Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Czytam

Domku: wysłałam Ci mail'a.

Marynarko: już dawno chciałam Cię zapytać, czy Twój nick to część garderoby czy rodzaj wojska
Tak, tak, tak! Teraz zadowalam siebie - jakkolwiek dziwnie to brzmi

Oj tak marynarko, tak. Tylko jasny gwint ile to może trwać? Czasu się nie cofnie a człowiek sam siebie nie poznaje - tak się dać przerobić! W imię czego? Jedyna pociecha, że nie ja jedna taki wynalazek i patrząc na Was wraca nadzieja, że można "wrócić" do samej siebie.
Pozdrawiam serdecznie

trudno sie w sumie ustosunkowac do twojej sytuacji, bo ty ja znasz najlepiej....skoro tak piszesz to tak było...

ja juz dawno doszłam do wniosku, ze drugiej osoby nie da sie zmienić, jej nawyków, jej myślenia do puki sama ta osoba nie będzie chciała tego zrozumieć, ze popełniła bład...

mysle też(juz odbiegając od wojej sytuacji),że to nie jest tak ze osoba która nie umie sie zmienić to nie kocha swojego partnera....przeciez my sami tez nie chcemy sie zmieniac... albo chcemy a jednak trudno nam to przychodzi....

ostatnia rozmowa z moim partnerem dużo mi dała a mianowicie uświadomiła mi ze jest jaki jest to znaczy, zrozumiał swój bład i ja zrozumialam swój....ale bedziemy jacy jesteśmy i w każdej chwili sytuacja z przeszłosci moze powrocić....uświadomiło mi tez to ze, albo bede go kochac wraz z jego wadami i zaletami i vice versa albo nie będziemy umieli siebie pokochac.

"normalni" ludzie nie mają z tym problemu, bo wiedzą co jest słuszne i ja bym tu dodała co jest słuszne DLA NICH...tu chodzi o wyznawany system wartości, o dobra znajomość własnej osoby i taka osoba jest przekonana że prawie w każdej sytuacji robi dobrze, bo robi co uważa za słuszne...moznaby to nazwać tez "kręgosłupem moralnym" ale z zaznaczeniem, ze moje zasady, wyznawane przeze mnie wcale nie muszą być dobre dla drugiej osoby i vice versa...i oczywiście nie pisze tu o zasadach ogólnie przyjetych przez społeczeństwo, bo to jest inna bajka.

widzisz ja jako DDA nigdy nie uważałam  że moje emocje sa "uszkodzone", owszem zdawałam sobie sprawe, że moze mi byc trudniej w nawiązaniu relacji z druga osobą, ale w gruncie rzeczy i z obserwacji doszłam do wniosku, ze wcale tak nie jest, ze tak na prawde każda osoba która przechodzi koło mnie(majaca dobre, czy złe dzieciństwo) ma jakiś problem ze sobą, ze nie jestem jakimś wyjątkiem.

kolejna rzecz to piszesz, ze wchodzimy w sytuacje, gdzie ktoś nas krzywdzi albo my kogos...może masz racje, nie wiem....
ja nigdy nie uważałm ze kogoś krzywdziłam swoimi decyzjami,zachowaniem czy ktos krzywdził mnie...ale wychodziłam z załozenia że jestesmy ludzmi i mamy prawo popełniac błedy.

praca nad sobą, uważam ze każdy powinien zauważać swoje błedy i w miare mozliwosci i siły naprawiac je albo starać ich nie powielać...i to nie tylko tyczy sie DDA czy DDD.

Schizofrenia nie polega na rozszczepieniem emocji od zdrowego rozsadku ani dobrego od zlego.
Nie przyczynia sie rowniez bardziej do zlych wyborow zyciowych w ich subiektywnym rozumieniu, niz ma to miejsce w przypadku zdrowych ludzi.

Nigdzie nie wyczytalam ze Niekochana poleca rezygnacje z emocji i kierowanie sie tylko zdrowym rozsadkiem. Ona napisala nawet, ze DDA to chodzace emocje.
Zgadzam sie, ze nie mozna "rezynowac" z emocji ale rozwiazywanie problemow DDA nie polega na rezygnacji z emocji a na dopuszczeniu do glosu wlasnie tego zdrowego rozsadku.
Masz racje Koliberku, ze potrzebne jest i jedno i drugie.
Co zrobic gdy nie mozesz zmierzyc proporcji rozsadku do emocji?
Jak Ty to mierzysz?
Skad masz pewnosc, ze u Ciebie te proporcje sa wlasciwe?
Czy mozesz byc wzorem do nasladowania w sprawie tych proporcji?

... takie rozszczepienie emocji od zdrowego rozsadku ocalilo zycie np. wielu nauczycielom. Dobrze, ze wsciekly uczen potrafi sobie powiedziec "OK! zostawmy emocje na boku" ... bo po maturach co roku bylaby straszna rzez

U mnie lepiej.
Dziękuję Niekochana bardzo, bardzo

Ja tego nie mierze, ja po prostu robię to co uważam za słuszne...
ja jako człowiek nie jestem idealna i trudno mi znaleźć tę właściwą miarę, ale tez nie umiem być automatyczna, że jak pojawia sie zbedne emocje to zaraz niweluje je rozsadkiem...
czasami mam ochote działac tylko emocjami i tak mi dobrze albo tylko rozsadkowo i tak tez mi dobrze....

oczywiście ze nie mam pewności ze te proporcje sa właściwe...one zawsze sie chciwiej w jakas stronę...uważam ze sa decyzje które trzeba podejmować za namowa rozumu, ale sa tez decyzje które wymagają impulsu

moze źle sie wyraziłam mówiac, ze one sa złe, chodziło mi bardziej o to ze(podam na swoim przykładzie) jesli raz sie sparzyłam na wyborze partnera bo okazał sie niedojrzały i infantylny a zakochałam sie w nim po uszy i w rezultacie wyszłam tylko poranionaz tego zwiazku to nastepnym razem bede chciała szukac partnera wyłacznie dojrzałego, poważnego itp., ale w rezultacie będąc z tym drugim tez mi czegoś brakuje, bo wszystko jest takie poukładane.
Chodziło mi własnie o takie skrajnosci, które w rezultacie wcale nie dają pełnej satysfakcji jakiej bym chciała, dlatego żadna skrajność nie jest dobra-DLA MNIE.

nie uwazam sie za wzór cnót godnym do naśladowania, bynajmniej nie jest to dla mnie wazne, ważne jest dla mnie to żeby wszystko to co robię było zgodne z moim własnym sumieniem.

Doczytałam teraz....

Powiem tak...nie wiem czym kierują się tacy ludzie...to są naprawdę skrajne przykłady i trzeba mieć duża wiedzę i praktykę żeby się wypowiadać o takich przypadkach..

kiedyś zapytalam sie mojej mamy, dlaczego tak długo zwlekała z rozwodem z moim tata, który był alkoholikiem...to odpowiedziała, ze szkoda jej było, żeby trójka malutkich dzieci żyła bez ojca.

na dzień dzisiejszy wiem tyle, ze nigdy nie weszłam i nie weszłabym w związek z człowiekiem który mnie wyniszcza czy to alkoholem, czy psychicznie, czy fizycznie...

zawsze uważałam, ze ludzie, którzy zyją latami w takich związkach to latami muszą sie odbudowywać, bo miec u swego boku kata rok czasu a 15 lat to jest różnica i niestety takie wydarzenia odciskają piętno na swoich właścicielach.

Zazdrosc...kiedyś to było trochę inaczej, mój tata był drugim i nazwijmy to poważnym partnerem mojej mamy, moja mama pierwsze dziecko urodziła mając lat 22, kiedyś panowały większe stereotypy typu szybki ożenek i kobiety często w tamtych czasach wpadały jak śliwka w kompot...ale to jeszcze nic każdemu zdarza sie "źle wybrać" nie zdając sobie z tego sprawy, gorzej później z tego wyjść a tym bardziej że kiedyś rozwody nie były w modzie, w kościołach tylko dudnili ze jak masz baranka w domu w postaci meza alkoholika to musisz go pielęgnować i trwać mimo wszystko. Myśle, ze była o wiele większa presja społeczna i stereotyp kobiety uległej, gospodyni domowej, stojącej w cieniu męża.
Oczywiście że moja mama tego nie planowała, ale jak napisałam wyżej kiedyś trudniej było o takie posunięcia, bo nie cieszyły sie one dobra opinia i mało sie mówiło o takich problemach ktróre działy sie w domu typu alkoholizm, przemoc fizyczna czy psychiczna...

Teraz czasy sie zmieniły, nie uwalniają nas one od złych wyborów ale nie pozwalają w nich trwać do czasu żeby te nas wyniszczyły psychicznie.
Dlatego ja napisałam, ze na dzień dzisiejszy nie weszłabym w taka relacje a nie ze do końca życia w nia nie wejdę(i wcale mi sie do tego nie spieszy) a to jest różnica, bo tak na prawdę nie wiem co czeka mnie za miesiąc a co dopiero mówić na przestrzeni całego życia 

Ja mam teraz 27 lat, mój tata zmarł jak miałam 17 lat...najwięcej pamiętam od 10 roku życia, czyli sadze ze byłam 7 lat pod silnym wpływem ojca alkoholika...być może wcześniej tez ale tego już nie pamiętam...

Mhh nie wypowiem sie o wyboze partnera na całe zycie,bo róznie bywa z tym do końca życia, ale jesli miałabym odpowiedzieć na to pytanie to jeśli chodzi o uczucie to na początku poszłabym za impulsem czyli musi byc to "coś", musi mnie pociągać fizycznie i psychicznie...a dalej to juz samo zycie człowiek zaczyna widzieć nie tylko zalety ale i wady i wtedy albo sie dotrzemy a niektóre cechy zaakceptujemy w partnerze albo nie...temat rzeka

witam.. ja tez własnie kocham za bardzo bo zniosłam bardzo duzo jak na swoje siły i znoszę to nadal.. z jednej strony nie chce tak zyc a z drugiej dalej w tym tkwie słysze zmienie sie zobaczysz daj mi tylko szanse..
po karzdym bardzo prezykrym słowie od niego po którym mam łzy w oczach mówie sobie dosc.. lecz tak nie jest ,
kiedy dostanę znów mówie dosc... i co mi z tego i tak jestem z nim...
wiecie moja mama i siostra tez dostawały powiedziałam mu o tym wszystko i do dziś pamiętam jego słowa:
"NIE BOJ SIE TY NAPEWNO BEDZIESZ MIAŁA INNE ZYCIE..." tak mam ale nie inne takie jak one..

Nadusia - pierwszy krok już za Tobą. Już wiesz, że masz problem. Czy on Cię bije? Macie dzieci? W jakim jesteś wieku?
Jeśli chcesz poczytać "w temacie" - napisz naa mojego maila. Ściskam Cię mocno.

Nadusia - dostałam mail'a. Odpiszę wieczorem - teraz jestem w pracy.

Nadusia - mam problem z wysłaniem mail'a do Ciebie. Przepełniona skrzynka lub błąd w adresie.
Napisz do mnie mail'a i w treści napisz adres. Pa

Niestety - w Polsce link zablokowany przez partnera Sony

I tak trzymaj moja kochana Niekochana Obrzydlistwa trzeba mieć jak najszybciej za sobą
Cisza oznacza brak nowych kłopotów W poniedziałek idę do sądu składać dokumenty, których połowy nie mogę znaleźć. Podchodzę do tego ze stoickim spokojem, bo mój podział majątku trwa chwalebnie 11 rok i końca nie widać, to co się będę zabijać? A w tej akurat sprawie mam fajnego adwokata "z urzędu". U nas od poniedziałku ferie więc będzie luzik. Trafiła mi się okazja jak "ślepej kurze ziarno" - może się załapię na darmowe studia magisterskie - więc plusów więcej niż minusów - czego i Tobie serdecznie życzę

Mój nick nie zdezaktualizował się za bardzo, bo jestem smutas (chyba zawsze byłam) i stronię od ludzi Zawsze byłam cicha i wycofana. Tylko teraz jest mi z tym dobrze a przedtem mnie to uwierało Poznałam swą wartość być może. Teraz stawiam na jakość kontaktów z ludźmi a nie ilość
Studia to pedagogika specjalna ciąg dalszy, tylko specjalność nowa - edukacja integracyjna i włączająca. Będzie ciekawie

Dzięki za dobre słowo miła Pani I tego życzę nam obu - nowego dobrego Grunt to nie stać w miejscu a zmieniać na lepsze co się da

Epoczko - nie widziałaś się z mężem od czasu, gdy sprawa wyszła na jaw? Czy on po prostu nie chce konfrontacji czy są jakieś inne przyczyny? Jeśli oczywiście chcesz o tym pisać.

I na tym zakończyłaś? Bałaś się zadać to następne pytanie?

Nie o tym Doris pomyślałam. Kochanie nie jest już dla mnie wyznacznikiem dobrego związku - można kochać i krzywdzić w imię źle pojmowanej miłości. Albo dać się niszczyć.
A tak w ogóle dziękuję za miłe słowa do mnie
Wracając do Ciebie:
Pomyślałam o zapytaniu się - "A gdzie w naszym związku miejsce na moje szczęście? I co w sytuacji, gdy osiągnięcie szczęścia przez niego wiązałoby się z brakiem lub "zranieniem" mojego poczuci szczęścia?"
Oczywiście, że doza egoizmu jest nam potrzebna - choćby po to, żeby nie dać się wykorzystywać. Ale w zdrowych relacjach jest miejsce na kompromis - dziś ja troszkę ustępuję, jutro Ty. Pewnie, że nie we wszystkim - są pewne sprawy, które nie "łapią się" na kompromis.
Doris - myślę, że zrobiłaś ogromny krok naprzód - GRATULUJĘ. Ale teraz ciężki orzech do zgryzienia przed Tobą.
Czy to co dostajesz wystarcza Ci? Czy to daje Ci szczęście, czy wręcz przeciwnie - niszczy? I co z tym zrobisz?
Zadawałaś sobie te pytania?

Nie chcę się wtrącać, ale ja bym mu właśnie to powiedziała.
Nie w ramach "straszenia", ale po to, żeby zastanowił się nad tym. I określił swoje priorytety.
Tylko wiesz - musisz brać pod uwagę różne odpowiedzi, prawda? Ale chyba prawda jest warta ryzyka?
Co Ty na to? Myślałaś o tym?

Rozumiem Cię. Myślę, że każda z nas ma taką potrzebę - wyjaśnienia spraw do końca. Uczciwie.
Mam nadzieje, że Twój mąż udźwignie tą sytuację - myślę, że to ułatwiłoby rozstanie w mniejszym gniewie, prawda?
Bo nie moim zdaniem nic gorszego, niż brak odwagi do przyznania się do winy i obarczanie tym innej osoby.

Wiesz , powiem to tylko tutaj, ale kiedy przyznawał się do zdrady  - tak impulsywnie, odpowiedziałam, " wiesz - po tylu latach, mogłbyś powiedzieć choć przepraszam,  za to co zrobiłeś" A on odpowiedział, jeszcze na przepraszanie przyjdzie czas.
Niekochana - wiem że to małżństwo już nie istnieje, wiem, że to tylko kwestia czasu i bez znaczenia jest dla mnie czy zostanie z kochanką czy też ją zostawi - wiem że nie ma odwagi, jest kłamcą i wiem jak potwornie mnie zranił  - a mimo to chciałabym mieć możliwość powiedzieć mu to wszystko prosto w oczy. I tylko tyle - bo wiem że na nic więcej nie zasługuje.

Wszyscy tak mi mówią masz do tego prawo - tylko jak go zrealizowac!

Zastanawiasz się czasem dlaczego to właśnie Ciebie spotkało.  Ja zastanawiam się i nie znajduję na to odpowiedzi. Nie mogę zrozumieć jak człowiek który tak długo starał się o mnie, mógł tak postąpić, Czasem mam wrażenie, że nigdy go nie znałam.
     Wczoraj zaczełam czytać "Toksyczne słowa"  - i zauważam że rozdział za rozdziałem dotyczy mego związku. Nie widziałam tego wszystkiego. Myślę że dla świetego spokoju odpuszczałam tam, gdzie nie powinnam. No cóż - przeszłosci nie zmienię, a przyszłość ufam ze będzie inna ale może spokojniejsza. Zobaczymy.
.

No skoro weszłyśmy na ten temat, to przyznam sie do czegoś. Kiedy poszłam do spowiedzi to ksiądz wysłuchał mnie spokojnie, probował pocieszyć. doradził wiarę w moc Boga ( w którą nigdy nie zwatpiłam) i na koniec, kiedy odpukał moją spowiedź, odwrócił się do mnie i powiedział  " Wie Pani, tak po ludzku to nie wiem czy wybaczenie jest możliwe"   
      A moja mama od kilku dni, nakłania mnie do oglądania filmu "Plebania" -tam jest teraz wątek zdrady. Ostatnio była tam rozmowa księdza z kobietą która została zdradzona. Smutna rozmowa.
      A ja ufam, że już nieraz z pomocą Bożą wychodziłam z opresji więc i tym razem utrzymam sie na powierzchni. Wierzę że i teraz na życiowym zakręcie mnie nie opuści.

Doris:)
kiedyś zapytał się mnie mój obecny partner kto jest dla mnie najważniejsza osoba, kogo kocham najbardziej a ja mu powiedziałam, ze "siebie"...
a on na to "ale jesteś egoistka"...
a ja mu na to:" jak mogę pokochać Ciebie do póki nie będę kochała siebie"
to samo jest ze SZCZESCIEM...
tylko naprawde szcześliwa osoba z siebie da szczęście drugiej osobie

jestem pewna ze twój mąż cie kocha

ps.a to ze tak powiedział to tylko świadczy o tym ze jest szczery do bólu...

Koliber - zapoznaj się z historią Doris, to będziesz wiedziała o czym piszemy.
Związek - jak sama nazwa wskazuje ma być szczęśliwy dla obu osób. A jeśli zachowanie jednej z osób unieszczęśliwia drugą - nie ma mowy o szczęśliwym związku.
Czym innym jest dbanie o siebie, a czym innym nie oglądanie się na innych.

Witam Cię Aniu
Może chcesz coś poczytać na ten temat? Mamy do dyspozycji bogaty e-księgozbiór A jestem Panią Bibliotekarką
Jeśli chcesz - napisz na mojego mail'a.

Nie kochana, ale twoje skany wysyłam po prostu godzinami
Myślę, że masz "na rachunku" dobry uczynek wobec wielu osób

Koliber wybacz, ale jeśli nie znasz jej historii, to na jakiej podstawie napisałaś: "mąż na pewno Cię kocha"?
Doris nie potrzebuje komunałów, tylko szczerej porady.

I jeszcze jedno: szczerość do bólu nie zawsze jest objawem miłości. Na przykład, gdy nagle kilka lat po ślubie męża bierze "ochota" na taką szczerość. A przed ślubem (kiedy jest możliwość podjęcia pewnych decyzji) jakoś nie odczuwał takiej potrzeby....