziłam i byłam tą cierpiętnicą udając że w szystko jest okey w środku mnie dusiło z żalu. Nie byłama wystarczająco dobra w tym corobiłam studia praca, wszystko na pół gwizdka bo moje mysli były skupione gdzie indziej na rozmyślaniu, i snuciu jakiś dziwnych niezdrowych wizji szczescią z drugą osobą. Przyszłam do was dzieczyny bo potrzebuje pomocy ide na terapię od nowego roku, ale jeszcze w głowie siedzi mi ta głupia myśl walki i związek, zamiast zająć się sobą i dbać o własne potrzeby, i byc najlepszą dla siebie a nie dla innych. Przedemną sporo pracy.

witam, nie wiem, czy potzrebuję pomocy, czy może chcę tylko wylać swoje żale. U mnie to wygląda tak, byłam w związku ponad 5 lat i małą przerwa w środku, bo wtedy mój facet mnie zdradził po pijaku na moich oczach, mało go nie zabiłam <mówię zupełnie serio> potem rzecz jasna wielkie zerwanie, tłumaczenia, przepraszania i głupia, bojąca się samotności wróciłam do niego, nie trwala to jednak zbyt długo, bo jeszcze 2 lata. Potem mnie już nie zdradził <chyba, bo mu nie ufałam>. Dusilam się w tym, aż pięknego dnia....zerwałąm z nim bez emocji, bez zdrad i jakichs akcji, po prostu pól roku sie do tego przygotowywałam, nie miało to sensu, bo bym go zabiła w końcu. W niczym sie nie dogadywaliśmy. Przeżył to trochę, ja również, ale koniec definitywny. Nie chciałam aby to był mój mąż i ojciec moich dzieci. potem byłam sobie sama, przez jakieś 9-10 miesięcy. Było mi całkiem dobrze, patrzylam na życie przez pryzmat zdrowego rozsądku, robiłam coś tylko dla siebie, nie musiałam się tłumaczać, że wychodzę, skupiłam sie na tym, abym była szczęśliwa. Potem poznałam mojego obecnego faceta..... zupełnie inny człowiek niż mój były, przede wszystkim bardzo inteligentny. Po wielu życiowych przejściach, opowiedział mi wszystko i z pewnymi rysami na psychice oraz sporymi długami na karku dzięki cudnemu braciszkowi i własnej głupocie. Wkręciłam się w to wszystko, naprawdę go pokochałam. Problem w tym, że skupilam się na rozwiązywaniu jego problemów, a nie są one łatwe, to naprawdę trudne sprawy. I to był chyba mój błąd, ciągle za rączkę i do przodu, bo przeciez ja taka niesamowita jestem ^^ Doszło do tego, że namówiłam go na wyjazd za granice w celach zarobkowych rzecz jasna, bo nie było nam łatwo. Oboje mięliśmy pracę itd, ja nawet całkiem dobrą, ale słowo się rzekło. moja przyjaciółka nagrała nam tu wszystko. od 3 miechów żyjemy i pracujemy za granicą. Łatwo nie ma, ale jest łatwiej niz u nas w pl. Tyle, że przed samym wyjazdem, gdy sie żegnaliśmy ze znajomymi po babskim wieczorze z kolezankami, jak już pojechały włączyłam kompa i mój facet nie wylogował się z fb. On był wtedy u kumpla i no na jego nieszczęscie sprawdziłam wiadomości. Wypisywał do dziewczyny, nie ona do niego. Jakieś swoje ala fantazje jej pisał, pisał że ona jest jego inspiracją. Myśłałam, że mi sie to śni. Cholera jasna. Wiecie ja wiedziałam o wszystkich tych fantazjach o których pisał, o fetyszach, wcześniej mi mówił, że jestem jego inspiracją, że tylko ja to wiem.... itd. to było dzień przed wyjazdem, niby wybaczyłąm, bo rzecz jasna sie tłumaczył itd, no ale teraz jak wicie skaza jest na zawsze. Do tego wszystkiego nasze zycie seksualne przestało istnieć, wgl go nie ma nic! Nie mam wsparcia w niczym w domu, wszystko rbie sama. On spełnia się tutaj w pracy, tam jest szczęśliwy itd, a w domu to inny czlowiek. Czasem mam wrażenie, że mnie wykorzystuje, bo beze mnie nie osiagnie sukcesów i on o tym dobrze wie. Potrafiłam go wyciągnąć z bardzo duzego gówna. Czasem  mi powie jaki to nie jest wdzięczny, ale cały czas coś nie gra. Po 1- seksu nie ma- a garbata nie jestem, a po 2- wspieram ja jego, nie on mnie.... co ja mam robić? sama nie wiem. Chcę z nim spędzić życie, jestesmy 2 lata, ale z drugiej strony.... czy stanie się tak że zawsze będę jego cieniem?...... czy nie zacznie mnie umiejetnie zdradzac, albo czy juz tego nie robi?

Witaj rozgość się, pisz i czytaj
Twoja historia jest mi bardzo bliska...dużo Twój facet czasu spędza przed kompem? tel kom?

Rozum swoje, serce swoje. Narazie mam takie ambiwalentne uczucia. Wiadomo, że to jest złe, że dla naszego dobra najlepiej zostawić tego człowieka samemu sobie żeby sobie żył jak chce, żebyśmy nie narzucały naszej miłości komuś kto nią gardzi. W głowie tli się myśl, że może jednak on jes dobry, że może doceni to wszsytko co przecierpiałyśmy dla niego. Pozostaje wszystko oddać w ręce czasu który zbliźni rany i sprawi, że więcej będzie rozwagi w podejmowanych decyzjach i wyborze partnera.
Oby jak najszybciej odzyskać wewnętrzną równowagę i wyzdrowieć!

L_krecjo piszesz głupoty, a wiesz dlaczego? Bo masz dolinę, okropną dolinę, gdzie emocje, te najgorsze wydają się nie do pokonania. Znam to uczucie. Doskonale je znam. Nie mam na nie lekarstwa. To musi minąć. Ja też wlekę się przez ostatnie moje wydarzenia z eks (mam na myśli Sylwestra...), ale chociaż się wlekę - po zakupy, gotuję obiad dziecku, sprzątam, kąpię psa (biedny , bo pani ma doła) , umyłam włosy, zapaliłam ćmika (a przecież nie palę) i mam zamiar obejrzeć dziś "Pokojówka na Manchatanie ". Nie wiem jak będzie w nocy, ale mam zamiar spać, będę próbować i jutro znów jakoś czas zaplanuję, by nie dać sobą pomiatać, by dać sobie szansę....Pewnie, że upadnę jeszcze ze 100 razy, potem znów będę się zbierać, ale mam nadzieję, że w końcu będę miała dwie nogi, na których będę pewnie stała. Ty też musisz L_krecjo, nie masz wyboru. Wstań jutro rano, zaplanuj dzień, i tak po kolei....rób coś, cokolwiek, tak poprostu trzeba. Wiesz-czasem myślę, że my tu wszystkie na głowę chore jesteśmy, a wiesz dlaczego - mam na co dzień do czynienia z poważnymi schorzeniami-umysłowymi, neurologicznymi, narządu ruchu....to są dopiero problemy. A nasze chore głowy wyobrażają sobie nie wiadomo co. Bo co? Bo był facet, który nie zasłużył na nas, bo musimy mieć kogoś by być wartościowymi, bo wciąż mamy potrzebę ratowania, kontrolowania?! Nie!!! Czas nad tym zapanować, bo może życie napisze dla nas nowy, lepszy scenariusz. Nie wiem czy na pewno tak będzie, ale nadzieja umiera ostatnia L_krecjo!!!!

Przepraszam za pominięcie: witajcie inne, nowe dziewczyny

L_krecjo , ja Cię rozumiem. Jeśli masz dowody (nie doczytałam poprzednich postów) to rzecz jasna, że nie chcesz z nim być. Ja napisałam z własnej perspektywy - z tej, którą obecnie mam, którą przeżywam obecnie.
Skoro nie chcesz z nim być, rozumiem. Dlatego napisałam co zrobić by uwalniać się z tego złego dla nas stanu.

Wierzę! Teraz musisz powalczyć o siebie. By kiedyś wejść w normalny związek.

Bardzo ciężko uświadomić sobie, ale jak już tak się stanie to następny ciężar by się spiąć i zawalczyć o siebie. A pilnować siebie to praca okrutna. Mam nadzieję, że kiedy się już "wyleczymy", pilnować siebie nie będziemy musiały w takim stopniu jak teraz

Ange, nie jesteś sama. Ja co noc walczę o spokój, o sen...najgorzej, że jak zasnę śni mi się mój były, jest dobry, czuły jak kiedyś...budzę się i serce wali mi z rozpaczy. Po wczorajszych wzlotach, dziś mam upadek, znowu......On jeździ na nartach, na których mieliśmy być we trójkę, a ja ryczę...Pytam się sama-za czym? za kim?

Nigdy nie wiemy kiedy dobrze robimy, trzeba się przekonać....

L_krecjo, mam nadzieję, że weekend udany na wyjeździe?!
Ja to w sumie chyba już się cieszę, bo wracam od wtorku do pracy, do ludzi nareszcie. Ileż można siedzieć i roztrząsać się nad swoim życiem.

Ostatnio doszłam do tego, że my kkzb zwyczajnie nie trafiłyśmy na odpowiednich facetów i wcale nie powiedziane jest , że miałyśmy niezbyt kolorowe dzieciństwo. Są faceci, którzy chcieliby kobiet takich jak my. Niekoniecznie w wydaniu "kontrolowanie", ale kobiet oddanych, dobrych, widzącym w mężczyźnie niemalże wszystko....Nasz pech poniekąd, że trafiłyśmy na takich a nie innych, mających być może większe problemy ze sobą niż my same.

Spokojnej nocy kobietki

L_krecjo , ja nawet zauważyłam, że faceci, którzy są na prawdę inteligentni, normalni, oczytani - którzy "kręciliby się" koło mnie -to zaraz na starcie mam wrażenie , że to niemożliwe by taki się mną zainteresował. A zaraz po tym myślę, że gdzie ja i on...że przecież on mądrzejszy ode mnie to już związek będzie dziwny, bo będę musiała starać się by być na jego poziomie Chore to myślenie. Zawsze przecież łatwiej byc kimś -stopień niżej od siebie, by czuć się jednak na górze.

Witaj Wielokropku
Tak. To moje ostatnie przemyślenia. Pracuję nad tym, by w końcu zacząć myśleć o związku jako zdrowej relacji, a nie bycia na górze, kontrolowaniu itp. Moje małżeństwo było zaburzone - z obu stron i z mojej i jego, dlatego staram się przeanalizować własne postępowanie, by w końcu zrozumieć i dojść do momentu, że będę miała dwie nogi

Cześć wszystkim Kkzb Jestem nowa na forum, ale wierzę, że mi pomożecie. Do tej pory nie czułam aż takiej potrzeby dzielenia się moim światem, jednak teraz kiedy pora ruszać do przodu brakuje mi pomocnej dłoni, motywacji i kogoś kto by mnie zrozumiał. Czuję, że jestem gotowa, żeby w końcu wziąć się w garść, ale dni tak szybko mijają a ja jestem dalej w nastroju "będę leżeć i czekać. Może samo przyjdzie". Trudno wytłumaczyć komuś kto nie przechodzi tych wszystkich etapów jak się czuję. Mimo że przyciągam takie same Kobiety i jestem z nimi blisko One nie widzą problemu a przecież nie mogę ingerować w Ich świat. Jeśli zaprzeczają i nie chcą zrozumieć to nie mogę się narzucać, ale przez to również nie jestem rozumiana. Dlatego piszę do Was. Jesteście moją nadzieją. Od ponad roku chodzę na terapię indywidualną i poradziłam sobie z wieloma problemami. Moja Terapeutka jest super jeśli chodzi o pomoc przy mojej pracy, jednak z Nią widuję się co 2 tyg i omawiamy to co jest aktualnie najważniejsze. Czasem po prostu brakuje czasu a Wiecie jak czas szybko leci gdy pracuje się nad sobą. Czuję, że muszę wyjść do ludzi bo zwariuję! Chciałabym wyjść spotykać się z osobami, przy których mogę się rozwijać, rozmawiać na inne tematy niż: " na którego teraz polujesz?". Wiem, że niektórzy nie wierzą, że życie bez mężczyzny może być świetne. Jestem już tym zmęczona. Gdy mówię: " nie potrzebuję na razie nikogo, jest mi dobrze ze sobą", to słyszę odpowiedzi: " kłamiesz, na pewno kogoś chcesz tylko udajesz" Więc mówię, że jest taki a taki, żeby dać już spokój i zmienić temat. Chce się rozwijać, jednak lęk przed nowym mnie paraliżuje. Powiedzcie jak Wy dawałyście radę kiedy było ciężko. Powiedzcie że będzie lepiej, że trzeba walczyć. Ja to czuję i świadomie wiem, ale podświadomość mnie blokuję. Czuję taki strach przed wyjściem do ludzi, że nie mogę nic zrobić. Chcę! moja dusza się rwie do tego, w sercu czuję wiosnę!, ale gdzieś w środku siedzi Mała Maryś i mówi: "nie idź, nie damy rady, tu są obcy a Ty nie jesteś perfekcyjna w języku( Mieszkam w Glasgow) i tylko się ośmieszysz. Boże jak mi brakuje takich Kobiet jak Wy. Niezależnych i cieszących się życiem. Które robią coś dla siebie, rozwijają swoje pasje. Ja też tego chcę. Pomóżcie proszę.

Maryś

Daisy48
Wiem, że jestem nowa ale mam za sobą trochę przeżyć więc się wypowiem
W tym temacie zgadzam się a Anastawią. Wydaje mi się, że My widzimy to z boku i dlatego mamy troszeczkę inne spostrzeżenia niż Ty. Zapewne czytałaś książkę "KKKZB" prawda? jest tam rozdział o rozgrywkach, w który według mnie można idealnie wpasować schemat tego co się zdarzyło u Ciebie na urodzinach. Nie musiałaś go wpuszczać. Mogłaś go zupełnie olać, powiedzieć, że miło i że dziękujesz i nara, że się tak brzydko wyrażę Nie chodzi tu o kulturę, bo powiedzieć grzecznie nie dziękuję i proszę idź bo psujesz mi humor w urodziny też można kulturalnie. Mi się wydaje, że jeszcze wracają do Ciebie stare nawyki i mimo wszystko uczucia biorą górę. Gdy jeszcze się nie wybaczyło oprawcy za to co robił ( a jest to bardzo trudne) to człowiek nie potrafi być obojętny na niego. Z mojej strony to wygląda tak, że czujesz się teraz silniejsza od niego i chcesz Mu pokazać, że nie ma już władzy nad Tobą. Wiem, że czasem tak po prostu człowiek musi, poczuć się silniejszym i lepszym. Jednak na dłuższą metę nie zmienia to nic. Po prostu zamienia się strony. Teraz ja będę oprawcą. Nigdy nie będę więcej ofiarą. Ale to tak samo męczące. Przypomnij sobie jak się wtedy czułaś. Silna? ok. Mocna? ok. Ale czy nie byłaś też zmęczona? zażenowana jak kiedyś? nie pomyślałaś? Boże znowu! Mimo, że jestem silna to jestem taka zmęczona. Niech wie, że jesteś teraz silna i że nie może Ci nic więcej zrobić. To wspaniale! Zastanów się jednak czy ciągle chcesz walczyć, grać w przepychanki. Czy chcesz marnować na to energię?
I jeszcze jedno tak na koniec:

Chciałam się z Wami czymś podzielić. Może to pomoże
Kilka miesięcy temu poznałam "fajnego" (tak mi się wtedy wydawało) faceta. Komplementy, zaproszenia, pytania. Chciał wiedzieć o mnie wszystko, jaka jestem itd. Ideał. Ma siostrzenicę. Oczywiście popisywał się próbował idealizować jaki to On nie jest wspaniały, czuły i ogólnie same ochy i achy. I już miałam myśli, że może by coś z tego było, ale rozum powiedział: " poczekaj, cierpliwie, poczekaj i popatrz czy to nie jest tylko gra". Więc czekałam i co się okazało? Że gdy zobaczył, że Jego gierki nie odnoszą takiego skutku jak by chciał zrobił się chamski i niemiły. Nadal próbuje mnie wciągnąć w swoje intrygi a że jesteśmy " kolegami z pracy i mamy wspólnych znajomych" to ciągle ma nadzieję, że mu się uda. Wiem, że niedługo będę musiała to zakończyć i pożegnać się z nim. I nie mówię, że nie jest mi żal, ale widzę ile szkody może mi wyrządzić ten człowiek. I może to nie odkrycie stulecia, jednak przy tym jak trudno Nam Kkzb być cierpliwą, wiem że tam metoda podziała u mnie. Każdy w końcu przestaje grać i pokazuje siebie. Wtedy możemy ocenić sprawę jasno. I chociaż musiałam czekać 3 dobre miesiące na to, to wiem że się opłacało.

I do Ciebie Daisy ostanie słowo:
Może poczekaj następnym razem i zobacz co się stanie. Nie wpuszczaj, nie rób kawy, nie bądź za miła. Olej Go. być może (nie mówię że na pewno) pokaże swoje oblicze i wtedy zobaczysz Go naprawdę. Kiedy czytam Twoje posty odnoszę wrażenie, że wypierasz się tego, że nadal za Nim tęsknisz, czy po prostu chcesz go wkur..ć. Maskujesz to kulturą itd. Na każde pytanie masz gotową odpowiedź. Nie dziwię się że tęsknisz za "dobrym" każda z Nas tęskni za tym którego było najmniej. za tym jednym procentem, ale czy warto dla jednego % tracić 100% siebie? Nie dziwię się także, może tęsknisz za walką z Nim, żeby pokazać jak ważna i wartościowa jesteś. Żeby wiedział co stracił. Mam nadzieję, że sobie z tym wszystkim poradzisz. aaaa matko ale się rozpisałam. Ostanie naprawdę: Coś co ściągnę od mojej Terapeutki:
Nie wiem czy tego już próbowałyście ale:
Kiedy jestem na Kogoś wkurzona i mam ochotę go "zabić". Biorę ręcznik, robię z niego "marchewkę" lub wiąże supeł( żeby miał w jakim punkcie ciężar), włączam muzykę, żeby sąsiedzi się nie dziwili i walę nim w łóżko tak długo, aż poczuję ulgę. Krzyczę przy tym różne rzeczy i przeklinam na tą osobę i wyżywam się na niej itp. Powiem że mi bardzo pomaga, później nie czuję do tej osoby nic prócz obojętności. Koniec
Mam nadzieję, że  wybaczycie mi moje gadulstwo.
Daisy. Tobie wysyłam mnóstwo wsparcia i miłości.  Walcz i nie poddawaj się!  I Wy Kobietki również :]

Witam. Jestem dość młodą osobą bo mam 22 lata, ale chyba właśnie dzisiaj czytając artykuły o kobietach za bardzo kochających zdiagnozowałam u siebie kochanie za bardzo...2 tygodnie temu zerwał ze mną mój chłopak mówiąc mi, że to przez moje kłótnie z nim, ja mu wybaczałam wszystko słowa które mnie raniły bardzo, obiecywał że już tak nigdy nie powie, przepraszał a i tak znowu tak było, a ja kolejny raz wybaczałam, wybaczałam mu kłamstwa, pomagałam mu nawet wnosić worki z węglem do piwnicy bo nie miał mu kto pomóc, często jak do mnie przyjeżdżał oddawałam ostatni talerz zupy żeby tylko on sobie zjadł bo wrócił z pracy. Mimo przeczytania niektórych Waszych wypowiedzi i artykułów na ten temat nadal obwiniam się o to, że ze mną zerwał. Nie potrafię sobie poradzić z tym wszystkim, nie mamy kontaktu bo przestał się odzywać ja również nic do niego nie piszę ani nie dzwonię, ale bardzo często mi się śni, że mnie przytula, że nadal jesteśmy razem. Wydaje mi się, że ten problem może tkwić w moim dzieciństwie bo w podstawówce i gimnazjum było mi ciężko nie miałam koleżanek i kolegów, cały czas byłam wyśmiewana nawet przez nauczycieli, rówieśnicy bardzo mi dokuczali nie tylko słownie ale i fizycznie bo nie raz byłam popychana. Nie wiem tak dużo jak Wy w tym temacie, nie wiem czy faktycznie jestem kobietą kochającą za bardzo, czy zerwanie to moja wina? Mam nadzieję, że troszeczkę mi pomożecie.

Cześć Justyna. Bardzo dobrze że napisałaś Wiem, ze to On zerwał, że czujesz się winna bo On przedstawił siebie w roli ofiary. Wybielił siebie i zrzucił całą winę na Ciebie. Wiem doskonale co czujesz bo przeszłam to samo. Co więcej tydzień po zerwaniu błagałam Go żeby wrócił! I chwała Bogu, że nie chciał   Chociaż na początku wydawało mi się, że runą cały mój świat, że każdy dzień jest jak jakaś niekończąca się ciemna doopa, to teraz z perspektywy czasu dziękuję Bogu za to co dostałam od życia. Bo jestem tu gdzie jestem, jestem z każdym dniem szczęśliwsza i potrafię to docenić. Nie obwiniaj się, przypomnij sobie jak Cię ranił, jak już chciałaś odejść 1000 razy. To doda Ci sił żeby zacząć pracować nad sobą. Ja na przykład codziennie miałam dość, chciałam się wyprowadzić, nienawidziłam go i nienawidziłam siebie, że nie potrafię odejść. Mówiłam sobie: przecież to nie Ty, Ty nie jesteś łajzą, którą można ciągle niszczyć! I w końcu odeszłam, później błagałam, potem znowu on napisał po miesiącu i wtedy w końcu powiedziałam NIE. Jeśli nie chciał walczyć o Nas to teraz może mnie pocałować w nos. To jest trudne, ale tutaj mamy wsparcie i osoby które wiedzą jak to jest. I co najważniejsze widzą to, nie idealizują facetów Poradzisz sobie. Ja poszłam na terapię indywidualną, podobno grupowe też są super, ale na razie nie ma w moich okolicach grupy;/ Polecam każą formę bo wtedy możesz spojrzeć na siebie z boku, porozmawiać z kimś tak jak jeszcze nigdy nie rozmawiałaś. Przed terapeutką (nie psychologiem, nie psychiatrą, tyko psychoterapeutą z certyfikatami i wieloma godzinami własnej terapii!) nie musisz się kryć, bać że Cię oceni. To jest niesamowite jaką można zauważyć zmianę po upływie jakiegoś czasu. Są też doły, depresje , ale czasem tak musi być żeby w końcu zaakceptować także ciemną stronę swojej osobowości, której się nie widzi gdy jest się chorym. I nie chodzi mi o to że nie widziałam, że się znęcałam nad facetem w pewnym momencie, widziałam doskonale i świetnie się z tym czułam. Po prostu nie widziałam jak dużo bólu sprawiam, bo sama byłam zraniona. (Ja cierpię? to on też będzie!) Myślę, że wiesz o co mi w tym momencie chodzi:) Pracuj nad sobą i zaufaj losowi, bo w końcu sprowadził Cię na forum a to już krok na przód Pozdrawiam i trzymam kciuki