Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Wiecie, przyglądam się wstecz swoim przyjaźniom... To nigdy nie były przyjaźnie "od pierwszego wejrzenia". Wręcz przeciwnie, a im jestem starsza, tym trudniej się przekonuję, bo wiem, jak wiele dla mnie to słowo znaczy. I nie mam grona przyjaciół, a jedną przyjaciółkę i chyba dwie naprawdę bardzo bliskie koleżanki, ale mam wątpliwości czy można to już nazwać przyjaźnią. Dochodzę do takiego wniosku zazwyczaj nagle, po latach praktycznie, szczególnie po jakichś spięciach oraz trudnych sytuacjach po każdej stronie. Bo zostają z nami i sama zostaję z osobami, z którymi naprawdę czuję się normalnie, sobą, nic mnie nie pcha do chcenia bycia inną.... I ciekawe dlaczego potrafię tak postępować w przyjaźni, a w związkach z partnerami już nie, zmienia mi się tok myślenia, zachowanie...? Zawsze mówiłam, że ja naprawdę lubię mieć grono znajomych... Tu sobie zdecydowanie chyba lepiej radzę - a kompletnie nie wiem czemu?

Hej

Anstawia, Hm
Rany, kochana, jakimi partnerami? To wiecie, tak sarkastycznie odezwałam się...

W czasach partnerstwa moich rodziców rozwodów praktycznie nie było. Trwało się. Między innymi dlatego, że większość ludzkich aktywności była przerzucona na po prostu "zdobywanie pożywienia, itp". Bo tak szczerze i prozaicznie, czym wtedy zajmowali się rodzice? No czym - w czasach socjalizmu, kartek, pustych półek... Co było priorytetem? Czy związki były "lepsze", szczęśliwsze - nie odpowiem na to pytanie, bo czy mogę na to odpowiadać ja - skoro mogę tylko patrzeć na to z boku i z perspektywy czasu? Ja jestem świadoma, że ilość rozpadających się aktualnie związków jest wprost proporcjonalna do tego, jak wiele możemy teraz sami w sobie dostrzec, jak wiele więcej mamy indywidualnych możliwości, a przede wszystkim mniej czasu przeznaczamy choćby na osławione stanie w kolejkach. Brak kiedyś miliona stacji telewizyjnych, kin i galerii, dostęp do atrakcji działkowych, marzenie ściętej głowy w formie wczasów w zakładowym ośrodku - raz na jakiś czas, jeśli sie dopchało do wolnego miejsca... Wspólne spędzanie czasu jednak przez całą rodzinę, bo zewnętrznych atrakcji było na tyle dużo mniej, że bycie ze sobą (w swoim towarzystwie) było czymś naturalniejszym i powszechniejszym. Nie wiem, czy ta świadomość mi się nie zmieni Bo może na uświadomienie sobie nieprawidłowości podjętej decyzji jednak pozytywny wpływ ma ów milion stacji Śmieję się, ale tak naprawdę nie wiem, jak "tworzą się" dobre, długotrwałe związki. Podejrzewam jedynie, że ów model zaprzyjaźniania się, jaki ja sama stosuję bezwiednie - pomaga.

I ja wiem, że poniekąd wewnątrz uważam, że podejmując decyzję o związku - należy trwać (a bynajmniej ja tak postępowałam). Dla dobra rodziny. Wiem, że to jest mój podswiadomy "wizerunek" związku. Ale jednocześnie wiem, że ja decyzje podejmuje świadomie i potrafię dbać o to, by relacje z bliską osobą mnie łączyły - mnie na tym zależy, mało kto jak ja, wie, że nic w życiu nie jest dane na zawsze. Tylko czemu tak szybko podejmuje decyzje o związaniu się z jakimś partnerem, skoro w sprawach przyjaźni jestem dużo roztropniejsza, wolniejsza? Czyżby chodziło o największy deficyt? Może Pogłówkujemy i nad tym

zabka-k napisał/a:

Witajcie!
Ja jeszcze czekam na dowózkę niemieckiego i ćwiczeń od przyrody, bo nie było akurat. Popatrzyłam na paragon - książka i ćwiczeniówki językowe po 35 zł sztuka - ????  Dobra ta nisza zarobkowa, raz w roku można się obłowić współpracując z nauczycielami, którzy co 3 lata zmieniają wykaz podręczników.... No bo nie jest tak? No jest. Grrr.

Wiesz Liv, ja się cały czas zastanawiam, jak mam "prowadzić siebie", żeby z takich wpojonych zaszłości wyleźć... Wszystko jest OK, kiedy nie ma, nie pojawia się nikt, do kogo można by się przywiązać. Ale z czasem szuka się tego, co się zwie czy normalnym związkiem, czy po prostu towarzystwem... I nagle, nie wiadomo jak, kiedy...
Trzymam kciuki Liv za rozmowę

Wiecie, przyglądam się wstecz swoim przyjaźniom... To nigdy nie były przyjaźnie "od pierwszego wejrzenia". Wręcz przeciwnie, a im jestem starsza, tym trudniej się przekonuję, bo wiem, jak wiele dla mnie to słowo znaczy. I nie mam grona przyjaciół, a jedną przyjaciółkę i chyba dwie naprawdę bardzo bliskie koleżanki, ale mam wątpliwości czy można to już nazwać przyjaźnią. Dochodzę do takiego wniosku zazwyczaj nagle, po latach praktycznie, szczególnie po jakichś spięciach oraz trudnych sytuacjach po każdej stronie. Bo zostają z nami i sama zostaję z osobami, z którymi naprawdę czuję się normalnie, sobą, nic mnie nie pcha do chcenia bycia inną.... I ciekawe dlaczego potrafię tak postępować w przyjaźni, a w związkach z partnerami już nie, zmienia mi się tok myślenia, zachowanie...? Zawsze mówiłam, że ja naprawdę lubię mieć grono znajomych... Tu sobie zdecydowanie chyba lepiej radzę - a kompletnie nie wiem czemu?

Zabko ja też nie wiem jak ,,siebie poprowadzić'' Metoda prób i błędów, intuicja. W teorii, to trzeba człowieka poznać w różnych sytuacjach, słuchać co mówi, patrzeć co robi, jak się czuję w jego towarzystwie itd, itd...proste? a jeszcze trzeba wziąć poprawke na mnóstwo różnych rzeczy.
Tak wszystko jest ok gdy nikogo nie ma. Zabko ja mam okazję wdrażać w czyn tą teorię. Teoria w małym paluszku a odczucia, uczucia, potrzeby, chcenia, pragnienia swoje. Trzymam sama siebie w karbach, pozwalam trwać i nie spodziewać się, nie oczekiwać (oj trudno) nie angażować się (sytuacja tego wymaga) nadmiernie. Tu wszystko zrobi czas. Jak to się skończy? Chciałabym wiedzieć ale nie jest to relacja na hura, gdzie wszystko wiadomo itd, trzeba ,,być'' i tyle.  To dla mnie nowe i wzbudza we mnie lęki ale nie chcę kończyć tej ,,znajomości'', bo szkoda. Żeby tylko się nie... więc staram się nie czekać, organizować sobie czas, byc niezależna, nie fantazjować uśmiecham się ale..
Praca- jutro napiszę zaraz jak się dowiem

Witajcie...

Cosik mi się widzi, ze kwintesencją odpowiedzi na Twoje końcowe pytanie, jest to "coś" zawarte w całym Twoim wywodzie
Może się mylę twierdząc, że jest to tzw energetyczne oddziaływanie dwubiegunowe - od Nas na partnera i vice versa -
nie mniej jednak widzę z konfrontacyjnej obserwacji rodzinnych i  znajomych, że jest to efektem cholernie zatwardziałego oddziaływanie toksycznie energetyczne ALE jednostronne -wampiry energetyczne. Partner Nas "trzyma w szachu" i nie daje możliwości czucia się swobodnie, realizacji siebie i swoich skrytych pragnień. Tak odwrotność psa ogrodnika, co to "uwiązał" swojego pana/panią metodą Cooperfielda i nie podejdziesz do miski marzeń .

Ja to widzę tak z własnego podwórka po konfrontacji swojego i brata związku małżeńskiego. Niby ten sam "status" ale świat, ta stopa życia jest - qrde była na szczęście - zupełnie z innej bajki.

Tak jak sam planuję i realizuję to coś w tym, miesiącu tak z ex partnerką doprawdy nie wiem czy zrealizowałbym to za kwartał, a już z domieszką kumulacji - wyrocznią, to miałbym uzasadnione obawy, czy spełni się za rok; i to nie z mojego powodu, to jest to wapirzycowe potłuczone ograniczenie. Nie można jakoś inaczej, tak po ludzku do tego podejść???
Tak ten Twój problem z pytania wygląda w odpowiedzi jednym zdaniem, na moim przykładzie.

Myślę, że kiedyś ludzie byli z ludzmi. Teraz jest mnóstwo innych rzeczy, atrakcji, rozrywek. Tak jak piszesz. I zamiast spędzić fajnie wieczór razem to włącza się film, albo grę. I ja się wcale nie dziwię, że sie odchodzi od takich graczy, oglądzczy, pracoholików nawet. Bl o ile można razem zagrać nawet i film obejrzeć to ten film i ta gra nie powinna się odbywać kosztem relacji. Bo uważam, że trzeba ze sobą przebywać, rozmawiać itd., a nie tylko obok siebie siedzieć, leżeć czy stać. A ktoś Ci powie, że ma dla Ciebie czas, bo przy filmie sobie razem siedzicie. Tylko kiedy powie się słowo to uciszanie nastepuje, bo akcja w filmie. To ma być razem bez filmu, gry, koncertu, etc. Taki czas sam na sam.
Wiecie, ja mam takie spostrzeżenie, że ludzie dawniej byli bardziej wyrozumiali jacyś tacy. Słyszało się od dziadka, że babcia lubi to, a od babci, że dziadek to. Ludzie mieli większy jakby szacunek i zrozumienie dla czyjejś odrębności, ale też wspierali się wzajemnie. Nie pkkazywali sobie drzwi przy ścięciu, a budowali, budowali, budowali.

A jeśli chodzi o tego partnera to może on powinien najpierw zostać przyjacielem?

Bo jak jesteś sobą to i spokojną . No nie?

Ale po co właściwie znać te cechy?

Ja wiem co mnie wpienia. Cholera jasna w ludziach, a co cenię? Hm...
Najbardziej to chyba bezinteresowność, spontaniczność i myślenie o tym drugim jednak.

hm... napisał/a:

Bo jak jesteś sobą to i spokojną . No nie?

Ale po co właściwie znać te cechy?

Ja wiem co mnie wpienia. Cholera jasna w ludziach, a co cenię? Hm...
Najbardziej to chyba bezinteresowność, spontaniczność i myślenie o tym drugim jednak.

Po co? Żeby znać też te, których u potencjalnych przyjaciół nie zaakceptowałam - a więc się nimi nie stali. Skoro wątpię w swoją umiejętność dokonywania zdrowych dla mnie wyborów partnerów, to chciałabym może mocniej się rozeznać w tym, za co nie przypłacam największymi jednak wątpliwościami i nerwami?
Przecież tak samo, jak kiedyś nie wiedziałam, jaka jestem to i teraz zapytaj mnie, jaki powinien być mój wymarzony partner Takie samo zdziwienie

Jako to jaki? No, sobą pewnie....?
A jakie cechy uważa Pani za pożądane, jakie są w stanie zapewnić utrzymanie Pani poczucia bezpieczeństwa i satysfakcję ze związku?
Eeeee?????

hm... napisał/a:

Przeczytajcie sobie link usunięty.

Jeśli chcesz, skopiuj całość tekstu lub jego fragmenty, podaj źródło - nie wklej linków. 

Przeczytałam
Niestety, ale to często spotykana prawda : "Wiele jest takich osób. Wywyższających się, bez uśmiechu, ale za to z wysoko zadartym nosem. W urzędach, gabinetach, szkołach. Za ich wyniosłą postawą kryje się serce jak orzeszek, pomarszczone ze smutku i bólu. "

Ja też nie wiem.

Źle mi.
Staram się, szukam, produkuję.
Dziś napisał do mnie ktoś znajomy, świeżynek po szkole,i powiedział mi o swojej nowej pracy i zarobkach,
Słabo mi się zrobiło.
Pomyślłam sobie...bosheeeee, ja tyle w życiu nie zarabiałam, tyle pracuję,  mam odpowiedzialns pracę, muszę tylu rzeczy pilnować i przyjść tego szóstego dnia i...qrwa...co jest? Tyle godzin, papier inny niż trza, to jest wykorzystywanie przecież, w imię czego? Bo rachunki, bo to. W imię tego daję się wykorzystywać. Jedynie. Pracy szukam. Jest, dużo. Mniej płatna.
Nie mam sił. Wciąż odmawiam, sobie, dziecku, znajomym.
Jest mi wstyd, że nie mogę sama tak jak chcę.
Wciąż ograniczenia i zależność.
Nie znoszę tej zależności, która komuś chyba pasuje.
Ostatnio usłyszałam też jak to się postrzega. Ja mam, bo partner ma. Guzik. Ja nie mam, partner ma. Ja to ja. Partner to partner, i wiecie czyja to opinia była? Mojego pracodawcy. Normalnie chciałam zaproponować, że może ja darmo przychodzić będę, bo "partner" ma.
Więc postawiłam sprawę tak - chce sie wyprowadzić na swoje. I mam? Odpowiedzi w sumie brak, gdyż podliczono, No. Wystarczy.
Ja tracę motywację. Ja wiem, że muszę wstać i tam iść po to co tam mogę dostać, bo mam to i to do płacenia. Wiem. I lubię tam iść nawet. Ale mam czasem taką ochotę by tym pieprznąć, żeby wykrzyczeć, powiedzieć - a sami se tu siedzcie za tyle, jak mi tutaj tak świetnie to niechaj mnie zastąpią Ci co to są tego zdania.
Ja nie rozumiem jak kobiety sie cieszą z zarobków 1200, nie rozumiem. Nie są same? Mają męża na którym wiszą i on tworzy bazę do wykorzystania?
Ja tak nie potrafię,  to mnie męczy jak cholera, nie mam w tym zrozumienia w domu. "Cóż zrobisz, kobiety tak mają, zawsze musisz liczyć na kogoś, zawsze ktoś komuś daje- generalnie -czegóż chcesz, przecie dobrze jest.
Gówno jest, a nie dobrze.
Dobrze to będzie jak nie będę musiała Berlina odmawiać i innych weekendów, dobrze będzie jak będę mogła urlop zaplanować a nie w domu siedzieć i dobrze bedzie jak będe mogła realizować swoje pasje.
Bo nie fajnie jest słyszeć od pracodawcy, że na to go nie stać, na tamto go nie stać, a tu jedna firma, druga i Ci ludzie w tych firmach też tak pracują. Tu jedno spa, tam inne coś i wyjazd nie wiadomo gdzie. A Ty na emeryture nawet nie zbierasz, bo taki biedny pracodawca. I godzisz się bo nie masz wyjścia, miesiacami szukasz innej pracy. Jest, mniej płatna.  I oczywiście tego co szef nie zmienimy, mamy wpływ na siebie. Możemy się na takie warunki nie zgodzić.
Szlak by to. Nie Ty to ktod inny. Teraz już tego nie zmienimy. To id lat trwa.
A na deser zapytają gdzie na urlop wyjeżdzasz, jakbyś inną pracę miał jeszcze. W jednej na życie codzienne zarabiasz, w drugiej na czas wolny. Doby brakło.
Ręcę mi opadają.

hm... napisał/a:

Ja też nie wiem.

Źle mi.
Staram się, szukam, produkuję.
Dziś napisał do mnie ktoś znajomy, świeżynek po szkole,i powiedział mi o swojej nowej pracy i zarobkach,
Słabo mi się zrobiło.
Pomyślłam sobie...bosheeeee, ja tyle w życiu nie zarabiałam, tyle pracuję,  mam odpowiedzialns pracę, muszę tylu rzeczy pilnować i przyjść tego szóstego dnia i...qrwa...co jest? Tyle godzin, papier inny niż trza, to jest wykorzystywanie przecież, w imię czego? Bo rachunki, bo to. W imię tego daję się wykorzystywać. Jedynie. Pracy szukam. Jest, dużo. Mniej płatna.
Nie mam sił. Wciąż odmawiam, sobie, dziecku, znajomym.
Jest mi wstyd, że nie mogę sama tak jak chcę.
Wciąż ograniczenia i zależność.
Nie znoszę tej zależności, która komuś chyba pasuje.
Ostatnio usłyszałam też jak to się postrzega. Ja mam, bo partner ma. Guzik. Ja nie mam, partner ma. Ja to ja. Partner to partner, i wiecie czyja to opinia była? Mojego pracodawcy. Normalnie chciałam zaproponować, że może ja darmo przychodzić będę, bo "partner" ma.
Więc postawiłam sprawę tak - chce sie wyprowadzić na swoje. I mam? Odpowiedzi w sumie brak, gdyż podliczono, No. Wystarczy.
Ja tracę motywację. Ja wiem, że muszę wstać i tam iść po to co tam mogę dostać, bo mam to i to do płacenia. Wiem. I lubię tam iść nawet. Ale mam czasem taką ochotę by tym pieprznąć, żeby wykrzyczeć, powiedzieć - a sami se tu siedzcie za tyle, jak mi tutaj tak świetnie to niechaj mnie zastąpią Ci co to są tego zdania.
Ja nie rozumiem jak kobiety sie cieszą z zarobków 1200, nie rozumiem. Nie są same? Mają męża na którym wiszą i on tworzy bazę do wykorzystania?
Ja tak nie potrafię,  to mnie męczy jak cholera, nie mam w tym zrozumienia w domu. "Cóż zrobisz, kobiety tak mają, zawsze musisz liczyć na kogoś, zawsze ktoś komuś daje- generalnie -czegóż chcesz, przecie dobrze jest.
Gówno jest, a nie dobrze.
Dobrze to będzie jak nie będę musiała Berlina odmawiać i innych weekendów, dobrze będzie jak będę mogła urlop zaplanować a nie w domu siedzieć i dobrze bedzie jak będe mogła realizować swoje pasje.
Bo nie fajnie jest słyszeć od pracodawcy, że na to go nie stać, na tamto go nie stać, a tu jedna firma, druga i Ci ludzie w tych firmach też tak pracują. Tu jedno spa, tam inne coś i wyjazd nie wiadomo gdzie. A Ty na emeryture nawet nie zbierasz, bo taki biedny pracodawca. I godzisz się bo nie masz wyjścia, miesiacami szukasz innej pracy. Jest, mniej płatna.  I oczywiście tego co szef nie zmienimy, mamy wpływ na siebie. Możemy się na takie warunki nie zgodzić.
Szlak by to. Nie Ty to ktod inny. Teraz już tego nie zmienimy. To id lat trwa.
A na deser zapytają gdzie na urlop wyjeżdzasz, jakbyś inną pracę miał jeszcze. W jednej na życie codzienne zarabiasz, w drugiej na czas wolny. Doby brakło.
Ręcę mi opadają.

Hm... kochany skarbie, nie smuć się i nie złość.
Ja wiem,że jest ciężko. Wiem! Nie mam partnera.Sama się utrzymuję. Sprzatam kible od szóstej rano do osiemnastej. Umowa kończy mi sie w październiku. Nie mam dużych zarobków. Nie kupuję sobie nowych ciuchów, ani butów i torebek. Kosmetyki tylko podstawowe.
Cały rok odkładałm monety do skarbonki. Uzbierałam 200euro, na cztery dni do Rzymu będzie jak znalazł. Rzym kosztem obiadów. Dwa miesiące skromnego jedzenia, cztery dni urlopu.
Gdybyś mi napisała, przyjedź do Polski na weekend, nie miałabym za co! Trzy lata w Polsce nie byłam. Pięć lat nie byłam na wakacjach.
Kochana, spaceruję ciepłymi wieczorami nad kanałami w moim miasteczku, jest pięknie. Siedzę na balkonie do późnej nocy z herbatką w ręku, jest przyjemnie. Jest dobrze, pomimo tego, że mam tak niewiele.

Anstawia napisał/a:

hm... napisał/a:

Witaj Anstawio. Cieszę się, że jedziesz
Nie chcesz czy Cię to przeraża?

Wiesz, próbowałam. Miałam próbny egzamin, ćwiczyłam ze znajomą. Boję się, ale nie mam ochoty pokonać tego strachu.
Nie wiem sama. Kiedyś bez problemu pracowałam i studiowałam, miałam stypendium, w pracy awansowałam. Na ostatnim roku studiów wyjechałam do Holandii, i co dwa tygodnie jeżdziłam do PL na studia. Obroniłam licencjat. Miałam motywację. Teraz, nic a nic Zero chęci
Mogłabym jedynie po to pracować żeby zwiedzać świat

No to może po to, może dla..tego ?

Anstawia napisał/a:

hm... napisał/a:

No to może po to, może dla..tego ?

Nie no, to moje ostatnie zdanie, to takie marzenie raczej.
Trzeba wiesz, twardo stąpać po ziemi. Praca na etacie, mąż, dzieci, znajomi, gary... nie żyć marzeniami
Powiem tak, mam problem z ta jogą. Nie wiem co robić dalej. Myślę nad tym dużo i nie sypiam po nocach.

Hm... bilet z katowic do Eindhoven powrotny w listopadzie 158zł. Plus pewnie jakieś koszty, to może z 200zł  ????

Jak powrotny?

Znaczy co nie wiesz?

Ta praca, gary. Rzygam garami.
Perspektywami pracy też.

zabka-k napisał/a:

hm... napisał/a:

Bo jak jesteś sobą to i spokojną . No nie?

Ale po co właściwie znać te cechy?

Ja wiem co mnie wpienia. Cholera jasna w ludziach, a co cenię? Hm...
Najbardziej to chyba bezinteresowność, spontaniczność i myślenie o tym drugim jednak.

Po co? Żeby znać też te, których u potencjalnych przyjaciół nie zaakceptowałam - a więc się nimi nie stali. Skoro wątpię w swoją umiejętność dokonywania zdrowych dla mnie wyborów partnerów, to chciałabym może mocniej się rozeznać w tym, za co nie przypłacam największymi jednak wątpliwościami i nerwami?
Przecież tak samo, jak kiedyś nie wiedziałam, jaka jestem to i teraz zapytaj mnie, jaki powinien być mój wymarzony partner Takie samo zdziwienie

Jako to jaki? No, sobą pewnie....?
A jakie cechy uważa Pani za pożądane, jakie są w stanie zapewnić utrzymanie Pani poczucia bezpieczeństwa i satysfakcję ze związku?
Eeeee?????

Ja też nie wiem.

Źle mi.
Staram się, szukam, produkuję.
Dziś napisał do mnie ktoś znajomy, świeżynek po szkole,i powiedział mi o swojej nowej pracy i zarobkach,
Słabo mi się zrobiło.
Pomyślłam sobie...bosheeeee, ja tyle w życiu nie zarabiałam, tyle pracuję,  mam odpowiedzialns pracę, muszę tylu rzeczy pilnować i przyjść tego szóstego dnia i...qrwa...co jest? Tyle godzin, papier inny niż trza, to jest wykorzystywanie przecież, w imię czego? Bo rachunki, bo to. W imię tego daję się wykorzystywać. Jedynie. Pracy szukam. Jest, dużo. Mniej płatna.
Nie mam sił. Wciąż odmawiam, sobie, dziecku, znajomym.
Jest mi wstyd, że nie mogę sama tak jak chcę.
Wciąż ograniczenia i zależność.
Nie znoszę tej zależności, która komuś chyba pasuje.
Ostatnio usłyszałam też jak to się postrzega. Ja mam, bo partner ma. Guzik. Ja nie mam, partner ma. Ja to ja. Partner to partner, i wiecie czyja to opinia była? Mojego pracodawcy. Normalnie chciałam zaproponować, że może ja darmo przychodzić będę, bo "partner" ma.
Więc postawiłam sprawę tak - chce sie wyprowadzić na swoje. I mam? Odpowiedzi w sumie brak, gdyż podliczono, No. Wystarczy.
Ja tracę motywację. Ja wiem, że muszę wstać i tam iść po to co tam mogę dostać, bo mam to i to do płacenia. Wiem. I lubię tam iść nawet. Ale mam czasem taką ochotę by tym pieprznąć, żeby wykrzyczeć, powiedzieć - a sami se tu siedzcie za tyle, jak mi tutaj tak świetnie to niechaj mnie zastąpią Ci co to są tego zdania.
Ja nie rozumiem jak kobiety sie cieszą z zarobków 1200, nie rozumiem. Nie są same? Mają męża na którym wiszą i on tworzy bazę do wykorzystania?
Ja tak nie potrafię,  to mnie męczy jak cholera, nie mam w tym zrozumienia w domu. "Cóż zrobisz, kobiety tak mają, zawsze musisz liczyć na kogoś, zawsze ktoś komuś daje- generalnie -czegóż chcesz, przecie dobrze jest.
Gówno jest, a nie dobrze.
Dobrze to będzie jak nie będę musiała Berlina odmawiać i innych weekendów, dobrze będzie jak będę mogła urlop zaplanować a nie w domu siedzieć i dobrze bedzie jak będe mogła realizować swoje pasje.
Bo nie fajnie jest słyszeć od pracodawcy, że na to go nie stać, na tamto go nie stać, a tu jedna firma, druga i Ci ludzie w tych firmach też tak pracują. Tu jedno spa, tam inne coś i wyjazd nie wiadomo gdzie. A Ty na emeryture nawet nie zbierasz, bo taki biedny pracodawca. I godzisz się bo nie masz wyjścia, miesiacami szukasz innej pracy. Jest, mniej płatna.  I oczywiście tego co szef nie zmienimy, mamy wpływ na siebie. Możemy się na takie warunki nie zgodzić.
Szlak by to. Nie Ty to ktod inny. Teraz już tego nie zmienimy. To id lat trwa.
A na deser zapytają gdzie na urlop wyjeżdzasz, jakbyś inną pracę miał jeszcze. W jednej na życie codzienne zarabiasz, w drugiej na czas wolny. Doby brakło.
Ręcę mi opadają.

pati31 napisał/a:

Kochane czy bede skakac czas pokarze , narazie z mysla  poztywna wmawiam sobie , ze bede , jsli nie bede mogla otwieram pl sklaep , i moge robic Callanetics sam , ale kurna niecche byc bardziej chuda , a gdybym robila sam callan to bylabym jak zapalka , z uszkodzonym kolanem interwalow nie bede mogla robic ehhhh, lekcja zycie idziem do przodu ......
Mam nadzieje , ze za jakis czas wroci wszystko do normy

Wszystko ulotne...
Mówisz, że Callan taki zapałkowy jest?

hm... napisał/a:

Liv, cieszę się, że Ty się cieszysz

mimo wszystko myślę, że to dobra okazja z jakąś perspektywą.

Liv4 napisał/a:

hm... napisał/a:

Ja też nie wiem.

Źle mi.
Staram się, szukam, produkuję. Dziś napisał do mnie ktoś znajomy, świeżynek po szkole,i powiedział mi o swojej nowej pracy i zarobkach, Słabo mi się zrobiło. Pomyślłam sobie...bosheeeee, ja tyle w życiu nie zarabiałam, tyle pracuję,  mam odpowiedzialns pracę, muszę tylu rzeczy pilnować i przyjść tego szóstego dnia i...qrwa...co jest? Tyle godzin, papier inny niż trza, to jest wykorzystywanie przecież, w imię czego? Bo rachunki, bo to. W imię tego daję się wykorzystywać. Jedynie. Pracy szukam. Jest, dużo. Mniej płatna. Nie mam sił. Wciąż odmawiam, sobie, dziecku, znajomym. Jest mi wstyd, że nie mogę sama tak jak chcę. Wciąż ograniczenia i zależność. Nie znoszę tej zależności, która komuś chyba pasuje.
Ostatnio usłyszałam też jak to się postrzega. Ja mam, bo partner ma. Guzik. Ja nie mam, partner ma. Ja to ja. Partner to partner, i wiecie czyja to opinia była? Mojego pracodawcy. Normalnie chciałam zaproponować, że może ja darmo przychodzić będę, bo "partner" ma. Więc postawiłam sprawę tak - chce sie wyprowadzić na swoje. I mam? Odpowiedzi w sumie brak, gdyż podliczono, No. Wystarczy. Ja tracę motywację. Ja wiem, że muszę wstać i tam iść po to co tam mogę dostać, bo mam to i to do płacenia. Wiem. I lubię tam iść nawet. Ale mam czasem taką ochotę by tym pieprznąć, żeby wykrzyczeć, powiedzieć - a sami se tu siedzcie za tyle, jak mi tutaj tak świetnie to niechaj mnie zastąpią Ci co to są tego zdania.
Ja nie rozumiem jak kobiety sie cieszą z zarobków 1200, nie rozumiem. Nie są same? Mają męża na którym wiszą i on tworzy bazę do wykorzystania? Ja tak nie potrafię,  to mnie męczy jak cholera, nie mam w tym zrozumienia w domu. "Cóż zrobisz, kobiety tak mają, zawsze musisz liczyć na kogoś, zawsze ktoś komuś daje- generalnie -czegóż chcesz, przecie dobrze jest.
Gówno jest, a nie dobrze. Dobrze to będzie jak nie będę musiała Berlina odmawiać i innych weekendów, dobrze będzie jak będę mogła urlop zaplanować a nie w domu siedzieć i dobrze bedzie jak będe mogła realizować swoje pasje.
Bo nie fajnie jest słyszeć od pracodawcy, że na to go nie stać, na tamto go nie stać, a tu jedna firma, druga i Ci ludzie w tych firmach też tak pracują. Tu jedno spa, tam inne coś i wyjazd nie wiadomo gdzie. A Ty na emeryture nawet nie zbierasz, bo taki biedny pracodawca. I godzisz się bo nie masz wyjścia, miesiacami szukasz innej pracy. Jest, mniej płatna.  I oczywiście tego co szef nie zmienimy, mamy wpływ na siebie. Możemy się na takie warunki nie zgodzić.
Szlak by to. Nie Ty to ktod inny. Teraz już tego nie zmienimy. To id lat trwa.
A na deser zapytają gdzie na urlop wyjeżdzasz, jakbyś inną pracę miał jeszcze. W jednej na życie codzienne zarabiasz, w drugiej na czas wolny. Doby brakło.
Ręcę mi opadają.

Hm kochana, ja Cię bardzo rozumiem. pamietam jak pisałaś, że już w styczniu czy jakos tak, wybacz, myslisz o tym za co kupisz książki do nastepnej klasy. Wtedy nic na to nie napisałam ale ja miałam przez całe lata podobnie. na kilka mies wstecz w głowie miałam jedno. W mojej ostatniej pracy, za ostatni mies przyniosłam do domu 750zł. nie wymaga komentarza prawda? To żałosne ja wiem ale zgodziłam się na to, no może nie niezupełnie na to ale..teraz na stażu będę miała najniższą krajową, potem podstawa plus prowizja. Takie są realia! P..realia. Też robię duże oczy gdy słyszę ile ludzi zarabiają. Inna mentalność, której mi brakuje. Bo wychowana w schematach ograniczających od podstaw, w poczuciu winy, niskiej wartości.
Partner. Pisałam o mojej relacji, bo partnerem moim nie jest. On ma inną mentalność, pracuje 20 minut, 2 godz. 4 i ma dużo, bardzo dużo. Tyle ile ja zarobię przez cały mies, on machnie sobie szybciutko. I to jest też ok.
Pisałaś Hm żeby sie pocałował masz rację, mam ochotę powiedzieć mu to samo, boję się że się zaangażuję nadmiernie, a szanse na bycie na prawdę razem są marne. Z drugiej strony mi szkoda z wielu powodów. I ja wiem, że każdy powinien na swoje konto ale jak się jest razem, to do cholery do czegoś to zobowiązuje. Co to za partner, który pozwala by przy nim brakowało? To niedbalstwo, brak emapatii, troski, egoizm. I tyle i nie zmienię zdania w tym temacie.
Ach zła jestem psm i tęsknota, a spotkać się, pogadać nie chcę, bo zobaczyłby w moich oczach ..
No ale nic nie zmienia faktu, że się cieszę nadal dziś pani w urzedzie potwierdziła, że zostałam wybrana

Mój niby nie wyrzuca, nie wypomina nie nic, ale ja nie czuję, że to moje i jest mi głupio. To nie tak powinno być. Jakbyśmy byli na równi to i to traktowanie byłoby inne. Mnie tak się wydaje, że wtedy nie wiedziałoby się samo przez się kto co musi w domu. Bo dla mnie nie zrobienie czegoś co wymaga zrobienia to zostawienie tego komuś. I co, że powie, że ja nie muszę. Ile można nie myć garów na przykkad? A zastanowi sie to jakby to było gdyby on na moim miejscy był? Nie no przecie on by za tyle nie pracował. Na prawdę, czuje się nic nie warta pod tym względem. Padać na pysk i ryczeć, albo w łeb sobie strzelić jedynie.
Nie jestem usatysfakcjonowana. Takie są realia niestety.
I ludzie tak żyją, jak niewolnicy.

hm... napisał/a:

Liv4 napisał/a:

Hm kochana, ja Cię bardzo rozumiem. pamietam jak pisałaś, że już w styczniu czy jakos tak, wybacz, myslisz o tym za co kupisz książki do nastepnej klasy. Wtedy nic na to nie napisałam ale ja miałam przez całe lata podobnie. na kilka mies wstecz w głowie miałam jedno. W mojej ostatniej pracy, za ostatni mies przyniosłam do domu 750zł. nie wymaga komentarza prawda? To żałosne ja wiem ale zgodziłam się na to, no może nie niezupełnie na to ale..teraz na stażu będę miała najniższą krajową, potem podstawa plus prowizja. Takie są realia! P..realia. Też robię duże oczy gdy słyszę ile ludzi zarabiają. Inna mentalność, której mi brakuje. Bo wychowana w schematach ograniczających od podstaw, w poczuciu winy, niskiej wartości.
Partner. Pisałam o mojej relacji, bo partnerem moim nie jest. On ma inną mentalność, pracuje 20 minut, 2 godz. 4 i ma dużo, bardzo dużo. Tyle ile ja zarobię przez cały mies, on machnie sobie szybciutko. I to jest też ok.
Pisałaś Hm żeby sie pocałował masz rację, mam ochotę powiedzieć mu to samo, boję się że się zaangażuję nadmiernie, a szanse na bycie na prawdę razem są marne. Z drugiej strony mi szkoda z wielu powodów. I ja wiem, że każdy powinien na swoje konto ale jak się jest razem, to do cholery do czegoś to zobowiązuje. Co to za partner, który pozwala by przy nim brakowało? To niedbalstwo, brak emapatii, troski, egoizm. I tyle i nie zmienię zdania w tym temacie.
Ach zła jestem psm i tęsknota, a spotkać się, pogadać nie chcę, bo zobaczyłby w moich oczach ..
No ale nic nie zmienia faktu, że się cieszę nadal dziś pani w urzedzie potwierdziła, że zostałam wybrana

Mój niby nie wyrzuca, nie wypomina nie nic, ale ja nie czuję, że to moje i jest mi głupio. To nie tak powinno być. Jakbyśmy byli na równi to i to traktowanie byłoby inne. Mnie tak się wydaje, że wtedy nie wiedziałoby się samo przez się kto co musi w domu. Bo dla mnie nie zrobienie czegoś co wymaga zrobienia to zostawienie tego komuś. I co, że powie, że ja nie muszę. Ile można nie myć garów na przykkad? A zastanowi sie to jakby to było gdyby on na moim miejscy był? Nie no przecie on by za tyle nie pracował. Na prawdę, czuje się nic nie warta pod tym względem. Padać na pysk i ryczeć, albo w łeb sobie strzelić jedynie.
Nie jestem usatysfakcjonowana. Takie są realia niestety.
I ludzie tak żyją, jak niewolnicy.

Aż z wrażenia po tym co przeczytałem, to sprawdziłem, czy czasem sam nie jestem już tym uczesanym na łyso Ale co najgorsze, to ta epidemia działa w dwie strony. Mówicie, że takie są realia, że niewolnictwo się szerzy i rozrasta czwórkami. 100% Racja bez grama dyskusji.

Też tak miałem, że sam zarabiałem więcej niż żona z teściową razem wzięte, a dogryzania i deptania jak robaka nie było końca.
Samochód na utrzymaniu, dojazdy do pracy - 60 km w 2 strony co 2 dzień - kredyt własny do spłaty. Żeby nie wyjść na sknerę, to wziąłem na swoje barki małżeńskie telefony na utrzymanie i... ciągłe trucie, że kasy nie ma czy też nie mam; bo tam ciągle coś; bo ich zdaniem wóz się sam zregeneruje i najlepiej jakby jeszcze na wodę śmigał. Ale że człowiek zapier... zakupy robi "masowe", z roboty na czworaka wraca, to już nie ważne.
Kasę dostaje, dostęp do osobistego konta dla żony - czytaj dla obu dam zrobić; rewers zastrzeżony kratami i drutem kolczastym - wykładaj z kieszeni na stół i spadaj w pole "orać" a wielmożne tipsy sobie podgryzają. Ale postawić się w odwrotnej sytuacji, to marzenia ściętej głowy. W końcu musiałem pierdyknąć w stół, to było poza tematem głównej wojny adios na koniec.

Nóż sie w kieszeni otwiera a pięść jak po skurczu sama się zaciska, by wyłożyć sierpowym

hm... napisał/a:

Witaj Anstawio. Cieszę się, że jedziesz
Nie chcesz czy Cię to przeraża?

Wiesz, próbowałam. Miałam próbny egzamin, ćwiczyłam ze znajomą. Boję się, ale nie mam ochoty pokonać tego strachu.
Nie wiem sama. Kiedyś bez problemu pracowałam i studiowałam, miałam stypendium, w pracy awansowałam. Na ostatnim roku studiów wyjechałam do Holandii, i co dwa tygodnie jeżdziłam do PL na studia. Obroniłam licencjat. Miałam motywację. Teraz, nic a nic Zero chęci
Mogłabym jedynie po to pracować żeby zwiedzać świat

Ja powiem szczerze w kwestii utrzymania i zarabiania to wyznaję zasadę, że wszystko mogę. Mialam problem ze znalezieniem pracy i zarobkami. Pisałam masę cv i bez odzewu. W końcu zastanowiłam się czego chcę i opracowałam strategię. Metodycznie krok po kroku wypełniłam to co miałam do zrobienia. Efekt był nie od razu ale "udało się". Musiałam jednak poświęcić wiele, choćby zmienić miejsce zamieszkania.

Przez lata poświęcałam się żyjąc z kartką w ręku i jak miałam do wyboru kupić fajki, czy jedzenie to wybierałam fajki. Miałam milion sposobów aby oszczędzać albo ubrać się elegancko za psie pieniądze. Ludzie mówią, że mi się "udało" ale to jest gówno prawda bo do wszystkiego doszłam swoją ciężką pracą. Miałam cel i postanowiłam go osiągnąć. Mimo, że kosztowało mnie to od cholery wyrzeczeń to potraktowałam to jako inwestycje w samą siebie. Zarabiałam marne grosze i zasuwałam po 16 godzin dziennie również czasem w weekendy i święta.

Powiem tak człowiek jest największym ograniczeniem dla samego siebie. Bardzo często zakładamy, że coś się nie uda. Sama to robiłam w moim małżeństwie. Teraz wrócił mi mój power. Nie mam rzeczy niemożliwych. Wszystko można jak się chce i ma się wystarczającą determinację.

Anstawia - ja ze swej strony bardzo dziękuję Taki post od Ciebie, to naprawdę ogromne wsparcie Porozmawiałyśmy dziś z Hm ale o czym innym, domyślam się jak cięzko Liv i jak bardzo liczy na tę pracę, czytam różne posty, a przede wszystkim mam znajomych w realu.  I wiesz? Jak dobrze, że ktoś, kto według naszych dziwnych urojeń, jest w "krainie szczęśliwości" napisze tak wprost - z serduszka? Ja tam tak za bardzo nie mam się co opowiadać, bo u mnie proza, ale uśmiechu z buziaka mi to nie zabiera

I jestem przeraźliwie dumna z Twojego rollercoastera

I bardzo dziękuję

I mam nadzieję, że wiele zdjęć będzie?

hm... napisał/a:

Anstawia napisał/a:

Hm... ale ty to masz z tym poczuciem, że jest ci głupio
Sama piszesz, że nikt ci nie prawi wyrzutów, więc po co sobie stwarzasz problemy? Przecież pracujesz i zarabiasz.
Czujesz się jak niewolnica to tak też jesteś traktowana. I kasa tu nie ma znaczenia.

Niby nie prawi. Niby jest wszystko dobrze.
Ma znaczenie podstawowe. Jeśli nie musisz się o nią martwić Twoje wybory są całkiem inne.
A moje czucie, nie czucie nie ma nic do rzeczy.
Dla mnie zarabianie oznacza, że nie muszę na nikim się opierać i na nikogo liczyć. Zarabiam kiedy mogę być samodzielna. To jest zarabianie.

Hm, pozwól mi się nie zgodzić, bo sama wiesz jak jest.

Podobno nie musisz się o nic martwić (nie mówię o Tobie, tylko ogólnie), ale w rezultacie to ty płacisz w jakiś tam sposób. Wg tej czy innej podstawy. Ty płacisz wiecznie poczuciem obowiązku i to już do Ciebie.

Kiedyś, po rozstaniu usłyszałam - "ja ci wszystkiego musiałem odmawiać i jak myślisz jak sie z tym czułem"
Zatrzęsło mną.
Wrzasnełam: "a o co ja Ciebie kiedykolwiek prosiłam??? Jak miałam swoje - kupowałam dla wszystkich, organizowałam, płaciłam za wszystkich! Poprosiłam raz jeden - po urodzeniu N..... o buty zimowe w najgorszym sklepie za 35 zł - kupiłeś! Podaj mi jeszcze jedną sytuację, kiedy poprosiłam Cię o coś!"
I co....
I nic

Bo o kwiaty na urodziny, na rocznicę - nie, nikogo nigdy nie będę prosić.
Nawet o urwanie chabra czy maka z łąki. Bo to już są kwestie człowieczeństwa, których nie zamierzań nikogo uczyć.

Jestem tam gdzie jestem. I jestem zadowolona! I niech mi ktoś coś zarzuci
I żeby nie było - moje dzieci na szczęście mają tak wspaniałą rodzinę, że nikomu kwiatka z łaki nie odmówią; wręcz w ogromnej ilości i bez żadnej okazji znoszą

Ależ mi wyłażą upiory