Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Kriss - myślę, że Twój małż (sama piszesz, że porządny) zachowa się jak trzeba. Wiesz, że rzadko to piszę, ale w niego wierzę. Przecież wie, że jesteś stanowcza i jak wiele może stracić. Myślę, że jeśli zdecyduje się pojechać - nie zaszkodzi delikatnie przypomnieć o powyższym. Zaufanie, ale niech on się pilnuje.

Median, to samo usłyszałam. Że za dużo tu siedzę i czytam o dramatach i wogóle dlatego mi się obsesje rodzą.

Ale ja się nie zgadzam tak całkowicie. Forum traktuję jak alfabet i książkę do gramatyki plus kilka słowników. Bez tego nie da się porządnie pisać. Znajduję potwierdzenie swoich teorii, często wydumanych - a jednak. I wychodzi że mam rację.

Ale pogadać to ja sobie mogę. Prezes dostał nerwu. I dobrze. Ciekawe czy się będzie stawial.

Eeee. Ja mam nadziaję ze porządny i tak wlaśnie myślalam o tej zazdrości wlążąc na ten wątek - kochających za bardzo.
To znowu mam się przekwalifikować?
Ale jak mu popuszczę, to mi wlezie nałeb. O Jezu Jezu. No nic, jutro wyjeżdża, wzraca za 2 dni, przemyślimy, zobaczymy.
Już się wybeczałam.

Chyba faktycznie mam zryty beret.

DZIĘKUJĘ DZIEWCZYNY ZA SLOWA OTUCHY. Wolę mieć zryty beret niż męża wiarołomcę. Naprawdę Wam dziękuję.

Kriss, moze i alfabet, ale duzo tu przekazow podprogowych A tak serio to tak, jak napisalas - alfabet, czesto ratunek, prowokacja do myslenia itp. To sa plusy, ale minusem jest to, ze gdzies, cos w czlowieku zostaje niepokojacego, co moze straszyc, obrzydzac, niepokoic i wychodzi to zupelnie nieswiadomie

Kriss ja myśle,że On kuma tylko akurat te baby go nie interesują a Ty wmawiasz mu coś czego nie ma.
Wolny facet w pewnym wieku mial swoje znajomosci, to normalne, ale już zapomniał , tyle. On jest tu ważny a nie to czego chca jakieś baby, one nie mają znaczenia.
Jeżeli nie pojedzie to tylko dlatego,że potrzebujesz wsparcia ( nie przez babę!!) a nastepnym razem pojedziesz z nim, nie ma sensu swoimi jazdami budować jego ego bo jeszcze uwierzy w coś co nie powinien.
Kriss , mąż zostaje nie ze strachu przed jazdami ale po to by dać Ci wsparcie, bo chce być z Tobą, a to jest róznica.

Witam wszystkich
Jestem na forum nowa i tak na prawde temat jest dla mnie nowy. Dopiero nie dawno przyznalam sie, ze jestem uzalezniona od milosci, ze jestem kobieta kochajaca za bardzo. Pierwszy raz, kiedy zwrocilam sie o pomoc i uslyszalam od pani psycholog, ze tak, ten problem mnie dotyczy wycofalam sie. Najpierw sie poplakalam, przez kilka dni probowalam to przyjac do wiadomosci, ale coz... po tych kilku dniach wrocila moja uzywka, czyli ON. Wiec chyba nie musze mowic, dlaczego uznalam, ze temat mnie nie dotyczy. "Ta kobieta musiala sie pomylic, pewnia ja jej cos zle przedstawilam. Przeciez az tak zle nie jest, na pewno przesadzilam z tym ponizaniem mnie, przeciez czasem mial racje". Ale temat nie uciekl, gdzies zostal w glowie i dopiero kiedy kompletnie sie odcielam od tego czlowieka, wyjezdzajac za granice, przyznalam sie do choroby.
Na forum zalogowalam sie przede wszystkim dlatego, ze tak na prawde nie mam z kim o tym rozmawiac, a jeszcze bardziej dlatego, ze nie wiem co dalej. Co powinnam zrobic, jakie wy podjelyscie kroki, zeby sobie poradzic, czy ktos sie wogole z tego wyleczyl? Zupelnie nie wiem co mam myslec i robic. Przyznam szczerze, ze mam ochote znowu sie wycofac, powiedziec sobie, ze jak zwykle przesadzam, nic mi nie dolega, ale kiedy czytam o tym wszystkim to tak jakbym czytala o sobie. Ba! Bylam bliska wspoluzaleznienia. On mial spore problemy z alkoholem i narkotykami, nie znal umiaru. I ja zaczelam robic w pewnym momencie to samo, na poczatku pilam, bo chcialam sie do niego zblizyc (Boze! Jak to brzmi!). Nie wiem w ktorym momencie zaczelam pic bez umiaru. Jeszcze nie uzaleznienie, ale zachowywalam sie tak jak on. Jak juz zaczynalam pic, to nie bylo konca. Pilam do poki ktos podstawial, proponowal, lub nie wyszlismy po prostu z pubu. Jak bylo mi nie dobrze i czulam, ze wiecej nie wypije to szlam do toalety i wymiotowalam. I wracalam pic. Nie umialam powiedziec nie, nawet nie chcialam, mieszalam co sie da.Wodka, szkocka, drinki, wino, doslownie wszystko, jedno po drugim. I do tego fajki, paczkami wypalane (palilam tlyko jak pilam). I to wszystko caly czas z mysla o nim.Teraz jego nie ma, nie chce miec z nim juz nic wspolnego, ale... ale raz, ze nadalnie umiem zachowac umiaru w piciu, dwa pojawil sie nowy obiekt. Tym razem wieksza role odegral tu lek przed bliskoscia, bo mam z nim kontakt tylko przez internet i ma dziewczyne. Dla mnie idealny, bo bezpieczny. Jednakze teraz mam dystans, trzymam sie w ryzach i powtarza sobie, ze to nie jest prawdziwe uczucie. Dlatego zwracam sie do was. Moze wy mi pomozecie,zrobie wszystko zeby sie wyleczyc, tylko potrzebuje wiedziec od czego powinnam zaczac, jak nad soba pracowac?
Z gory dziekuje.

Dzieńdoberek. Pogłaskałam - od poniedziałku wiem że to kolejny chłopak. Trzeci.
A za wczorajsze - teraz mi trochę głupio, ale co robić. Łzy się same cisną. Hormoniara.

Ładnie napisała Maja84 - też dochodzę do wniosku że on się wścieka że ja go mogę podejrzewać - jak to jego? Pana Kryształowego?
A z drugiej mańki - to jak sobie takiego kryształowego osobiście znalazłam i za niego wyszłam i rodzę synów hurtem, aktualnie na wiosnę zaczynam przypominać walenia (again uwolnić orkę 3) to mi żal dupę ściska.
Nie da się. Wiem.

Dobrze że pojechał - będę miała czas żeby dojść z beretem do ładu. A jakby co to zawsze mogę sukę wytropić i jej życie zatruć a nie Kryształowemu buły suszyć nie?

Boszsz

Tarantella, przykro mi potwornie. Wierzyłam, że skoro tak pechowo wdepłaś w psychofaga to teraz dla równowagi los Ci trochę posprzyja
Może sprzedaż to dobra opcja, czas szybko leci, za parenaście miesięcy przy pomyślnych wiatrach będziesz mieć z głowy go na dobre.
Trzymaj się :*

Kriss, moim zdaniem niepotrzebnie się aż tak tym stresujesz. Wiem, że lepiej dmuchać na zimne, ale to nie wina męża, że jakaś natrętna baba chętnie by się przykleiła. On może po prostu mieć ochotę spotkać się z kumplami, ludzka sprawa, czy musi sobie tego odmawiać z powodu jakieś idiotki ? Jak zobaczy, że chcesz go trzymać w klatce jak bezwolne dziecko może się poczuć urażony i zrazić się do Ciebie. A skoro masz związek dobry, bez skazy- związek bez skazy to też taki związek, że nie wkurza Cię fakt, że jakaś była przylezie gdzieś w mini czy bez mini, bo wiesz, że dla Twojego mężczyzny jej mini nie ma znaczenia.

Tarantello - to nie są DOBRE wnioski. Uwierz mi.
Piszę to z pełną świadomością - nie wymądrzam się. Bo ja kochana mam jeszcze gorzej - nie mam nic.
Jestem tylko zameldowana w domu moich teściów i męża, generalnie nie posiadamy żadnego majątku do podziału. A z powodu kosztów rozwodu na maksa obciążone karty kredytowe. Dodatkowo jesteśmy wspólnikami w jednej firmie, co dla mnie nie jest korzystną sytuacją.
I co? Miałabym się poddać? Usiąść i płakać? NIE. Nie wiem, jak się sprawy potoczą, ale NA PEWNO nie będzie to miało wpływu na zmianę mojej decyzji. Wszystko jest lepsze od związku, który mnie zabija.
Pamiętaj! MOŻESZ zostać więźniem - jeśli na to pozwolisz. Więzienie jest w Twojej głowie, a nie w rzeczywistości.
WSZYSTKO ZALEŻY OD CIEBIE. TY DECYDUJESZ. Wspólne mieszkanie to utrudnienie na drodze do wolności - tylko tyle. Kto, jak kto - ale ja wiem, co mówię
   Trzymaj się kochana. Postaraj się opanować emocje (wie, że to trudne) i przeanalizować sytuację. Wybierz to, co dla WAS (Ciebie i syna) najlepsze. Zastanów się, co lepsze - czy jesteś w stanie wytrzymać ten czas (oczekiwanie na sprzedaż), czy czujesz, że możesz nie wytrzymać. Policz, czy ewentualny dług jest do udźwignięcia, czy ma Ci kto pomóc. Wiesz, SPOKÓJ JEST BEZCENNY. Myślę, że łatwiej się pogodzić z niedostatkiem materialnym - ale zrobisz, jak uznasz za słuszne.
Ściskam Cię mocno.

Holly: mogę przesłać dobrą literaturę w temacie - napisz na  mojego maila.
Poczytj ten wątek, wejdź n stronę: www.kobieceserca.pl
I pisz tutaj - nic tak nie oczyszcza, jak wylanie tego gówna z siebie

Teściowa mnie dziś wyprowadziła z równowagi, teść zabrany przed chwil do szpitala. Super Święta

Od dłuższego czasu jest "leżący", ale dziś - niewydolność nerek i kłopoty z oddychaniem.

Wiktorio - witam Cię Jeśli chcesz poczytać dobre książki w temacie - wyślij do mnie maila. Sporo o DDA i współuzależnieniu.

Wiktorio - wejdź na stronę  www.kobieceserca.pl

Domku - jest do dupy

Mam się przesunąć i zrobić Ci troszkę miejsca w mojej dupie? Razem raźniej...

To u  mnie będzie kiepsko bo leje jak z cebra.

"Grupa wsparcia dla kobiet kochających za bardzo" - J. zawsze uważał i uważa, że ja kocham za mało. Przeczytałam "Kobiety, które kochają za bardzo" i wiem, że do nich należę. Ojciec alkoholik, który nigdy do tego nie przyznał się i pewnie nie przyzna, matka cały czas walcząca z otyłością i chroniąca ojca na milion różnych sposobów.

Czuję się źle, samotnie, ale chcę walczyć przede wszystkim o siebie. Nie wiem czy wystarczy mi sił, ale będę się starać.

Święta - pusto brzmiące słowa. Po co to wszystko? U mnie smutno - święconki nie było, śniadania wielkanocnego też. Trochę żal dzieci, ale w sumie są duże i zrozumiały, że nie warto się oszukiwać, stwarzać pozorów.

Chcę być wolna - nie wiem czy dam radę? Wszystko mi się sypie. Wszystko pod górkę. Pani w USC na odpisie aktu urodzenia wpisała nie to imię ojca, zauważyłam w domu i jeszcze raz będę musiała 15 km jechać po to samo. Czy warto? Nie wiem, już nic nie wiem....:(

Chcę wierzyć, że będą inne.

A ja zacisnęłam zęby i postanowiłam, że muszą być może nie lepsze od innych ale też nie te najgorsze. No i wykonałam:
- wczoraj długi spacer na Starówce, jakoś przeżyłam widok pierdyliona obejmujących się par w różnym wieku, krążyłąm wśród nich przywdziawszy dojrzały uśmiech Mony Lisy
- dziś poszłam na siłownię i basen uwieńczony oczyszczającą sauną (byłam tam sama samiuteńka, żadnych szczęśliwych par, kompletnych rodzin, tylko ja, rewelacyjny relaks)
- (uwaga) zapisałam się na Sympatię i otrzymałam pięć ofert seksualnych (co dziwne bo mój anons jest bez zdjęcia więc pewnie im wszystko jedno z kim byle zaliczyć) i dwie poważne; te pierwsze oczywiście odrzuciłam, te dwie kolejne mam zamiar kontynuować choćby dla zabicia czasu i podbudowania się. Te dwie to też nic szczególnego - kolejni popaprańcy ale jakoś trzeba poszerzać krąg znajomych nie koniecznie angażując się w coś innego niż kino, kawiarnia i spacer. To będzie dobry trening. Najgorsze, że mimo wszystko każdego potencjalnego porównuję do psychofaga. A ten niestety ma to, co mnie kręci - potężną i wszechstronną wiedzę, poczucie humoru i no i w ogóle za coś tam go pokochałam ... ale wtedy nie wiedziałam jeszcze, że oprócz wszelkich zalet jest również charakteropatą i seksoholikiem.

O! Mam doła ale nie mogę upaść bo nie wstanę więc trochę się miotam jak ryba wyrzucona na brzeg.

Chcialabym zeby jeszcze kiedys to sie spelnilo.... :-(

Zielony Domku, z całym szacunkiem, jakoś dziwnie się zachowujesz. Coś nie tak? To znaczy bardziej nie tak, niż zwykle?

jej eks podszyl sie pod jej nick

Obawiam sie, ze na zemste nie jest gotowa Cierpi i sie za wszystko obwinia Za to, ze ja wyzywal i traktowal jak smiecia - jej wina. Moze Wy jej do łba cos nawkladacie, bo ja nie jestem skuteczna

Jaja, chyba nic nie rozumiem ...

Tais,
Napisz na moją pocztę - zwrotnie prześlę prześlę Ci kilka pozycji. Wyczyść pocztę, bo to spore cegły.
Jeśli chodzi o Twojego pana i władcę - ja też jestem karmiona tymi tekstami. U nas wygląda to bardziej poetycko - został wywalony przeze mnie na zbity pysk ale opowiada swojej rodzinie, że odszedł do samotni, do czyśćca, w którym musi wszystko przemyśleć i się przeformatować. A potem powstanie jak feniks z popiołów. A w międzyczasie, jak się okazało, nadal obraca swoją dwa razy młodszą kochankę i szuka kolejnych ofiar na portalach randkowych. Nie miałabym złudzeń ... no chyba, że Twój jest ZUPEŁNIE wyjątkowy

Jestem.......

Nie wiem co mam napisać...
Proszę o wsparcie.
Zemsta nic mi chyba nie da, zresztą nie umiem tak.
Popełniłam błąd, ale nie dano mi szansy wyjaśnienia, nic.
Zatem teraz borykam się z poczuciem winy, odrzucenia i zemstą mojego byłego partnera.

?????

Tarntello - wyślesz nasz bibliotekę Tais?

Poszedł mail.

Zielony Domku modl się za swojego oprawce...Wiem ze to trudne,ale zobaczysz jak bardzo zmieni sie Twoje zycie.Przebaczenie jest tak szlachetna cechą...wroga predzej pokonasz sercem niz halabardą.Odzyskasz spokój ducha i siebie...Nie wierzysz! Spróbuj!

Tais,
Wysyłam. Potwierdzaj, co doszło, bo moja poczta coś się wiesza.

myślę, że i ja jestem kobietą, która całe życie kochała za bardzo...
dlaczego dowiedziałam się o tym tak późno...
cały czas uważałam, że daję z siebie tak wiele, że tak wspaniale potrafię kochać, a w "nagrodę" spotykają mnie porażki i jestem niedoceniana, że jestem taka wspaniała, a trafiam na nieodpowiednich mężczyzn... a tu niemiła niespodzianka - to ze mna jest coś nie tak...

czy potrafię dać sobie ze sobą radę?
czy jeszcze będę miała szansę na normalny związek?

jest mi źle i smutno....

noszę głowę wysoko, uśmiecham się, nikt nie widział moich łez, walczę ze sobą, udaję i sprawiam wrażenie silnej, odważnej kobiety, która daje sobie radę ze wszystkim...
gdy wszystko we mnie łkało i jęczało po kilka dni wcześniej odkrytej zdradzie, potrafiłam pójść na spotkanie koleżeńskie, bawić się i tańczyć, mówić jak sobie radzę w życiu...
teraz gdy minęło ponad pół roku od rozstania, ja wciąż cierpię i wciąż udaję, że wszystko ze mną w porządku,
nikt oprócz mojej najbliższej przyjaciółki nie wie, że zostałam zdradzona, ukrywam to przed rodziną i mówię, że rozstałam się z M, bo zaczęło się wszystko rozłazić i jakoś tak wyszło... że się nie starał i mnie też przestało zależeć.... a to nieprawda, zależało mi jak cholera, tak bardzo chciałam, żeby wyszło... wciąż nie mogę uwierzyć, że to się naprawdę stało, wciąż tęsknię i wciąż mnie boli...
chcę zapomnieć i przestać cierpieć, chcę naprawdę być tą silną i odważną kobietą... chcę być szczęśliwa, chcę spotkać normalnego faceta........ staram się, czytam, szukam dla siebie pomocy - to forum tez znalazłam szukając dla siebie ratunku... a wciąż mam huśtawki nastrojów, gorsze i lepsze dni, takie kiedy wydaje mi się że juz normalnie funkcjonuję i takie, ze ledwo wstaję z łóżka i nic mi się nie chce....

Betinka,
nie chcę opowiadać o wszystkim dzieciom i dalszej rodzinie, nie chcę się w tym grzebać, nie chcę by się nade mną użalali, by mi współczuli, nie chcę w ogóle z nimi o tym rozmawiać, wstydzę się, że byłam taka głupia i wierzyłam dupkowi, który robił mnie w konia, nie chcę mieć przez niego łzy w oczach opowiadając co się stało, nie chcę o tym mówić nawet oględnie, muszę sama sobie z tym poradzić i poradzę sobie...
córka, siostra, jedna kuzynka domyślają się chyba, ale nie ma rozmów wprost, ucinam wszystkie próby dociekania, dopytywania o szczegóły... między innymi po to jestem na tym forum, żeby nie rozmawiać o tym z rodziną, jestem dumna i ambitna, wstydzę się swojego braku ambicji, gdy domyślałam się, że mnie zdradza, gdy traciłam siebie, a nadal w tym tkwiłam, bo nie chciałam go utracić, bo go kochałam bardziej niż swoją godność i swoje wartości,
nie chcę się nad sobą użalać i rozczulać, robię to, ale nie chcę! chcę zapomnieć i żyć dalej, mądrzejsza i silniejsza.
szukam sposobów by zapomnieć, by nie myśleć, założyłam taki wątek "Jak przestać myśleć, jak nie tęsknić, jak zapomnieć?" to jest dla mnie najważniejsze, zostawić to i iść dalej... jednak wiem, że na to potrzeba czasu i pracy nad sobą, szukam u Was pomocy w zapominaniu, próbuję, ale też zastanawiam się, czy bycie na tym forum mi pomaga, czy wręcz szkodzi, bo z jednej strony z wielu mądrych postów zdobywam wiedzę o podobnych stanach u innych kobiet, jak sobie radzą, jak się wspierają i to jest bardzo cenne, z drugiej strony - jestem tu od wczoraj i czuję się gorzej, bo wszystko wraca, a ja wolałabym, by to było uśpione.... tylko nie wiem czy to dobrze że uśpione, czy zapominam, czy znów udaję, że zapominam... i chyba jednak udaję, bo znów mnie boli... trudno mi samej przed sobą być szczerą.... nie wiem kiedy pozwalam na ujście emocjom, a kiedy histeryzuję, kiedy naprawdę jest mi lepiej a kiedy udaję, że jest mi lepiej....
zaraz po rozstaniu byłam kilka razy u psychologa, pomogło mi to, poczułam się lepiej, a potem znów zaczęłam się łudzić, że wrócimy do siebie, przed świętami podjęłam decyzję o całkowitym zerwaniu kontaktów i to znów mnie rozhuśtało... może za kilka dni poczuję się znów silniejsza... staram się panować nad swoimi myślami, ale to jest takie trudne......

Wesola, wysłałam Ci książkę na emaila.