Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Jestem czarownicą, bez dwóch zdań. Nie dalej jak 2 godziny temu myślałam o Tobie.
Miałam napisać, żebyś choć dała znać, czy wszystko jest OK.
Zatem cieszę się. I zazdroszczę

Czuje sie dokladnie tak samo! I problem w tym, ze nie wiem jak sobie z tym poradzic?

Nie wiem czy powinienem wkraczać do jaskini lwa ale zaintrygował mnie wasz temat..

Jestem facetem który też ma DDA. Nie wchodząc w szczegóły powoduje to u mnie duże problemy z zaufaniem i zazdrością. Mam już za sobą związki które zniszczyłem(a przynajmniej tak myślałem) przez te właśnie problemy.

Przez długi czas bałem się nowego związku przed obawą że kogoś skrzywdzę, wmawiałem sobie że najpierw muszę sobie poradzić z własnymi obawami by w nowy związek wkroczyć na " czystym gruncie".

Na szczęscie na swojej drodze spotkałem dziewczynę która ma podobne poglądy w związku jak ja i nagle stał się cud. Nie potrzebna mi żadna terapia nie potrzebna jest wewnętrzna przemiana żadne rozmowy i próby udowodnienia sobie że to kim jestem nie jest normalne.

Jestem w szczęśliwym związku z kobietą która nie wywołuje u mnie żadnej chorej zazdrości, nie boje się o to co będzie jutro ani o to że zostanę sam...

Teraz sądzę że podstawą udanego związku nie tylko jest uczucie i chęć przebywania blisko ale też podobne poglądy na wspólnej drodze życia( oczywiście mając na myśli poglądy chodzi mi o określenie wzajemne potrzeb i oczekiwań przez obie strony).

PS: mam nadzieje że swoim postem nie psuję waszej rozmowy.

Pozdrawiam

Witajcie

Czy chcesz przez to powiedzieć, że już uporałeś się z problemami o których wspominałeś w przypadku innych związków? Bo ja jakos nie wierzę w ich tajemnicze zniknięcie
A oprócz tego jeszcze jedna sprawa: czy nie bierzesz pod uwagę, że zupełnie nieświadomie możesz krzywdzić swoją dziewczynę? To, że wyznajecie te same zasady wcale nie musi oznaczać, że są one dla niej dobre.
Napisz proszę, jak wg Ciebie wyglądają prawidłowe relacje w związku?

jeszcze zapomniałem wspomnieć o moich problemach. Wydaje mi się że zazdrość i brak zaufania nie bierze się u nas z nikąd a jedynie mamy to wyostrzone. Jesteśmy mniej ufni i czujemy się zazdrośni z bardziej błachych powodów. Ale jeśli jest sytuacja w której nie masz żadnych sytuacji alarmowych to jak może się w tobie uaktywnić nasza tajna moc ?

Niekochana72 powiedz mi z z czym mam walczyć skoro czuje się dobrze i jestem szczęśliwy ??   Po jednym zdaniu już masz pewność. Przyznam że dość szybko oceniasz. szkoda że jesteś taka atakująca bo liczyłem na konstruktywną i miłą rozmowę.

Szkoda że nie wierzysz w to że są na tym świecie ludzie przy których możemy czuć się bezpiecznie.

Mam nadzieje że Tobie też się przydarzy to samo i powiesz sobie wtedy "myliłam się" ale to juz oczywiście nie będzie ważne.

Wydaje mi się że masz tendencje do szukania dziury w całym.. Czasami jednak nie warto.. uwierz

niekochana72 ależ odpowiedziałem na Twoje pytanie a Twoja postawa jest jak najbardziej atakująca. Nie muszę nic wyolbrzymiać. Mówisz o nieświadomości, mam bać się że ją skrzywdzę, piszę za dużo o swoim szczęściu.

Ona też jest ze mną szczęśliwa czego wyraz daje mi każdego dnia. Nie jest skryta lecz otwarta. Czym ją w takim razie krzywdzę ?? Na trudny temat można rozmawiać i miło i szczerze jak mniemam.

Nieświadomie każdy może skrzywdzić każdego, DDA nie ma tu nic do rzeczy. Wiem że na chwilę obecną nie jestem sobie w stanie wyobrazić nawet sytuacji w której miałbym ją zranić.

Ja nie mam zamiaru prowadzić tutaj krucjaty w obronie swoich racji. Chciałem tylko pokazać Wam że DDA wcale nie musi niszczyć nam życia i nie musi być okupione głębokimi terapiami. Choć z całą pewnościa trzeba dużo rozmawiać - przede wszystkim z samym sobą, bo znając siebie czujemy się pewniejści.

Jeszcze zapomniałem wspomnieć o owych demonach z którymi mam walczyć.

Może wspomnę że mam 24 lata i od 15 roku nie mam rodziców. Mama miała wylew jak miałem 7 lat. Tata został pobity ze skutkiem śmiertelnym jak miałem 15 lat. Oczywiście od śmierci mamy wpadł w alkoholizm czego skutkiem było ubóstwo, bicie, upokarzanie etc.

Napomknąłem o tym byś miała świadomość że wiem o czym mówie i z czym walczyłem.

Na dzień dzisiejszy wiem że te demony zostawiłem za sobą. Skoro nie mam żadnych problemów z którymi mam walczyć to jaki miałbym cel w rozdrapywaniu starych ran. Oczywiście jakbym miał zacząć rozpamiętywać swoją przeszłość nie będzie uśmiechu na twarzy ale to nie oznacza że całe moje życie ma być tak samo zła jak dzieciństwo i młodość..

Podsumowując demony już zostały pokonane a mój srebrny miecz już rdzewieje od leżenia w szafie:)

Czytam to i naszła mnie refleksja, nie tylko na podstawie tej Waszej rozmowy, ale ostatnich moich doświadczeń, i trochę rozumiem co ma na myśli Kristofinio, chodzi o to że DDA, zwykle mają tego pecha, że trafiają na wyniszczające się wzajemnie osoby w związku, podświadomie wiążemy się z osobami, z którymi nie jest nam łatwo.

Ja powiem ze swojego doświadczenia, że mimo mojego DDA, to dopiero związek z bardzo trudną pod względem charakteru kobietą, wydobył na wierzch wszystkie moje wady i rysy całego mojego DDA i przeszłości.

Jestem przekonany że związanie się z zupełnie inną kobietą niż tą którą miałem, może pozwolić mi znacznie łatwiej przejść przez to wszystko.
Ja zamierzam i pracuje nad sobą cały czas, ale wiem, że zazdrość, lęki, zaborczość, same się nie wzięły we mnie, bo ja nie czułem się w związku swoim komfortowo, nie miałem zaufania, i wiem że są kobiety, które nie budziły by we mnie podejrzeń na każdym kroku.

Dlatego praca nad sobą to jedno, a odpowiednia partnerka to drugie.

Kolega miał najwidoczniej to szczęscie i ma to drugie, choć mam nadzieję że ma świadomość, że może spać na ukrytej bombie z opóźnionym zapłonem

Oby nie.

Założyłam nowy wątek - "Konsekwencje rozstania dla rodziny - czy i jak sobie z tym radzimy". Zapraszam do dyskusji.

Witam
  Mam 27lat i wszystkie moje znajome już mają rodziny, dzieci, facetów, a Ja ciągle sama!!! Każdy mój związek jest coraz gorszy! Każdy z nich obiecywał że mnie nigdy nie skrzywdzi, a wręcz przeciwnie jak już to zrobili to był to konkretny nokałt!!! Wiem że kompleksów mam dużo! Związane jest to z moim dzieciństwem. Bardzo późno zaczęłam sie rozwijać, każda moja koleżanka była fajna, sexowna, a ja ciągle mała dziewczynka.Nigdy nie przeżyłam szkolnej miłości!!! Żaden chłopak nie zwracał na mnie uwagi, później przezuciłam sie na styl sportowy, a do tego w szkole sredniej zaczęłam nosić gorset, dowiedziałam sie że mam epilepsje, problemy kobiece mnie dopadły i na dodatek jeszcze sie jąkałam!!! Po szkole średniej poszłam na kosmetyczke i gdy zaczełam pracować w swoim zawodzie stałam sie piękną kobietą!! I wtedy wreszcie zaczęły sie problemy z facetami czyli zaczął się koszmar!!!! Widze że ja za bardzo pragne tego związku tej rodziny i za bardzo sie oto staram!!!! A faceci to takie zwierzęta które lubią zdobywac i walczyc a nie byc zdobywanym!!! I to jest właśnie moj problem, ale nie potrafie z tym walczyć ja za wszelką cenę chce miec tego partnera i coraz bardziej trace szacunek do siebie i upadlam sie przed nimi!!!!!!!!
   Jeżeli któraś z pań przeżyła coś podobnego i wie jak sie z tym uporać prosze o rade!
Pozdrawiam

Ja sie chętnie przyłacze do dyskusji bo tez jestem DDA

prawda jest taka ze poniekąd od wielu czynników zależy to czy sie dobierzemy czy nie, prawde mówiąc nie ma idealnych par-takie coś nie istnieje...

a jakie to czynniki...charakter, temperament,wychowanie, oraz nagromadzone doświadczenia zarówno te dobre i te złe....niekoniecznie musi to być DDA czy DDD ale człowiek z całkiej przecietnej rodziny, który przeżył wg.niego oczywiście tragedie np.rozwód, śmierć osoby bliskiej itp.

Ja miałam dobrego, dojrzałego, odpowiedzialnego partnera...wiedział o tym ze jestem DDA
miedzy nami nie było żadnych kłótni, z zewnątrz wszystko było idealne...w rezultacie ja zerwałam zaręczyny...
i do czego dążę, ze wybrałam innego, tez odpowiedzialnego, dobrego choć wcale nie jest tak idealnie ale kochamy sie i nie żałuję, bo tak jak mówi hardy_man uwydatniają sie nasze najgorsze cechy, ale to jest dobre bo tylko jak je widzimy i uświadomimy je sobie to możemy zacząć je zmieniać...
a przecież mój obecny partner tez pochodzi z dobrej, normalnej rodziny tak jak ten pierwszy, ale  temperament i charakter już inny

Zauważyłam tez ze to jest tak, ze często potępiamy w drugim człowieku(partnerze) takie zachowania jakich nie znamy np.jak ja jestem mało wylewna uczuciowo to drażni mnie ze mój partner potrafi w spontaniczny sposób wyrazić radość, żal, smutek, złość a on nie rozumiał tego ze ja pewne uczucia chowam w sobie(co wynika z tego ze jestem DDA)..i to jest czesto podłoze naszych kłótni, ale juz teraz o tym wiemy i staramy sie na ile możemy nie prowokowac siebie wzajemnie, ale jak nie rozumiemy jakiegoś zachowania w partnerze to po prostu rozmawiamy ze sobą i staramy sie nie kłócic tylko podchodzić do sprawy spokojniej.

I prawda jest tez tak jak pisze Niekochane, ze poznanie siebie jako DDA ma słuzyć nam samym, to ma być droga do naszego wnetrza i jak siebie poznamy to wtedy bedzie nam łatwiej rozmawiac z partnerem i funkcjonować w zyciu...bo tak na prawde partnerstwo to całkiem inna bajka, bo składamy sie na nie My i ta druga osoba z całym inwentarzem 

Hardy_man to nie jest tak ze jak sie zwiążesz z całkiem inna kobieta to lepiej to przejdziesz...
nie da się sobie poukładać życia od-do...uczymy sie siebie całe zycie i nikt nam nie da pewnosci ze bedziemy z tymi partnerami z którymi jesteśmy obecnie chociażby byli najlepsi pod słońcem...
ale trzeba sie cieszyć ze szczęścia obecnego tak jak pisze Kristofinio z czym sie całkowicie zgadzam

Ja się jednak z tym nie zgodzę. Ja owszem pracuje nad sobą, w zasadzie ostatnie to głównie to robię, ale zdałem sobie sprawę, że wszystko co najgorsze ze mnie wyszło przy naprawdę niezwykle niesprzyjających mi okolicznościach. Cieszę się że teraz, lepiej późno niż wcale. Dobrze że dowiedziałem się co się ze mną dzieje i świadomość tego, mobilizuje mnie do życia.

Ale jestem przekonany o tym, że ciepła, wyrozumiała partnerka, będzie mi potrzebna, bo jak trafię, ponownie na taki wulkan który wybucha w każdej okazji, to będzie mi ciężej pracować nad sobą. Mając wsparcie, zrozumienie, i kogoś, kto wie, z czym się borykamy, i do tego dodamy przede wszystkim własną pracę, będzie łatwiej dojść do ładu ze sobą.

Oczywiście, chodzi tu tylko o własną pracę nad sobą, nikt za mnie tego nie zrobi, ale w trudnej sytuacji, dobrze mieć kogoś wyrozumiałego przy sobie, a nie kogoś, kto jeszcze podsyca ogień.

Ja nie jestem łatwym partnerem, dlatego wiem, że to ważne na kogo trafie, bo albo trafię na kogoś, przy kim wyjdzie ze mnie wszystko co najgorsze (jak miałem do tej pory) albo pomoże wydobyć ze mnie wszystko co najlepsze. To chodzi o temperament, empatię, wyrozumiałość.

Mi jest potrzebna partnerka, nie przeciwniczka do kolejnej wojny.

Niekochana, ale ja przecież pracuje nad sobą, już dawno doszedłem do wniosków że trzeba to zmienić, i to robię, ale nie łudzę się że to stanie się w 2tygodnie, dlatego napisałem, że ciągle jestem

A wybrać czy trafić, jakby to było takie łatwe. Osobiście mało znam osób, które świadomie wybierają sobie partnera, zazwyczaj to się dzieje samo, dlatego słowo "trafić" uważam jest jak najbardziej na miejscu, grunt aby mieć większość świadomość siebie i wyostrzony filtr.

Żeby kogoś poznać, samemu wybrać, ocenić, trzeba na niego trafić. A trafić możne różnie, a chodzi to że jak trafisz źle, żeby pamiętać, i żeby w odpowiednim momencie zapaliła się lampka kontrolna.

Gdyby tak miało byc, to tylko się położyć i czekać na następny cios.
To nieprawda - człowiek świadomy i dojrzały uczy się na błędach i wyciąga wnioski. Ale najpierw trzeba się zmierzyć z problemem.
Można też nic nie robić i mówić "taka jest miłość", "nic ode mnie nie zależy", "taki już jestem", "tak mi się ciągle trafia" - wolny wybór. Tylko czy warto oddać życie walkowerem?
Moim zdaniem nie warto. Ja będę walczyć i ciężko pracować. I każdy następny wybór będzie MOIM wyborem. ŚWIADOMYM.

Hardy - pisałam o emocjach 15-latki... Ja mówię o dojrzałym związku, a nie fascynacji nastolatków...

widzę że mój temat poniekąd się zachował. Zauważyłem że ktoś próbował już żartować z moich poszukiwań "szczęścia" w google. Szkoda że ta osoba zapomniała pomyśleć też o tym że szczęśliwi też myślą i mają zainteresowania.

Zaczęliście też się czepiać tego że nie pracuje nad sobą, a tego nie powiedziałem( a przynajmniej nie to miałem na myśli). Powiedziałem jedynie że nie mam co zmieniać w związku bo jest cudownie. Pracujemy nad sobą w każdej chwili czy tego chcemy czy nie, ja jedynie nie mam zamiaru zagłębiać się w przeszłość by dowiedzieć się co sprawiało że byłem trudny. Uważam że to wiem, pracowałem dużo nad sobą, i pewnie będe jeszcze dużo o tym myślał. My szyscy chyba tak mamy że bardzo dużo o tym wszystkim myślimy.. o naszych problemach o tym co może być i co było.

Moja dziewczyna zdaje sobie dobrze sprawę z tego że mam DDA z tym że dziwne jest to że przy niej w żaden sposób to się nie objawia.
A jeśli teraz kiedy jest nam dobrze mam ze wszystkich sił szukać moich nieszczęść ( z wiarą że to mi pomoże w walce z czymś czego już nie ma) to pytam się po co ? bo ma nam być lepiej ?

Już jest lepiej...

bo mam siebie lepiej poznać ? wiem już o sobie na tyle dużo by podejmować dojrzałe decyzje, a ciagle podkreslanie o ranieniu drugiej osoby jest dla mnie nietaktem. Jezeli jestes szczery i otwarty na druga osobe to ona wie i zdaje sobie sprawe z kim wchodzi w zwiazek. A ja nie mam zamiaru traktowac jej jak dziecko bo wiem ze jest dojrzala i potrafi racjonalnie podjac tak decyzje.
Szanuje jej zdanie i wolny wybor a nie zamykam sie na milosc bo boje sie ze cos zlego zrobie. To jest dla mnie dopiero niedojrzale ...

zbyt szybko zawarta myśl często posiada luki. Tak czy inaczej dzięki za korektę

Jak następnym razem zobaczysz u mnie błąd to poprawiaj od razu, proszę. Mniej się wygłupie

Mam dużą jasność, ale też jednocześnie przykro że masz na to takie spojrzenie.
Ja cieszę się mam jednak zupełnie inne. I dojrzałość nie ma z tym nic wspólnego.

Zbyt zero - jedynkowo traktujesz swoje życie, a tak się nie da na dłuższą metę.

Kochana, o jaką książkę Ci chodzi?

Ale Ty sięgasz do moich problemów, a ja nie o tym. Przynajmniej nie dosłownie.
Zaczęło się od tego co pisałem wcześniej, że ważny jest partner na jakiego się trafi, że praca nad sobą to jedno, a odpowiednia osoba, to drugie.
Bo jedna zadziała jak balsam, a druga jak katalizator.

Kontynuowałem później to, iż chemia to nic złego. Zarówno Ty jaki i ja, jak i wielu "nam podobnych" jesteśmy narażeni na to, że łatwo będzie nam przeskoczyć, na drugą stronę i stać się chłodno kalkulującymi osobami. Ty nazywasz to dojrzałością, a moim zdaniem to nie prawda, trzeba być ostrożnym, bo można zamknąć się na świat.

To co piszesz, i co dla Ciebie znaczy dojrzałość/niedojrzałość, bardziej sprawia dla mnie wrażenie "nie otworzę się emocjonalnie, bo to grozi awarią i nieszczęściem" , moim zdaniem można być dojrzałym i dać w pewnym okresie życia omotać się chemii. To ryzyko każdego, jak bardzo się otworzy.

Ale kojarzenie chemii zmysłów z byciem nastolatkiem?
Ale Ty to mówisz na poważnie? Powiedz sama, Ty nie chcesz nigdy dopuścić się zapomnienia czy się tego po prostu boisz? Bo to nie sprawdza się w dorosłym życiu?

Zanim mi odpowiesz, to będę pierwszy i powiem Ci sam, jeśli mi się nie zdarzy ponownie coś co nazywałaś szczeniacką fascynacją, to czeka mnie w takim razie, smutna i szara rzeczywistość, bo widzisz, ja pracuje nad sobą, pracuje nad relacjami z rodziną, z ojcem przede wszystkim, czytam, ucze się tego wszystkiego, robię jak na mnie milowe kroki, ale nie uciekam przed uczuciami.

A moje problemy? Myślisz naprawdę że to takie proste, opisać w dwóch zdaniach ich przyczynę? Myślisz że to przez nie panowanie nad emocjami? Brakiem logicznego myślenia? To by było za proste, gdyby tylko taka była przyczyna. Ale z pewnością nie było nią moje szczeniackie zadłużenie, przecież czytałaś mój wątek, może nie pamiętasz, ale ja w wielu, tych ostatnich powrotach, byłem bardzo trzeźwo myślący, rozmawiałem, pilnowałem, i nic nie pomogło. Dlatego ja szukam problemu gdzie indziej, ale nie znam go dziś tak dokładnie, a przeczytanie 3 książek, nie sprawi że nagle znajdę panaceum na wszystkie dolegliwości.

Zgadzam sie z hardy_man

Niekochana72 z mojego punktu widzenia wygląda to tak, ze chemia jest bardzo potrzebna na samym początku znajomości, bo czujesz pociąg do tej osoby, zauroczenie, poządanie i chcesz dalej przebywać z nią....

ale...

druga para kaloszy to rozum i wszystko co sie z nim łaczy, czyli nasze piorytety, stosunek do zycia, poglady,pamiec, cele i wiele innych....ja bym powiedziała ze to właśnie rozum czesto nam płata figle bo zbyt dużo uprzedzeń....samo uczucie w sobie jest czyste i niewinne...

idac dalej...

tylko od nas zalezy czy po spadnięciu różowych okularów zechcemy OTWORZYĆ SIE na partnera całkowicie widzac jego wady i zalety...wszystko musi współgrac zeby była prawdziwa, głeboka miłosc

z przykładu: sa ludzie którzy jak tylko czuja ze sie zakochali zaraz próbują poddać to pod ocenę rozumowi, wprowadzają tym samym niepokój do swoich uczuć zanim pozwolić im swobodnie płynąć...=)

uważam ze nie warto odzierać się z zakochania, bo to wstęp do miłosći a co później z ta miłoscia zrobimy to juz zalezy od naszej madrosci.

Nie dziw sie temu i nie wygladaj tragedii, jest dobrze w waszym zwiazku i nie ma co szukac dziury w całym

Ja ciebie rozumiem, miałam podobnego partnera...ale dalej to juz ja poszłam inną droga...taką podjęłam decyzje

Czy pomoże???...trudno powiedzieć czy pomoze...czasami takie "szukanie" coś uświadamia, pomaga zrozumiec siebie nie otoczenie....

Co to jest DDD? Bo DDA wiem - dorosłe dzieci alkoholowych , a DDD?

dorosłe dzieci dysfunkcyjne - czyli ludzie dorastajacy w dysfunkcyjnych rodzinach Mam nadzieję że szerzej opisywać nie trzeba

pozwolcie ze dploze swoje trzy grosze do emocji, chemi i rozsadnemu wyborowi...

Jakos tak sie dzieje, ze zakochujemy sie niespodziewanie i nie ma tu zadnego zamierzonego dzialania. To jest ta chemia
Wiec aby wyjasnic cos z tej chemii i nie pozostawiac nikogo w bledzie, ze chemia nie jest chemia...tylko czyms wiecej.. ha ha ha
Stan zakochania wywołują substancje chemiczne, które działają na mózg podobnie jak narkotyk.
Ta chemia staje sie dla naszego organizmu prawdziwym szokiem (mamy podwyzszone tetno, podwyzszone cisnienie i czesto bardziej sie pocimy) Nasze cialo zaczyna wytwarzac hormony odpowiadające za przekazywanie sygnałów między komórkami nerwowym powodujac chemiczny chaos w mozgu.
za szczescie.pl odpowiada fenyloetyloaminia (w skrócie PEA), ktora funduje nam taka radosc zycia, ze spiewamy, tanczymy i podskakujemy z radosci. Spojrzysz na osobe, ktora kochasz i juz w twoim organizmie pojawia sie narkotyczna PEA, ktorej dzialanie dodaje ci niespotykanych sil i eenrgii.
za nasza bezkrytyczna opinie o partnerze odpowiada dopamina (a nie szlachetne cechy charakteru partnera). Dopamina oslepia nasz rozum. Za jej sprawa tesknimy za obiektem naszych "uczuc" po nocach i mamy straszne mysli o tym ze go lub ja zaraz stracimy.
+ adrenalina i noradrenalina... i
oksytocyna, ktora domaga sie przytulenia i ciepelka... cmok, cmok
no i serotonina, przez ktorej niedobor mamy stany depresyjne, niepokoj i obsesyjne myslenie o NIM lub NIEJ.
a jak dodac do tego podwyzszona produkcje hormonow plciowych, ktore najchetniej zatrzymalyby nas razem w lozku... na dluuugo
to okazuje sie, ze jestesmy wobec tej chemii bezsilni... ha ha

Dlaczego ta chemia... czyli produkcja chemiczna w naszym organizmie zaczyna sie na widok pewnych osobnikow a inni nas wcale nie ruszaja i "fabryka" w naszym ciele spi?

Dlaczego czesto tak sie dzieje, ze DDA ma nie jednego ale kilku kolejnych partnerow z powaznymi zaburzeniami? Pech? Przypadek? Okrutny los?

Mnie akurat bardzo zaciekawilo to dlaczego moja osobista fabryka rozpoczyna produkcje chemii na skale swiatowa tylko w przypadku bardzo PORABANYCH OSOBNIKOW... a ci normalnie nudni.. nie potrafia wyzwolic we mnie jednego zlamanego hormonu

Aha!!! bo jestem DDD !
wiec sorki przestalam juz ufac chemii... i bardzo pracuje nad przecietna ale systematyczna produkcja chemiczna w towarzystwie nieporywajacych facetow ale takich, z ktorymi moge sie bawic, smiac i UFAC na 100%.

Jednym slowem zakrecilam i zapieczetowalam kurek z dopamina, ktora zaklada rozowe okulary...

To tyle w sprawie chemii... ha ha ha

A zatem kto z Was jest szczesliwie zakochany w cudownym partnerze lub partnerce a kto ma nadprodukcje dopaminy?

NIEKOCHANA miala na mysli takie panowanie nad chemia milosci, przy ktorej nadmiar dopaminy wlacza systemy alarmowe i straz ROZSADKU przyjezdza na sygnale.

Nie rozmawiajmy o tym, ze to szlachetne uniesienie nacpac sie dopamina i patrzec na swiat przez rozowe okulary
Dobry partner to taki, ktory jest dobry takze bez pomocy chemii..

Widzę wszyscy tu już osiągnęli najwyższy stopień wtajemniczenia i nic już nie będzie im groźne

To ja coś zabawnego na dobry początek dnia

http://img684.imageshack.us/img684/9753/pasek98.jpg

Mam kryzys...naprawdę było dobrze. Byle się trzymać, oby wiedzieć jak.

Napiszę jak będę w domu, jestem u fryzjera, ale jakoś nie poprawia mi to humoru.