Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Witam Kobietki
Życzę miłego dnia

O, widze ze kolko literackie sie zawiazalo. Tylko kobietki nie kazda tak jak Wy ma lekkie pioro. I co wtedy?

Otóż to - mój dzisiejszy dzień, to odpowiedź na Twoje pytanie. (już pisałam o tym na drugim wątku)

Dzis od rana miałam telekonferencję z teściową. "Ratować, trzeba was ratować, coś trzeba robić, co ja mogę zrobić, ktoś musi mu uświadomić, czy ty mu powiedziałaś, co on ma teraz robić, dlaczego żadna z was nie umie wziąc go za pysk, ja swojego trzymałam na łańcuchu i dziś z wdzięczności z ręki mi je, a wiesz co on mi w młodości wyprawiał z innymi kobietami?"

Kobieta współuzależniona - przypadek kliniczny. Będzie 47-letniemu synowi tłumaczyć, że po raz kolejny niszczy swoje życie i co powinien w tym przypadku zrobić.

Jak jej słucham i jak patrzę na jej znerwicowane życie u boku męża-kobieciarza i syna-kobieciarza, to krzepnie moja wola ale i czuję się potraktowana przez wampira energentycznego.
Najpierw pół życia spędziła na pilnowaniu swojego męża, któren to sobie niczego nie odmawiał a drugie pół życia to samo musiała ćwiczyć z synem, który co i rusz sprowadzał im nowe synowe, machając ręką na poprzednie życie, i od nowa, i od nowa, aż ta bida dostała oczopląsu i licznik "przybranych" córek jej się zawiesił.

Sama nawet nie wie, w jakim bagnie siedzi i że to bagno ma nazwę. Oczywiście ma cały szereg objawów psychosomatycznych, łyka od wieków uspakajacze, popada w depresje, nerwice, schizy. Pewnie, tez bym wpadła - nic stałego, nic trwałego, o wszystko trzeba walczyć, wszystkiego upilnować, żeby się w szwach nie rozlazło, trzeba przypilnować, żeby mąż sie nie kurwił, żeby syn sie nie kurwił, żeby wnuki ZECHCIAŁY do niej przyjść na obiad - a nie chcą, bo taka znerwicowana babcia to żadna atrakcja. A skoro nie chcą przychodzić, to wina jej wyrodnego syna, a jej wyrodny syn to jej wina. Karuzela obłędu, samoobwinień, obwiniania innych, wampiryzmu emocjonalnego, ciągłych pretensji, kompulsywnych bezpłodnych działań na rzecz rodziny, która ma to wszystko w nosie.

Jak już napiszemy tę książkę - osobiście wyślę jej jeden egzemplarz.

Kochana moja - j już dojrzałam do smutnej refleksji, że nic na siłę. Bardzo byśmy chciały pomóc - ale to ta konkretna osoba musi CHCIEĆ. Ja zdaję podstępne, zmuszające do refleksji pytania, opowiadam swoją historię, posiłkuję się historiami z forum, podsyłam literaturę (he, he, he... nawet w odpowiedniej dla danej osoby "kolejności świadomości") i wspieram, jeśli tego potrzebują. Ale nie daję na sobie "wampirzyć" - jasno mówię, że jeśli nie chce nic zrobić, to ja jej nie jestem w stanie pomóc zmienić rzeczywistości. Może to brutalne, ale mówię, że jestem zbyt poraniona, żeby czynnie uczestniczyć w jej pogrążaniu się. Jeśli dojrzeje do zmian - jestem gotowa wspierać na maksa.

zastanawiam się dlaczego zostałam kkzb,
nie jestem dda ani ddd no chyba, ze dysfunkcją nazwać rodzinę w której ojciec był bardzo przyzwoitym człowiekiem ale nie umiejącycm okazywać uczuć, a matka ciepłą, ale mało odważną kobietą... w porownaniu z naprawdę patologicznymi warunkami innych dzieci mój dom był oazą spokoju i bezpieczeństwa, bez awantur, bez problemów finansowych, bez żadnych rodzinnych tragedii...

a może to przez I list do Koryntian św. Pawła?
gdy jako nastolatka byłam pierwszy raz poważnie zakochana, mój chlopak podarował mi właśnie ten tekst:
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,

...czyż to nie brzmi jak hymn KKZB? a zwłaszcza "wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i wszystko przetrzyma"? umiałam ten "hymn" na pamięć i starłam się zgodnie z nim postępować... od lat nie chodzę już do kościoła, ale te słowa miałam wbite w głowę i jak nakręcona chciałam je w zyciu stosować...
a moze miłość taka powinna być, tylko ci których obdarzałam miłością nie umieli kochac w ten sposób? miałam pecha, że na nich trafiałam? czy nieświadomie "wyławiałam" tych nieudaczników z tłumu?
co tak naprawdę jest we mnie nie tak? dlaczego na zewnatrz silna i roztropna, w kontakcie z meżczyną którego kochałam stawałam się uległa i popełniająca same błędy?
muszę do tego dojść....

Karen- mój dom też prawie wymarzony poza tym że specyficzny stosunek mojej mamy do mojej osoby- chęć poprawiania i naprawiania we mnie absolutnie wszystkiego i brak wsparcia emocjonalnego w jej osobie spowodował we mnie chory głód akceptacji, potwierdzenia w drugiej osobie, że zasługuje na bezwarunkową miłość. Za to kim jestem.  Mama zaszczepila we mnie poczucie, że przez to co robię, co lubię, co myślę, jak wygladam nie zasługuje na ... jakby to ująć- ciepło miłości. Bo na poziomie rozumowym ja wiem, że ona mnie kocha i kochała (to wiem dopiero teraz) Ale zachowywala się tak jakby nie a ciągłą krytykę i oschłosć  uzasadniala moimi wadami i przewinieniami. Z okresu późnego dziecinstwa pamiętam głównie strach- co znowu zrobiłam nie tak- i ciagły wstyd, za siebie, tak ogólnie.  Podobno kochający za bardzo szukają w związkach partnerskich rekompensaty  deficytu miłości w okresie dzieciństwa, podobno każde odrzucenie to dla nich przeżywanie odrzucenia przez rodziców właśnie wtedy. A jeżeli po czasie zrozumie się, że jednak było się kochanym ? Albo zrozumie się, że już nie jest się dzieckiem potrzebującym rodzicielskiego ciepła by przetrwać ? To wystarczy żeby wyzbyć się chorego głodu miłości ? Bo ja cały czas mam wrażenie, że się nie wyzbyłam

Tiaaa.... Skąd ja to znam? Ano z autopsji I jak "miło" było, gdy dotarło: "A kto Ci kazał? Sama chciałam"

no właśnie, kto mi kazał?????
sama taka mądra byłam, ze wymysliłam sobie, ze będę umiec kochać w sposób perfekcyjny..... miałam satysfakcję, gdy im mówiłam "żadna Cię tak nie kochała i nie będzie kochała, jestem najlepszą twoją kobietą" - święcie w to wierzyłam, a oni przytakiwali... i nadal wierzę, że faktycznie TAKIEJ jak ja nie spotkali i nie spotkają.... tylko dlaczego nie umieli mnie szanować???

...oj, wiem, bo sama się nie szanowałam.... bo wybaczałam, rozumiałam, tolerowałam, pomagałam, wyręczałam, załatwiałam, zawoziłam, przywoziłam, kupowałam, dzwoniłam, czekałam, całowałam, głaskałam, tłumaczyłam, usprawiedliwiałam i co tam jeszcze tylko........ zżygać się można.......

Tarantella dlaczego ja tego wczesniej nie znałam ????

wersja szydercza powiadasz? powiedziałabym raczej zdroworozsądkowa...

A ja to tak rozumiem:
Miłość cierpliwa jest, (dlatego nie irytuje sie gdy musze cos wytlumaczyc, objasnic)
łaskawa jest.(dlatego oczekuje lask dla mnie takich samych jakimi ja obdzielam)
Miłość nie zazdrości (dlatego potrafie sie cieszyc jego sukcesami)
nie szuka poklasku, (dlatego nie oczekuje by uwazano, ze jestem najlepiej przysposobiona do kochania)
nie unosi się pychą;(dlatego nie mysle z zaslugjue na wiecej niz moj partner bo jestem bardziej wartosciowa)
nie dopuszcza się bezwstydu (dlatego rozumiem znaczenie slowa intymnosc)
nie szuka swego (dlatego nie zaspokajam swoich potrzeb kosztem partnera np. potrzeby "kochania za bardzo")
nie unosi się gniewem (dlatego nie obrazam sie i nie gniewam gdy uslysze slowa krytyki.)
nie pamięta złego (dlatego chce zapomniec, i wybaczyc, i dac wolnosc, okazac szacunek czlowiekowi, ktory nie potrafi zyc w zwiazku)
nie cieszy się z niesprawiedliwości,(dlatego nie sprawia mi radochy uslugiwanie komus dla zaskarbienia sobie jego lask)
lecz współweseli się z prawdą.(dlatego jestem prawdomowna i oczekuje prawdomownosci)
Wszystko znosi,(dlatego przetrwalam i wybaczylam choremu czlowiekowi, ze jest chory)
wszystkiemu wierzy,(dlatego uwierzylam wreszcie w jego czyny nie pokrzepiajac sie jego slowami)
we wszystkim pokłada nadzieję, (OMG!!! We wszystkim!... a nie tylko w nim )
wszystko przetrzyma.(dlatego zniioslam i przetrzymalam... milosc przerodzila sie w zwykla milosc-szacunek-zyczliwosc do czlowieka chorego, slabego, upadlego...
Miłość nigdy nie ustaje (nigdy... jesli jest prawdziwa i potrafimy ja odroznic od chorego, niezaspokojonego glodu milosci, potrzeby kochania za bardzo, wspoluzaleznienia)

.

OSTATNIE POŻEGNANIE

W przeddzień czwartej bolesnej rocznicy pierwszej randki na pierwszym schodku, chcę uroczyście pożegnać Moją Wielką Miłość, która została bestialsko zamordowana dnia 10.10.2010 roku.

Pokładałam w Niej olbrzymie nadzieje, dbałam o Nią i pielęgnowałam, cieszyłam się z każdego jej dnia oraz oczekiwałam Jej wzrostu i rozwoju w następnych dniach i latach. Niestety nie będę mogła ogrzewać się Jej ciepłem, gdyż została podstępnie ugodzona ciosem w plecy, zmasakrowana i podeptana.

Wciąż drogie Jej prochy, jutro dokładnie w południe, czyli w godzinę wspomnianej pierwszej randki na pierwszym schodku, zostaną rozsypane na cztery świata strony. Niech Wiatr Niepamięci uniesie je jak najdalej, a Wiatr Pamięci nich nie przynosi mi ich drobin nigdy więcej.

Jednocześnie pragnę pożegnać całą rodzinę Cierpień Przeszłości. Żegnaj Smutku, Rozpaczy, Żalu, Zawodzie, Goryczy, Gniewie, Złości wraz ze wszystkimi Waszymi kuzynami i pociotkami.

Kondolencje przyjmuję do jutra do godziny 12.00.

Po tej godzinie będę przyjmować tylko życzenia na Nową Drogę Życia, do której serdecznie zapraszam Radość, Szczęście, Miłość, Prawdę, Piękno, Wolność, Pogodę Ducha, Spokój, Poczucie Humoru, Uśmiech, Słońce oraz Wszystkich Ludzi Dobrej Woli.

Dziękuję zgromadzonym tu Kobietom Kochającym Za Bardzo za psychiczne przygotowanie mnie do tej ceremonii. Jestem Wam niewymownie wdzięczna za okazaną pomoc i wsparcie.

Karen
- dziś jeszcze nieutulona w żalu, od jutra Nowa Karen

witam wszystkich,
choć głównie zdaje się kobiety.
Nie wiem na jakim etapie jestem, nie wiem czy jestem... juto umówiona jestem do psychologa - mam nadzieje  znaleźć światełko w tunelu.
Mam dwoje dzieci 11 i 8 lat, młodsze jest nie wpełni sprawne. Byliśmy - jesteśmy małżeństwem od 1998 roku, znamy się od 21 lat, para od 20 lat.
Do grudnia wydawało mi się, że najszczęśliwszym małżeństwem... on miał jakieś problemy w ukochanej pracy,  po kolejnej mojej próbie pomocy mu, rozmowy w bezsennej nocy, na początku stycznia dowiedziałam się, że ma romans.
Poszłam na kanapę, płakałam i przyśniło mi się z kim - z szefową z pracy - 2 lata młodsza z rodziną, także 2 dzieci.
to były tródne 2 tygodnie, wyjechał na narty z kolegami przemyśleć co dalej, ja dałam mu otwartą drogę, kochałam, ale nie prosiłam.
Wrócił i powiedział, że rodzina jest najważniejsza.
Miesiąc było całkiem normalnie, choć to ja starałam się zamazać jego winę, wydawało mi się naiwnie, że to był tylko epizod.
Ale potem po 3 miesącach, kiedy zupełnie się ode mnie odsunoł zrozumiała, że coś tu śmierdzi. Przyciśnięty do muru powiedział, że mnie oszukiwał, nadal się z nią widuje, ona sie rozwodzi, i on potrzebuje roku zanim sie do niej przeprowadzi. Jeszcze miesiąc do świąt dałam radę żyć "udając" że nic się nie dzieje, wierząc , że widząc nas, rodzine, odnajdzie miłość i radość bycia z nami.
Niestety nasze drogi się rozejdą, bo ja nie umiem żyć pod jednym dachem z facetem, któremu "d..pa" przesłoniła priorytety i dzieci, rodzinę. Nie ma nawet odwagi powiedzieć, że mnie nie ocha, powiedzieć dzieciom, że odchodzi? nie widzi powodu dopuki śpi na kanapie. Nie chcę być przechowalnią dla takiego człowieka, wampir energetyczny...
Szantażuje mnie, że jak powiem u niego w pracy - nie dostane pieniędzy na dzieci, pytany jak sobie to wyobraża - mówi tylko nie wiem. Moja teściowa jest załamana - sama została pożucona dla innej przez teścia, mój mąż właściwie nie utrzymuje kontaktów z ojecem - a teraz powtarza jego schemat - tyle, że wcześniej. Mamy po 38 lat. Mieszkanie, samochód, mieliśmy plany i marzenia -  teraz potrzebuje siły aby sie go pozbyc i żyć dla siebie i dzieci.
ewa luna

Ja tobie Karen życzę tylko dobrych dni, i sama bardzo chciała bym być na tym etapie co ty. Móc przeżywać żałobe po straconej wiarze, marzeniach i opłakiwać swą miłość, która odchodzi.
dawałam mu szanę, przebaczyłam i chciałam przebaczyć, ale wtedy on musiał by powiedzieć przepraszam.
ewa luna

Czytam , czytam , czytam. Wydawało mi się , że jestem silna , nawet zaczęłam tutaj dawać rady innym: bądź silna , poczekaj , dasz radę , potrzebujesz czasu...to tylko pozory. Minęło kilkanaście dni,  czytałam i co? Nic !!!! Znowu jestem w dziurze i ryczę. Dałam dom na sprzedaż , myślałam , ze to posunięcie udowodniło , że jestem silna.Jednak nie jestem jak inne dziewczyny i co ? Nic , ryczę i nic się nie zmieniło. no może trochę... Dzisiaj przed pracą określiłam mojemu M. co chcę i dlaczego nie chcę z nim być . Jasno, argumenty , że zdradzał bez wchodzenia w szczegóły , ale ON nie ma czasu słuchąć, w biegu mnie sluchał i  już widziałam jego plecy. Ucieka , boi się. Powiedziałam bez emocji spokojnie i prosiłam żeby mnie wysłuchał  , a jak nie ma czasu to niech się umówi ze mną na godzinę to wszystko powiem co mi leży na duszy ...a ON co ? Zwiał !!! Teraz znowu sama i ryczę! Jestem na siebie wściekła , że jestem taka cienka!!!!

Juz do mnie nie wydzwania, teraz zrobil ze mnie wroga chociaz to ja odeszlam wyszlo na to ze to on mnie zostawil. Odeszlam bo mialam nadzieje, ze sie naprawi ze przyjdzego ze sie okaze skruche i wszystko bedzie ok. W zamian za to przez pol roku dzwonil do mnie codziennie ale tez nic nie obiecywal w glowie mialam nadzieje ze dzwoni bo mu jeszcze na mnie zalezy. W rezultacie przez ten caly czas jak ze mna rozmawial juz poderwal sobie kogos. Dziewczyne z sympatii on w usa ona w pl. Kupil jej bilet ona teraz do niego leci na FB jest info ze sa para chociaz sie jeszcze nie widzieli w realu. Czuje sie jak bym dostala w glowe tak mocno ze nie moge sie podniesc. Nie wiem co teraz oprocz tego ze musze sie wziasc w garsc i isc do przodu ale jak zrobie 1 krok w przod to pozniej sie cofam 2 do tylu i tak w kolo.
Moich zdjec nigdy nie dodal na FB nigdy tez nie zaznaczyl ze jestesmy para, robilam o to fochy ale rozumialam ze moze nie lubi sie uzewnetrzniac. A teraz? obca laska jest oficjalnie jego dziewczyna, wiecie jak to boli?, moze to pierd nie wazne dziecinne itd ale dla mnie to jest straszny cios.
Nie wiem jak powinnam sie zachwac jestem zla i wsciekla zrozpaczona i oszukana wyzuta i wypluta, wyslalam mu pare nieciekawych smsow zaluje tego bardzo bo sie ponizylam.
Nie wiem jak mam poznac kogos skoro nie mam kompletnie zaufania do facetow nie chce byc sama jak poznaje kogos to zaczynam podejrzewac ze nie jest szczery i tak to wszystko wyglada pomozcie napiszcie mi cos:((((

Kochanie, a dlaczego chciałaś  mu TŁUMACZYĆ? Dlaczego odczuwasz taką potrzebę? Dlaczego nadal ma dla Ciebie to znaczenie?
Myślę, że powinnaś się pogodzić z tym, że on NIE CHCE wiedzieć. Prawdopodobnie ma swoją wersję (pewnie ładnie go usprawiedliwia) i tego się będzie trzymał.
Pogodzenie się z tymi faktami (podobnie jak z tym że oni nas nie kochają) jest trudne, ale daje możliwość pójcią dalej, naprzód - bez oglądania się za siebie.

Dżizys! Anitka, Grejs, spokojnie. Uczestniczymy w wielkim totalnym eksperymencie. Ja też w nim uczestniczę. Ten eksperyment nazywa się - powiesić naszą skórę na ścianie.
Trzeba spojrzeć prawdzie prosto w pysk - same sobie to zgotowałyśmy. Dziewczyny, bez owijania w bawełnę - chciałyśmy dostać trochę toksyny, no to dostałyśmy. Powiedzmy sobie szczerze - o ile prościej byłoby, gdyby każda z nas trzymała się zasady ZERO KONTAKTU? O niebo. Już dawno byłybyśmy w innym, lepszym świecie.

Każda z Was i ja też dajemy sobie to robić. Dzwoni, przyłazi a my na to jak na lato. Żeby sobie jeszcze trochę "kompotu" walnąć w żyłę. Skoro dzwoni i przyłazi, to jeszcze nie wszystko stracone - on TAK tęskni, on TAK kocha, on TAK wszystko zrozumiał, że teraz NAPEWNO się zmieni i naciśnie na naszym CD przycisk REWARD.

Otóż gó*no. Nic nie zrozumiał, niczego nie zmieni, oni to robią tylko po to, żeby jeszcze na koniec popatrzeć, jak bardzo jesteśmy w stanie im uwierzyć MIMO tego całego szajsu, którego narobili. Chcą nam udowodnić, że nasze gadanie o prawdzie i godności nie znaczą nic. Że chętnie oddamy i tę całą naszą prawdę i godność za kwadrans spędzony z nimi.

Wiem, że boli i upadla jeszcze bardziej niż tamto gó*no, które nam zrobili na samym początku, bo my MIMO to ciągle łasimy się, puszczamy stęsknione oczka, czekamy na sms-y.

Oni są chorzy, ale my jesteśmy jeszcze bardziej. Co myślicie, że ja nie mam świadomości, że mój psychofag już sobie dawno ustawił życie z tą biurową blondi albo już z jakąś nową a to jego przyłażenie, płacze i prośby to tylko chory narcystyczny teatrzyk? Pewnie że wiem! Ale ciągle jeszcze, jak się pojawia jego imię na wyświetlaczu telefonu - odruchowo cieszę się! Żałosne nie? Facet mnie przez rok zdradzał z kobietą w wieku jego własnej córki, okłamywał mnie tak, że psychopaci powinni brać u niego korepetycje A JA SIĘ CIESZĘ. Czujecie to? Takie jak my powinni podłączać do prądu za każdym razem, kiedy oni dzwonią, żeby wyrobić w nas odwrotną reakcję. Skoro cztery lata cieszyłam się na jego telefon, to jak inaczej teraz odwrócić ten odruch?

To nie ich to nas powinni odizolować od społeczeństwa, żebyśmy się na przymusowym detoksie leczyły, bo same leziemy im w te chore łapska, żeby sobie jeszcze na koniec powiesili naszą skórę na ścianie - żeby się odwrócić od nas plecami, żeby kazać nam się wreszcie od nich odpierd***. Mój trenuje inną technikę - "Patrz, ja tak próbuję, już dawno mogliśmy o wszystkim zapomnieć i cieszyć się naszym nowym/odrodzonym z popiołów szczęściem, ale ty jesteś taka nieznośna, że ręce opadają. Ale ty pewnie zawsze byłaś taka nieznośna i sama mnie TYM popchnęłaś do zdrady". I nic to, że jego próbowanie to tylko kolejne puste słowa i zero czynów. Chodzi właśnie o to - wpędzić w poczucie winy i jeszcze się upewnić, że w to uwierzyłyśmy.Czujecie trend - oni na koniec chcą nam udowodnić, że to nie oni nawalili bo byli porąbani, tylko ich porąbanie było ciągiem logicznym naszego porąbania. A wiecie co jest najśmieszniejsze - że to jest prawda! I pora sobie to uświadomić. I dopiero jak sobie to uświadomimy - jesteśmy w domu. To my stworzyłyśmy te potwory, oni czerpią swoją życiową energię z naszej choroby i póki my będziemy im udostępniać to zasilające "gniazdko" - oni będą żreć.

Powiem Wam jeszcze jedno. Dziś poszłam na spotkanie z mężczyzną z sympatii. To nie miał być klin klinem. Chcę zobaczyć, czy umiem jeszcze normalnie patrzeć na facetów, rozmawiać z nimi. Skucha. Nie jestem w stanie. Patrzyłam na niego, słuchałam i ciągle (primo) porównywałam do psychofaga, (secundo) zastanawiałam się, co jego ex żona pisze o nim na forum
Każdy facet, nawet gdyby zrobiony był z platyny i brylantów jest aktualnie bez szans - (primo) psychofag skaził ziemię w promieniu po horyzont, (secundo) choroba uniemożliwia mi obiektywną ocenę "przydatności" do użytku każdego potencjalnego kandydata.
Podczas tego spotkania kotłowała mi się taka oto myśl: Boże, dlaczego ja aż tak panicznie boję się samotności? Rozmawiam z sympatycznym facetem na poziomie ale już wiem, że jest potencjalnym psychofagiem, więc skoro tak strasznie bronię się przed tą samotnością, to może znane zło w postaci starego psychofaga jest lepsze niż to nowe - nieznane. Wracając z tego spotkania miałam autentyczne mdłości - chciałam się wyrzygać sama na siebie za te myśli i zdradę samej siebie, tych miesięcy przemyśleń, lektur, rozmów z Wami.

Ale jutro się podniosę mądrzejsza o Was i o ten wieczór. I Wy też wstańcie i idźcie. To był tylko kolejny etap. I tyle.

Anitko trzymaj się dzielnie, to co piszesz jest mi niestety bardzo bliskie.
Nie bierz tego do siebie. Nie załamuj się z powodu kretyna. Nie wolno Ci, dobrze, że go koło Ciebie nie ma.

Wyrzuć to z głowy, ściskam Cię ciepło.

Wiesz, zawsze myślałam, że frazesy o tym jak związek się kończy to w zasadzie jego cała "uroda" to mrzonki, ale jednak wymyślił to ktoś mądrzejszy ode mnie.
Nauka ta jest bolesna.
Dla mnie bynajmniej bardzo bolesna. Każdy ma inną dozę wrażliwości. Przyznam, że u mnie to była mieszanka tych najgorszych epitetów. Jeśli przyszły Ci do głowy te najgorsze, bingo, to właśnie te.
A ja jeszcze się łudziłam.

Im szybciej wyrzucimy to z siebie, tym lepiej, uwierz mi.
Ja wierzę.

Kochana, to już nie jest Twój problem.
Zostaw to.
Wycisz, uspokój, skup się na sobie. Nie masz wyjścia.

Zglaszam protest!!!
To ja jestem niezniszczalna, wspaniala i nie do pokonania! Oczywiscie, ze znajdzie lepsza! Ja bylam lepsza... najlepsza. Dwoilam sie i troilam

To sie nazywa PYCHA... ha ha ha
Wszystkie jestesmy doskonale w kochaniu za bardzo.
Ofiarne zony pomylily nam sie chyba z zonami-ofiarami

Ciesze sie Tarantello, ze napisalas tego posta powyzej... nadal tak malo osob to rozumie
To my jestesmy chore. Uwieszamy sie na psychopatach i chcemy ich odmienic... miloscia....
Wciaz piszemy jacy oni sa zli a nadal  tak malo czasu poswiecamy sobie. Ciekawe dlaczego? Boimy sie pomyslec? Czujemy, ze to bedzie bolalo? Latwiej przezywac zlosc i nienawisc do chorego, upadlego czlowieka niz budowac milosc i szacunek do siebie? Bo nie wiemy jak to zrobic, nikt nas tego nie nauczyl w dziecinstwie, co?

zlota prawda

ach prawdziwa Kobieto! Wiesz czego chcesz.
pamietasz czasy bez internetu? Gdyby mi ktos powiedzial 20 lat temu, ze bede pisac za pomoca telefonu, lezac w lozku, wiadomosc do niejakiej Agi to bym nie uwierzyla.
A tu jeszcze internet stawia na nogi poranione duszyczki

OK, będę troszkę jak ten upierdliwy kamyk w buciku Czyli że "nigdy się nie poddajesz" - to dotyczy walki o niego?
No to proponuję mały eksperymencik. Jesteś wspaniała, dumna, niezniszczalna i mądra. I teraz kochana udowodnij to walcząc o SIEBIE.

Tarantello - tak jak napisałaś. Ja już wielokrotnie o tym pisałam - najważniejsze jest rozstanie emocjonalne. Ja to zrobiłam i nie ma znaczenia, że razem mieszkamy, pracujemy i mamy wspólną córkę. Nie było to łatwe, ale dokonało się, gdy zrozumiałam, że ten człowiek nie chce mojego dobra. Krzywdził, krzywdzi i będzie krzywdził. Doszłam do etapu, że jest ostatnią osobą z którą chcę dzielić się swoim życiem, dobrymi i złymi przeżyciami - o marzeniach nie wspomnę. Nie mam ochoty z nim rozmawiać, dotykać, a nawet patrzeć na niego. Tak więc nie robię tego. Ja już od niego odeszłam. Teraz tylko fura formalności, które przedłużają konieczne bytowanie obok niego. Ale NIC nie zmieni faktu, że NAS już nie ma.

Siedziałam wczoraj prawie całą noc i czytałam cały ten temat. Mogę opowiedzieć swoją historię? Można to bardzo łatwo zrobić w punktach, bo to wszystko i tak to kilka punktów, bez zbędnych emocji ze strony psychofaga.

-3 lata temu zaczęliśmy być ze sobą, 4 wspaniałe miesiące gdy jak to znajomi mówili- tak się kochaliśmy że aż miód po plecach płynął ALARM 1- żeby ze mną być zerwał z jakąś małolatą którą poznał przez internet, ALARM 2- nie ma znajomych, kolegów, zaczyna absorbować cały mój czas, pozbawiając mnie moich przyjaciół.... ALARM 3- ma nadopiekuńczą matkę

- po 4 miesiącach przychodzi i mówi że było miło ale teraz już koniec bo on nie wycofał papiery z mojej uczelni i idzie do innej "lepszej" i nie uda nam się być "na odległość. Ja oczywiście płaczę i proszę byśmy nie dali tak łatwo za wygrana. Wygląda na połechtanego, szczęśliwego i zgadza się. ALARM 1- to jak łatwo przyszła mu decyzja o rozstaniu ALARM 2- całą procedurę przeniesienia zrobił za moimi plecami za namową mamusi...

- 1 rok lepszych i gorszych dnia. Cotygodniowe podróże itp. Jestem coraz mniej szczęśliwa. Facet nie daje mi tego czego od niego potrzebuję - wsparcia, pomocy, obecności. ALARM 1- okazuje się wiecznie zmęczony, nigdzie nie wychodzimy- siedzimy w domu, ALARM 2- kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa.

- kolejne 6 miesięcy bycia razem- tragedia, chce go rzucić- nie umiem. Jego lenistwo, kłamstwo i obojętność wobec mnie sęgają zenitu. ALARM 1- gdy mówię że nie chcę z nim być on mówi "ok"- a ja zamiast uciec- mówię mu że głupi, że niech walczy
Więc co zrobiłam? Zmieniłam uczelnię dla niego i się przeprowadzam by być razem.... Super.. ALARM 2- mówię mu że dostałam przeniesienie- patrzy się na mnie tylko i nie wyraża jakiegoś dzikiego szczęścia.

- Przyjeżdżam. Zostawia włączony komputer. Znajduję "tajne" gg z kontaktami nazwanymi "cipka_wiek_ miasto"- dokładnie taki schemat. Przeglądam archiwum, to co do nich pisze i to że wysyła swoje "fotki" z naszych wspólnych wesel itp. Idę się wyrzygać.

- Zabieram rzeczy i się wyprowadzam- on mówi "ok"- ja go przekonuję że jeśli nie zdradził to może kiedyś wybaczę. Twierdzi że jest uzależniony od tych emocji. Ale że żadnej nie bzyknął. Pozwalam sprowadzić się z powrotem. Ciężkie dni. Boli jak cholera ale przecież kocham i on "kocha"

kolejne 6 miesięcy - kłótnie, nie dogadujemy się. widocznie mu przeszkadzam w jego wielkich planach podboju wsyztskich 15latek(!!!!!!) w Polsce...

- Po tych 6 miesiącach zrywa ze mną. Mówi że nie pasujemy do siebie. Ja oczywiście jako chora osoba nagabuję go, dzwonię, płaczę. Wtedy mówi mi prawdę. Zdradza mnie od roku, umawia się z nastolatkami za seks, płaci za wynajęty pokój, płaci im za loda, potem je bzykać i tak od roku. Pomiędzy spotkaniami ze mną. Nie zabezpiecza się i mówi jak to zajebiście jest to robić i że chce teraz być wolny i bzykać co chce i kiedy chce. Idę się wyrzygać. 2 tygodnie spędzam na drugim końcu Polski płacząc w wannie przyjaciółki, czując obrzydzenie do siebie że dalej go kocham.

- Po kilku miesiącach rozmawiam z nim. Chce do mnie przyjechać- pozwalam i cieszę się- wracamy do siebie.
-2 miesiące później znowu go rzucam bo nie umiem zapomnieć, a on znowu mówi "ok".
-Spotykamy się przed sylwestrem(jakieś 2 miesiące p rozstaniu)- mówi że che być ze mną. Spotykamy się po sylwestrze. Okazuje się że spędził go z 15 latką w swoim pokoju bzykając ją... oczywiście musiałam sama to odkryć bo do końca mnie oszukiwał. Ale powiedział że kocha- przyjęłam go z radością...I tak nasze wzloty i upadki ciągnęły się do wczoraj.

- Przedwczoraj mieliśmy "rocznicę"- 3 lata- nigdzie mnie nie zabrał- olał to całkowicie. Powiedziałam by mnie zostawił że jest okropny itd. Powiedział "ok"....

Nie wiem co zrobić żeby ta historia skończyła się w tym miejscu. Wiem że znacie to uczucie...ale samotność mnie przeraża. Mam wrażenie że żaden inny facet mnie nie zechce. Mam 22 lata a od kiedy skończyłam 17 miałam 3 facetów- każdy mnie zdradzał, każdy traktował mnie obojętnie, każdy kłamał. Mam wrażenie  że może nie da się mnie kochać. Ale wiem jedno... nie chcę do mojej historii dodawać kolejny punkt. Chcę ją skończyć na tym ostatnim rozstaniu i jego ostatnim "ok".

Bitreelka, witaj w domu.
Będzie tak jak u Ciebie - w punktach. Ja też tak lubię. Fajnie piszesz.

Punkt nr 1 - terapia i najlepiej grupowa.
Punkt nr 2 - trzymaj się tego forum - czytanie o innych ale takich samych historiach pozwala złapać choć troche obiektywizmu w tym naszym szaleństwie
Punkt nr 3 - czy masz literaturę? Jeśli nie podeślemy - daje kopa ale nie rozwiązuje problemu.
Punkt nr 4 - ZERO KONTAKTU z psychofagiem - może się nie udać ale za każdym razem kiedy ręce się trzęsą pomyśl o konsekwencjach takiego kontaktu na trzy kroki na przód
Punkt nr 5 - pisz, to pomaga i zawsze tu jest ktoś, kto wysłucha ze zrozumieniem

Bitreelka,
Typowy objaw - zazdrość niewiernego i poczucie winy ofiary. Widzisz, taka jesteś rozwiązła ... jak on mógł Cię taką ladacznicę kochać?

A ja swojej mamie powiedziałam, że mam taki problem i że jest pochodną jej współuzaleznienia od chorego faceta, że ja powielam jej schemat. Widziałam, jak zapala się w jej głowie lampka - w sensie robi sie jasność przyczynowo-skutkowa.

Czytaj pkt. 4 - drugą jego część oraz mój wczorajszy post oraz posty anitki i grejs.

pierwsza rada: JESTEŚ SILNA, MASZ W SOBIE MOC!!
napisz to sobie 1000 razy, jak bedzie potrzeba to 5000, a jak mało to jeszcze więcej, aż w to uwierzysz, powtarzaj to sobie bez przerwy BEZ PRZERWY, zabroń sobie mysleć o sobie, ze jestes słaba

JESTES SILNA I DASZ SOBIE RADĘ

druga rada: nie daj sie wciągać w dyskusję, nie usprawiedliwiaj się, nie tłumacz, nie pozwól by wzbudził w Tobie poczucie winy
NICZEMU NIE JESTEŚ WINNA I NICZEGO NIE MUSISZ

Czasami myślę że związanie się z kimkolwiek innym rozwiązałoby problem. Tzw. klin. Chociaż może się mylę. Podobno ofiara zawsze jest ta sama, tylko kaci się zmieniają. Ale co do jednego macie rację. Cholerny strach przed samotnością- choć z drugiej strony całkowicie irracjonalny bo i tak ten związek był na odległość więc czasem widzieliśmy się tylko 2-3 dni w ciągu 2 tygodni, sama mieszkam, sama wszystko opłacam, studiuję, prowadzę dom- poradzę sobie...a jednak ten syndrom który mój psychofag nazywa "niedopieszczeniem". On zdaje sobie sprawę że mogę dużo oddać za wytulenie, pogłaskanie, miłe słowo.
Kiedyś nawet powiedział do mnie coś co otworzyło mi oczy na problem. Kiedyś pokłóciliśmy się o coś kompletnie nie pamietam o co, w każdym bądź razie byłam tak zła i zrozpaczona że płakałam jak dziecko a potem usiadłam przy jego krześle i położyłam głowę mu na nogach chociaż on mnie tam nie chciał. i powiedział coś przełomowego- "jesteś jak pies,który pomimo że jego pan go bije, dalej przychodzisz do niego ze spuszczonym łbem". Lampka mi się wtedy zaświeciła i zdałam sobie sprawę że on dokładnie wie co mi robi i wykorzystuje swoją przewagę- bawi się mną. Ale jak widać...nie wyciągnęłam żadnych wniosków.

Chciałabym żeby były jakieś "sanatoria" dla nas. Miesiąc w obcym miejscu, bez zmartwień i tylko terapia...

Gdyby to było dla mnie takie proste to zrobiłabym to rok temu. Poświęciłam mu dużą część swojego życia. Naprawdę... gdyby nie on to mogłabym do tej pory dużo osiągnąć. Oferty opłacanych szkoleń, cerftyfikaty, wymiany studenckie, masa doświadczenia zawodowego, nawet stypendium zagraniczne. Wszystko to mogło być moje a nie jest- za dużo poświęciłam. Jakiś głupi stworek w mózgu każe mi odbierać te telefony...

Do Tarantella:

Niestety ale jego postępowanie w sprawie małolat nie jest odosobnione. Nawet nie wiesz ile w sieci jest ogłoszeń takich nastolatek- co to one nie zrobią za 50-70 zł.... Sama się tym przeraziłam. Ale taki problem istnieje. Nie on pierwszy nie ostatni. Najpierw trzeba by było potrząsnąć rodzicami tych dziewczyn. A żeby jakakolwiek sprawa była przeciw takim facetom wniesiona to sama dziewczyna musiałaby zeznawać- a tego nie zrobi bo dla niej to zarobek. Rodzice oczywiście żyją w błogiej nieświadomości. Jemu już nawet nie pozwalam się dotknąć przez to. Ale on tak szybko nie opuści mojego życia.

btw.  poznałam 2 z tych dziewczyn. Były w nim zakochane, znalazłam do nich kontakt, też się chciały spotkać. I wiesz co ci powiem? Normalne rodziny- żadna patologia. Tyle że jedna powiedziała że w tym wieku wszystkie to robią więc woli to robić za kasę niż z jakimś gamoniem z klasy a druga stwierdziła że w sumie marzyła o miłości. I myślała że tak pozna faceta przy kasie i będzie wielka miłość.. Ale to już poza tematem więc koniec

Jakie bezsensowne całkowicie trzeźwo widzieć sytuację i rozwiązanie jej, ale nie potrafić zrobić kroku w jego stronę...