Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Zycie w takim tumiwisizmie i maraźmie codzienności jest przygnębiające na dłuższą metę. Zazdrość, że ktoś ma ciutkę lepiej, by to tylko potęgowała, bo podświadomie byś sobie wmawiała, że "ja tak nie potrafię". A skąd wiesz? próbowałaś?

Cytat z filmowego wykładu pt "Sekret". Myślę, że warto go obejrzeć i od czasu do czasu - w poczuciu osobistego "dołka" - wracać.

"Życie jest w kolorze, jakie ma Twoja wyobraźnia" a "czego nie dośpisz - tego nie dodrzemiesz" czego nie zrobisz - tego nie osiągniesz - tak to sobie można tłumaczyć.

Kto nie chce kiedy może, nie będzie mógł kiedy będzie chciał" genialne i prawdziwe

Jeśli akceptacja wystarczy i nie chcesz więcej to ok.
Ale jeśli chcesz więcej to fajnie jest je pokonywać.
Zależy od człowieka. Pewnie od ambicji.
Gorzej jeśli chcemy coś co zawsze dla nas wydaje się być niedoścignione. Wtedy nigdy nie będziemy szczęśliwi.

Lepiej ubrana, wystrojone/wyremontowane lokum i etc. Niewielki krok, który cieszy jej oko a nie Twoje.

Wolisz zrobić "coś" więcej dla siebie czy "siedzieć" z łapkami w kieszeni. Jeśli to drugie, to potem masz marazm i tumiwisizm na własne życzenie, bo "kto nie chce..." .
Więc na Twoje pytanie o przekraczaniu własnych "granic" czy akceptacji tego co jest "pod nosem", to ja wolę zrobić kroczek ku czemuś, by choć być o ten krok dalej od "pierwotnego" stanu zastanego; być bliżej "rywala" i paradoksalnie mieć z tego radość własną, małą ale zawsze to już "coś" więcej.
Trafisz na obrotnego partnera czy towarzystwo w pracy i będziesz ciągle "gnębiona" że lecisz na ogonie zamiast w peletonie.

Nie starać się za wszelką cenę być lepszym od Boga, bo będzie zazdrosny , ale "brylować" wśród gwiazd nie zaszkodzi.
Nie warto w miejscu stać... Obejrzyj "sekret"

Bags, "Sekret" znam, oglądałam, książkę kupiłam z 5 lat temu.

Wolę siedzieć z rękami w kieszeni niż dążyć do tego by mieć lepiej niż sąsiadka
Poza tym, ja nie chcę być jak ktoś inny, chcę być sobą.

Dokładnie tak.
Być sobą. Dobrym dla siebie.

Dlatego rywala napisałem w cudzysłowie
Jak rywalizować to tylko z samym sobą. Lepszym ale i równym sobie, nie wzorować się kimś

Bycie sobą to jest jedna z tych rzeczy, które w życiu Nam wychodzi najlepiej Przynajmniej powinny

Dobrej Nocy

No właśnie jeśli chodzi o tę naszą głupią cechę by oglądać się w oczach innych. Są znajomi, którzy zarabiają więcej, są Ci co zarabiają mniej, takie jest życie. Ono nie jest sprawiedliwe, więc po co się żalić, że tak jest. Szczęście się osiągnie gdy człowiek pogodzi się z tym że jest człowiekiem, omylny. Jak pogodzi się z tym, że inni też się mylą. Myślę, że ja postawie sobie to za mój cel. Zbyt długo goniłam za króliczkiem. Niech inni mają co chcą, życzę im by sprawiało im to przyjemność.

Nie ma sensu się porównywać, bo nikt nie jest lepszy ani gorszy. Nigdy nie wiadomo, czy ten, co ma dużo kasy nie męczy się na przykład z hemoroidami
Ostatecznie wszyscy jesteśmy nadzy pod prysznicem

Kiedyś była legenda, że za granicą można było się dorobić.
Teraz jest legenda, że można leżeć na kanapie i brać zasiłek.
Ja nie wiem jakiej wysokości zasiłki są w UK. I w ogóle o jakie zasiłki chodzi? Nie wiem.
W Holandii są dodatki, no z tego to nie wyżyjesz na pewno, może tydzień. Bezrobocie 70% pensji, więc też lipa.
Nie znam ani jednego Polaka na zasiłku lub takiego co był na zasiłku. W Holandii nie ma chorobowego ani macierzyńskiego. Kobiety pracują do 8go miesiąca ciąży, bo ciąża to nie choroba, rodzą często w domu z pomocą położnej, a jak w szpitalu, to jeżeli nie ma komplikacji, biorą prysznic i wracają do domu. Jak dziecko ma 3 m-ce idą do pracy na 3/4 etatu, małe do żłobka i wtedy mają dodatek, ale to zależy od pensji.
A! Pieniądze leżą na ziemi! Znalazłam raz 20euro
W ogóle to wkurza mnie ten temat, bo moja mama też ma takie zacofane poglądy i mi wytyka wiecznie, że jak to można mieszkać w Holandii i nie mieć pieniędzy. Tylko nie wie, że ja wyjechałam, żeby uciec od nich a nie dla zarobku.
Ciśnienie mi się podniosło.

Zabka, życzę ci finału na pierwszej rozprawie. U mnie się może wyrok uprawomocni za tydzień. A później formalności w Polsce. Formalności, formalności. ..

I wszystkim pocą się pachy.

Ludzie to wogóle dużo mówią o czymś o czym nie mają pojęcia.
Kurka, mama...pieniążki, pieniążki...

Będzie na jednej, ja wierzę.

Zgadza się, zresztą w ogóle jako naród jesteśmy - ujęła bym to - dość "ciekawi"... Zastanawiający... Fobie wieczne, brak poczucia własnej wartości maskowany krzykactwem i pieniactwem...

No żesz kurnia, ale się zachmurzyło u mnie w ciągu godziny - a ranek taki fajny był! A niechże się przedmucha!

hej !
Lubi Twoj wpis Anastawio o hemoroidach hehe smieszne , ale prawdziwe .
w MOIM PRZYPADKU , parcie do przodu finansowe odbywa sie ze wgledu na dzieci , sama kocham swoje zycie , sama wole poczytac i pomedytowac niz , isc do drogiej restauracji . tylko dlatego zeby pochwalic sie w pracy.
Nawet zyjac w pl. irytowalo mnie zachowanie polakow , co sasiadka to i ja , to takie zycie w ograniczeniu.
Wlasciwie w klatce opini publicznej.
Choc czasami wydaje mi sie ze poszlam ciut za daleko z ta swoja droga duchowa.Bo starszna naturystka sie ze mnie robi hhahaha.
Marzy mi sie dom na wsi oj marzy spokoj cisza , rano  wychodze pobiegac dzieci spia w domu ojoj ..............Co raz powazniej mysle o przeprowadzce na obrzeza londynu ..........
Pozdrowionka.

Z pokolenia na pokolenie ludzie sami siebie nie kochajs, nie są szczęśliwi, wszystkiego się boją. I to otrzymują w spadku ich dzieci.

Bywa Pati
Ujmę to tak, czasem sami potrafimy tak wiele przepracować sami, że inni patrzą przerażonym wzrokiem - jakim prawem się jej/jemu udało? To niemożliwoe!!!

Nie wiem czy to "polskie", nie ma odniesienia, ale mam wrażenie, że jakoś tak...

I na to mogę odpowiedzieć jedynie to, że coś mną motywowało, kiedy zgłosiłam się na terapię
To był zbieg okoliczności, sama poniekąd wylazłam z deprechy bez środków farmakologicznych, ale gdzieś wewnątrz miałam przeświadczenie, że ucierpią dzieci - i nie w materialnym słowa znaczeniu.

Nie będę tu dokładać wspomnień - to, gdzie jestem, to zarówno moja wielka praca, jak i moja pełna podświadomość Było źle, było gorzej niż źle. Moja pogoda ducha nie wynika z czegokolwiek realnego, co dali mi najbliżsi, gdybym tym miała się kierować; nie tu, nie w takiej odsłonie było by mnie widać. Chyba chodzi u mnie o coś, czego nie do końca rozumiem, ale coś, co mną kierunkuje - jakąś pierwotną przyjemność z tego, co proste jest Bez tego, co tkwi w mojej świadomości i podświadomości - nie umiałabym tak być po prostu pogodna i uśmiechnięta To cała moja siła Cała caluteńka I bardzo się cieszę, że moje dzieci też ją otrzymują

Każdy ma w sobie to "coś" To najwspanialsze wspomnienie Tą motywację, której nie rozumie i nawet nie widzi
Aż się uśmiecham na wspomnienie....

Warto ją odszukać A co ciekawsze, to takie proste i "pierwotne" jest, nie wiem, u mnie było

Co moje dzieci otrzymały w spadku?

"Karmić" to nie, ale są tacy co się z upodobaniem "pastwią".

Ale to w tej podowiadomości skądś się wzieło. Może ten kod brzmi tak, że kiedy jesteś uśmiechnięta i wiesz, że będzie dobrze mimo porażki to po prostu Ciebie pcha do przodu. I to jest dobry kod.
To tak opierając się na Pawlikowskiej.
Ale nke każdy ma taki kod. Ty go masz i Twoja podświadomość poza Twoj? świadomością przekazala go Twoim dzieciom.
I dzięki niemu jest Ci łatwiej.
Nie wszyscy to maja u zarania.
Niektorzy mają wpojone, zapisane w podświadomości, że się gorsi dla przykładu i dlatego mają przeświadczenie, z którego nie zdają sobie sprawy, że co by nie zrobili to im sie nie udaje. A zatem nie mają tej siły. Jeśli chcą to zmienić muszą sobie tę siłę wypracować. Muszą zmienić ten kod, czyli uwierzyć w siebie. I to jest cholernie trudne i tak samo długo trwa. Bo jeśli ktoś ma to od zawsze, nie ma problemu. A jeśli postepował przez dzieści lat w oparciu o tę niewiarę to ma trudną pracr przed sobą.
Inni majs zniw zakodowane, że ss gorsi i aby czuc sir lepszymi porównujs sir z innymi, co jak wiadomo jest wysoce destrukcyjnd j nie orowadzi do niczego dobrego, jedynie do ciągłej walki o bycie lepszym.

No mnie sir wydaje, że Żabka optymizm zawsze miała w sobie.

Cześć Kochane

Myślę, że dużo racji jest Anstawia w owej kwestii wyboru. Ale to chyba u każdego zależy od jego wewnętrznej siły - są ludzie którzy optymizmu mają więcej, bo mają więcej siły, by niepowodzenia ich nie przybijały - może tak? Albo mają szybszą regenerację? Bo w rezultacie każdy z nas jest wielką indywidualnością i choćby wielu ludzi było podobnych i miało podobne zdarzenia na swoim życiowym kocie - to identycznych nie ma. Niemożliwe - jak dla mnie

Natomiast człowiek, który w danym momencie nie ma siły na wykrzesanie odrobinki optymizmu i pogody ducha - też nie powinien być negatywnie traktowany, nie? Przecież czasem mamy prawo poczuć się słabi, słabsi niż poprzedniego dnia.

Tylko rzeczywiście tego swojego "kodu" warto szukać. Bo to jest coś, co będzie niezmienne pomimo zmieniających się sytuacji, co jest taką właśnie niepodważalną, a jednak, siłą każdego z nas. Bardzo często zapomnianą, nie zauważaną, nie dostrzeganą kompletnie. I myślę, że jednak każdy to ma. Tylko wszyscy szukają na swój sposób i każdy może do tego dojść inaczej i w innym momencie Ale jeśli czuje się akceptowany - albo stara się zrozumieć też, że właśnie jest akceptowany - to mu się uda

Więcej w nas samych własnych oporów, niż obiektywnych ograniczeń I ja to zauważyłam już nawet nie po sobie, ale będąc tu z Wami tyle czasu, bo każdy się zmienia Bo to widać i to miłe

Doba mi się znacząco skróciła, czasu nie mam na nic, w ogóle cieszę się, że jutro jest wolne

Nie neguję w żadnym wypadku osób, które mają gorszy moment w życiu, bo wiem z własnego doświadczenia,  że ZAWSZE jest później lepiej.
Neguję pesymistów, czyli osoby, które w każdej sytuacji dopatrują się samych negatywów, nawet gdy jest dobrze. Albo katastroficzne wizje przyszłości, które nigdy się nie wydarzą, a zabierają nam energię. Sama taka byłam. Blleeee...
No i huraoptymizm. Tutaj też byłabym ostrożna

Oczywiście wszystko to kwestia indywidualna, dlatego nie należy się porównywać.
Ale o tym wszystkim jest u Pawlikowskiej

Nie wszystko, bo nie na wszystko mamy wpływ.

Cos mało wsparcie u nas ??

No przecie ja wiem

Witajcie

Tak, mało bywamy tu - ale to pewnie wynik tego, że stałe niegdysiejsze bywalczynie starają się ogarniać swój światek coraz bardziej samodzielnie? A że nie toczymy gorących dysput - to i pewnie nowe twarze rzadziej zaglądają. Inna kwestai, że zasadniczo sezony urlopowe nie generują aż takiej potrzeby korzystania z forum internetowych, chyba częściej szukamy możliwości wirtualnej rozmowy w tych jesienno - zimowych sezonach?

Bywać, bywam
Ale nie ukrywam, że swoją teraźniejszość i siebie staram się głównie ogarniać na bieżąco i we współpracy ze sobą. To się jednak samoczynnie dzieje. Pewnie, że mi się czasem tęskni do tych pogaduch do później nocy - tu właśnie Ale nie, nie tęskni mi się do tych problemów, trosk, dylematów. Życie rzeczywiste ma jednak dużo ciekawszy, dużo pełniejszy smak, choć dla mnie oczywiście możliwość uzyskania wsparcia tutaj, u już obecnie dość dobrze znanych koleżanek - ma ogromną wartość.

Zaglądam
Nie we wszystkim jestem w stanie pomóc, mam tę świadomość. Ale przytulić oczywiście zawsze będę potrafiła.

Witaj Ty już niedługo w nowej pracy, nie?

Ciekawam też, co u Hm, bo w piątek już po urlopie miała wracać do pracy i ją wycięło od razu.... Miejmy nadzieję, że nie nadmiar obowiązków?

A z Happyfull co się dzieje? Zofia za oceanem, pozostałą większość jeszcze się urlopuje - ja to za tydzień jadę szukać gajowego nad jeziorkiem, bo im bardziej w las, tym więcej drzew . A po sezonie można spotkać okazałego niedźwiedzia brunatnego z mordą w kubeł; znaczy się przetrząsającego okoliczne śmietniki. Ot takie bezczelne żyjątka, co to mówią, że "równowaga w przyrodzie, to podstawa" - albo przeszła w stan "nobodyknowsme". Nawet na jesieni było już krucho w "sąsiednim" apartamencie 36

Trochę tego brakuje, to fakt. Ale z drugiej strony to dobry znak, że wychodzi się na prostą z życiowych zawirowań i uważa, by słona zupa się nie wylała

Nie tylko Ty jedna okazujesz Innym w potrzebie, empatię wszelkiej maści, takie "wpierdziel i przytul". Podczytuję Cię to wiem

To już niedługo.
Trzymam kciuki.

Dzia wielkie

Witajcie kochane. Przepraszam że długo nie zaglądałam, byłam na urlopie u mamy, myślałam, że sobie radzę. Mąż wyjechał na kurs a ja odpoczywałam. Zdawało mi się że nawet panuję nad emocjami. Nie wydzwaniałam do niego, dałam wolną rękę. Nie odzywaliśmy się do siebie po kilka dni.

Wrócił i wszystko uderzyło we mnie z dziesięciokrotną siłą. Poznał tam kogoś. Poznał masę fajnych ludzi, ale nie o to chodzi. Poznał dziewczynę, z którą non stop flirtuje. Gada na gg godzinami. Na mnie nie ma czasu bo niby pracuje przy kompie, a siedzi i w międzyczasie gada z nią.

Nie umiem sobie poradzić z moją zazdrością Przeczytałam historię gg. Oj bolało, bardzo bolało to co tam czytałam. Aż iskrzy między nimi....

Pogadałam z nim wczoraj. Ale on jak w każdej innej sytuacji nie widzi swojej winy. Zrobił mi przykrość? No i co, trzeba było nie czytać. To nic że widziałam i przed przeczytaniem jak się zmienił, jak na skrzydłach leci do kompa.
Mówi że to nic nie znaczy.

Gadaliśmy wczoraj długo i właściwie to doszliśmy do wniuosku że niewiele nas łączy. Ja nie umiem ufać przez ciągłe jego wyskoki. On jest zmęczony moimi wymaganiami i właściwie to się zastanawiał czy sa kobiety, którym to wszystko nie przeszkadza.

Nawet teraz ryczę jak to piszę ;(

Czemu nie umiem przestać o nim myśleć Ciągle, non stop, obsesyjnie. Bo przecież teraz też na pewno z nią rozmawia. WOli ją niż mnie.
No nie mogę.................