Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

No to w takim razie może po prostu "kozetka" u psychologa albo grupa wsparcia SLAA?

Doris mam ten sam problem co ty,konflikt z mężem doprowadza mnie na skraj wykończenia,ciągle płaczę i nie umiem się opanować,wyjechłam z dziećmi na tydzień,ten tydzień był dla mnie najgorszym jakie pamiętam,non stop myślałam o mężu,na niczym nie potrafiłam się skupić,ciągle tęskniłam,jak dzieci szły spać ja wyłam do księżyca,żyłam nadzieją że jak tydzień nie będzie nas widział to że zatęskni,że jak wrócę to porozmawiamy,ale niestety,dowiedziałam się że jak nas nie było to mój mąż nieźle imprezował,był w kinie w pubie na piwie na dyskotece.
Ja w sierpniu 2010 zrobiłam prawo jazdy,mąż mi obiecał że jak zdam za pierwszym razem to kupi mi samochód i słowa dotrzymał,w listopadzie stałam się szczęśliwą posiadaczką Toyoty Corolla Verso,na ten urlop nas zawiózł,zostawił nam samochód i wrócił pociągiem do domu,plan był taki że w niedzielę przyjedzie po nas,w piątek już powiedział żebym do Krakowa przyjechała że stamtąd nas odbiierze i wrócimy razem,niestety w sobotę mój mąż się zabawił i zaspał rano na pociąg,poprosił żebym wróciła sama,że on będzie na nas czekał z obiadem,z drżeniem serca wracałam z dzieećm z Zakopanego do Warszawy,obiad był,ale po obiedzie mój mąż ze swoim komputerem zamknął sie w sypialni i nie zamieniliśmy nawet słowa,poszłam do niego chciałam podzielić sie wrażeniami,ale po 5 minutach gadania mój mąz non stop wlepiał sie w komuter i wcale mnie nie słuchał,wyszłam.
W poniedziałek pojechał do pracy a wieczorem jak już byłam wykąpana oświadczył mi że jedzie sobie do kina,z tej wściekłości wypiłam butelkę wina i zamknęłam mu drzwi,niechciałam wpuścić go do domu,w końcu nasz syn się obudził i go wpuścił.Dzisiaj jest jeszcze gorzej,zdjął obrączkę.
Dziewczyny co ja mam zrobić żeby przestać go kochać,kolejny dzień ryczę,dzisiaj napisałam pozew o rozwód,myślałam że się przestraszy,że zrozumie,ale po nim spłynęło to jak po kaczce.
Jeju jak wytrzymać do poniedziałku?
W poniedziałek zaczynam 2 tygodniową terapie w ośrodku leczenia zaburzeń nerwicowych,pomóżcie mi bo zwariuję

ja sie zdecydowała na leczenie  ośrodku bo na prywatne wizyty szkoda mi kasy,100zł za każdą wizytę to nie dla mnie,tam ne leczeniu terapia jest grupowa,wiec dla mnie chyba łatwiej będzie odnaleźć sie w grupie gdzie każdy ma jakis problllem,kiedyś chodziłam do psychologa sama,ale nic mi to nie dało,pół roku stracone i pieniądze wydane.
O matko jak przestać go kochać,dla mnie on jest całym światem a ja sie pogubiłam w tym świecie
Aha dodam że jak wróciłam w niedzielę towieczorem nie wytrzymałam i zaczęłam sie do niego dobierać,przejął inicjatywę i uprawialiśmy namiętny sex,zasnęliśmy w swoich ramionach,a w poniedziałek wszystko  wróciło,znowu obojętność

Fajka
dziękuję ci za twój post...
szukam wszędzie rady- jak sobie pomóc, jaki krok zrobic pierwszy by facet obok mnie- nie był wazniejszy ode mnie, od mojego szczęścia i zadowolenia...
i faktycznie poczułam się nie komfortowo- /wybacz niekochana/ czytając tylko jedną radę- psycholog..czy też psychiatra...

niekochana ja nie wstydze sie psychiatry...
byłam już tam..szukałam pomocy...

Chcę być zauważana i szanowana, chcę również coś brać z tego związku...
na razie tylko daję..
i czekamaż samo coś się wydarzy..bez mojego udziału i decyzji..
wiem- głupie...

tak
dzisiaj mam zamiar ostatni raz z nim porozmawiać..

No i tutaj masz racje...brak konsekwencji...ale na niego nie działa nic...
zupełnie nic...
olewa to...tak przynajmniej myślę..

zniose...potrzebuje pomocy

Doris, czy wchodzi w gre terapia wyjazdowa i kilkudniowa?

tak...
cieszę się że wróciłaś na forum

No i jak przebiegła rozmowa, Doris. Dogadaliście się?

Doris - musisz jakiś plan sobie na ten miesiąc opracować. Nie możesz ot, tak pójść na żywioł.
Podstawową sprawa jest - czy Ty przesadzasz czy "jest coś na rzeczy"

Powiedz - jakigo typu wniosków od niego oczekujesz?

Dorotko - ja wiem, jaka jest sytuacja. AAz taka stara nie jestem, żeby aż tak zapomnieć
Ja pytam Ciebie - co On powinien zrobić, żebyś była usatysfakcjonowana.
Konkretnie.

Doris - czy jemu wczoraj to wyraźnie powiedziałaś? Ale wiesz, że "kiedyś" - to tak właściwie nie wiadomo kiedy....

Myślę, że co chce - zrozumie.
Czego nie chce - udaje, że nie rozumie.

Przepraszam jeśli czasem pisze coś nie na temat.
To takie moje nieudolne błądzenie.
Dziewczyny czy Wy też przechodziłyście przez pisanie listów?
I czy Was też to tak bardzo bolało?

Drogie, kochane, bliskie mi istoty, a w szczególności Ty Zazdrości i Ty Niekochana!
Przeczytałam od deski do deski wszystkie posty. Zajęło mi to ładnych parę dni. Czytałam po kawałku, bo tak naprawdę to boli. Boli to co przechodzę ja i boli to, co przechodzą inne z nas.
Ja doszłam do ściany i dopiero tu znalazłam jakieś konkretne wsparcie.
Tak ? jestem DDA i jestem kobietą kochającą za bardzo. To wszystko wiem już od dawna. Zachowania z tym związane umożliwiły mi zrujnowanie sobie życia i kilku związków. Ponad cztery lata temu pojawił się w moim 45-letnim życiu mężczyzna, z którym chciałam się związać się już do końca i on tego chciał. Oboje mieliśmy popaprane życiorysy, ale nasza miłość nas uskrzydliła i w naszym związku udało nam się pokonać sporo problemów wniesionych z naszych poprzednich żyć. Dwa miesiące temu, ku mojemu przerażeniu odkryłam, że jestem zdradzana. Szczegóły zarówno odkrycia jak i zdrady pominę ? zbyt bolesne. Było dla mnie jasne, że to koniec. Primo ? że on chce z tą kobietą odejść, secundo ? że ja nie potrafię ani zapomnieć ani wybaczyć. Stało się jednak tak, że on (mimo intensywności tamtej relacji) dokonał zwrotu w moim kierunku, bo nasze uczucie, jak powiedział, były dla niego ważniejsze, a ja postanowiłam, że w imię naszej miłości mu wybaczę. Zgodnie stwierdziliśmy, że w naszym związku nastąpiło coś, co spowodowało narastanie deficytów i frustracji, co ostatecznie jego doprowadziło do ?stanu otwartości na inne kobiety?. Kiepskie tłumaczenie ale cóż ? czasem tak bywa, że związki po takiej traumie podnoszą się i stają się mocniejsze.
I tu powinien nastąpić happy end ale niestety tak się nie stało. Od dwóch miesięcy nasze życie to pasmo wzajemnej udręki. Ja - umęczona natłokiem negatywnych emocji (żal, upokorzenie, zdeptane poczucie własnej wartości, lęki), pełna dalszych podejrzeń, konieczności ciągłego ?przerabiania? tamtej sprawy oraz naszych relacji, on ? umordowany moimi huśtawkowymi stanami, podejrzliwością, bojący się wrócić do domu, bo znów włączy się mój samograj.
Najgorsze jest to, że ja dokładnie wiem, jakie błędy popełniam ? i nadal je popełniam. A popełniłam wszystkie przewiny ? gadanie, pisanie, płacz, podejmowanie co drugi dzień decyzji o konieczności czasowej separacji, to znów miłość, wyciąganie z niego zaklęć i zapewnień.
Wiecie jak jest ? pod żadnym pozorem nie mogę doprowadzić do stanu, kiedy to on podejmie decyzję o odejściu, bo wtedy mnie to pogrąży a z drugiej strony nie to jest moją motywacją naczelną - chcę walczyć o ten związek, bo to naprawdę miało sens.
Jest też trzecia strona ? wiem już po tych czterech latach, że on potencjalnie jest partnerem kaleczącym dla kogoś takiego jak ja. Nie ma potrzeby życia w symbiotycznym związku, częstego okazywania uczuć, regularnego pamiętania o miłych i romantycznych drobiazgach, nie daje poczucia bezwarunkowego bezpieczeństwa, czyli tego wszystkiego co mnie jest potrzebne jak powietrze. Z drugiej jednak strony ma dużo walorów, za które go zwyczajnie kocham i mi imponuje. Mam też już świadomość, że i ja popełniam straszne błędy w komunikacji z nim a teraz oboje zatłuczemy tę resztkę uczucia ? ja swoim wałkowaniem WAŻKICH tematów a on narastającym zniecierpliwieniem i niezrozumieniem mojego stanu.
Pisząc do Was tak trochę psychicznie szykuję się do dramatu rozstania, bo obawiam się, że ktoś z nas (pewnie on pierwszy) pęknie, rozstaniemy się a ja zlegnę w gruzach.
Wspieram się różnymi formami pomocy, żeby oderwać się od tematu ? przestać jego i siebie dręczyć.
Od kilku tygodni chodzę na terapię, pomaga ale mój stan i stan naszego związku pogarsza się szybciej niż pomaga terapia ?.
Przewertowałam już cały Internet w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie ?Zdrada i co dalej?, jak odciąć w sobie kobietę kochające za bardzo, jak pokochać siebie ... i inne, które Wy też zapewne odwiedzałyście.
W poście każdej z Was odnalazłam kawałek własnego życia, w postach wielu - podpowiedzi. Histerycznie uczepiłam się tej myśli - wyjdę z tego, z nim czy bez niego ale stanę się sobą. Oczywiście na początku będę TO robić pod niego (wiecie, jak to wygląda) ale może każdy mały kroczek oddali mnie od tego wewnętrznego imperatywu i skieruje do mnie samej. Zupełnie nie wiem, czego się uchwycić - jakiej aktywności, jakiego trybu myślenia, jakiej pasji ale wiem już, że samo poszukiwanie jest już początkiem jakiegoś ozdrowieńczego procesu.
Na tym forum znalazłam wiele pozycji książkowych, które z pewnością dostarczą mi kilku filarów mentalnych do budowy siebie, jako jednostki niezintegrowanej, nieprzyspawanej do partnera. Mam też do Was prośbę o przesłanie kilku pozycji w pdf-ie, które wg Was są najcenniejsze w ?naszym uzależnieniu?.
Chciałam Wam też powiedzieć, że tutejsza zbiorowa mądrość i życzliwość jest dla mnie światłem w tunelu.

Niekochana a czy ja również mogłabym się podłączyć?

Niekochana,
Dziękuję. Literatura napływa szerokim strumieniem. Niesamowite. Podczas zapisywania otwieram każdą z tych pozycji, żeby tylko rzucić okiem i już nie mogę się oderwać.
Najgorsze jest to, że przeczytanie całej tej masy mądrości to dopiero 10% sukcesu. Cała reszta to umiejętność zastosowania tego w praktyce. Trzeba też uważać, żeby nie przeteoretyzować i nie przekombinować w tym wszystkim siebie samej :-)
Te książki to fantastyczna zbiorowa, ukierunkowana wiedza odsiana przez osoby, których problem bezpośrednio dotyczy.

To będzie długi post ? dla wytrwałych, dla cierpliwych, dla chętnych. Dla mnie ? dla zajęcia umysłu, drżących rąk i czasu.

Od pierwszego dnia, kiedy go spotkałam były kłamstwa. Usprawiedliwiałam w sobie wszystko, nawet to, czego on nie był w stanie logicznie wytłumaczyć ? ja mu podpowiadałam. Przesuwałam granice aż doszłam do dziś. Nie wiem, jak mogłam sobie wmówić, że ktoś, kto zdradzał pierwszą, potem drugą żonę, oszczędzi mnie. Najgorsze jest to, że on pewnie za każdym razem sam wierzył, że tym razem będzie inaczej, że przy boku tej kolejnej odnajdzie jakieś mityczne COŚ, co go przed tym powstrzyma. I mamy gotowe współuzależnienie.

Żałosne. Całe życie wiedziałam, że jako DDA mam wystrzegać się alkoholików i narkomanów. Ale, wiecie co? Nikt mnie nie uprzedził, że są też inne formy uzależnień, które są takim samym zagrożeniem, jeśli nie większym, bo utajonym. Wybierałam dokładnie ich. Cała reszta mnie nudziła. Mój pierwszy mąż był uzależniony ? od swoich rodziców. Patologicznie i nierozerwalnie. Dugi alkoholikiem stał się ? z czasem. A teraz to, co mam dziś ? człowiek uzależniony od kłamstwa i zdrady (nie mówiąc o kobietach i grach komputerowych). Jednym słowem na koniec zafundowałam sobie najbardziej wypasione ciasteczko. Ba! Tu nawet ciasta nie ma ? same bakalie sklejone do kupy sztucznym miodem.

Już nie pytam: dlaczego ja? Wiem dlaczego. Chcę już tylko z tego wyjść.
Przeszłam w życiu dwie duże depresje. Ledwo się z tego wygrzebałam i teraz boję się wpaść znów w tę czarną du*ę. W dwóch przeciwległych kierunkach ciągną dwie liny. Z jednej strony świadomość i absolutna pewność, że M. mnie prędzej czy później zniszczy, z drugiej, że zniszczy mnie życie bez niego.

Dla mnie to był naprawdę związek ostatniej szansy. Przed nim dość długo wzbraniałam się przed koleją miłością. On jednak tak umiejętnie zrobił wrażenie człowieka po przejściach ale z już spionizowanym kręgosłupem moralnym i wiedzą, czego chce od życia, że nie mogłam nie ulec. No i do tego ta chemia! Jakaż to była chemia! A ja właśnie wtedy powinnam była sobie powiedzieć ? im więcej chemii tym większe zagrożenie. Jak się ma chorą chemię, to ona cię ciągnie do drugiej chorej chemii. Wylecz się, dziewczyno, odtruj swoją chemię a dopiero potem wyjdź na polowanie. Jednak stało się.
Po wszystkim, co przeżyłam po zdradzie, po wszystkim, co przeczytałam i przemyślałam, wiem ? bez odcięcia się od niego ani rusz. Teraz wyjechał na kilkudniową integrację a ja czuję, jak odżywam. Nie czekam na niego, nie zastanawiam się, co mu powiem i co on powie i co ja mu na to odpowiem. Dziś ? jeden krótki sms i tylko po jego sms-ie. Ale, cholera, tęsknię za nim i czekam na jego powrót. A co będzie juro po jego powrocie? Mam jakieś założenia, ale czy jestem w stanie się ich trzymać? A założenia bazują na mojej słabości. Wiem, że nie mam w sobie na razie dość siły i determinacji, żeby się z nim rozstać. Nie mam, mimo, że zdrada, którą mnie potraktował była straszliwie okrutna ? i fizyczna, i mentalna, i z młodszą o całe pokolenie dziewczyną z pracy (która nadal tam funkcjonuje i nie planuje zniknąć), i z ogromną ilością wyrafinowanej przebiegłości, i z kwiecistymi romantycznymi mailami, które pisał do niej, a z których już dawno ograbił mnie. I mimo to nie mam w sobie dość siły. I on to wie.

Zaraz po odkryciu zdrady kazałam mu się wynieść, ale już po trzech dniach był z powrotem, z obietnicami, z zaklęciami. Nie wytrzymałam ? bałam się, że odepchnięty przeze mnie pójdzie do niej i to mnie dopiero zabije. Były długie rozmowy ? moje drążenie szczegółów i wyciąganie zapewnień, jego ekshibicjonizm mający mi udowodnić, że teraz powie mi wszystko i to nas oczyści a dalej będzie pięknie i nawet piękniej. Więc wrócił, a we mnie zaczął się teatr cieni. Budziłam się po trzech godzinach snu z obrazami w głowie - oni kotłujący się w najbardziej wymyślnych pozycjach w pięciogwiazdkowych hotelach na ?delegacjach?, oni spotykający się na potajemnych schadzkach z moim psem na spacerze, oni w naszym łóżku, oni w romantycznym pensjonacie na Słowacji (oczywiście na ?delegacji?). Ten horror nie miał końca. W mojej głowie decyzja zapadła ? nie jestem w stanie z tym żyć, musimy się odseparować, wypad z baru. Na takie dictum on wpadł w rozpacz. Że tylko we dwoje nawzajem wspierając się mamy szansę przez to przejść, że tu jest jego dom i jego miłość ? Uległam. Przez ostatni miesiąc jednak mój umysł zupełnie nie radził sobie z kolejnymi huśtawkami, podejrzeniami, międleniem ich dwoje i nas dwoje. Mogę znieść i zniosłam w życiu naprawdę wiele stresu, ale to mnie wyżera od środka. Od kiedy zaczęłam się domyślać całej prawdy, przez jej wykrycie a potem przez tę gehennę niby-naprawczą schudłam 20 kilo, jadę na płynach i nikotynie, jem przez umysł. Jak mam w takim stanie wypracować w sobie MUR? Są lepsze chwile ale najgorsze są wieczory i poranki. Udaje mi się już jednak jakoś normalnie spać ? bo on jest przy mnie ? ciepły i na łyżeczkę. M. był cierpliwy, pokorny i współpracujący. Wydawało mi się, że zaczęłam dochodzić do jakiejś równowagi ale to byłoby zbyt proste. Tydzień temu dowiedziałam się, że znów był z nią w hotelu na ?delegacji?. Kiedy to odkryłam (a mam już tysiąc sposobów sprawdzania tych rzeczy), wpadłam w szał. Cofnęłam się w swojej wątpliwej stabilizacji o rok świetlny. Wtedy przez chwilę miałam pełną jasność ? Jezu, wreszcie koniec tej szarpaniny, dziękuję Ci za znak! Ale M. nie dał się wyrzucić. Błagał. Boże, jak on błagał. Że musiał się z nią spotkać (uwaga, będzie śmiesznie), żeby upewnić się, że jest w stanie stawić tamtej lasce opór, że nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach jest w stanie powiedzieć NIE powracającej fali uczucia do niej, że ja byłam taka skoncentrowana swoim bólu a jego ból i rozterki mnie nie obchodziły i pozwolił sobie na to OSTATNIE kłamstwo w imię naszej miłości, żeby OSTATECZNIE zamknąć tamtą sprawę. Od tamtego dnia wiem ? tych ostatnich razów będzie więcej, dopóki on nie zniknie z mojego życia albo nie zacznie się na poważnie leczyć. A na drodze do leczenia ciągle ma jakieś przeszkody ? brak czasu, bo szefostwo z zagranicy przyjeżdża, bo plan sprzedaży trzeba zatwierdzić, bo wyjeżdża w delegację (a może w ?delegację?) ale już NA PEWNO po 15 marca się za to weźmie.

A wiecie, co jest najgorsze? Że ja mu w to wszystko wierzę. Ale najgorsze bagno jest wtedy, kiedy sobie myślę - kurczę, byłam taką falaną partnerką z DDA, ograniczałam go, zabrałam mu tlen, ZMUSIŁAM go swoimi symbiotycznymi zachowaniami do "przewietrzenia" się, więc chyba powinnam mu być wdzięczna, że do mnie wrócił i chce coś ze mną naprawiać. Jak można wyjść z tak chorego umysłu?

I oto ja - kobieta z wszechstronnym wykształceniem, jakoś-takoś uplasowana zawodowo, bystra, wesoła, ceniona - oto ja, wrak człowieka.
Jak mam wychować swojego 15-letniego syna, żeby nie wpoić mu tych samych chorobliwych zachowań, skoro wychowuję go w tym samym patowym układzie, w którym wychowałam się ja - córka alkoholika i matki, która nie mogła się go pozbyć aż on jej nie kopnął dla innej.

Mądre słowa- ja też tak boję się nie wierzyć..bo nagle zostanę sama..ale czy już teraz nie jestem sama?
Zazdrość pisałas kiedyś o terapii czy to aktualne?

a ja myślę iż taka terapia by ,,nam ' pomogła...
tak myśle...
coś ze swoim życiem muszę zrobić, a sama niestety nie radzę sobie...

Tarantella
napisałam ci maila

To okrutne..bardzo...
żyć obok człowieka którego sie kocha, któremu na nowo chce się zaufać...i ufa się..a nagle prawda staje się oczywista!!!
współczuje Ci

Ja nie pozostaje w wiezi z moim "M"
i nie ma takiej mozliwosci.
Dzis uslyszalam w telewizji, ze prawdziwa wiez zaczyna sie wtedy gdy jest seks.... no i od razu pomyslalam o Niekochanej, ze cos przeoczylysmy

Poznalam pana S i jestem wieksza dziewica niz dawniej... mozna powiedziec ortodoksyjna dziewica... ha ha ha
Pan S ma gleboko ukryta chorobe i ciezko mi go zdiagnozowac... Musi mu przeciez cos dolegac, a ja nie wiem jeszcze co..
Na razie jest mi dobrze. Nie planuje zadnych zwiazkow.

Bardzo dobry osrodek na  terapie: http://www.oat.com.pl/
W zakladce "terminarz" znajdziecie cennik i rozne terapie.
Jesli kogos zniecheca fakt, ze jest to osrodek prowadzony przez duszpasterzy to od razu pisze, ze jest to taki rodzaj ksiezy, ktorzy nie zalamuja w nas wiary. Moja znajoma(ktora ostatni raz u spowiedzi byla przy pierwszej komunii) pojechala na takie spotkanie i czula sie tam wspaniale.
Na podanej wyzej stronie jest "Skrzynka Pomocy OAT" gdzie mozna poprosic o pomoc w swojej prywatnej sprawie.
W sprawie zapisow dla DDA http://www.dniskupieniadda.pl/
Spotkania DDA prowadzone sa w taki sposob i panuje tam taka atmosfera, ze ma sie ochote tam wciaz wracac. Mozna poznac wspanialych ludzi. Mozna odnalezc swoja polowke (to zart, ale nie do konca bo to przytrafilo sie mojej kolezance).

Kochane, myślę, że bardzo ważne jest, żeby stać się uczciwą wobec samej siebie. Nie szukać wytłumaczeń, szarości, półcieni. Jasno musimy zdiagnozować problem i zastanowić się - czy chcę, żeby tak wyglądało moje życie? Czy takiego życia chcę dla moich dzieci? Bo tu nie ma żadnych wątpliwości - uczą się na naszym przykładzie. To MY poniesiemy odpowiedzialność za ich porąbaną przyszłość. I nie ma tu co rozczulać się nad sobą: że DDA, DDD i nikt nas nie kochał. Tak, to wszystko prawda - zostaliśmy skrzywdzeni, część w sposób okrutny. Ale gdy już wiemy - musimy zadziałać. Nie ma usprawiedliwienia innego zachowania. Jeśli same sobie nie radzimy - szukajmy pomocy.
Ja osiągnęłam swoje dno. Miotałam się jak zwierzę. BEZRADNOŚĆ - to było dla mnie najgorsze. Nienawidzę tego uczucia, bo towarzyszyło mi przez większość mojego życia. Gdy opuszczałam dom ojca-alkoholika obiecałam sobie, ze nigdy więcej tak się nie poczuję. NIGDY.
I teraz, z perspektywy czasu widzę, że powolutku, małymi kroczkami pozwalałam, żeby "granica tolerancji" była przesuwana. Wydawało mi się, że jak "nie jest tal źle, jak było z ojcem", to jest dobrze. Gówno prawda. Z jednego bagna wczłapałam w drugie. Dawałam się wmanipulować, przymykałam oczy i zasłaniałam uszy. Buzi nie zamykałam - ale akurat z tego nie było dużego pożytku; TAKIEGO PRAWDZIWEGO POŻYTKU. Bo poprawa krótkofalowa oczywiście była - na tyle, żebym zamknęła japę i przestała marudzić. A potem szybki powrót do "normy".

Tarantella: ja mieszkam z M. w jednym domu, pracujemy we wspólnej firmie no i mamy wspólne dziecko. I uwierz - jest mi zupełnie obcy i obojętny. Bo to musi się "stać" w naszej głowie i w sercu. W moim przypadku podstawą związku jest ZAUFANIE. Bez niego nie jestem w stanie funkcjonować. A tu dostałam podane jak na tacy - nie ma go i co ważniejsze - NIGDY nie będzie. I od tej chwili - obrączka, która była zdjęta przez 15 lat tylko raz - do porodu - zniknęła na zawsze z palca i ANI RAZ nie pojawił się dotyk, który byłby objawem czułości lub minimalnej bliskości.
Długo jeszcze bolało to co mówił i robił, długo walczyłam sama z sobą żeby nie robić żadnych rzeczy, które mnie krzywdziły, długo uczyłam się szacunku dla samej siebie.
Teraz, gdy czytam swoje pierwsze posty na forum - widzę, jak daleko jestem od "startu" i wiem, że jeszcze daleka droga przede mną. Raz jest lepiej, raz gorzej.
Ale ja osobiście jestem osobą bardzo konkretną i logicznie myślącą. I ta logika właśnie uratowała mi życie. Bo nijak nie potrafiłam sobie wytłumaczyć logicznie pewnych wydarzeń i zachowań. I ta sama logika, gdy weszłam na to forum i przeczytałam posty z tego wątku "dała mi po pysku" i powiedziała - TO O TOBIE. Tak, to Ty pozwalasz się w taki sposób traktować i pora coś z tym zrobić. Bo nie chcesz być głupią kobietą, prawda? Ano nie chciałam i tak samo nie chciałam, żeby moja córka wychowywała się w takim "przykładzie".
Niby wiedziałam już dawno o DDA, ale wydawało mi się, że ja jestem "inna" (he, he, he), że daję radę. No to się przejechałam - na własne życzenie. Na szczęście ocknęłam się zanim było za późno. Na własne i córki szczęście.
Bardzo oprócz forum pomogło mi przeczytanie (już dwukrotnie) książki "Koniec współuzależnienia". Ale i tak chyba najważniejsze było to, że otworzyłam się na wszelką pomoc i krytykę. Nie broniłam się przed prawdą - choć nieraz bolało jak cholera. Ale wiedziałam, że innej drogi nie ma - potrzebowałam ratunku i byłam gotowa na wszystko. Dosłownie.

I na koniec: dziewczyny z czasem naprawdę jest łatwiej. Pewne rzeczy przychodzi łatwiej i szybciej, z innymi musimy nieustannie walczyć. Ale warto, zapewniam.
Pomimo trudnej sytuacji, w której teraz jestem - NIE ŻAŁUJĘ. Nigdy nie żałowałam, ani przez chwilę.

ona32 dasz radę, bardzo w to wierzę, nie jesteś sama.

z każdym dniem będzie lepiej.

Ona32. Niebawem do Ciebie dołączę ... no nie dosłownie :-)
Z każdą stroną kolejnej książki, którą mi przysłała Niekochana wzmacnia się we mnie postanowienie - nie mogę tak dalej. Więc i moja samotność łózkowa jest za rogiem.

Boję się tego, jak moja biedna, kochana chora na raka mama każdej kolejnej chemii, ale nie ma innego wyjścia jeśli chce się pozbyć raka.
Najgorsze jest to, że dokładnie wiem, jakie będą skutki uboczne mojej chemii - tęsknota, która mam nadzieję nie pochnie mnie do upodlenia, idealizację mojego oprawcy, ból ciała wyjącego do niego, dalsze osłabienie mocy przetwórczych w pracy, zapaść emocjonalną, samoobwinianie się ... same dopiszcie resztę.

Trzymaj się.

Kochana  - zapytac możesz, ale czy dostaniesz odpowiedź. A jeśli ją dostaniesz czy będziesz wiedziała więcej niż wiesz teraz  -myślę że nie,   a to co się dowiesz będzie bolało jeszcze bardziej. 
Zajmij głowę jakimiś innymi  sprawami , zajmij się sobą  a zobaczysz, że sen przyjdzie a ból trochę złagodnieje.
A co bedzie dalej i tak w częsci nie zalezy od nas. Trzymaj się  - juto też jest dzień.....

A mnie się nic nie chce. W chacie bałagan, obiad nie zrobiony. Pies znudzony lezy na parapecie i tęsknym wzrokiem wyglada za okno, nie mam nawet siły by sie ubrać i pospacerować z nim. Zawsze lubiłam niedzielne poranki, wspólną kawę, wspólny spacer. Zostało mi to odebrane i nie wiem jak sobie z tym poradzić.

Jak to się dzieje, że mamy równolegle dokładnie te same stany? Miałam na weekend spisaną całą listę zadań. Wykonałam może dwa. Ale psa wyprowadziłam rano. Jest tak pięknie a ja cały ten długi spacer przepłakałam. Monia. Moja chałupa jest cała w kurzu, porozwalane ubrania. Weźmiemy się w garść (tak na trzy cztery) i zróbmy ten porządek. To nam pomoże. Wiem, że każda skutecznie wykonana czynność przywraca mi wiarę w to, że mogę, potrafię normalnie funkcjonować. Kroczek po kroczku.