Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Kochana , trzeba wyjść, choćby tylko po to by psina mogła się wybiegać -  a zobaczysz, w nas jest tyle siły ( sama nie wiem ile), że będziesz sie nawet uśmiechała aby tylko świat nie zobaczył jak cierpisz.
Założysz maskę - którą będziesz nosić dla ludzi, a prawdziwą twarz zobaczą tylko Ci których dopuścisz do swojej tajemnicy.

Trzymaj się, dla Ciebie też zaświeci słońce ....

a ja wloczę się jak cień po domu - obiecalam sobie ze ostatni dzien, dzisiaj jest niedziela? o matko:)

Ta inna pani jeszcze nie trzaśnie drzwiami. Ona jeszcze nic nie wie i nic jej nie przekona. Będzie musiała się doprowadzić do takiego stanu jak Ty teraz i dopiero wtedy zacznie myśleć o tych drzwiach, ale wtedy już będzie za późno i będzie musiała się z mozołem jak my wydobywać z tej czarnej d**py.

Monia - masz w sobie tyle siły, że nawet nie wyobrażasz sobie ile. Tylko dzisiaj brakuje Ci w nią wiary. Nie mówię tego od tak, bo łatwo się mówi kiedy to mnie nie dotyczy. Mówię to właśnie dla tego, że wiem ile trzeba mieć siły, zeby przetrzymać zdradę, kłamstwa, oszukiwanie i poniżenie oraz lekceważenie.  Kiedyś sama powiesz, że tak jest.
       A co do tej drugiej kobiety - obie was oszukał i pewnie tamta czuje się tak samo jak Ty, tylko jeszcze wierzy w jego zapewnienia. Ale jak długo - jeżeli jest mądrą kobietą , to dzień , może tydzień dłużej od Ciebie. A jeśli uwierzy w jego kłamstwa, to tylko jej problem i jej zgryzota  - prawda????

       A co do tego forum , jeżeli ta kobieta bedzie szukała pomocy - wcześniej lub później trafi na to forum. Tutaj trafiają tylko takie kobiety które sie nie poddają i walczą o siebie  - zgodzisz sie?

Monia, we wrzesniu 2010 myslalam, ze umre. A patrz - dzis mamy dzien 6 marca i zyje, nie jest to moze super jakosc, ale jakos sie kreci. Malo tego, podjelam walke z sama soba i zrobie wszystko, zeby w moim zyciu bylo wiecej radosci.
Tak wiec to sie da zrobic, uwierz w to. Najblizszy czas musisz przetrwac, ale potem juz samo pojdzie do przodu.

Epoko całkowicie się z Tobą zgadzam. Zresztą poza bólem i upokorzeniem własciwie odczułam ulgę, że to nie były moje urojenia i wybujała wyobraźnia jak probowal mi wmowić. Ulgę, że nie probowałam udawać, że wszystko jest w porządku, ze odkryłam prawdę i to On powinien się wstydzić, nie ja.
Tarantella, mam Jej twarz przed oczami, siedziała jak zamurowana, myślę, że nawet nie docierało do Niej wszystko co mówiłam. Bo mówiłam głownie ja, On siedział z głupawym usmieszkiem a Ona nawet się nie poruszyła. Nie odezwała się słowem do Niego. Jej sprawa czy Mu wybaczy i da drugą szansę, ale wiem, że On na taką szansę nie zasługuje. 
Median, wiem, pamietam Twoje posty z tamtego okresu. Ja tez taka walkę podejmę, tylko jeszcze nie dziś i nie teraz.

Kochana - nikt tego od Ciebie nie wymaga Najważniejsze, że już WIESZ. Teraz po gniewie czas żałoby. A potem znów gniew I gdzieś tam w końcu włącza się obojętność, ale nie zapomnienie - trzeba pamiętać.

Tak więc, gdy za bardzo się pogrążysz w żałobie - coś na wzrost gniewu się przydaje... Jakieś szczególnie wredne wspomnienia

Wredne wspomnienia? Hm to może jak Mu galaretę robiłam i nosiłam codziennie do szpitala, a i jeszcze soczek ze świeżych owoców. Jak pielęgniarki mówiły, że ma taka kochającą żonę, która tyle czasu przy Nim spędza. A ja pęczniałam z dumy, że tak się dobrze Nim opiekuję. Jak wziełam urlop aby być przy Nim i się Nim opiekować. Jak targałam do Jego domu zgrzewki z wodą i milion reklamówek z jedzeniem, bo nie mógł z kulami nosić. Jak w poniedziałek zrobiłam uroczysty obiad u Niego w domu, jak mi dziękował za pomoc i opiekę, jak żałował, że muszę wracać do siebie, a On zostanie taki sam i bez pomocy żadnej. A w czwartek otworzyła mi drzwi piękna, nieznajoma szykująca uroczystą kolację. Tak nazbiera się trochę wspomnień.
Taaaak, gniew pomaga.

he he he, to jest najlepsze   jak się zmienia obraz całości, dostrzega się jasno jakieś fakty wraz ze zmianą perspektywy patrzenia. człowiekowi otwierają się szeroko oczęta i stuka się w głowę dużym młotkiem, że ich najwyraźniej nie posiadał ileś tam czasu wstecz ja osobiście ubaw mam po pachy. i co najlepsze,  nie z siebie :]
Monia, Ty jesteś po prostu dopiero na początku drogi po której nadchodzą piękne czasy !! tylko musisz sie nieco pomęczyć. trzeba, po prostu trzeba przeżyć  swoje rozaczarowanie, ból który ono niesie, bo to jedyna droga do tego żeby się z niego uwolnić. więc się nie niecierpliw. każdy dzień "stracony" na zniechęcenie i łzy to kolejna cegiełka w odbudowywaniu swojego poczucia szczęścia
ah, cholernie zazdorszczę Ci psa...  co by się nie działo złego, pies to pies... (nie mylić z "psem na baby", takich mam po dziurki w uchu )

Zawsze podejrzewałam, że jest jakaś podniecjąca, naukowa nazwa tego naszego wspominania
Dzięki Anhedonia - kolejny mądry zwrot zapamiętany

Najgorsze są te skrajności. Od ściany do ściany - miłość-nienawiść, czułość-obrzydzenie, nadzieja-beznadzieja, wola walki-apatia. Z tym sobie poradzić najtrudniej.
No bo, wiadomo, o negatywne konotacje nie trudno. Tu sprawa jest jasna, zawsze są na podorędziu. A jak sobie radziłyście z takimi myślami:
- no przecież ten związek był kiedyś piękny i miał sens, może trzeba o to walczyć
- no przecież skoro on wykazuje dobrą wolę i skruchę, to jak ja mogę na to tak poprostu machnąć ręką
- a może z tego mogło być coś pięknego, gdybym tylko się nie poddała negatywnemu myśleniu
itd. itd.

Witam, tez jestem w podobnoej sytuacji jak wyzej tu opisane, tydzien temu rozstalam sie z mezczyzna z ktorym spedzilam 6 lat, caly czas placze, nie jem , niemoge spac, biore tabletki na sen, ale i tak budze sie w nocy. mam 43 lata on 46, pierwszy rokznajomosci byl cudowny, czulam ze mnie kocha do szalenstwa, ale pozniej zaczelo sie psuc, on woli pic piwo, i romansowac na czacie, niz byc ze mna, kazde swieta mi potrafil zepsuc, kazdy wekend, zawsze wypity, przypisywal mi zdrady. rozstawalismy sie przez ten okres kilkadziesiat razy  a ja zawsze bardzo cierpialam. przylapalam go ze ma drugi tel komorkowy  ktory podaje na czacie, ja po prostu juz jestem bliska szalenstwa, sprawdzam, kontroluje, nie daje sobie rady sama ze soba. kocham go ponad zycie, ale widze ze jemu juz nie zalezy na mnie, nie wiem czy bedzie kolejny powrot nie wiem czy ede na tyle silna zeby odmowic jak zadzwoni, jestem swiadoma ze nie mam z nim przyszlosci, choc tak bardzo tego pragne, wsztscy mi powtarzaja zebym dala sobie spokoj z nim bo on zawsze taki byl zadnej kobiety nie szanowal, kazda zdradzal. przechodze pieklo i to zgotowal mi czlowiek ktorego tak bardzo kocham, i ktory obiecal mi malzenstwo  milosc, prosze o pomoc bo nie wiem jak to przetrwac. marzena

A zobaczysz, jaka popłynie fala gówna, gdy sobie tak otwarcie pozwolisz na bezwzględna szczerość i ocenę sytuacji.
Mnie nieraz w ciągu dnia przychodzi nagle wspomnienie rzeczy, które "zapomniałam", zagrzebałam głęboko.
Najważniejsze, to przestać się wstydzić - wtedy już nic nas nie zrani. Warto zedrzeć strup, który same wyhodowałyśmy i niech to gówno popłynie szeroka strugą. I tak do następnego razu
A za każdym razem strup mniejszy i gówna mniej

Marzenaa: poczytaj ten wątek i "Dlaczego zdradzani są głupi". Jeśli chcesz, to mogę Ci przesłać literaturę. Napisz na mojego maila.

Droga Marzeno. Jesteśmy dokładnie w tym samym punkcie, tyle tylko, że Ty już masz za sobą moment decyzyjny. Ja sobie obiecałam, że jak już podejmę tę decyzję (nie wiem, być może dziś po jego powrocie z wyjazdu), to odetnę się całkowicie, chociaż wiem, że ze względów formalnych i finansowych jest to mało wykonalne. Wiem też, że jest to jedyna skuteczna metoda. Jedyna metoda, żeby samej sobie powiedzieć - to ja panuję nad sytuacją, to mój wybór. Nawet nasze kategorie wiekowe są zbieżne, więc rozumiem Twoją rozpacz szczególnie dobrze. Ciągle sobie zadajesz pytanie - A jeśli nie on, to czy jest jeszcze szansa na kogoś innego. Klin byłby najlepszy ale jeszcze przez chwilę nie, bo jest ogromne ryzyko, że klin będzie takim samym popaprańcem jak ten poprzedni. Najpierw detoks, potem ostrożne rozglądanie się.

Teraz podstawa, to złapać pion. Ja w ciągu dnia mam 15 różnych faz i wiem, że najgorsze dopiero przede mną ale jak w podpisie Niekochanej wiem - Nadejdzie czas, gdy uznasz, że wszystko skończone. I to będzie początek.

Monika. Ja ciągle noszę w sobie tę miłość, całe morze miłości, czułości, nadziei. Wiem też, że to jest sens tej choroby - nosimy w sobie tyle dobrych uczuć do ludzi, którzy nas krzywdzą a nie mamy za grosz litości (nie mówiąc o miłości) do siebie samych.

A jak ja mam tylko prysznic :-)

Ale powiedzcie mi, w czym samotne zycie jest gorsze od życia z notorycznym kłamcą, człowiekiem, który nas nie szanuje. Bo przecież zdrada to ewidentny i niezaprzeczalny dowód braku szacunku. Nie bałam sie podjąć ostatecznej decyzji, własnie po to pojechałam w ten wieczór do Jego mieszkania, jest zdrada, jest koniec związku.
Niekochana, a jak się nie ma wanny?

Otóż to - jak Tewje mleczarz - "ale z drugiej strony" - BYŁ to piękny związek, JUŻ nie jest bo... co się stało, że przestał być? przecież z pięknego byś nie rezygnowała.
- wykazuje dobrą wolę i skruchę - ale z drugiej strony - co powoduje, że nie dajesz JUŻ temu wiary? czyżby to nie pierwszy raz, słomiany zapał się nie sprawdził, bo nie zagościł na stałe - nie ma więc tej zmiany na prawdę i na stałe.
- gdybyś się nie poddała negatywnemu myśleniu - to z drugiej strony żyłabyś w zakłamaniu i oszukiwała sama siebie. Umiałabyś na takim fundamencie być szczęśliwa?
Jeżeli uważasz, że jeszcze nie czas na definitywny koniec i bierzesz za dobrą monetę jego dobrą wolę i skruchę - zagraj va bank - zaproponuj terapię partnerską u psychologa. Przynajmniej będziesz mogła powiedzieć, że zrobiłaś WSZYSTKO żeby ratować ten związek.

A i własnie odkryłam plus w mojej sytuacji. Mogę w spokoju ogladać mecz, nikt mi nie marudzi i nie wyrywa pilota z ręki.

AAnhedonia - zawsze uwielbiałam takie podejście do sprawy.

Monia: a jeszcze oprócz odzyskania szacunku dla samej siebie robimy "miejsce" w naszych sercach i głowach na nowe. Dobre nowe, najlepsze nowe jakie może być.
A czas w oczekiwaniu na nowe spędzamy na naprawianiu siebie i doskonaleniu. Takie - świadome i mądre łatwo znów nie wpadniemy we własne sidła.
Tak, tak własne - bo to przecież my wybrałyśmy sobie takich popaprańców. Tak więc niech nasze wybory staną mądre i świadome - a do osiągnięcia tego stanu długa droga pełna wybojów.
Klin-klinem to kiepskie rozwiązanie, bo znów zapewne wybierzemy ŹLE.
Ja już nie chcę erzaców, substytutów i namiastek - chcę prawdziwego związku. Poczekam, nigdzie mi się już nie spieszy - młodsza a nie będę, a jak już kiedyś zacytowałam "Z każdym dniem jestem piękniejsza". I jasne jest o jakie piękno chodzi

A znacie to powiedzenie - Kobieta jest jak wino - im starsza tym droższa.

Ja to na sobie niestey ćwiczę. Kwoty wydawane ostatnio na kosmetyki, rollmasaże, baseny i inne hamulce czasu przekracza zdrowe proporcje.
Nie muszę dodawać, że ma to coś wspólnego z kochanką M. młodzą od niego o całe pokolenie?

Przynajmniej takie plusy - potężne odchudzenie i orientacja na rynku odmładzaczy. Tylko szkoda, że stres przebija te wszystkie inwestycje - i tak mam spuchnięte gały, bruzdy smutku koło ust, ziemistą cerę od fajek i obwisłą skórę od zbyt gwałtownego chudnięcia.

Niekochana, siła tkwi w naszych dzieciach. Ponieważ zawsze domagałam się szczerosci od mojego dziecka, tym samym się rewanżuję. Oczywistym jest, że dzieci wyczuwają nasze nastroje i wielkim błedem jest myślenie, ze nie widzą tego co się dzieje z rodzicami. Nie wiem czy dobrze zrobiłam, czy żle, ale powiedziałam młodemu, o zakończeniu związku z R., że nie był uczciwy i bardzo mnie zranił. Syn pomyślał przez chwilę i stwierdzil, ze Jego strata, nie docenił mnie i kiedyś tego pożałuje. Ale dodał, ze wolał mnie szczęśliwą i nie popłakującą w łazience. A ja myślałam, że tego nie widzi.

No tym to mnie rozwaliłaś A po co mu mądrzejsza?

Monia, ale Ty sie tak nie nakrecaj ta druga kobieta. Po prostu znalazl inna, nie wazne czy ona jest ladniejsza, czy mlodsza/starsza, madrzejsza/glupsza. Nie jest Toba i to wystarczy...

Niekochana bo nie ogarniam tego. Skoro mam związek, który mnie nie satysfakcjonuje to zwyczajnie go kończę, podaję argumenty i daję drugiej osobie szansę na szczęście. Po prostu nie rozumiem jak można kochać się, spedzać czas, zwierzac się ze swoich pragnień jednej osobie, a potem robic to samo z druga. Nie ogarniam tego. Moze nastapił ten okres po zakończeniu zwiazku, ze szukam winy w sobie? Pamietasz Gazie? Moze mam to samo.

Ale faceci maja tak, ze nie chca konczyc zwiazku, ale bardzo chetnie szukaja sobie odskoczni. I nic na to nie poradzisz. Po prostu sa tchorzami, ktorzy nie potrafia podejmowac decyzji. I nie ma co tego rozkminiac.

A teraz będę Monia świnią, ale może to do Ciebie trafi.

Które z Was (TY czy On) było w niesatysfakcjonującym dla siebie związku?
Hmm...

Mocne...ale doskonale

Zazdrości, moja abstynencja seksualna daje mi się we znaki
Jakie skojarzenia z tymi kilkoma zdaniami mi się przewinęły przez głowę ...
Tylko jak oni zapakują mi tego trenera, zeby sie nie uszkodził...

No i nie dałam rady.
Jak to sie, do jasnej cholery, dzieje, że przez dwa dni mam 200%-ową pewność, podjętą decyzję, napisaną mowę pogrzebową a on wchodzi po powrocie z wyjazdu, radośnie uśmiecha sie na mój widok i ... ja go witam z równie promiennym uśmiechem. Nawet nie mam żadnej pewności, czy był tam, gdzie mówił, że był.
Co to za mechanizm tak silny, że niweczy długie przemyślenia, studiowanie lektur i moją obiektywną wewnętrzną samoświadomość?
Ta nadzieja, że jest tym, kim myślę, że jest, że wszystko będzie tak, jak sobie wymarzyłam, a z drugiej strony świadomość, że te wątpliwości nie skończą się nigdy.
Jest mi wstyd. Juz byłam w miarę spokojna. A dziś od rana znów trzęsiączka i te myśli, muszę to sprawdzić, po raz ostatni dowiedzieć się, gdzie był i czy jej tam nie było.
To jakiś koszmar! Spokój nie nadejdzie nigdy. Mój mózg nie jest w stanie podjąć żadnej decyzji.

Dzięki, Maxi. To strasznie ważne wiedzieć, że z tego da się wyjść i strasznie smutne, że ten proces decyzyjny może trwać długo. Czuję jednak, że coś się we mnie jakby złamało - on już dzis był ... jakby za szybą. Nie rozstałam się z nim fizycznie ale przy sniadaniu to było tak jak bym go oglądała w telewizorze. Dziś po raz pierwszy nie dopuściłam go do swojego umysłu i życia. Byłam miła, dość pogodna a jednak wewnętrznie nieobecna. Widziałam też, że to go zaskoczyło. On generalnie teraz żyje w takim strachu, że dla wyzerowania liczników to ja zechcę pójść na bok i takie moje oddalenie po jego nieobecności wywołuje w nim lęk.

No to dałam radę. Teraz zaczynam odmierzać czas cierpienia. Jeszcze się do końca nie spakował, a ja już tęsknię.
Wiem, wiem. Pierwsza faza to idealizacja i wyparcie wszystkiego złego, co mi zrobił. To będzie najgorsze a dalej jakoś pójdzie. JAKOŚ.

Taaaak. Doś radykalne. Nakręcałam się cały dzień w biurze. Wpadłam po pracy i powiedziałam - musisz się wyprowadzić, dłużej nie zniosę takiego życia. Jeśli się wyleczysz, przynieś zaświadczenie od terapeuty, pogadamy. ... Wystarczająco radykalne?
Prawda jest też taka, że przez połowę tej tyrady ryczałam i wysyłałam sygnały "Nie opuszczaj mnie!!!" Cienka fryta jestem.
On - że nie rozumie, że mieliśmy próbować przez to przejść razem, ale dobrze, wie, że nawarzył tego piwa i musi je wypić i będzie starał się mi udowodnić, jaka jestem dla niego ważna. (Ja w ryk okraszony nadzieją na szczęśliwą przyszłość)
A kiedy wyszedł nastąpił chwilowy nawrót rozumu - manipulował, chce mnie sobie zatrzymać jako koło zapsowe, teraz pożyje sobie z nią i porówna, nic mi nie udowodni, cztery lata był emocjonalnym leniem głuchym na moje potrzeby a nagle teraz go oświeci?!
ALe oczywiście wierzę i teraz tak zawiesił mnie w próżni, w pozie oczekiwania na jego WIELKI POWRÓT na białym koniu w złotej zbroi.
Dzięki temu forum już przynajmniej wiem, co mam robić dalej. Nie mogę zmarnować tego czasu. NIE DLA NIEGO tylko DLA SIEBIE. Wiem, że na początku będę się kreować pod niego ale liczę na to, że w którymś momencie przeskoczy zapadnia i zrozumiem, kim jestem, że zrozumiem TO zanim on wróci, żeby stawić mu opór ... albo przyjąć go ale tym razem z uwzględnieniem moich potrzeb albo w ogóle.