Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Witaj Zofio Ty to jesteś niezła aparatka, a ex nie dorasta ci do pięt. Niedojrzały goguś

A ja ciągle walczę z zaniżonym poczuciem własnej wartości Psycholożki mi radzą: codziennie pochwalić siebie za 3 rzeczy.
Zmuszam się do chcenia. Bo jak mam siebie chwalić, to mi się to kojarzy z litowaniem się nad sobą. Ach to błędne myślenie. Będę próbować.

P.S. Zofia, jak ci idzie twój angielski?
Ja właśnie zapisałam się na kurs on-line z holenderskiego. Czekam na materiały. Tym razem, mam nadzieję, dokończę kurs i zdam egzamin, który upoważnia mnie do podjęcia studiów w Holandii i otrzymania holenderskiego paszportu. Ale to takie długoterminowe plany.

Dzień dobry. Co to za Hm.. ja powyżej widzę? Hm...?

Jestem na miejscu Nie mogę powiedzieć, że przeszłam do realu, bo wydaje mi się (a nawet jestem tego pewna), że zawsze w nim byłam. Nie odzywałam się...... zrezygnowałam z internetu. Mój syn zbyt intensywnie z niego korzystał. Obecnie mam internet w telefonie, ale korzystanie z niego nie jest łatwe ani przyjemne (:D).
Życie znowu mi dokopało. Już jakiś czas temu pisałam, że pozbierałam się ale też pisałam , że mój syn, mój młodszy syn, zmienił się. Doszukiwałam się powodów tego. Oczywiście myślałam, że rozpad rodziny, zawiedzenie na ojcu, praca u niego, to są powody zmian w jego zachowaniu. Nic bardziej mylnego ....... w sobotę o 23 zapukała do mnie policja. Mój syn został zatrzymany za posiadanie marihuany. SZOK ! chociaż brałam pod uwagę i to, że coś bierze. Pytałam go. KŁAMAŁ ! Wypuszczono go po 20 godzinach. Bałam się spotkania z nim. Bałam się, że będzie arogancki i powie mi, że to jego życie i jego sprawa. Bałam się też swojej reakcji. O marihuanie wiedziałam już wszystko i wiele o nim. Przycisnęłam do spowiedzi kilku jego kolegów. Kolejnym szokiem była wiadomość, że oni wszyscy popalają trawkę i kolejnym, że ich rodzice to tolerują.
Spotkaliśmy się na ulicy (w drodze z komisariatu i na komisariat). Miałam ochotę sprać go na kwaśne jabłko..... nie uderzyłam, ale wykrzyczałam mu wiele. Był jak zbity pies. Przepraszał, obiecywał, przepraszał i sam stwierdził, że jest nieodpowiedzialnym gówniarzem. Spędzenie czasu w areszcie zrobiło na nim wrażenie. Przemyślał, wyciągnął wnioski.
Nauczona swym doświadczeniem, wiedziałam, że jest mu potrzebna fachowa pomoc. Dzisiaj idzie do Monaru.
Syn twierdzi, że pali od pół roku. Zmiany w jego zachowaniu świadczą, że popala dłużej.
Nie miałam już kłopotów, to mam !!!!!!!!!!!!!!!
Oczywiście musiałam powiadomić eksa (moje sumienie). Nie odbierał telefonów. Zadzwoniłam do jego partnerki. Powiedziałam, że to ja miałam dosyć tego małżeństwa więc nie ma we mnie do niej ani żalu ani złości. Powiedziałam, że dzieci przeżywają jego zaniedbanie.......dowiedziałam się, że bardzo im pomaga. Skwitowałam to sławami, mówisz mi coś o czym nie wiem.
Ona zna historyjkę o dobrym, wspaniałym, troskliwym ojcu. I niech tak będzie !
Reakcja eksa na tę wiadomość - kupi mu się Cinquecento. No nie wiadomo kto kupi i po co ! Nagroda ? To mój "przyjaciel" więcej wykazał zainteresowania problemem.
OK. mam gdzieś jego zainteresowanie. Nie liczyłam na nie. Powiadomić go nakazywało mi moje sumienie i tyle. Teraz najważniejszy jest mój syn i jego problem, bo go ma !
Mój wyjazd......muszę jechać.
Mam problem, ale nie jestem bezradna. Nie przerasta mnie ta sytuacja.
Już jestem po rozmowach w Monarze i jestem uświadomiona co to Marihuana. Mam pomysły co dalej......

Przeczytałam Zofio. Nie znam słów jakich mogłabym użyć.
Przytulam

Dzięki kochane kobietki.
Dzięki, że jesteście.

Dzięki, że jest to forum...... to moje miejsce gdzie mogę czuć waszą bliskość, zrozumienie, gdzie mogę dać upust emocjom.

Byliśmy w Monarze.....

Nie byłam obecna przy jego rozmowie z terapeutką. Po 30 min spotkanie skończyło się słowami, ukłon w stronę młodego, że przyszedł...... i tyle ! Usłyszałam pa, pa. Żadne do zobaczenia .......
Jestem rozczarowana. Sama musiałam zagadnąć o spotkanie, moje spotkanie z terapeutą. Już na pierwszym spotkaniu sygnalizowałam, że nie wiem jak mam zachować się wobec syna, jak z nim rozmawiać, jak pomóc. To, że terapeutka stwierdziła, że jest inteligentnym, mądrym młodzieńcem ........... o tym nie musi mnie nikt zapewniać........... poza tym jeśli byłby mądry, to chyba by nie brał tego świństwa do ust !!!!!!!
Zachowanie syna zmieniło się. Jest pomocny. Sprzątnął swój pokój !!!! 6 miesięcy nie mogłam wyegzekwować tego a tu w jeden wieczór poszło ! Na hasło zmywarka, grzecznie idzie ją rozładować. Widzę uśmiech na jego twarzy..... znowu rozmawiamy z bliskością. Wyraźnie zabiega o mnie. Widzi, że jestem smutna, bo jestem ! Przeżyłam kolejne rozczarowanie, strach o niego. Młody powtarza, kocham cię mamo. Wie, że zawiódł i widzę, że się stara. Ok. tylko jak długo będzie się starał.
Wiem, że nie powinnam go sprawdzać testami (wiem od terapeutki). On sam zgłosił gotowość poddawania się testom..... dobre i to. Nadal zapewnia, że nie jest uzależniony, że więcej nie sięgnie po żadne dziadostwo, że to zwykłe lenistwo powodowało jego nicnierobienie. Twierdzi, że zrozumiał, że była to głupota. A ja wiem, że póki jest pod wrażeniem zatrzymania, można coś zrobić, zmienić......wiem, że w tej chwili chce. Jak mu pomóc ..... no właśnie myślałam, że w Monarze dostanę wskazówki. Wiem, że nie dostanę recepty, ale oni do cholery jasnej mają doświadczenie !!!!!!! Jak nie tam, to gdzie mam dostać pomoc ?!? Jeśli to prawda, że syn nie jest uzależniony to spoko, ale jeśli jest  ?.......... 
Wieczorem odezwał się eks. Chce rozmawiać ze mną i młodym . Zgodziłam się, ale za chwilę pomyślałam, że teksty typu, jestem dobrym ojcem, kupi ci się samochód...... to przecież bezsens. Zaproponowałam mu spotkanie we dwoje. Tak, chcę się z nim spotkać i powiedzieć co mi leży na wątrobie. Wiem, jestem świadoma, że oprócz oczyszczenia mej wątroby, nic ta rozmowa nie da. Wiem, że moje gadanie, że zamiast samochodu ( obiecanki !!!!!!) to może niech mu wynagrodzenie za pracę wypłaca w terminie nic nie dadzą , nie zmienią. Nieeeeeeeee, nie ma sensu jego rozmowa z synem. Naopowiada bzdur, naobiecuje. Już tak było, że bardziej ich kaleczył kontaktem z nimi, niż brakiem jakiegokolwiek kontaktu !!!!!!! Nie chcę jego koślawej pomocy i synowi taka pomoc nie jest potrzebna.
NA hasło Monar, eks aż krzyknął " i poszedł ? jestem w szoku ! " I niech w tym szoku trwa i da nam spokój.

To, że syn się stara, dało mi nadzieję To, że mówi iż zdaje sobie sprawę, że okłamał, nadszarpując mocno tym moje zaufanie i że będzie pracował na odbudowanie tego zaufania, to też dobry znak. Dobrze, że zaliczył wpadkę, posiedział w areszcie ! Ten kubeł zimnej wody był mu potrzebny !
Jeśli jest faktycznie mądry, to wyciągnie wnioski. Wie, że bardzo go kocham, ale też wie jak mocno mnie zranił.

Mój angielski Anstawio idzie ! Idzie wolno ! Nie jest to łatwy język a słowa nie wpadają w me ucho . Tylko ja bardzo chcę nauczyć się angielskiego !!!!! i wiem, że jest to ciężka praca i pracuję ! Od soboty jednak nie mam do tego głowy i piątkowe korki muszę odwołać. Potrzebny mi czas na ochłonięcie, na wyjście z szoku.

To ty musisz chcieć,  nie my !
Bez twojej determinacji żadne nasze słowo nic nie da!

Myślę, że w dobre miejsce trafiłaś ! Zacznij czytać ten wątek od początku i pisz o swoich uczuciach i przemyśleniach.
Twoje obsesyjne myślenie o nim to dowód twego uzależnienia a nie jest łatwo z niego wyjść, ale jest to możliwe

Do spotkania z eksm nie doszło. Miał syna odwieść do domu a syn wracał z kolegą z pracy. To nieważne, że nie spotkaliśmy się. Ważne, że kiedy syn po godz 16 nie wrócił wpadłam w panikę, stan, który dobrze znam z przeszłości (małżeńskiej). Telefon miał wyłączony. Byłam gotowa wsiąść w samochód i szukać go w miejscu gdzie zatrzymała go policja. Znowu strach zajrzał mi w oczy. Znowu czułam uderzenia serca w zaciśniętym gardle, czułam strach. Wrócił kilkanaście minut po 16 , ufffffff , ulga. W telefonie padła mu bateria.

Ogromna jest cena utraty zaufania

Popołudnie i wieczór spędziliśmy razem. Wspólne oglądanie filmu, wyjście do galerii po zakupy. Dużo rozmawiamy, jesteśmy znowu bliżej siebie. Widzę, że młody się stara .

Z angielskiego nie zrezygnuję. Odpuścić muszę tylko piątkową lekcje, bo nie jestem do niej przygotowana. Nie mam teraz głowy do nauki. Tak jak pisałam potrzebuję kilu dni na wyciszenie, uspokojenie się.

aaaaaaaa zapomniałam napisać. Młody przeprosił ojca, obiecał, że to się nie powtórzy. Reakcją eksa był zakaz mówienia kolegom z pracy co się stało ! I tyle !

Zofia, w najgorszym wypadku dostaniesz jedynkę od pani nauczycielki. Poniesiesz konsekwencje nieprzygotowania się, wyciągniesz wnioski na przyszłość
Głowę masz, nawet dwie już nie szukaj wymówek Odstresujesz się na korkach, głowę zajmiesz sobie nowymi słówkami

Edytuję, bo mi się przypomniało dlaczego ja nie odebrałam certyfikatu z holenderskiego
Bo zawsze musiało być perfekcyjnie. Albo 5 z plusem, albo wcale A jeszcze porównałabym się do koleżanki z ławki i okazałoby się, że ona ma wyższą ocenę ode mnie- poczucie porażki zapewnione.
Wniosek mi się nasunął sam

Witaj Akeme

Fajny artykuł. Poznać siebie i zaakceptować swoje wady i zalety- mam nadzieję, że kiedyś uda mi się to osiągnąć.

Moja psycholożka stosowała ze mną metodę: robić coś, czego do tej pory nie robiłam; zachowywać się tak, jak się do tej pory nie zachowywałam, myśleć odwrotnie niż do tej pory myślałam. Wiele sprzeczności było wtedy w mojej głowie Teraz z perspektywy czasu zaczynam dostrzegać sens tej terapii.
Ostatnio rozmawiałam ze znajomymi i ktoś powiedział, że osoba na takim stanowisku pracy jak ja, to "niższy level". Poczułam ulgę, że ja już nie muszę się z nikim porównywać, by poczuć się lepiej, by podnieść (pozornie) swoją wartość. Chyba wtedy zrozumiałam czym jest akceptacja samej siebie i kochanie siebie

Fajny artykuł, tak.
Ja znam tę aktorkę wizualnie

"(...)Gdy polubisz samotność i zacznie Ci sprawiać radość przebywanie we własnym towarzystwie, będziesz gotowa wejść w nową relację bez nierealistycznych oczekiwań.(...)"
Dużo pracy jeszcze przede mną, by dojść do takiego efektu. Tym bardziej, że sama widzę po sobie, jak bardzo jestem ukierunkowana na/dla/do ludzi, oraz jak bardzo biorę do siebie opinię i krytykę innych. Muszę obrosnąć w piórka, żeby spływało to po mnie jak woda po kaczce.

Witam wszystkie Kobiety, a szczególnie te "kochające za bardzo". To, że ja też jestem taka - zrozumiałam w ciągu ostatnich 3 dni, ale to odkrycie jest dla mnie w tej chwili "strasznie świeże", a z uwagi na zaistniałą sytuację, bardzo bolesne. Dlaczego? Wyjaśni to moja historia.
   Swojego obecnego męża poznałam 8 lat temu, podczas urlopu nad morzem. On pochodził z Pomorza, a ja z drugiego końca Polski. Oboje mieliśmy za sobą nieudane związki i nie byliśmy już tzw. pierwszej młodości - (ja r11; 40, on r11; 36). Ja byłam wiele lat po rozwodzie i chyba właśnie wkroczyłam w ten etap, kiedy znowu chciałam z kimś być (dzieci odchowane), komuś zaufać. Spotkaliśmy się kilka razy - spacery, kawa - wymiana numerów telefonów, koniec urlopu i powrót do domu. Telefony się urywały, więc zgodziłam się na jego odwiedziny. Spędził u mnie tydzień, ale za miesiąc przyjechał znowu i w ramach rewanżu zaprosił mnie do siebie (mieszkał z rodzicami) i teraz wiem, że to w pewien sposób wzbudziło moje zaufanie do niego, a rodzice potwierdzili jego żałosną opowieść o byłej żonie, która go wykorzystała i wystawiła za drzwi.
Cóż, bywa i tak - pomyślałam.
    Zauroczona jego czułością zaangażowałam się w ten związek mimo dzielącej nas przepaści intelektualnej - ja pracownik naukowy z dwoma fakultetami (szkoda, że nie z życiowej mądrości) - on po podstawówce, ale inteligentny, oczytany. Snobem nigdy nie byłam, bo wiedziałam, że tytuł naukowy nie zawsze idzie w parze z kulturą, a braki w wykształceniu można przecież nadrobić, więc brnęłam w to dalej.
Zamieszkaliśmy razem u mnie, na Dolnym Śląsku. Przez trzy lata było niemal idealnie, chociaż zastanawiał się dlaczego mój "ukochany" nie może za długo utrzymać się w żadnej pracy - najmniejsze jego niepowodzenie oznaczało rezygnację i szukanie następnej, ale już zakochana wierzyłam we wszystko, co mówił. W końcu przecież nieźle zarabiałam.
   Pierwsza dwie bomby wybuchły w 2009 roku - przyszedł z pracy pijany i uderzył mnie, potem oczywiście przepraszał i błagał o wybaczenie tłumacząc, że on przecież wódki nie pije, ale wtedy ktoś postawił, nie wypadało mu odmówić i w rezultacie dostał "małpiego rozumu".
    Zakochana wybaczyłam. Druga bomba wybuchła dwa miesiące później - został zatrzymany przez patrol policji do rutynowej kontroli i okazało się, że jest poszukiwany listem gończym. Trafił do pudła, a ja zamiast wtedy dać sobie z nim spokój, poruszyłam niebo i ziemię (nawet MS), aby go stamtąd wyciągnąć. Odwiedzałam go co tydzień i święcie wierzyłam, że został 9 lat wcześniej wrobiony i za stare grzechy musi odsiedzieć 3 lata. Mało tego, wychowana w poczuciu odpowiedzialności za człowieka, którego kochałam, zdecydowałam się wziąć z nim ślub - w zakładzie karnym. Powiecie pewnie - idiotka! Teraz też sobie to mówię.
    Wyszedł po 1,5 roku za dobre sprawowanie na tzw. warunkowe. Było mu chyba wtedy dobrze, bo nie musiał szukać tłumaczeń, dlaczego nie może znaleźć pracy. Pomagałam mu w tym, ale jakoś żadna mu nie pasowała. Zaczął kręcić interesy z kolegą, ciągle był w rozjazdach, ale kasy jakoś z tego biznesu było niewiele. Oczywiście ciągle wracał do domu stęskniony, kochający - nosił mnie na rękach. Nie, wtedy jeszcze mnie nie zdradzał, ale zaczął popijać. Kolega był dla niego guru i on, który "wódki nie lubił, tylko piwo", zaczął naśladować kolegę.
    Na horyzoncie pojawiła się niejaka Grażyna - pracownik ZUS, która pomagała jemu i koledze w rozliczeniach, a przy okazji raz do nas przyszła. Zobaczyłam ją i stwierdziłam, że niegroźna - kilka dobrych lat starsza, zaniedbana z twarzą wskazującą na to, że nie stroni od picia i imprez. Dziwiło mnie natomiast, że często widzę ją na naszej ulicy, ale okazało się, że ma tu znajomych.
   Mój mąż oczywiście cały czas kochał mnie nad życie, ale też coraz częściej popijał i robił się agresywny, potem oczywiście błagał o wybaczenie, mówił że jest głupi. Potem przez kilka tygodni był idealny i znowu wszystko zaczynało się od nowa. Więcej mieszkał i pił u kolegi niż w domu. W kwietniu tego roku przyjechał pijany z kolegą i chciał zabrać z domu sprzęt, bo potrzebowali kasy, zaczął się awanturować więc wezwałam policję - nie wytrzymałam. Założono mi "niebieską kartę", a on wtedy trochę oprzytomniał i uspokoił się. Zakończył interesy z kolegą, ale już wtedy zauważyłam, że został problem alkoholu, namawiałam go na terapię, ale oczywiście twierdził, że nie jest alkoholikiem. Chociaż popijał już regularnie co tydzień z nowym kolegą (który mógłby być jego synem). Bał się jednak wracać do domu, więc mówił, że siedzi u kolegi. Potem znowu wracał błagający, kochający - do rany przyłóż. Podejrzewałam, że coś jest nie tak, ale wierzyłam w jego zapewnienia, że nigdy nie mógłby mnie zdradzić, bo... chciałam w to wierzyć, kochałam.
   W lipcu tego roku (nie było go kilka dni) spotkałam go pijanego w hipermarkecie. Nie chciałam mu dać klucza, bo widziałam że jest agresywny i bałam się zostać z nim sama w domu. Zrobił mi na parkingu awanturę, obrzucił wyzwiskami i ścisnął za szyję - wyrwałam się, wróciłam do sklepu i zadzwoniłam po policję, a on poszedł do domu. Kiedy dotarłam do domu to już go zakuwali, a kiedy policjantka spytała go o dokumenty, powiedział, że ... zostały u koleżanki. Zabrali go, a policjantka widząc ślad na mojej szyi namówiła mnie na założenie sprawy o znęcanie. Zgodziłam się. Odwieźli go na izbę, a potem do aresztu. Na przesłuchaniu dowiedziałam się, że jego portfel z dokumentami znajduje się u tej Grażyny, o której pisałam wcześniej. I wiecie co, uspokoiłam się, bo w głowie mi się nie mieściło, że ktoś taki mógłby zafascynować mojego męża. Prędzej dopuściłam do siebie, że mój mąż był u jej syna, który jest informatykiem i zostawił tam dokumenty, ale wtedy nieoczekiwanie zaczepił mnie na ulicy sąsiad (jej znajomy) i powiedział mi, że ona mówiła mu, że mój mąż jest jej facetem i razem mieszkają. Tyle tylko, że dodał, abym nie do końca w to wierzyła, bo ona jest osobą z problemami natury emocjonalno-seksualnej i jej "na gwałt trzeba chłopa". Szkoda, że wtedy to powiedział, bo pewnie już wtedy bym oprzytomniała...
    Mój małżonek wyszedł po trzech dniach i pokornie wrócił do domu, twierdząc że zrozumiał swój błąd - w prokuraturze dobrowolnie poddał się karze i chce ratować nasze małżeństwo, bo kocha mnie nad życie i nie może beze mnie żyć. Zrobi wszystko co zechcę - pójdzie na terapię, zerwie z kolesiami, zmieni numer telefonu - dodałam jeszcze, że ma zakończyć znajomość z panią Grażyną, bo ona mówi, że jest jej facetem. Zdziwił się i stwierdził, że tego chyba nie traktuję poważnie, bo znam go na tyle i wiem, że ona nie jest w jego typie i kompletnie go nie pociąga.
    Zaczęła się sielanka, kochający mąż wziął się do pracy i do remontu łazienki, zmienił nr telefonu. Tyle tylko, że we mnie była już jakaś zadra i zaczęłam go lekko kontrolować (sprawdzałam za pomocą Internetu jego połączenia telefoniczne - jego nowy numer na kartę "podpięłam" pod mój na abonament). Wszystko wydawało się wracać do normy, tyle tylko, że nie było czasu na terapię, bo mój mąż zaczął pracować. Jednak w pracy wytrwał miesiąc i znowu zaczął znikać, ale na weekendy zawsze skruszony wracał do domu - przepraszał, przysięgał. Widziałam, że jakoś dwa razy dzwonił do Grażyny, ale jednocześnie wiedziałam, że ma jakieś problemy z ZUS-em, dotyczące dawnych interesów. Spytałam go więc o co chodzi z tymi kontaktami, stwierdził że załatwiała mu zaświadczenia, a jednocześnie stwierdził, że musi iść do terapeuty, bo już wie, że ma problem z alkoholem i prosi, żebym poszła z nim. Poszłam i byłam przeszczęśliwa, ale co z tego kiedy zauważyłam, że pije już codziennie i praktycznie zaczyna dzień od wódki. Skąd miał kasę? Nie wiem. Twierdził zawsze, że załatwił coś komuś, pomógł, złapał fuchę, itp.
    Przed 1 listopada dostaliśmy wezwanie na sprawę o znęcanie, której na szczęście nie wycofałam i mój mąż tak się tym przejął, że zniknął. Pojawił się tydzień temu twierdząc, że przemyślał swoje postępowanie, nie chce mnie krzywdzić, bo przecież ma tylko mnie i kocha mnie nad życie, a jak mu nie wybaczę to sobie coś zrobi. Prosił, abym mu pozwoliła pojechać do rodziny na Mazowsze, bo musi raz na zawsze zerwać z kolesiami od kieliszka, a przy okazji może tam pracować. Pomyślałam, że może to jest dobry sposób, bo ciotka - surowa tradycjonalistka - przemówi mu do rozumu. Pojechał, ale dzwonił - mówił, że bardzo mnie kocha i tęskni, ale musi wytrzymać, bo chce naprawić swoje błędy...
    Tymczasem przedwczoraj zadzwoniła do mnie koleżanka i mówi, że widziała pod swoim blokiem mojego męża, jak wracał z jej sąsiadką Grażyną! Nie chciałam jej uwierzyć, więc kazała mi wziąć zdjęcie mojego męża i przyjść do niej. Poszłam, ale nadal nie mogłam jej uwierzyć, więc zabrała mnie do znajomej, która mieszka w tej klatce, gdzie Grażyna. Kobieta potwierdziła, że facet ze zdjęcia mieszka u jej sąsiadki i nawet rano pomagał jej wnieść ziemniaki z piwnicy - czarujący, elegancki człowiek. I tylko dziwi się, że jest z tak wredną babą, jak Grażyna - która od pół roku nie płaci za mieszkanie, nie dba o porządki w bloku i ciągle zakłóca ciszę nocną.
Wtedy zebrałam wszystko do kupy - no tak, nie płaci za mieszkanie, bo też ma na utrzymaniu mojego męża... kosztowny utrzymanek!
    Wszystko nagle runęło na mnie, a pierwsza rzecz, jak przemknęła mi przez głowę to - ty głupia, zakochana idiotko!
Napisałam mu tylko smsa, że spotkamy się na sprawie rozwodowej, a wcześniej na sprawie o znęcanie i jeszcze parę epitetów pod jego adresem. Wczoraj cały dzień wydzwaniał, ale odrzucałam połączenia.
Teraz już nawet nie wiem, co bardziej mnie boli - jego zdrada i podwójne życie z kobietą, na którą mało który facet zwróciłby uwagę czy moja własna głupota. Czy ktoś jest w stanie odpowiedzieć mi na to pytanie?
   
Dzisiaj chcę spakować jego rzeczy i odesłać do niej!

Witaj Daisy.

Przytulam.

No to może kino, teatr, pralnia, kawiarnia, park, ulica, sklep tudzież księgarnia. No wszędzie można.

Hehe, to teraz sama nie wiem. To są wszędzie, czy wyginęli? Wierzę, że jacyś się uchowali.
Chodzę do kina, kawiarni, księgarni, przez park, ulicą... Musiałabym chyba tam zemdleć, żeby kogoś poznać
Jakoś tak mi się wydaje, że w grupie raźniej się odnaleźć. Może się mylę?
Hm... a gdzie ty poznałaś swojego gitarzystę?

Kurcze no wszędzie moźna kogoś poznać, w najmniej oczekiwanym momencie nawet.

Oj no nie mogę powiedzieć Anstawio

Rozmawiaj, otwarta bądz i już

Oj Daisy no, że zajęci, a Ci z odrzutu to już słonie?

A jak się ktoś sparzył faktycznie i jest wolny i chce związku i w porządku jest to znaczy, że nie istnieje?

Miałam napisać tak
Kochana, bo to trzeba takiego bacznie obserwować, a nie tylko przez różowe okulary miłości.
Kochamy, wierzymy, widzimy, słyszymy i nie wierzymy.

Ale napiszę tak, zapytam. Co byś zrobiła teraz po doświadczeniach przebytych?

Patrzyłabym przez lupę i jeszcze przez okulary, ale już nie różowe...

Może "Gra o tron"? super serial.

Wiem,wiem. Jestem znowu. Od 10 dni,choć mam intruza za ścianą. Nie będę głosić farmazonów,że koniec itp. Koniec jest konieczny,bo krucho ze mną. Ale teraz z pokorą chcę podejść do tematu,a że ten wątek jest mi najbliższy (choć jest mi wstyd,że jestem taką tępą strzałą),to mam nadzieje,że mnie przyjmiecie,bo bardzo mocno WAS dziewczyny potrzebuję

Dokonałam tego! Zamki wymienione, rzeczy odesłane - cholera wiem, że tak trzeba, ale jednak ciężko.

Hej Anstawio
U mnie standard...siedzę w cuchnącym bajorku i śmierdzę. Rozglądam się i szukam wyjścia.

Nie doczytałam Jak zwykle jednak powiem "swoje"

Dziewczyny, mnie też brakuje bliskiej osoby Ale z łapanki nie wezmę A taka mi sie ostatnio prawie trafiła, aż się za głowę złapałam

Daisy - choć mi strasznie przykro, tooooo.... To wiedz, ze problem jest w Tobie. Ty to czujesz, więc nie ma co owijać w bawełnę. Zostań, bądź krytyczna, nie słuchaj słów mających na celu zmanipulowanie Twoich odczuć. Tak na szybko, to trudno coś innego napisać. Bądź kosnekwentna i zawierz intuicji - ta rozprawa ma się osbyć, a Ty masz przestać się świadomie oszukiwać Badź w końcu szczera z samą sobą

Dziewczyny, do jasnistej!!!!! Nie wyginęli!!! To my jesteśmy popaprane, bo wiecznie wybieramy takich samych popaprańców! Zdroworozsądkowo myśląca osoba nie wybierze popapranca, a nawet jeśli da się omamić chemią na początku - nigdy nie będzie tkwić w toksycznym układzie i wymyślać kolejnych usprawiedliwień, dlaczego nie kończy chorych stosunków! No jak rany No.....

No nie, nie dość, że seks za ścianą to chore stosunki.

Wyrozumiałość do bólu i do czasu w kwestii tkwienia.

Dzień dobry.

O jej Anstawio.
Co to się nie dzieje.
Trzymam kciuki, żeby spokojnie już było.

Chcę wyjść...dziś on siedzi nade mną i płacze
Płacze i błaga,że wie i rozumie i zrobi wszystko...oj nie wiem

Mój wybór, którego on nie rozumie. Chodzi i prosi. Mówi,że jak się nie sprawdzi to mogę go np. za miesiąc wyrzucić na ulicę. Kocha mnie, moje dzieci...ble ble ble-standard. Na tą chwilę stoję okoniem. Nie wierzę i nawet nie chcę próbować wierzyć.

Choć z drugiej strony...ku--a mać! Niczego nam nie brakuje i moglibyśmy żyć jak dorośli rozsądni ludzie,a nie chore dzieciaki. Jestem wściekła za nasze dysfunkcyjne rodziny,za to,że nie mamy wzorców,granic,no niczego...i sami się ranimy,chore wiem ale miałam nadzieję,że jak już rozpoznamy mechanizmy DDA i DDD to coś zmieni...:(

Wiem,wiem hm...
A jak u ciebie? Uwolniłaś się? Co się zmieniło?

Jestem ciekawa Waszych losów,chyba chcę czytać o sukcesach A nie mam czasu przeczytać tylu kilogramów postów

W sumie to jestem trochę przestraszona tym co mi się dzisiaj przydarzyło. Pierwszy raz najgorszy
Nie miałam do kogo zadzwonić, to napisałam do was

Więc co się zdarzyło?