Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

a dlaczego smutno??!! Przeciez pryznanie sie do problemu to polowa roboty
Wiesz ile jest kobiet, ktore zapieraja sie nogami i rekami i robia takie ewolucje na emocjach i logicznym mysleniu, ze tylko do cyrku mozna je wystawic

a Ty rach ciach i polowa problemu z glowy

Bedziesz miala szanse na normalny zwiazek... troche pracy, wysilku i samokontroli.....i abrakadabra, czary mary bedzie nowa Karen.

witam was moje drogie
jako założycielka tego tematu chcę się pochwalić POZNAŁAM SUPER FACETA !!!!! przeszłam długa drogę do wyleczenia się z kochania za bardzo. teraz to ja kocham za bardzo siebie hehehe
nowy Pan jest totalną odmianą do poprzednich moich partnerów. starszy doświadczony umie słuchać rozmawia nie działa na hura nie pośpiesza czuły miły ....... nie chcę zapeszać bo chciałabym aby coś z tego wyszło, ale nie wiem jak to będzie czas pokaże, póki co jestem szczęśliwa że coś się zmieniło i łapie każdy dzień w którym kładę się spać a buzia boli mnie od uśmiechu.
jak to on powiedział mi wczoraj "nawet jeśli między nami nic nie będzie bo tego nawet najstarsi górale nie wiedzą, to zawsze będę ciebie szanował i złego słowa odemnie nie usłyszysz". brzmi pięknie prawda ?? ale już zaniepokoiło mnie to jego"jeśli nawet nic między nami nie będzie" może jestem przewrażliwiona ale może on już czuje że nic z tego nie będzie dlatego mi tak powiedział ..... hmm masakra zaczyna mi na nim zależeć co wy o tym myślicie ??
pozdrawiam was silne babeczki :*

bez serca,
Ja dla podbudowania własnej wartości (no każda z nas po wszystkim co nas spotyka od psychofagów chce odebrać jakieś sygnały akceptacji, adoracji). Na początek wystarczy mi jakieś zwykłe ludzkie obcowanie, rozmowy, spacer. Nie mam ochoty na nic głębszego, nie mam w sobie siły do otwarcia się, zaangażowania, zawierzenia. Chcę odciągnąć myśli od psychofaga - złapać jakąś inną perspektywę, która pozwoliłaby mi powiedzieć sobie - rany, co ja tu w ogóle rozpaczam, zastanawiam się, przecież świat jest pełen normalnych mężczyzn. Niestety każdego potencjalnego kandydata odbieram już jako chorego człowieka. Analizuję każde słowo, które piszą, mówią ... analizuję nawet to, czego nie mówią i nie piszą.
A na dodatek psychofag szaleje - przyjeżdża mi pod pracę, wydzwania, płacze. Nakreślił plan naprawczy (!) - terapia rodzinna, spotkanie z blondi w celu upewnienia mnie, że między nimi nic nie ma, odcięcie się od wszelkich kontaktów z kobietami, udostępnienie wszystkich swoich poczt, komórek, komputerów, pokutnicza pogadanka z jego rodziną na świętach (wiem od teściowej), godzi się na wszystkie warunki ... A ja wiem jedno - to wszystko NIEPRAWDA, to wszystko POZA, to wszystko jest chore, skażone i tymczasowe. Na tyłach tego całego przedstawienia krąży kłamstwo. Perfidne, wyrafinowane, ukierunkowane na złamanie moich zasieków i znów dokopanie mi za jakiś czas.
Zaczynam się wciągać w coś, w co nie bardzo wierzyłam - wizualizacje i afirmacje. Może takie kształtowanie rzeczywistości własną myślą rzeczywiście ma sens?

Witajcie...
długo sie nie odzywałam... bo nastapila poprawa miedzy nami... rozmawialismy ze soba jak ludzie... ale dzis znowu awantura... moja wina... to wiem...
zrobilam blad po calosci... rozmawialam z tesciowa o tym, ze wg mnie M malozajmuje sie corka i malo mi pomaga i ona w zartach powiedzialam to jemu... w zartach typu: tata, lenka mowi, ze sie z nia malo bawisz...
no i w drodze do pracy sie zaczelo... znowu krzyki, wrzaski, ze ja jestem jakas dziwna, ze chce sie wszystkimi wyreczac, ze SAMA chcialam dziecko itd.
moj blad, bo moglam sie jej nie zwierzac...
Zmowu wszystko wrocilo, moj strach itd.
Powiedzcie mi, tak sie pytam... chyba na zapas... jak to jest z mieszkaniem? To bylo komunalne przed slubem, zapisane na M, po slubie wykupilismy je od miasta i akt notarialny jest na nas oboje... Co sie dzieje z mieszkaniem po rozwodzie? Chodzi mi o to czy bede miala gdzie mieszkac z mala, czy musze sobie czegos ewentualnie szukac. Boje sie, ale kurcze, jeszcze chyba kawal zycia przede mna... nie moge dac sie gnoic i pozwolic na wyzywanie mnie od przygłupow itd. Boje sie o corke, bo ob bedzie chcial kazdym mozliwym sposobem mi ja odebrac... mam obsesje na tym punkcie... Dzis cos przebaknal o rozwodzie... Eh... czasami sie zastanawial co ja zrobilam temu na gorze, ze dostaje tak po dupie...??

Tarantella, to tekst piosenki Strachów na Lachy... swoją drogą bardzo fajny. Posłuchaj sobie, znajdz na youtube: Strachy na Lachy - dzień dobry, kocham cie...
Fajnie sie tego slucha

No i taki Twój look mi się podoba. Myśl, myśl na zapas, myśl nie jak ofiara. Nikt Ci dziecka nie odbierze. Nikt Cie z mieszkania nie pogoni. Popatrz na Niekochaną - zęby w deskę i do przodu. Nie ma lekko, ale sytuacja jest klarowna. Skonsultuj się z prawnikiem, jak może wyglądać kwestia podziału nieruchomości. Nic nie musi sie stać, ale musisz byc przygotowana technicznie i mentalnie na każdą ewentualność. To dodaje pewności siebie, spokoju i ... szacunku drugiej strony.
Jest takie łacińskie powiedzenie: si vis pacem para bellum - jeśli chcesz mieć pokój szykuj się do wojny.
W wolnym przekładzie oznacza to, że jeśli będziesz potężnym militarnie państwem nikt na ciebie nie napadnie, a nawet jak napadnie, to będzie miał świadomośc, że zadziera nie z byle kim.

Aisa - napisz na mojego maila, to prześlę.

Bylam dzis na kolejnym spotkaniu z moja "spowiedniczna" - psychoterapeutą. tym razem wylam jak bobr...
Ale dzieki temu znowu cos nowego odkrylam... Nie ma sensu sie zloscic na M. Trzeba zaczac dzialac - robic cos dla siebie. Bo chyba o tym zapomnialam... od jakis 2 lat albo jestem w ciazy (pierwsza nieudana... niestety, trauma - stracilam 2 coreczki w 22 tc), pozniej dochodzenie do siebie, pozniej 2 ciaza, teraz moj Gargamel... i ja nie umiem spedzac czasu tak jak kazda normalna kobieta... nie potrafie sprawiac sobie przyjemnosci... uwikłałam sie w dom... w rodzine... Musze troche odetchnac, zaczac robic cos dla siebie.. moze bede miec mniej zalu do M. Sproboje... moze to cos poprawi... Moze bede inaczej na niego patrzec...
Zobaczymy... znow wyszlam z nadzieje...
A swoja droga... o prawnika jakiegos zahacze, ale chyba nie teraz, bo zaskórniaki wydaje na terapie...

moj ex mowil mi tak wiele razy

Slowa dla mnie nic nie znacza jesli nie sa poparte czynami.
i totalnie nie wierze w moc nowego faceta tylko w nowa siebie.
Tez zaczelam sie z kims spotykac... i on tez mowi... czasem ladnie... czasem zwyczajnie.
Jest dobrze wychowany, nie wyciera nosa w rekaw, uzywa sztuccow, nie pryka przy mnie, nie wsiadzie do samochodu przede mna (juz zapomnialam, ze tak sie robi), jest czysto ubrany, w domu ma porzadek, jak do tej pory to tylko on mial pokazy kulinarne i wypadl dobrze, zadzwonil, zeby mi przypomnic o mojej sprawie, no i poprosil mnie o wiernosc seksualna na czas naszego spotykania sie bo jak to nazwal "jestem monogamiczny emocjonalnie jako czlowiek i monogamiczny seksualnie jako lekarz"... itd
ale nie jestem slepa i widze, ze bardzo poswieca sie dla pracy, ma "nudne" poczucie humoru (nie umiem tego nazwac inaczej) nie jest katolikiem, gdy zobaczyl swieconke tarzal sie ze smiechu na kanapie , na moja mordercza mine zareagowal jeszcze wiekszym smiechem, wszstkie pielegniarki robia do niego maslane oczka, nie ma w domu komputera (poczte sprawdza w pracy, w telefonie lub w bibliotece)... dziwne to, no i lubi "chorobliwie" spacerowac... (wysiada mi krzyz i nogi, chce mnie zabic tym chodzeniem czy co!)

Pierwszy raz slysze zeby terapia rodzinna byla sposobem na uzdrowienie seksoholika i osoby wspoluzaleznionej 
On chyba nadal nie kuma, ze to nie problem rodzinny.

Niekochana, bardzo mi przykro. Świeć Panie...

Zazdrości, nie żebym go broniła, bo po wszystkim to musiałby sobie wymienić w serwisie mózg. Fakty jednak są takie, że ma zamiar prowadzić dwie równoległe terapie - swoją indywidualną i rodzinną.
Ja idę nadal swoim torem - załatwiam formalności, odcinam sznurki. Nic mnie może krępować, nie chcę tu tkwić w oczekiwaniu na cud. Jeśli się zdarzy - dobrze, jeśli nie - jestem już od 4 m-cy na to gotowa i będę szła tą drogą.

Niekochana,
Przykro mi z powodu teścia. Nagromadziło się w tym waszym domu różnych smutnych i złych rzeczy. Dajesz radę?

Niekochana, bardzo mi przykro z powodu tescia. Twoj mazniemaz potrzebuje niestety wspaparcia.

Droga Niekochana  - wyrazy współczucia. Potrzeba będzie Ci teraz wiele siły  - ale myślę, że znajdziesz ja w sobie.
Ściskam serdecznie

Bardzo Wam dziękuję dziewczyny za słowa otuchy. Jakoś sobie radzę, ale ten "mix" uczuć jest naprawdę ciężki.
Byłoby  o wiele łatwiej, gdybym przed Świętami nie usłyszała tylu przykrych słów od teściowej. Takich, których nie sposób zapomnieć, nawet w chwili takiej tragedii. Ehhh... i znów będę ta zła.

morfeusz polecam Desiderate -super sprawa

Fajka, może proces przeobrażania się z kobiety kochającej za bardzo w kobietę kochającą siebie wymaga więcej czasu? To dlatego ta pierwsza ciagle jeszcze dochodzi do głosu. Pierwszy, najwazniejszy krok uczyniłaś, nazwałaś rzeczy po imieniu i zdiagnozowałaś chorobę. Powiem Ci, że ja też nie mam ochoty na zadne randki, fakt faktem, że nie widzą jakoś tabunu adaratorów, ale na razie chcę trochę spokoju. Nawet nieraz myślę, że może nie każdemu jest pisane odnalezienie swojej drugiej połowy i ja do tej grupy należę.

Prawda Monia, też tak kombinuje tym tropem, że proces naprawczy jeszcze sobie trwa i stad te dziwne myśli. No i stwierdzam, że i ja  siebie podejrzewam o przynależność do grupy bezpołówkowych, co jednemu " ja " wydaje się być niewykle na rękę, a drugie, kochające za bardzo, "ja" mówi, że to politowania godne, że zeschnę sama jak złamana gałąź ...

czytam ten wątek....
łzy same mi lecą z oczu... a nie jestem z tych co łatwo płaczą.... bo przecież jestem silna, bo przecież jestem z tych co wychodzą z leja po bombie... bo przecież nic mnie nie zabije, a wszystko mnie wzmocni..... bo zawsze sobie ze wszystkim radzę, bo jestem taka mądra, bo jestem taka zaradna i taka mocna, a przecież łzy to oznaka słabości...

a teraz płaczę nad sobą, że tyle lat, całe moje życie jako najpierw dziewczyny, potem kobiety, pozwalałam się krzywdzić i wykorzystywać nazywając to miłością... dlaczego nie potrafiłam z tą swoją mocą i siłą bronić siebie przed tymi dupkami których sobie w życiu wybierałam...

płaczę, bo jestem zła na siebie, że byłam taka głupia, że wcześniej się nie zorientowałam, że coś tu jest nie tak.... wydawało mi się, że swoją miłość doprowadziłam do perfekcji, że potrafię tak kochać, jak niewiele kobiet potrafi, że mężczyzna, którego kocham powinien być wdzięczny niebiosom, że trafił na mnie.... a on wbił mi nóż w plecy....

zrobiłam sobie testy z Kobiecych Serc, bez wątpienia jestem kochająca za bardzo, co prawda nie przekroczyłam 12, ale niewiele mi brakowało.... na szczęście test na kochanie siebie wyszedł w miarę dobrze, więc jest nadzieja, że się uleczę.... oby szybko, bo ja już dużo czasu nie mam na budowanie nowego normalnego związku, a w końcu bym chciała tego zaznać...

.....przeczytałam Wasze posty, że niekoniecznie chcecie z kimś być i pomyślałam, że muszę nauczyć się być szczęśliwa sama ze sobą i jeśli przyjdzie być samej to żebym nie cierpiała, ale też nie chcę rezygnować z marzenia o dobrym związku na stare lata..

Na taki dom jest nawet specjalna nazwa
Tyle kobiet w jednym miejscu? Nie wiem, czy to jest dobry pomysl

łaaaa..sliczne!
Zastanawiam sie co by sie dzialo w takim geriatrycznym domku? No bo co? W pokera? W chinczyka grac w ramach seksualnych podniet? Mam tu oczywsicie na mysli tych wyuzdanych, starych gorali na mysli Coz oni mogliby wniesc powalajacego do naszego "domku" ?

Jest taki fajny film "American Quilt" - objawił mi się jak czytam o Waszym domku. Tam panie się spotykały szyjąc koldrę dla malolaty, ktora wychodziła za mąż i wspominaly swoje życie uczuciowe. Młoda słuchała i się kształciła.

Może byście wspólnie książkę napisały - poradniczek jakiś, warsztaty, festiwale, etc. Fajnie by było, a jeszcze fajniej - w świętkokrzyskich okolicach - zareklamowałybyście się na Dymarkach może.... Tu cudnie jest, jedna wielka strefa ekologiczna.

A facet jakiś zawsze się przydać może - do ogródka, dach załatać, płotek postawić, sędziować przy pokerku może, napoje donosić, etc

OK, dziewczyny, ja będę robić za kulturalno-oświatową. Właśnie (w ramach przyswajania czegoś tylko dla siebie) uczę się sztuczek magicznych (świetna zabawa).
To będzie mój wkład w "domek".
Rozbierany w wykonaniu starszych pań może być ... śmieszny. Oglądałyście film "Dziewczyny z kalendarza"?
Piękna dziś pogoda. Przeczytałam w jednej mądrej książce, że trzeba sobie codziennie spisywać na koniec dnia 40 miłych, pozytywnych, optymistycznych rzeczy, które mnie dziś spotkało. Podobno po miesiącu takiego spisywania człowiek automatycznie (już bez pisania) odnotowuje same fajne rzeczy. To nie musi być nic wielkiego - np. ja zapisałam m.in.  - mój pies dotknął mnie swoim mokrym nochem w policzek i strasznie to kocham, odgarnełąm włosy z twarzy mojego syna i sprawiło mi to straszną radochę (ma je takie  miękkie, długie - robi się na metala i ... kochane). I takie tam różne.
Zauważajcie więc, dziewczyny, te piękne drobiazgi i spisujcie, a może odnotowywanie tych lepszych niż tych gorszych momentów zmieni coś na trwałe w naszych biednych mózgach.

A ja chciałabym być kiedyś jak moja mama. Nigdy nie poświęciła się całkowicie dla dzieci i taty, choć wszystkich nas bardzo kocha, zawsze miała swoje pasje, kolejne studia, całą rzeszę przyjaciół i znajomych. Teraz jest wdową, ma 74 lata i jest w ciągłym ruchu. A to Uniwersytet III Wieku, a to spotkania ZNP, a to gimnastyka, a to klub seniorski nordic walking. Jeżdzi z innymi emerytowanymi nauczycielami ze związku na wycieczki, do opery i teatru, że o wyjściach do kina nie wspomnę.
Spotyka się z innymi staruszkami przy wódeczce i rozmawiają nie tylko o wnukach i prawnukach.  Jak tak na Nia patrzę i obserwuję to starość wcale nie musi być smutna.

Maxi,
to chyba nie tak, że ja siebie nie lubię, ja mam o sobie bardzo dobre zdanie, uważam, że jestem inteligentna, mądra, atrakcyjna itd. i tp.... lubię swoją pracę, dużo pracuję, lubię czytać - czytam, chodzę na basen i gimnastykę, tylko nic z tych rzeczy mnie do konca nie cieszy kiedy nie mam się do kogo przytulić, pogadać, pokochać.... prawdą jest, ze prawie nie prowadzę zycia towarzyskiego.... przez całe życie towarzystwem w którym najchętniej przebywałam był mój aktualny facet, mnie to nie nudziło... i może , a nawet na pewno powinnam odbudować relacje koleżeńskie i wyjść do ludzi, ale uważam, że mi to nie zastąpi kontaktu z męzczyzną,
teraz gdy od pół roku jestem sama, to chyba już tak bardzo nie tęsknię za tym dupkiem co mnie zdradzał, tylko za bliskością... za towarzystwem mężczyzny.... i uważam to za naturalne, że kobieta na stałe chce być z mężczyzną, a nie z innymi kobietami tak jak piszecie o wspólnym zamieszkaniu - może to jest lepsze niz mieszkanie samej, ale dla mnie jakies dziwne - póki co tak uważam, może się zmienię pod Waszym wplywem

samotność - czy się boję? chyba nie tyle się boję, co nie chcę jej świadomie wybierać, dla mnie samotność to rezygnacja z jakiejść części zycia i pogodzenie się się z tym brakiem a nie wybór, którego pragnę

"Karen chciałam Ci tylko napisać że w Tobie siła, Ty jesteś dla siebie najważniejsza, Ty możesz decydować co Cię rani, Ty stawiasz warunki i decydujesz o swoim zyciu"
- to uważam za bardzo ważne, ja to wiem Maxi, tylko musze nauczyć się to zawsze stosować i zawsze o tym pamiętać.... zawsze to wiedziałam, ale jak się zakochałam to zapominalam i stawałam się kochająca za bardzo... ciagle szukam przyczyny, dlaczego kocham za bardzo.... mój ojciec jest bardzo porządnym, pracowitym i uczciwym człowiekiem, nigdy nie pił nie palił, nie zdradzał, kochał nas, to wiem.... ale nigdy nas nie przytulał, nie mówił, że kocha, jest zamknięty i skrywa wszelkie uczucia - może własnie ten brak okazywania miłości spowodował taką moja potrzebę kochania, bliskości i okazywania uczuć... nie wiem, muszę jeszcze poczytać i dotrzeć w głąb siebie

sorry, za przydługie posty, ale sa moja terapią i pisząc je zastanawiam się bardzo, wyciągam tez wnioski, uczę się...

a jak będziecie miały ten wspolny domek w gorach to Was odwiedzę, zostawię tego wymarzonego normalnego faceta, z ktorym kiedyś będę i w ramach swojej niezalezności, wolności i przestrzeni (nauczę się to mieć) przyjadę do Was na grilla i wodeczkę 

Karen - przecież nie musisz samotności wybierać już na "wieki, wieków amen" - nie chodzi przecież o wstąpienie do klasztoru
To raczej taka decyzja "na dzień dzisiejszy" jak to mówią.
Poznasz kogoś fajnego, zmienią się realia twojego życia, to i opcja ulegnie zmianie. Myślę, że tu raczej chodzi o wybór na tu i teraz. Umiejętność czerpania radości z samej siebie i codziennych drobiazgów Bez uwierającej świadomości, że JUŻ NA ZAWSZE z czegoś rezygnujesz. Po co? Życie jest zagadką, nigdy nie wiadomo co na nas czeka za rogiem
Ja chciałabym takiej starości jak ma mama Moni, jest sama ale przecież nie samotna. Przez te dwadzieścia z okładem lat, które nas dzieli od jej wieku, nasze życie może się obrócić jeszcze parę razy Co będzie Bóg raczy wiedzieć i tylko czas pokaże jak się wszystko potoczy

no chyba że tak
tak to nawet bym w tej chwili chciała, bo bym się uspokoiła i cieszyła z tego co robię, a własnie tego jakoś nie potrafię....
użalam się nad sobą zamiast np. wyjść na spacer i cieszyć przyrodą.... tak trudno mi się zmobilizować, a nawet jak juz się zmobilizuję to nie umiem czerpać z tego radości.... może potrzebuję jeszcze czasu, albo czyjejs pomocy....

cieszę się, że tu jestem... dobrze że jesteście, dziewczyny

no wlasnie! jest wiele mozliwosci ulozenia sobie zycia...

... az za bardzo? hmmm.... Maxi czy Ty sie musisz czemus oddac bez reszty?
Przerzucasz soje "za bardzo" z fauny (facet) na flore?

a co do Gor Swietokrzyskich.... podoba mi sie pomysl
zas a co do nazewnictwa domu ... Median, on nosi "te" nazwe nie od plci domownikow a od ich roboty..
nam bedzie placil wielki ZUS... nie oczekujac niczego w zamian
Yeah! no moze on robi nam to teraz a zaplata bedzie potem

nie  rozumiem tez zwiazku miedzy:
mieszkac w domu z kilkoma fajnymi ludzmi plci zenskiej
a
wolec gromnice

Chyba nie myslalas, ze my tam bedziemy ze soba... kobieta z kobieta!
Myslalam o zwiazku dusz, pogladow, moralnosci, radosci zycia... itp...
a seks jak bedzie potrzeba to chyba szybciej z obcym goralem niz z mezem... bo wiesz w pewnym wieku to nawet jak zalozysz czerwone koronki... eww!

Najważniejsze, że nie jesteśmy w tym wszystkie same.
Mój dzień: to wypad nad morze, wygrzewanie się w słońcu i pyszna kawa z widokiem na

Karen - to co napisałaś, to dokłądnie o mnie i większości z nas. Takie właśnie jesteśmy - pseudo Siłaczki.
Ale najważniejszy krok już za Tobą - głośno przyznałaś, że masz problem, zidentyfikowałaś go i chcesz walczyć. To początek trudnej, ale dającej wolność i spokój drogi. Życzę Ci z całego serca siły i wytrwałości.

Kochane, przez okoliczności ostatnich dni mm lekki kołowrót w głowie i nie wiem, czy wszystkim Wam (które do mnie ostatnio napisały z prośbą o lekturę) odpisałam. Jeśli kogoś pominęłam, to napiszcie proszę do mnie jeszcze raz.

Ja też chcę do tego domku. Jak dzieciaki dorosną i się usamodzielnią. Filozofia, egzystencjalizm, liberalizm, stoicyzm z odrobiną hedonizmu.
Tak bym to widziała.
Niekochana, jak się trzymasz?

Oglądałam właśnie reklamę świętokrzyskiego i, wiecie co? Tylko Łysa Góra na parcelę pod ten wymarzony Dom Kobiet mi pasuje. Miotłę już mam.
Niekochana, nie poddawaj się. Prawo serii: jak się wali, to na wszystkich frontach. Trzymaj się. Przytulam Cię mocno.

Niekochana - dla mnie zawsze określenie "zimna suka" skierowane pod moim adresem od osoby którą mam w głębokim poważaniu - brzmiało jak komplement. Znaczy że się pozytywnie wyłamałam z chorego sterotypu jaki ta osoba nosi w głowie.
Wyłamuj się jak najwięcej! Jak mówił mój kolega ze studiów "nic do bani, wszystko na klatę. Niech obrasta".

Dziewczyny świętokrzyskie cudne jest. Bez mioteł też przyjmują