Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Niekochana, Jestes super babeczka. Tyle w Tobie siły i pozytywnej energii.

wiedz ze bardzo mi pomoglo to co napisalas!!!!!!!!!!!ciezko mi ciagle przyjac do wiadomosci ze to naprawde koniec ale musze Wam powiedziec ze z dnia na dzien coraz bardziej go nie nawidze
zabieram sie za pomowanie materaca jest slodziutki:)))chyba go polubie )
to bedzie pierwsza noc bez niego...mysle ze uda mi sie zasnac i ze nie bedzie probowal zejsc do mnie na dol bo chyba zarobi w leb!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
staram sie codziennie w pracy powtarzac jest ochydny sypia z inna i chce mnie dotykac fujjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj
                                                                         dobranoc moje wirtualne przyjaciolki slodkich snow
trzymajcie kciuki prosze!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

trzymajcie kciuki zebym nie wymiekla dzis w nocy

Iluś, tak trzymaj. I za nic nie wpuszczaj gada na materac.

Zazdrość - zrobiłam eksperyment... Wynik: szokujący

Ciekawy artykuł Eugenii Herzyk: http://www.miastokobiet.pl/?id=133
Ps.
Posiadam elektroniczną wersję książki "Toksyczne namiętności".

Maxi, ok. - wyślę jutro rano. A mówisz, że jest dobra ? To muszę koniecznie znaleźć czas na czytanie !

Niekochana-czytajac twoje wspomnienia z dzieciństwa (te 5 minut spóżnienia i strach ,bo przecież przyjdzie czas,że nadejdzie dzień kiedy noc będzie koszmarem i rana wyczekiwać będę pod poduszką modląc się)
Myśłę,że jestem już tu tylko kawałkiem siebie-no może mężowi czasem nie mówię czegoś bo się boję...bo po co, lepiej mieć spokój.Choć jestem zmęczona to biegnę po zakupy i zalewam kolejną herbatkę ale to już inna bajka.
Więc po co tu zagądam jeszcze?
dziewczyny kochamy za bardzo ,bo inaczej kochać nie można tylko inni to wykorzystują zamiast oddać nam tyle samo.
Po rozwodzie obrączkę sprzedałam i kupiłam sobie tort-zjadłam go ,był pyszny!
po nieudanym związku przywiozłam psa -kochany psiak !
Mam męża -nie krzyczy,wraca do domu,mówi kocham,przytula mnie i leczy rany-jest leniwy jak diabli ale dla mnie to już nieistotne.
nie dajcie się dziewczyny !

Mama.Niki Ja też poprosiłabym książkę "Toksyczne namiętności" jeśli można
edytaa880@interia.eu

mam dopiero 19 lat, a nie potrafie sobie poradzic z tym ze on odszedl, miedzy nami jest 22 lata roznicy, walcze juz z tym 2 lata, ale  bez wiekszego skutku, od jakiegos tygodnia czuje sie jeszcze gorzej, wpadam w jakis obled, nie kontroluje swoich emocji, dlaczego wciaz on jest dla mnie taki wazny? dlaczego nie moge o nim zapomniec? dlaczego? kazda blizna na moim ciele bedzie mi o nim przypominala...

po jego odejsciu, nie radzilam sobie i zaczelam sie ciac i zostalo mi to do dzisiaj, mam wiele blizn ktore do konca zycia musze ukrywac

najgorsze jest to, e nie potrafie tego kontrolowc, a bol fizyczny zaglusza tesknote, nie na dlugo ale to zawsze chocia chwila

Owieczka jesteś jeszcze bardzo młoda, może to pierwsze twoje poważne zauroczenie? Za bardzo to rozpamiętujesz i dlatego twoje cierpienie trwa, sama rozdrapujesz rany które nie moga sie zabliźnić, przywołujesz wspomnienia zamiast zamknąć ten rozdział raz na zawsze, wytłumacz sobie że jego juz nie ma, wyjechał, umarł, nie ma go, pozwól aby Twój umysł przyjął taki scenariusz, koniec związku miłosnego jest jak żałoba - smierć nadziei, śmierć oczekiwań, smierć marzeń, a w niektórych przypadkach smierć miłości. Poczucie straty może być olbrzymie, nawet jeśli związek trwał krótko. Jednak - tak jak w przypadku smierci człowieka - zgon związku mozna przezyć dzieki skutecznemu procesowi gojenia ran, jakim jest żałoba. Musisz zaakceptować ostateczny charakter straty i odpuścic. W jednej z książek czytałam że nalezy wyprawić ceremonię żałobną, weź kartkę i długopis i napisz, co ten zwiazek dla Ciebie znaczył i jak śmierć związku wpłynie na Ciebie, odczytaj głośno swoją mowę, wyobrazając sobie ze ten zwiazek jest własnie opuszczany do grobu. Taka wizualizacja da Ci okazje do uzewnetrznienia smutku, złości i frustracji ktore składają się na żal. Grzebiąc symbolicznie swoje mysli i uczucia, w których za długo ugrzezłaś, wzmocnisz postanowienie, by przejść nad nimi do porzadku i ładu ze sobą. Spróbuj tak zrobić.

i ja  też poprosiłabym książkę "Toksyczne namiętności" jeśli można bmonia7@wp.pl

Ilus86 cieszę się ale pamietaj baw się tam dobrze i patrz tylko na siebie, bo to TY jesteś najważniejsza, nie analizuj czy go to ruszy czy nie, zapewne nawet jakbys poleciała na Marsa tez by go w obecnej sytuacji nie ruszyło, mysl tylko o sobie, pstryk i jego nie ma w Twojej głowie, buziak

Tym bardziej postaraj się to zrobić, domyslam się że byla to obsesyjna miłość i musisz jeszcze mocniej to z siebie wyrzucić, za długo to już trwa i najwyzszy czas abyś powiedziała DOŚĆ DAM RADĘ, rób jutro wizualizację

Mama.Niki bardzo bardzo dziękuję, mam i jestem szczęsliwa, duzo opisów w tej książce jest z mojego zycia, tak postepowałam ale już nie będę, książkę powinny przeczytać wszystkie kobiety na tym forum które piszą że życ bez niego nie mogą., że ON to był sens ich zycia.

A posiada któraś z Was książkę "Toksyczne słowa" Patricii Evans?

No właśnie - gratuluję NOKAUTU 

jak narkoman.. tez nie chce

tak to prawda, jestem uzalezniona od niego...

ilus86 - zaszalej na maxa! i masz NAM opowiedzieć o swoim grubym balecie i wielkich imprezach!:) dziewczyny, czas włożyć szpilki, małą czarną i ruszyć na podbój <oczywiście do tych samotnych mówię>

Ja sie zaliczam do kochajacych za bardzo. Jestem klinicznym przypadkiem. Zrobiłam testy. Wszystkie pytania (prawie) były na "tak". To niesamowite, ale prawie kazde pytanie dotyczyło mnie. Ostatnio ogladałam tez na youtube film o love addiction. Jak to mozliwe, ze tak sie wkrecamy, ze nie umiemy zyc bez jakiejs osoby??? Co to znaczy ze ja nie moge bez kogos zyc??? Nie moge oddychac? Moge! Znaczy ze moge zyc.
Duzo mi daje tez czytanie tego forum. Mało pisze bo brak czasu ale czytam was. Nie ma lepszej terapii. I zrobiłam juz postępy! To niesamowite, ze kiedy zmieniam sie ja, zmienia sie otoczenie. Nagle ludzie inaczej mnie traktują. Nie ma co robic z siebie ofiary. Trzeba zaczac od siebie. Teraz dopiero widze ze to, ze nie byłam szanowana przez mojego eksa to tez moja zasługa, moja robota. Pracowałam na to wiele lat w pocie czoła.

Co to znaczy ze chciałabys zrobić rewolucję ?

Ha ha, Zazdrość to chyba nierealne. Niektóre kobiety po prostu nie zdaja sobie sprawy z tego ze maja problem. Myśla ze to miłosć! I nie mozna im tego przetłumaczyć. Ja przez 10 lat nie mogłam zrozumieć...

Tu pozwolę się nie zgodzić- popatrz, co na pisałaś sama: ze jak Ty się zmieniłaś, to zmienił się świat wokół Ciebie.
Ja już wiem, że to zatacza szersze kręgi: inne kobiety wyciągają wnioski. Przychodzi refleksja: przecież moje życie jest podobne do jej życia. I tu są dwie drogi: albo uznają, że delikwentce poprzewracało się w głowie 9to przeważnie jednak mężczyźni) albo zaświeca się lampka - może ja też nie muszę się godzić na to, co mnie spotyka? Jeśli ona sobie poradziła, to ja też sobie poradzę.
Ja wybrałam tą drugą drogę.
Przepraszam, znów się zapomniałam "wyedytować", a obiecałam, że już nie będę.

W mojej (troszkę nietypowej jednak) sytuacji zadziałał po prostu instynkt samozachowawczy. Piszę, że "nietypowa", bo w moim przypadku zmiana zachowania M. była drastyczna i nastąpiła w krótkim czasie. Obawiam się, że gdyby ten proces miał przebieg mniej gwałtowny i był rozciągnięty w czasie, to tak szybko bym się nie zorientowała.
Jestem DDA (typ: pancernik) i zawsze powtarzałam sobie: NIGDY nikt nie będzie mnie już tak traktował. I nie pozwalam też, aby ktokolwiek w mojej obecności traktował tak innych. Reaguję. Łapię za rękę matkę, która szarpie na ulicy swoje dziecko i mówię jej, że nie wolno. Że niech poszuka sobie partnera do walki w swojej grupie wagowej. Pukałam do sąsiadów, gdy słyszałam krzyki za ścianą, żeby zapytać, czy wszystko jest w porządku. Dzwonię na policję, kiedy słyszę że u sąsiada w domu obok ktoś wybija w nocy szybę. Robię to, bo mnie nikt nie pomógł. I kiedy to piszę, to łzy kapią mi na klawiaturę. Bo tego się nie da zapomnieć.
I dobrze, bo te właśnie wspomnienia uratowały teraz resztę mojego życia. Zobaczyłam, że M. chce zrobić ze mną to, co mój ojciec robił z moją mamą i nami całe życie.
I powiedziałam: NIE. NIGDY.

Monia, nie trzeba mieć "złych korzeni" żeby kochać za bardzo. Po prostu jesteś wrażliwą osobą, która niestety napotkała na drodze drania, który zamiast się cieszyć i odwzajemniać Twoje uczucie - wykorzystał to. A Ty nie potrafiłaś się przeciwstawić.
Ale to już mniej ważne - dobrze, że już WIESZ i DZIAŁASZ.
Z tego wszystkiego nie napisałam po czym zorientowałam się, że moje emocje są wypaczone.
Otóż moje drogie mnie zaserwowano następujący zestaw czynów i oskarżeń:
1) że zdradzam go wprost notorycznie (nieprawda). Dodam, że co dzień  przybywało nowych kandydatów. Niektórych z nich nawet nigdy nie miałam okazji spotkać osobiście
2) jak się do tego przyznam, to On mi wszystko wybaczy (wspaniałomyślny, nie)
3) odkryłam, że na komórce mam założony monitoring
4) zostały przez niego schowane moje i córki paszporty i moje wszystkie zawodowe dokumenty
5) usłyszałam pytanie rzucone mimochodem, kiedy mijaliśmy się w korytarzu:"Czy P. to moje dziecko". Tu już nie wytrzymałam i odwarknęłam"NIESTETY"
6) mam zlikwidować swoje konto, założymy wspólne. I on przejrzy zawartość mojego "starego" konta :0
7) on ma ochotę na seks codziennie, czasem nawet dwa razy dziennie - mam się dostosować
8) za dużo wydaję - on obetnie mi wydatki (dodam, że oboje pracujemy)
9) wisienką na torcie było pytanie, które padło (głośno) gdy odchodziłam od stolika w knajpce przy którym ostatecznie powiedziałam, że nasze małżeństwo nie ma już racji bytu: "Możesz mi powiedzieć, jak się czuje kobieta, która miał każdy kto chciał i jak chciał?" Słodkie, prawda? Dodam, że nie odezwałam się ani słowem, wstałam, podeszłam do kelnera i powiedziałam: Płacę za siebie i tego Pana. A kelner na to: Proszę Pani - na koszt firmy. Podziękowałam i wyszłam.

Więc decyzja była prosta. I nieodwołalna.
Dlatego, choć ostatnio oberwało mi się na forum od panów, nie tak łatwo mnie zranić. To takie męskie napisać NIEKOCHANA koniecznie dużymi literami, "kostka lodu", "pierwsza lepsza pretendentka do roli księżniczki" - tylko kogo to obchodzi?
Mnie na pewno nie.

Ja też mam ten problem kocham męża choć pije muszę się zwalniać z pracy bo na przykład jest nawalony i a zostaje z dziećmi mam ochotę odejść i być sama choć z drugiej strony bardzo go kocham dodam że nie mam problemu z tym żeby mnie bił itd ale zagraża dziecią i uważa że nie ma problemu

Witam

za " bardzo kochać" to dobre stwierdzenie.Ja jestem tego przykładem, sama nie wiem czemu tak postępuję...nie będę się powtarzać, mój wątek jest na:    http://www.netkobiety.pl/t17540.html

Monia, nie ma we mnie żadnej specjalnej mądrości. Wręcz przeciwnie, wciąż się uczę. Po prostu mam taki, a nie inny charakter. Kiedy wydarzały się te wszystkie okropności, o których pisałam nie płakałam, tylko mówiłam sobie: zapamiętaj to uczucie, na zawsze. I tak zrobiłam. Gdy przychodzi chwila zwątpienia przypominam sobie te uczucia. I nie dlatego że jestem masochistką, która lubi się umartwiać. Przypominam sobie, jakich rzeczy nigdy nie powiedziałby człowiek, który KOCHA. I już wracam do świata normalnych. Jakaś dziennikarka napisała kiedyś: Przeglądaj się w innych kobietach jak w lustrze. I ja staram się tak robić.

Muszę Wam coś kochane opisać, ale tak by podzielić się drobnym sukcesem

Nie rozpisywałam się nigdy za bardzo o moim związku, w skrócie: nie byłam nigdy mężatką, jestem 28 letnią pracującą kobietą jak my wszystkie na pozór normalną dla mijających mnie ludzi
Jestem w 2,5 letnim związku, który pieszczotliwie nazywam "konkubinatem", co zresztą ma miejsce w istocie akceptuję ten fakt, pisałam wcześniej, że mój M jest dość trudny, nie mniej jest nam ze sobą bardzo dobrze.
On wie o moim problemie, bardzo wspiera jak chodzę na mityngi SLAA, słucha mnie.
Niestety zdarza nam się, że kłócimy się bardzo, najczęściej o pierdoły, o coś o czym zapomina się po jednym dniu

Wczoraj też był taki dzień, bez wdawania się w szczegóły, ale jak zwykle M powiedział, że skoro tak to odmawia w dniu wczorajszym spotkania, a ja na to, że powinien przyjść i skonfrontować się z moim zdenerwowaniem (a wynikało to z jego działania)...od słowa do słowa, powiedziałam, że skoro tak, niech się pakuje i już

Trochę przesadziliśmy oboje, M się rozłączył, a potem oczywiście moje JA zaczęło dokazywać, czyli kompulsywny odruch: dzwonienie, mimo, że on się rozłączał etc etc.
Poczułam się podle, że znowu tak sama pozwoliłam się wmanewrować w coś czego nie chciałam już czuć...
Całe szczęście M stanął tym samym na wysokości zadania i nie ciągnął tego dalej w złą stronę.

Oboje w porę odpuściliśmy i pozwoliliśmy sobie na to by ochłonąć i nie ranić się dalej...

Taki mały krok, a ja jestem z tego potwornie dumna. Z tego co wiem on też.
Wieczorem rozmawialiśmy na ten temat i przeprosiłam jego, siebie za to zachowanie, poprosiłam by na przyszłość pomógł mi w takiej sytuacji głupim stwierdzeniem "uspokój się, potem pogadamy".
Wtedy ja na pewno zejdę na ziemię i nie uruchomię się na zasadzie, że świat się wali bo on jest na mnie zły.
Oczywiście mówię o kłótniach gdy powodem są błahostki.

Chciałam się tym podzielić bo poczułam niesamowitą ulgę.

U mnie 2 razy powtórzył sie ten sam scenariusz i to mnioe skłonilo do myslenia. najpierw w moim długoletnim zwiazku, potem w krótkiej relacji. W obu przypadkach ci faceci rzucili mnie na kolana od pierwszej chwili i potem to juz leciałam głowa w dół. Zero kontroli. Skrajne emocje. Problemy. Ciagle uczucie ze to ja cos robie zle. Potem weszłam na to forum, poczytałam i znalazłam w tym wszystkim siebie.

Będę to sobie często powtarzać:
"Zachowanie pełne miłości nie niszczy cię, nie wytrąca z równowagi, nie tworzy uczucia nienawiści do samego siebie. Miłość nie rani, jest dobra. Zachowanie pełne miłości zapewnia ci dobrą kondycję emocjonalną. Gdy ktoś okazuje ci miłość, czujesz się akceptowany, otoczony troską, wartościowy i poważany. Prawdziwa miłość rodzi poczucie ciepła, przyjemności, bezpieczeństwa, stabilności i wewnętrznego spokoju"