Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Anstawia, ja tego tak nie czuję. Więc czym się różnimy?

Anstawio, nie tylko Ty na to cierpisz. Mam wrażenie, że jest to przypadłość wszystkich kobitek nie umiejących mądrze kochać - my jesteśmy zbyt ufne i otwarte, czyli mówiąc prościej - mamy nie tylko miękkie serce, ale i wbrew temu przysłowiu - miękką d...pę.

Mnie ostrożności  w relacjach z ludźmi nauczyła moja bratowa. Kiedyś wydawało mi się, że skoro jesteśmy rodziną to powinnam jej ufać... strasznie się przejechałam, kiedy okazało się, że ktoś kogo widziałam może dwa razy w życiu wie o moich problemach więcej niż ja sama! Ale mimo to, jeżeli kogoś poznaję to z miejsca ta osoba siłą rzeczy ma u mnie kredyt zaufania i z tego najprawdopodobniej uwolnię się dopiero w wieku 63 lat - tak w każdym bądź razie stwierdził mój kolega z pracy, który jest... po godzinach pracy fachowym astrologiem.

Zabka, ano fachowy i do tego z dyplomem... ma facet własną szkołę we Wrocku i współpracuje z kilkoma wyższymi uczelniami... zwłaszcza sztuk pięknych. Bada predyspozycje do pewnych zawodów stawiając tzw. horoskop urodzeniowy (charakterologiczny). Dochodowy ma zawód, muszę przyznać, bo od jednego takiego horoskopu dostaje ok. 200 zł.

                   TOŻ TO DZISIAJ ANDRZEJKI!!! CHYBA UPIJĘ SIĘ NA SMUTNO! GUZIK...NIE POTRAFIĘ NAWET TEGO!

Żyć dla siebie. To trudna sztuka, gdy do tej pory wszyscy inni byli ważniejsi. Trudna sztuka, ale możliwa do wykonania. Zapewniam Cie.

Boisz się? Czego? Przekonania się, że możesz być szczęśliwą?

Trzymam kciuki. Bój się i rozwijaj dalej mimo lęku.

Ansatwio, przeczytaj swe pierwsze posty na tym forum, przeczytaj ostatnie. Nie widzisz różnicy? Nie widzisz drogi, którą przeszłaś? Nie widzisz swego spokoju? Swej pewności siebie i świadomości swych potrzeb?
Zachwycam się Tobą. Zachwycam i trzymam kciuki, byś dalej żyła po swojemu, mimo lęku.

A nie możesz zacząć od dziś? Od tej chwili? Musisz czekać?

Wiem, jestem okropna.

Jak bez sensu, to wyrzuć to. Nawet, gdy dotyczy to Twych myśli. Jaką bzdurę napisałam!
Zwłaszcza, gdy dotyczy to Twoich myśli. Chyba, że piszesz jedno, a faktycznie myślisz zupełnie co innego.

Można w kółko. Tyle tylko, że wówczas zawrót głowy jest pewnym. A jego dalszą konsekwencją jest opróżnienie żołądka.

Nie zmienisz swych zakładów?

Dopiero w tej chwili zauważyłam Twój dopisek. Jak dobrze, że zatrzymałaś tworzenie czarnych scenariuszy.

Daisy48 a zastanowiłaś się chociaż przez chwilę czy ten wyrok jest korzystny dla CIEBIE???
Moim zdaniem, powinnaś walczyć o zakaz zbliżania się do Ciebie!!! A nie o jego uzdrowienie

Dziewczyny to, że wyraziłam na to zgodę wcale nie oznacza, że znowu pozwolę mu się wpakować do mojego życia!

Może to podłe, co teraz napiszę, ale trudno mi uwierzyć, że on w tym wytrzyma - walka z alkoholizmem jest dla ludzi silnych, a jego charakter jest zbyt słaby i chwiejny...założył sobie "stryczek" na 5 lat i pouczono go, że wystarczy jedna akcja i ląduje za kratkami... ale ja nie chcę ani na to patrzeć, ani mu tej podróży ułatwiać.

Nie lubię, jak mi coś w sumieniu uwiera i gdybym tej zgody nie wyraziła, nie byłabym w zgodzie sama ze sobą...
A tak mam spokój... i mogę składać pozew rozwodowy z orzeczeniem o winie, bo w końcu sam się przyznał do niej.

Pewnie czytałyśie moje posty.Chyba dotarło do mnie,że tak jak żona kochala mnie wielką miłością  i przezemnie się to wypaliło.Tak teraz ja "walcząc o Nas zbyt mocno kocham.Nie chcę aby i we mnie to uczucie zgasło .Chyba dobrze trafiłem.

Cześć. Wczoraj zaczęła czytać książkę, oczywiście od końca, by radę znaleźć natychmiast. Mam 40 lat. Jedno nieudane małżeństwo. Drugie -jeszcze bardziej nieudane, ale mamy dziecko, córka go kocha. Milczymy tygodniami, albo się kłócimy. Chciałbym z Wami podzielić się moja historią, poszukać zrozumienia. Zawsze nudzili mnie normalni faceci. Tak jest nadal. Same ekstremalne związki wysokiego ryzyka. Aktualny mąż pije, bije, ja nie potrafię odejść. Oczywiście, że nie zasługuję na to by mnie kochać dlatego, że jestem. Wierzę mu że jestem głupia (mam oszałamiającą dobrze płatną pracę), gruba (66 kg, 164 wzrostu), biedna (mam swoje małe mieszkanie, które kiedyś wynajmowałam, a teraz stanowi moją kryjówkę, w której dochodzę do siebie i mogę odkręcić ogrzewanie jak chcę, czego w domu mi nie wolno). Tak jest conajmniej od 2005 r. Po drodze urodziłam córkę, która w ogóle nie zna normalnych relacji mężczyzna - kobieta. Matce, że ją kocham powiedziałem po raz pierwszy po studiach. A ona mi trochę później, gdy załamana szukałam pierwszej pracy. Pewnie ja ją ośmieliłam tym kocham. Ojciec nie powiedział mi tego nigdy. Mając lat 14 zaczęłam uciekać w pierwsze związku, szukałam akceptacji, miłości??? mam 40 lat. Cudowne dziecko. Chciałabym jeszcze trochę pożyć. Nie potrafię od niego odejść. Sama przed sobą usprawiedliwiam się, że robię to dla córki. Ale nie wiem. Pewnie dla siebie. Przygarnijcie mnie

Witaj Jainna
Moja droga, jesteś współuzależniona. Poszukaj pomocy, samej jest zbyt ciężko, idz proszę do przychodni uzależnień i tam podejmij terapię. Miting al-anon, też Ci pomoże, spotkasz tam kobiety z podobnymi problemami, Robisz córce piekło z życia, bo pamiętaj- on pije ale TY jesteś trzezwa i odpowiadasz nie tylko za siebie, a przede wszystkim za córkę. I choć wydaje Ci się to teraz niemożliwe to uwierz, dasz radę! Ale musisz podjąć kroki. Malutkie kroczki.

Witaj Jainna! Czy chociaż przez chwilę zastanowiłaś się, jakie życie ma Twoja córka?
Mój pierwszy mąż był bardzo podobny do Twojego. Mieliśmy dwie córki (dzisiaj są dorosłe, ale wtedy miały 4 i 7 lat) i też przez rok wmawiałam sobie, że dzieci go kochają i muszą mieć ojca. Trwałoby to pewnie znacznie dłużej, ale kiedyś usłyszałam od kogoś jedno bardzo mądre zdanie, że: DLA DZIECI LEPIEJ BYĆ Z ROZBITEJ RODZINY NIŻ ŻYĆ W ROZBITEJ RODZINIE.
W tydzień spakowałam się i odeszłam (co oczywiście nie przeszkodziło mi wpakować się w kolejny chory układ, który właśnie próbuję zakończyć).

Jainna, zasługujesz na miłość właśnie dlatego, że JESTEŚ - nie daj sobie wmówić, że jesteś głupia, gruba itp., a skoro Twój małż tak twierdzi to niech idzie poderwać MISS WORLD, ale przedtem niech spojrzy na swoje odbicie w lustrze...

Blady1979, a czy przypadkiem nie było tak, że chociaż - jak twierdzisz - Aga była dla Ciebie ważniejsza to jednak decydujący głos w Waszym związku miała Twoja Mama? Bo moim zdaniem znalazłeś się swego czasu między przysłowiowym młotem a kowadłem.
Mam dwa pytania, drugie może trochę osobiste, ale najwyżej nie odpowiesz - czy Ty masz rodzeństwo? No i to drugie - czy Twój Tato jest w związku z Twoją Mamą, czy też wychowywała Cię tylko ona?

Ależ nikt nie twierdzi, że byłeś wrogiem własnej żony. Ona pewnie też tak nie uważa, ale każda kobieta wychodząc za mąż ma nadzieję, że wychodzi tylko za faceta, a nie za faceta i teściową. Chce tylko z nim coś budować i coś planować - być dla niego tą pierwszą - przecież to zupełnie naturalne, że dwa słońca nie mogą świecić na jednym niebie, a Ty chciałeś, aby tak właśnie było i przez to straciłeś coś bardzo istotnego (nie mówię tu o Twoim rozwodzie). Straciłeś możliwość samodzielnego budowania z Agą Waszego związku, samodzielnego podejmowania decyzji i uczenia się na własnych błędach, a tym samym nie dałeś sobie szansy, aby dojrzeć do roli męża i stad niestety ta pępowina, którą wyrzuca Ci Aga.

Tobie, jako najmłodszemu z rodzeństwa z pewnością było najtrudniej ja przeciąć, ale dziwię się Twojej Mamie, że sama tego nie zrobiła, a powinna była, bo zdawała sobie sprawę, że w Waszym związku dzieje się źle. Mam nadzieję, że nie hołduje archaicznej zasadzie, że żon można mieć wiele, a matkę ma się jedną.

Moim zdaniem masz jeszcze szansę uratować swoje małżeństwo, ale pozostaje pytanie ile i co jesteś w stanie TY zrobić, aby udowodnić Adze, że chcesz i jesteś gotowy, aby tylko z nią budować Wasz związek.

Mam nadzieję, że znasz swoją żonę na tyle, że wydedukujesz, co może w Niej spowodować nawrót tego uczucia i chęć zaufania Ci jeszcze raz?

Nie będzie to łatwe, bo usuwając Ją w cień swojej Mamy bardzo ją zraniłeś, ale czasami "wystarczy iskra, aby rozpalić wielki ogień".

Mam nadzieję, że znajdziesz tę iskrę i trzymam za to kciuki.

Jainna, czy Ty naprawdę nie widzisz, że Twoje dziecko zaczyna się bać ojca - nie mówi przecież "tata nas kocha i musimy do niego wracać", tylko "tata się nie zgodzi". Czyli już doskonale zdaje sobie sprawę, że ojciec to pan i władca, od którego zależy Wasz los. Przecież on perfidnie Wami manipuluje, bo zdaje sobie doskonale sprawę, że Ty pozostaniesz bierna. Uzależnił Cię od siebie, bo jest zwykłym psychopatą o prymitywnym rozumku, a tego nie można kupić za żadne pieniądze.

Uciekaj Kobieto, póki jeszcze możesz. Ratuj dziecko i siebie!

przedyskutuj to ze swoja Mama bo zadna walka na nic jesli Mama bedzie dalej grala pierwsze skrzypce, ze swojej strony sie nie dziwie ze zona sobie odpuscila kto by sie chcial cale zycie przepychac z tesciowa ktora nie zna wlasnego miejsca , wejdz w jej polozenie , mozesz jej dac gwarancje ze jak wroci do ciebie to za jakis czas nie bedzie tak samo , watpie ,czasami dla milosci do kogos powinno sie uczynic go wolnym jesli tego pragnie,wspolczuje Twojej zonie

Swoją drogą zobaczcie jak dzieciństwo ma wielki wpływ na dorosłe życie. Mało, że za malucha dostaliśmy popalić, to w dorosłym życiu odbija czkawką.
Blady wyrobiłeś sobie chore mechanizmy w dzieciństwie, bo nie miałeś wyjścia, a teraz z terapeutą trzeba je rozbroić i za nic nie powtarzać. Nie wiem, ale chyba dałabym spokój żonie na Twoim miejscu, nic na siłę.

Nie wiem, ja piszę co widzę z boku...

Blady 1979, moim zdaniem, jeżeli zostawisz to wszystko i przestaniesz walczyć to nigdy nie zrozumiesz, co tak naprawdę czuła i przechodziła Twoja Aga, gdy Ty nadal "żyłeś z Mamusią" a Ona o Ciebie z nią walczyła. A skoro tego nie zrozumiesz to Twoja terapia mija się z celem, bo będzie tylko czystą teorią...
Wiesz ja mam sentyment do starych przysłów, bo w prostych słowach potrafią powiedzieć wiele prawdy o człowieku - "Cierp ciało jakeś chciało, kiedyć myśleć nie umiało".

Zacznij więc myśleć, ale własną głową, a nie głową Twojej Mamy! Bo wybacz dość ostre słowa, ale Jej tok myślenia zrobił Ci wodę z mózgu, ale teraz dobrze kalkulujesz, że to Ci się czkawką odbiło...

Pytanie po co to mówi,

Wyrzuty sumienia? Może znów z troski o Ciebie? Czy chodzi o dobro Waszej rodziny czy będzie myśleć że musi ustąpić synowej i że się poświęca dla jej widzimisię?
Wiesz tu akurat jestem czuła bo w naszym związku teściowa odegrała dużą rolę. Może i chciała dobrze ale myślę że myślała tylko o swoim synku, i tak zawiązali kółko wzajemnej adoracji w którym mnie nie było... synek zadowolony - synowa ok , synek niezadowolony - synową trzeba ustawić a gdzie prawda?

ja tam nie będę winnych wskazywać palcem bo sama jestem współwinna 20 lat pozwalałam sobie wmawiać że komuś zależy na moim szczęściu ale jakoś tego szczęścia coraz mniej było... to nie tak , tamto to nie to , uśmiech nie ten, słowa nie te, milczenie też źle, więc do czego ja w tej rodzinie byłam potrzebna? do prania skarpetek? nawet nie bo nie umiałam ich składać do pary po wypraniu.

Piszę o sobie bo nie śmiem komuś mówić co powinien, chcę tylko poruszyć problem widziany moimi oczami. Jak jest u Ciebie blady nie wiem,
ale ja ufałam mojemu mężowi, wierzyłam mu, i chciałam wierzyć teściowej teraz leczę depresję bo mimo tego że jadłam, oddychałam, i moje serce biło nie był to miarowy, spokojny stukot a po policzkach spływały łzy.

Blady, Wy chyba oboje nie dojrzeliście jeszcze do małżeństwa..., DZIECI MAJĄ DZIECI i ich najbardziej szkoda....

Wygląda mi na to, że tak jak kiedyś Twoja Mama zamieszała Ci w głowie, tak teraz jej Mama robi to samo... weź Agę i dzieci i uciekajcie, jak najdalej od tej pseudomatczynej troski.

Blady, Twoja żona z dnia na dzień traciła do Ciebie zaufanie, jej miłość się nie skończyła, ona przygasła tak bardzo że długo trzeba by dmuchać żeby rozpalić znów ogień.
Rozumiem ją, Ty być może też już zrozumiałeś ale ona już nie wierzy w inną rzeczywistość z Tobą tak jak ja nie wierzę że mogę coś jaszcze zmienić w swoim związku.
Może jest jeszcze jakaś szansa ale nie wiem co może spowodować zmianę jej myślenia, same Twoje zapewnienia nie wystarczą.

Blady to nie uwagi do ciebie tylko chęć pokazania rozumowania żony.pewnych przekonań odczuć nie da sie zmienic z dnia na dzień.to trwało latami. Dla niej rozwód to nie była ta chwila w sadzie. To się działo latmi. Nie wiem jak długo chodziliscie przed ślubem ale zanim powiedziała tak pewnie czas jakis trwało. Myśle że musisz ją poderwać na nowo i oczywiście nie wiadomo czy się zgodzi. Szansa pewnie jest. Poczuj się młodym kawalerem dbaj o siebie i kombinuj. To może być całkiem nowa historia.
Glowa do góry,po malu cierpliwie do celu.
Organizuj dzieciom czas niech one tęsknia za każdą chwilą z tobą.słuchaj czego pragną.

Witaj Yonice! To Ty jesteś na tym samym etapie, co ja...

Chociaż po tym, co mnie spotkało w sobotę to wydaje mi się, że zrobiłam milowy krok, a jeszcze po tym, jak zareagowałam... to już sama siebie się przeraziłam i mimo wszystko mam wyrzuty sumienia, bo tego co zrobiłam sama po sobie nigdy bym się nie spodziewała, ale od początku...

Wspólnie z córką obchodzimy urodziny i postanowiłyśmy zorganizować małe przyjatko dla znajomych, z torcikiem, a jakże... Nagle pojawił się jeszcze jeden gość (niezaproszony) - mój małż (jeszcze) z kwiatkiem i życzeniami. Rozpłakał się składając mi życzenia, przepraszał, a że zachowywał się całkowicie correct to zrobiłam mu kawę. Nagle córka przypomniała sobie, że coś tam zapomniała kupić i miała wyskoczyć do sklepu, ale on zaofiarował się, że pójdzie i jej kupi. Poszedł, nie było go niecałe pół godziny i wrócił... nawalony. Kiedy to zobaczyłam kazałam mu się wynosić, a wtedy włączył mu się agresor i zaczął swoją pijacką, chamską gadkę. Kurcze, a ja akurat wyciągałam z garnka torebki z ryżem, nie wytrzymałam i jedną gorącą torebką rzuciłam prosto w niego (trafiłam w czółko). Musiało go nie tylko nieźle zapiec, ale i zszokować, że zdobyłam się na coś takiego. Wtedy złapałam go za szmaty i takiego oszołomionego wywlekłam za drzwi...
Do tej pory zastanawiam się skąd takie chuchro, jak ja (55kg) miało tyle siły, aby w ten sposób poradzić sobie ze zbudowanym facetem. Chyba te nerwy dodały mi takiej werwy.
Fakt, sprzątania po tym ryżu było multum, a jak oprzytomniałam to dotarło do mnie, jak ten człowiek musiał mi zryć psychikę, że zrobiłam coś takiego, bo nigdy dotąd na nikogo nie podniosłam ręki.

Na razie mam spokój, chociaż z tego wszystkiego zostawił u mnie swój telefon.

Nigdy wcześniej nie ciskałam w nikogo przedmiotami, Anstawio! A to jest jednak coś innego niż zwykłe zdenerwowanie... przynajmniej dla mnie.

A to, że go wpuściłam? Nie stoję niestety ponad prawem... jest tu jeszcze zameldowany i mogę go wymeldować dopiero po pół roku, chociaż dom jest tylko mój.

A o jakich przepychankach Ty mówisz, bo czegoś nie rozumiem. Ja akurat nie cierpię jeszcze na manię agresora i nie szukam okazji do kłótni z nim. Wniosłam sprawę o rozwód z orzeczeniem o winie i nie zamierzam jej wycofać. Wiem do czego dążę, ale chcę to zrobić w miarę możliwości, w jak najbardziej cywilizowany sposób.

Daisy potrafię cie zrozumieć...to bezsilność, cała ta złość ale i nadzieje jakie wiązałaś z tym człowiekiem spowodowały taki atak. Tak to odbieram. I znowu się przekonałaś, że Twoja decyzja co do rozwodu, jest słuszna,

U mnie dołek z namiastką paniki. Taki destabilizujący dyskomfort. Myśli. Walka mądrej głowy z tą drugą...przepychanki, analiza i od nowa...złe sny. Boję się, ze zwariuję, albo, że coś zrobię...żle mi