Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Bitreelka- skoro tyle poświęcilas i takie zbierasz plony  to.. z szacunku dla siebie nie poświęcaj już nawet sekundy na podniesienie słuchawki. Jesteś za miękka, za delikatna, za dobra co on doskonale wyczuwa. Szkoda młodej dziewczyny na takie patarajstwo.

Witam Was,
bede pisac bez polskich literek, mam nadzieje, ze to nie bedzie Wam przeszkadzac w czytaniu mojego posta.

Ciesze sie, ze znalazlam to forum...calkiem przypadkiem. Czytanie Waszych wypowiedzi daje mi duzo sily i nadzieji
Tak, tak.... jestem nastepna kandydatka do grona kochajacych za bardzo.

Minelo juz kilka miesiecy od rozstania, ktore bardzo przezylam i nadal przezywam...Bylismy nie dlugo ze soba, bo nie cale 3 lata, w tym dwa na odleglosc...widujac sie czesto i majac o dzien kontakt, mielismy plany, moja przepowadzka do niego, rodzina, budowa domu etc

czlowiek, ktorego bardzo kochalam, i ktory do konca twierdzil, ze jestem jego wielka miloscia, zrezygnowal z nas z dnia na dzien, nie mowiac mi prawdy...moja intuicja mowi, ze kogos poznal...zwiazek na odleglosc...
Nie szukalam kontaktu, bo nie bylam w stanie fizycznym i psychicznym...on rowniez sie nie odezwal, poza jednym dlugim listem, w ktorym przypisuje mi wine. Ech, ciezko mi to opisywac...

Troche juz przezylam latek (38) na tym swiecie...niezalezna finansowo...mam opinie silnej osoby, dajacej sobie rade w zyciu, przeszlam w zyciu wieksze tragedie jak odejscie faceta ...a wydaje mi sie, ze teraz nie dam rady wziac sie w garsc i isc dalej...ze juz tak nigdy nie bede kochac, jak jego...ze nigdy juz nie uloze sobie zycia...obwiniam siebie...czuje sie pogubiona w tym wszystkim...jak niedojrzala dziewczynka...pytam sie sama siebie, gdzie jest moja sila, i rozsadne myslenie...

Chce sobie pomoc...Chcialabym  prosic o przeslanie mi Waszej biblioteczki...

Dziewczęta. Na spotkanie jeszcze czekam. Ponad 300 km się nie przeleci, przynajmniej nie w Polsce:) ma być ok 21. Jak będzie- nie wiem. Jednak jedna decyzja dziś zapadła. Połowa lipca- wylot do Anglii na rok. Myślę że to jedyny sposób na przerwanie tego kręgu nienawiści. Tam wszystko przemyślę, a i przerwa w studiach się przyda. Zobaczymy...zobaczymy.....

anitka77- wiem że to dziwnie zabrzmi, ale z jednej strony może i dobrze że nie ma tego dziecka. Miałoby popapranego ojca... Sama jak pomyślę że mogłabym zajść w ciążę z moim psychofagiem to aż mi ciarki przechodzą. Takie związanie z nim do końca zycia....brrr..... chciałabym wychowywać dziecko z partnerem - dobrym- kochającym ojcem dla dziecka a nie tym gamoniem... Pamiętam jak mieliśmy po 20 lat i rozmawialiśmy że nie byłoby tragedii żebym zaszła a teraz... od kilku miesięcy twierdzi że najlepiej będzie jak zajdę z nim w ciążę bo wtedy będę musiała już być z nim na zawsze... brzmi jak z horroru. Czasem myślę że naprawdę jest psychopatą..

ella1973- nie wiem jak mam myśleć TYLKO O SOBIE?! Nawet próbowałam przez jakiś czas. Nie potrafię. Radość daje mi tylko radość innych. Robię wszystko by wszystkich dookoła zadowolić i w sumie nie cierpię z tego powodu. Nie wiem czy to kwestia charakteru czy czegoś innego. Pracuję z dziećmi, kończę pedagogikę i nic nie daje mi takie radości jak myślenie o dzieciach, ich dobru. A najlepsze w tym wszystkim jest to że dzieci potrafią ci oddać miłość. 6 tygodni uczenia w szkole to najpiekniejszy okres w moim życiu chociaż nie dosypiałam, przygotowując zajęcia, myślałam o problemach dzieciaków, nie raz zostawałam po pracy. Myśleć o SOBIE kiedy dookoła jest tyle do zrobienia? Nie rozumiem czerpania przyjemności z czegoś innego niż widzieć jak inni uśmiechają się dzięki mnie:)

chablis- zastanowiłam się jakie to dziwne. Że gdybysmy Cię spotkały w rzeczywistości na polu biznesowym byśmy ię uznały za kobietę sukcesu a tutaj jesteś tak samo bezbronna jak my. Też jestem postrzegana jako silna osoba ale kiedyś przyjaciółka powiedziała że może w tym tkwi nasz problem. Facet nas poznaje i myśli- ale świetna, silna babka, takiej szukam- konkretnej, zdecydowanej, twardej. A później się okazuje że jesteśmy takie małe ciepłe pluszaczki które chcą się tylko tulic i najchętniej rzuciłyby kariere żeby podawać kapcie dla wybranka:) To może być trochę mylące.

Chcieć to móc.
Bitreelka, odetnij się od tego co było. Spotkania będą cię nakręcać, nie będziesz miała możliwości spokojnej analizy samej siebie. Powalcz o własne ja. Chociaż mi się wydaje, że Ty sama nie wiesz, którą drogę na rozdrożu wybrać.

Bardzo dobrze to ujelas.... podczas mojego zwiazku we mnie nastapila zmiana o 180 stopni, chcialam rzucic moja prace i niezaleznosc, nie wazne co i jak i wyjechac do faceta, znalezc byle jaka prace..albo i nie....byle z nim byc na codzien...on tego nie chcial...powiedzial mi, ze myslal, ze jestem bardziej ambitna... to mnie bardzo zranilo, bo myslalam, ze on zrozumie, ze zrobie to dla nas, zebysmy byli razem.Pamietam jak na poczatku naszego zwiazku on wspomnial, ze nie sadzil, ze ma jakiekolwiek szanse mnie poznac, bo wydawalam sie taka niedostepna. Probuje znalezc odpowiedz, dlaczego ze mnie wyszla taka histeryczna dziewczynka, gdzie zniknely niezaleznosc, dlaczego taka zmiana priorytetow w zyciu, dlaczego teraz w dojrzalym wieku...czy tak naprawde wole podawac kapcie niz byc silna babką???
Dostalam Wasza biblioteczke:-)..bede probowac znalezc odpowiedz na moje pytania..

PS.Bitreelka...bądz dzielna

Tarantella,
wiesz,ze Ci "kibicuje".
Wiem,ze to,co piszesz jest sama,"naga " prawda.
Niczego nie udajesz i nikogo nie zmuszasz do przyjecia Twojego punktu widzenia,jako jedynie slusznego.
    Ale nie o tym chcialam....

Walcze o spokoj i robie to dlugo.Nie jest latwo......
Poczynilam znaczne postepy.....
A potem czytam to, co napisalas:

" Bo prawda jest taka, że my JESTEŚMY tymi małymi dziewczynkami a te silne babki to tylko ubranko ochronne. Jak tylko poczujemy się bezpieczniej - zdejmujemy ubranko i wszyscy się dziwią. Taka była z ciebie przebojowa, silna, zaradna sztuka a tu się nagle okazuje, że jesteśmy kruche, że te wszystkie nasze zaradności, zapobiegliwości, uporządkowanie, perfekcjonizmy, skrupulatności, zorganizowanie to tylko histeryczna próba zapanowania nad materią, która nas przeraża. My się poprostu boimy świata, życia i niebezpieczeństw z tym związanych. Staramy się więc objąć kontrolę nad wszystkim, żeby życie nie robiło nam niespodzianek, broń Boże nie zaskakiwało, żeby szło zgodnie z planem i terminarzem. Wtedy jest BEZPIECZNIEJ. "

... i po spokoju koniec.

Czytalam Twojego posta pare razy i ponownie....
I musze to wydrukowac i miec " nauocznione" i musze czytac jeszcze kilka razy.

Bardzo spodobal mi sie Twoj sposob opisania problemu. Rzeczywiscie jest tak, ze te ALARMY sa, ale my je ignorujemy lub zagluszamy. Przestajemy wierzyc intuicji. Wtedy zaczyna sie naginanie rzeczywistosci i jakas taka bezsilnosc wobec faktow.

-On okazuje czynami, ze mu nie zalezy (no ale w maju 2010 tak mnie romantycznie objal i powiedzial, ze jestem kobieta jego zycia) Wiec wybieram bycie "kobieta jego zycia". Tak mi latwiej..
-On nie okazuje radosci, ze zrobilam wszystko by z nim byc (zrezygnowalam z kariery, szkoly, miasta, przyjaciol i cokolwiek jeszcze)... No ale napisal mi na rocznice slubu piekny wiersz. Wiersz o milosci. Oglosil publicznie, ze jestem najcudowniejsza kobieta jaka spotkal. Wiec wybieram bycie "cudowna kobieta". Nawet nie chce myslec o tym, ze wciaz jest oschly. Myslenie o tym boli. Wybieram ten jeden radosny mmoment by zakleic codziennie zadawane rany.
-On klamie... no ale do tego klamstwa ja moglam sie przyczynic.  Moze jestem nadmiernie zazdrosna, moze zle uslyszalam, moze nie zrozumialam, moze nie bylam zbyt konsekwentna w ustalaniu spraw. Wybieram swoja nadmierna niedoskonalosc, nieprecyzyjnosc, niekonsekwencje. Tak mi latwiej niz powiedziec sobie uczciwie ON CIE KOBIETO BEZ SKRUPULOW OKLAMUJE!
O co to to nie!  ja mu te skrupuly sama dopisze i go tymi skrupulami uczlowiecze w moich myslach...

az nadchodzi taki dzien gdy niektorym z nas udaje sie powiedziec sobie prawde : Jemu na nas nie zalezy. Ten zwiazek istnieje bo ja o to zabiegam "za bardzo". Wszystko co robie jest "za bardzo". .. i musialo byc takie zeby zniwelowac jego "nie za bardzo". On klamie, zdradza, zaniedbuje. Coraz wieksze brudy wylaza z ukrycia.

Potem zaczyna sie hustawka.
I tak jak u Ciebie:

odchodze, wracam, odchodze, wracam...
obiecuje zmiane, nie zmienia sie, obiecuje zmiane, nie zmienia sie...
mowi, ze juz tego nie zrobi, robi, znow mowi, ze nie zrobi, robi

to jak ten sam film ogladany od nowa i od nowa....

co mozna zrobic...
sa dwa wyjscia
1. nacisnac OFF na  pilocie i wylaczyc film
2. ogladac od poczatku

Pierwsza opcja trudna jak diabli. Musimy stanac na wlasnych nogach i radzic sobie z efektami "odstawienia"
Druga opcja latwiejsza. Nie wymaga wysilku emocjonalnego. Mozna nadal przeplatac udreke z euforia. Z jakiegos niezrozumialego powodu to nam pasuje. Ktos nawet powie "A ja slyszalem, ze ktos ogladal latami ten sam film i nagle po trzydziestu latach on sie skonczyl inaczej" i tej mysli bedziemy sie kurczowo trzymac. Wierzymy w swoja cudotworcza moc odmieniania czlowieka.
a co jesli wybierzeny opcje pierwsza?
Nasze zycie zaczyna nas bolec. Nasze dziecinstwo, nasze wybory... ech szkoda gadac ilez z nas jest recydywistkami... Jak zbierzemy to do kupy to jak nic depresja gotowa.

..i do tego zaczynaja sie schody, bo taki psychofag gdy tylko poczuje, ze tym razem to rozstanie moze byc na serio.. zaczyna swoje zabiegi. Wtedy codziennie jestem cudowna kobieta, jedyna kobieta, najwspanialsza kobieta. Wtedy wyrabiamy 500% normy w sprawie kwiatow i kosztownych drobiazgow. On wie co powiedziec zeby mnie zatrzymac. Nie tknie opcji ze swego repertuaru w stylu "OK" albo "uwielbiam sie bzykac z 15tkami".
Gdy nie dajemy za wygrana, desperacko proponuja terapie, zapisuja sie na terapie, zapisuja sie na dwie terapie jednoczesnie, zaczynaja chodzic do kosciola, zostaja ministrantami, koscielnymi, prosza o dowolna forme ponizenia ich, obdarcia z finansow, godnosci, honoru... bylebysmy tylko wrocily. Czym dluzej sie opieramy tym bardziej oni chca oddac WSZYSTKO bo to wszystko, jak wtedy mowia, jest nic nie warte bez nas.
i jest nic nie warte ale do czasu.... do czasu gdy zdecydujemy sie wrocic "dac kolejna szanse"
Wtedy to WSZYSTKO znow nabiera wartosci... to sie dzieje bez ich swiadomego udzialu... zadnej premedytacji, zadnej zlej woli.. ot zycie charakteropaty.

Musi klamac bo my nie akceptujemy prawdy (szczegolnie tej prawdy wyrazonej czynami). No i tu akurat maja racje.

Fajka poruszyla kiedys ciekawy problem dola emocjonalnego po spotkaniu z czynnymi kkzb...
Jest to cos z czym sobie nie radzilam.
Mysle, ze jako DDD mam w sobie jakas taka potrzebe "niesienia pomocy"
Juz nawet nie bede wyliczac moich akcji dobroczynnych i przyjacielskich przyslug (nawet pal szesc czy ma to zwiazek z jakims zaslugiwaniem na cos). Wyrywam sie sama z siebie i w ponadprzecietny sposob widze szybciej i reaguje szybciej tam gdzie ta pomoc jest potrzebna.
Psychika ludzka to jednak delikatna materia i wiem juz, ze nie mozna nikomu powiedziec, ze ma problem. To jest cos do czego czlowiek musi sam dojrzec.
Gadasz z czlowiekiem i mowi " Pochodze z normalnego zdrowego domu" a pare dni pozniej opowiada historie z dziecinstwa, przy ktorej krzepnie Ci krew na skroniach. Czy mozna powiedziec takiemu czlowiekowi, ze to nie byl normalny dom? Otoz nie mozna.
Kriss opisala kiedys historie jak bez zazenowania opowiedziala swojej nauczycielce, ze jej tata sie upil. Ilez jest dzieci, ktore ukryja ta smutna prawde i opowiedza jakas historyjke o wyimaginowanym domu?

Jak moze zareagowac kobieta, ktorej ktos powie, ze ma problem ze soba skoro tyle mowi o problemie partnera i o swoim poswieceniu i udrece?
-moze zawolac- OMG! ja mam na prawde problem. POMOCY!
-moze powiedziec ja nie mam problemu, to on ma problem, a TY mnie obrazasz.
-moze powiedziec, ze nam sie wydaje bo jej nie znamy i od tego momentu bedzie bardziej czujna i skryta.
-moze przerzucic cala zlosc na nas i nas "przesladowac", nienawidziec i dopatrywac sie w nas samych zlych intencji. Stajemy sie jej tematem zastepczym.
-moze zapragnac udowodnic, ze z nia wszystko jest OK i udawac szczesliwe zycie i radosne rozwiazanie problemow, klamac, fantazjowac, zaprzeczac, udawac radosc, przybierac maski.

Pierwsza reakcja najczesciej dotyczy kobiet, ktore dojrzaly do smutnej prawdy.
Nie mozna oczekiwac, ze kazdy dojrzal do zmiany.
Alkoholik zmuszony do odwyku tez nie przestanie pic. To musi byc akt jego nieprzymuszonej i niezmanipulowanej woli.
Zastraszenie, zawstydzenie, szantaz, osmieszenie, prosba, blaganie, nacisk, odstawienie na terapie, zmanipulowanie do terapii... nic nie zadziala skutecznie bez tego czynnika woli, checi i wewnetrznej potrzeby zmiany.

Tak jest i z kkzb. To musi byc akt naszej woli.
Ciekawi mnie co wplynelo na Wasza wole, na Wasza gotowosc do zmian?
Czy uwazacie, ze sluchanie lub czytanie podobnych historii bylo pomocne?
Okazuje sie chyba, ze ten "film" nie dosc, ze milionowy raz odtwarzany jest u nas w domu to jeszcze ogladaja go w kolko inni... kocha, nie kocha, kocha, nie kocha....

Witam Kobietki
Siedzę w pracy i tak czytam te wczorajsze i dzisiejsze posty i tak sobie myślę ,że kkzb nie zawsze potrafią stwierdzić na początku czego tak naprawdę chcą wolności dla siebie czy tego ,żeby znów być ze swoimi panem. Nieraz nasze myślenie jest tak pokrętne,że same siebie krzywdzimy.Znajdujemy tysiące powodów na to ,żeby usprawiedliwić naszego pana i władcę a sobie dowalamy z każdej strony jakie to my jesteśmy niedobre itp.
Ja miałam tak prawie przez rok winy szukałam tylko w sobie,ciągle obwiniałam siebie za to co się stało,że przeze mnie przez mój ciężki charakter znalazł sobie kochankę i jest z nią do tej pory.W ciągu tego roku usłyszałam mnóstwo złych i niemiłych słów na swój temat i brałam je wszystkie do siebie nie brałam ani przez chwile takiej możliwości, ze to może być nieprawda.Nawet nie wiem co tak naprawdę się stało, że zaczełam sobie uświadamiać jak to winna a ty gdzie byłeś czy ja żyłam sama czy z tobą czy po prostu jet ci tak wygodnie zwalić wszystko na mnie od a do z,żeby wybielić siebie.Powoli zaczeło do mnie docierać ,że w tym co się dzieje miedzy nami nie ma tylko mojej winy ,że tkwimy w tym razem i to nie ja znalazłam sobie wyjście awaryjne w postaci kochanki tylko  ON. Różnie jest w życiu raz lepiej raz gorzej ale zawsze stałam przy moim niby mężu a on stwierdził,że ma dość i nie ma zamiaru marnować więcej dla mnie życia,prze zemnie. Paradoks całej sytuacji  polega chyba na tym ,że to tak naprawdę ja odnoszę korzyści z tej całej sytuacji ,zaczynam odkrywać i poznawać siebie bo tak naprawdę do tej pory to nie byłam ja tylko ktoś kim przez całe życie kierowano i pokazywano co ma robić.Tak jak powiedziała pani psycholog plastelina która zaczeła odklejać sie od swego PANA.

ja też jestem recydywistką, ale nie recydywy uświadomiły mi mój problem,

zaraz po ostatniej masakrze, jaką było odkrycie zdrady i traumatyczne rozstanie, szukałam pomocy u psychologa w telefonie zaufania, chciałam, żeby powiedział mi jak sobie poradzić z tą niesamowitą rozpaczą jaka mnie ogarnęła, szukałam recepty na ból, nie na mój problem, bo nie wiedziałam, że to ja mam problem, oczywiście na ból nie ma natychmiastowego lekarstwa, są jedynie sposoby, które pozwalają go przetrwać i do końca nie zwariować, czas musi upłynąć.... ale nie o tym....

ten psycholog polecił mi przeczytać "Kobiety, które kochają za bardzo" i "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy".... czytałam i oczy zaczęły mi się z lekka otwierac, ale nie na tyle aby zaprzestać chorych zachowań, tęskniłam, dzwoniłam i łudziłam się, a chora imaginacja podsuwała obrazy przyszłej sielanki, kiedy to "prawdziwa miłość" wszystko zwyciezy, bo dla "prawdziwej miłości" nie ma zbyt trudnych spraw.... HA HA... 'PRAWDZIWA MIŁOŚĆ'  - czyli moja miłość i jego miłość, która się odrodzi, gdy mu się otworzą oczy i zorientuje się co i kogo stracił... - jak wiadomo ten złudny scenariusz nie wypalił i znowu jakiś miesiąc temu zderzyłam się z rzeczywistością.... znów zaczęłam szukać i trafiłam na to forum, po lekturze którego i po testach na kobiecych sercach nie mam już watpliwości, że to ja mam problem, że gdyby nie ten problem, moje związki wyglądały by inaczej.... z pewnymi męzczyznami wcale bym się nie związała, z innymi może tak, ale albo na krótko, albo wszystko być może poszłoby w innym kierunku

zazdroszczę młodszym kobietom, które tu trafiły, że mają to szczęscie i już się dowiedziały o swoim problemie.... ja nie cofnę jakichś kilkudziesieciu lat zycia, kiedy to starałam się swoją miłość doprowadzić do doskonałości i prawie mi się udało, tylko okazało się, że nie tędy droga... nie mówię, że w moim zyciu nie było nic dobrego, mam za sobą wspaniale chwile, wiele uniesień, niesamowity seks, okresy gdy czułam się naprawdę szczęsliwa, ale ani razu nie udało mi się zbudować harmonijnego, partnerskiego związku, o którym marzyłam i dla ktorego właśnie tak bardzo starałam się umieć kochać....

jestem sobą zawiedziona, ze niby taka inteligentna, a przez tyle czasu żyłam z klapakami na oczach i smutno mi gdy pomyślę, ze już chyba nie uda mi się zbudować tego związku, no ale jakoś trzeba dalej zyć i choć jest to trudne, próbuję codziennie uczyć się żyć dla siebie, być szczęsliwa sama ze sobą.... może mi się uda...

czytam inne historie i widzę jak uwikłane sa inne kobiety, jak to się rzuca w oczy!!! KOBIETO, UCIEKAJ, ON CIĘ NIE KOCHA, TO ŁOBUZ, DRAŃ, UCIEKAJ, RATUJ SIEBIE!!! i potem refleksja - przecież u mnie było to samo, dlaczego ja nie uciekałam??? gdy się jest "w środku", gdy się nie jest świadomym problemu, to jest się ślepym..... dopiero coś naprawdę okropnego zmusza nas do myślenia i to nie zawsze..... ale jest tak jak pisze Zazdrość, nikt za nikogo nie uświadomi sobie problemu gdy go będziemy wypierać, gdy będziemy myśleć w chory sposób

myslę, że nasze uzależnienie jest dużo gorsze od alkoholizmu... alkoholu można nie tknąć do konca życia, a jak nie narazić się na "kochanie za bardzo" gdy samo "kochanie" jest naturalną potrzebą człowieka...

O, o , o. O tym mowa. Wszystkim po prostu wydaje się, że skoro taka babka umie ogarnąć: robotę, dom, dzieci, rozwój zawodowy swój i partnera, działać społecznie w komitecie ds walki z nielegalnymi wysypiskami śmieci, robi wiertarką, zna się na gotowaniu i tynkowaniu ... nooo taka to i w miłości musi być twarda sztuka. Nie trzeba się z nią certolić - jak się ją okłamie / zdradzi, to łyknie, strawi, pierdnie i będzie maszerować dalej. A tu się okazuje kupa. Nie radzi sobie? miota się? cierpi? A to cholerna kłamczucha i manipulatorka. Miała być twardzielką a tylko udawała.

Nie wydaje mi się , Zazdrość, żeby to była autoreklama.
Osobiście ja za każdym razem mam nadzieję, że właśnie ten facet, ten konkretny zobaczył we mnie to miękkie jądro i cieszył się, że dostał od losu taką zgrabną hybrydę - coś twardego i coś miękkiego.
Zaradność ale i subtelność, skrupulatność ale i kruchość, zorganizowanie ale i wrażliwość, konsekwencja ale i ufność.
Nie. Im - tym konkretnym egzemplarzom chodziło tylko o tę część HARD.

Teraz widzę, że cała w tym sztuka, żeby nie robić z siebie na siłę zwiewnej nimfy wydzierając się na cały świat - UWAGA, JESTEM ŁATWOTŁUKĄCA! JESTEM TAKA MALA!!!  ale też wyzbyć się tej nadmiernie, sztucznie ostentacyjnej pewności siebie wprowadzającej w błąd.

Jak to zrobić? Będziemy ukrywać nasze osiągnięcia zawodowe, nie przyznamy się do rozległych umiejętności, na imprezach będziemy się ciszej śmiać i mniej pewnie wygłaszać własne zdanie?

Jak dać znać, że nie wolno nas ranić?

Jedna z odpowiedzi podala nam juz Karen

...odwrócić się na pięcie i sprawdzić, czy pobiegnie za mną...ja tego kroku niestety nie umialam zrobic, to moj "Pan" odwracal sie na piecie, a ja zakochana wariatka za nim lecialam. A trzeba bylo zostawic go niech idzie. Faceci sa czasami jak male niesforne dzieci, ktore chcac zrobic na zlosc rodzicom uciekaja chowaja sie za rogiem, patrza czy matka sie denerwuje i zaczyna ich szukac...jak zobacza ze ona nie wariuje ze strachu i nie szuka ich, a nawet powoli odchodzi...wtedy same z placzem przylatuja do mamy.

Kobietę, która ?kocha za bardzo?, jako dziecko nie nauczono sztuki miłości, ani do mężczyzny, ani do "bliźnich" w ogóle, ani miłości własnej. Będąc dorosłą musi się tego nauczyć sama. Przejść proces dojrzewania, który powinien mieć miejsce w dzieciństwie, ale z takich czy innych względów się nie odbył. Począwszy od wyzbycia się, typowego dla każdego kilkulatka, dziecięcego egoizmu, poprzez charakterystyczne dla nastolatków wykształcenie w sobie indywidualizmu i zerwanie uzależniających relacji z rodzicami, aż do pełnego rozwoju osobowości.     
Eugenia Herzyk, Fundacja Kobiece Serca

a tu wywiad z SP psychologiem Piotrem Barczakiem. Mysle, ze ciekawy i wart przeczytania.
http://pornografia.ovh.org/artykuly/jesli_erotomania_nie_jest_uzaleznieniem_to_nie_ma_uzaleznien.htm

Dziewczyny, jesli chcecie wziac udzial w przygotowaniu broszury-ksiazki (zobaczymy co z tego wyjdzie), prosze zglaszajcie swoj akces na moj email. Udostepnie wtedy "wspoldzielone dokumenty" i ewentualnie pomoge przebrnac przez obsluge google docs.
Niech ten pomysl nie splonie jak sloma....
Prosze o wyrozumialosc, moja opozniona reakcja na email jest zazwyczaj spowodowana inna strefa czasowa.

Tarantelko, strasznie mi pasuje ten rysunek do naszej ostatniej rozmowy.... a propos syganalow jakie wysylamy.... my inteligentne silaczki... i niestety wg mnie to tak jak na tym rysuku.. odbior sygnalu jest uzaleniony od jakosci odbiornika.

Kobitki - nowość polecana przez p. Herzyk.
NOWOŚĆ
Howard M. Halpern
"Uzależnienie od partnera -
jak skutecznie wyzwolić się z sideł toksycznej miłości?"
Wydawnictwo SENSUS, 2009

Nie potrafisz zakończyć związku, mimo że przysparza Ci on więcej cierpienia niż radości? Nieobce Ci są przepłakane noce i napady panicznego lęku przed utratą partnera? Masz już serdecznie dość karczemnych awantur, ale nie wyobrażasz sobie funkcjonowania bez tego człowieka? Czujesz, że Wasze oczekiwania wobec życia całkowicie się różnią, lecz wciąż tkwisz
w relacji bez perspektyw?
Jesteś mężem cholerycznej żony? Albo kochanką modlącą się o to, by Twój wybranek wreszcie odszedł od rodziny? A może pełnisz rolę "wiecznej dziewczyny, nigdy narzeczonej"? W każdym z tych przypadków jesteś bez wątpienia więźniem swojej miłości.
Toksycznego związku nie ma jeszcze w wykazie chorób, opracowanym przez Ministerstwo Zdrowia. Nie zmienia to jednak faktu, że ma on na Ciebie druzgocący wpływ. Tak jak alkoholizm czy narkomania niszczy Twoje poczucie własnej godności, depcze wiarę w siebie i sączy truciznę do całego organizmu. Zabija Cię zupełnie na serio. I tak jak w przypadku innych uzależnień, w Twojej sytuacji także niezbędna jest terapia wychodzenia z nałogu oraz zrzucania kajdan tej chorej relacji. Przerwij zaklęty krąg cierpienia!

Zdiagnozuj u siebie niezdrowe uzależnienie od partnera.
Nie pozwól się więcej ranić? nawet sobie samemu.
Skończ z relacjami przypominającymi emocjonalną pustynię.
Zidentyfikuj i ulecz własne zachowania kompulsywne.
Przetrwaj trudny okres po zerwaniu.
Wejdź w związek pełen miłości, czułości, erotyzmu, intelektualnej stymulacji, szczerości, szacunku i wsparcia.
W tej książce znajdziesz rady przydatne w uzdrawianiu wszelkich relacji osobistych.

Betinka przesłała mi nowe dwie pozycje do naszej biblioteczki: "W co grają ludzie" i "Jeżeli chcesz się rozwieść - poradnik prawny dla kobiet"(Centrum Praw Kobiet). Sama znalazłam e-boki (2) dot. naszej kobiecej seksualności. Mogę to wszystko przesłać - poproszę tylko o maila do mnie.

Mam publikacje, które mogę przesłać: "Szkoła sukcesu. Sekrety osiągania sukcesów i spełniania marzeń" - Aleksander Łamek, "Sens życia" - Aleksander Łamek, "Podążaj za marzeniami" - Arkadiusz Śmigielski oraz "Jak rozstawać się z papierosami" - Bożena Szymborska. W razie zainteresowania proszę do mnie napisać, chętnie prześlę.

Ty niedobra siostro. Ja już zainwestowałam 150 złociszy w nasz projekt. Tyle kosztowała wymiana klawiatury na nową w moim laptopiku. Stara nie chciała pisać "a", a dużo tych literek przede mną. Ja obiecałam i z pewnością napiszę. To będzie moje "zamknięcie" procesu zdrowienia.

przepraszam, zle to ujelam. Tarantella jest najaktywniejsza na naszych wspoldzielonych dokumentach.
Ty jestes najaktywiejsza w caloksztalcie
..wiesz te negocjacje w sprawie.... ciiiiiiiiii

Karen nie musisz sprawdzac, wystarczy, ze masz notryfication na komorce. Jak juz byc uzaleznionym to ze zdobyczami techniki.
Odpisalam na maila

Czytam teraz dobra ksiazke.... i cos dzis jeszcze napisze o tym

Muszę to w końcu rozgryźć. Na razie stosuję zespół wyparcia.

czyli to normalne, dzięki, kochana Niekochana za pocieszenie mam nadzieję, że mnie tez pomoże, a własciwie już widzę, że duzo pomogło, muszę jednak trochę się ogarnąć, bo pójdę z torbami, gdy zamiast pracować będę całymi dniami tylko zmieniać siebie

a że towarzystwo doborowe nie mam najmniejszej watpliwości
bardzo się cieszę, że poznaję takie fantastyczne i mądre kobiety i błogosławię internet, że mi to i wiele innych rzeczy umozliwia

Karen,
też tak mam, że właściwie obecnie moje myślenie nastawione jest na zdrowienie, na poznawaniu i siebie i sposobów wyjścia z uzależnienia. Trudno skupić się na czymś innym.
Gdzie jest stała styczność z kompem to bardzo trudne, bo forum jest niesamowite i bardzo wciąga. Zaczęłam określać sobie planowo, kiedy wolno mi tu zaglądać i staram się tego trzymać. Chociaż nie zawsze wychodzi. Teraz też żelazko włączone, a ja, no cóż...piszę.
Miłego dzionka.

Witam
Nie lubię wolnych dni ,wtedy jestem w domu i jest On .Staram się go nie zauważać,ignorować ale sama świadomość ,że jest tu doprowadza mnie do szału.
Moja wyobraźnia szaleje ,ile razy już z nią pisał sms ile razy mówił kocham Cię ,ile razy w tym tygodniu się spotkali itp.
Tak bardzo bym chciała  schować do mysiej dziurki ,przestać myśleć i się zadręczać.
Tak bardzo boje się zrobić ten pierwszy krok by odejść bo gdzie ,nie mam domu nie mam rodziny ,jestem zastraszona tym ,że może odebrać mi dziecko
bo według niego źle wychowałam starszego więc tego nie da zmarnować.Strach mnie paraliżuje ,niby mogę wszystko a tak naprawdę nie modę nic.
Nienawidzę tej kobiety ukradła mi męża ,jest zwykłą dziwką (wiem nie powinnam tak pisać)zburzyła mój świat nie wiem czy był dobry czy był idealny ale był mój
a teraz jestem sam,wielki do dwoje ludzi którzy teraz są sobie obcy,On jest zadowolony z tego stanu rzeczy nadal ma gosposie a tam miłość swojego życia .Tylko że ja już nie daje rady.Siedzy i pisze i płaczę i nie widze wyjścia z tej sytuacji,nie widzę dla siebie ratunku,nawet moja nadzieja umarła,a ja zostałam tu sama taka bezsilna .:(

Hej dziewczyny. U mnie burza już przeszła (znaczy mój psychofag), ale burza emocji i myśli została. Stoję na rozstaju dróg. oboje stoimy. Co niestety jest o tyle niewygodne że gdziekolwiek pójdę wiem że on dalej może za mną podążać....:/

Mam takie pytanie do , jak sądzę lwiej części z was.

aisa- czytam twoje posty i zdradzie o małżeństwie i wiem że wiele z was też jest w takich sytuacjach- wieloletnie małżeństwa i coś jest nie tak. Ale chodzi mi o to- czy było kiedyś idealnie? Tzn jak to działa? Jest wspaniale przez 5 lat, a potem nie ma się wpływu na to co się dzieje? Czy to jest tak że od początku coś nie grało? Czy to przez to że za bardzo kochamy? Wiem że to delikatne pytania ale jak już kilka osób wcześniej stwierdziło- jestem młoda, ale jednocześnie nie będę ukrywać że czuję się na tyle dojrzała że chciałabym założyć rodzinę. Nurtuje mnie pytanie- czy każde małżeństwo tak się skończy? W sensie. Czy da się to do cholery przewidzieć?!

Kochana a dlaczego TY musisz w weekend siedzieć z nim w domu?
Czy nie możesz zająć się swoim życiem tak jak on swoim? Pogoda sprzyja, bierz młodego i organizujcie sobie czas poza domem, wracając tylko na noc do spania. Nie będziesz musiała Onego oglądać.
Co do twojej trudnej sytuacji majątkowej to może zwrócenie się o poradę prawną do jakiegoś radcy prawnego lub adwokata rozjaśniło by Ci ogląd sytuacji?
Wiem, że teraz Ci nie wesoło, ale możesz to powolutku małymi kroczkami zmieniać gdy zaczniesz zajmować się sobą (i tak organizować czas, by nie tkwić w domu) Pozdrawiam i życzę sił

Dzięki kobietki Kocham wasz wszystkie

Obśmiałam się gorzko - jakbym męża mojej matki słyszała.

Kochana - przypomniała mi się scena z ekranizacji jednej z powieści Grocholi - chyba "Ja Wam pokażę" jak niewierny Pazura zachwycał się w sklepie z ciuchami takim urządzonkiem na gorącą parę co właśnie koszule prasuje. Samo. Normalnie książki o tym piszą i filmy robią.
Kurna jakie to powszechne. Jeden miot.

Moja córka wyprasowała ojcu tylko raz, a ponieważ było źle, więc: "Skoro jest źle, to teraz rączki masz zdrowe i prasujesz sam." Nastąpiła awantura p. t. jak u Niekochanej, gdzie do tej pory, również nie wiem, co miał na myśli

Tylko jedno pytanko: Co zrobiłaś? Mnie by już nie zobaczył

Halo, dzień dobry wieczór. Jestem na powrót. Stęskniona za Wami.
Szkolenie - rewelacja. To jednak coś innego niż eneagram ale równie trafiające i pożyteczne w komunikacji z resztą świata. System nazywa się Insihgts Discovery i zakłada podział profili osobowości wg czterech energii - niebieska/zielona/czerwona/żółta. Typologia odbywa się na współrzędnych: introwertyzm/ekstrawertyzm oraz myślenie/uczucia. Gdyby którach miała życzenie zapoznać się z tym systemem mogę zeskanować materiały

We wnioskach końcowych (po testach) napisali o mnie:
- charyzmatyczna, współczująca, empatyczna, spełnianie pragnień innych to źródło jej satysfakcji (ale odkryli, nie?)
- posiada dar przekonywania, jest inspirująca, spotkania towarzyskie przez nią organizowane są wydarzeniem
- w każdej sytuacji szuka dobrych stron
- wysoki poziom intuicji
- wrodzone zdolności komunikacyjne
- nie powierzać monotonnej pracy papierkowej
- wybitne wskazania do pracy zespołowej

Moje wnioski po szkoleniowe:
1. I warto było, cholera, pojechać żeby takich miłych rzeczy o sobie się dowiedzieć, nawet jeśli jest to marketingowy bulszit
2. Dużo jadłam, nic nie piłam, dobrze się bawiłam.
3. Na szkolenie nawet zabrałam swoją psinę (nie miał opieki), która stała się tam grupową maskotką, więc wszyscy wynosili jej z lunchów kiełbaski.
4. Dziecko cieszyło się wolną chatą.
5. Oderwałam się od myśli o psychofagu.

A teraz UWAGA, UWAGA. Ogłoszenie parafialne z prośbą o wsparcie moralno-mentalne.

Po powrocie - w drzwiach psychofag (format - zmaltretowany miś). Usta psychofaga rzeczą:

(w nawiasie moje myśli)

1. Ja już tak dłużej nie mogę (w sensie - rozłąka, samotność, niepewne geriatryczne jutro?).
2. Te miesiące udowodniły mi, że jesteś jedyną kobietą, która może mi dać szczęście i z którą chciałbym żyć. (im bardziej Tarantella zrywa się z łańcucha i mówi JA zamiast MY, tym efekt przyciągania silniejszy? czy może kochanka się juz znudziła?)
3. Poddaję się wszelkim restrykcjom, warunkom, wymogom. (chyba już to słyszałam?)
4. Zapraszam do notariusza - przepiszę na ciebie w całości mieszkanie a na siebie kredyty. To będzie dla ciebie gwarancją, że jeśli jeszcze kiedykolwiek cię zdradzę albo okłamię - ty z młodym zostajesz tu, ja - ląduję pod mostem. To ma być forma zabezpieczenia teojego poczucia bezpieczeństwa wobec mojego nałogu.
5. Przyznaję, że jestem romansoholikiem i z tego wywodzą się wszystkie podłe kłamstwa. (tego jeszcze nie słyszałam, skończyły się żarty?)
6. Prześlij mi mailem wszystkie zastrzeżenia co do moejgo postępowania (zdrada, kłamstwo, agresła słowna, zaniechania względem nas i rodziny) - zobowiązuję się tego nie robić i podpiszę się pod tym krwią. (czyżby miał taką moc, żeby zmienić się z siebie w nie-siebie?)
7. Zdałem sobie sprawę, że jednak bez terapii nie poradzę sobie ani z nałogiem ani z kłamstwem, ale bez ciebie tego też nie pociągnę. (ile w tym manipulacji a ile własnego przekonania?)

....

Jednym słowem - sprawa wygląda poważnie ... tym bardziej, że z tego szkolenia po raz pierwszy od dawna wracałam z uczuciem lekkości ... wyzwolenia. A teraz znów mam o czym myśleć, ale nie wiem, czy mi się chce. I nie wiem, czy mi się już chce tego mieszkania, które jeszcze kilka mieisęcy temu tak kochałam i dałabym wiele, żeby w nim zostać ... ale nie w tym towarzystwie. Ale jeśli zostać to czy za taką cenę? I czy przyjęcie takich warunków, to próba ratowania związku, próba ratowania psychofaga, czy tylko zwykłe sku**wienie się dla metrażu i wygodnictwo? A skoro człowiek chory, to transakcja z gruntu jest nieuczciwa, bo skoro wiem, że człowiek jest alkoholikiem i oddaje mi mieszkanie jako gwarancję tego, że nigdy się już nawet piwa nie napije to z góry wiemy, że skończy pod mostem.
No a skoro to socjopata, to może wywala najcięższe działa, żeby mnie do reszty złamać psychicznie podczas takiego procesu?

Jakieś wskazówki, inne punkty widzenia?

Już niejaką przytomność umysłu mam. Ale w tym właśnie pytanie, czy mogę zaufać sobie? Stą dodwołanie do mądrości zbiorowej.
Wiesz, MArynarka, jak jest. Myślisz - niech idzie gnój, gdzie jego miejsce ... ale jakby miał się zdarzyć cud (1%), to fajnie byłoby być jego współautorką ... ale jak się ten cud nie zdarzy (99%) to niefajnie byłoby być jego współautorką i to na własne życzenie. Trochę na mnie robi wrażenie ten argument z całkowitym ogołoceniem się przez niego ze wszelkich dóbr materialnych. Jest to gotowa wizja umożliwienia mu sięgnięcia dna - w przypadku wpadki facet zostaje z samymi długami a ja z gratisem za męki moralne. Wiem , jak to brzmi. Pewnie tego horroru, który bym przeżyła po raz wtóry nie wynagrodziłby mi nawet akt własności do Pałacu Kultury, ale ...

TARANTELLA,

slowa MARYNARKI,niech beda Twoim manifestem......
Krotko i tresciwie.
I wszystko na temat.

Z wlasnego doswiadczenia wiem,ze im bardziej dzielisz wlos na czworo,tym bardziej oddalasz sie od tego,co prawdziwe.

Co jest prawdziwe,( w Twoim przypadku) tylko Ty mozesz ocenic.....

Zazdrość pięknie to ujęłaś. Zgadzam się w 100?, liczą się czyny . Szczególnie u tych , którzy kłamią obietnice nic nie znaczą. Kwestia czasu jak wpadają w swoje słowne pułapki. Znam to i całe życie się nabierałam i nabieram.  Kochamy za bardzo i wierzymy , że tym razem będzie inaczej i obietnica zadziała. Wiemy i co z tego?

Sorry za post pod postem

Czytam właśnie z zapartym tchem "Toksyczne słowa" P.Evans. Pozycja, którą powinna przeczytać absolutnie każda z nas. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak wiele scen z naszego życia to przykłady na agresjęze strony naszych partnerów i próbę spacyfikowania nas i naszej woli przez nich - próbę podporządkowania sobie nas przez zakompleksionych, przerażonych życiem słownych bokserów, którzy szczycą się "Nigdy w życiu nie uderzyłbym kobiety" po czym robią to permanentnie słowem i (uwaga) nie tylko słowem ale również w określonych sytuacjach wymownym milczenienim / zaniechaniem / wycofaniem.

Polecam każdej z osobna i grupie.

Cytat z tej książki:

Są dwa rodzaje władzy. Jedna zabija ducha , druga go ożywia.
Pierwsza to władza nad innymi. Druga to siła wewnętrzna.

AMEN

Zbiorowa mądrość (ten hymn w wykonaniu przedszkolaków, o którym pisała Zazdrość). Z Waszych postów wyławiam fragmenty, które składają się na całość hymnu:

- beczka prochu
- dzielenie włosa na czworo
- przywiązać się pasami do ziemi
- zaufać sobie
- razem-jest zdrada / oddzielnie-wierność
- czyny = podejmowanie decyzji

Piękne, nie?

Grejs, nie mogę się nie odnieść personalnie do Twojego posta:

"Zaczynam łapać dystans do swojego małżeństwa , zaczynam szukać rozwiązań"

Szukasz ich dla siebie, czy dla Was. Ja swojemu psychofagowi powiedziałam - teraz to ty jesteś ojcem projektu pt. ratowanie, nic już nie zrobisz moimi rękoma, ja zrobiłam najważniejsze - byłam tu w naszym związku, kiedy ciebie tu już dawno nie było, chcesz coś zmienić? - wymyśl, wdrażaj, ja patrzę, co się pod wpływem tego we zmnienia. Zdrowy egoizm, Grejs.

Betinka,
powiedziałam mojej przyjaciółce - niegdy nie stałam przed takim dylematem moralno-materialnym. Nie wiem, jak się z takich dylematów wychodzi. Szukam odpowiedzi - czy więcej we mnie "wyrachowanej boleśnie przetresowanej zimnej suczy", która tym razem próbuje wyznaczyć twardą cenę za moje zaufanie i MOJE PRÓBOWANIE a ile we mnie tej, co to odwraca się na pięcie porzucając (niestety po raz kolejny w moim życiu) wszelkie dobra doczesne i budując (niestety po raz kolejny w moim życiu) od zera.

Mój dylemat moralno-materialny jest inny - czy ja chcę, żeby człowiek starał się żyć ze mną godnie i (jak napisała Zazdrość) "Uczciwie z szacunkiem i zyczliwoscia" nie żyjąc na smyczy zobowiązań finansowych. Czy JA chcę, żeby facet sam sobie zakładał namordnik (choć nie o tej części ciała tu mówimy), który będzie go bardziej dopingował niż autentyczne uczucie i szacynek do mnie?