Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Eeee tam. Będzie. Patrz, ja taka dzielna a tu dupa - od dwóch dni płaczę, bo toksyna mimo pozornej wygranej zadziałała. Ale jakoś ogarniam. Za każdym razem ten stan trwa krócej. Mam nadzieję, że nadejdzie taki czas, kiedy sobie pomyślę: zaraz zaraz, jak to się nazywał ten facet ... no ten w okularach z krzywymi nogami ... jakoś tak na J. czy coś?

Oczywiście oprócz Pana J. w okularach, bo On zapewnie często to podkreslał.

No i co ja bym bez Ciebie zrobiła? Uśmiałam się po pupę

Niekochana, Kochana,

wydudlałam całe wino, które w ogóle mi nie smakowało, a które podobno jest z górnej pólki i z całą odpowiedzialnością piszę, że miałaś rację. Razem z Median zadawałyście mi pytania, które zmuszały mnie do tego bym zmierzyła się z prawdą. Ja tej prawdy na tamten czas nie przyjmowałam i wolałam się wycofać, zniknąć, niz na nie odpowiedziec. To moja wada, problemy zamieśc pod dywan i udać, że nie istnieją. Od kilku dni czytam Wasze posty jeszcze raz i bardzo Wam za nie dziekuję. I dziekuję, że nie rezygnowalyscie.
Brakuje mi poczucia humoru Median.

Niekochana, patrz post wyżej

Niestety, choroba mojego jeszczemęża uniemożliwia mu racjonalne spojrzenie na sytuację. Z moich obserwacji wynika, że choroba zdecydowanie się pogłębia. Jest spokojnie, gdyż DOSŁOWNIE nieraz nie zamieniamy w ciągu dnia ani jednego zdania, albo pojedyncze dotyczące spraw zawodowych lub córki. 
Dyskusje zawsze prowadziły do jednego - kłótni na temat jego urojeń. Mam wrażenie ( i tak to przeważnie wygląda w tej chorobie), że coraz więcej energii pochłania utrzymanie swoich emocji w ryzach; ma problemy z zapamiętywniem i skupieniem się.
Czekam na jego reakcję, gdy otrzyma pozew. W tym tygodniu będę wiedziała coś więcej n temat terminu rozprawy.
Ja jestem spokojna - czekam.

Niekochana, jak rozumiem przypadłość Twojego już_niebawe_ex nazywa się natręctwo_obsesyjno_maniakalne?
Też dobrze trafiłaś.
Norrrmalnie korzec maku dla nas to drobnostka.

Zespół urojeniowy. Główny obiekt urojeń - ja jako zdradzająca non stop i z wszystkimi.

Moniu czekamy z Median w "Dlaczego zdradzani ..." na Ciebie.

Znalazłam wiersz, bardzo pasujący do mojej aktualnej rzeczywistości.

"Wtem runął mój dom.
Zostało mieszkanie.
Gruzów nie było
ni prasy ni zbiegowiska.
Eksplozja nie sięgnęła poza moje wnętrze.
Jak ściśle tajny eksperyment militarny."

Niestety, pomimo mojej ogromnej miłości do słowa pisanego - sama nie posiadam w tym kierunku talentu
I wyobraź sobie, że to jest wiersz z zeszytu zapisanego w liceum. Parę jeszcze innych Wam napiszę.
Zdecydowanie musiałam być wtedy nieszczęśliwie zakochana

Tarantella

Dlaczego twierdzisz ze tylko radość jest pozytywnym uczuciem?
Nie ma złych uczuć są tylko złe uczynki.

Poza tym Indianki Azteckie też w to wierzą

Kochana
"Trwałam pomimo jawnie okazywanego chłodu. "Ja go nauczę, ja mu pokażę, ja go zmienię" - to już na szczęście PRZESZŁOŚĆ.
Świat jest piękny, pomimo, że w kasie pusto, a na koncie debet. Spokój jest bezcenny - ja to już wiem."

Doszłaś do czegoś bardzo ważnego
nikogo nie można zmienić bez jego chęci zmiany. Tracimy masę czasu, wysiłku i zdrowia na próbę zmiany. Nie mamy na nikogo takiego wpływu.
Po tylu latach jakie przeżyłem dopiero teraz do mnie dotarło ze jedyne co mogę zmienić to siebie.
Nie zmienię żony, dzieci, pracowników, tak jak ja bym chciał żeby byli. Im bardziej się staram ich zmienić, tym większy opór z ich strony.
Wręcz żądałem aby mnie słuchali.
W momencie gdy ja zacząłem się zmieniać zacząłem słuchać, dopiero wtedy się wszystko zaczęło układać.
W monecie gdy zdałem sobie sprawę ze największy wpływ mam tylko na siebie, otworzyły mi się oczy. I dopiero moja zmiana, zaczęła powolną zmianę wszystkich dookoła mnie.

Drogie moje wszystkie + Morfeusz,

A u mnie się dzieje. Im bliżej definitywnego rozwiązania kwestii formalno-finansowych zamykających mój związek, tym ostrzej.
Kolega J. (ten w okularach od indiańskich mieszanek słodko-kwaśnych) nie ustaje w usychaniu z miłości do mnie. Daje temu wyraz przy pomocy następujących środków stylistycznych: płacz, pokora, samobiczowanie graniczące z samookaleczeniem, werbalne "wyświetlanie filmów" z naszej usłanej różami (sztucznymi) przeszłości, projekcje naszej usłanej różami przyszłości, deklaracje, że zrobi ABSOLUTNIE wszystko, żeby tylko udowodnić mi autentyczną skruchę i wolę pozamiatania g*wna, które zrobił na środku pokoju na perskim dywanie.

Ja, pomyślałam, pomyślałam i stwierdziłam, że szans już kilka wprawdzie było, ale trzeba trzymać fason kobiety kochającej za bardzo i brnąć w to głębiej. W związku z tym oświadczyłam mu, że są rzeczy, które ew. mogłyby zmiękczyć moje granitowe serce. Nie są to wielkie rzeczy w porównaniu z moim pierwotnym zamysłem - kastracją ... ale wybór należy do niego. Przedstawiłam mu następującą krótką listę żądań:

1) Spotkanie - ja, on, kochanka (ta ostatnia, bo wszystkich nie znam) - bez wyciągania brudów, szczegółów - tylko ma powiedzieć "Okłamywałem was obie, byłem nieuczciwy, zwodziłem i manipulowałem każdą z was, żeby wziąć od każdej to, co chciałem. Byłem złamanym kutasem, szują i kłamcą. Kombinowałem jak koń pod górę, żeby żadna z was sie nie dowiedziała, że prowadzę równoległe życie, bo tak mi było wygodnie. Przepraszam was obie, bo wiem, że każdą z was bardzo zraniłem. Droga A. (kochanka), zwodziłem cię ale tak naprawdę kocham tarantellę i z nią chcę spędzic resztę życia. W tobie zafascynowało mnie twoje młode ciało i młodzieńcza energia ale tylko na tym nie da się budować ... bo ty też sie zestarzejesz i idąc tym tropem musiałbym cię zamienić na kolejny nowszy model więc wolę się zatrzymać już dziś, tu gdzie jest mój dom i kobieta, którą kocham. Amen "

2) Zaprasza całą rodzinę i naszych znajomych, którzy po jego numerze padli trupem i kazali mi zapomnieć o śmieciu. Na tym fantastycznym przyjęciu mówi: "Kochani rodzice, drogie dzieci i przyjaciele, oto ja - głupi fiut. Od wielu lat nim jestem, bo seksoholik, to moje drugie imię. Wiem, że zawiodłem was wszystkich, bo tak jak tarantella uwierzyliście w nasz związek i w to, że stanowimy wszyscy razem rodzinę i jest na tym świecie coś stabilnego, są jakieś zasady moralne. Ja sie tego zaparłem dla młodej dupy. Tak, zamieniłem was wszystkich i moje życie na jedną młodą dupę. Proszę o wybaczenie i oddaję się pod wasz osąd. Jeśli coś takiego przytrafi mi się ponownie - każdy z was z osobna może mi plunąć w twarz, kopnąć w jądra, wydziedziczyć i dać ogłoszenie do gazety, że mnie nie chce znać, bo okazałem się fiutem-recydywistą. Amen"

Jak myślicie, kiedy wpadnie po resztę swoich rzeczy?

Tarantella
Ja nabroiłem w swoim życiu podobnie jak twój partner.
Nie miałem takiego ultimatum, gdybym miał pewnie przyjechał bym po resztę swoich rzeczy.
Próbuje się postawić na jego miejscu.
Brak orgazmu niezłe by mnie zabolał. Ja taki wytrawny kochanek nie dałem ci orgazmu. Próbował bym to osiągnąć lub z podkulonym ogonem szukał bym innej która nie wie że coś takiego można przeżyć.
Ja dostałem drugą szanse, udało mi se i nadal jestem z moją żoną.
Tylko ze ja bardo chciałem się zmienić, i tylko dlatego ze ja się zmieniłem jesteśmy razem.
Dopóki twój facet nie zechce sam siebie zmienić nie będzie z tego nic.
Dostał kopa, i teraz może myśleć na dwa sposoby. Co zrobić żeby drugi raz się nie wydało, że coś kręci. Czy poważnie zastanawia się nad zmianą siebie.
Wiesz co chce zrobić z sobą? Znasz odpowiedz wiesz co dalej z twoim związkiem.

Tarantello - zadam Ci kilka pytań.
Dlaczego chcesz, żeby wrócił? Czy dlatego, że Wasze wcześniejsze życie było takie super? Było? Czy był kochającym, wspaniałym partnerem? Czy wyciągnął wnioski z "poprzedniego razu"? Co wtedy Ci obiecywał? Czy dotrzymał tych obietnic? Jeśli nie - to dlaczego TERAZ miałby ich dotrzymać?
A jak zachował się po aktualnej zdradzie? Ile naprodukował kłamstw jako usprawiedliwienie dla siebie wobec Ciebie i innych ludzi?
Czy odpowiada Ci sposób w jaki traktuje Twojego syna? Czy uważasz, że jest dobrym przykładem dla niego?
Czy będziesz w stanie mu zaufać? Czy zamienisz się w tarntellę-dozorczynię? Czy uważasz, że jest Twoim przyjacielem?

Wiem, wiem. Tak tylko się jeszcze trochę bucham trawką, żeby zupełnie nie zdechnąć na detoksie po twardych dragach.
Przecież ja to wszystko wiem, Niekochana. Wiem, że nic się nie zmieni, nawet gdyby wystąpił w dzienniku telewizyjnym i wykupił wszystkie bilboardy w stolicy z napisem "byłem fiutem - J.", to to i tak by nic nie zmieniło. Może nie w tym miesiącu ale za jakiś czas i tak by to zrobił a potem strugał biednego zagubionego misia, bo fiut nie sługa.
I nie dostanę już od niego żadnych romantyzmów, żadnej opiekuńczości, skazałabym moje dzieco na chowanie się przy kłamcy a potem dziwiłabym się, że samo kłamie (bo mama się zgadzała, żeby J. ją walił w trąbę, to i mnie wolno), i wiem, że będą kolejne księgowe i wiem, że mój system nerwowy by tego nie wytrzymał a on wyszedłby trzaskając drzwiami - próbowałem ale z tobą to się jednak żyć nie da.
Ja to wszystko, wszystko, wszystko wiem ale tego, że ryczę dwa razy dziennie, tego sobie nijak nie mogę wytłumaczyć. Bo żebym przynajmniej ołakiwała jakieś realne aktywa emocjonalne. Ale no ja normalnie opłakuję tylko coś co sobie wymarzyłąm, wymyśliłam i wpakowałam w jego pustą skorupę.
Rozżalam się nad utratą tej skorupy.

Tarantella - będę czuwać Sama wiem, że pokusa na początku była, że łatwo wypierać rzeczywistość

Kriss nasza kochana otrzymała status 100% Netkobiety! Zasłużyła, jak mało kto!

Niestety - to prawda.
Kochana - pomyśl, że przed Tobą wspaniała reszta życia. Długiego i szczęśliwego życia.

Tarantella, mam to samo. Jaśnie Pan czeka aż sprzedam dom, żeby poszaleć, na ile wystarczy. Dzieci do kawalerki, a panisko hula.
Z tą małą różnicą, że to tatuś rodzony. Ale... facet to facet. To tylko facet.
Teraz coś obiecanki stały się "bogatsze", ale nie sądzę aby ziściły się w realu. Czy mnie zawiedzie na trochę, czy na trochę więcej, żadna różnica.
I wiesz co, Tarantella, on nawet teraz żebrząc o litość nie napisał, że jesteśmy wszystkim, co kocha, tylko wszystkim, co ma. Zapomniał bidula, że już nie ma, to po pierwsze. No i nie wie jeszcze, że z ludźmi wchodzi się w relacje, a nie w stan posiadania.
Błądzi, błądzi... Dokąd go to zaprowadzi?

Madziulek, witaj.
Nawet nie wiesz jak bardzo dobrze wiem o co  masz na myśli. Dobrze trafiłaś.
Całe życie w opozycji do siebie, żeby było dobrze i i tak - d..a.
Witaj w domu Kochana!

Magdo,
Witamy, witamy. Nikt CIę tak nie zrozumie, jak my. Pisz, wal, nie krępuj się. Jesteśmy specjalistkami od kładzenia się na tory, po których przejeżdżają ciężkie składy naszych partnerów. Lubimy się tak pokładać na tych torach, turlamy się i prosimy - przejedź po mnie jeszcze raz, bo za mało nas jeszcze rozjechałeś.
Wspieramy się tu w tym, żeby na początek trochę odpełznąć z tego torowiska a potem rozejrzeć się za ... powiedzmy pokładaniem się na plaży, gdzie przystojny steward przynosi drinki z parasolką.
Wejdź, ta karczma Rzym się nazywa.

Może, żeby przyjechać do Warszawy i zrobić imprezkę w jeszcze moim mieszkaniu (no dobra, połowie mieszkania)?

Rozum, kochana. Rozum

Marynareczko: no przecież już pisałam, że słowa "pociąg" i "maszynista" zyskały dla mnie już do końca życia nowe znaczenie
Czasami robię sobie wizualizację tego "powtórnego rozjechania"

A teraz coś z liryki, bardzo w temacie:
"W miłości z reguły
Albo trele
Albo z grubej rury.
Dobre trele
Ale i rura przydatna.
Rozbija serce
lecz za to głowę otwiera".

I jeszcze coś - specjalnie dla nas wszystkich. Mężczyzna-psycholog to "popełnił".

"Miłość i wiara w życie goją rany, rodzą siły, aby móc na nowo zakwitnąć, budować, nawiązać nowe przyjaźnie, bliskość, pokrewieństwa. One są silniejsze od rozpaczy. (...) Dwie nadzieje. Nadzieja może być bezrozumna i płytka. Może być mechanizmem obronnym przed konfrontowaniem się z trudną rzeczywistością. Strategią umysłu w rodzaju: pomyślę o tym jutro. Czasami słuszną, ale będącą tylko sposobem na przetrwanie, niekiedy też wyrazem wewnętrznej gnuśności, niechęci do zmierzenia się z trudnymi wymaganiami codzienności, do brania na siebie odpowiedzialności. Jest też nadzieja, która nie zaprzecza, nie fałszuje obrazu rzeczywistości, choćby był on najokrutniejszy. Można ja nazwać wiarą pomimo. Nie zwalnia z odpowiedzialności. Daje siłę do przetrwania, pozwala pozostać wiernym swoim podstawowym ideałom, swojemu Westerplatte, i jest źródłem nadziei dla tych, którym jej brakuje. A jest ich coraz więcej"

Ja umiałabym się powstrzymać od skakania do oczu i wiem, że ona też, bo już ze sobą rozmawiałyśmy - bardzo spokojnie i na poziomie. Co tu dużo gadać, J. ma szczęście do babek z klasą. Bo tak naprawdę tylko my dwie jesteśmy w tym układzie normalne. Jej to mi nawet szkoda, bo, wiesz, ona w tym układzie postąpiła jeszcze dość uczciwie - wiedziona nadziejami robionymi jej przez J. odeszła od mężą. A mój psychofag zrejterował, teraz pęta się przy moich nogach a ona została z niczym - potraktowana jak tania hotelowa dziwka. Jest taka młoda ... Szkoda jej życia dla takiego śmiecia, ale niestety ja ani zamierzam ani nie uznaję za konieczne uświadamiać jej pewnych oczywistych faktów. Wiem, że jak już psychofag pogodzi się z moim NIE, to prędziutko ją do siebie na powrót przekona. I to będą jej wybory a ja nie zamierzam za to, co mi zrobiła niczego jej ułatwiać. Ani jemu.

Cytaty są mega odjechane i bardzo trafne. Boję się rozwodu, ale zrobię to, przede wszystkim dla siebie. Co będzie po, co z mieszkaniem, co z kasą... Do końca nie znam jeszcze odpowiedzi na te pytania, ale myślę, że dam radę. A jak nie dziś, pomyślę o tym jutro.

Betnika, odnośnie alimentów zaczynaj od wygórowanej kwoty. Sąd i tak będzie rozstrzygał na podstawie dochodów obydwojga rodziców. Ja załączyłam do pozwu masę rachunków, wypisałam bardzo długą litanię ile mnie kosztuje nastolatek, ale sędzina nawet na to nie spojrzała. Po prostu wyliczyła kwotę tysiąca złotych, podzieliła na pół i tyle zasądzili mojemu eks. Moja znajoma dostaje dwa tysiące na dwoje dzieci, ale Jej mąż dobrze zarabia.

Tarantello, niestety nie pamiętam autora - odnalazłam zagubiony zeszyt z wierszami. Sporo tam Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, innych niestety nie kojarzę.
Jeśli się podobają, to kolejny:

"sam dobrze wiesz
co ważne jest
co bawi cię

jak myślisz-
lepsza jestem
niż pudełko klocków
niż mały samochodzik?

ładna wygodna
zabawna, nawet
zepsuta chodzi

ładna z urwaną
głową, ładna
z oderwanymi dłońmi

z odłupanym nosem
ładna, z wydłubanym
wzrokiem

schwycona
za stopę do góry
nogami

ładna z przegranym sercem
z potarganymi włosami

sam dobrze wiesz
co bawi cię
co ważne jest"

Chyba sama nie jestem w stanie pojac jaki mam metlik w glowie... psychicznie sie sypie, a moj maz patrzy na to i chyba jakos jest z tego powodu zadowololy. Postawilam mu sie, nie przyznalam pokornie racji... pierwszy raz w zyciu... Wczoraj zaczal na mnie krzyczec, ze spokojem w glowie powiedzialam zeby na mnie nie krzyczal, to stwierdzil ze do konca zycia nie bedzie sie do mnie odzywal... i chyba to jest dla mnie najgorsze...
Jestem mieczakiem... nienawidze sie klocic, nie umiem. Nienawidze krzyku... Mam wrazenie, a nawet chyba jestem przekonana, ze on wie ze mnie tym swoim zachowanie krzywdzi i chyba sprawia mu to radosc, jak ja sie tak mecze. Sytacja jaką mam w domu... nie portafie tego zaakceptowac. On jest... i tylko tyle. Nie odzywa sie do mnie. To jest dla mnei tak stresujace, ze dzis rano zrobilo mi sie slabo... poprosilam go o szklanke wody, to nawet na mnie nie spojrzal. Zawsze twierdzi, ze odstawiam teatrzyk, zeby mu ustapil... A ja poprostu nerwowo nie wytrzymuje . Czuje ze zwariuje...
Nie bede wam opisywac wam calego naszego zycia... bo moglaby powstac dobra ksiazka... albo poradnik w stylu o kobiecie ktora kocha i mezczyznie, ktory łaskawie pozwala sie kochac.
Ja juz nie mam sily tak zyc... Jedyna osoba jaką on szanuje jest on sam. Mi mowi ze mnie szanuje, ale nie szanuje moich najblizszych (mamy i brata). co dla mnie jest rownoznaczne z brakiem szacunku do mnie. Dla niego, mam wrazenie, byloby najlepiej jakbym zerwala kontakty z moja rodzina i siedziala w domu, nie miala wlasnego zdania...
Opisze wam od czego ostatnio sie zaczelo... a takich sytuacji mozna mnozyc... Moze to wam sie wyadc dziecinne troche...
w niedziele z corka mielismy jechac do mojej babci, mial z nami jechac moj brat. czekalismy na niego pod blokiem, ale rozwalil mu sie worek ze smieciami jak schodzil i musial posprzatac... Moj kochany mąz nie poczekal na niego i odjechal... poprostu go nie zabral... prosilam go, zeby sie zatrzymal, zawrocil... ze tak sie nie robi... ale jedyne co uslyszalam, to ze on na ksieciunia nie bedzie czekal... mowie mu ze przypadek losowy, ze rozerwal mu sie worek... i slysze ze mogl te smieci zniesc wczesniej... no mogl, ale ile razy rozi sie cos przy okazji? roznie dobrze ,za przeproszeniem mogl dostac rozwolnienia... tez przypadek losowy, nie zaplanowal tego... Mialam zal do meza... ale wiem, ze ona nie przyjmuje moich argunentow, ze zrobil swinstwo. Ja w zyciu czegos takiego bym nie zrobila. poczekalabym i zwrocila uwage. Zreszta, mi to sie nadal w glowie nie miesci jak tak mozna. dla mnie to zero szacunku. on tego nie rozumie... i na koniec rozmowy w niedziele stwierdzil, ze on gowniarza przepraszac nie bedzie, nawet jesli zrobil zle...
Moze ta sytuacja wyda wam sie smieszna... on nie pojmuje ze nikt tych smieci celowo nie rozsypal... sama jak to czytam to mnie pusty smiech ogarnia... On w swoich oczach nie zrobil nic zlego... On przeprowadza mi jakies dowody z wyliczeniami matematycznymi ile czasu potrzeba na sejscie z 2 pietra i zebranie smieci... A ja probuje mu wytlumaczyc, ze to nie o czas chodzi... tylko o sam fakt ze odjechal... a odjechal w momencie jak moj brat wychodzil z klatki...
Moze to wyglada, ze jestem bardziej za bratem niz za mezem... Ja kocham ich obydwu. Za jednego i za drugiego skocze w ogien... choc juz chyba nie do konca...
Czasami czuje sie jak taka scierka... wszystko mozna mna wytzrec, wszystko mi wykrzyczec w zlosci, mozna mi naublizac... A ja... ja slucham...i na koniec przyznaje ze to moja wina, zeby tylko bylo dobrze. Jakis czas temu... zaraz po naszym slubie... Moja mama chciala nam kupic mieszkanie, ale ze wiadomo (albo i nie wiadomo), ze musialaby wziac kredyt na to mieszkanie, tak sie wsciekl, ze on takiego mieszkania z kredytem to on nie chce, bo to nie bedzie jego tylko mojej mamy. Zakazal mi sie z nia kontaktowac... A ja... z poczatku sie zgodzilam, a pozniej malutkimi kroczkami probowalam go przekonac, ze ona nie miala nic zlego na mysli... ze chciala dla nas dobrze...
Ja juz nie wiem, czy ze mna cos jest nie tak, czy moze ja jestem za bardzo zzyta z moja rodzina... mam tylko ich (oprocz meza i coreczki).
Boje sie co bedzie dalej... on jest jedynakiem, uwaza ze wszystko mu sie nalezy, nigdy nikt mu sie nie sprzeciwial... Z jednej strony mam tego dosyc a z drugiej bardzo sie boje...
Nie moge spac, nie moge jesc, wszystko mi sie trzesie... boje sie ze znowu ulegne, bo go kocham... albo juz mi sie wdaje ze go kocham, bo sie boje... nie wiem...
MOze jest ktoras z was z Lodzi i zna jakiegos dobrego psychologa ktory mi to wszystko pouklada...

Madziulek, wszystko Twoje odczucia są jak najbardziej prawdziwe i "zdrowe". To Twój mąż źle postępuje. Chce Cię odciąć od Twojej rodziny, bo wtedy już w nikim nie będziesz mieć oparcia.
Nie daj się dziewczyno, bo będzie coraz gorzej. Poczytaj posty w tym wątku od początku - zobaczysz, jak każda z nas walczy o siebie.
Jeśli chcesz - mogę Ci przesłać na mail'a bardzo dobre książki do poczytania. Napisz do mnie mail'a.

I tu masz racje... i chyba tego sie najbardziej boje... Boje sie awantur... Boje sie awantury o córke... Czy jest szansa ze on przejrzy na oczy?
To jest jedynak, ktory zawsze dostawal wszystko co chcial. nigdy mama mu sie nie sprzeciwila... I nagle ja nie chce mu przyznac racji...
A, zapomnialam wam chyba dodac, ze mamusia tak go kocha, ze ma zdiagnozowaną i leczoną od jakis 3 lat depresje... Mnie to chyba tez czeka niedlugo jak sie z tym nie uporam...

Hmm... po raz kolejny na tym forum napiszę - my mamy chyba tego samego męża. Ja - już niedługo.

Kochana - dlatego musisz działać - ŻEBY NIE BYŁO ZA PÓŹNO.

Narazie cie podziwiam ze mowisz to z takim usmiechem... bo ja mam narazie lzy w oczach i kluche w gardle... a jestem w pracy, wiec ryk i szloch... jakos nie wchodzi w gre...