Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Anstawio, ale ataku paniki nie leczy się u kardiologa...
Znam to piętno. Nigdy nie wiadomo kiedy zaatakuje. Koszmar. Masakra. Dno.

Troszkę o tym zapomniałam,bo odkąd jestem na antydepresancie mam spokój.

Tak, masz rację...nadto zamartwiałaś się życiem,a i pewne objawy przewlekłego stresu w jakim żyłaś szmat czasu,teraz wyłażą.
Tulę Cię cieplutko

Dziewczyny, nie udzielam się często, ale chcę żebyście wiedziały, że jestem z Wami i trzymam za Was ( za nas ) kciuki.

Dlaczego chcesz? Nie pytaj jak chcieć, bo to jest szukanie wymówek. Samo chcę nie wystarczy, to trzeba zacząć robić to co się chce, konsekwentnie, nawet wtedy gdy się nie chce.

Anstawio, nie byłam u psychologa, bo...nie mam czasu. Prozaiczne, nie?
Próbowałam dodzwonić się wczoraj do telefonu zaufania dla dorosłych, aby dodać sobie otuchy, ale człowiek szybciej może zrobić coś głupiego, zanim uda mu się tam dodzwonić - jakiś pic, czy tyle ludzi z problemami emocjonalnymi?
Ok. północy przyszedł zalany pod dom, ale furtka była zamknięta - siedział wiec pod płotem i gadał sam do siebie, bo nie miał już chyba siły przejść przez niego, chociaż nie jest wysoki. A ja jak głupia stałam za firanka i czekałam, co będzie dalej, ale w końcu kumpel, z którym robił jakieś niewyraźne interesy przyjechał i go zgarnął. Pewnie się bal, żeby ten nie narobił jakiś głupot, a ja z kolei sporo wiem o tych interesach i na dobra sprawę mogłabym obu wpakować za kratki.

No cóż, zobaczymy co będzie dzisiaj?

Kurcze, tyle napisałam i wszystko się skasowało.

Ponoć im więcej wiemy tym mniej

Lukrecjo.
Pomyślałaś kiedyś, że mając w sobie chaos (wiesz o co mi chodzi) przyciągasz kogoś z takim samym chaosem? Że przyciągasz kogoś kto zaspokoi Twoje potrzeby, kto wypełni deficyty? Że Ty jesteś dla tego kogoś r?wnież po to?
To jest podświadome, nieświadome. Takie puzzle.
Jak na huśtawce. Trochę huśniesz Ty, trochę druga strona i jakoś się buja. Tylko czy o to chodzi?

Przeczytałam ostatnio, że kobieta kochająca za bardzo oczekuje, że ktoś pokocha ją całkowicie, bez reszty, że wypełni jej pustkę. A to nie tak. My mamy być pełni sami w sobie. Bez dolewek i koncentratów.
Jeśli sami nie osiągniemy i nie utrzymamy równowagi, nikt nam jej nie da, nie utrzyma jej za nas.
Spacerowałaś kiedyś po równoważni?

Ktoś napisał, że skoro robiąc tak i tak mamy to i to to aby mieć inaczej musimy postępować inaczej.

W kwestii, traum, przeżyć, doświadczeń, popełnionych błędów i wyrządzonych nam przez kogoś krzywd istnieje tylko jeden sposób aby iść dalej.
Trzeba wybaczyć, zaakceptować i pogodzić się z tym co było.
Ja wybaczyłam matce. Ona też miała swoje doświadczenia, które zdeterminowały jej postępowanie. Miała jakieś wzorce, innych nie miała, też była przez kogoś wychowywana. I ten ktoś tak samo, miał swoje doświadczenia itd. Trudno, stało się. To już przeszłość.
Wybaczyłam też sobie. Wybaczyłam głupoty jakie w życiu zrobiłam, błędy jakie popełniłam. Postaram się ich nie powtarzać, nie popełniać. Zrobię co w mojej mocy. Jednak mam prawo do błędu, każdy je ma. Oczywiście nie mam na myśli działania z premedytacją, kiedy widzimy, że nasze działanie nie zapowiada niczego dobrego ale to chyba oczywiste.
Nie zamierzam też( i nie robię tego) rozpamiętywać tych złych doświadczeń, karmić się nimi. Zapamiętam je. Co to było, co to dało i co się potem stało.
Myślenie, rozpamiętywanie trawi nas od środka i odbiera nam energię. Poza tym nic nie daje.

Edit.

Gdybyśmy te wspomnienia, doświadczenia załatwiali na bieżąco nie byłoby kumulacji i chaosu. Taki wniosek po latach.
I wielu błędów mogłoby nie być, ale to już teraz nie ma znaczenia.
Teraz jest teraz.

To tyle ode mnie.
Dzień dobry.
Miłego dnia

Ja wiem czego chcę
Być pełna i w równowadze
Spokojna.

Nie chcę rozpamiętywać i nie będę.

Piękny utwór Daisy

Dziękuję ci serdecznie
Obiecuję, że będę chodzić do kardiologa, bo trochę się wystraszyłam tego co było wczoraj i mam nadzieję, że lekarz przepisze mi lek, który zbije mi moje ciśnienie i w końcu będę spokojna
Już jest lepiej. Dzisiaj sobie odpoczęłam

Dlaczego chcę? Szczerze? Bo mam dość!

Anstawio, nie wiedziałam o wadzie serca,uznałam,że to atak paniki na tle nerwowym. Całe szczęście,że masz diagnozę i oczywiście,ze będzie dobrze!

L_ukrecjo terminów nie zawalę, choćbym się miała zajechać..., bo to "moja sprawa honorowa" i pewnego rodzaju idealistyczny protest i

Od kilku dobrych lat niezmiernie wkurza mnie to, jak obecnie na uczelniach niektórzy moi "koledzy" traktują studentów. Ja jestem belfer "starej daty" i moich podopiecznych traktuję z szacunkiem, bo wiem, że nie mają lekko...studia, praca aby się na tych studiach utrzymać, a często już i rodziny - dzieci. Wolę im pomóc niż jeszcze dokładać do tego ich balastu i traktować jak przedmioty. Jak do tej pory moje podejście się sprawdza - moi studenci szanują mnie, bo ja szanuję ich....

A co do psychologa to najprawdopodobniej w najbliższą sobotę idę na terapię grupową...

Nie chcę indywidualnej, bo takową już miałam z racji "niebieskiej karty" i jak na mój gust psycholożka, która tam jest mogłaby być moją córką, a nikogo bardziej doświadczonego tam nie mają na stanie.

Zabka-k, cieszę się, że Cię rozbawiłam... ten wierszyk to efekt moich wspomnień z czasów PRL - kolekcjonowałam wtedy "bibuły" z różnymi paszkwilami i dowcipami, które dotrwały do dzisiaj - polityczne i nie. Mogę wstawić inne, jeżeli chcecie się pośmiać, ale nie chciałabym urazić politycznych uczuć (bo może ktoś z rozrzewnieniem wspomina poprzednią epokę).

Lata 80-te, PRL. Przychodzi facet do sklepu z samochodami i pyta czy może kupić Skodę 105.
- Tak, proszę bardzo, czerwona. Proszę wpłacić pieniądze, a odbiór za 10 lat.
- No dobrze - mówi szczęśliwy klient - ale za 10 lat rano czy popołudniu?
- Panie! Coś pan, będzie pan czekał 10 lat i nie jest panu obojętne czy rano, czy popołudniu?
- Nie, dla mnie to ważne. Więc kiedy mogę odebrać tą Skodę - rano czy popołudniu?
- A dlaczego jest to dla pana takie ważne?
- Bo rano będą mi zakładać telefon.

Witajcie!

Mroźnooooo! W końcu dziś udało mi się zabrać do pracy własne śniadanie No dużo powiedziane - buła i twarożek z rzodkiewką w kubeczku (kupny). W końcu nie w całości kupna buła z bufetu

Anstawia, no ja też ciutkę. Pewnie będzie sporo badań na początek do zrobienia. A jak już wstępna diagnoza jest, to trzeba iśc za ciosem, bo wiadomo - im wcześniej, tym lepszy efekt leczenia Tym bardziej, że takie zmiany to się lubią niestety aktywizować przy wszelkich jesiennych pogodach i potem wiosną. Pisz kochana na bieżąco No i może jakoś też i zacznij sie wzmacniac tak w ogóle? Bo może czegoś za mało w organiźmie? A masz za sobą stresujący czas, więc może czegoś by trzeba dołożyć do wewnątrz?

Lukrecja - ano tak, zaakceptować Jak zaakceptujesz, nie będzie to Twoją codzienną pożywką Źródłem permanentnego stresu. Nie wiem, wiesz może o tym, że skoro w dzieciństwie znajdowałaś się tak często w sytuacjach stresowych, to Twoja Ja uważa stan zdenerwowania, strachu, nerwów za najbardziej naturalny stan wewnętrzny? I że próba życia tym co teraz jest dla Twojej podświadomości czymś tak bardzo niecodziennym, że nienaturalnym? Dlatego się nakręcasz? Stąd permanentny stres pourazowy z którego tak ciężko Ci wyjść? Bo musiałabyś nauczyć się żyć w całkiem innych warunkach... Czy Ty wiesz, co to znaczy życie z poczuciem bezpieczeństwa, spokojne, wręcz nudne, bez natrętnych myśli? Pewnie świadomie byś tego właśnie chciała, ale czy podświadomość nie próbuje wrócić do takich schematów sytuacyjnych, które dobrze zna i wie, jak w nich żyć i reagować? I fakt, że po kilku terapiach nie ma poprawy to może być i wina terapeuty i wina też faktu, że nie jesteś świadoma, że Twoja podświadomość broni się przed zwykłą codziennością, bo się jej panicznie boi. Mam nadzieję, że nie wyjdzie z tego bełkot i daje się to zrozumieć, co napisałam Ja w ten sposób sobie wytłumaczyłam i tłumaczę powtarzalność moich "błędów" i życiowych katastrof. Nie akceptuję podświadomie ludzi wykazujących naturalne ciepło, troskę, opiekuńczość, zdrowe zachowania, bo mnie tak nie traktowano. Dla mnie tacy ludzie są nudni. Cieszy mnie jedynie życie na tzw "haju", kiedy impuls goni impuls. Więc z podświadomą premedytacją wybieram takie otoczenie, które mi to zagwarantuje. Ma być adrenalinka, ona mnie spina i pozwala przystąpić do działania. To taka charakterystyka, tego co nieświadomie robiłam. Teraz czuję się spięta przed zrobieniem czegokolwiek takiego i przybrałam postawę obserwatora. Najbardziej boję sie siebie, więc to głównie siebie obserwuję i uczę się. Widzę kilka wad, których dotąd świadoma w ogóle nie byłam, nawet mi przez myśl nie przeszło... I uczę się cieszyć nudą i monotonią Uczę się być zmęczona i leniwa, zamiast mega ambitna i silna ponad miarę.

Daisy - no właśnie, terminów nie zawalę, choćbym... Kto, jeśli nie my, da sobie radę ze wszystkim
Wiesz, uśmiałam się z tamtego, bo ja aktualnie jak wielbłąd - na razie jednogarbny - wyglądam A ręce już mi zwisają do kolan, niedługo na stojąco stóp sięgnę A ten aktualny skeczyk, to zwykła codzienność drzewiej Może mniej ją pamiętam, bardziej stanie w kolejce od 12 po gazetę bo o 13.00 przywozili do kiosku A przed 15 mama mnie wysyłała do SAM-u po śmietanę Te wszystkie zapisy, bony, talony, kartki, tony octu na półkach... Papier toaletowy na sznurku na szyi Relaxy Myślę, że moje rozrzewnienie za tamtym okresem dotyczy bardzej faktu, że chodzi o moje dzieciństwo i że na szczęście chcę pamiętać jednak te najfajniejsze chwile Nie zaperzam sie politycznie najczęściej, chyba że w ogóle mam do czynienia z oszołomiarstwem, bez względu na opcję, nację czy cokolwiek. Mnie denerwują jedynie chamskie i głupie żarty, nie satyra Oj - super, że próbujesz zterapią grupową Ciekawam, jak Ci tam będzie? Mnie wiek terapeuty nie przeszkadza... Moja jest przecież przeogromnie ode mnie młodsza, tu chodzi o fachowość bardziej. Być może.... jako pedagog - sama do tamtej psycholog podeszłaś podświadomie, jak do "studentki"? Doświadczenie chyba tu ma mniejsze żnaczenie, zdecydowanie najmniejsze, jeśli chodzi o doświadczenie życiowe Wręcz chyba terapeutą nigdy nie powinien być człowiek, który miał takie same przeżycia, jak jego podopieczny....

Daisy.... Nie odpowiedziałaś mi na pytanie o priorytety Nie chcesz o tym rozmawiać?

No - to na razie
Mnie na początku zapowiedziano, że nie czas na spotkania z ludźmi na grupowych terapiach i cieszę się z tego - bo wtedy miałam nastawianie - do ludzi, do nowych. Teraz nie czuję się na siłach - za bardzo jednak chyba dalej wycofana jestem Pracuję nad tym, jednak w mniejszym kręgu

Rozumiem Jeśli chodzi o priorytety Słuchaj - a jest możliwość "odzyskania" nazwiska - czy jest to tylko wg jego uznania?

I przyznaję - źle się wyraziłam Chodzi mi o priorytety w odniesieniu do piramidy potrzeb O to mi chodziło, a oczywiście uznałam, że każdy z góry wie, co to ja tam mogę mieć na myśli Mój standardowy problem komunikacyjny się objawił. Czasem mnie to śmieszy, czasem - przyznaję - wkurza, bo zanim wyłuszczę komuś owo "sedno" - trochę czasu mija ... Jakaś taka wiecznie "naokoło" jestem
Dlatego spytałam, bo kiedyś nie rozumiałam "dlaczego" - pewnych moich zachowań, postępowania. A jak tak sobie uświadomiłam, czego potrzebuję teraz, porzucałam okiem na piramidę i tak sobie sama pomyślałam - to chyba zaczynam rozumieć I jeśli chodzi o mnie - przestaję mieć do siebie tyle "ale"

Najlepszy to dowód na to jak to każdy ma inne myślenie.

Ja go nie mogę zmusić, ale sąd - tak. Tym bardziej, że moje nazwisko jest, że tak powiem "herbowe", a on je swoim zachowaniem profanuje i znieważa. Prosiłam, aby to zrobił sam, tzw. decyzją administracyjną w USC, ale nie chce. Zresztą ciągle jest nawalony, więc jak się z nim dogadać?!
Napisał mi dzisiaj dwa smsy, że "jego już nie ma", a swój ostatni kieliszek w życiu "wypije za moje zdrowie". Zaczyna stosować szantaż emocjonalny, bo kiedyś "poddałam się", jak powiedział, że się powiesi, albo zapije. Bardziej wierzę w to drugie, ale... boję się, że będzie chciał może zrobić jakąś pokazówkę i się przeliczy, a ja będę miała idiotę na sumieniu...

A co do młodego terapeuty, bez doświadczenia... młody psycholog dysponuje wyłącznie sztywną wiedzą książkową, którą jednak indywidualne przypadki z biegiem czasu (praktyki) zdecydowanie weryfikują, bo psychika człowieka jest niezwykle skomplikowana       i nie daje się do końca teoretycznie "zaszufladkować". Pewnie dlatego przy tej młodej psycholożce czułam się trochę, jak królik doświadczalny...:/

L_ukrecjo troszkę się mylisz. Alkoholizm to nie jest wynik wieloletniego pijaństwa, ale regularnego picia (tzw. picia ryzykownego). Alkoholikiem można stać się w miesiąc, a nawet krócej, jeżeli robi się to codziennie. Można być też alkoholikiem (ja to nazywam - weekendowym), czyli regularne picie co tydzień, bo alkoholik wcale nie musi pić codziennie. Wszystko zależy od tego w jaki sposób delikwent przyzwyczai się do picia. Zresztą jakkolwiek by się nie przyzwyczaił - musi sam chcieć się leczyć i tu masz rację, ale zazwyczaj zanim zechce musi sięgnąć dna.

Lukrecjo, powinnaś więc wiedzieć, że alkoholizm jest chorobą osobniczą i każdy reaguje inaczej. Obserwowałam mojego męża i wiem, że alkoholikiem w pełnym tego słowa znaczeniu - czyli zaczynał już niemal każdy dzień od wódy, stał się od sierpnia tego roku. Przedtem 2-3 lata temu był alkoholikiem weekendowym, sobota i niedziela regularnie musiały być zakropione, ale jeszcze przeważnie piwem. Od początku tego roku ta regularność przeszła na poniedziałki, a było to spowodowane tym, że wyjeżdżał z kolesiem w "delegację".
Być może w tym tkwi różnica, że każdy (u każdego człowieka) alkoholizm to jakby inna choroba. Mam koleżankę z pracy, która jest po terapii - ona z kolei wpadała w ciągi. Mogła nie pić miesiącami, ale jak zaczęła to miesiącami nie trzeźwiała. I tak w kółko.
Moja wiedza o alkoholizmie jest zaczerpnięta głównie z książek i z obserwacji mojego męża.

Jeśli osobniczą, to..... to nie trzeba zaczynać od wódy.... I nie trzeba nią kończyć.... I nie chodzi o picie czegokolwiek dzień w dzień...
Ale tak, u każdego objawia się inaczej. Tylko od otoczenia zależy, co uważa za już alkoholizm. I chyba w tym tkwi szkopuł tak naprawdę. Nie tak Lukrecjo? Bo akurat nie ma co oceniać po samym alkoholiku, pytać go, czy musi... Przecież alkoholik w ogóle nie musi...

Wiecie co, dziś jestem wyautowana, sama to sobie narobiłam.... Posmażę, popiekę.... Smutno mi jak diabli... Po co ja sama sobie te kopie kruszę? Jak i tak nie ogarnęłam podstaw? Czy to trzeba wiecznie innym pytania zadawać, żeby sobie samemu coś uświadomić? I jeszcze zbyt dużo empatiii - znajoma zostawiła najmłodszego z tatą, żeby ze starszą pobiec do lekarza, wróciła - maleństwo poparzone termoforkiem (kolka), leżą już w szpitalu No jak tam można być nieczułym???? Buuuuu Aż mnie samą boli

To już jego sprawa co zrobi, jego wybór.
Wiesz no, jak ma się czuć lepiej.

Ja jestem za tym zdrowo myślącym, który zbiera do kupy.

Daisy nie można być trochę alkoholikiem, tak samo jak nie można być trochę w ciąży. Jest albo nie jest.Nie ma terminu weekendowy alkoholik,może być pijak. Ale każdy uzależniony, może być w innej fazie choroby to inna bajka. Twój jest w fazie chronicznej-ostatniej z tego co piszesz. Piwo to alkohol-ja piłam prawie wyłącznie piwo. Picie od rana? Nigdy rano nie piłam...a jestem alkoholiczką i byłam w fazie chronicznej-diagnoza z kilku lat temu.
To temat rzeka. Ty jako żona możesz przez współuzależnienie mieć spaczoną obserwacje i wnioski-wyparcie.

Ale oczywiście masz prawo do swojego zdania i zostawmy ten temat. Jesteś mądrą i silną kobietą i dasz radę

Ja też trafiałam na różnych terapeutów. Najbardziej do mnie przemawiało bez emocjonalne podejście, bezpośredniość i to,że nawet jak ja sama przed sobą coś mataczyłam, to on to w lot nazywał i rozbrajał.

Pisząc o terapeucie z podobnymi problemami w przeszłości miałam na myśli to właśnie,ze takiego nie da się wpuścić w maliny,bo zna mechanizmy danego np. uzależnienia. Dlatego duze efekty dają grupy samopomocowe czy mitingi AA, DDA, Al-anon, Alaten, DDD, AN, AS,AH itp.

Dziś w nowej szkole, zaliczyłam 3 prezentacje w szkole i jestem z siebie dumna!!!

Życzę spokojnej soboty

Super Lukrecjo - gratuluję

Nooo, fakt, człowiek z podobnymi problemami i już bez jakichś deficytów będzie bardziej spostrzegawczy, jako terapeuta.

Anstawia - a jak teraz jest z Twoim złoszczeniem się?

Wybucham raz na jakiś czas/raz na pół roku, kiedy sytuacja mnie przerasta.  A przez pół roku jestem oazą spokoju, czyli duszę to wszystko w sobie. Nie reaguję natychmiast i bezpośrodnio.
W pracy mam bardzo energiczną koleżankę, ona nie mówi, krzyczy, a znacie mój stosunek do wykrzykników Koledzy śmieją się z niej, że to taka przekupa z targu i radzą mi, żebym sobie wsadziła stopery do uszu Jak mi zaproponowała, po mojej wizycie w szpitalu, żebyśmy wspólnie pracowały, to prawie znowu dostałam palpitacji serca. Udałam, że nie słyszę, a wystarczyło "Nie, dziękuję. Nie ma takiej potrzeby."
Mój manager też mówi bardzo głośno, gdy coś mu nie pasuje. A jak czegoś chce, to przychodzi łagodny i łasi się, używając swoich słówek "skarbie", "kochanie"...
Oczywiście, ja zdaję sobie sprawę, że to ja nie wyrażam się jasno, nie mówię słów typu "nie mów do mnie takim tonem", "porozmawiamy jak się uspokoisz" itp itd Strach jest silniejszy ode mnie.
Jestem zalęknioną, zamkniętą w sobie dziewczyną, gdy jestem wśród ludzi, zwłaszcza wśród tych co tak głośno krzyczą.
Są osoby w mojej pracy, które są bardzo spokojne, mówią łagodnym tonem, czuję się przy nich dobrze, ale i tak nie do końca. Te nerwy mam cały czas w sobie. Od momentu gdy wstaję, czuję lekki wzrost adrenaliny. Przez cały czas mam wysokie ciśnienie.
Rozmawiałam wczoraj z mamą i powiedziała mi, że mój ojciec, gdy trafiał w takim stanie do szpitala i w szpitalu nie mogli mu zbić ciśnienia tak jak mi, to on mówił lekarzom, żeby mu dali coś na uspokojenie, to wtedy ciśnienie mu spadnie. I działało.
Marzę o takiej magicznej tabletce, którą zarzyję sobie rano i poczuję się zrelaksowana i wyluzowana Bo prawda jest taka, że nie mam żadnych powodów do tego by się denerwować. Mam pracę, dom, spłaciłam długi, śpię 7h dziennie, w weekendy dłużej, nie piję, nie palę, nie biorę narkotyków, jem warzywa, owoce, mam 8h dziennie czasu dla siebie plus weekendy...Zamierzam kupić sobie rower, marzę o wypasionym góralu.  Nie uprawiam sportu. Z jogi zrezygnowałam, bo nie potrafiłam się dogadać z ludźmi. Nie, nie byłam agresywna, nerwowa. Byłam wycofana. I nie potrafiłam sobie poradzić z tym, że odmówiłam kupienia nowej maty
Psycholożka zawsze mówiła mi, że za długo tkwię w miejscach, w których jest mi źle. I rzeczywiście tak jest. Ja muszę się doprowadzić do takiego stanu, żeby zobaczyć, że coś jest nie tak. Problem w tym, że ja później trafiam, w to samo, tylko gdzie indziej. Zdarza się nawet, że zamiast rezygnować z tego, gdzie mi źle, to rezygnuję z tego co mi służy... Takie to znajome.

* I żeby nie było ja nie obwiniam innych za moje złe samopoczucie. Zdaję sobie sprawę, że chaos jest we mnie. Po prostu opisałam jak reaguję w konkretnych i najbardziej męczących dla mnie sytuacjach.
A gdy już się zdenerwuję, albo rezygnuję np z pracy, to zawsze reakcja drugiej strony jest: "ja myślałam, że ty to lubisz, chcesz..." "nigdy nam nie mówiłaś, że coś jest nie tak".

Są ludzie, z którymi pracuję prawie 6 lat. Jest normalnie. Poza pracą, czy spotkaniami, nie myślę o nich obsesyjnie. I to mi służy zdecydowanie, bo jestem wśród tych osób spokojna, naturalna, uśmiechnięta.
Myślę, że czuję różnicę, gdy pojawia się taka "perełka" Od pierwszego dnia pracy, myślę o mojej koleżance obsesyjnie.
Teraz walczę sama ze sobą, by być w jej towarzystwie spokojną. Pamiętam, gdy pierwszy raz mi powiedziała, że ja jestem taka poważna. Poczułam się gorsza, bo ona była taka... szalona, no i wciągnęłam się w ten taniec emocjonalny. Aż w końcu poczułam, że nie jestem sobą, że to nie ja i, że już to nie raz przechodziłam (ciotka i mama M.). Dziś powiedziałam jej tylko "cześć". Strasznie trzaskała drzwiami potem. EEhhh... Będzie ciężko.

Żabka, myślę, że intuicja nas nie myli. My czujemy, tylko potrafimy znieść za dużo. Ja też brnę i doprowadzam się do szpitala przez takie chore kontakty

Jeszcze pomyślałam na spokojnie, bo nic nie odpisujecie że ta koleżanka z pracy, to przecież nie wie, że ja się źle czuję w jej towarzystwie. Nabiorę sił to z nią porozmawiam, dla samej siebie. Przynajmniej nie usłyszę, że ona nic nie wiedziała.

Skąd ja to znam...:(
Wiesz co Lucia, ja myślę,że faceci oglądający się za małolatami są po prostu niedojrzali i nie mają czym zaimponować kobiecie w przybliżonym do siebie wieku.
Ufff niedobrze mi się  robi...

ps. masz 27 lat? i taki problem? po 40 rozumiem ale 27?

Najciężej jest mi zaufać sobie

Mala91 bycie konsekwentną bywa trudne. Musisz wiedzieć czego ty chcesz i co jest dla ciebie dobre.
Nie zawalaj nauki przez faceta ani przez kogokolwiek innego. Ja tak zrobiłam kiedyś. Zrezygnowałam z siebie. Teraz nadrabiam.
Nie da się przestać myśleć, ale można próbować myśleć o czymś innym, na przykład o nauce. Wiem, że jest ciężko, minie. Czasami trzeba ścisnąć pośladki i gnać do przodu, pomimo nieprzyjemnych sytuacji.

Porozmawiałam dziś rano szczerze i na spokojnie o tym co myślę z tą koleżanką. Strach ma wielkie oczy. Nie wiedziałam wszystkiego.
Jeżeli teraz nasza relacja będzie się utrzymywać na wzajemnym szacunku, to odniosę podwójny sukces. Być może zyskam nową koleżankę i co najważniejsze, szacunek do samej siebie. Jeżeli nadal będzie tak samo, to przynajmniej będę wiedziała, że problem komunikacji nie jest moim problemem, zrobiłam wszystko co mogłam najlepiej jak potrafiłam.   ufff... ulga. W sumie to dobrze, że się tu wcześniej wypisałam.

Wczoraj napisała do mnie koleżanka, że jest sama, właśnie się przeprowadziła, nie ma znajomych i nie ma z kim spędzić świąt. Pomyślała o mnie. Miło
A główny szef przyniósł mi dziś kawę rano. Miło
Tak to już z tymi relacjami jest. Nie wszyscy mnie lubią, ale są też i tacy, którzy mnie lubią. I vice versa

Po 40 ? Ja jestem po 50    i mam się dobrze.
W sobotę bawiłam się w 2 knajpach. W pierwszej podrywał mnie chłopak po 30 (kawaler!), w kolejnej "dziadek" z oszronioną głową (zapewne znudzony żonkiś lub chcący sobie dodać wiary w siebie).
Pierwszy wiele mówił o seksie. Prężył się jak paw zapewniając o swojej potencji...... odrzucony, poderwał młodą dziewczynę a zabierając ją do domu, stwierdził "nie wiem czy dam radę " (:D)
Drugi przedstawianie się zaczął od długiej mowy czego jest właścicielem.  .
Ja także byłam obserwatorem i przerażenie mnie ogarniało na widok starszych panów obściskujących się z małolatami. Prężyli oni swe mięśnie (zwiotczałe), eksponowali drogie zegarki, markowe buty i wypchane portfele. Na dziewczynach wyraźnie te ostatnie  robiły wrażenie. Biedne te ich żony..................... jak dobrze, że jestem sama

Anstawia, ja z kolei boję się wulgaryzmu i hałaśliwych kobiet, w sumie ludzi.
A w pracy takowe są i próbuję trzymać się tych nieskomplikowanych i lojalnych koleżanek.

To się musiałaś uśmiać... Z samych prób zalotów - tak szczerze, bo jeśli dochodzi do tego podejrzenie, że ten ktoś ma partnerkę, to już się prawie wulgarne robi. A już szczególnie owa długa mowa

Moją też skopał, pedofilem nie był. Są niestety różne rodzaje przemocy. Niestety, tych innych rodzajów uczę się wciąż. Np. przemoc ekonomiczna - co akurat posty Zofii najbardziej obrazują, bo kiedy traci się kontrole i możliwość manipulacji człowiekiem innymi sposobami, to stosuje kolejne....

Ja sie też wygrzebuję. Pomaga pamięć o swoim zachowaniu - bo za bycie sobą jestem lubiana, nie za rozmiar, strój, nie wiem co tam jeszcze. Kobiecość to dla mnie poważne słowo. Tak, na pierwszy rzut oka w lustro, mam poważne zastrzeżenia Ale ja wiem, ze je mam i że niekoniecznie wynikają z faktów, tylko z wyrobionych schematów obwiniania siebie samej. Bo przecież wina musi tkwić we mnie, skoro on Inna kwestia, że jak nie dośpię, to nawet 100 spojrzenie w lustro nie zmienia odbicia A spać to ja lubię, oj lubię

Nie, no zgorzkniała nie zamierzam być!

Lukrecja, to rosnące poczucie kobiecości, to z jakiego powodu? Rozwiniesz ów "ps"?

Zabko to jak wytłumaczysz juz potwierdzone wyniki badań ? Jak wytłumaczysz, że to ja zrzucałam fakt swojego złego samopoczucia na karb stresu ale zostałam skierowana przez lekarzy na badania, którzy sami twierdzą, że pewne zaburzenia na 100% są tylko nie znają ich przyczyny. Czyją uwagę niby chciałabym zwrócić ? Jak mam 100% uwagi przyjaciół i nawet za dużo uwagi rodziny. Ja już nawet niektórym nie mówię co się dzieje i na jakie badania idę. Mój brat reagował histerycznie jak się dowiedział, że mam jakieś badania. Teraz przy rodzinie nawet nic nie wspominam.

Tak to co się stało jest wynikiem silnego stresu, usmażeniem układu odpornościowego i spowodwane jest przebytym ciężkim zapaleniem zatok, z kórym nie poszłam do lekarza. Do tego nakłada się jeszcze kilka czynników, o których wiem ale o których nie będę tu pisać.

Wbrew pozorom jest wmiarę pogodzona z sytuacją. Przeszłam wiele ale ilość uwagi ludzkiej jaka mnie ostatnio spotkała była nawet porażająca. Szczerze to nawet czasem zwiewam przed ludźmi aby pobyć sama. Informacje ludzie ode mnie wyciągają wręcz na siłę, bo wiedzą, że coś się działo.

Nikogo w poczucie winy nie zamierzam wprowadzać. Chcę sobie poradzić z tematem normalnie tak aby dobrze sie poczuć w swoim ciele. Analizuję wszystko po kolei i zastanawiam się co może wywoływać taki efekt. Pewne wnioski już wyciągnęłam i czekam teraz na efekt.

Jestem przez cały czas w terapii i kontroluje siebie, rzeczywiście po śmierci rodziców miałam pewne fazy i doszło do rozchwiania emocjonalnego, który do tego wszystkiego na pewno dołożył swoej pięć groszy.

Nie panikuję ani nie czuję się samotna, zła czy zrezygnowana. Po prostu mam problem natury fizycznej, który chcę rozwiązać. Marzę o powrocie do sportu i o powrocie dawnej wydolności organizmu.

Nie będę ukrywać, że po śmierci rodziców jadłam i niewiele ze sobą robiłam. Może stąd te kilogramy, nie wnikam. Standardowo w grudniu muszę się zgłosić do endo więc wszystko się okaże. Podobnie jak wyniki badań pokażą co mi jest i mam nadzieję, że wrócę szybko do siebie.

Wiesz zabko pisanie takich bardzo kategorycznych sądów jest dość niebezpieczne. Załóżmy, że nie masz absolutnie racji ale ja jako osoba rozchwiana emocjonalnie dojdę do wniosku, że rzeczywiście problem tkwi we mnie. Zrezygnuję z badań i uznam, że sama to sobie wszystko wymysliłam. Jaki to ma sens ? Co jest psychiczne to jest psychiczne, a co nie, to nie. Od tego sa lekarze aby powiedzieć co jest nie tak. Jeśli powiedzą mi, że jestem zdrowa to zacznę szukać gdzie indziej. Na razie oni twierdzą, że zdrowa nie jestem, to komu mam wierzyć ? Tobie czy lekarzom ? Szczerze to wolałabym aby problem był natury psychicznej, bo już z moją terapeuką wprowadziłyśmy w życie plan, który udaje mi się bardzo powoli realizować aby zebrać się w kupie po śmierci rodziców. Poza tym ja nie wierzę aby mój problem był jakoś szczególnie poważny (w sensie śmiertelny czy coś takiego), po prostu jest i trzeba go rozwiązać. Od tego są lekarze i badania.