Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

02, witamy na pokładzie. Rozgość się. Czytaj. Mi to zejęło wiele dni ale nie był to czas stracony. Nie obiecuję, że mętlik zaniknie ale może znajdziesz kilka odpowiedzi.

A ja chcę podzielić się z Wami małym zwycięstwem. Dziś zadzwonił J. (mimo ustaleń, że odcinamy bezpośrednie kontakty) i chciał podjechać do domu po pewne dokumenty (stęskniony i umęczony głos w słuchawce). Zgodziałam się ... i dostałam strzału w mój chory mózg - "Sprzątać, malować się, pięknie ubrać, ON, ON idzie! To nic, że kłamca, nic, że zdrajca, nic, że seksoholik, ale będzie dziś, będzie!" No więc posprzątałam, ubrałam się, umalowałam ... i napisałm do niego sms-a - "Dokumenty w kopercie zostawiam u ochrony osiedla. Nie przychodź. Sam rozumiesz dlaczego."  I wiecie co? Poczułam, że ... kontroluję - nie jego, nie sytuację tylko SIEBIE. Tak się zapewne czuje narkoman na odwyku, który przechodząc koło dilera mimo wahania idzie dalej. Mogę ale NIE MUSZĘ brać dej dawki. Nie wiem co będzie jutro, za tydzień, czy miesiąc ale dziś NIE MUSZĘ.
Obraził się - nie odpisał, a ja po godzinie zorientowałam się, że nie spoglądałam przez ten czas na komórkę sprawdzając, jaka jest jego reakcja ... bo nie interesowała mnie. Zachwycała mnie tylko moja własna reakcja   A ile profitów - nie muszę nasłuchiwać jego kroków, nie muszę się zastanawiać, czy mu się spodobały moje nowe ciuchy albo czy nie odnotował mojego mizernego wyglądu. NIC NIE MUSZĘ.
To mały krok dla tarantelli ale wielki krok dla ludzkości!
I jeszcze jedno. Ostatnio jestem w strasznej załamce (jak to na detoksie). Apatia, przygnębienie, depresja wg skali Burnsa - 23. Lista niewykonanych, acz koniecznych do wykonania czynności wydłuża się z dnia na dzien. A teraz - na skutek podniecenia przed ew. wzięciem dawki power był tak wielki, że udało mi się ogarnąć chałupę zapuszczoną od tygodni w godzinę. Zauważyłam już tę rakcję wcześniej - zawsze jak do mnie napisze albo zadzwoni, to dostaję powera. Teraz już i tak wiem, że mnie okłamuje, zwodzi i manipuluje więc daję mu silny odpór, ale staram się wykorzystać te powery na szybkie (póki mi nie minie) zrobienie rzeczy, które od dawna czekają na zrobienie i przygnębiają mnie tym, że są niezrobione. W zależności od tego, ile trwa stan pobudzenia - biegnę do syna pogłaskać go i porozmawiać bez miny cierpiętnicy, wstawić pranie, ogolić nogi.
Możemy nazwać tę technikę "wykorzystywaniem oddziaływania negatywnego czynnika do niwelowania skutków ... jego odstawienia". Ale wymyśliłam. Nie?

Tarantella - brawo!
Mnie też niezłego kopa dają właśnie takie małe sukcesy.
Ta.... te nieogolone łydki - nie chciałybyście moich zobaczyć w samym dnie-dna

Witaj Tarantello.
Jestem dla Ciebie pełna podziwu bo ja także znam to niezdrowe uczucie podniecenia i przypływ sił witalnych i chęć ulżenia cierpieniom, ale się nie złamałaś.Szczerze gratuluję!

Ps.Wysłałam do Ciebie maila, ale nie wiem czy go nie otrzymałaś, czy może nie miałaś siły albo ochoty odpisać:(

Pozdrawiam Ciebie serdecznie

Tarantella - jesteś THE BEST! Powinnaś swój wpis napisać pogrubioną czcionką, już jesteś wygrana Kochana!

Tarantella - gratuluję!
Jesteś "wielką" kobietą, człowiekiem. Dasz radę, bo wybierasz. Nie niesie Cię konieczność, tylko świadomy, rozważny i mądry wybór. Jesteś silna.
Powodzenia!

Mimo, że rzadko zabieram głos, regularnie czytam ten wątek i muszę przyznać, że jestem pod wielkim wrażeniem, bo tworzą Panie całkiem poważną sieć społecznego wsparcia
Gratuluję.
Pozdrawiam serdecznie

Panie Wojciechu,
(jeśli mogę się wypowiedzieć w imieniu ogółu, bo ostatnio ja tu chyba jestem najaktywniejsza na posterunku)

Pańska kuratela to dla nas zaszczyt. Jeśli spoczywa na nas takie oko, to jest szansa, że sobie nawzajem nie zrobimy krzywdy naszymi laickimi, choć życiowymi wynurzeniami

Doris, przepraszam, bo chyba nie odebrałam Twojego maila. RZadko korzystam z tej skrzynki i ostatnio ją hurtem wyczyściłam (możesz przysłać jeszcze raz?). Tak sobie jednak myślę, że cos w tym forum musi być pomocnego, skoro tu wracamy.

Tunia, dostałaś mojego maila?

Jestem na forum już jakiś czas, starałam się pisać i odpowiadać na wiele pytań  i tylko do tego tematu nie zaglądałam : DLACZEGO? Ze strachu przed prawdą którą znam od wielu lat : TAK jestem kochającą za bardzo i mimo że o tym wiem to nie umiem nic z tym zrobić - zawsze potrafiłam pomagać i radzić innym a sobie nie potrafię a do tego mam w sobie wciąż podświadome wyparcie faktów. Ktoś powie to nie powinno tak wyglądać a ja od razu dostaje "kocich" pazurów i bronię jego , siebie sama nie wiem kogo.
Nie wiem w sumie co robić z 14 latnim bagażem małżeńskim??????????

Do nr. 3 niestety nigdy nie dotarłam...
próbowałam wielokrotnie...
cóż słaba jestem i tyle...

Witam Kobietki

Czytam sobie powolutku ten wątek i wszystko z spampowoli odbudowuję sobie moją zrypaną psychikę. Opisywałam w moim wątku jaką 'cudowną' atmosferę miałam w moim małżeństwie i jaką to chorą relację z moim mężem. Dzięki temu, że mnie kilka osób podbuntowało, zaczęłam powolutku zmieniać swoje życie:)

Strasznie ciężko przyjmuje się do wiadomości, że się kocha za bardzo i że to jest zła postawa. Jak wszystkie wiecie, tego nie da się z siebie wyrzucić w jeden dzień, ale daję radę

Od nowa uczę się kochać samą siebie i wyzbywać się mojego chorego perfekcjonizmu. To co piszecie 'robi dobrze' mojej duszy łatwiej przeżywać każdy dzień z myślą, że nie jest się samą jak palec. teraz staram się nie starać za dwoje

Znów zaczynam być szczęśliwa a zmiana mojego nastawienia działa cuda w moim małżeństwie.

Dziękuję Dziewczyny

niekochana72 przestaję robić wszystko 'pod niego' zaganiam do pomocy w domu i przy córce i choć wiele nerwów mnie to kosztuje, staram sie stawiać na swoim ciężko nieraz idzie, widzę ten wyrzut w jego wzroku, gdy w domu nie porobione wszystko na tip top, ale udaję, że nie widzę. Zaczęłam znów robić rzeczy, które sprawiają mi przyjemność - czytam, słucham ulubionej muzyki. I gdy przestałam za nim tak straszliwie latać, to on zaczął okazywać szacunek. Nie mówię, że zawsze jest cud miód, bo nie raz robie i pewnie jeszcze nie raz zrobie coś głupiego, znów zapomnę o sobie, ale jest coraz lepiej i najważniejsze - do córki zaczął sie odnosić jak człowiek

Atnisarz - nie ma problemów banalnych w małżeństwie - po prostu dlatego, że z takich drobnych banałów z biegiem czasu nawarstwia się tragicznie wielka góra problemów NIE do rozwiązania Mądrze robisz, że szukasz drogi rozwiązania - zanim stracicie do końca wspólny język.
Rozważ możliwość spotykania się z koleżankami w tym czasie gdy mąż spędza go ze swoimi znajomymi.

Wiecie co? Wielka czarna dupa. Mój biedny chory mózg jest juz tak potwornie umęczony huśtawkowymi stanami, że czasem do mnie mówi tak:
"Droga Tarantello, wróćmy do J. On tak bardzo chce a my jesteśmy już tak umęczone. Niech chociaż przez chwilę będzie pięknie, jak dawniej. Ja wiem, że on nami manipuluje, że w tej chwili już układa sobie życie z inną a tobie robi wodę z mózgu, żeby jeszcze coś ugrać z tobą na polu finansowym, ale niech choćby przez momencik będzie SPOKÓJ. No może jednak nie był taki zły? Socjopata jak socjopata. To co, że cię zdradzał z każdą, która mu się pod rękę nawinęła, cóż, że żył z kilkoma kobietami na raz i każdej obiecywał sie z nią zestarzeć, cóż że uprawiał niebezpieczny seks bez zabezpieczeń, a ty sie teraz musisz zastanawiać, czy nie masz HIVa, cóż że poniżył cię przez 4 lata opowiadając o magii życia z Tobą a potem okazało się, że każda słyszała ten sam tekst. A może jednak nie przeszkadza nam to, że jest socjopatą, a może zaciśniemy ząbki, żeby choćby przez dwa-trzy dni poczuć sie znów tak jak kiedyś - JAKBY NIGDY NIC."

Co jest w tej naszej pieprzonej chorobie takiego, że musimy ciągle i ciągle odpierać tego typu masakryczne podszepty. Jestem przerażona.
Umówiłam się z J. na przyszły czwartek na załatwianie spraw formalnych i już się o siebie boję. Jestem twarda jeśli chodzi o niekontaktowanie się z nim. Maile - tylko "służbowe" w temacie zbycia wspólnej nieruchomości, żadnego reagowania na prowokacje sms-owe. Ale robię to wszystko z obawy o mój chory mózg. On jest tak podatny na manipulacje J., że potem w godzinami obrabia każde kłamliwe słowo wypowiedziane przez J., każdą jego zakłamaną deklarację "Zrobię wszystko, żeby Ciebie nie stracić. Od kiedy nie jesteś ze mną, to nie ma połowy mnie." ICHOCIAŻ DOKŁADNIE WIEM, że po pół godzinie dokładnie to samo mówi do blondi, to i tak moja mózgownica się nad tymi idiotyzmami zastanawia. Żenujące i przerażające.
Już sama nie wiem, czym się wzmocnić, żeby odpierać te manipulacyjne ataki na mój mózg.
Jakieś pomysły?

Ella, ja szukam grupy dla siebie. Czy jesteś może z Wawy?

Póki co, dzięki Bogu, moje stany nie przekładają się na upadlające działania. Wykopałam go i dobrze sie z tym czuję, zrezygnowałam z kontaktu z nim - i to mi pomaga, staram sie stosować mądre techniki z mądrych książek - może i coś tam dają.

Ale generalnie czuję się jak małe dziecko zostawione po środku centrum handlowego i wypatrujące twarzy tatusia, chociaż tatuś to maniakalny sadysta.

Moj sam wyszedl i nie wrocil, od czasu do czasu wyslyla sms, ja nie odpisuje, nie widzimy sie od jakiegos czasu. Nawet przestalam myslec co robi i z kim a to w moim wykonaniu dobry poczatek. Jak pisze sms to wypatruje kolejnego, chore.
To wlasnie te nasze wspoluzaleznienie wiemy, ze nas rani, ale czekamy na to z podnieceniem i nadzieja na lepsze.

No właśnie. Bo ja zawsze chcę wiedzieć, jak coś działa. Jak miałam zapalenie ucha środkowego, to przeczytałam wszystko o schorzeniach usznych, jak robiłam tłumaczenia o lokomotywach, to wiedziałam o nich wszystko. A teraz CHCĘ WIEDZIEĆ - jak to sie dzieje, że przecież normalny człowiek już nic więcej nie potrzebowałby wiedzieć na temat J. niż to co wiem ja, żeby raz na zawsze z drwiącym uśmiechem wykastrować go ze swojego mózgu. Nie ma żadnego faktu, który by go mógł usprawiedliwić, a jednak, kiedy wyjedzie z tym jakimś pokutnym tekstem o samoświadomości, która sie w nim narodziła, o piekle, które beze mnie przeżywa, kiedy wyskoczy z tym swoim niskim stłamszonym głosem dobijanego konia ... cała faktografia pryska. A to kretyńskie myślenie - a może on jednak z nią nie mieszka, może jednak coś do niego dotarło, a czy go nie skrzywdzę jeśli on w rzeczy samej chce coś zmienić. Fuck!!!
JAK TO DZIAŁA?
Na miły Bóg. Przecież kiedy patrzę na takich dupków tylko obcych dupków, to nie mam wątpliwości, jak zakwalifikować takiego "Kazimierza atrakcyjnego" - do utylizacji. Kiedy patrzę jednak na własnego Kazimierza atrakcyjnego cały mój obiektywizm i doświadczenie 45-letniej wykształconej kobiety daje dupy. Jak to działa, że ja W OGÓLE sie nad nim jeszcze zastanawiam.
W rozmowie z mamą, przyjaciółką jestem twarda, jednoznacznie ukierunkowana ... bo nie chcę ich straszyć tym, że po tym wszystkim jeszcze nachodzą mnie jakies wątpliwości. Jednak sama o sobie znam tę prawdę - ciągle jestem miękka fryta.

Tarantella kochana - mam dla Ciebie jedną radę. Popartą tylko własnym doświadczeniem i jak to bywa - niełatwą.

Musisz zminimalizować jakiekolwiek myślenie o nim. Będę brutalnie szczera, więc wybacz, proszę.
Ty cały czas tkwisz po uszy w tej chorej relacji. To nieprawda, że ucięłaś z nim kontakt.
Pisząc:

dajesz jasno do zrozumienia, że szukasz wytłumaczenia tej sytuacji.
No więc napisze Ci coś, co ja sama zrozumiałam dość szybko, ale tylko dlatego, że zostało mi to podpowiedziane.
NIC NIE MUSISZ WIEDZIEĆ I ZROZUMIEĆ NA JEGO TEMAT! To już Ciebie nie powinno obchodzić! Znasz diagnozę i skutki i tyle musi Ci wystarczyć. TO JUŻ NIE TWÓJ PROBLEM.
Teraz powinnaś zaprzątać swoją główkę tylko tym, jak pomóc SOBIE. Rozmyślanie o nim w jakimkolwiek kontekście (oprócz terapeutycznego chwilowego obrzydzania w dramatycznym kryzysie) powoduje, że cały czas jesteś z nim "związana".
To jest trudne, na początku nawet bardzo trudne, ale wierz mi - skuteczne. Tak jak napisałaś - "normalna" kobieta już dawno by uciekła. le my nie jesteśmy "normalne" - musimy sobie tą normalność wypracować. Ciężką pracą. Pot i łzy. No właśnie - wysiłek fizyczny w moim przypadku pomagał.

Atinasarz - napiszę później więcej coś specjalnie do Ciebie. Twój problem (pomijając chorobę mojego męża) jest bardzo bliski mojej sytuacji i doskonale Cię rozumiem. I nieprawda, że Twoje problemy są banalne, jeśli już, to TYPOWE. A to dwie różne sprawy. Później dopisze więcej.

Tarantella, potrzebujesz czasu. Wiedzę i przekonanie już masz, teraz doktor - czas. Wierz mi, zrobi swoje. Będzie bolało, ale coraz mniej, coraz rzadziej.
Znajdź może jakieś zajęcie inne niż wszystko, co robiłaś do tej pory.  Pomóż "doktorowi". Może coś, czego się bałaś spróbować, może coś, o czym marzyłaś? Lepienie w glinie, paralotnia, podnoszenie ciężarów, kurs flamenco? Najlepiej, żeby się okrutnie umordować, wtedy głowa nie "rozrabia" i o głupotach nie myśli, tylko "PIĆ!!!", albo "UMIERAM!!!, DO DOMU SIĘ NIE DOCZOŁGAM!!!"
To pomaga, bardzo, nawet wciąga. Ja zaczęłam salsę, co było całkowicie niezgodne z moimi wcześniejszymi przekonaniami, i czuję się z tym znakomicie. Polecam. Teraz idę na zumbę i już jestem zachwycona.

Rzuć tę wiedzę, jeśli Ci nie służy i rób coś! Jak będziesz chciała być podręcznikową matką, żoną i kochanką, to pewnikiem oszalejesz. Bądź sobą. Po prostu i aż sobą. Najlepiej zająć się innymi, takimi co mają jeszcze bardziej przerąbane. Ja mam swoich podopiecznych, jak z nimi (ich rodzicami) pogadam, to już wiem na pewno, że jestem szczęśliwym człowiekiem, który ma drobne niedogodności w życiu. W dodatku przejściowe, nie dożywotnie. Może wolontariat? Poczytać staruszkom w hospicjum, czy coś takiego. Koleżanka chodzi na warsztaty malarskie. Bohomazy odstawia okrutne, ale jest szczęśliwa. Wystawy nie zrobi, ale przyjemność ma. I o to chodzi.

Marynarka. Jesteś boska!

Światopogląd sam się dzieciakom prostuje, wystarczy, ze zauważą różnicę. Dlatego mamy obowiązek być szczęśliwymi mamami i ludźmi w ogóle. Wtedy dzieciaki wiedzą jakie to ważne, żeby dobrze czuć się ze sobą samym i otoczeniem. Jeśli otoczenie nas unieszczęśliwia, dzieci odczują to najbardziej. Dla dobra dzieci (o własnym ze skromności nie wspomnę) należy jak najskuteczniej zmienić unieszczęśliwiające otoczenie. Niech obdarza swoim "światłem" inne miejsca. Takie, które do tej pory były względnie szczęśliwe i myślą, że będzie lepiej. Otóż, prawdopodobnie nie będzie. Z moim "unieszczęśliwiaczem" tak było. Nowa ofiara wymknęła się szybciutko. A miało być tak pięknie!
Dacie wiarę, że mi się dzisiaj płot przewrócił i leży sobie zamiast stać? To znaczy kawałek płotu, ale wyraźnie jest jakby nie na miejscu. Zrobię jak Scarlett, pomyślę o tym jutro...

Dziewczyny, przecież mówiłam, że teraz Wy jesteście moim stadem i sie nie pomyliłam
To fantastyczne tak przyjść sobie z rana do roboty, odpalić komp, potem nasze forum i wiedzieć, że stado innych wilczyc jest ze mną.
Nie wiem, co bym bez Was zrobiła. Zapewne ta woda w mózgu, którą mi tam zrobił przelałaby się, i dokonałaby sporych zniszczeń w całym moim świecie. A tak jesteście moim zaworem bezpieczeństwa.
Kocham Was.

Tarantella, ja trafiłam na forum w grudniu. Minęły trzy miesiące i jestem "spionizowana" maksymalnie. Co prawda byłam już po okresie wątpliwości i innych kłopotliwych bzdetów. Jednak nie do przecenienia jest wkład Drogich Koleżanek Współodczuwających.
Przede wszystkim w kwestii otrząśnięcia się z resztek skrupułów, wzmocnienia siły przekonania o słuszności drogi. I, wierz mi, można zawsze zawrócić, 14 lat to dużo, ale ja wykonałam zwrot po 23 i daję radę. Powoli odbudowuję siebie i rodzinę, już bez "truciciela". I idzie dobrze, lepiej niż się spodziewałam. Nie było chwili, żebym żałowała. Było wiele dających pewność - dobrze zrobiłaś, to najlepsze, co można było zrobić.
Atinasarz, ratuj się przed zniewoleniem. Próbuj, może uda Ci się zmienić Twojego "właściciela". Ja nie mam wątpliwości, że mój nigdy nie pozwoliłby mi na rozsądne, godne i uczciwe bycie sobą. Mam wrażenie, że szczęśliwy był tylko wówczas, kiedy mnie nagiął do swoich pomysłów, do swojego myślenia. Im bardziej mnie zmanipulował, tym większa radość. Kiedy działałam według swojego przekonania, on był zdruzgotany, nieszczęśliwy, wściekły, obrażony.
Teraz też jest obrażony, bo ośmieliłam się wyobrazić sobie życie bez niego. W dodatku to wyobrażenie jest bardzo przyjemne.

Atinasarz: jest kapitalna książka nt zachowań takich jak Twojego męża "Szantaż emocjonalny" - jeśli chcesz mogę Ci przesłać i jeszcze parę innych.
Napisałaś, że gdyby.... "sprawa stanęłaby na ostrzu noża". No więc co robisz? Ano czekasz, aż nadejdzie ten czas. A on pewnie nie nadejdzie, będziesz wciąż żyć w takim zawieszeniu i braku szczęścia. 
Widzisz, każdy z manipulatorów doskonale wie, jak bardzo może naciskać, gdzie jest nasza granica, której przekroczenie mogłoby zagrozić odejściem. A oni przecież wcale nie chcą naszego odejścia - chcą nami manipulować, chcą abyśmy zaspokajały ich potrzeby, tańczyły tak, jak nam zagrają.  Jesteśmy im niezbędne - ale tylko w tej roli.
Jeśli widzisz, że Twój mąż jest gotów na zmiany - taki trwałe, mające wpływ NA NIEGO - to warto walczyć o Wasz związek. Ale jeśli zobaczysz, że nie chce tego lub zmiany są na chwilę, a potem wraca "stare" - zastanów się, czy chcesz tak spędzić resztę życia.
Mój jeszczemąż dokładnie wiedział, gdzie "uderzyć", żeby odnieść odpowiedni skutek. Że głupia - to nie przejdzie, jestem bardzo dobrze wykształcona i przekonana o własnej inteligencji, że brzydka - zbyt wiele mam samoakceptacji, by to zabolało; że za mało kobieca (w sensie: sprzątaczka, kucharka itp) - niestety, to też nie boli.
Ale cóż to dla takiego fachowca w manipulacji, przecież w końcu mnie zna - moje potrzeby, smutki i przykre doświadczenia. Tak więc wali z grubej rury: "Nie jesteś zbyt rodzinna". Auć! To zabolało, a jak on to zauważył, to stało się to zdanie wytrychem do ranienia mnie. Bo z czasem oczywiście zrozumiałam, że mną manipuluje i nie robiłam tego, czego oczekiwał. Ale w głowie wciąż to słyszałam i jednak czułam wyrzuty sumienia, że może jednak powinnam...., że może jednak to niewielkie poświęcenie....
Teraz już wiem, że NIE POWINNAM, że to ZBYT WIELKIE POŚWIĘCENIE.
Moi teściowie z którymi mieszkam są właśnie taki chorym związkiem - uwierz, że nigdy w życiu nie chciałabyś tak skończyć. A właśnie tak kończą kobiety w nam podobnych związkach. Zgorzkniałe, nieszczęśliwe, pełne pretensji.
Teraz Twój ruch. Doskonale, że szukasz pomocy. Tu też na pewno odnajdziesz wsparcie.

Cześć panienki (z odzysku )
Tak atinasarz - nie daj się zniewolić. Generalnie dobry pierwszy krok z tym psychologiem. W ramach "odbudowy" samej siebie, przyszło mi do głowy, że może jakieś studia np. podyplomowe albo inny kursik? Wiesz - wyjście do świata, poznanie nowych ludzi no i własny rozwój - nie do przecenienia

Tarantella - uwielbiam takie zmiany własnej osoby Ja zaczęłam od fryzjera, zmiana fryzury i koloru włosów (zmiana nie do przeoczenia dla otoczenia) - wprawdzie ze sknerstwa musiałam to zracjonalizować faktem konieczności wykonania fotki do dyplomu, ale satysfakcja i tak była
Ponadto nabyłam za grosze rożne, różniste maseczki w saszetkach - a to z aktywną soją, a to nawilżającą (obie Prefekty) a to z kolagenem - i tak sobie funduję "odrobinę luksusu" co parę dni
Hi, hi - wąż w kieszeni mi się skręcił w chińskie 69 ze złości Ale mi łatwiej funkcjonować. Pozdrawiam Was wszystkie cieplutko

Apropos "pogodny film". Miałaś rację Niekochana. Nasze dzieci potrafią nas wydostać z najgłębszego leja. Choćby na chwilę ale to już dużo. Siedziałam na stronie wypożyczalni DVD, żeby wydłubać jakiś ów pogodny film. Podszedł mój cudny 15-letni mężczyzna i krzyczy:
- O, o, mamo wypożyczmy jakiś horror.
- (ja na to) Nie, synku. Mam ochotę na jakiś pogodny film na odtrutkę mojego niepogodnego życia.
- (on na to) No właśnie - horror jest świetny - zobaczysz jak innym jest niefajnie. No wiesz - są cięci piłą, brutalnie mordowani, znęcają się nad nimi psychole ...

W rzeczy samej - inni mają gorzej. Piły niby nie było ... tylko psychol był

Ja również doceniam brak piły w moim dotychczasowym horrorze z psycholem. Obecność piły może przyspieszyłby decyzję o wyeliminowaniu z życia czynnika szkodliwego, ale mogłaby nadszarpnąć mój całokształt, do którego (chociaż nie idealny) jestem bardzo przywiązana. Dzisiaj psychol zwierzył się dziecku, że tęskni. No proszę, "dopiero" czwarty miesiąc jak nie znalazł chwili, żeby dzieci odwiedzić, a on już tęskni. Jakie to cieniutkie... Dziecko, nie wiedzieć czemu, nie odpisało nic, a z pewnością nie chciałoby - ja też.

Tak Tarantella, byłoby prościej. W końcu kobiety też potrafią zmieniać żarówki i przepychać zatkaną kanalizację. A reszta spraw byłaby znacznie prostsza.
Tęsknota okrutna musiała "tatusia" zeżreć skoro "aż" smsa do syna wysłał (do córek - jakoś zupełnie nic). Może tęskni wybiórczo? Chłopiec za chłopcem, dziewczynki się nie liczą? Jak patrzę na tę głupotę to mi się nóż w kieszeni otwiera. Po co ci były człowieku te dzieci? Żeby je unieszczęśliwiać całe życie? A one - niewdzięczne, nieczułe, szczęśliwe jak tatusia nie widzą i nie słyszą. Dlatego uważam, że dzieci są mądre i sprawiedliwe same z siebie. Mają intuicję i zdrową ocenę na kogo można liczyć, a kto jest... nikim???

Kobietki - tak się zastanawiam ( przejrzałam wątek ale nie znalazłam żadnego postu) czy zachowujecie się podobnie. Otóż mój problem polega na tym, że sama wkopuje się związki z niedojrzałymi mężczyznami. Nie wiem,mam chyba nadzieję, że on przy mnie w imię miłości dojrzeje, a potem mogę mieć pretensje do same siebie. Meżczyźni, którzy mi się podobają, muszą mieć jak ja to nazywam ,, bałagan w oczach".Pare razy poznałam fajnych , pożądnych, dojrzałych facetów ale od razu ich skreślam, ponieważ uważam, że są nudni. Oczywiście nawet nie mam szansz tego sprawdzić, ponieważ z góry zakładam,że nic z tego nie będzie.Jestem ciekawa Waszych opinii, czy ze mną jest cos nie tak, czy powinnam szukać jakieś pomocy u specjalisty?

Nooooo, to, Kamyku, witamy Cię z rozpostartymi rękoma!
Piękne określenie - "bałagan w oczach". Dopowiem jeszcze - najpierw "bałagan w oczach" a potem totalna rozpierducha w sercu (Twoim, kochanie, Twoim).
Ja zawsze twierdziłam, że interesują mnie tylko tacy, którzy mają w sobie jakiś "tajemniczy rys". A moja przyjacióła zawsze na to odpowiada - "tacy przecież zawsze zostawiają ci po sobie rysy na mózgu, poszukaj takich nieporysowanych."

Tak, Kamyku, szukaj pomocy u specjalisty, w literaturze fachowej, na naszym forum i głównie W SOBIE.