Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Bardzo dziękuję Niekochana za materiały do czytania.
Pozdrawiam

Drogie Siostry w Bólu,
Ot i wszystko. Dziś się wyprowadził.
Ale wiecie co? Zdarzyło się coś, co w jednej minucie wpuściło jasność do mojego umysłu i mojej duszy. Wczoraj wygłosił do mojego (nie naszego tylko mojego) 15-letniego syna mowę pogrzebową. W skrócie wyglądała ona tak: twoja matka była taka nieznośna naszego życia, że musiałem ją zdradzić. Ja chciałem jeszcze coś naprawiać, ale ona mnie wyrzuca z domu. Nic o uczuciach, nic o tym, co było w naszym życiu piękne, nic o tym, że przez ostatnie miesiące tyle było rozmów i coś oboje zrozumieliśmy i być może dzięki temu koszmarowi, który przeszliśmy mamy jeszcze szanse na wspólne życie (tym wszystkim mnie faszerował cały czas, od kiedy poprosiłam go o wyniesienie się). Nic z tych rzeczy - tylko obrzydliwa próba wybielenia siebie samego na koniec i zdezawuowanie mnie (trudne słowo) w oczach mojego dziecka. Tak na wszelki wypadek, gdybym już nie zechciała go przyjąć z powrotem, postanowił zapewnić sobie w oczach mojego dziecka wizerunek ofiary odchodzącej z godnością. I to moje biedne dziecko, całkowicie olane przez własnego ojca pięć lat temu, ten mój mały dorastający mężczyzna zaczął płakać, i powiedział, że mogłam być lepsza dla J., żeby nie musiał odchodzić (czytaj ? po raz kolejny spieprzyłaś nasze życie). I wtedy, w jednej chwili zobaczyłam J. takim, jakim był naprawdę i to, kim ja byłam dla niego. A byłam dla niego przez tych pięć lat tylko kolejną kobietą, na której postanowił po raz kolejny sprawdzić się, przetrenować swoje umiejętności krasomówcze, seksualne, pseudorodzinne. W pewnym momencie postanowił sprawdzić, czy jego urok, umiejętność uwodzenia, zwodzenia, snucia wielkich wizji WSPANIAŁEGO WSPÓLNEGO ŻYCIA ciągle działa na kolejne kobiety. Zadziałało, można iść dalej i sprawdzać się na kolejnych modelach. Tak, drogie siostry, ja i moje dziecko byliśmy tylko stacją benzynową. Zatankował i pojechał dalej. Nagle dotarło do mnie, że żyłam z kimś, kto nigdy nikomu nie chciał nic dać z siebie a wszystko, co robił a nosiło takie pozory miało służyć tylko podreperowaniu jego wybrakowanego ego.
I tak sobie o tym wszystkim dziś myślałam w te naszą ?ostatnią noc? i w pewnym momencie wskoczyła mi do głowy myśl (zgadnijcie, skąd ją znam) ?Nadejdzie czas, gdy uznasz, że wszystko skończone. I to będzie początek? ? i właśnie wtedy nadszedł. Wiem, że dalej będzie bardzo ciężko. Będą wszystkie etapy, przez które przechodzi każda z Was, będzie tęsknota za przytuleniem się do jego ciała w nocy, będzie czekanie nie wiadomo na co, będzie ciągłe uporczywe poranne robienie herbaty ?dla dwojga?, zamiast ?tylko dla siebie?, będzie ból, odrętwienie. Ale zdałam sobie sprawę, że cała ta żałoba będzie po człowieku, którego nigdy nie było w realu. On był tylko w mojej głowie ? wymyśliłam go sobie a ?ten tu? nigdy nim nie był. Ten tu nawet nie próbował odczytać moich pragnień a co dopiero je zrealizować.  Mężczyźni, których same sobie wymyślamy na swoje potrzeby nigdy by nas nie zdradzili, pamiętaliby o naszych małych i większych świętach, kombinowaliby, co nas może uszczęśliwić, nie robiliby nam pretensji, że pytamy, o której będą w domu (bo ich ograniczamy), nigdy nie chcieliby podreperować swojego sumienia kosztem rany szarpanej na duszy naszego dziecka.
Dziś rano jeszcze chciał się przytulać, próbować rozmawiać o ewentualności powrotu i naprawie powypadkowej ? ale we mnie nie było już nic. Może dopiero jego okrucieństwo wobec mojego dziecka zadziałało na mnie silniej niż wszystkie razem jego okrucieństwa, które zaserwował mnie.
Ale muszę powiedzieć też coś jeszcze. I to odkrycie jest dla mnie bardzo ważne ? już wiem, dlaczego to my bardziej cierpimy po rozstaniach. Otóż nasza choroba powoduje, że wtapiamy się w życie partnera. Wypracowujemy w naszym codziennym życiu mnóstwo nawyków, ba!,  RYTUAŁÓW z NIM związanych ? pamiętamy o JEGO czystej koszuli (bo on przecież lubi dobrze wyglądać), myślimy, co ON zjadłby na obiad (chociaż on to po prostu zjada i tyle), czekamy na jego powroty (chociaż jemu się wcale nie śpieszy), myślimy o urodzinach jego rodziców (o których on nie pamięta), pozostajemy w ciągłej gotowości bojowej do rozwiązywania jego problemów (i nawet nie oczekujemy na słowo ?poproszę? a potem ?dziękuję?), zastanawiamy się, jaka bielizna erotyczna JEGO kręci (mimo, że on nie zastanawia się, jak doprowadzić mnie do wielokrotnego orgazmu). I to wszystko to jest nasz balast rozstaniowy. I, wiecie co? Oni w sobie tego wszystkiego nie muszą kastrować. Dla nich nie zmienia się nic oprócz mebli i infrastruktury. To dla nas zmienia się całe nasze życie.

Z tą świadomością oto nastał dla mnie pierwszy dzień mojej miłości do siebie. Zdałam sobie wreszcie sprawę, że NIE MOŻNA SOBIE TEGO ROBIĆ i nie można tego robić swoim najbliższym. J. świadomie, znając swoje skłonności już dawno, oszukał moje dziecko (które pomyślało ?wreszcie mam tatę?), moją mamę (która pomyślała ?wreszcie moja córka będzie szczęśliwa?), mojego psa (który pomyślał ?wreszcie będę miał i panią i pana?) i to ja mu pozwoliłam na to okrucieństwo wobec nich wszystkich i wobec siebie.

Drogie Siostry. Teraz Wy jesteście moim stadem ? Wy, które wiecie albo zaczynacie rozumieć, że najważniejsze jest to, co MY kochamy, a nie to JAK ZASŁUŻYĆ SOBIE NA MIŁOŚĆ.

Strasznie tu ostatnio pusto, ale jestem z Wami i będę tu zaglądać, żeby czerpać energię ze starych i nowych postów, do swojego uleczenia. Wchodzę w mój kokon rozpaczy i przemian. Nie wiem, czy będę potrafiła się w trakcie transformacji uzewnętrzniać ale będę tu cały czas. Na okres rekonwalescencji wydrukowałam sobie całą literaturę, którą dostałam od Niekochanej. I tak najważniejsze w tym całym procesie było dla mnie czytanie naszego forum. To ono dało mi siłę i świadomość, że trzeba z tym chorym układem skończyć i umożliwiło mi zrobienie tego w sposób godny ? na moich warunkach. Postaram się odrobić lekcję kochającej za bardzo ? zero kontaktu i myślenie tylko o sobie i swoich najbliższych a nie o NIM. Nie będzie łatwo, bo na razie mam tylko ? rysunek techniczny ale nie mam jeszcze ani narzędzi ani budulca ale rysunek to zawsze już coś.

Tarantella, jak ja sobie przypomnę, ile ja rzeczy robiłam za M., to szlag mnie trafia. No jak można być taką IDIOTKĄ???
Od takich prozaicznych, codziennych czynności po ukrywanie i tłumaczenie jego gaf, braku empatii i kultury, nie dbania o innych.
Teraz ma kurację wstrząsową - musi sobie radzić z tym całym swoim gównem sam.
Zauważył, że jedzenie kosztuje (to tam znikały nasze pieniądze, a nie na moich przyjemnościach), zakupy same się nie robią (nie ma kawy? skończył się cukier? nie ma czystych gaci i skarpetek?) a doba nagle zrobiła się krótka
Nie kupisz - nie jesz, nie pijesz. Nie zachowujesz się odpowiednio - zostajesz sam. Będziesz robił wszystko, na co masz ochotę, nikt nie będzie Cie ograniczał - przecież tak tej wolności potrzebowałeś. No to masz - aż do porzygania.

Apolonio - jestem zdziwiona, że Ty jesteś zdziwiona Przecież to standardowy wybór DDA. Na postawie tego wnioskuję, że w sprawie "rozliczenia się" z przeszłością i zawalczenia o siebie jesteś na początku drogi.
Jesli chcesz poczytać dobrą literature w temacie - napisz na mojego maila. Wyślę w wolnej chwili.

no właśnie nie wiem jak to jest z tymi wyborami...
ja jednego miałam takiego zdystansowanego a tak to raczej uczuciowych

no właśnie nie chce mi sie...
to raczej zawsze ja byłam chłodna i zdystansowana...
musiałby ktoś patrzący z boku powiedzieć jak mnie postrzega...
zazwyczaj jest tak ze to co my wiemy o sobie nie zawsze pokrywa się z obrazem zewnętrznym...

jak to mówił pan psycholog? wyparcie?

a to tez prawda, bardzo dobrze opisana w wielu pozycjach o DDA

Droga Tarantello,

na forum jestem od bardzo niedawna, a z problemem od 15 lat.
Czytam Twoje posty i być może dzięki nim zdobędę się na decyzję, którą także Ty podjęłaś.
Pozdrawiam Ciebie i Wszystkie Panie!

Dziękuję Ci za odpowiedź!
Mam 33 lata i od 15 lat jestem w związku, który wyssał ze mnie wszelkie siły życiowe. Pozwoliłam aby mój "partner" przekroczył wszelkie granice jakie mężczyzna może przekroczyć w relacji z kobietą, a najgorsze jest to, że ja nawet nie potrafię go znienawidzić, jak każdy normalny człowiek posiadający jakikolwiek instynkt samozachowawczy.
Udało mi się znienawidzić  siebie!
Problem mam oczywiście zdiagnozowany, kilka książek na ten temat przeczytanych. I co z tego, gdy przy każdej próbie rozstania przeżywam po raz  kolejny piekło w duszy, a nad ciałem tracę kontrolę.

Dziękuję, że jesteście. Może uda  mi się w końcu zamienić słowa w czyny i na zawsze uwolnić się od tej trucizny, tylko jak przeżyć i wypłukać toksyny o bardzo silnym stężeniu nagromadzone przez tyle lat.

No niestety - większość tych punktów mogę odhaczyć na "TAK". I żeby było jasne - jeszcze przed manifestacją choroby M.
Kupiłam właśnie "Sposób na kłamcę" i płakać mi się chce ze złości, jak dochodzi do mnie z jaką perfidią byłam okłamywana. Teraz, na spokojnie, z perspektywy czasu widzę, że większość życia mojego jeszczemęża upłynęła na oszukiwaniu wszystkich dokoła. Ciekawa jestem, czy innym też pospadają klapki z oczek? Czy dotrze do niech smutna prawda, że ta "dusza towarzystwa" napawała się manipulacją wywieraną na nich wszystkich? Smutne jest to, że dopiero teraz zauważyłam, jak bardzo on ich wszystkich nie lubi. Oczywiście nie okazuje tego wprost, ale te komentarze do innych na ich temat, to wyśmiewanie ich wad. A gdy ja z nim kłóciłam się o takie zachowania - byłam cyt "nieszczera".

Tarantello - bardzo dziękuję Ci za te punkty. Będę je jeszcze pewnie wiele razy analizować.
Mówiłam, że to początek pięknej znajomości - jestem zaszczycona mogąc przebywać w tak doborowym towarzystwie. Już czuję, ile zaczerpnę z Twojego pobytu na tym forum. Dziękuję.

Wkleję to część posta, którego napisałam w innym wątku - bo natchnęły mnie do tego Twoje punkty i jak widze wiąże się z Tym, co napisałaś powyżej.

Ja już nie tęsknię, ale u mnie upłynęło już dużo czasu. W kontekście tego 'związku" jestem zlodowaciałą s**ą, która z każdym dniem widzi i rozumie coraz więcej. I choć to boli - jednocześnie jest mi coraz łatwiej, gdyż mam pewność, że podjęłam słuszną decyzję.
Ty, kochana jesteś na początku drogi - miotają Tobą sprzeczne uczucia. Ale w odróżnieniu ode mnie - masz już na tym etapie większą SAMOŚWIADOMOŚĆ. Ja dochodziłam do tego znacznie dłużej - myślę, że choroba jeszczemęża utrudniała mi takie "na zimno" ocenienie sytuacji.
Tak więc - będzie lepiej, kochana. Ale wcześniej będzie trudno i czasami pojawią się wątpliwości - wtedy warto podzielić się nimi. Osoby z boku patrzące i jednocześnie obeznane z tematem - zaraz wytkną nielogiczne i po prostu głupie "wnioski". Ja wielokrotnie skorzystałam

Droga Marynarko,
A to jest kolejny punkt programu, który mnie jeszcze czeka - obwinianie, robienie ze mnie psychicznej (jak wszystkich poprzednich partnerek), robienie ze mnie drapieżcy, który wyrzucił go naszego wspólnego domu mimo jego usilnych prób ratowania tego związku. Tego właśnie już miałam próbkę w jego tyradzie pożegnalnej do mojego dziecka - mamusia była koszmarna, prosiłem ją, żeby się zmieniła, ale ona nie chciała więc zostałem zmuszony do zdrady. Potem próbowałem z mamusią coś jeszcze naprawiać ale ona nadal jest emocjonalnym betonem.

I taką wersję dostanie każdy, kto zapyta o okoliczności sprawy. I to właśnie jest kolejny symptom tej choroby - wyparcie. ONI SAMI W TO WIERZĄ. Oni wierzą, że są ofiarami rodziców, kobiet, własnych dzieci, pracodawców, urzędników, kataklizmów. I tak wiarygodnie potrafią to sprzedać (kłamstwo+erudycja+intelekt), że nikt nie ma wątpliwości, że oni w rzeczy samej są ofiarami. Oni mają jakiś magiczny wyłącznik logicznego myślenia u innych.

A tak na marginesie, Marynarka, mój też ma blond piękność (jak dla mnie brzydactwo), która już mu uwierzyła w jego życiowego pecha ale już stoi w gotowości bojowej do ratowania go, bo ... sama jest DDA. Oni wiedzą z jakiego pudełka laleczki wybierać

Niekochana, też w sobie zauważam proces sk***wienia. Mój były mąż (ojciec mojego dziecka) dał mi taki wycisk, że jak już się zdecydowałam na kolejny związek (z tym oto właśnie psychofagiem), to miało to już być dożywotnio. Ja naprawdę sporo czekałam zanim zdecydowałam się na wejście w kolejny układ. A teraz TAKA straszna porażka. Szkoda mi tych lat, szkoda mi mojej miłości, szkoda mi mojego dziecka. A wszystko przez moją wiarę w to, że jeszcze jest szansa na normalne życie. Dziś już tej szansy nie dostrzegam. Idę po ulicy, patrzę na mężczyzn i w każdym z nich dostrzegam potencjalnego oprawcę gotowego mnie wyssać i wypluć.
Był kiedyś taki film fabularny "Kształtowanie agresji u psów i kobiet". Treści nie pamiętam ale tytuł drąży mi umysł.
Strasznie tęsknię za tym wirtualnym J., którego on sam mi stworzył.

Na początku naszego związku wyniósł mnie na tak wysoki pidestał, żeby potem tak strasznie systemowo i systematycznie poniżać ... a ja ciągle pamiętam tamtego "pierwszego" J. i nasze pierwsze, najpiękniejsze w moim życiu spotkanie.

Kurczę, siedzi 45-letnia kobieta przy klawiaturze i płacze nad własną głupotą i utraconymi złudzeniami i marzeniami. Muszę się ogarnąć, bo zaraz wraca syn.
Całuję Was i dziękuję, że jesteście. Sama bym tego nie wytrzymała.

Wcale nie radkalnie...to normalnosc

Widzę, że to pewien scenariusz powielany przez "extrafacetów", z którymi przydarzyło nam się spędzić jakiś czas. Superblondi mojego prawieexa już pożegnała swoje szczęście. Szybko poszło. Teraz on jest obrażony na mnie, że mu się cudowny związek posypał. Ale ja, za diabła, nie wiem co mam z tym wspólnego.
Tak samo jak nie wiem dlaczego jest nieszczęśliwy, że się do niej wyprowadził. Odnoszę wrażenie, że mu kazałam. A on, potulny, posłuchał. Tylko, że tak nie było. On chciał się do niej wynieść i zrobił to. Na moje szczęście, ale to już inna bajka.
Spokojnie wytrwałabym do rozwodu omijając go dalej szerokim łukiem, jak czyniłam przez ostatnich kilka lat. On nie dał rady. I zwiał. A teraz płacze, że się musi tułać, a ja bezprawnie zawłaszczam jego dorobek.
A ja po prostu mieszkam w naszym domu, który na razie jest, niestety, "niesprzedawalny". Oczywiście złośliwie robię wszystko żeby go nie sprzedać, bo bawi mnie utrzymywanie i sprzątanie tego metrażu. Samo życie... Życie z dupkiem. Ale już niedługo.
Gdyby wiedział jaki dzisiaj był cudowny dzień, jak miło go spędziłam, jak bardzo jestem szczęśliwa, wściekłby się. Bo ja nie mam prawa być zadowolona. Mam obowiązek być sfrustrowana. A guzik! Właśnie jestem szczęśliwa, zadowolona i cholernie wyluzowana. Czuję się świetnie i mam zamiar ten stan pielęgnować i utrzymywać do uśmiechniętej śmierci. A on nie ma już żadnych narzędzi, żeby to zepsuć, bo jestem od niego wolna. Moja głowa jest tylko moja. Nareszcie.

Hmm.. tu mnie zadziwiłaś. Ja też mam z tym problem Tzn ja nie mam problemu - ale jeszczemąż chyba miał
Ale że co? Że brak tego pochwowego odzierał go z męskości? Bo ten pochwowy to, z przeproszeniem potrafi współodczuwać?
No ubawiłam się po pachy...

W takim razie, Niekochana, nie chcę Cię martwić, ale problem, z którym ja się zmagałam/zmagam Ciebie nie dotyczy. Jednym z symptomów zaburzenia, z którym ja mam do czynienia jest to, że psychofag cyklicznie (bardziej lub mniej świadomie) dąży do rujnujących jego dotychczasowe życie zmian. Zmiany mają dotyczyć wszystkich płaszczyzn życia - gruba kreska, zaczynanie wszystkiego od początku. Zmiany mają przebiegać maksymalnie dramatycznie i na wszystkich płaszczyznach, więc jeśli pozostaje on w związku, musi go zakończyć z na tyle dramatycznie i wykańczająco dla niego i jego partnerki na ile to tylko możliwe. Gwarantem takiej gehenny jest zafundowanie jej zdrady. Prosty cykl rozrodczy - znajduje kobietę, której ofiaruje niebo, żeby stopniowo ją swoimi zachowaniami i kłamstwami z niego wykopać a potem wtrącić do piekła. Cykl rozrodczy odbywa się z częstotliwością raz na kilka lat (w przypadku mojego J. co ok. 5 lat) i związany jest z natychmiastowym przejściem w ręce kolejnej już bardzo nakręconej partnerki (stojącej już u bram nieba, rzecz jasna).

Tak więc, Moja Droga, masz w domu co najwyżej psyhofagus vulgaris (obłudnika) a ja mam (już po za domem) psychofagus tipicus (stadium podręcznikowe).

Skaczę tu między obiado-kolacją dla syna, klawiaturą i koniecznością wypalenia kolejnej fajki

Opowiem Wam coś jeszcze śmiejszego. W trakcie naszej próby powrotowo-naprawczej ( w ramach akcji "od dziś zero kłamstwa w naszym życiu") ośmieliłam się mu powiedzieć, że mało tego, że jestem tak ułomna i nie posiadam orgazmów pochwowych to jeszcze na dodatek nie wszystkie, których ode mnie doświadczał były ... prawdziwe. Na takie dictum potencja u super samca alfa całkowicie siadła ... bo po TAKIM kłamstwie podważającym nasze relacje u podstaw "coś w nim pękło".
I, wiecie co? Ja się czułam autentycznie WINNA za wszystkie moje zaistniałe orgazmy (bo takie nieprawidłowe) i te niezaistniałe orgazmy (że takie oszukańcze). Ja pierdzielę!

No, no Niekochana, żeby tak łechtaczkowy, ze Stwórcą? Gratuluję i zazdroszczę... Nawet Stwórca nie dał rady z pochwowym?

Do ulanskiej fantazji i temperamentu dodalabym jeszcze "artystyczna dusza"
artystyczna dusza zyje tak jak wielu artystow: naduzywa alkoholu, narkotykow, seksu.. sama "tworczosc" jest elementem podrzednym i nieistotnym. Atrystyczna dusza moze niczego w zyciu nie stworzyc. Moze nawet nie znac sie na nutach, pisaniu, rzezbie i malarstwie a w szufladach miec artystyczny chlew. Wazne, ze pije, cpa lub ma odlotowy seks z masa neurotycznych lasek.

Zastanawialam sie jaka bylaby reakcja gdybym wyslala Twoja liste Tarantello do moich ex....
Czy rozpoznlaiby cos u siebie czy umiejetnie dopasowali wszystkie punkty do mnie?

A gdyby Wam ktos powiedzial, ze macie psychopatyczna osobowosc? Obrazilibyscie sie na psychologa?
Mam za soba bardzo dluga terapie i wcale jej nie przerywam BO SIE BOJE...
Jestem w podobnym wieku do Tarantelli. Wierze, ze moge miec udany zwiazek, ale nie jest to wiara podszyta nadzieja... jest to logiczna wiara oparta na statystyce.

Nie mam parcia na bycie czyjas kobieta i bycie kochana.
Mam, po przeczytaniu ciezarowki ksiazek, nawyk diagnozowania mezczyzn.
Fakt, ze jedyni wolni mezczyzni w moim wieku to osoby po przejsciach, nie rokuje zbyt dobrze.
Uwazam, ze taki nawyk diagnozowania ludzi, asertywnosci i zdrowych granic powinnismy wyniesc z domu.
Ja nie wynioslam. Musialam przez ponad czterdziesci lat uczyc sie na wlasnych bledach.
Pamietam kazda awanture podszyta nadzieja, ze teraz cos sie zmieni i ze to juz naprawde ostatni raz....
Nie wierzylam, ze to ostatni raz bo bylam szlachetna, wierzylam bo to byla jedyna szansa by pozwolic fikcji istniec.
Fikcja=on mnie kocha.

Ciekawi mnie tez jak Wasi panowie zracjonalizowali rozstanie?
moi ex twierdza i glosza wsrod NOWYCH (a swiat jest maly) znajomych, ze:
- to ja odeszlam (fakt mojej WIDOCZNEJ depresji po rozstaniu, ktore obiektywnie nastapilo po jego odmowie leczenia i terapii zostal totalnie wykasowany)
- rozstalismy sie bo jestesmy zmeczeni konfliktami
- odeszlam bo jestem wyrachowana s*** i lece na pieniadze a on jest biedny
- odeszlam bo jestem niewierna s*** bez zasad moralnych ( a ja nigdy go nie zdradzilam w przeciwienstwie do niego (tylko, ze jak jemu sie wydaje, ze ja tego nie wiem to fakt nie istnieje)
- rozstalismy sie po uzgodnieniu, ze to dla mnie bedzie najlepsze i zostawil mi "wszystko" (trzy pary skarpetek i 1 majtki bo byly w koszu z brudami.. i ja nie zamierzam uzywac tego pozostawionego dobytku)
- rozstalismy sie bo bylam chorobliwie zazdrosna (ale juz nie wyjasnia, ze o kobiete z ktora go przylapalam "na golasa" i ten fakt ich jeszcze bardziej zjednoczyl we wspolnych randkach.. ktorych ja nie rozumialam w swojej chorobliwej zazdrosci i nie rozumialam rowniez, ze chca spedzic razem noc w hotelu bo mnie z tej zazdrosci juz pogielo totalnie)
- rozstalismy sie dla mojego dobra bo on juz nie jest taki sprawny a ja mam wysokie wymagania seksualne.. no tego to nawet nie skomentuje
- rozstalismy sie bo on pokochal inna kobiete (to wersja tylko dla mnie i odwolana po ok 14 dniach)

Dodam tylko, ze zaden z nich nie powiedzial chyba jeszcze prawdy o prawdziwej przycznie rozstania i ze akty nienawisci i upokarzania mnie przeplataly sie z dwiema probami samobojczymi i niezliczona iloscia wyznan milosci .

Zatem jestem w oczach moich nastepczyn.. zimna, wyrachowana, oschla, niewrazliwa, bez zasad moralnych, egoistyczna s***.
Jestem psychopatka?

Kochana Zazdrości,
Czytam Cię i przez łzy klawiszy nie widzę.

Najśmieszniejsze jest to, że jadokładnie to samo, co Ty napisałaś w ostatnim zdaniu (zimna, wyrachowana, oschla, niewrazliwa, bez zasad moralnych, egoistyczna s***.) sądziłam o moich poprzedniczkach w życiu J. A teraz z przytupem i z pokorą dołączam do tego stada.
A swoją drogą, to zaplanowałam, że po zamknięciu wszystkiego, co mnie znim łączyło, urządzę wielką balangę pod tytułem "Jubel byłych" Będziemy czytać materiały naukowe o psychofagach, pić czystą i wymieniać się tekstami o "magicznym seksie", który oczywiście miał tylko z tą jedną i z żadną inną. Tych "jedynych" było w życiu J. / w cyklach ok. 5-letnich / sporo, bo się przeplatały i zazębiały w ramach związków stałych i przelotnych więc balanga będzie spora Zastanawiam się, czy zaprosić blondi, ale chyba by nie zrozumiała.
To o czywiście żart, bo mam sporą dozę rozsądku i wiem, że kupa by z tego wyszła ale wiem też (już dizś to wiem), że każda z nich przeżyła z nim to co ja więc byłaby to taka nasza prywatna terapia grupowa.

A, no nie dodałam, że w ramach zmian odsuwających go ode mnie okazało się nie posiadam wymaganych kwalifikacji w zakresie orgazmów i zanadto przytyłam przez tych kilka lat.
Teraz już mu się bardziej podobam po zrzuceniu 20 kilogramów w trakcie jednej pory roku ... ale orgazmów pochwowych nadal nie wypracowałam.

Ja też.
Ale obiecałam sobie, że już więcej tak nie będzie... Ciężko pracuję, aby wprowadzić to w życie.

Jeśli pozwolisz, zacytuję Cię podczas mojej najostatniejszej rozmowy z J., jak już nic nie będzie nas łączyć, jak już będę miała pewność, że więcej w życiu nie zobaczę jego zakłamanych oczu, jak już będę zaczynać całkiem nowe stare życie. Wtedy mu to zacytuję i teatralnie odwrócę się na pięcie ku mojemu nowemu staremu życiu bez niego.

Zielony Domku,
Spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Ja Ci to mówię.
Jak to się stało?

Niekochana odpisałam.

No i na mnie przyszła pora.
Kurczę, są takie napadowe momenty, kiedy zupełnie sobie z tym nie radzę. Przed oczami tylko jego twarz i nie jakieś tam konkretne wspomnienia tylko ... taka duża kula dużego czegoś, co jest połączeniem wspomnień, marzeń, nadziei, dotyku jego skóry, utraconych złudzeń, beznadziei.
I sama sobie jestem winna, że doprowadzam się do takich stanów. Zawzięcie studiuję temat tego konkretnego rodzaju psycholstwa, w którym uczestniczyłam przez 4 lata i zapewne niepotrzebnie się tym faszeruję. Ale ja zwyczajnie chcę ZROZUMIEĆ, JAK TO SIĘ STAŁO, JAK DAŁAM SIĘ W TO WMANEWROWAĆ, JAK MOGŁAM NIE ZAUWAŻYĆ, że żyję z książkowo chorym facetem. K**a, tego powinni uczyć w szkołach a nie jakiegoś pieprzonego sinusa i cosinusa.
Czuję się brudna, oszukana, zgwałcona. No cóż, udało mu się. To jest ich motor - doprowadzić partnerkę do stanu skrajnego wycieńczenia i upajać się tym. Tacy są borderlinerzy - doprowadzają kobietę nad skraj i tam zostawiają.
Może zrozumiałabym, gdyby chodziło o wyłudzenie pieniędzy ale wyłudzanie uczuć - i tych najlepszych i tych najgorszych ... Nie mogę tego zrozumieć!!!

Jestem calym sercem z Toba, ale jestem ciekawa co to znaczy "borderlinerzy"? Czy to to samo co facet bojacy sie zaangazowac?

Gorzej, lęk przed zaangażowaniem jest tylko jedną ze składowych ich pakietu.
Mężczyźni bojący się zaangażować przy nich to tylko niezdecydowane neptki. Borderlinerzy bardziej lub mniej świadomie doprowadzają w swoim życiu do dramatycznych sytuacji, które zapełniają ich uczuciową pustkę. Żeby doprowadzić do takiej sytuacji manipulują otoczeniem, partnerami - epatują ich zmiennością swoich uczuć, nieprzewidywalnych i ryzykownych zachowań, organicznie kłamią, zdradzają, wymyślają jakieś chore historie, to chcą być zespawani z partnerką, to ją odrzucają, to ją idealizują, to nią poniewierają, mają ciągłe huśtawki nastrojów, ich idealizacyjne i życzeniowe myślenie o świecie i partnerce, kiedy się nie sprawdza, popycha ich do niekontrolowanego gniewu na przemian z apatią, stosują wypieranie swojej winy i swoich błędów i agresywnw obarczanie nimi otoczenia, mają całkowity brak umiejętności odczuwania szczęścia na dłuższą metę, ich uniesienia i wielkie plany są krótkotrwałe a osoby, które w nie uwierzyły (partnerka, współpracownicy, dzieci) czują się porzucone i okłamane. Generalnie ludzie są dla nich narzędziem do osiągania tych wszystkich chorych stanów. Byłam przez 4 lata przedmiotem a nie podmiotem.

Tyle w wielkim skrócie. A po środku stoję ja - rozdygotana, współuzaleznona, z wieloma przykładami z mojego życia na każdy z powyższych symptomów i pytaniem, dlaczego ja - taka cholernie mądra jestem taka cholernie głupia?

Niekochana, BYŁAM, że z nim byłam a JESTEM, bo nadal tęsknię za tym życiem w Matrixie przez niego stworzonym.

Szyszka, I żeby była jasność - borderlini (w zależności od stanu nasycenia chorobą) mają problem z odczuwaniem emocji, czyli podczas kiedy ja tu składam się z drobnych kawałków do kupy, on tam gra w grę komputerową albo właśnie wchodzi w kolejny ekscytujący układ męsko-damski i co najwyżej sam przed sobą udaje, że cierpi ale tak naprawdę hasła: miłość, cierpienie, wyrzuty sumienia są dla nich pojęciem tak abstrakcyjnym, jak dla nas próba wyobrażenia sobie wydłubanie sobie widelcem oka. No niby jesteś w stanie sobie to wybrazić, ale nigdy tego nie poczułaś więc nie masz o czym gadać z człowiekiem bez tego oka.

Witajcie
Pozwolilam sobie napisac, poniewaz zyjac z seksoholikiem, a byc moze wlasnie tez z bolderierem, stwierdzam, ze oni tak swietnie potrafia wmanewrowac nas w swoje pokretne zycie, w swoje gierki, ze teraz nie umiemy same bez nich zyc. Brakuje mi wlasnie jego chorej milosci. Wiem bedziecie mnie potepiac, ale on tak swietnie potrafil sie tlumaczyc, oskarzac, ze wlasciwie to ja czulam sie winna.
Zaczelam chodzic na grupe wsparcia dla osob wspoluzaleznionych, teraz wiem, ze o wiele za pozno, powinnam to zrobic 10 lat temu, przynajmniej bylabyc silniejsza kobieta. Teraz czuje sie jak nic nie warty czlowiek. Troche minie jak sie pozbieram. Jak narazie sa lzy i pretensja do siebie, do niego, do wszystkich wokol. Dlaczego tak pozno, dlaczego dalam sie doprowadzic do skrajnosci.
Powinnysmy walczyc o siebie, bo z kazdym rokiem jest coraz trudniej. Jezeli to oni nie zaczna sie leczyc, to my nie damy rady, nawet nasza wielko miloscia ich zmienic. Grozby, prozby, placz nic nie zmieni, oni maja swoj swiat i swoich nalogow bronia niszczac nas.
Pozdrawiam Was wszyskie i trzyman kciuci, zeby nam sie udalo odnalezc siebie.

Ella, mnie bardzo pomogła książka p. Herzyk "Nałogowa miłość". Porządkuje, dodaje sił do walki ze sobą i o siebie.
Trzymaj się