Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Hm - zasadniczo zawsze ludzi uważamy za takich, jakimi sami jesteśmy. I robimy to PODŚWIADOMIE.
Ja o tym mechaniźmie wiem od dawna, od wczoraj rozumiem, że nie tylko dotyczy to postawy, także czynów. W całkowitym związaniu z zarzucaną mi samą przez siebie nieodpowiedzialnością i niekonsekwencją.

A potem ŁUP w ścianę! Po raz kolejny!
I nie wiesz, jak można być takim chamem dla człowieka któremu tak wiele zawdzięczasz!
I nie chodzi z żadnej strony o mnie, chyba że chodzi o to jak ja się z tym wszystkim czuję.
Ale dlaczego ja się czuję winna i odpowiedzialna za posprzątanie czyjegoś chamstwa?
No tego to w ogóle u siebie nie rozumiem.... No w żaden sposób.... A prawie nie spałam... No, nie kumam, skąd u mnie taka głupota... Bo przecież to nic mądrego nie jest.

hm... napisał/a:

Liv4 napisał/a:

Zabko domyślam się że chodzi o jm? a jeśli nie, to najważniejsz jest jak Ty sie czujesz teraz.
Ile razy zadawałam podobne pytania. Ostatnio po mojej dość niefajnej sytuacji z panem o którym pisałam miałam okazje zadać sobie te pytania, złościć się, smucic itp. Mam pod ręką ,,Radykalne wybaczanie'', nie żebym chciała od razu rozumieć danego osobnika, wybaczyć mu i pozować na którąś swiętą. Nauczyłam się, że rozumieć NIE MUSZĘ choc to trudne, bo ja lubie rozumieć wtedy łatwiej sobie z czymś radzę. Każdy ma swoją powieść (swoje życie i pogląd na nie) i niekoniecznie w tym wszystkim musi chodzic o mnie, np ktoś mi zrobił krzywdę; ja odbieram to jako atak na siebie, a to przecież jego ,,bajka'' . Mój ojciec jest zimny i nidostępny emocjonalnie, ja nie muszę odbierać tego w sensie-nie kocha mnie i czuć sie z tego powodu źle czy czuć sie odrzucona. W książce jest rada, by sie zatrzymać, zastanowić co czuję, dlaczego, być może taka sutuacja kiedys już była jesli tak to wrócic  z wnioskami itd. Ja to wszystko robiłam żeby pomóc sobie i zrozumieć dlaczego boli i co moge zrobic, by nie bolało lub zmienić schemat. Nie mam zamiaru sie wymądrzać, pisze jedynie co mi pomaga w pernamentnych sytuacjach. Może niedokładnie wszystko opisze ale sens tego mam nadzieje jest zachowany Niestety nie możemy usiąć przy kawie i rozmawiać. O tym pisałam, że w takich sytuacjach brakuje tej własnie mozliwości.  Trzymaj sie Zabko
Mam dzis sporo spraw, oj sporo. Miłgo dnia dla wszystkich

Cholernie trudno i ciężko jest nie m?c zrozumieć, równie trudno przeżywa się kiedy nie dostajemy odpowiedzi, jeszcze trudniej kiedy jesteśmy ignorowani kiedy chcemy rozmawiać, jeszcze trudniej znieść kiedy jesteśmy oszukiwane. Kumulacja tego wszystkiego jest nie do zniesienia.

W kwestii tego ojca go myślisz, że nie musimy sir tak czuć kiedy poczucie nasze wartości jest ok cxy kiedy?

Ja nie potrafie tak pisać jak Wy, na odległość nie wiem o co kaman, więc nie potrafię.
Pytasz Zabko o ojca, to nie chodzi o poczucie wartości. Jest człowiekiem niedostępnym emocjonalnie, koniec i kropka. Ja to przyjmuję i już. A kiedyś byłam chora z rozpaczy, że nie interesuje się mną, że nie okazuje miłości itd. Moje poczucie wartości jest ok tylko mimo wszystko czuje sie niestety trochę osamotniona, bo przecie samotna nie jestem.

Liv4 napisał/a:

hm... napisał/a:

Cholernie trudno i ciężko jest nie m?c zrozumieć, równie trudno przeżywa się kiedy nie dostajemy odpowiedzi, jeszcze trudniej kiedy jesteśmy ignorowani kiedy chcemy rozmawiać, jeszcze trudniej znieść kiedy jesteśmy oszukiwane. Kumulacja tego wszystkiego jest nie do zniesienia.

W kwestii tego ojca go myślisz, że nie musimy sir tak czuć kiedy poczucie nasze wartości jest ok cxy kiedy?

Ja nie potrafie tak pisać jak Wy, na odległość nie wiem o co kaman, więc nie potrafię.
Pytasz Zabko o ojca, to nie chodzi o poczucie wartości. Jest człowiekiem niedostępnym emocjonalnie, koniec i kropka. Ja to przyjmuję i już. A kiedyś byłam chora z rozpaczy, że nie interesuje się mną, że nie okazuje miłości itd. Moje poczucie wartości jest ok tylko mimo wszystko czuje sie niestety trochę osamotniona, bo przecie samotna nie jestem.

I znów nasadziłam literówek

Liv, mnie o mechanizm chodzi.
Ojciec jest zamknięty, emocjonslnie niedostępny.
Czemu czujesz się odrzucona? I jak miałabyś się czuć, kiedy jest wobec Ciebie zimny itd?
Możesz powiedzieć, że taki jest, to jest obiektywna prawda, co nie zmienia faktu, że takim usposobieniem to miłości wielkiej nie okazuje, zainteresowania pewnie też.
Wiecue co. Mnie się widzi, że nasza reakcja jest uzależniona od tego kim jest ta osoba dla nas. Jeśli jest najbliższa odbieramy to inaczej, je§li dalsza jeszcze inaczej. Je§li mamy niskie poczucie wartości swojej to to kwestię pogłębia.
Natomiast możemy sobie problem przedstawić realistycznie, żeby nie wpadać w smutki, czyli racjonalnie spojrzeć, np. tak, że ojciec sam innego usposobienia nie zna itp i stsd jego zachowanie.
W kwesri nie potafienia tak pisać to...mów.
Mów do nas pakcami.

hm... napisał/a:

Liv4 napisał/a:

Ja nie potrafie tak pisać jak Wy, na odległość nie wiem o co kaman, więc nie potrafię.
Pytasz Zabko o ojca, to nie chodzi o poczucie wartości. Jest człowiekiem niedostępnym emocjonalnie, koniec i kropka. Ja to przyjmuję i już. A kiedyś byłam chora z rozpaczy, że nie interesuje się mną, że nie okazuje miłości itd. Moje poczucie wartości jest ok tylko mimo wszystko czuje sie niestety trochę osamotniona, bo przecie samotna nie jestem.

I znów nasadziłam literówek

Liv, mnie o mechanizm chodzi.
Ojciec jest zamknięty, emocjonslnie niedostępny.
Czemu czujesz się odrzucona? I jak miałabyś się czuć, kiedy jest wobec Ciebie zimny itd?
Możesz powiedzieć, że taki jest, to jest obiektywna prawda, co nie zmienia faktu, że takim usposobieniem to miłości wielkiej nie okazuje, zainteresowania pewnie też.
Wiecue co. Mnie się widzi, że nasza reakcja jest uzależniona od tego kim jest ta osoba dla nas. Jeśli jest najbliższa odbieramy to inaczej, je§li dalsza jeszcze inaczej. Je§li mamy niskie poczucie wartości swojej to to kwestię pogłębia.
Natomiast możemy sobie problem przedstawić realistycznie, żeby nie wpadać w smutki, czyli racjonalnie spojrzeć, np. tak, że ojciec sam innego usposobienia nie zna itp i stsd jego zachowanie.
W kwesri nie potafienia tak pisać to...mów.
Mów do nas pakcami.

Hm osamotniona czuję się teraz w życiu, bo brakuje mi bliskiej osoby na co dzień ale o tym juz pisałam. O ojcu już nie myslę, nie staram sie rozumieć czegoś czego nie jestem w stanie. Rozumiem tylko tyle, że ojcem, matką staja sie przypadkowi ludzi niekoniecznie nadający sie do tej roli. Stram się brać tylko to co mogę i nie spodziewam się więcej od niego.

Liv4 napisał/a:

hm... napisał/a:

I znów nasadziłam literówek

Liv, mnie o mechanizm chodzi.
Ojciec jest zamknięty, emocjonslnie niedostępny.
Czemu czujesz się odrzucona? I jak miałabyś się czuć, kiedy jest wobec Ciebie zimny itd?
Możesz powiedzieć, że taki jest, to jest obiektywna prawda, co nie zmienia faktu, że takim usposobieniem to miłości wielkiej nie okazuje, zainteresowania pewnie też.
Wiecue co. Mnie się widzi, że nasza reakcja jest uzależniona od tego kim jest ta osoba dla nas. Jeśli jest najbliższa odbieramy to inaczej, je§li dalsza jeszcze inaczej. Je§li mamy niskie poczucie wartości swojej to to kwestię pogłębia.
Natomiast możemy sobie problem przedstawić realistycznie, żeby nie wpadać w smutki, czyli racjonalnie spojrzeć, np. tak, że ojciec sam innego usposobienia nie zna itp i stsd jego zachowanie.
W kwesri nie potafienia tak pisać to...mów.
Mów do nas pakcami.

Hm osamotniona czuję się teraz w życiu, bo brakuje mi bliskiej osoby na co dzień ale o tym juz pisałam. O ojcu już nie myslę, nie staram sie rozumieć czegoś czego nie jestem w stanie. Rozumiem tylko tyle, że ojcem, matką staja sie przypadkowi ludzi niekoniecznie nadający sie do tej roli. Stram się brać tylko to co mogę i nie spodziewam się więcej od niego.

Zdrowo Liv.
Wiem, że potrzeba kogoś bliskiego.
Czas
Kwestia czasu, żeby fajna babka kogoś bliskiego sobie zamiała

hm... napisał/a:

zabka-k napisał/a:

Hm - zasadniczo zawsze ludzi uważamy za takich, jakimi sami jesteśmy. I robimy to PODŚWIADOMIE.
Ja o tym mechaniźmie wiem od dawna, od wczoraj rozumiem, że nie tylko dotyczy to postawy, także czynów. W całkowitym związaniu z zarzucaną mi samą przez siebie nieodpowiedzialnością i niekonsekwencją.

A potem ŁUP w ścianę! Po raz kolejny!
I nie wiesz, jak można być takim chamem dla człowieka któremu tak wiele zawdzięczasz!
I nie chodzi z żadnej strony o mnie, chyba że chodzi o to jak ja się z tym wszystkim czuję.
Ale dlaczego ja się czuję winna i odpowiedzialna za posprzątanie czyjegoś chamstwa?
No tego to w ogóle u siebie nie rozumiem.... No w żaden sposób.... A prawie nie spałam... No, nie kumam, skąd u mnie taka głupota... Bo przecież to nic mądrego nie jest.

A może tak się czujesz, bo to ociec dzieci Twych?

O ile pamietam bardzo długo, bardzo źle znosiłam obrzydliwe zachowanie byłego w stosunku do dzieci. To jest nie do wybaczenia. Najgorsze jednak jest to, że to ja czułam się winna i z tego poczucia byłam okropnie rozgoryczona.. teraz po latach mi przeszło ale upłynąć musiały całe lata.

Witajcie. Jak pisałam w poprzednim "wątku" jestem tutaj nowa. Chciałabym opisać Wam swój problem. Bo już nie wiem co mam robić. Od czego zacząć....
Dzieciństwo do pewnego czasu wspominam naprawdę bardzo miło. Chciałam, aby było tak zawsze. Niestety wszystko było do pewnego momentu... tata zmienił pracę i zaczął pić.
Jak ja pragnęłam, aby w końcu się opamiętał i przestał. Niestety nie to było jak się później okazało najgorsze. Oprócz alkolohlu pojawiły się awantury oraz przemoc fizyczna.
Pamiętam jak podczas z jednej z awantur uciekałam i chciałam coś sobie zrobić, aby nie uczestniczyć w tym... Miałam wszystkiego dość. Lata mijały,a ja dorastałam (nadal w tym domu)
Chciałam jak najszybciej wyrwać się z domu i zacząć żyć swoim życiem. Jaka ja byłam szczęśliwa gdy poznałam chłopaka (obecnie swojego męża) był idealnym kandydatem na męża
miły, starszy, dojrzalszy, miał stałą pracę oraz co najważniejsze nie pił. W głowie już sobie budowałam "rodzinkę". Udało się. Byłam szczęśliwa mimo, że było ciężko, abyśmy
byli razem, ale nie daliśmy się innym. Po ponad roku zaszłam w ciążę i wtedy zaczęło coś się psuć. Jakieś drobne sprzeczki itd, no ale w jakim związku nie ma kłótni... tak
sobie to wtedy tłumaczyłam. Potem urodziłam i zaczęliśmy planować ślub (którego tak naprawdę nigdy nie chciałam brać), ale cóż się nie robi dla świętego spokoju. Pamiętam
jak tydzień przed ślubem chciałam wszystko odwołać, ale zabrakło mi odwagi. Czułam, że to chyba nie ten facet, ale tłumaczyłam sobie to tym, że po ślubie będzie inaczej
i wszystko się może zmieni. Owszem zmieniło się...na gorsze. Mimo, że wcześniej było ustalone (bardziej z jego strony) że ja siedzę w domu i się nim oraz dzieckiem zajmuję
to był najlepszy powód do kłótni, bo przecież ja tylko siedzę w domu i nic nie robię, a nic nie robię dlatego, że do niczego się nie nadaję. Poszłam do pracy... byłam w niej
3 dni, bo stwierdził, że nie ma kto się dzieckiem zajmować więc on go zabiera do siebie do domu i tam on będzie mógł się zajmować. Więc zrezygnowałam z pracy.
Cały czas staję na głowie, żeby był tylko zadowolony. Robię "męskie" roboty, żeby nie gadał, że nic nie umiem, ale to i tak za mało. Co bym nie zrobiła w domu czy "specjalnie"
dla niego to i tak "on zrobiłby to lepiej". Przestaje koło niego latać to jest jeszcze gorzej, bo nawet mu w niczym nie mogę/potrafię pomóc, bo najlepiej gdybym tylko leżała
i pachniała. Nie mam już siły walczyć o to wszystko. Staram się za dwoje, a on i tak tego nie docenia. Przez niego straciłam znajomych, bo raz, że przy każdej okazji gdy
gdzieś wychodziliśmy to on tak mnie krytykował przy wszystkich, że prawie tam płakałam, a dwa, że przez to, że tylko ON zarabia to dostaję 100 zł na tydzien, żebym tylko
przeżyła. Nie mam na różne "swoje" potrzeby, ani na jakieś "wychodne" z koleżankami. A one się "zbuntowały" i nie chcą nigdzie ze mną wychodzić, bo nie mam pieniędzy, albo
jakiś czas temu usłyszałam, że jeśli chce z nimi wyjść to muszę się "ogarnąć". Nie mam ciuchów "na czasie". Nie stać mnie na nie.
Ostatnio się zbuntowałam i chciałam iść do pracy... byłam na kilku rozmowach. Ale co z tego... po wielu latach słuchania, że się do niczego nie nadaję itd utkwiło mi w
głowie i teraz nie potrafię normalnie funkcjonować. Idę na rozmowę po czym wracam i rezygnouje, bo boję się, że naprawdę sobie nie poradzę, że zrobię z siebie idiotkę itd.
Chciałabym zacząć życie na nowo, ale nie potrafię. Kiedyś wmawiał mi, że kobieta z dzieckiem to patologia, więc jak odejdę od niego każdy będzie na mnie patrzył jak na
patologie itd. W każdej kłótni wypomina mi to, że mój tata pił, robił awantury, że pochodzę z takiej rodziny... nie mam już siły tego słuchać.
Nie potrafię z kimś "normalnie" rozmawiać, bo boję się, że popełnię gdzieś błąd, że wyjdzie, że jestem jakaś nienormalna. Ale pewnie dlatego, że za każdym razem gdy byłam
gdzieś z mężem to nie dość, że mnie krytykował i poniżał to poprawiał każde zdanie, bo niby źle się wysławiam ... I zamknęłam się.
Nikomu nie mogę tego powiedzieć. Duszę to sama w sobie. Ale zaczyna brakować mi sił. Szukałam jakiś poradni, psychologów itd, ale trzeba płacić... ale z czego ??
Chyba nigdy z tego nie wyjdę bo ciągle będę się czegoś bać.
Dziękuję, że przynajmniej ktoś mógł przeczytać to. Daje mi to wiele.
Przepraszam, ze tak chaotycznie napisałam.
Pozdrawiam

Hm
Ech, kiedyś przy spotkaniu.

Aktualnie ogarniam przysposobienie do przedszkola I zmianę trybu dnia Czwartek i piątek dodatkowo szkolenie w Baranowie (będę dojeżdżać codziennie), w tym jutro mam terapię na 9.00 tutaj, na 15.00 muszę wrocić na zebranie w przedszkolu... W poniedziałek rozprawa. Troszkę jakby coś dużo, w tym logistyki....

Trudno jest zacząć pisać o wszystkich swoich przeżyciach i porażkach. Obecnie jestem w trakcie rozwodu, byliśmy po ślubie 4 miesiące ze sobą. mąż się wyprowadził i zarzucił mi zdradę, przykro jest jak osoba bliska zadaje taki ból. Nigdy bym nie pomyślała, że może mnie tak skrzywdzić, nie mam zaufania do facetów, nie wiem co to jest miłość i czy kiedykolwiek kogoś pokocham

czy jestem? napisał/a:

Obejrzałam "Spotkanie",

takie oglądanie potrafi odprężyć, trochę się wyciszyć ale nie jest dla mnie odpowiedzią, jeśli chodzi o treść może do końca nie pojmuję Twojej intencji. Proponujesz mi wiarę w Boga? OK. Jednak nie jestem na tyle zmotywowana aby wziąć różaniec, rozumiem mam dźwigać krzyż ale w którym momencie potrzeba pomocy... Jezus też jej potrzebował. Jestem dziś na zakręcie a mój związek jest chory, a od tej choroby zarażają się wszyscy domownicy. Nie chcę przenosić swej bezsilności na dzieci a tak właśnie się teraz dzieje. Nie chcę być przyczyną cierpienia innych i nie mogę się wiecznie chłostać.
Potrzebuję pomocy i nauczyciela jak szukać siły w sobie

Nie intencje czysto religijne a jego przesłania wynikające z dialogów. Ja choć jestem ten wierzący i niepraktykujący a mający w zanadrzu ślub sakramentalny, tak wiele z tego filmu wyniosłem dla siebie; nie koniecznie od strony duchowej . Jak choćby to, że potocznie mówiąc zmienianie świata zacząć od siebie i nie dając się obedrzeć i oddawać wsio rawno innym a dzielić się z nimi. Mnie nikt z niczego nie ogołocił, więc czego ja mam się mścić na kimś, jak filmowy gość od fast fooda?
Tam dziewczyna ma jechać kilkaset kilometrów, by przyjąć oświadczyny faceta do związku, który będzie niewypałem. Taką analogię tego można odnieść do wszystkiego co Nas otacza, zmieniając jedynie "nadrzędne" cele i "uświęcające" tego środki dla kogoś, kosztem Nas.
Bo trafiłem w swoim związku na takie osoby, które były nastawione na branie, bez chęci dawania w zamian nic od siebie.
I tak jak radość z życia dawało mi obcowanie z ludźmi, tak w tym związku poczułem się "wykastrowany" ze wszystkiego, co miałem cennego w sobie, a współtowarzysze chcieli jeszcze...
I też w pewnym momencie też stanąłem przed ścianą z pytaniami: kim jestem, co lubię, czego chcę, o czym marzę???;
kiedyś radość z życia dawało mi to i tamto, a teraz często - gęsto mi ją odbierali pod różnymi pretekstami i nakazami.
Sakramentalna radość i pokładane w niej nadzieje i marzenia - jako tylko samego tego wyjątkowego rodzaju małżeństwa - okazała się brutalną profanacją nie tyle wartości tego samego w sobie, co odarcia z godności człowieka i pozbawienia go bycia sobą i trwania przy nim na sępa. W imię jakich zasad: wartości czy profanacji wszystkiego i wszystkich jak leci?
Odpowiedzi na to, są w tym filmie.

Czy jestem
Jedno...poszukaj siebie.
Przytulam.

hm... napisał/a:

Czy jestem
Jedno...poszukaj siebie.
Przytulam.

Szukam , szukam szukania mi trzeba domu z gitarą i piórem...

Od zawsze szukam rozwiązania, jakiejś drogi byle nie ślepej uliczki a ciągle jestem w tym labiryncie, mózg mi się lasuje od wymyślania rozwiązań ale ich chyba nie ma w naszym wspólnym domu, nie zmuszę kogoś kto nie słyszy kto nie czuje i nie chce słyszeć i widzieć tego co ja oglądam na co dzień,

Ja odpycham te myśli, nadzieje , staram się zapomnieć i gram.
Ale to nie jest moja rola , to jakaś marna aktorka w taniej sztuce kochania.

Jednak te wszystkie powiązania rodzinne zależności finansowe, praca, i brak chęci współpracy rozwalają cały plan. Mój mąż nie chce niczego zmieniać !!! Jemu jest dobrze bo ma to wszystko pod kontrolą bo ja czuwam nad całym naszym światem a on tylko kontroluje mnie czy wyrabiam bieżący plan.
Oczywiście wolno mi wszystko pod warunkiem , że.... lista jest długa, ale to zadania dla Kopciuszka.
To jest właśnie moja bajka, Tylko czy jest na tym świecie wróżka która zabierze mnie na bal? Czy spotkam księcia?
Czy na starość wezmę mą samotną matkę i będę mogła się nią zaopiekować?

Nikt nie powie Ci co masz robić krok po kroku.
Czy masz własne zdanie? Podejmujesz własne decyzje? Czy jesteś pod wpływem jego?

Czego chcesz?

Oni odebrali czy Ty sam oślepiony oddać pozwoliłeś?

bags

Chyba mi się zwoje przegrzały bo nie zrozumiałam o czym pisałeś i do kogo kierujesz swą wypowiedź...
To prawda że należę do blondynek ale możesz to jakoś inaczej wypowiedzieć?

hm... napisał/a:

Oni odebrali czy Ty sam oślepiony oddać pozwoliłeś?

I jedno i drugie
Przy czym to oślepienie, to było raczej taką pomrocznością jasną, bo skumulowane w moim procesorku pod bujną czuprynką doświadczenia związane z całokształtem dyskryminacji z tytułu mojej dysfunkcji zdrowotnej - nie bójmy się tego określenia , wyrobiło we mnie odruch obronny, gdy ktoś za bardzo naciska mi na odcisk w różnych aspektach życiowych. A w połączeniu tego deptania z "obolałą" nogą było jak wdepnięcie przez wroga na minę
Tak też było w całym związku, w którym wydawałoby się wspaniałą nicią porozumienia była niepełnosprawność.
Temat dziecka - afront z mojej mańki, by żona poszła nawet na czarno do jakieś pracy - nawet tej "chałupniczej" - bo przy jej rencinie inwalidzkiej i mojej pensji, gdzie połowa szła na kredyt i dojazdy - wraz z amortyzacją auta - była równa, a nawet niższa od mojej wypłaty "na rękę". Efekt finalny tematu - łącznie z interwencją troskliwej przyszłej - niedoszłej mamusiobabci, Wy kobiety znające temat powicia i sfery finansowej pielucho - odzieżowego przysposobienia berbecia, to już sobie same możecie dopisać scenariusz.
Kuriozalnym dla mnie absurdem zahaczającym o niepohamowane salwy śmiechu było miganie się "pracownicze" jż od innej formy zarobkowania niż we własnym matkowiznowym grajdołku. A gdyby tak za Ichną miedzą był młyn - nie mylić z gdyńską zadymą kiboli z ciemnoskórymi pobratymcami zza oceanu, młyn zbożowy mam na myśli - to jak lux torpeda mogłaby zapinać i targać worki cięższe od niej - będąc nomen omen po operacji kręgosłupa - od bladego świtu do późnej nocy, jeśli nie 24/7. Przygotowania do ślubu i wesela - mężuś zamknij mordkę, bo Ci ją obije wespół z wyrocznią; przytakiwuj na wsio i dawaj kasiorę na stół. Takich przykładów mógłbym mnożyć i sypać jak z rękawa, bo co ważniejsza (przed)małżeńska inwestycja była w toku, to sowity wpiernicz psychofizyczny dal mnie musiał być na porządku dziennym; ot takie "top trendy" bo to i na topie i jest baardzo - dla jż z wyrocznią - trendy zamiast... passe. Kto z uwagą przeczyta pierwszy post w moim wątku - ten natknie się na więcej takich kwiatków, jesli nie całych klombów jak w parkach .
Tak więc odarciem mnie można nazwać okres około(po)ślubny na temacie wojny z pracodawcą począwszy a na finalnych dwuwyrazowych pomówieniach vel "napisach końcowych" skończywszy. Był okres, że ratowałem związek i próbowałem ułożyć się na nowo z firmą... to dopiero była brazyliada bez trzymanki - liść od związkowej ,tandemowej solidarności jajników z jednej, liść od pracodawcy z drugiej... a ja im lewego sierpowego w podzięce i inspekcji pracy gratis rykoszet Tak gwiazdorzyliśmy wszyscy razem, że świstak zwijał się ze śmiechu w sreberku i snickersy rąbał hurtowo

Nie bedę się tu bardziej rozdrabniał, bo na takich w/w opisach można wydedukować resztę rollercoastera, który miałem.
Ktoś kto nie zna tej psychofagowej rozpierduchy od kuchni, może pomyśleć, że idiota dał się polubownie i z podkulonymi uszami eksmitować.

Tarantella jesteś na prawdę wielka, a Twój blog w wydaniu papierowym był dla mnie jak Sprite... muszę żelazko od żony pożyczyć, będąc przypadkiem w tamtych stronach

Człowieka ślepota ogarnia kiedy zakochany. Dopiero potem dociera jaki ślepy był.
Czekaj, czekaj. Dyskryminowany z powodu choroby? A wcześniej w nieświadomości nie?

Wpiernicz psychofizyczny :D:D

Znamy Bagsiu od kuchni, od zaplecza nawet.

bags napisał/a:

hm... napisał/a:

Człowieka ślepota ogarnia kiedy zakochany. Dopiero potem dociera jaki ślepy był.
Czekaj, czekaj. Dyskryminowany z powodu choroby? A wcześniej w nieświadomości nie?

Wpiernicz psychofizyczny :D:D

Znamy Bagsiu od kuchni, od zaplecza nawet.

Oj tak. Parafrazując Kevina Costnera to "Tańczący z psychofagami" Dyskryminacja "head&shoulders", dwa w jednym i wszystko się pokrywa z cechami tych oprawców w białych rękawiczkach - zgnoić i zdeptać przez czuły punkt partnera.
Już przed ślubem zapaliła mi się czerwona lampka, że coś tu jest "nie halo", ale nawet jak Tarantella pisze, że najbliższe otoczenie torpeduje to stwierdzeniem, że świrujemy i "nie odbieraj synciu przyjemności kobiecie z białej sukni i jej otoczki"

Przed tunelem znak widnieje, że tam tona dynamitu
Mimo to wjeżdzasz w tę otchłań "nieznaną"
Dynamit wybucha ...
Tak to jest jak się znaków nie zna:)
No i interpretować różnie można i różnie sie interpretuje
Bo żeby jednoznacznie można było powiedzieć o co chodzi to nie można powiedzieć