Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

hm... napisał/a:

pati31 napisał/a:

Dla mnie partenr bedzie jako towarzysz , to ze ciezko takiego spotkac juz inna strona , nigdy nikt nie bedzie wyznaczal mi kursu.
z ta roznica Bags ze ja dawalam sobie rade bez meza zawsze , nawet bedac z nim to ja napedzalam nasze zycie , wdrazalam w zycie pomysly itp .
Tomoje ograniczenia , wlasne wytworzone przez moj umysl nie pozwalaly mi na odejscie wczesniejsze.
Dzis to on jest bez reki , nie ja , takze czesto tworzymy sobie w swoim umysle ograniczenia , ktorcyh sie trzymamy a sa nieprawda.
Mowie o walce hm , bo to 21 wiek czasy gdzie skoncze szkole i pojde za biurko w kolei i dostane mieszkanie sie skonczyly bezpowrotnie, dzis trzeba walczyc i jest to walka na kreatywnosc.

Z tej perspektywy to prawda. Nic za darmo nie ma.
Dlatego napisałam wcześniej, że się zastanawiam czy takie błogie szczęście w dzisiejszych czasach jest możliwe.
Bo to, że skończysz szkoły, zrobisz kursy to gwarancji nie daje żadnej, że znajdziesz pracę za godne pieniądze. Bo ludzie po trzech fakultetach zarabiają 1200. Czy to blokuje bycie szczęśliwym? Czy takie życie daje satysfakcję?
Podobno zmieniając myślenie to życie sir zmieni i będzie łatwiejsze.

Nie daje hm , w polsce zyje sie ludziom gorzej , pisalam juz nie raz ze dziekuje ze na takim zakrecie zyciowym jestem w kraju mozliwosci , bo tu tylko jezyk i kreatywnosc reszta przyjdzie.
Dlatego pisze o walce w naszych czasach jest walka o przetrwanie o wypracowanie sobie takiego dobrobytu , zeby moc sie czuc szczesliwym , a w pl. to utrudnione jest .

pati31 napisał/a:

Dla mnie partenr bedzie jako towarzysz , to ze ciezko takiego spotkac juz inna strona , nigdy nikt nie bedzie wyznaczal mi kursu.
z ta roznica Bags ze ja dawalam sobie rade bez meza zawsze , nawet bedac z nim to ja napedzalam nasze zycie , wdrazalam w zycie pomysly itp .
To moje ograniczenia , wlasne wytworzone przez moj umysl nie pozwalaly mi na odejscie wczesniejsze.
Dzis to on jest bez reki , nie ja , takze czesto tworzymy sobie w swoim umysle ograniczenia , ktorcyh sie trzymamy a sa nieprawda.
Mowie o walce hm , bo to 21 wiek czasy gdzie skoncze szkole i pojde za biurko w kolei i dostane mieszkanie sie skonczyly bezpowrotnie, dzis trzeba walczyc i jest to walka na kreatywnosc.

Ja to doskonale wiem i rozumiem Pati, o czym mówisz. Ale tej "lobotomicznej" ułomności ludzkiej jakoś nie potrafię pojąć, gdzie przykładem mogę sypać jak nie porównując z rękawa. Bo co to za kreatywność, kiedy coś się uzyskuje kosztem partnera z jednej i z drugiej strony ma się podane na tacy. A wyjście w świat małżeński, to jak amputacja od rodzinnego "lokaja"; nie mówiąc już o późniejszym wynikającym z rozpadu związku "zgonie".

hm... napisał/a:

bags napisał/a:

Ja to doskonale wiem i rozumiem Pati, o czym mówisz. Ale tej "lobotomicznej" ułomności ludzkiej jakoś nie potrafię pojąć, gdzie przykładem mogę sypać jak nie porównując z rękawa. Bo co to za kreatywność, kiedy coś się uzyskuje kosztem partnera z jednej i z drugiej strony ma się podane na tacy. A wyjście w świat małżeński, to jak amputacja od rodzinnego "lokaja"; nie mówiąc już o późniejszym wynikającym z rozpadu związku "zgonie".

To jest psychofagia właśnie.

Tak dopuki ludzie nie beda sie traktowac w zwiazku jako rownozedny partner , tak bedzie.
Nie ma czegos takiego ze jeden realizuje sie zyje , a drugi mu sluzy i wegetuje to samobojstwo , bo kiedy tamten przestanie kochac zostaje sie z niczym , .

Zaczynalam od zera , bo firma byla zawsze wlasoscia ex meza, ja nigdy nie mialam do niej prawa i nie mam .
Wiec wiem cos o zyciu i walce , by zyc.
Czasy nas nie rozpieszczaja jest zle, i trzba glowkowac zeby zarobic.
Co do ludzi , wiesz ja nigdy nie dziele ludzi na glupich i madrych , ale na swiadomych i nieswiadomych .
Bo Ci drudzy sa tez potrzbni ehhhh., taki juz jest swiat.

Dziękuję za cieplutkie przyjęcie :*
Będę się odzywać. W tej chwili ręce mi opadają po lekturze swoich starych postów

zabka-k napisał/a:

Anstawia - masz rację
Przestać się tak kontrolować Jakos się prościej robi i bez takiego wysiłku chyba.

Musiałaś o tych palmach? Środek tygodnia pracy.... Cudnie tak pomyśleć... Mmmmmm

Środek tygodnia to idealny czas by wyłożyć nogi na biurko i pomarzyć, 2 minutki...

Nie, nie chodzi o to, że przestałam siebie kontrolować. Zmieniłam punkty na liście kontrolnej. Zaczęłam czuć. Zaczęłam kontrolować to, na co mam wpływ.
Łatwiej i bez wysiłku?? Prościej?? Na początku jest świetnie, gorzej wytrwać i być konsekwentnym w działaniu. To tak jak z rzuceniem palenia.

Dziękuję za cieplutkie przyjęcie :*
Będę się odzywać. W tej chwili ręce mi opadają po lekturze swoich starych postów

Dzięki Dziewczyny

Jestem świeżutka...zalękniona, wahająca...sama siebie nie rozumiem. Znowu to samo będę przechodzić. Boję się. Wszystkie objawy uzależnienia od niego mi wylazły...
Ale kiedy byłam z nim, też cierpiałam...
Na tą chwilę w głowie mi się nie mieści to co się stało.
Nie, nie zdradził mnie (chyba) ale związek bez zaufania, to męczarnia. Czułam się z tą moją niepewnością sama, bo jego to irytowało. Skończyły się szczere rozmowy, praca nad związkiem, a zaczęła rutyna i powrót do starych schematów. Fajnie było przez pierwsze 3 miesiące, potem już tylko "ożywialiśmy trupa".

Mam tylko Was, medytację i, a może przede wszystkim dzieci.
Mam mieszkanie, pracę, chcę iść dalej się uczyć.

Ciekawe, czy teraz czeka mnie dalszy ciąg odwyku, czy zacznę od nowa? Co za głupie pytanie i to osoby uzależnionej od alko...oczywiście, że od nowa i oczywiście, że pomimo wiedzy i doświadczeń nie będzie wcale lżej.
Chce mi się wyć

Bardzo kryzys. Wiedziałam, że nie będzie mi tak jaśniej cały czas.
P. znów uderza w najczulsze punkty, bo mu pokazałam, że mam swoje zdanie. A on chce być górą.
Nie mogę sobię z tym poradzić. Robię wszystko, żeby przy nim nie płakać. Niech ktoś mi coś....

Dziękuję za cieplutkie przyjęcie :*
Będę się odzywać. W tej chwili ręce mi opadają po lekturze swoich starych postów

Nie tak Masz jasny dowód, że jednak coś może być Twoją siłą Możesz szybciej to wszystko przetrawić Przeanalizować. Wyciągnąć wnioski. Zrozumieć siebie, swoje dotychczasowe motorki napędowe. Masz swój własny materiał, tylko Twój To ogromnie dużo. Pomyśl, niektórzy z nas tego nie mają w takiej formie, nie mogą się odnieść. Pewnie, boli bardzo. Bo znowu skrzywdziłaś siebie....
Ale zobacz - widzisz, możesz znaleźć powód dla którego siebie samą krzywdzisz A znać powód, to mieć wszystko, by znaleźć rozwiązanie

I zobacz sama - gdybyś nie chciała, to byś tu nie wróciła. Uciekłabyś. Ale tego nie zrobiłaś. Wręcz przeciwnie.
Pomyśl, ile Ciebie to kosztowało. Bo myślę, że tak łatwo przyznać się nie było?
Naprawdę uważam, że wrócić i powiedzieć szczerze - to tak wiele....
Jak wiele tu pojawia się osób, którego tego nie chcą zrobić? Za nic.

Nie wiem, chyba tak. Nie lubię robienia czegoś dla samego faktu robienia - bez wyraźnej obiektywnej potrzeby. Kiedy coś schrzanię i szef ma ograniczone do mnie zaufanie przez jakiś czas - to rozumiem, czemu chce mnie czasem skontrolować. A kiedy mam przełożonego, dla którego kontrola jest istotą funkcjonowania w firmie.... to jest tragedia. To uniemożliwia wręcz zrobie nie czegokolwiek, bo po prostu zastrasza mnie, nawet jeśli szef kontrolujący jesto człowiekiem ogromnego spokoju. Inna kwestia - czy ten szef to coś robi sam, poza kontrolowaniem innych? Bo takie rzeczy to chyba tylko dział jakości

Chyba odbieranie przez nas znaczenia słów wynika z faktu, że kojarzą nam się tylko z tym, co skutkowało przykrymi dla nas przeżyciami. Że przyjemności było mało albo w ogóle nie mogło być na nie miejsca. Pewnie pamiętasz, że ja nienawidzę objawów agresji - ale za taką uważam nawet podniesiony głos. To ogromne przejaskrawienie - ale to jest teraz. Pewnie sama przyznasz, że przez długi czas, w tym czas małżeństwa, wielu negatywnych rzeczy nie odbierałaś w ogóle jako jakiekolwiek działanie na Twoją szkodę. To jest chyba odreagowywanie....? Na razie jesteśmy wyczulone i chyba dobrze. Bo to nas kierunkuje na zrozumienie pewnych kwestii, sytuacji, nauczenie nazywania, wyciągania wniosków.... Ja próbuję znajdowac definicje, które odpowiadają mnie.... To jak kiedyś z moją dyskusją z Hm o kompromisie i współpracy - ja nie wiem, czy to przypadkiem nie po rozmowie o "głupocie" zaraz nie było...

Ja też z wieloma rzeczami mam może nie "problem" (źle mi się kojarzy ) , ale trudności I nad nimi pracuję (a nie się kontroluję ). I sprawia mi to satysfakcję

Even napisał/a:

Bardzo kryzys. Wiedziałam, że nie będzie mi tak jaśniej cały czas.
P. znów uderza w najczulsze punkty, bo mu pokazałam, że mam swoje zdanie. A on chce być górą.
Nie mogę sobię z tym poradzić. Robię wszystko, żeby przy nim nie płakać. Niech ktoś mi coś....

Jest Ci przykro, źle, smutno, jesteś rozżalona i rozgoryczona... Wtedy się płacze....
Przytulam tak jak potrafię... Tak przez neta, ale mocno

Masz się gdzie wypłakać, żeby nie robic tego przy nim? Bo nie chcesz tego robić przy nim i ja to rozumiem.... Kiedyś płakałam na głos w burzę z głową za oknem.... Mieszkałam w takim miejscu, że gdyby nie ta zawierucha, to nigdy bym się tak nie odważyła... Bo by się niosło... A zamknąć się w łazience, kiedy trójka dzieci jeszcze nie śpi (siusiu, kąpać się)? Taki płacz, to nie jest 5 minut, za dużo emocji....

No bo jak zareagować, jak ktoś rani? Przecież krzywdzi i przecież to jest cholernie niesprawiedliwe!

Już nie chciałam się rozpisywać, że różne słowa kojarzą mi się źle, bo tak mi ukierunkowali w głowie rodzice.
A co ja mam powiedzieć na temat wykrzykników? Działały na mnie jak płachta na byka, bo kojarzyły mi się z krzykiem z dzieciństwa. Może teraz już mniej, bo sobie to jakoś tam pozytywnie wytłumaczyłam. Ale jak było, wiadomo.
Na dzień dzisiejszy cenię sobie spokój i taki spokój staram się wprowadzać w swoje życie. Mam dość przejawów agresji, u siebie przede wszystkim, wobec innych i u innych. I też się w tym względzie kontroluję (pracuję nad tym ) Inną sprawą, że agresywna ja, to nie jestem ja, a efekt uboczny przeszłości.

Pracujmy nad naszymi trudnościami, i czerpmy z tego satysfakcję

Dziękuję Żabko - nawet przez neta się liczy
Nie mogę teraz się wypłakać, bo wszędzie mnie usłyszy, a nie będę się narażała na wychodzenie o tej porze i chodzenie po mieście [niezbyt bezpieczna okolica]
Tak bardzo obrzydza mnie ta agresja, że aż mnie wstrząsa. W domu się pojawiała, głównie psychiczna [ ojca do matki i odwortnie] i to co się dzieje teraz między nami, jest dla mnie tak bolesnym wspomnieniem, że chciałabym, aby je przytłumić, uderzać głową w mur [ale tego nie zrobię]. Ściśniety żoładek a zaraz pewnie i inne różne somatyzacje.. tak bardzo dobrze to niestety znam....

Obrzydza mnie, ale ja sama też ją generuję. To jest straszne.

hm... napisał/a:

To narzekactwo to sir z domu wynosi.
Taki strach przed jakąkolwiek zdradą.
Wiesz, nie zna się tego inaczej.
Siedzisz w domu, odrabiasz lekcje i słyszysz jaką to matka Twoja ma złą pracę, a jak jej źle, bo oni to, bo oni tamto.
I musi iśv do tej pracy i musi walczyć o wszystko.
I co to dziecko ma w głowie? W podświadomości?
Strach, strach, strach. Strach przed wszystkim.

OK.
Tylko że ja nie miałam pozytywnych wzorców, tylko siebie. I zawsze do siebie wracam.
I co ja powinnam mieć w głowie i co mam?
Mam chęć do życia z uśmiechem.

Mimo wszystko. Skąd się to wzięło i nie ginie? Nie wiem.
Ale to moja ogromna siła
Może to chęć zniwelowania deficytu? Chyba najszybciej.

Anstawia napisał/a:

Zabka, ja mam odwieczny problem z przelewaniem myśli na papier, czy mówienie tego co myślę. Nie wiem z czego to wynika.
I powiem ci, że dla mnie też słowo "kontrola" nie brzmi łagodnie. Ale tak samo jest ze słowem "błąd", "walka" a nawet "sukces", i przerabiana już "głupota"... i pewnie wiele innych. A dlaczego? Bo ktoś kiedyś... no nie istotne. Pozbyć się tych słów z własnego słownika? Chyba niemożliwe. Może znaleźć zamienniki tych słów? Ja z kolei zaczynam kojarzyć je z czymś przyjemnym. Na przykład, moja kontrola samej siebie powoduje, że czuję się lepiej, bo myślę pozytywnie, bo skupiam się na chwili i się nie zamartwiam niewiadomo czym itp itd
Ale gdyby na przykład w pracy mnie kontrolowano, a ja pomimo tego, że pracuję uczciwie, staram się, dostaję upomnienia, to każda kontrola byłaby dla mnie stresująca, ale wtedy to chyba trzeba by było pomyśleć o zmianie pracy
Nie wiem Zabka, czy o tym samym piszemy?
A konsekwencji trzeba się nauczyć i z tym to ja mam również problem.

Nie wiem, chyba tak. Nie lubię robienia czegoś dla samego faktu robienia - bez wyraźnej obiektywnej potrzeby. Kiedy coś schrzanię i szef ma ograniczone do mnie zaufanie przez jakiś czas - to rozumiem, czemu chce mnie czasem skontrolować. A kiedy mam przełożonego, dla którego kontrola jest istotą funkcjonowania w firmie.... to jest tragedia. To uniemożliwia wręcz zrobie nie czegokolwiek, bo po prostu zastrasza mnie, nawet jeśli szef kontrolujący jesto człowiekiem ogromnego spokoju. Inna kwestia - czy ten szef to coś robi sam, poza kontrolowaniem innych? Bo takie rzeczy to chyba tylko dział jakości

Chyba odbieranie przez nas znaczenia słów wynika z faktu, że kojarzą nam się tylko z tym, co skutkowało przykrymi dla nas przeżyciami. Że przyjemności było mało albo w ogóle nie mogło być na nie miejsca. Pewnie pamiętasz, że ja nienawidzę objawów agresji - ale za taką uważam nawet podniesiony głos. To ogromne przejaskrawienie - ale to jest teraz. Pewnie sama przyznasz, że przez długi czas, w tym czas małżeństwa, wielu negatywnych rzeczy nie odbierałaś w ogóle jako jakiekolwiek działanie na Twoją szkodę. To jest chyba odreagowywanie....? Na razie jesteśmy wyczulone i chyba dobrze. Bo to nas kierunkuje na zrozumienie pewnych kwestii, sytuacji, nauczenie nazywania, wyciągania wniosków.... Ja próbuję znajdowac definicje, które odpowiadają mnie.... To jak kiedyś z moją dyskusją z Hm o kompromisie i współpracy - ja nie wiem, czy to przypadkiem nie po rozmowie o "głupocie" zaraz nie było...

Ja też z wieloma rzeczami mam może nie "problem" (źle mi się kojarzy ) , ale trudności I nad nimi pracuję (a nie się kontroluję ). I sprawia mi to satysfakcję

Anstawia napisał/a:

Już nie chciałam się rozpisywać, że różne słowa kojarzą mi się źle, bo tak mi ukierunkowali w głowie rodzice.
A co ja mam powiedzieć na temat wykrzykników? Działały na mnie jak płachta na byka, bo kojarzyły mi się z krzykiem z dzieciństwa. Może teraz już mniej, bo sobie to jakoś tam pozytywnie wytłumaczyłam. Ale jak było, wiadomo.
Na dzień dzisiejszy cenię sobie spokój i taki spokój staram się wprowadzać w swoje życie. Mam dość przejawów agresji, u siebie przede wszystkim, wobec innych i u innych. I też się w tym względzie kontroluję (pracuję nad tym ) Inną sprawą, że agresywna ja, to nie jestem ja, a efekt uboczny przeszłości.

Pracujmy nad naszymi trudnościami, i czerpmy z tego satysfakcję

A jak myślisz, czemu te wykrzykniki Happy przestały na mnie działać? Bo Ją poznałam I wiem, że ona w ogóle nie krzyczy, nawet nie podnosi głosu... I że wrażenie tych wykrzykników było dla nas zdecydowanie inne, niż jej. Ale jednocześnie rozumiem osoby, które czytały je skierowane do siebie... Ale widzisz - ja mogłam to "zweryfikować" w realu, a kto jeszcze? Ja to sprawdziłam sama na sobie. I każdy powinien jednak kierować się własnymi odczuciami Bo one są dla nas samych zawsze najbardziej miarodajne Są nasze

I z tą agresją to właśnie tak jest - efekt uboczny i to wyłażący, kiedy się mnie stawia pod ścianą, pod ostrzałem... I jak ja siebie takiej nienaturalnej nie cierpię... Jak ja nie lubię siebie robiącej coś, bo mnie zmuszono. Bo... zostałam oszukana? Tylko czy to złośc na mnie samą, czy na kogoś? Ech, powód do pomyślenia... chyba na kogoś, tylko że łatwiej z takim podejściem życiowym oczywiście obwinić siebie.... Chyba tak.... I chyba to nie agresja zaraz, tylko gniew po prostu?

Oj, satysfakcja to jest, oj wielka Oj, motywująca

zabka-k napisał/a:

Anstawia napisał/a:

Już nie chciałam się rozpisywać, że różne słowa kojarzą mi się źle, bo tak mi ukierunkowali w głowie rodzice.
A co ja mam powiedzieć na temat wykrzykników? Działały na mnie jak płachta na byka, bo kojarzyły mi się z krzykiem z dzieciństwa. Może teraz już mniej, bo sobie to jakoś tam pozytywnie wytłumaczyłam. Ale jak było, wiadomo.
Na dzień dzisiejszy cenię sobie spokój i taki spokój staram się wprowadzać w swoje życie. Mam dość przejawów agresji, u siebie przede wszystkim, wobec innych i u innych. I też się w tym względzie kontroluję (pracuję nad tym ) Inną sprawą, że agresywna ja, to nie jestem ja, a efekt uboczny przeszłości.

Pracujmy nad naszymi trudnościami, i czerpmy z tego satysfakcję

A jak myślisz, czemu te wykrzykniki Happy przestały na mnie działać? Bo Ją poznała I wiem, że ona w ogóle nie krzyczy, nawet nie podnosi głosu... I że wrażenie tych wykrzykników było dla nas zdecydowanie inne, niż jej. Ale jednocześnie rozumiem osoby, które czytały je skierowane do siebie... Ale widzisz - ja mogłam to "zweryfikować" w realu, a kto jeszcze? Ja to sprawdziłam sama na sobie. I każdy powinien jednak kierować się własnymi odczuciami Bo one są dla nas samych zawsze najbardziej miarodajne Są nasze

I z tą agresją to właśnie tak jest - efekt uboczny i to wyłażący, kiedy się mnie stawia pod ścianą, pod ostrzałem... I jak ja siebie takiej nienaturalnej nie cierpię... Jak ja nie lubię siebie robiącej coś, bo mnie zmuszono. Bo... zostałam oszukana? Tylko czy to złośc na mnie samą, czy na kogoś? Ech, powód do pomyślenia... chyba na kogoś, tylko że łatwiej z takim podejściem życiowym oczywiście obwinić siebie.... Chyba tak.... I chyba to nie agresja zaraz, tylko gniew po prostu?

Oj, satysfakcja to jest, oj wielka Oj, motywująca

Znam to uczucie, kiedy czuję się pod ostrzałem, oj znam. I zawsze wtedy mam wrażenie, że osoba, która stawia mnie pod ścianą, nic sobie z tego nie robi. A ja taką sytuację przeżywam jeszcze bardzo długo.
Gniew, złość... Zawsze czuję się winna.
I właśnie, tak jak pisałam kilka postów wcześniej, odpuszczam, bo nie mam na tyle pewności siebie i wiary w siebie, by jednak trwać przy swoim, bo sama sobie myślami obniżam swoją wartość.

Ćwiczę hm... Wiem, że to lata praktyki, ale wiem, że warto. I tak jak pisałam wcześniej, na początku jest ten entuzjazm i chęć, później jest gorzej, bo wracają stare schematy. I właśnie wtedy trzeba ćwiczyć.
I tak jak piszesz, uśmiech czyni cuda. Zawsze sobie myślałam, że miło jest przebywać wśród optymistów. Teraz sobie myślę, że to ja chcę być taką optymistką może ktoś poczuje się miło dzięki mnie.

Dziewczyny tak cwiczenie to zycie , zwlaszcza jesli ktos przyjal schematy z domu , ktory nie byl emocjonalnie stabilny .
Mowic do siebie to czego nie mowili np:rodzice.

Po latach pracy nad soba , optymizm wchodzi w krew.Staje sie nawykiem .
Po euforii na zmiany zawsze przychodzi codziennosc i zycie , nie trzeba od razu byc super optymista , ktoremu zrobili pranie mozgu i zapomnial o wszystkim zlych rzeczach .
Trzeba nauczyc sie je przyjac i nie popelniac tych samych bledow .
Jesli jest sie samotnym , chodzi mi nie w zwiazku , mowic do siebie czule. itd itd.
Moiwc malutka spij juz wieczorem , kiedy nie robila tego mama.
Czlowiek pracuje nad soba cale zycie , a problemy zapukaja w kazde drzwi , sztuka jest je przezwyciezyc , nie stac sie ich niewolnikiem i myslec ze inni problemow nie maja, maja , maja , kazdy je ma .
Dorosle zycie to trudna sztuka , trzeba siebie przede wszystkim szanowac , dbac o siebie  .

pati31 napisał/a:

Niestety zabko kochana w uk , benefity to jakoby wiezienie , dopuki czlowiek ich nie bierze walczy w tym swiecie , tu benefity sa ogromne dlatego wielu ludzi wpada w pulapke lenistwa z ,ktorego ciezko wyjsc:)))
Ogolnie ciezko jest dostac kredyt w Londynie na mieszkanie wachaja sie ceny 200tys f, to kredyt spalacany przez 40 lat tu miszkania sa naprawde drogie .
Widocznie na nowych bliskich ludzi nie jest moj czas niewiem kiedy bede gotowa na nowy zwiazek , ale masz racje po 30 tce to szybciutko sie toczy , z tym ze ja mialam jedyngo chlpaka w moim zyciu ex meza , i spalam z drugim jedynie , byc moze dlatego jest mi trudno.Jakobym wchodzila w ten nowoczensy swiat naga.

Chyba rozumiem, słyszę od wielu osób, że one nie wrócą, bo nawet mając 3 dzieci, gdzie jedno z partnerów pracuje - stać ich przecież na tak wiele. Tylko gdzie własne zapatrywania, nadzieje, marzenia, pasje? Ale cóż - każdy robi, jak mu wygodniej, nie nam do tego Bardzo sobie cenię takie zdanie, jak Twoje

Wiesz, myślę, że nie o liczbę partnerów może chodzić, ale bardziej o Twoją świadomość, samodzielność.  Nie w negatywnym słowa znaczeniu. Ty chyba wiesz, jaka jesteś, czego chcesz. I błędem było by siebie samą skrzywdzić realizację jednej z idei - bycia z kimś. Bo to by było bycie z kimś za wszelką cenę. Za cenę siebie. To chyba nie jest nagość Pati... To chyba ogromne bogactwo i życzę Ci, żeby obok właściwego podejścia do samej siebie, okoliczności sprzyjały, jak też przyciąganie odpowiedniego typu osób

Bo w większości przypadków, to pewnie też i zbieg okoliczności

Znam to uczucie, kiedy czuję się pod ostrzałem, oj znam. I zawsze wtedy mam wrażenie, że osoba, która stawia mnie pod ścianą, nic sobie z tego nie robi. A ja taką sytuację przeżywam jeszcze bardzo długo.
Gniew, złość... Zawsze czuję się winna.
I właśnie, tak jak pisałam kilka postów wcześniej, odpuszczam, bo nie mam na tyle pewności siebie i wiary w siebie, by jednak trwać przy swoim, bo sama sobie myślami obniżam swoją wartość.

Patrz Żabko.
To jest taki moment, kiedy robimy coś bo ktoś coś na nas nazwijmy to wymusił, wtedy dochodzi do samomanipulacji.
Realnie wiemy, że nie chcemy czegoś zrobić, a podświadomie..no właśnie. Podświadomość podpowiada nam, że trzeba to zrobić, że musimy to zrobić, bo przecież np. nie wypada odmówić, co mamy zakodowane od dzieciństwa.
I wiesz co jest najciekawsze? Że nam się często zdaje, że ktoś nas przyparł do ściany, a on tylko zapytał. A nam się zdaje coś całkiem innego. Zupełnie inaczej oatrzymy, interpretujemy.

hm... napisał/a:

To był czas zaciętych dyskusji
Pełnia była czy co?

Acha Zaczynałam uczyć się "mówić" czemu coś mi się wydaje i co ja mam na myśli

zabka-k napisał/a:

pati31 napisał/a:

Niestety zabko kochana w uk , benefity to jakoby wiezienie , dopuki czlowiek ich nie bierze walczy w tym swiecie , tu benefity sa ogromne dlatego wielu ludzi wpada w pulapke lenistwa z ,ktorego ciezko wyjsc:)))
Ogolnie ciezko jest dostac kredyt w Londynie na mieszkanie wachaja sie ceny 200tys f, to kredyt spalacany przez 40 lat tu miszkania sa naprawde drogie .
Widocznie na nowych bliskich ludzi nie jest moj czas niewiem kiedy bede gotowa na nowy zwiazek , ale masz racje po 30 tce to szybciutko sie toczy , z tym ze ja mialam jedyngo chlpaka w moim zyciu ex meza , i spalam z drugim jedynie , byc moze dlatego jest mi trudno.Jakobym wchodzila w ten nowoczensy swiat naga.

Chyba rozumiem, słyszę od wielu osób, że one nie wrócą, bo nawet mając 3 dzieci, gdzie jedno z partnerów pracuje - stać ich przecież na tak wiele. Tylko gdzie własne zapatrywania, nadzieje, marzenia, pasje? Ale cóż - każdy robi, jak mu wygodniej, nie nam do tego Bardzo sobie cenię takie zdanie, jak Twoje

Wiesz, myślę, że nie o liczbę partnerów może chodzić, ale bardziej o Twoją świadomość, samodzielność.  Nie w negatywnym słowa znaczeniu. Ty chyba wiesz, jaka jesteś, czego chcesz. I błędem było by siebie samą skrzywdzić realizację jednej z idei - bycia z kimś. Bo to by było bycie z kimś za wszelką cenę. Za cenę siebie. To chyba nie jest nagość Pati... To chyba ogromne bogactwo i życzę Ci, żeby obok właściwego podejścia do samej siebie, okoliczności sprzyjały, jak też przyciąganie odpowiedniego typu osób

Bo w większości przypadków, to pewnie też i zbieg okoliczności

Ludzie w uk , nie zdaja sobie sprawy z wielu spraw korzystajac z benefitow .
Dziecko chodzi do gorszej szkoly itp.
Kazda przychodnia lekarska ma zanaczone , potem ludzie narzekaja na sluzbe zdrowia , uk to kraj przyjmujacy emigrantow , ale tak naprawde sa bezwzgldeni dla emigrantow.
Mam wielu znjamoych z 3 czy 4 dzieci , to nie jest do konca alternatywa na zycie , bo kiedy zabiora zasilki ludzie nie beda wiedziec w ktora strone ruszyc , siedza w domach ne ucza sie jezyka , pracuja z polakami i wszedzie tluamcza potrzebuja , to meczy anglikow i jest wiele sprzeciwow wobec wlasnie takich emigrantow.

Marze o domu jak nie w londynie to po za nim , nie bede czula sie bezpieczna dopuki nie bede mieszkala w wlasnym domu .
Zreszta zycie w Londynie bezpieczne nie jest i coraz czesciej mysle o przeprowadzce na wies , ale z drugiej strony dla dzieci to wlasnie miasto rozwoju.

Po prostu , wiem juz czego niechce u partnera , egoizmu i kiedy widze choc cieniutkie przeslanie urywam , nie jestem juz w wieku gdzie oszaleje na punkcie jakiegos faceta nie znajac jego mechanizmow na co dzien.....
I wlasnie szybkie angazowanie dzieci , nie podoba mi sie , bo niewiem czy bede z czlowiekiem i od razu przyprowadzac go do dzieci ? ,,dostaje gesiej skory na sama taka mysl .
Chlopcy sa dla mnie piorytetem .

pati31 napisał/a:

zabka-k napisał/a:

Chyba rozumiem, słyszę od wielu osób, że one nie wrócą, bo nawet mając 3 dzieci, gdzie jedno z partnerów pracuje - stać ich przecież na tak wiele. Tylko gdzie własne zapatrywania, nadzieje, marzenia, pasje? Ale cóż - każdy robi, jak mu wygodniej, nie nam do tego Bardzo sobie cenię takie zdanie, jak Twoje

Wiesz, myślę, że nie o liczbę partnerów może chodzić, ale bardziej o Twoją świadomość, samodzielność.  Nie w negatywnym słowa znaczeniu. Ty chyba wiesz, jaka jesteś, czego chcesz. I błędem było by siebie samą skrzywdzić realizację jednej z idei - bycia z kimś. Bo to by było bycie z kimś za wszelką cenę. Za cenę siebie. To chyba nie jest nagość Pati... To chyba ogromne bogactwo i życzę Ci, żeby obok właściwego podejścia do samej siebie, okoliczności sprzyjały, jak też przyciąganie odpowiedniego typu osób

Bo w większości przypadków, to pewnie też i zbieg okoliczności

Ludzie w uk , nie zdaja sobie sprawy z wielu spraw korzystajac z benefitow .
Dziecko chodzi do gorszej szkoly itp.
Kazda przychodnia lekarska ma zanaczone , potem ludzie narzekaja na sluzbe zdrowia , uk to kraj przyjmujacy emigrantow , ale tak naprawde sa bezwzgldeni dla emigrantow.
Mam wielu znjamoych z 3 czy 4 dzieci , to nie jest do konca alternatywa na zycie , bo kiedy zabiora zasilki ludzie nie beda wiedziec w ktora strone ruszyc , siedza w domach ne ucza sie jezyka , pracuja z polakami i wszedzie tluamcza potrzebuja , to meczy anglikow i jest wiele sprzeciwow wobec wlasnie takich emigrantow.

Marze o domu jak nie w londynie to po za nim , nie bede czula sie bezpieczna dopuki nie bede mieszkala w wlasnym domu .
Zreszta zycie w Londynie bezpieczne nie jest i coraz czesciej mysle o przeprowadzce na wies , ale z drugiej strony dla dzieci to wlasnie miasto rozwoju.

Po prostu , wiem juz czego niechce u partnera , egoizmu i kiedy widze choc cieniutkie przeslanie urywam , nie jestem juz w wieku gdzie oszaleje na punkcie jakiegos faceta nie znajac jego mechanizmow na co dzien.....
I wlasnie szybkie angazowanie dzieci , nie podoba mi sie , bo niewiem czy bede z czlowiekiem i od razu przyprowadzac go do dzieci ? ,,dostaje gesiej skory na sama taka mysl .
Chlopcy sa dla mnie piorytetem .

Pati, ty piszesz o Polakach czy innych narodowościach w UK?

pati31 napisał/a:

Ludzie w uk , nie zdaja sobie sprawy z wielu spraw korzystajac z benefitow .
Dziecko chodzi do gorszej szkoly itp.
Kazda przychodnia lekarska ma zanaczone , potem ludzie narzekaja na sluzbe zdrowia , uk to kraj przyjmujacy emigrantow , ale tak naprawde sa bezwzgldeni dla emigrantow.
Mam wielu znjamoych z 3 czy 4 dzieci , to nie jest do konca alternatywa na zycie , bo kiedy zabiora zasilki ludzie nie beda wiedziec w ktora strone ruszyc , siedza w domach ne ucza sie jezyka , pracuja z polakami i wszedzie tluamcza potrzebuja , to meczy anglikow i jest wiele sprzeciwow wobec wlasnie takich emigrantow.

Marze o domu jak nie w londynie to po za nim , nie bede czula sie bezpieczna dopuki nie bede mieszkala w wlasnym domu .
Zreszta zycie w Londynie bezpieczne nie jest i coraz czesciej mysle o przeprowadzce na wies , ale z drugiej strony dla dzieci to wlasnie miasto rozwoju.

Po prostu , wiem juz czego niechce u partnera , egoizmu i kiedy widze choc cieniutkie przeslanie urywam , nie jestem juz w wieku gdzie oszaleje na punkcie jakiegos faceta nie znajac jego mechanizmow na co dzien.....
I wlasnie szybkie angazowanie dzieci , nie podoba mi sie , bo niewiem czy bede z czlowiekiem i od razu przyprowadzac go do dzieci ? ,,dostaje gesiej skory na sama taka mysl .
Chlopcy sa dla mnie piorytetem .

Wiesz Pati... Nie zdają sobie sprawy - bo nie chcą, to co jest im wystarcza. Ja tak nie umiem, co nie oznacza, że tego nie widzę gdzie indziej. Ja nie umiem, ale widzę reakcje, kiedy próbuję zwrócić uwagę, że można inaczej - i stwierdzam, że nie zawsze, nie wszędzie jest to oczekiwane Więc się nie nakręcam, komuś poglądów na siłę nie zmienię. Jak chce, tak ma.

Myślę, że to czego jesteś świadoma, do czego dążysz, jaka jesteś, co jest Twoim priorytetem - to owo najważniejsze. To plus największy. Twoja własna piramidka celów i wartości
Biorąc pod uwagę moje doświadczenia życiowe, też nie mam chęci brnąć w relacje i związki. Mam tę niewątpliwą przyjemność, że w wielu kwestiach czuję się zrealizowana, wiele mam możliwość realizować. Nie dla mnie są społeczne oczekiwania. Ja mam swoje własne. Teraz takie, a przecież nie wiem, jakie mogą one być za 5 lat Przecież mogę i zapewne zmienię te oczekiwania, coś innego stanie się dla mnie ważniejsze, bardzo oczekiwane
Też często mawiam, że dzieci są moim priorytetem Na razie One też dorastają
Dobra - uciekam
Mam dziś mało rozwojową pracę ... Muszę odgrzebywać i spisywać różne dane w jedno miejsce... Straszliwie nie lubię I dlatego wolno mi schodzi

W szkole językowej i na terapii grupowej poznałam kilkanaście Polek. Większość z nich z tytułem magistra i pracujących w holenderskich korporacjach. Jest bardzo dużo Polaków pracujących uczciwie i odnoszących sukcesy.
Jest dużo sezonowych Polaków, którzy przyjeżdżają pracować w szklarniach, do pracy, o której Holender nawet by nie pomyślał. Pracują całymi dniami za marne grosze, mieszkają w kempingach po 15 osób, bo takie warunki zapewnia im polski i holenderski rząd, dostają kary w wysokości 1/4 pensji za nieumyte naczynia. Po pracy przychodzą do tego domku i piją. Piją żeby nie myśleć. Składają każdy zarobiony grosz by wysłać go ciężarnej żonie w Polsce.
Są rodziny z dziećmi, którzy mieszkają w socjalnych mieszkaniach, dostają zasiłki, pracują uczciwie najczęściej za najniższą krajową. Stać ich na normalne życie, samochód, wakacje. Do Polski jeżdżą na święta obładowani prezentami dla najbliższych.
W Holandii płaci się duże podatki, czynsz, jedzenie, ubezpieczenie. Rząd wypłaca z roku na rok coraz niższe dodatki, ale wypłaca. Jest dużo Holenderek, które pracują 3/4 etatu, resztę czasu spędzają z dziećmi. Również pobierają zasiłki.
Nie można generalizować, że Polak siedzi na socjalu. Promujmy uczciwość

To jak to jest w tej Polsce, ciężko czy łatwo, ale nikomu się nie chce?

Chyba to jest tak, że się ludziom jednak nie chce. A takim to już nie pomożesz. Cóż, jedyne co można, to inwestować w siebie

Mnie się tak wydawa, że ludzie schodzą się w myśl powiedzenia, że "przeciwności się przyciągają; osoby w związku mają się uzupełniać" i etc., i na takiej masowej - bo kreowanej głównie przez media - lobotomii umysłowej, wożą się jak wszy na małpie po ludzkości, że się człek nawet wyiskać nie daje rady Postaw się im, to będąc w "opresji" oczy Ci wydłubią.
Sam dochodziłem długo, nawet z pomocą psychologa 'dlaczego wyhaczyłem sobie za żonę taką a nie inną partnerkę', do dzisiaj wiele zagadnień z tego tytułu jest dla mnie "nobodyknowsme"

Choć wiele im mogę i mam do zarzucenia, tak akuratnie z tego jednego tematu jestem im wdzięczny - otwarcia szerzej oczu na tą patologię Innych z ich własnego wyboru. Nie przymusu a właśnie wyboru.
Teraz jestem na to wyczulony i selekcja ludzi w moim otoczeniu dokonuje się samoczynnie, przesiew już był a i nowi "segregują" się sami