Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Tylko dodam od siebie, że psychika idzie w parze z ciałem.
Jestem przekonana, że moje problemy z sercem są wynikiem długoletniego braku poczucia bezpieczeństwa. Czułam się bardzo dobrze, gdy na około mojego łóżka szpitalnego stało kilku stażystów i każdy robił coś ze mną. Później zadzwoniłam do mamy i usłyszałam, że się o mnie martwi, koleżanka w pracy też się martwiła.
Może ja świadomie tego nie wywołałam, ale domyślam się, że potrzebuję się sobą zatroszczyć i pokochać siebie. Tylko jak?

Ehdi wysyłam ci dużo miłości i siły! Przytulam cię mocno! Wiem, że jest ci ciężko, ale nie patrz na siebie takim surowym wzrokiem.

Nie wiem dla mnie to jest teraz proste. Ja po prostu mówię jestem słaba - porzebuję Cię i tyle. Dzownię do przyjaciółki i mówię aby się mną zaopiekowała i tyle. Kiedyś tego nie potrafiłam, kiedyś nie potrafiłam nawet płakać.

Ja jestem teraz samotna ale nie w sensie damsko - męskim ale raczej rodzinnym. To jest taka samotność, której nie da się nijak zaspokoić, z nią się trzeba pogodzić i zaakceptować, choć boli jak cholera.

Ostatnio nawet w pracy oświadczyłam wyraźnie, że musza mi odpuścić bo nie będę grała bohaterki i udawała, że jest zajebiście. Jestem teraz słaba, więc dlaczego mam udawać, że jest inaczej ?

Fakt czasem mam jeszcze problem z akceptacją tej ludzkiej pomocy ale już chyba coraz mniejszy.

Jak żabko komuś powiedzieć wprost ? Po prostu powiedzieć ... zapewniam wśród prawdziwych przyjaciół działa bez zarzutu, bez chorób, zgonów i innych takich. Mówisz, masz jak to mawiają.

Ehdi, mam postawioną diagnozę, leki, opiekę medyczną. Wystarczy.
Oprócz tego moje serce potrzebuje mojej miłości. Kocham moje serduszko i będę się o nie troszczyć.
Rozumiem twoją frustrację polską służbą zdrowia. Mój ojciec trafił do szpitala w takim stanie jak ja, z tymi samymi objawami, a wyszedł po zabiegu pół żywy. Dostał za mocne środki uspokajające

To zanim "oddasz" to swoje serducho na kursie jakiemuś przystojniakowi to poczekaj, aż dostanie wystarczającą dawkę miłości.

U mnie to był kilkunastodniowy stan. Już minęło. Jak pisałam wcześniej, wywołany nieuzasadnionym lękiem wynikającym z braku poczucia bezpieczeństwa. Musiałam się doprowadzić do dna, żeby zrozumieć, że jestem bezpieczna i nic mi nie grozi. Nie jestem sama. I mam siebie, i mogę na siebie liczyć.

Kochaj, kochaj, bo jest kogo i za co
Za szczerość i uczciwość
Ja tam się uczciwości poniekąd uczę od Ciebie Anstawia   No dobra, jak Ci będzie lżej - to przy Tobie
Tylko - tak już wiesz, z 41 letniej przezorności - ja też kocham wspólne, wesołe, radosne święta

Anstawia, może - no nie wiem, bo to jest takie publiczne, aż nie wypada... Może daj jakoś namiary na siebie - wiesz, tak na wszelki wypadek...Troszku daleko między nami, ma któraś kontakt do Ciebie? Tak choćby do życzeń świątecznych.....

Lukrecja, jak coś potrafi kiełkować na jesieni.... to chyba warto w to inwestować, w tę oziminę? Ja się lubię podśmiewać Ale wiesz, jak pytam to przyznaję, ciekawam, jak to ktoś rozumie Wtedy mogę więcej się o kimś dowiedzieć Bo każdy z nas jest inny Ja chyba mówiłam dłuuuugo, ze w ogóle nie widzę siebie w lustrze....

Ja wiem, to strasznie ciężkie pytanie.... Ale komu je zadam, jak nie koleżance z forum? W pracy, gdyby to 99,999999% osób usłyszało, to nawet w danym momencie by nie skojarzyło, o co mi chodzi Tym barddziej, ze w przypadku części osób to i tak wiem jak szukają i czasem wiem, jak odnalazły siebie
A jak Ty szukasz siebie?

Jakoś te dwa powiązałam na swoje potrzeby, zanim odpowiesz - zaczynasz po troszku akceptować "części" siebie? Czy masz na myśli coś innego?

Bo dla mnie okrutnym kiedyś było pytanie mi zadane - jaka jestem.... Na szczęście już teraz nie, już nie ma takiej smutnie milczącej, a wręcz zdezorientowanej reakcji. A już nie mówmy o czymkolwiek innym

Stres, napięcie - ma negatywny wpływ - zawsze. Trudno nawet lekarzowi obiektywnie ocenić stan zdrowia pacjenta....

Tak już totalnie poza tematem - a jakie masz zainteresowania? To juz czysto z ciekawości pytam

O to, co będzie, kiedy nie będzie żadnego z wymienionych chocby dzisiaj powodów.

Uwielbiam plany i harmonogramy. Też sobie ustaliłam kilka planów, bardzo mi one ułatwiły życie. Jak coś wypadnie mi spontanicznie to później łatwiej jest mi wrócić, bo mam wszystko uporządkowane. Ewentualnie trzeba tylko nanieść poprawki.
Mam plan finansowy, żywieniowy, plan nauki, plan pracy, plan sprzątania, plan dnia, tygodnia, miesiąca a nawet roku.
Uwielbiam harmonogramy

Ehdi, jak już się wyciągniesz z tego dołka na powierzchnię, to będzie ci tylko lepiej

Zabko Droga:) Jak szukam siebie?
Próbuję z sobą rozmawiać. Wyobrażam sobie,że jest nas dwie i w ten sposób zadaję sobie pytania i odpowiadam. Czasem w ten sposób samą siebie uspakajam. Przyglądam się jak reaguje na mnie otoczenie-w pracy, w nowej szkole-kurcze no widzę,że mnie akceptują, to myślę sobie Aśka nie jest zle ;) Nie podlizuję się do nikogo, nie walczę o względy i mówię co myślę, jestem sobą i jest ok. A kiedyś? Zawsze grałam rolę kogoś, kto wg mnie mógłby być akceptowany.
Tak...to ciężkie pytanie,jak szukam siebie...masz jakieś pomysły? :P
Czuję, że nie jestem dziwolągiem, kiedy czytam to forum, książki na temat współuzależnienia, czy np. Beatę Pawlikowską, o jej ciekawości filozofii świata, a jej przemyślenia to odpowiedzi na moje pytania, które zadawałam odkąd pamiętam. To tak jakbym chciała zrozumieć sens życia, jego doświadczenia, cierpienia. Szukam odpowiedzi nt życia i jego sensu. Stąd moje zainteresowanie historią, zwłaszcza starożytną, interesuję się medytacją, jogą, mantrami-daje mi to siłę i uspakaja. Czytam i słucham Guru-obecnie kilku :). Drążę temat Boga. Marzę zeby Go poczuć, wiem, że wtedy będę miała wszystko. Nie, nie jestem nawiedzona :P
Psychologia, zrozumienie mojego uzależnienia i choroby psychicznej z którą się zmagam, ale nie tylko. Założyłam w mojej mieścince AA-fakt, nie wypaliło...ludzie się wstydzą leczyć, nie wstydzą się pić, to choroba zaprzeczenia więc rozumiem, spróbuję za jakiś czas. Ujawniłam się wobec tego publicznie ;) w moim miasteczku jest takie przyzwolenie na pijaństwo, że nie potrafią zrozumieć kogoś, kto zawalczył o siebie i poddał się leczeniu, a teraz aby to utrzymać, chce pracować nad sobą. Ja już nie wstydzę się tego,że jestem alkoholiczką-choroba jak każda inna, jestem dumna z siebie, że ją zatrzymałam :) Naprawdę :) To największy sukces mojego życia i oby tak dalej! Jestem ekspansywna i ciągle mi mało, poszłam do liceum, skończyłam z wyróżnieniem :), teraz chodzę do następnej w kierunku moich zainteresowań -terapeuta uzależnień- i fakt trochę nad wyrost, bo egzaminów państwowych nie ma, ale potem chcę jeszcze studium zrobić i może...może kiedyś pracować, pomagać i wspierać jakąś grupę samopomocową dla alkoholików, ale to marzenie.
Zabka ja mam 42 lata, a dopiero w 2010 miałam terapię dzieciństwa i wtedy to, po niej uwolnił się mój potencjał, jestem głodna wiedzy, to tak jakbym chciała nadrobić stracony czas. Nawet nie wstydzę się, że jestem najstarsza w klasie :)
Poza tym-uwielbiam gotować, robić ciepłe swetry na iglicach, lubię filmy psychologiczne, historyczne, przyrodnicze, obyczajowe. Uwielbiam podróżować. Uwielbiam też poznawać nowych ludzi, przyglądam im się wtedy i bardzo jestem ciekawa co też kryją w środku. A wierz mi mam bardzo silnie rozwiniętą intuicję.

Z dziećmi moimi kontakt bardzo dobry. To dla niech w początkowej fazie przestałam pić, pózniej zrozumiałam,że przestać pić muszę-chcę-przede wszystkim dla siebie :)

Problem mam z partnerem. Jest mi kulą u nogi. Strasznie się uwsteczniam. Dostaję małpiego rozumu. Wiem, wiem co to za terapeuta skoro sama mam takie problemy ;) Dlatego mogę pomóc w alkoholizmie, choć trzeźwieć, tzn. mieć trzeźwe myślenie dla niepijącego alko, to właśnie ciężka praca nad sobą, to także uwolnienie się z toksycznych relacji. Zanim pokończę szkoły to mam nadzieję wydostać się ze szpon i tego nałogu :)

Chce ogłosić bezsilność nie tylko wobec alkoholu ale i współuzależnienia. Jestem też DDD.

Ufff aż się spociłam :P

Ehdi - aż w pierwszym  momencie nie doczytałam! Czy Ty mnie z kimś nie pomyliłaś???? Odfajkowane na liście?
Ehdi - może ja coś piszę między wierszami, ale muszę być naprawdę cholernie nieświadoma. Nawet bym powiedziała, że ja musiałabym pisac tylko pod wpływem wszelkiem maści alkoholi czy środków odurzających i to bardzo długotrwale zażywanych, żeby aż tak...
Ale jednak mam na tyle szacunku do koleżanki, żeby z Tobą publicznych wojen nie toczyć. I nie jest to próba ucieczki. Tylko świadomość, że kompletnie nic rozsądnego z tego nie wyjdzie, tylko "awanturka".

Dziewczyny, każda z nas ma jakieś swoje wyuczone mechanizmy radzenia sobie z trudnymi emocjami. Często łatwiej jest nam coś dostrzec u innych, niż u samej siebie. Ale chyba po to się chodzi do tego psychologa, żeby pomógł nam zobaczyć jak my działamy, myślimy, komunikujemy się, radzimy sobie.
Ale jak można pomóc osobie, która wysyła sprzeczne sygnały? Osobie, która sama nie wie czego chce?
Osobie, która mówi, "trudno mi, ale radzę sobie". Albo "gorzej się z tym czuję, ale nie przejmuję się tym".
Uciekając od uczuć/emocji, nie pomożemy sobie. Strach jest silniejszy. Zalewając siebie i wszystkich naokoło uczuciami/emocjami, również nie pomożemy sobie. Zrzucamy w ten sposób odpowiedzialność za swoje uczucia na innych. Uczucie i emocje trzeba zrozumieć, jak twierdzenie pitagorasa. One są po coś w nas. Zwłaszcza te trudne.
Gdy ogarnia nas smutek, to trzeba się zastanowić czego nam w życiu brakuje: miłości, czułości, opiekuńczości, troski? I w jaki sposób możemy sobie same to dać. Może relaksujący masaż z olejkami, zaspokoi nam potrzebę bliskości? Może dzięki świeżym kwiatom w pokoju poczujemy miłość? Może spacer da nam poczucie bezpieczeństwa? Może koleżanka, która nas przytuli wypełni naszą pustkę...
Emocje są dobre, tylko trzeba je czuć świadomie. One są naszym drogowskazem, indywidualnym dla każdego.
Radzenie sobie z emocjami a problemami (rozwód, mieszkanie) to dwie różne rzeczy, które są ze sobą połączone.

Nie czuję się samotna. Mam dużo ludzi przy sobie i w każdej chwili mogę na nich liczyć. Czuję się lubiana, w pracy mam świetych kolegów i koleżanki. Nie narzekam na brak ludzi.
Ale brakuje mi miłości, bliskości, troski, ciepłego dotyku... takich rodzicielskich uczuć. Nikt i nic mi tego nie zapewni, mogę to zrobić tylko ja sama, dla siebie.
I nie mam na myśli seksu Ale może to chodzi o to poczucie kobiecości?

W większości się z Tobą zgadzam
Ale nie sądzę by poczucie kobiecości można było głównie kojarzyć z seksem, jeśli już - ugólniając - z tym wszystkim, co w efekcie może do niego doprowadzić. Nie musi.

No - no "trudno", dla mnie seks bez bliskości dwojga ludzi ma żadne znaczenie. Jest płytki. Nie spełnia moich oczekiwań. Zgadzam się - ale to moich nie spełnia. Ja seks bez relacji mam daleko za sobą. Solidnie lata temu przypłaciłam to własnymi złymi myślami o sobie. Bo trudno oczekiwać, żeby człowiek wrażliwy nie zrozumiał, co mu szkodzi. Tak - szkodzi ukrywanie. Albo onaczej - brak możliwości zrozumienia, że coś jesy substytutem. Chwilowym zamiennikiem. Ale godzi we własne podstawowe wartości. Miało zagłuszyć potrzeby, spowodowało niechęć do siebie. Brak akceptacji.

Bo czym jest kobiecość? Tak dla każdej z nas? Bo każda inaczej to rozumie?

Mnie się pewnie kojarzy w dużej mierze z tym pierwotnym ideałem - moją mamą Nie ukrywam Z baaardzo ładną kobietą z pięknymi oczami o pełnej figurze, zadbaną. Baaardzo ciepłą Bardzo troskliwą Inteligentną i docenianią pomimo wymagań - nawet po wielu latach Zmarła 30 lat temu, ale na forum szkoły, w której była nauczycielką do dziś można przeczytać wpisy pamiętających Ją uczniów Tych uczniów "starej daty"
Z pozostałymi cechami kobiecości próbuję radzić sobie sama. Rozumiem, że kiedy dorastałam - miałam złe wzorce, albo żadnych. Ale to też nie wszystko.

I dodam - jak łatwo jest się przyznać i mówić szczerze o rzeczach, których się nie boję. A kto wie, czego się boję jeszcze? I o czym nie mówię? Bo sama sobie nie powiedziałam?

Nieźle! A to przez ilość pracy i zajęć?

No i patrz - a przecież próbowałam z bliskością. Wydawało mi się, że były partner mi to da, ale się szybko okazało że nie - a ja się długo oszukiwałam. I znowu się "teraz" okazało, że to był związek bez bliskości, choć nie przygodny seks i nie krótkotrwała znajomość. Pewnie dlatego tak się podświadomie panicznie trzymałam tego związku.

A jeżeli chodzi o udostępniony przez Ciebie wpis, to - pomimo samej przykrości z sytuacji - po prostu cieszę się, że zycie pozwoliło mi zweryfikować mocno, kim się otaczam. I jak bardzo staram upodobnić. Byle by mieć gwar wokół siebie. Sama jestem ciekawa, jak u mnie wyglądać będzie świadome i nieświadome budowanie nowych relacji z ludźmi. Wiem, że pierwsze działanie, to wchodzenie od razu z butami w nową znajomość. Tylko - oj wiecznie chyba o tym mówię - czy aby napewno będę na bieżąco potrafiła zdawać sobie sprawę, czy relacja jest dla mnie dobra i pozytywna i mogę w niej być sobą, czy jednak mimo wszystko nie próbuję się dopasować. Trudno mi coś na ten temat powiedzieć, bo rzadko miewam okazje poznawać kogoś nowego. Na razie chyba bardziej jednak jest to próba zweryfikowania tego jeszcze obecnego

Trzymaj się Lukrecjo. Mam nadzieję, że dajesz sobie radę z samopoczuciem i po jego powrocie i po rozmowie.

Lukrecja, nie wiem, czy Ciebie to pocieszy... Mam nadzieję, że wesprze i doda sił
Takie sama pytania większość z nas sobie zadaje.
Takie same lub podobne uczucia widzi w oczach dzieci.

Ja tam wiem, na co liczyłam I nie czuję wstydu, w końcu to ludzkie. Tym bardziej, że byłam szczera i uczciwa. Tego nie można się wstydzić. I bardzo się cieszę, że w ten czy inny sposób dostałam swoją szansę na spokojne i odpowiedzialne życie. I nikomu nie powiem, że to jest łatwe. Ani proste. Ani że nie kosztuje łez, bólu, wątpliwości, wyrzeczeń, trudu, zmęczenia, zniechęcenia. Bo niektóre rozwiązania są prostsze. Ale czy dobre tak naprawdę?

Ale dla mnie samej to ma sens, to co się stało. Bardzo duży.

Taka praca... beznadziejna
Zaparzyłam sobie meliskę. Potrzebuję wyciszenia.
Miłego tygodnia

Nic. Nie mam żadnych powodów do nerwów. Szukam sposobów by się uspokoić. Nerwica jest we mnie.
Melisa jednorazowo nie pomogła. Piję teraz drugą. Idę coś poczytać.

L_ukrecjo, przyczyna jest w mojej głowie. Nie ma powodów do niepokoju.

L_ukrecjo, ale ja właśnie jestem cały czas niezrównoważona i niespokojna. Tylko teraz dopiero widzę to, co kiedyś psycholożka próbowała we mnie zmienić. Tylko wtedy to ja miałam co innego w głowie. I wcale nie uważam, że osiągnęłam inny poziom albo, że jestem daleko przed tobą. Może jestem bardziej świadoma siebie.
Ale wiesz, teorię to ja mam w jednym paluszku, gorzej z praktyką. Uwierz, potrafię sobie nieraz takie filmy wkręcić, że niezły serial by z tego wyszedł. A wszystko bierze się u mnie ze strachu. Lęk przed życiem, chorobą, utratą pracy, samotnością, bezradnością... jest tego mnóstwo. I wszystko bez uzasadnionego powodu. Dlatego wiem, że dzisiejsze nerwy są bezpodstawne. Miną i jutro będzie lepiej. Szukam teraz tylko sposobów, by się uspokoić.
L_ukrecjo, trzymam kciuki za ciebie i za twoją wolność. Praca nad sobą trwa całe życie

mala91 odważny i pozytywny krok Jedyne co musisz wiedzieć to to, że tylko ty jesteś odpowiedzialna za swoje życie.

Anstawio dziękuję i trzymam się. On się dziś wyprowadził. Zostawił co prawda jeszcze część rzeczy, ale napisał list porzegnalno-manipulacyjny, a na końcu podpisał się ŻEGNAJ. A więc teraz praca, praca i praca nad sobą. Czytanie, pisanie tu, robienie-notowanie zadań i poleceń z książek. To mi daje siłę.
A wracając do Ciebie myślisz,że tak do końca są na tym świecie ludzie zrównoważeni? spokojni? Za to tak świadomi siebie i uczciwi jak Ty, to rzadkość- słowo.

l_ukrecjo, 

odpowiadając na Twój post, ja bym chętnie poprosiła o zestaw lektur KKZB. (dzisiaj szukałam ich w internecie - udało mi się już przeczytać "lęk przed bliskością" Janet Woititz - zresztą polecam)

Mimo upływu dużej ilości czasu od rozstania (emocje już we mnie nie są już wzburzone), to wciąż czuję się bardzo zagubiona. Podczytuję Was czasami - dajecie dużo do myślenia. W jakimś stopniu Wasze przemiany są dla mnie inspiracją do działania.

Pozdrawiam gorąco.

Jasne Zagubiona Napisz do mnie na e-maila, a ja Ci odeślę lekturki,  a troszku ich jest

Komu jeszcze wysłać Dziewczyny???

Dobrze, dobrze. Twoje opinie na tym forum są uczciwe i świadome-a tak naprawdę to Cię nie znam.
Tak lepiej? Beczki soli nie zjem, bo na razie rzygam toksynową  psychofagią i na odtruciu jestem

Tak. Mam święto. Nie wiem, moze za jakiś czas, może już jutro będę tu ryczeć-liczę na kopa wtedy-ale dziś jest naprawdę dobrze
Jestem spokojniejsza i swobodnie poruszam się po mieszkaniu nie widząc tonu jego oczu
Jest ok.
Jest też przestrzeń, nie chcę jej juz nazywać pustką, ani samotnością. Jest miejsce w którym wybuduje swoje wnętrze,a zaczynam prawie od zera. Trzeba mi teraz spokoju, czasu i cierpliwości. To mój czas.

To brzmi tak jakbyś mentalnie się z M nie rozstała...i może dlatego nie dajesz szansy innym mężczyzną...

Anstawio dziękuję jakoś przeżyłam, ale tym razem lekko nie było bo mamy w pracy zmiany dla mnie korzystne, a dla innych nie, i te inne osoby próbowały mi dokuczyć, choć ja żadnego wpływy na decyzję szefowej nie miałam. Nie dałam się sprowokować, ale ile mnie to kosztowało!!! Zamiast robić swoje i mieć w doopie to ja nie...ufff ale dałam radę i z tymi osobami już na dyżurach nie będę pracować
Martwi mnie natomiast to, że S do moich dzieci i znajomych wypisuje sms i prosi żeby na mnie wpłynęli. Kurde! No wczoraj się wyprowadził, więc na co on liczy??? Czy ja z nim po hiszpańsku rozmawiałam? No jak dziecko. I wkurza mnie to, bo miał dać mi spokój

Dziewuszki, ja na szybko, bo zabiegana jestem, a w domu za wolno mi działa łącze. Nie mam kiedy przysiąść - taki lajf pracowy, że się nie da w tym momencie. Ale nie zwiałam, po prostu nie ma kiedy się skupić

Cześć Dziewuszki! Trochę mnie nie było, ale robiłam generalne porządki... w życiu oczywiście! I doszłam do konkretnego wniosku

Lukrecjo, jak ja Ci "zazdroszczę", że możesz sobie jeszcze pogadać z Rodzicami - ja już dawno nie mam takiego luksusu, bo oboje już nie żyją.
Teraz akurat tak bardzo potrzebowałabym ich wsparcia - za kilka dni mam tę sprawę w sądzie o znęcanie..., a mój...dalej się znęca. Wypisuje mi smsy, że ten dzień będzie dla mnie koszmarem, że wsadzi mnie do cyt."wariatkowa", że podrzuci mi sznurek, żebym się powiesiła, a on wtedy klęknie i podziękuje za to Bogu..., a za chwilę pisze do mnie "serduszko moje, ja cię tak strasznie kocham"...

Może posiadasz "Codzienne Afirmacje", rozmyślania dla dorosłych dzieci, a jak nie masz, to ja dla Ciebie przepiszę, bo na dzień dzisiejszy, to jak odpowiedz na tego posta

"Mechanizmy obronne

DZISIAJ NIE BĘDĘ STRONIŁA OD RYZYKA

Przez caly dzien bede sprawdzala co jakis czas, co czuje. Bede autentyczna-zadnych masek, zadnego chowania sie za murem.

Kiedy bylam dzieckiem mechanizmy obronne pelnily pozyteczna role. Dzisiaj mechanizmy obronne odgradzaja mnie od swiata. Kiedy uporczywie sie bronie, nawet moje wlasne zycie nie ma do mnie dostepu. Ukrywam sie za tyloma maskami, ze odnosze wrazenie, iz zamknelam sie w jakims wiezieniu. Trudno mi sobie przypomniec jaka jestem naprawde.

Stopniowo pozwalam sobie na ujawnianie uczuc i pokazuje innym, kim jestem. Nie mam juz ochoty ponosic wysokich kosztow zamykania sie przed wlasnymi emocjami. Nie bede ukrywala, ze jestem kims innym, aby ukryc przed ludzmi, ze latwo mnie zranic. Jestem pewna, że jezeli pokaze ludziom kim naprawde jestem, docenia mnie i beda kochali.

Skladam bron, lęki i zbroje i zaczynam zyc, zadna zbroja nie zapewnia mi tyle bezpieczenstwa, co zaufanie do ludzi i pozwolenie, by i oni mi zaufali.

DO DZIEWCZYN KTÓRYM WYSYŁAM LEKTURY KKZB!

Drogie panie, potwierdzajcie czy doszły do WAS e-maile, czy wysłałam dobrze, bo tak dawno tego nie robiłam, że się ogarnąć w tym nie mogę. Dziś poszły i chyba będzie dobrze

I KOMU, JESZCZE KOMU, bo idę do domu