Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Daria,
Przeczytałaś cały wątek, czy tylko tytuł?
Pytania już dawno padły i odpowiedzi też. Każda z nas odwala tu wielką robotę nad sobą i jej nieodłączną częścią jest i biadolenie i narzekanie i MARZENIE.
Ale też wymieniamy się wiedzą, literaturą, pocieszamy się wzajemnie i wzajemnie motywujemy do zadawania kolejnych pytań i MARZYMY, że z tego wreszcie wyjdzie nam normalne życie.

Masz jakieś lepsze propozycje? Chętnie wysłuchamy ich zamiast retorycznych pytań.

Zadałyśmy sobie owo pytanie nie raz. Przeprowadziłyśmy wiwisekcję.
Co jest lepsze - życie z godziny na godzinę, bez żadnych zamierzeń i planów i roztrząsanie: dlaczego, dlaczego, dlaczego...? JUŻ wiemy dlaczego. Teraz kolejny krok naprzód.
Znasz ćwiczenie - gdzie będę, co będę robić za 5, 10, 15 lat?
Jeśli śmiemy zadawać sobie to pytanie i marzyć - to znaczy, że NIE dałyśmy się zniszczyć, to znaczy, że żyjemy i chcemy żyć.
Ja za 15 lat będę miała 65 lat, pewnie będę na żebraczej emeryturze. Możesz mi łaskawie powiedzieć, dlaczego nie mam śnić o pogodnej starości, jeśli to możliwe w otoczeniu przyjaznych i przychylnych osób???
Bo facet? Byli, nawet dwaj i nie wyobrażam sobie starości w ich towarzystwie. Jeśli będzie jakiś inny to fajnie, jeżeli nie będzie - to też dobrze - nie zamierzam marnować ostatnich darowanych mi lat na życie w "żałobie". Nie udało się w związku - trudno - widocznie tak mi było pisane

Tak. Niestety opiekunki mają w domach pomocy pracować a nie gawędzić Przydałyby się "damy do towarzystwa" A rodzina żyje w innym zalatanym świecie i walczy często o "przetrwanie". Dobrze jak znajduje czas na regularne wizyty
Myślę, że nam tu się "lęgnie" taki Rodzinny Dom Przyjaciół (zamiast  D.Dziecka czy starców)
Czyżbyśmy wymyśliły nową formę wsparcia dla starszych osób? Ewentualna pomoc opiekuńcza dyżurująca przy telefonach?

No właśnie, Marynarko, ot i cała sztuka - kochać i nie przesadzić, a raczej kochać i cały czas zadawać sobie pytanie: czy i ja jestem/czuję się należycie kochana i czy to tylko takie moje życzeniowe myślenie, czy ma to realne odzwierciedlenie w codzienności, w jego działaniach?
Ja już wiem, gdzie popełniałam błąd. Kiedy czułam, że za dużo daję a za mało dostaję, zamiast postawić sprawę JASNO - albo dostanę od ciebie, co mi jest do szczęścia potrzebne jako kobiecie albo tu nasze drogi się rozchodzą, to nie, ja czepiałam się związku, bałam się tupnąć nóżką, bo a nuż go odstraszę. A niestety, jak mawia jedna z "naszych" mądrych książek - miłość wymaga stanowczości. Gdybym umiała stawiać warunki jak równy równemu i we właściwym czasie pokazać, że BYLEJAKIE bycie byle tylko razem mnie nie interesuje, to może partner też by się czegoś wystraszył ... a tak bałam się tylko ja i degradowałam się i w jego i we własnych oczach.

Ale dlaczego starość ...Ja mimo wszystko marzę że spotkam dobrego człowieka z którym będę mogła dzielić swoje życie,który będzie mi towarzyszem.Muszę tylko uzupełnić swoje depozyty aby nie być więcej jak ćma która leci do ognia.

Spełniłam swoje marzenie i kupiłam sobie aparat fotograficzny -więc marze że kiedyś uda mi się zrobić takie zdjęcie za które ktoś zapłaci mi dobre pieniądze.Może wydam kiedyś jakiś piękny album...i kupię piękny dom.I mój syn będzie mnie odwiedzał wraz z żoną i dziećmi.Widzę w marzeniach siebie jak stoję uśmiechnięta z wyciągniętymi ramionami aby ich przywitać. W moich marzeniach jestem szczęśliwa - bo to szczęście odnalazłam w sobie.Jestem spokojna bo mam wiarę w to że jestem jak młoda brzózka - czasem pochylę się ku ziemi ale się nie złamie.

Jak powiedział pewien premier: Mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna, ale po tym jak kończy.

Rozszerzyłabym tę piękną frazę na nas - kiepsko zaczęłyśmy - apriori z niewłaściwymi facetami, kiepsko i za długo z nimi żyłyśmy, ale umiałyśmy z klasą skończyć ... ok, Ty umiałaś, bo ja cały czas jeszcze jestem w fazie pumeksowania mózgu. ALE planuję piękny finał. Póki co to tajemnica, sza, ale wizualizacja przynajmniej jest CUDOWNA i mam nadzieję wyjść z tego gówna może o kulach ale z godnością.

A dlaczego NIE?
Każdemu to co mu najpotrzebniejsze
Taranatella mądrze napisała:"Ja już wiem, gdzie popełniałam błąd. Kiedy czułam, że za dużo daję a za mało dostaję, zamiast postawić sprawę JASNO - albo dostanę od ciebie, co mi jest do szczęścia potrzebne jako kobiecie albo tu nasze drogi się rozchodzą, to nie, ja czepiałam się związku, bałam się tupnąć nóżką, bo a nuż go odstraszę."
Na ten moment życia nie potrzebuję już takich dylematów. Chcę myśleć o sobie przez swój własny pryzmat. Już mieszkam z dziećmi, już pomagam przy wnuczkach - czy tak będzie zawsze? Może wyjadą na tę marynarkową Alaskę albo "tylko" 600 km ode mnie? Nie wykreślam żadnych możliwości. Chętnie ugoszczę dzieci z rodzinami, zaproszę do zamieszkania jeśli będzie to potrzebne. Z facetem analogicznie.
Ale jeśli to się nie zdarzy i pisane mi spędzić samej "stare" lata, to dlaczego mam uznać to za tragedię i dramat? Chcę móc myśleć, że sama nie oznacza samotna (i zgorzkniała).
Ja chcę jak mama Moni (lat 74) - pięknie, aktywnie i szczęśliwie Bez względu na osoby mi bliskie i bez przymuszania ich i siebie do czegokolwiek.

    Przyjacielski Dom Staruszek, Które Kiedyś Kochały Za Bardzo I Już Im Się Więcej Nie Chciało.
       
   

Marynarko - My się z tego nie śmiejemy - my się uśmiechamy do naszych wizji, bo ciepło na sercu nam się zrobiło

To dobrze Anhedonia, ja też uśmiecham się do tej wizji. Przypomina mi się taki dom dla poturbowanych przez życie kobiet, które prowadziła mama Garpa. Takie bezpieczne i dobre miejsce, żeby po prostu być.

Przystojnego młodziana to ja, Anhedonia, mam. On jest moim synem. Daje mi ogromne poczucie szczęścia.

mnie  nie bawi takie polowanie na faceta
taka nadzieja, ze sie kiedys pojawi,
takie dopatrywanie w kazdym tego potencjalnego  zyciowego partnera
takie zwalczanie strachu przed zwiazkiem... no bo przeciez musi byc jakis zwiazek!
bo co? taki obyczaj, kultura, nakaz spoleczny, jedyne mozliwe szczescie?

To czy spotkamy fajnego czlowieka na swojej drodze to kwestia przypadku i odrobiny aktywnosci (bo siedzenie w domu przed telewizorem to klapa)...
ale.... ten fajny czlowiek nie musi byc zaraz partnerem na zycie... i nie musi byc rozpatrywany w tych kategoriach.
Fajni ludzie to kobiety i mezczyzni... z przewaga tych pierwszych...

Zycze wszystkim duzo fajnych, dobrych, uczciwych i pogodnych ludzi w Waszym zyciu. Kobiet i mezczyzn... a szczegolnie zycze Wam byscie odnalazly tego fajnego, uczciwego, dobrego i pogodnego czlowieka w sobie

Nie dajcie sobie wmowic, ze zycie kobiety polega na owijaniu sie bluszczem i musi sobie  tylko upatrzyc cel swoich dzialan.
a na trzeciej randce gdy juz przymknelysmy oko na slad po obraczce, albo nawet sama obraczke, jego nadmierne spozycie etc... zaraz widzimy nas razem we wspolnym grobie z napisem "tu leza Romeo i Julia"

... i nie jestem zgorzkniala, i mam regularny seks, i nie rozpaczam z powodu zdrady, i nie jestem lesbijka... pisze na wszelki wypadek gdyby komus cos takiego przyszlo do glowy.

A już myślałam, że ja jakaś walnięta jestem i nie pasuje do otoczenia. Prosto odszczepieniec. A tu proszę, jeszcze ktoś uważa, że można być sobą i być szczęśliwym (bez względu czy ma się przy boku mężczyznę czy nie - bo jak nie, to co - jest mnie tylko PÓŁ???)
Dzięki Zazdrości

A słyszałyście piosenkę Lady Pank pt "Pani moich słów".

Czy kobieta, ktora jest samotna i nieszczesliwa sama ze soba moze stworzyc szczesliwy zwiazek... watpie

Ja tez bylam przodowniczka pracy, silaczka... no najlepsza zona pod sloncem... wybaczcie jesli myslalyscie, ze to Wy bylyscie najlepsze... JA BYLAM NAJLEPSZA
Bylam lepsza od kolezanek, sasidek, bylych dziewczyn, bylych zon... bo bylam bardziej wybaczalska, bardziej ugodowa, bardziej dowcipna, bardziej zaradna, bardziej wyrozumiala... na kazdym froncie bylam "bardziej"
potrafilam pogodzic prace, z nauka, z dziecmi, z absolutnie calkowitym zajmowaniem sie domem, z planowaniem, z placeniem rachunkow, z kariera, z wlasna firma, z ogrodkiem, ze szkoleniami, z wakcjami z dziecmi, z zebraniami w szkole, z dostarczaniem dzieci na zjecia sportowe i inne, z przetworami na zime, z codziennym pieczeniem chleba, z pogoda ducha, z seksem na zawolanie, z wiernoscia, z usluznoscia.... yhyh..
Kobieta kochajaca za bardzo to ja
..ale pojawila sie inna kochajaca za bardzo, ktora chciala dac mojemu mezowi to czego mu zabraklo w domu
wysylala smsy, wysylala maile, dzwonila... odkryla, ze on nie "jest soba" przy mnie i stwierdzila, ze on moze "byc soba" przy niej. Co by tajemniczego nie krylo sie pod tym "byciem soba" w finale dostala kopa od mojego ex, a moj ex dostal kopa ode mnie.

Pisze o tym dlatego, ze mam wrazenie, ze my kobiety przywieramy do faceta i chcemy sie sprzedac za wszelka cene. Udowadniamy nasza spontaniczna, codzienna lepszosc pod kazdym wzgledem.

Wiec tak oficjalnie i urzedowo przepraszam wszystkie kobiety, ze kiedys chcialam pokazac jaka jestem 'lepsiejsza"
Przykro mi, ze pare wpedzilam w kompleksy, i ze dla kilku bylam postawiona jako wzor zony.
Postawilam poprzeczke wysoko i niesprawiedliwie... Nie bylam normalna kobieta tylko nienormalna, zwariowana, owijajaca sie bluszczem wokol faceta.
Nie tupnelam noga bo balam sie, ze go strace.
To my jestesmy kowalami wlasnego losu i to my odpowiadamy za wlasne decyzje.
Tak sobie poscielilam- tak sie wyspalam.

Moze byly obiektywne przyczyny takiego mojego podejscia do zycia, charakteru, osobowosci... ale co z tego?

Martwi mnie, ze jest tak duzo kobiet kompulsywnie szukajacych faceta... by sie wokol niego wic.
Daja z siebie wszystko, olewaja znaki ostrzegawcze, zagluszaja intuicje, rezygnuja z pracy, jada za nim na konec swiata, bez zawodu, lapia go na ciaze... a potem placz... i ponowny wewnetrzny przymus szukania kolejnego faceta i nadzieja, ze nie umra same ze soba, ze niechby zonaty, ale zeby byl...
Ilez z nas po rozstaniu zostalo z niczym?
Nikt za to nie odpowiada, tylko my same.
Taki byl nasz wybor. To my zdecydowalysmy sie na rezygnacje z tej czesci zycia, ktora zapewnia nam samodzielnosc i samowystarczalnosc.
Mnie uratowalo to, ze chcialam byc najlepsza zona w calym ukladzie slonecznym... i moze jestem jak UFO, ale mam co wlozyc do garnka.
Marnie wyglada to tam gdzie zalozylysmy, ze za nasze uslugi i usluznosc on bedzie wywiazywal sie do konca zycia z roli bankomatu.

.. i jak to w Gazi przypadku... bankomat moze zyc bez obiadkow, ale ona nie moze zyc bez bankomatu.
Pomyslcie o tym mlode dziewczyny teraz zanim zaczniecie dla dobra rodziny rezygnowac z wlasnego finansowego bezpieczenstwa.

a jak bede stara starowinka to nie widze nic zdroznego w przytuleniu sie chocby do Niekochanej i opowiedzeniu jej setny raz tego samego dowcipu z uczuciem, ze opowiadam go pierwszy raz ( ona i tak bedzie myslala, ze slyszy pierwszy raz)
Uwazam natomiast za chore czekanie na smierc z uczuciem, ze przegralam zycie bo nie mam faceta...

jakos mi to bardzo pasuje do mojego posta:
http://www.youtube.com/watch?v=BnkY5ZqbbGg&feature=related

A jednak troszkę inaczej. Chyba gorzej - niestety Robiłam te wszystkie rzeczy, ale wewnętrznie miałam przekonanie, że powinnam jeszcze więcej, że cóż to dla mnie.... Wcale nie uważałam się za najlepszą żonę na świecie. Wg mojej chorej głowy to była "norma". Czasami byłam z siebie dumna - ale wiecie, tak wewnętrznie, bo przecież MOJA duma to byłby cios dla JEGO EGO Głupia byłam, i tyle.
Łyknęłam jak rekin gadki, że nie ma związków idealnych, więc lepszy taki - bo mogłoby być gorzej. Gów*o prawda!   

Najbardziej boli to, że dopiero teraz zrozumiałam, jak bardzo dałam się wykorzystać. JA na to pozwoliłam.
Wypruwałam sobie żyły łącząc dom, dziecko, naukę i pracę. Zarywałam noce, wolne dni - bo to przecież "NASZA FIRMA BĘDZIE".
Mieszkanie, teraz dom w którym jeszcze mieszkam - też zawsze były "NASZE" - tylko jakoś formalnie nigdy.
Nie protestowałam, bo przecież UFAŁAM. Bo rodzina, bo uczciwość, bo zasady. Nie zastanawiałam się jak jestem oceniana jako człowiek, skoro nie jestem "godna" być pełnoprawnym członkiem rodziny.
Kiepsko dobrałam sobie "wspólników" Zostałam wykiwana. Ale lepiej późno niż wcale przejrzeć na oczka.
Ja nie oczekuję, że ktoś będzie mnie utrzymywał, ale niech uczciwie rozliczy się z tego, co wypracowaliśmy wspólnie. I jeśli trzeba będzie o to walczyć - zawalczę. O swoją godność i uczciwość. Niczego więcej nie chcę. Ale nie dam się lekceważyć i poniżać.

Zazdrości kochana - bardzo chętnie Cię przytulę I nawet nie muszę czekać do późnej starości.

Wczoraj był wieczór płakania w poduszkę, zapuchniętych oczu i użalania się nad sobą. Dawno nie płakałam
Dziś wyjeżdżam na parę dni i będzie okazja do spokojnych przemyśleń.
Ściskam Was wszystkie mocno.
P.S. Bez serca - trzymam kciuki.

Wydaje mi się, że zrozumiałam Czepiłam się pewnego niuansu, w zasadzie pierdoły, na pewno dlatego, że sama jestem jeszcze na etapie, zastanawiania się nad postrzeganiem nowych osób pojawiających się w życiu.
A to z kolei na bazie własnych doświadczeń, które na pewno różnią się od doświadczeń innych.
To jest bardzo osobiste podejście, ale zwyczajnie założyłam, że bez względu na potencjalne zalety nie skojarzę nikogo ze stwierdzeniem  "ktoś właściwy" ani "ten właściwy".
Pozdrawiam

Niekochana, skąd dni płakania w poduszkię ?

Niekochana, będę za Tobą tęsknić. Wracaj szybko, ale najpierw oderwij się należycie od TEGO WSZYSTKIEGO.

Niekochana, wracaj szybko.
To dobrze, że umiesz się wypłakać. Odczuwam czasami dotkliwy brak tej umiejętności, niedosyt oczyszczającego deszczu łez.

WoooW mniód mi na serce wylałaś, dobra istoto...
Niegodnam, oj niegodna, ale jakże miło takie rzeczy usłyszeć - z wzajemnością - masz mój podziw i sympatię od "pierwszego wejrzenia"

Oczywiści, że NIE. To już ustaliłyśmy chyba wcześniej - w naszym życiu JUŻ nigdy więcej nic na siłę i nic "młotkiem"
Co do ksywy -  Zazdrości czy wiesz jak pięknie brzmi zazdrość w "cudzych" językach? Mnie się najbardziej podoba po chorwacku, portugalsku, hiszpańsku, włosku i po czesku Może byś coś wybrała?
Marynarko - wybacz mi, ale twój nick kojarzy mi się Z panią Ryszardową "Żakiieet"- Hiacyntą z "co ludzie powiedzą?" - nie gniewasz się???
Miłego dnia drogie panie

Witajcie Kobietki. Nieśmiało, ale z wielką potrzebą dołączam do świata, jaki tu stworzyłyście. Niestety też należę do kobiet kochających za bardzo. Tylko dziś już wiem, co jest tego przyczyną. Niestety też jestem DDA. Niestety przez 15 lat wychowywałam się bez mamy, a sama bardzo szybką musiałam być mamą dla swoich barci. Wymarzyłam sobie kiedyś, że stworzę normalny, szczęśliwy dom. Nic z tego nie wyszło... Męża wybrałam bardziej dlatego, że dawał mi poczucie bezpieczeństwa i stabilność niż miłość, a kiedy na drodze pojawił się inny mężczyzna, który był ziszczeniem moich marzeń z dzieciństwa, pognałam do niego jak głupia. I przegrałam.. Bo wyidealizowałam coś, co z góry skazane było na porażkę. Ale przegrałam bitwę, wojnę zamierzam wygrać. Jesteśmy kowalami własnego losu, tylko trzeba chcieć pracować nad sobą, umieć uczyć się na własnych błędach, akceptować własne słabości, dawać sobie prawo do złości i porażek.

Dziewczyny,
Trochę to we mnie trwało, ale napisałam sama dla siebie coś, co jest dla mnie ważne. Jest to też coś, co wynika wprost z kontaktem z Wami, z moich ale i Waszych przemyśleń, przeżyć, historii, "naszych" lektur (zwłaszcza pani Herzyk).
Napisałam Deklarację Niepodległości. Ciągle wydaje mi się niepełna, ciągle nie do końca odzwierciedla wszystko, co moja dusza w tym temacie ma do powiedzenia.
Jako, że jest to nasz wspólny problem i wspólne z niego wychodzenie - to może będziecie miały do doania jeszcze jakieś elementy, które ja nie do końca sobie uświadamiam i potrafię zwerbalizować, a są istotną częścią naszej terapii.
Całuję Was i zapraszam do lektury.

DEKLARACJA NIEPODLEGŁOŚCI

Nazywam się Tarantella i jestem kobietą kochającą za bardzo ? wszystkich oprócz siebie.
Całe moje dorosłe życie to walka z tym, co mnie spotkało w dzieciństwie:
? emocjonalne odrzucenie przez ojca, który skupił się na wychowaniu mojego brata i generalnie kobiety uznawał za konieczny ewolucyjny derywat,
? życie z ojczymem alkoholikiem, który nigdy nie angażował się w wychowanie mnie a jedynie żył obok ze swoim alkoholowym problemem, który wyszarpał w mojej psychice ogromną dziurę w postaci lęków i braku poczucia bezpieczeństwa,
? znerwicowanie mojej matki, która próbowała mu pomóc ale uwikłała się we współuzależnienie, które do spółki z zaangażowanym życiem zawodowym skutecznie odciągnęły ją ode mnie i moich problemów.
Od dziecka wychowywałam się sama. Nie opiekował się mną nikt, nikt nie interesował się moimi ?strachami?, emocjonalnymi rozterkami, nikt nie odpowiadał na moje pytania, nikt nie dawał mi żadnych wskazówek. Starałam się być silna ? pomagać im wszystkim tylko nie sobie. Przez 44 lata tłamsiłam w sobie małą przerażoną dziewczynkę. Zamknęłam ja w szafie i kazałam tam siedzieć cicho, zamiast otworzyć drzwi i z nią porozmawiać o ty, co by ją uspokoiło. Jestem życiowym ? przysposobleńcem ? nauczyłam się wyczytywać w ludziach wszystkie emocje, potrzeby, oczekiwania i żyć tak, żeby wszyscy mnie lubili, szukali ze mną kontaktu, uważali mnie za wesołą, silną, mądrą, niezależną.
Od początku jednak wiedziałam, że jestem istotą jednonożną ? pamiętam, jak rozpaczałam, kiedy w wieku 6 lat ?zdradziła? mnie moja pierwsza przyjaciółka z bloku dla innej koleżanki, która miała firmowe ciuchy. Potem było już tylko gorzej. Nigdy nie atakowałam pierwsza chłopaków, potem mężczyzn. Czekałam, aż sami się zbliżą, wykażą inicjatywę ? oznaczało to, że są potencjalnie odważni, silni, że zaopiekują się ?dziewczynką z szafy?. Ale oni widzieli tylko przebojową maskę. I tak naprawdę ta maska przyciągała mężczyzn równie słabych i jednonożnych jak ja sama. To był gotowy przepis na związki toksyczne ? wzajemnie na sobie wampirujące a nie motywujące do wzajemnego, wspólnego rozwijania się. Każdy kolejny partner wyczuwał we mnie umiejętność całkowitego oddania się jego i tylko jego sprawom. Robiłam to chętnie ? w zamian za użyczenie tej drugiej nogi. W każdym związku jednak w pewnym momencie czułam się wykorzystywana i dochodziło do kulminacji wzajemnych frustracji ale i lęku przed rozstaniem ? każde bało się dalej pokuśtykać na tej swojej jednej nodze.

W 12 marca 2010 roku postanowiłam wyhodować własną drugą nogę, żeby się pozbyć lęku. Dogrzebałam się do teorii, odpowiednich grup wsparcia, literatury, trafiłam na forum wspaniałych i równie zbolałych i okaleczonych kobiet co ja.

Moje hodowanie drugiej nogi polegało na powiedzeniu sobie:
- kim naprawdę jestem ? sama z siebie, bez podpórek z zewnątrz,
- jaki mam typ osobowości ukształtowanej przez okoliczności, a jaki jest mój własny,
- kim chcę być i co mi w tym przeszkadza, a co może pomóc.

W maju 2011 napisałam deklarację niepodległości:

1. Jestem dla siebie najważniejszą osobą do kochania. Jeśli opieram swoje życie na miłości kogoś innego i on może mi to w każdej chwili zabrać, to znaczy, że jestem niewolnicą A NIĄ NIE JESTEM.
2. Im bardziej niezależna i zdrowa będę ja, tym zdrowsze będą moje związki z ludźmi.
3. Nigdy więcej nie pozwolę sobie samej na poświęcanie większej ilości czasu i zaangażowania na kogokolwiek innego niż na mnie samą.
4. Moje odczucia są ważne i jeśli komuś nie odpowiadają, to nie musi ani się na to godzić ani z tym żyć. To też jego wybór.
5. Jestem ofiarna ale już wiem, że są granice ofiarności i dawania, które, jeśli ktoś je we mnie przesuwa, powodują, że staje się tym kimś a nie sobą.
6. Będę uczyć się nowych ? pozytywnych znaczeń słowa egoizm. Zdrowy egoizm nie rani innych, nie odbiera im godności, nie rujnuje związków.
7. Nie będę dopuszczała się zdrady wobec samej siebie, pozwalając na stosowaną wobec mnie agresję, zaborczość, impulsywność i nieuczciwość, które mają na celu podporządkowanie mnie komuś innemu.
8. Nie będę marnować swojego czasu na ludzi, którzy tego czasu nie maja dla mnie.
9. Nie będę angażować się uczuciowo w tych, którzy sami nie mają mi nic do zaoferowania.
10. Nikomu nie pozwolę realizować swoich swobód i wolności kosztem moich uczuć i mojego życia.
11. Nie będą rozwiązywać niczyich problemów, bo każdy potrafi to zrobić najlepiej za siebie (nie dotyczy chorych, dzieci i zwierząt).
12. Nie będę pomagać nikomu, kto o to wyraźnie nie poprosi (nie dotyczy chorych, dzieci i zwierząt).
13. Nie muszę się z niczym i nikim ścigać ? nie muszę być lepsza, wystarczy, że będę sobą.
14. Nie będę niczemu oddawać się bez reszty.
15. Chcę mieć odwagę, żeby móc zmieniać rzeczy, które zmienić mogę, tolerancję, aby
zaakceptować to na co nie mam wpływu, oraz mądrość, abym mogła odróżnić jedno od
drugiego.
16. Nie będę nikogo zmieniać i nie pozwolę zmieniać siebie.
17. Nie ważna jest moja historia. Ważny jest moment uzyskania samoświadomości.
18. Zmienić mogę tylko siebie. Cud mojej miłości do innych nie zmieni ich. Cud mojej miłości do mnie zmieni wszystko.

Żeby stać się sobą muszę skoncentrować się na poszukiwaniu rzeczy, czynności, działań, które sprawiają mi przyjemność:
1.    Będę się uczyć fotografować, bo fotografia odwzorowuje moje wyczucie piękna i łapie ulotność pewnych chwil.
2.    Będę pisać, nawet sama dla siebie, bo pisanie pozwala mi na krystalizowanie moich i tylko moich myśli; nie lubię gadania, bo wtedy dostosowuję się do rozmówcy a tego właśnie chcę się oduczyć.
3.    Będę w miarę regularnie uprawiać sport, bo lubię wpływ endorfin na stan mojego umysłu.
4.    Będę się kontaktować z twórczymi i pozytywnie myślącymi, rozwijającymi się ludźmi.
5.    Będę dużo czytać, bo lubię poznawać inne światy.
6.    Będę rozmawiać z moim dzieckiem inaczej niż rozmawiano (a raczej milczano) ze mną.

Tarantello - podziwiam i chylę czoła
Wydrukuję i powieszę sobie obok modlitwy zawartej u Ciebie w pkt. 15 - jako wzorzec
duża rzecz - warto rozwijać się i zmieniać, bez względu na wiek i dotychczasowe złe doświadczenia - podpisuję się pod tym obiema rękoma życzę wytrwałości i dużo satysfakcji

Tarantello - dziękuję. Jesteś Wielka! Jeśli pozwolisz, przyjmę w całości Twoją deklarację dla siebie.

Nazywam się Karen i jestem kobietą kochającą za bardzo.

Dodaję swój punkt:

19. Wybaczam sobie błędy oraz głupie i złe rzeczy, które popełniłam w przeszłości i uwalniam się od związanych z nimi złych emocji. Mam prawo popełniać błędy i nie czuć się przez to głupia lub gorsza.

Tarantello,

Jesteś wspaniała. To co napisałaś jest, aż nie wiem co powiedzieć, po prostu zabrakło mi słów. Drukuję jesli pozwolisz i staram się wcielić w życie.

Dziewczyny, dziękuję za wszystkie dobre słowa i zgłoszenia. Melduję, że wszystko dodane.
Byłam na siłowni, a tam przychodzą mi najmądrzejsze myśli więc urodziła się jeszcze jedna:

22. Obiad codziennie NIE MUSI być.

Czekam na dalsze propozycje i jeśli w rzeczy samej jest to tak zgodne z naszymi wspólnymi odczuciami, to od tego mogę zaczynać pisać moją książkę ... no dobra - broszurkę dla takich jak my, o takich jak my. Każdą z Was, której wypowiedż będę chciała zacytować w tym wydawnictwie poproszę o użyczenie praw autorskich ... jeśli kiedykolwiek ujrzy światło dzienne, bo jak wiadomo pisuję do szuflady, żeby nie powiedzieć do Szuflandii.

Chciałam dodać, że mój psychofag ostatnio zgłosił się do naszego jeszcze wspólnego lokalu i pobrał trochę książek. M.in. "Toksyczną miłość" p. Herzyk. Po jej przeczytaniu stwierdził, że książka tendencyjnie przedstawia mężczyzn jako oprawców a kobiety jako ofiary. Wyraził, rozumiecie, swój (kurna) sprzeciw. Po wszystkim, co zrobił nie utożsamia się z oprawcami ... a mże z ofiarami?

Więc w ślad za Tobą Zazdrości, przepraszam moich partnerów za swoją niedojrzałość i nieumiejętność odróżniania jednych od drugich.

Tarantello, jestem pełna podziwu, że Ci się udało

Ja niestety jeszcze się z Tym męczę. Postanowiłam już jaka NIE BĘDĘ i czym się zajmę, żeby nie zajmować się facetem. Jeszcze ze sobą jesteśmy, ale czuję, że się sypie. Być może stracił do mnie szacunek, bo miał mnie zawsze i wszędzie gdzie i kiedy chciał. Potem jakby przestał inicjować spotkania, poczułam się jakbym mu się narzucała, a przecież to mój facet od lat- nie powinnam tak odczuć chyba. Stwierdziłam, że coś nie tak i że muszę się za siebie wziąć, ale cholernie mi ciężko. Czeka mnie z nim trudna rozmowa, czas postawić warunki Boję się okrutnie, że to się skończy, a ja się tak bardzo przywiązałam Jak myślicie- to możliwe, żeby facet teraz zaczął znowu mieć do mnie szacunek? Czy jak stracił, to już nie da rady?
Jeśli chodzi o przyczyny, to ciężko mi je niestety określić. W mojej rodzinie są bardzo dobre relacje, nikt mnie nie skrzywdził... Chyba po prostu taka jestem że przywiązuję się za bardzo i za główny sens mojego życia przyjmuję miłość i stworzenie rodziny. Mam na prawdę fajnego faceta, tak przynajmniej uważałam, zanim zaczął się ode mnie dystansować... Dlatego nie chcę go stracić, chciałabym odbudować między nami dawne relacje... Tylko jak?

i znow post pod postem... juz sie sama zbilam wiec prosze mnie nie bic
za szybko to robie i niestarannie
zla kobieta jestem

dodalabym do listu "spis lektur uswiadamiajacych"
i namiary na netkobiety
oraz na kobieceserca.pl

A ja dochodziłam do trójki....  Byłam ofiarną przyjaciółką, pełną poświęcenia i troski o drugą osobę, zapominałam o sobie mysląc o szczęściu partnera.
Tylko za każdym razem okazywało się, że samotnie w tej trójce się znajduję, a mój aktualny men woli np. pić wódkę albo przerabiać fazę eros z inną kobietą.
Wiem, Tarantella, że miałaś na myśli związki w fazie agape ale tak sobie pomyslałam, że jako kochające za bardzo mamy agape we krwi i to co tu robimy to m.in. okiełznanie przerostu naszej agape zwłaszcza w stosunku do tych, ktorzy dochodzą tylko do 1 a co najwyżej 2

Kochane - wróciłam już do Was
Było super! Konferencja naukowa, wieczorami spotkania towarzyskie Naładowałam baterie, zostało docenione połączenie mojej jakże urzekającej powłoki zewnętrznej, inteligencji i zabójczego poczucia humoru .
Jutro napiszę więcej i obiecuję odpisać na wszystkie maile, ale teraz spadam do spania