Marynarko i Zazdrości,
Ja tak widzę, że Wasze psychofagi to powinny chodzić na korepetycje do mojego. Otóż mój psychofag:
- w jednym tygodniu wmawiał mi, że jest WILKIEM STEPOWYM i DRAPIEŻNIKIEM więc jeśli nie będzie ze mną, to nie będzie już z żadną - będzie wolny, samotny, nauczył się robić pranie, przelewy i robić obiady
- po dwóch tygodniach doszedł do wniosku, że (cyt.) "Nie jestem żadnym pieprzonym wilkiem stepowym, tylko idiotą i pluszowym misiem. Nie potrafię żyć sam, samotność mnie męczy i przeraża."
Tak więc, z całym szacunkiem, ale Wy miałyście po jednym psychofagu, a ja na raz dwóch. Muszę przy tym zaznaczyć, że taka zmiana frontów następowała kilkukrotnie, bo jak wiadomo socjopaci lubią jazdę na karuzeli w obu kierunkach tak, żeby przeciwnik nigdy nie zdołał się zorientować z kim tak naprawdę ma do czynienia i żeby zawsze można było powiedzieć - przecież cię uprzedzałem, przecież ci o tym już mówiłem.
A tak a propos. Jest to jedna z kolejnych technik socjopaty. Jak jakis temat jest niewygodny, albo wypływa jakieś kłamstwo, albo rozmowa zmierza w niebezpiecznym kierunku, to zawsze można użyć jednego ze zdań:
- już o tym rozmawialiśmy, nie chcę ciągle wracać do tego samego tematu,
- no przecież już ci o tym mówiłem, a skoro nie pamiętasz, to ja nie będę ciągle bił tej samej piany
- opowiadałem ci o tym spotkaniu z Marysią, ale ty mnie nigdy nie słuchasz
Ma to na celu - po pierwsze zdeprecjonowanie rozmówcy jako sklerotyka i obsesyjnego nudziarza, po drugie - jest to forma słownej agresji (uważaj! kończy się moja cierpliwość do ciagłego memłania tych samych tematów).
Czy też prowadziłyście takie dialogi, kiedy to miałyście 100%-wą świadomość, że nie rozmawiałyście z nim o Marysi a jednak czułyście się winne ... bo może rzeczywiście mówił, ale wy nie usłyszałyście? To był jeden z moich podstawowych dylematów - po 4 latach takich rozmów na serio zaczynałam się zastanawiać, czy przypadkiem nie jestem nienormalna. Były też drastyczniejsze przypadki - rozmawiałam z nim na jakiś temat - podejmowaliśmy jakieś ustalenia, po czym okazywało się, że ... ustalenia były zupełnie odwrotne:
- No przecież pamiętam, drogi J., co ustaliliśmy w tej kwestii.
- To źle pamiętasz. Ale jak tobie się coś pomieszało to nie jest moja wina.
No i skończyło sie na tym, że naszą decydującą rozmowę o rozstaniu i finansach ... nagrałam na komórkę. I co? Po tygodniu nagle okazałao się .... że przecież takiej rozmowy w ogóle nie było, a co dopiero jakichś ustaleń. Ale twardy dowód sprawia cuda.
I k**wa żesz mać powinnam tak nagrać całe nasze życie - tylko po co by mi to teraz było. Chyba tylko do puszczania na youtubie jako poradnik dla partnerek socjopatów.
radze nie mowic Twojemu osobistemu psychofagowi, ze piszesz ksiazke.. bo zamilknie jeszcze.... a my tu same nie wymyslimy takich pokretnych wypowiedzi jakie psychofagi wydobywaja z przepastnych czelusci swego intelektu...
Tak, wiem...czepiam sie, ale to zboczenie zawodowe 
