Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Zawsze spotykałam sie z takimi typami, potem oczywiście był płacz, żal i pretensje, bo przecież ja go tak kochałam. Kiedyś zwalałam to na swój wiek, że młoda głupia jestem, ale teraz mam 27 lat i czuję to samo. Nawet jak idę ulicą, obserwując mężczyzn szukam właśnie takich.

Wiem, że mam cholerny problem. Jeszcze do tego wszytskiego dochodzi to, że w życiu kieruje się emocjami. Nawet jak rozum mówi co innego to idę za tym, co czuje. Chciałabym to zmienić. Faktycznie wizyta u specjalisty, literatura może mi pomóc. Tylko największy problem jest w tym, że ja to wszytsko wiem. Zdaję sobie sprawę że z lekkoduchem nie ułoże sobie życia, ale inni mnie nie pociągąja, nie mają tego czegoś.

A może to wynika z tego, że ja również nie dojrzałam, tylko robię dobrą minę do złej gry.Albo po cześci z tego, że nie lubie monotnii, szybko się nudzę. Przy takich typach, nie ma mowy o nudzie, bo na zmienę płacze i śmieje się.  Chociaż nie wydaje mi się.Wiem, czego chcę od życia, wiem, że na dziecko nie jestem gotowa jeszcze, ale z drugiej strony lubię się bawić. Uwielbiam wyjazdy, podróże, wyjścia ze znajomymi. Nie mówie to o upijaniu się do nieprzytomności i imprezy 7 dni w tygodniu, tylko wyjście ze znajomymi w soboty.

Czytając ten wątek, znalazłam pare kilka postów pod którymi się podpisuje w 100%, ale poprawcie mnie jeżeli się mylę. kobieta która kocha za bardzo, to kobieta, która w dzieciństwie przeżyła coś drastycznego, co miało wpływ na jej dalszy rozwój. U mnie takiego czegoś nie było. Pochodze z normalnej rodziny, nie zauważyłam żadnych odbiegających od normy zachowań.

Tak, dziś mam dzień Tarantelli Tendencyjnej. Na dzień dzisiejszy jestem w stanie zaklasyfikować nawet moje własne dziecko - maminsynek (wymagana pełna obsługa i ciągle muszę przypominać o słowach: poproszę i dziękuję). Kolejny mężczyzna mojego życia, któremu się wydaje, że wszystko mu się ode mnie należy i coś tak widzę, że im dalej tym gorzej.

Tarantella, zacznij wymagać. Czegokolwiek. Bo wyrośnie następny - oto ja, jestem, a wy świat się cieszcie! I tyle. Jestem i to wystarczy. U mnie też problem z kolejnym maminsynkiem (synkiem). Ale powoli zaczynamy funkcjonować jak rodzina, więc Pan Syn otrzymuje obowiązki (oprócz samoobsługi, którą szczęśliwie opanował). Śmieci, odkurzanie, ciężkie zakupy. Jakoś się uczy, nie protestuje, wykonuje bez specjalnego molestowania. Małymi kroczkami, może uda się ocalić jednego chociaż kandydata na psychofaga. Byłoby miło, gdyby ewentualna synowa myślała o mnie bez tej "czułości" jaką obdarzam moją teściową. Nawet z siostrami zaczął ostatnio rozmawiać jak z ludźmi. Może jeszcze będzie z niego facet.

Kamyk, dobrze Cię rozumiem, ja też mam taką siostrę, porządną, ułożoną a ja popaprana i znajdująca tylko popaprańców, niedojrzałych emocjonalnie, raniących mnie, nawet zauwazyłam u siebie pewien masochizm, sama prowokuję sytuacje, które mnie ranią, przez które potem płaczę, mimo że mam tego swiadomość, jestem tak jak ćma lecąca do światła, tylko ja wiem że się za chwilę sparzę. Chodzę do specjalisty już pół roku, mam pełną swiadomość swoich popełnianych błędów i nadal je popełniam, niestety w tym wszystkim jest moje smutne dzieciństwo, brak miłości rodziców, alkoholizm ojca, to się ciągnie jak guma w gaciach, to we mnie jest, na siłę szukam wszędzie akceptacji i miłości.

witam dziewczyny. Pewnie nie chcecie faceta tutaj prawda ?

witam i dziekuje pieknie . Kochalem 2 dziewczyny i dwa razy byl bol choc ten drugi byl inny . Bardziej bol ze nie napisala co sie stalo . Tzn napisala ale nie wierze w  to

sa 2 powody tego Violu.  pierwszy bo sa ludzie ktorzy po prostu nie potrafia nienawidziec drugiej osoby a drugi powod jest taki - uwazam ze nienawidzac kogos tak naprawde robimy krzywde  sobie . I dodam cos jeszcze ,  zycie jest tak kruche ze po co  samemu je zatruwac?

witaj Niekochana . Jestem bardzo niesmialy wobec kobiet gdy mam sie odezwac to zapominam  jezyka wiadomo gdzie hi hi . Dlatego dlugo nie mialem dziewczyny . Gdy zobaczylem  moja przyszla narzeczona podczas kolacji w  sanatorium to od razu poczulem to cos .  potem utrzymywalismy znajomosc telefoniczna ja z pewnego wzgledu nie chcialem sie ujawnic co  czuje ale okazalo ze Ona tez . Szybko ustalilismy ze chcemy sie pobrac byl nawet przyblizony termin . Ale zaczelo sie psuc mowila nie jest jeszcze gotowa itd itp  a potem podobno na  wyjezdzie ze zwiazku kogos poznala i to byl koniec .  po 2 latach poznalem na chat inna . Miala byc najwyzej przyjazn ale szybko zakochalismy sie z sobie . Ona byla u mnie ja mialem pojechac do Niej ale kilka dni wczesniej napisala jedzie do pracy do anglii . Jeszcze wieczor przed wyjazdem byly piekne smsy a na drugi dzien obce  zimne .  pytalem co sie dzieje pisala jest ok az  po kilku miesiacach wylaczyla telefon . Teraz juz nie wierze ze ktos mnie pokocha a co gorsze obawiam ze juz nie zaufam . Tym  bardziej ze na co  mozna liczyc bedac na rencie ?

Powinszowania dla latorośli
I wyrazy podziwu dla Ciebie kochana, że nie dałaś się zwariować... ciarki mnie przeszły gdy oczami wyobraźni ujrzałam Cię z tym rzeźnickim nożem w dłoni!!!
Gratuluję konsekwencji - pewnie tej Ciebie nowej nie mogą poznać

witaj i dziekuje Tarantella. Wlasnie w  tym problem ze nie wiem co robie zle , co we  mnie jest zle ze  kobiety mnie nie chca . Pewnie jestem zwyczajnie do niczego i tyle

skoro nie wychodzi mi z kobietami to musi byc cos nie tak

Rany, Dziewczyny, jaka delirka!!!
Już wczoraj było już tak dobrze, a dzis od rana - drżączka, natrętne myśli o tym, żeby się do niego odezwać. Trzymam się twardo ale ręce same chodzą. Przecież to jest moja zasada nr 1 - nie podkładać się samej pod koła pociągu. A tu takie myśli. Wiem, naprawdę wiem, co czują ludzie na detoksie.
Może mnie ktoś związać i ubezwłasnowolnić?

Tarantella, dzięki za dobre słowo.
Nawet nie wiedziałam, że tyle tego (postów) już wypociłam. To jest moja psychoterapia i "oczyszczenie". Pomaga, mi bardzo pomaga. Jeśli Ty i ktokolwiek ma z tego pożytek, tym lepiej. Psychoterapia w grupie, zawsze wychodzi lepiej. Nie łudź się, że szybciutko porzucą Cię "doły". Będą Ci towarzyszyć, ale, sama widzisz, że dobrze sobie z nimi radzisz. A "doktor" czas zrobi swoje. Ciesz się z dobrych dni, przetrwaj gorsze i do przodu kobieto! Ja jeszcze teraz, mimo pełnego przekonania do swoich wyborów i ogromnego obrzydzenia do sprawcy tych trudności łapię się czasem na "myślowej niekonsekwencji". Ale coraz rzadziej i nie wprowadzam w życie absurdalnych pomysłów typu: spróbuj się z nim zaprzyjaźnić. Nie spróbuję, bo on na przyjaciela nadaje się jak jeżowa skórka na prześcieradło. Wiem, że ja bym umiała przyjaźnić się z byłym, ale pod warunkiem, że nadawałby się do tego. A ten były się nie nadaje. I już.
W ramach bilansu, który wykazuje duże naciągnięcie budżetu zakupiłam sobie zarąbisty skórzany żakiecik (marynarkę) i jest to bardzo głupie, ale piękne. Zamówiłam też "naprawcę" do wszystkiego, co zdążyło się rozlecieć albo zacząć przeciekać (oj dużo tego). W tym kontekście, chyba lekko przegłodzę moje dzieci w kwietniu, ale, ostatecznie to Wielki Post, niech mają.
Jakoś to przecież będzie, prawda?

Dzięki, Dziewczyny. Nie wiem czemu ale wieczory są zawsze trochę lepsze. Najgorzej jest od 12:00 do 17:00.
O! Takie obserwacje poczyniłam. W książkach kazali się sobie przyglądać "na chłodno".
Boszsz, jak ja bym chciała te wszystkie techniki książkowe umieć zastosować ... dobra, na początek spamiętać i żeby się nie pomieszały krzyżowo

anniiaa, nie jestem dobrym doradcą w moim aktualnym położeniu, ale coś mi się tak wydaje, że jeszcze kilku fajnych chodzi i masz szansę na któregoś z nich jeszcze trafić.
Kopnij w d**pę tego, co sobie znalazł inną, odpocznij. Gratuluję, dobudowałaś właśnie kolejną cegiełkę w swoim kręgosłupie emocjonalnym. Uwierz, to minie i cię wzmocni.

Slavku,
W ramach codziennych cwiczen pozwolilam sobie wymienic znieksztalcenia poznawcze, ktore dostrzeglam w tym jednm zdaniu.
a) myslenie wszystko albo nic (inna nazwa to myslenie czarno biale ale celowo unikam tego okreslenia bo wiem, ze bywaja osoby, ktore za nic w swiecie nie moga zrozumiec, ze myslenie czarno biale nie odnosi sie do czynu. Czyli ze zdrada, morderstwo, kradziez, kazirodztwo, gwalt etc to cos zlego-czyli CZARNE i nie da sie dostrzec w tych czynach zadnych odcieni szarosci.
Byc moze osoby, ktore mja problem z "ocenianiem" albo z mysleniem czarno-biale maja potrzebe uszarzania zlego czynu gdyz postrzegaja sie tylko przez pryzmat tego zlego czynu i jest to dla nich nie do zniesienia... czyli jak zrobilem bardzo zle to jestem bardzo zly)
a zatem tu.. wszystko albo nic...myslisz, ze albo ona Cie pokocha albo nikt

b) nadmierne uogolnienie- jak przydarzylo Ci sie, ze dziewczyny z Toba zerwaly to juz to bedzie zdarzac sie bez konca

c) rorumowanie emocjonalne- jesli tak czujesz to masz przekonanie, ze tak musi byc

d) nieuzasadnione wnioski.. co do licha ma znaczyc "juz nigdy nie zaufam" "nie wierze, ze mnie ktos pokocha" albo ze nikt Cie nie pokocha bo jestes na rencie? Skad te wnioski?

Kolego czy myslales kiedys, ze masz depresje?
To tak jakbym ja napisala: Jestem stara wiec ide wykopac sobie grob i sie w nim zakopie zeby nie narazac grabarza na zetkniecie sie z moim widokiem.

Tarantello,
bardzo spodobal mi sie Twoj wniosek... ha ha
To prawda, ze na niektore tesciowe trzeba miec konskie sily i zdrowie.

Niekochana,
Klania sie asertywnosc
Ja tez kiedys ulegalam tesciom po to by skumulowac w sobie mase negatywnych emocji.
Nie potrafilam zareagowac, odmowic, zarzadac... a w glowie klebily sie pytania "Jak ona mogla?", "Czy ona nie widzi, ze.." "Dalczego ona zrobila mi taka przykrosc?" buuuu

a mogla, nie widziala i zrobila.. bo ja sie na to godzilam.
Widocznie nauczylas swoja tesciowa, ze moze lamac zawarte z Toba umowy, moze nie liczyc sie z Twoim zdaniem, moze przeforsowywac swoje plany i podejmowac decyzje za Ciebie.
Podejrzewam, ze ona nie zroumie dlaczego tym razem nie udalo sie
Pewnie mysli, ze zla kobieta jestes...  Linda o Tobie nawet mowil
Niestety tak jest, ze jak pozwalasz komus malymi kroczkami wchodzic na swoje "pole" to potem akt wykopania z pola jest bolesny dla wsystkich.

Marynarko,
czyz forum nie jest skarbnica wiedzy?!
Zastanawialam sie wlasnie czy nowe radyjko z odtwarzaczem mp3 i super glosnikami do mojej sypialni nabyc w ramach zwrotu podatku, karty kredytowej czy line of credit.... i dopiero po przeczytaniu Twojego postu mnie olsnilo! Oczywicie, ze kupie w ramach postu kwietniowego
Zastanawiam sie tylko czy moze kupic teraz na karte a potem w kwietniu splacic karte postem?

Właśnie jestem świeżo po tym rozdziale
dr. B. nie we wszystkim jest dla mnie przekonujący, ale pomaga parę rzeczy uporządkować.

NIEKOCHANA, cokolwiek to jest - trzymam kciuki. Daj znać, jak już będę je mogła puścić, bo trochę trudno się pracuje na klawiaturze piąstkami.

IWAKAA, jest to niestety wpisane w nasz proces ozdrowieńczy. Huśtawka emocji, różnych większych i mniejszych głupot a w międzyczasie jednak dochodzenia do jakiejś mądrości. Wiesz ile kobiet w naszej sytuacji robi te same kroki w tył a ciągle wydaje sim się, że idą do przodu? Ty przynajmniej wiesz, że to była regresja i może następnym razem poradzisz sobie lepiej.
Ja widzę się z nim w czwartek i już drżę na myśl o wstecznych krokach, które mogę potencjalnie popełnić - poddanie się manipulacjom, niezapanaowanie nad emocjami, uzewnętrznienie potrzeby czułości i chorej tęsknoty albo chęci pobycia z nim jeszcze troszkę, wydanie z siebie jakiegoś prosiebnego głosiku, pozowanie na twardą albo pozowanie na zdruzgotaną a potem obwinianie siebie, że niepotrzebnie pozowałam właśnie tak a nie inaczej. Jest tyle niebezpieczeństw, a my i tak jesteśmy w gruncie rzeczy twarde. Więc uszy do góry. Pamiętaj - i tak jesteś mocarna, bo świadoma tego co się dzieje.

Niekochana,
odezwij się, bo trzymanie kciuków tak długo szkodzi moim obowiązkom. Mopa nie da się wykręcić pięściami, sprawdziłam.
Albo zaraz przyznasz się co nabroiłaś, albo przyjdziesz mi myć podłogi i prasować (też zaraz).
Iwkaa, zobacz jak Tarantella się "huśta" i vice versa. Żadna z nas nie jest oryginalna, jesteśmy tylko na różnych etapach.
Rozrzewniła mnie Aniiaa, ona jest na początku drogi. Przeczytajcie uważnie jej post. Która ma etap gniewu, wściekłości za sobą? Większość. Więc jesteśmy już dalej niż Aniiaa, ale do "całkowitego wyleczenia" jeszcze trochę potrzebujemy - czasu, pomocy forum, wsparcia przyjaciół, a nade wszystko konsekwencji, nieugiętości i wytrwałości. Nie bójcie się siebie, przecież nie jesteście bezwolne. Oczy kota ze "Shreka" już nie zrobią na Was oczekiwanego wrażenia (prawda Tarantella? Iwkaa?) Nie bój się, dasz radę. To Twoja mantra.
Dla dodania optymizmu naszym dywagacjom melduję, że dzisiaj Kapituła Orderu Uśmiechu przyznała to zacne i najsympatyczniejsze z wyróżnień osobie, którą znam i mam zaszczyt i przyjemność pracować z nią w fundacji.
Cieszę się, że (niezależnie od szanownego gremium na forum) mam w swojej bliskości takich LUDZI. I, że tacy LUDZIE nawet mnie odrobinę lubią i szanują.
Brak poszanowania ze strony przypadkowego charakteropaty w takiej chwili jest mniej znaczący.
Życzę Wam Wszystkim, żeby otaczali Was dobrzy ludzie. Nie muszą z nami mieszkać, nie muszą z nami sypiać, nie muszą wymieniać nam opon w samochodzie, ale MUSZĄ być.

Tarantella, respect.
Jesteś mądrą kobietą.

Niekochana, brawo )) czekamy na Twój wpis.

Po pierwsze - Tarantella pięknie napisałaś
Muszę Ci powiedzieć, że pomimo mojej sytuacji pt "Nikt nie wie, co się może zdażyć za chwilę" jestem pełna nadziei i z optymizmem patrzę w przyszłość. Ja się już nie zastanawiam, czy będzie lepiej - JA WIEM. Nie mam co do tego wątpliwości. Może będzie trudniej, ale -BĘDZIE LEPIEJ. I wciąż wierzę, że na świecie jest wielu dobrych mężczyzn - może jeszcze uda mi się odnaleźć takiego dla mnie? Będę wytrwale szukać, ale nie uzależniam już SWOJEGO szczęścia od obecności mężczyzny u mojego boku.

Wracając do wydarzeń dnia wczorajszego. Te, które znają mnie już dłużej wiedzą, że jestem DDA i borykałam się bardzo trudnymi relacjami z moimi rodzicami. Byłam tym NIEWAŻNYM ogniwem w chorej relacji uzależniony ojciec i współuzależniona matka. Musiałam od dziecka być dorosłą, odpowiedzialną i nie sprawiającą kłopotów. Tylko ja potrafiłam uspokoić szalejącego ojca - i tego ode mnie wymagano. Jak wiecie zawsze miałam jasny osąd tej sytuacji - tak nie powinno być. A ponieważ oprócz mnie wszyscy udawali, że nie ma problemu - oddaliłam się od nich.  Nie potrafiłam im wybaczyć, że nie mają na tyle odwagi, żeby zmierzyć się z odpowiedzialnością za swoje zachowania. Nie chodziło mi nawet o przeprosiny, tylko o zwykłe przyznanie się - robiliśmy źle.
Wyobrażacie sobie, jakie to trudne dla mnie było. Każdy z nas potrzebuje przecież wsparcia najbliższych.
I teraz, kiedy wydarzyło się to, co się wydarzyło (w moim małżeństwie) - bardzo dużo myślałam na temat wpływu mojej przeszłości na moje życie; o tym, co przede mną. To właśnie tu n forum po raz pierwszy głośno i uczciwie nazwałam wszystkie swoje złe emocje związane z byciem DDA - dałam sobie do tego prawo; bez wygładzania, oszukiwania samej siebie i zastanawiania się nad tym, jakie będą konsekwencje dla innych ( w sensie "nie powiem, bo to się odbije źle na...").
Ponieważ posłuchałam rady Zazdrości i weszło mi już w nawyk szukanie dobrych stron w każdej złej rzeczy, która mi się przydarza - zastanowiłam się, czy cała ta sytuacja może mieć dla mnie jakiś pozytywny wydźwięk?
I postanowiłam zrobić coś, co jeszcze kilka miesięcy temu byłoby niemożliwe, zapewniam.
Postanowiłam dać szansę na odbudowanie moich relacji z rodzicami. Ponieważ wiedziałam, nie jestem w stanie zapomnieć tego, co się działo przez przeszło 20 lat mojego zycia - zapytałam samą siebie - "Czego oczekuję od swoich rodziców teraz, w tej konkretnej sytuacji. Jak powinni się zachować wobec mnie, abym była w stanie uwierzyć im na nowo, że jednak jestem dla nich WAŻNA - tak, jak powinno być ważne dziecko dla rodziców. Odpowiedziałam sobie szczerze, bez owijania w bawełnę. I wiedziałam, że abym mogła na nowo UWIERZYĆ  - ta oczekiwana reakcja musi wypłynąć z nich SAMA, bez mojego sugerowania, naprowadzania itp. Powiedziałam sobie "Kochana - albo będzie lepiej, albo nic się nie zmieni".
Nie była to łatwa decyzja, bo oznaczała, że muszę "opuścić gardę", którą ZAWSZE trzymam podniesioną w obronie. Wystawić się na ewentualny cios. I tak zrobiłam.
Stanęła przed nimi prawie 40 letnia kobieta, która po raz pierwszy w życiu stała się dzieckiem. Dzieckiem w sensie emocji, których oczekiwałam od drugiej strony. Opowiedziałam całą historię szczerze, bez oczerniania lub "prostowania", opisałam, co czułam, co teraz czuję i co mam zamiar zrobić dalej.
Wiecie, ze moja historia tak na pierwszy rzut oka wydaje się być z pogranicza fantastyki, więc przygotowałam się na ewentualność różnych reakcji.  Postanowiłam im niczego nie ułatwiać -  waliłam szczera prawdę. A potem czekałam. Czekałam na ich reakcję - niczego im nie sugerując, nie mówiąc, czego od nich oczekuję.
I wiecie co? Stał się cud. Mój prywatny cud. Dostałam to, czego oczekiwałam. Właściwie nadal trudno mi w to uwierzyć, ale właśnie tak się stało.
Dostałam wsparcie, została uszanowana moja trudna i nie czarujmy się dla niektórych kontrowersyjna decyzja.  Przyjęto do wiadomości, że nie chcę użalania się nade mną, że jeśli będę potrzebowała pomocy, to o nią po prostu poproszę.

Ale wiecie, co właściwie było dla mnie największym sukcesem z którym się wczoraj zmierzyłam? Wiedziałam, że konsekwencją mojego "ujawnieni się" może być to, że mój ojciec jako nie radzący sobie z własnymi emocjami - uchleje się w ramach "terapii". Przez wiele, wiele lat świadomość takiej "konsekwencji" hamowała mnie przed wieloma wypowiedziami i czynami - ja sama sobie robiłam to, o co miłaam pretensję do rodziców - udowadniałam, że moje emocje są MNIEJ WAŻNE.
Ale wczoraj, po raz chyba pierwszy w życiu postanowiłam, że nie będę się obarczała odpowiedzialnością za zachowanie taty - zrobi to, co SAM uznana za słuszne. I wiecie co - jest mi lżej. Czuję się, jakby odjęto mi garb, który przygniatał mnie od lat.
Nie wiem, co będzie dalej, ale wiem, że n pewno będzie LEPIEJ.

Niekochana,
widzę, że robisz generalne porządki w swoim życiu. Na wiosnę.
Dobrze, że umiesz dotrzeć do przyczyn. To niełatwe. Katharsis - to boli. Ale jak operacja, boli, żeby później było lepiej.
Nie każdy tak potrafi. Chyba nawet niewielu tak potrafi.
Gratuluję!

Tarantella,
Współczuję. To straszne. Egoizm rodziców uderza w dzieci i zostawia ślady na całe życie.
Cały czas zastanawiam się ile złego zrobiłam dzieciom litując się tak długo nad nie wartym tego pijaczyną.

Dziewczyny kochane. Oj, kosztowało mnie to wczoraj, kosztowało.
Jak wróciłam późną nocką do domu, to dopadła mnie taka migrena, że prawie na oczy nic nie widziałam. 

Tarantella, rozumiem Cię tak dobrze

I oczywiście zapomniałam Wam podziękować za kciuki i gratulacje. Jak napisała kiedyś Tarantella - jesteśmy jak sfora.

Niestety, kwestia finansowa mnie tez dotknęła   Adwokatka rozłożyła mi co prawda płatność na 3 raty, ale plus koszty pozwu (pond 600 zł) - mam na maksa obciążone karty Ale nic to - będzie lepiej.
Tak jak kiedyś pisałaś Marynarko - mówisz -masz. Skończył mi się krem pod oczy i co? Dostałam wczoraj prezent od mamy - właśnie krem pod oczy No i jeden zakup mniej

... I love you sister!
Nie odpowiadasz za niczyje zachowanie Jestes wolna

Podeszlam do tego jak do treninngu bez emocji. Najpierw nauczylam sie rozpoznawac owe znieksztalcenia w postach na forum, potem we wlasnych wypowiedziach.
Teraz mam ubaw sama z siebie.Bawie sie w przejaskrawianie moich "obaw" zeby pokazac dzieciom bezsens takiego myslenia.
np. wczoraj popelnilam takie spostrzezenie... do dziecka:
"Musisz skarbie ladnie sie ubrac bo jak zobacza, ze jestes taka nieelegancka to pomysla, ze jestes z patologicznej rodziny i ze wszyscy Polacy to patologiczne rodziny...sama widzisz, ze los Ojczyzny jest w twoich rekach. To nie przelewki, Ojczyzna liczy na ciebie."

Polecam taka zabawe z dzieciakami bo ucza sie na wesolo wylapywac takie bezsensowne mysli.
..i tak szczerze mam wiecej rozrywki gdy karykaturalnie znieksztalcam moje widzenie sytuacji.... niz wtedy gdy robilam to na serio

Takie znieksztalcenia poznawcze przezywane na serio to dramat...za wszystko bylam odpowiedzialna, wiec i wszystko bylo moja wina bo glupia i brzydka jestem, nikt mnie nie pokocha i mam wszy.... a ten tam... gnojek jeden musi mnie kochac i szanowac i ja go tego naucze przez dobry przyklad i poswiecenie.

Smiejcie sie z siebie

Zazdrości kochana - uśmiałam się po pachy Ja też Cię kocham I też mam wszy
Anhedonia - dziękuję. Staram się, bardzo się staram. Różnie mi wychodzi, ale się nie zrażam. Dziś gorszy dzień - straciliśmy dużego klienta Tak więc - albo kasa, albo zadowolenie z siebie
Może pora na kolejny zwrot zawodowy? 

Niekochana,
życie coś dla Ciebie szykuje, idą zmiany. Na lepsze, prawda?
Dziewczyny, zajrzyjcie do "Mojego rozwodu", muszę pogadać.

Dziewczyny,
Potrzebuję pomocy. Mój J. przyparł atak romantyczno-natarczywy. Ostatnio załatwiamy kilka spraw "rozwodowych". Piszę w cudzysłowiu, bo to przecież tylko konkubinat ale spraw majątkowych i formalnych przy rozejściu tyle samo za wyjątkiem sądu. Wykorzystuje psychofag każdą okazję do dalszego psychofagowania. Boszz ile łez, zaklęć, obietnic, że już zawsze, że już nigdy, ile tanich gestów na dowód cudownej przemiany osobowości (47 lat i nagle transformacja). Nie to jest jednak ważne. Mnie się nie bardzo chce z nim rozmawiać. Przyznaję - dałam się zabrać po formalnościach do jego garsoniery na seks ale ... co tu dużo gadać zachowałam się jak sucz ostatnia. Skonsumowałam i powiedziałam:
"Wiesz, moja terapeutka za wczasu rozgrzeszyła mnie z takiego "numerka", dała mi na niego glejt - jeśli ma pani ochotę na seks, to niech go sobie pani od niego weźmie, o ile nie czuje pani zagrożenia emocjonalnego. I wiesz, drogi J., nie ma już zagrożenia emocjonalnego. Powiem to inaczej - poczułam sie tak jakby ktoś wyłączył moje pole magnetyczne skierowane na ciebie. Było fajnie, ale chcę to robić z kimś kto da mi jeszcze może ten mityczny seks pochwowy, bo tobie się jakoś nie udaje. A póki co muszę lecieć. Trzymaj się. Ładne mieszkanko."

NIGDY nie sądziłam, że ja, właśnie ja zauczestniczę w takiej scenie. To było jak oczyszczenie. Żadnego drżenia głosu, tylko taka ku**wska lekkość bytu, jego łzy, kolana i barykadowanie drzwi. Nie sądziłam, że potrafię coś takiego. Dopiero co przecież cierpiałam jak dobijana klacz.
Od kilku dni jednak czuję, że ... on mi w ogóle do niczego nie był potrzebny. To on ciągle miauczy, że nie wie, jak obciąć paznokcie (no bo ... ja mu to robiłam), nie wie, dokąd ma zapłacić podatki, jak się pierze dżinsy i co kupić mamie na urodziny.
No i właśnie na koniec układam do niego pożegnalny list, który zostawię przybity gwoździem na ścianie, jak się już wreszcie stąd wyprowadzę (miesiąc, może dwa w zależności od postępów spraw w bankach).
Ten list to będzie lista tego z mojego z nim życia, co umożliwiło mi się z niego zdetoksykować. Będzie się nazywał "mój piękny dzień bez ciebie". No bo prawda jest taka, że z każdym dniem czuję, że moje życie zrzuciło wielki balast a nie dociążyło się czymkolwiek na skutek jego braku. Tak naprawdę brakuje mi tylko tego seksu i spania na łyżeczkę ... i na tym koniec. Tylko takie zwierzęce funkcje - skóra dotyka skóry i nic ponadto. No, może czasem lubiłam z nim pogadać ale o tym, że nie lubię PiS i podobał mi się film w kinie, mogę pogadać z każdym. Metafizyki, jedności dusz nie było już dawno a cała reszta jest do kupienia w kiosku ruchu.

Wasza pomoc potrzebna jest mi w następującej kwestii. Mój J. ograbił mnie z ogromu rzeczy należnych mi jako kobiecie, które dzień w dzień przeżywałam na nowo. Ale, wiecie, na skutek detoksu sporą część z nich jakoś tak zapomniałam a mam ochotę na koniec je wykrzyczeć. Może Wy pamiętacie jakieś takie elemnty, z których zostałyście okradzione, a są dla nas wspólne? Pewnie też uskuteczniałyście takie wyliczanki? Pewnie tak. Ja już od dawna do niego piszę i nie wysyłam NIC. Ale na koniec należy mu się taka praca zbiorowa, która pomoże mu wsadzić sobie w d*pę te swoje puste łzy i obietnice, które po latach obłudy i zaniedbań wywołują u mnie tylko odruch wymiotny i ten ześcierwiony uśmieszek.

Zaprezentuję Wam próbkę i mam prośbę o dopisywanie się do książki skarg i zażaleń.

- dziś będzie dzień bez krzyków
- dziś będzie dzień bez proszenia się o zrobienie czegokolwiek dla mnie, dla domu, dla nas
- dziś będzie dzień bez poniżających myśli, że już od lat nie zadzwoniłeś do mnie w środku dnia tylko po to, żeby mnie usłyszeć a nie załatwić jakąś sprawę
- dziś będzie dzień bez kąśliwych komentarzy na temat mojego syna
- dziś będzie dzień bez żebrania o uczucia i zainteresowanie moimi sprawami
- dziś będzie dzień bez tkwiącej we mnie jak zatruta strzała złości o traktowanie mnie jak mebel, użyteczny ale tylko mebel
- dziś będzie dzień bez tej pustki i milczenia przy śniadaniu, jakby celem tego śniadania była jak najszybsza ucieczka ode mnie a nie szansa na spędzenie ze mną jeszcze kilku chwil na rozmowie i uśmiechu
- dziś będzie dzień bez zastanawiania się, czy twoje demony seksu już drążą twój mózg, czy mam jeszcze tydzień spokoju
- dziś będzie dzień bez myślenia, czy mail, którego właśnie piszesz jest skierowany do pracodawcy, czy piszesz kolejnego namiętnego wypoceńca do kolejnej kochanki
DZIŚ BĘDZIE DZIEŃ

Dziś BYŁ dzień bez:
- zastanawiania się, co znów będzie się mu nie podobać - i zostanie to głośno, wszem i wobec zakomunikowane
- udawania, że jestem głupsza, żeby on poczuł się mądrzejszy
- spędzania wolnego czasu tak, jak on uważa za słuszne
- czuwania nad każdym jego jeszcze nie wypowiedzianym, złośliwym komentarzem - żeby szybko obrócić go w żart
- wymyślania usprawiedliwienia dla potrzeby wydania 79 zł na balerinki
- oczekiwania na jakikolwiek objaw pozytywnych uczuć wobec mnie i naszej córki
Ej, to był przecież DZIEŃ BEZ NIEGO! I BYŁ CUDOWNY!

A ja życzę Wam miłego dnia.

Odebrałam wczoraj moje kalosze z reklamacji, tj. dali mi nowe, a dziś pada deszcz
I to jest mój powód do radości bo je uwielbiam

Kochana prosiła mnie żebym tutaj zajrzał bo jest to dla niej wątek szczególny.

Poczytałem trochę o waszych kłopotach i nasuwa mi się myśli.

Indianie Azteccy twierdzą ze są cztery podstawowe uczucia
radość
złość
smutek
strach
reszta to pochodne tych czterech uczuć.
Ja zaraz zareagowałem A miłość?
Według ich wierzeń miłość to równowaga miedzy tymi uczuciami.

i mam takie przemyślenia.

Jeśli nie masz równowagi uczuć w sobie, mylisz że uczucie jakie masz w stosunku do kogoś to miłość to zaczynasz "kochać".
Czy to nie pragnienie przeżycia prawdziwej miłości sprawia, że kochasz, że kochasz za bardzo?

A możne patrząc na TV programowano w nas to że uczucia nami sterują?
Zakochałem się i dlatego postąpiłem tak a nie inaczej.
zakochałem sie i zdradziłem żonę.
Zakochałem sie i dlatego zaniedbałem swojego syna.
Zakochałem się dlatego jestem z kimś kto mnie nie szanuje.
Zakochałem się i dla tej miłości wyrzeknę się siebie.
Zakochałem się w tobie wiec możesz mnie bić upokarzać, zdradzać, znęcać się nad moim ciałem i duszą.
Zakochałem się wiec mogę co oddać wszystko.

Spójrz na swojego partnera oczami duszy. Zobacz jakie uczucia są w tobie gdy z nim jesteś, czy to jest harmonijne. Czy jest równowaga. Czy czujesz za dużo radości,  złości, strachu czy smutku? Czy możesz to zrównoważyć?
Jeśli czujesz paniczny strach przed tym, że go utracisz, że cię skrzywdzi i będziesz wszystko robić żeby go zatrzymać, to i tak on cie skrzywdzi i odejdzie.
Jeśli złościsz się na niego, że go nie ma gdy go potrzebujesz, zagłuszasz czas radości, że teraz jest. A on następnym razem wróci jeszcze później żeby nie słuchać twojej złości, twego smutku.
Jeśli wpadasz w sam zachwyt i radujesz się wszystkim co ci on daje. W końcu daje, coraz mniej, coraz rzadziej.

odnajdź harmonie w sobie.
Wydaje mi się ze to dobry sposób na prawdziwą miłość