Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

No tak, bo tu same "zaplątane" ale i wymagające kobitki się spotkały   Ma Pan taki mały poligon doświadczalny

Ja po wczorajszej rozmowie z M. jestem rozbita na tysiące kawałków - ogarnął mnie straszny SMUTEK.
Prowadziliśmy rozmowę nt separacji - taką "techniczną". Rozmawialiśmy spokojnie, kiedy zaczynały wkradać się emocje - przerywaliśmy. Jesteśmy zgodni co do tego, że chcemy rozstać się pokojowo, ale niestety z racji posiadania małoletniego dziecka MUSIMY przeprowadzić sprawę w sądzie. Więc sporo formalności przed nami - opieka nad córką, alimenty na córkę, rozdzielność majątkowa, podział majątku. Wczoraj to przegadaliśmy, ponieważ nadal będziemy mieszkać razem - wiele z tych spraw nie jest problemem, pozostałe - "alimenty", rozdzielność majątkowa - właściwie już funkcjonują od kilku miesięcy.
Siedziało na przeciw siebie dwoje smutnych ludzi. Nie było kłótni - była rezygnacja.
Nadal nie było mowy o przyznaniu się przez M. do tego, że ma problem, który należy leczyć.
Te/Ci z Was, którzy znają moja historię wiedzą, jak kiedyś było ciężko. Kiedy teraz zapytałam go, jak sobie wyobraża nasze wspólne "zamieszkiwanie" za kilka lat - przecież teoretycznie każde z nas może poznać kogoś, kto stanie się dla niego całym światem - usłyszałam: "Mnie naprawdę nie przeszkadza, że mieszkamy razem, jestem Tobie wdzięczny".
No i znowu beczę... Napiszę więcej później, teraz nie dam rady....

Hehh... Wiem doskonale, o czym Pan mówi. Nieraz zastanawiamy się z koleżankami w pracy, co pomyśleli by sobie o nas "zwykli" ludzie, gdyby usłyszeli, na jakie tematy sobie żartujemy przy śniadanku
No i to specyficzne, "zawodowe" poczucie humoru

Gdy mamy kogoś, kto ceni to, co robimy, kto uznaje naszą wartość i komu nasze istnienie jest potrzebne jak powietrze, nasze życie ma sens i cel. Człowiek jest najszczęsliwszy wtedy, gdy ktoś się o niego troszczy, gdy komuś na nas zalezy, gdy ma kogoś, kto daje mu poczucie własnej wyjatkowości i ważności. I naturalne jest, ze mając całą tą miłość, staje się coraz bardziej zależny od partnera. Bywa tak że w swoim związku nie zawsze otrzymujemy to co pragniemy, ale wkładamy w to dużo wysiłku w utrzymanie tego związku i to znowu wzmaga naszą zależność. W miarę intensyfikowania się tej zależności następuje w nas zmiana. Z czasem przestajemy odczuwać podstawową ludzką potrzebę kochania i bycia kochanym a zaczynamy czuć potrzebę obdarzania miłością tylko swojego partnera i bycia kochanym własnie przez niego. Przestajemy odczuwać potrzebę miłości w ogóle. Zamiast tego jest potrzeba milości naszego partnera nikogo innego i to jest już PRZYWIĄZANIE. Kiedy tracimy naszego partnera, pojawia się w nas przekonanie, ze nigdy więcej nikogo nie pokochamy. Tracimy nadzieję, co powiększa jeszcze ból po stracie. Bo dla człowieka czym innym jest wiedzieć ze nie bedzie jadł np przez jeden dzień a czym innym że został pozbawiony pokarmu do końca swoich dni. Aby ten stan rzeczy uzdrowić, musimy wyzbyć się przywiązania. Musimy też otworzyć się na dawanie miłości innym ludziom (np rodzinie, przyjaciołom) i na branie miłości od nich. Gdy doprowadzimy serce do dawnego stanu, bedziemy mogły ponownie odczuć podstawową ludzką potrzebę miłości w ogóle. Wtedy nie będziemy już zalezne od uczucia byłego partnera, lecz staniemy się otwarte na inne źródła miłości i wsparcia.

Oczywiście wyzbycie się przywiązania do partnera jest tym trudniejsze, im bardziej jesteśmy od niego zależne, ale zależność może się zmniejszyć, gdy pewne nasze potrzeby spełni nasza rodzina, przyjaciele, znajomi. Gdy wypełnimy stopniowo serce miłoscią pozbawioną zaleznosci od partnera, uwolnimy się od bólu całkiem i do końca.

Stresciłam tu pokrótce to co wyczytałam w jednej z książek, myslę że jest to bardzo ważne i może Wam sie to przyda aby zrozumieć jak to jest, ja bardzo dużo zrozumiałam i jestem otwarta na miłość od innych i branie jej dla siebie, powoli wypełzam z tego bagna w które się wciągnełam na własne życzenie.

Domku, ja nie znam słowa "nietakt" podczas naszych rozmów;)
Już wyjaśniam: nie rozwodzimy się ze względu na córkę - uzgodniliśmy, że na te 3 lata do jej pełnoletności pozostaniemy w separacji, a potem się rozwiedziemy. Będzie nam łatwiej bez małoletniego dziecka.
Separację z reguły można szybciej przeprowadzić, a ja potrzebuję (dla mego prywatnego psychicznego komfortu) "szybkiego kroku na przód". Usankcjonowanego formalnie.
Tylko i aż tyle.

Jeszcze kilka dni temu miałam resztki nadziei, że coś może się zmienić w nastawieniu M. do ewentualnej terapii, ale teraz widzę, że nie ma na to szans Zracjonalizował sobie całą sytuację na swój sposób - ja zdradzałam, nie chcę się przyznać, więc się rozstajemy. Rozstajemy się w sposób cywilizowany - przynajmniej tyle. O ile nic się nie zmieni.

Właśnie przyszła przesyłka z książkami od Mikołaja!!!
Będę chłonąć wszystkimi porami Aż mi sie mózg pomarszczy jeszcze bardziej (o ile to możliwe)

A ja je wezmę do mojego ogromnego i pustego łóżka Obłożę się nimi i będę je wąchać i przytulać

Kaszmir witam Ciebie, ja zaczełam terapię na tym forum od wątku "dlaczego zdradzani są głupi" który i Tobie polecam, nie jest tylko dla zdradzanych ale jest tam własnie bardzo ważna kwestia poruszana - dlaczego trzymamy się tych naszych "panów dupków", co z tego mamy dla siebie? co mamy z tego naszego poswięcania się dla nich w imię naszej "chorej" miłości, naszego za dużego kochania, wsparcia i pomocy, trochę czasu mi zajęło aby stwierdzić jak bardzo krzywdziłam i raniłam siebie na własne zyczenie, całuski.

Maxi bardzo dziekuje za mile slowa.Co prawda nie zostalam zdradzona. Przynajmniej taka mam wiedze na dzien dzisiejszy, ale i tak bardzo chetnie poczytam podany przez Ciebie watek. Raz jeszcze dziekuje :-)

ilus my sie nie znamy, ale przyznam ze sledzilam dzis i wczoraj Twoja historie i bardzo mocno zaciskam kciuki za Ciebie. MUSI SIE POPROSTU UDAC !!!! byc moze po nowym roku czekac mnie beda podobne wyzwania, wiec tym bardziej wierze ze Ci sie uda :-)

Niekochana72, po raz kolejny proszę Cię, abyś nie pisała posta pod postem, a jeżeli chcesz coś dopisać to użyj opcji "edytuj", o czym mówi pkt 11 naszego Regulaminu. (Moderatorka Olina)

Niekochana - tak mnie nakręciłaś tą książką "Koniec współuzależnienia", że już sobie zarezerwowałam w bibliotece na poniedziałek... Niestety nie będzie taka świeża i pachnąca - prosto z piekarni, jak lubisz , ale mam nadzieję, że poprzedni użytkownicy nie wyczytali wszystkich literek!

a ja chyba nie potrafie kochać,niepotrafie okazywać uczuc tak jakbym chciała,zrywam by ktoś okazal mi uczuc jeszcze wiecej..
i naprawde za zazdroszcze wam tego ze tak potraficie dawac z siebie.....

Oczywiście. Kochana jesteś współuzależniona.
Ja też prześladowałam go do niedawna. Bo cóż innym jak nie prześladowaniem jest: odczuwanie niechęci i złości do tego, któremu tak mocno "pomagaliśmy". On nie słucha naszych rad, nie docenia naszego poświęcenia, nie okazuje nam wdzięczności. Wybuchamy gniewem i wtedy ta "nasza ofiara" staje się naszym katem. Bo któż lubi, żeby wytykać mu jego nieudolność? Nienawidzą nas i niszczą.
To tak zwany Trójkąt dramatyczny Karpmana: wybawca-prześladowca-ofiara. To nasze role, w które kolejno wchodzimy.I tak w kółko.

Gaziu, w zależności od ilości postów zmieni się nam status.

Gaziu, to chodzi o to, że nie możemy nikogo zmusić do tego, żeby żył tak, jak MY chcemy. Zgodzisz się?
Wytłumaczę to na moim przykładzie:
Ja chciałam by mój mąż był czułym, kochający i szanującym mnie człowiekiem. A on taki nie był.
Ja-wybawca: to ja ci pokażę, co masz robić, żeby być takim. Będę dla Ciebie dobra - pewnie domyślisz się, że Ty też powinieneś być dla mnie taki. Pokażę Ci, jak bardzo Cię kocham - będę sprzątać, gotować, prać, udawać głupszą niż jestem - a Ty mnie tylko kochaj, tak jak ja Ciebie. Będę myśleć za Ciebie o wszystkim, rozwiążę wszystkie Twoje problemy. Kolejka rano do łazienki - ja wstanę pół godziny wcześniej, bo Ty musisz się wyspać.
Ja - prześladowca: tyle dla Ciebie zrobiłam, a Ty co? Nawet nie potrafisz się domyślić, czego ja oczekuję? Ja sobie tu żyły wypruwam, nie mam w ogóle czasu dla siebie, zaniedbałam wszystkie swoje potrzeby - a Ty? Wstawałam wcześniej, żebys Ty się mógł wyspać, a ja? Eskalacja agresji słownej z mojej strony. Złamałam wszystkie swoje zasady, dla Ciebie. Czyz można nazwać to inaczej niż prześladowaniem? Czy on mnie o to prosił? Czy mówił: wstań wcześniej, bo ja chcę pospać? NIE.
I teraz on z prześladowanego stał się prześladowcą: złości go lu nawet nienawidzi mnie za to, że swoim zachowaniem dawałam znak - jesteś nieudolny, nic sam nie umiesz zrobić dobrze. I kieruje swój gniew na mnie. Mój nie bił, ale ranił słowami. "Co z Ciebie za kobieta,postaraj się bardziej, to będzie między nami dobrze"
Ja-ofiara: Boże, znów mnie zraniono, dlaczego? Zostałam zraniona i upokorzona po raz kolejny. Zawsze tak się kończy. Czy mogłam zrobić coś więcej, to moja wina, na pewno. Za mało się starałam.

Gaziu, Ty aktualnie utknęłąś na poziomie "ofiary". Ja przeszłam cały trójkąt. I bardzo ciężko się staram, żeby już nigdy nie wejśćw żadną z tych ról.
Wiesz, jak o nim piszą: Trójkąt nienawiści. Zacytuję: "Podsyca on i podtrzymuje naszą nienawiść do samych siebie i przeszkadza w nawiązaniu zdrowycj związków uczuciowych z innymi"

Gaziu, Ty utknęłaś, ale możesz się uwolnić. Tylko musisz chcieć.

Kochana Niekochana , dzieki ze tak mi to tłumaczysz zupełnie bezinteresownie.

Racja.Najwyżej jak nabrudzi  to sie posprząta. To wspaniały wierny piesek.
Jest też przytłoczony , bo widzi zmiany w domu i stale leży smutny. Ale psinka na pewno to wytrzyma.Wyobrax sobie, ze on tuz przed wyprowadzka jeszcze zjadl obiad i wyszedł z psem! Był blady i mocno zdenerwowany. Puszczał na caly glos muzyke. Syn mi powiedizał, ze on tez widocznie to przechodizl. Syn jest na niego zły. Postaram sie by go jednak nie znienawidził.
Mysle, że były juz teraz mój mąz kocha syna jednak, tylko, że teraz jest jak pod działaniem narkotyku ..Wizja świąt z nia i sylwestra napędziła go widocznie do odlotu. Trudno. Cały czas drecze sie tymi zyczeniami, co by bylo gdybym mu je jednak złozyla. Czy by odszedl? Mysle, ze tak, tylko jutro albo potem.

Tak , masz rację co do psa i do wszystkiego co mówisz.

A i jeszcze w poniedziałek na spokojnie pójdę do adwokata , chyba najlepiej kobiety, tak mówila ciotka moja. zapisze sobie wszystko co powinnam jej powieidzeć, bym czegos nie zapomniała.On ze mna juz nie zmierza rozmawiac, ale z adwokatem będzie chyba musiał. Zobaczymy co mi powie.

Witajcie. Jakiś czas temu usunęłam się z tego forum z pewnych powodów, ale namiętnie czytam.

Niekochana mam nadzieję że to ja zainspirowałam Cię do sięgnięcia po lekturę B. Melody Może teraz zrozumiesz o co były moje przepychanki z Zazdrością. Muszą się uderzyć w pierś i przyznać, że Ona miała sporo racji, ale nie do końca. Jak przeczytasz "Koniec Współuzależnienia" drugi i kolejny raz (a może Tobie starczy raz:)) to wiele z tego co ja pisałam będzie bardziej czytelne choć czasem mogło się wydawać nielogiczne. Hm co ja piszę, było nielogiczne:). Miałam szczęście szybciej sięgnąć po tę lekturę i dziś jestem tu a nie tam gdzie byłam 2 -3 tygodnie temu. Wprawdzie mój mąż zaczął chodzić wcześniej na terapię ale leczyć zaczął się dopiero jak ja przestałam mu w tym pomagać, albo raczej przeszkadzać. Widzisz ja o współuzależnieniu wiedziałam sporo, choć nie jestem terapeutą:). Ale co innego jest wiedzieć a co innego być.
Mam wielu znajomych psychologów i terapeutów i uwierz mają takie same problemy życiowe jak my. W życiu zawodowym mają duże osiągnięcia i są w stanie wyciągać z największych dołków. A w życiu osobistym klapa. Wyobrażasz sobie kelnerkę która podaje obiad rodzinie i kasuje od każdego 20zł, od 11 letniego syna 12 zł bo ma połówkę? Psycholog czy terapeuta też nie wynosi do domu pracy. 
Jak to dotyczy nas to poza wiedzą dochodzą do głosu uczucia i emocje, i cała wiedza tu niewiele  pomoże przynajmniej na początku. Dlatego wściekłam się na Zazdrość bo każdy z nas jest inny, każdy ma innego partnera i nie dla każdego odejście jest dobrem. Dlatego musiałam przeczytać wiele książek drugi raz, a "Koniec Współuzależnienia" trzeci i pewnie nie ostatni. Musiałam je przeczytać jako współuzależniona i odnieść to do swojego małżeństwa. Sucha wiedza na nic się nie zdała.
Widzę że oświeciło Cię tak jak mnie podczas czytania. Dziś wiem że trzeba się oderwać, te słowo bardzo drażniło mojego męża, nie rozumiejąc znaczenia myślał że chcę odejść. W swej ignorancji użył wszystkich rodzai szantażu emocjonalnego, potem przeczytał co ono oznacza i nie muszę Ci opisywać jaką miał minę ?:)
Dziś mu nie pomagam, nie pokazuję gdzie ma iść i wiesz przeszedł większy dystans w dwa tygodnie sam niż przez 5 miesięcy prowadzony za rączkę. Bo On naprawdę nie rozumiał czemu ma nie iść w lewo? Bo ja mówię że tam nie ma przejścia? Ale jemu może się uda?No dobra jak ja chcę to nie pójdzie. Jak to dziś też nie powinienem skręcać w lewo? Ale dziś wtorek nie piątek może dziś tam będzie przejście?
Jak nie oponowałam, gdy skręcił w lewo i sam się przekonał , że nie tędy droga, drugi raz nie próbował.
Ja też na tym skorzystałam, dziś wiem że potrafiłabym żyć bez Niego, wiem że decyzja należy tylko do mnie. Nie mogę prowadzić za rączkę czy na smyczy dorosłej osoby i nie mam wpływu na to co On zrobi. Mogę się cieszyć że chce być ze mną i mnie kocha, co nie znaczy że muszę się czuć zobowiązana do jakichkolwiek zachowań.
Bo wiecie co dziewczyny JA NIC NIE MUSZĘ. Chcę  żyć tak jak chcę, nie znaczy to że z nikim się nie będę liczyć, a i owszem będę, ale tylko wtedy gdy będę chciała.

Uwierzcie Słońce się nie zgubiło tylko zachodzi chmurami, czasem długo to trwa, a czasem trzeba zmienić szerokość geograficzną żeby je zobaczyć i żeby dla nas zaświeciło. Wtedy też czasem zajdzie ale mam nadzieję że będą to coraz krótsze chwile.
Ktoś powie że to tylko kilka tygodni, ale można użyć słowa "aż" i o to chodzi . Mamy wybór. Nie jest też tak że zapomniałam ile złego mi zrobił najbliższy mi człowiek albo że sobie w kilka chwil z tym poradziłam, ale wiem że cokolwiek On zrobi nie mam na to wpływu. Natomiast mam wpływ na to co ja z tym zrobię. A mam wybór, odejdę lub zostanę.
Pozdrawiam Kachna

No i proszę - coś zwykle tak nielubianego, jak Wigilia zawodowa, a ile radości!

Bierzmy przykład, zachęcam!

Kachna, bardzo miło Cię znów widzieć Było mi naprawdę przykro z powodu sytuacji, która się wydarzyła. Dla mnie to był szok. Ale nic to - najważniejsze, że jesteś.
Nie wierzę w zabobony, ale ta książka dosłownie dała mi w łeb Nie przesadzam, w Empiku spadła mi na głowę podczas wyciągania innej książki Chyba zacznę wierzyć w znaki
W "dlaczego zdradzani są głupi" napisałam, jak wpłynęła na moje życie. Brzmi to patetycznie, ale tak właśnie jest.
I wiecie co - widzę, że M. od naszej rozmowy o separacji jest spokojniejszy - mam wrażenie, że ja mu "przeszkadzałam" we wmawianiu sobie, że wszystko z nim jest "OK". A teraz jest szczęśliwy - nikt mu nie zakłóca jego pojmowania świata i rzeczywistości. Tylko na jak długo?
Boję się podświadomie, że to jego zapewnienie (wypowiedziane samoistnie) - "Ja już z nikim się nie zwiążę" może oznaczać - "mam nadzieję, że Ty też". ?????????
Dziś świat jest kolorowy - ściskam Was mocno.

Domku, cieszę się , że się dobrze bawiłaś. A jakie plany na Sylwestra?

Kachna: mnie "Koniec współuzależnienia" pokazał jak na dłoni, jaka ze mnie cierpniętnica była I chodzi mi teraz raczej o kontakty z innymi niż M. ludźmi.
Oglądałyscie taki film:"kiedy mężczyzna kocha kobietę"? Piękna opowieść o uzależnionej od alkoholu Meg Ryan i współuzależnionym A. Garcia (tzn teraz wiem, że współuzależniony). Oglądałam dziesiątki razy i powiem szczerze jak na spowiedzi: DOTYCHCZAS uważałam (podobnie jak przez większość filmu A. Garcia), że ona jest taka niewdzięczna! To On cały czas jak piła tak o nią dbał, dbał też o dom i co ona mu zrobiła? Ano poszła na terapię (po tym, jak po pijaku uderzyła syna) i postanowiła w efekcie odmienić swoje życie. No jak to wołało moje serce - jak ona mogła mu to zrobić? Dlaczego teraz wymaga od niego, aby też się zmienił, żeby zaczął ją traktować tak, jak ona chce? NIEWDZIĘCZNICA!
A teraz już wiem: nikt mu nie kazał głaskać jej po główce, jak chlała; nikt nie kazał mówić, że kocha ją nad życie; nikt nie kazał mu zostawiać malutkich dzieciaczków pod jej opieką. To on podjął taką decyzję. I kiedy ona podjęła terapię i zaczęła się zmieniać (więcej wymagała od siebie, ale też pokazała, że jego niektóre zachowania są dla niej już nie do zaakceptowania) - on się pogubił. Nie potrafił zaakceptować jej nagłej niezależności i braku uzależnienie od niego. Na szczęście to Hollywood, więc finał był happy end'em. Mąż w końcu zrozumiał i pięknie się pogodzili.
Tam właśnie padły z ust Meg znamienne dla mnie słowa - zapytała swojego męża, czy uważa, że zrobił coś, co miałoby ją skłonić do zaprzestania picia? No i dotarło do niego, że to, że ją "ochraniał" powodowało, że stwarzał jej idealne warunki do picia. Dopiero gdy sięgnęła swojego dna - zrozumiała, że MUSI przestać pić.
Tak więc ja dałam jasny sygnał, że dla mnie panujące sytuacja jest nieakceptowalna - on uznał, że nie ma problemu. Więc wniosek jest prosty - nie możemy być razem. I wcale nie musi to oznaczać "niekochania".
Oznacza to szacunek dla wyboru drugiego człowieka. Już nie ma wzajemnego obarczania się winą. Nie ma zwycięzcy i przegranego. Oboje przegraliśmy, ale jednocześnie wygraliśmy. Teraz od każdego z nas zależy, jak dalej pokieruje swoim życiem.Bo nie będzie już na kogo zwalić winy na niepowodzenie.

Zazdrość, kochana siostro Coś ostatnio byłaś lekko nieobecna - jakieś kłopoty? Czy po prostu "niż"? Polską zawładnął front atmosferyczny, który nazwali "Monika". Hm... znamienne
Zakupiłam dziś "radość życia". Pachnie obiecująco
Jeśli chodzi o wady, to może nie mam racji, ale cóż, nie muszę mieć ale pozostawiam sobie jako "mało krzywdzącą" moją pamiętliwość. No cóż ja jak słoń - pamiętam do końca życia. Uzasadnienie: otóż pamiętliwość pozwala mi odizolować się od "wampirów energetycznych" i popaprańców. No i pamiętliwość w moim przypadku dotyczy też dobrych uczynków. ZAWSZE dobre uczynki zwracam z nawiązką i ogromną przyjemnością.
No i ten nadmierny perfekcjonizm - tu nawet Pan Wojtek wybacza go DDA   W mojej pracy wysoce pożądany, a w dodatku połączony z empatią (może nadmierną). Ale tak się składa, że uratował już komuś życie. Nie przesadzam. Przez dwa dni wywierałam bardzo silną presję psychiczną (telefonicznie) na pewnego młodego mężczyznę. Olewana - nie poddałam się i nawet posunęłam się do szantażu emocjonalnego. Koleżanka powiedziała mi, że przekroczyłam granicę. Pewnie tak, ale dzięki temu ten ktoś żyje. A później telefon od jego matki - BEZCENNE. I rozgrzeszający
Nad resztą się jeszcze zastanowię.
P.S. W ogóle ostatnio myślę strasznie dużo. Dobrze, że jeszcze nie zaczęłam głośno gadać ze sobą

Witam!Od kilku tygodni czytam ten wątek. Nie pamiętam jak tu trafiłam, ale nie wierzę w przypadki. Bardzo bliskie są mi Wasze problemy i przemyślenia. Jestem bowiem kobietą kochającą za bardzo.  Od dłuższego czasu miałam poczucie, że moje uczuciowe porażki to nie życiowy pech (jak twierdziła moja mama).Czułam, że problem jest znacznie głębszy. A ponieważ mam analizatorską naturę (co czasami jest błogawieństwem, a czasami wręcz przekleństwem) zaczęłam prowadzić moje prywatne psychologiczne śledztwo...Wszystko oczywiście zaczęło się od sztandarowej pozycji "Kobiety, które kochają za bardzo" R. Norwood. Potem przeczytałam kolejne książki poruszające problem uzależnienia od partnera i toksycznych związków.  W przełomowym momencie mojego życia trafiłam na warszaty organizowane przez Fundację "Kobiece serca". Pamiętam jak pani psycholog i  uczestniczki  warsztatów z niedowierzaniem patrzyły na mnie jak opowiadałam o swoim obecnym wówczas związku. - "jak dałaś wciągnąć się w takie bagno", "ewakuuj się z tego najszybciej jak możesz" - to były najczęstsze komentarze.W końcu udało mi się wydostać z tego związku. Oczywiście nie bezboleśnie. Zdiagnozowano u mnie silną nerwicę żołądka  Zostałam skierowana na kilkumiesięczną terapię grupową.W trakcie terapii zrobiłam coś, co teraz postrzegam w kategoriach wielkiego błędu - weszłam w kolejny związek..oczywiście z baaaardzoo  trudnym mężczyzną. Był to modelowy związek  kobiety kochającej za bardzo i mężczyzny unikającego bliskości (nota bene DDA). Ciągle słyszałam, że dla niego wolność jest najważniejsza. Mieszkaliśmy razem, ale tak naprawdę żyliśmy obok siebie. Przy każdej możliwej okazji uciekał z domu. Miał swój świat, do którego ja nie miałam dostępu. Odrzucił mnie zupełnie jako kobietę..W międzyczasie moja mama zachorowała na raka. Całą swoją energię podzieliłam między ratowaniem mamy i utrzymywaniem tego związku pod kroplówką. Oczywiście nie udało mi się  ani uratować mamy ani reanimować tego związku. Kilka miesięcy temu pożegnałam mamę, a 2 miesiące później rozstaliśmy się z moim partnerem. Śmierć mamy, ogrom cierpienia, którego byłam świadkiem sprawiły, że postanowiłam coś zmienić i postawiłam mojemu K. ultimatum - albo podejmie terapię albo to koniec...no  i podjął decyzję..Dopóki skakałam wokól niego, nie dbając o swoje potrzeby było ok. Ale jak postanowiłam coś "wyszarpać" dla siebie to usłyszałam, że on nie ma problemu i nie będę go do niczego zmuszać. No i  teraz jestem na kolejnym zakręcie życiowym - zmagam się z potworną tęsknotą za mamą:( i poczuciem porażki po kolejnym nieudanym związku.Taka podwójna żałoba..Nadchodzące święta to będzie prawdziwe wyzwanie.. Kończąc moje wywody;) chciałam powiedzieć/napisać, że bardzo się cieszę, że takie forum powstało...bo tak naprawdę czuję się tu jak wśród swoich..Pozdrawiam ciepło:)

Witamy, w zasadzie do momentu gdy przeczytałam w Twoim poście o wejściu w związek z DDA, mogłabym się podpisać pod Twoimi słowami w 100%.

Zdrowiej z nami.

Leno, witam Cię, wiem co czujesz i jak jest Ci cięzko, za jakiś czas będzie lepiej, to nie banał ani slogan tylko prawda, która do Ciebie jeszcze nie dotarła bo jesteś w podwójnej żałobie. Masz rację, ten drugi związek nie był Ci potrzebny, zapewne weszłaś w niego bo bardzo bałaś się samotności sama ze sobą, dla mnie na poczatku to też był koszmar ale wiedziałam i wiem nadal że dopiero jak zrobię porządek ze sobą i swoim myśleniem to mogę być z kimś, ewentualnie jak ktoś się fajny trafi to ok a jak się nie trafi to też nie będę płakać, bądź dla siebie najważniejsza i dopieszczaj siebie, dużo czytaj, jeśli chcesz to coś Ci wyslemy czego może nie czytałaś, pozdrawiam Cię bardzo ciepło.

Co do Wigilii to ustawię na stole najpiękniejszy talerzyk dla Was wszytkich netkobietek.

Ja też, i podzielę się z Wami wirtualnie opłatkiem.

Domku: sabat czarownic? Nie -  czarodziejek

Hej Len@, podaj e-mail to wyslę księzki, które posiadam.

Fenix - masz wybór, zrób tak abyś to Ty była najważniejsza i aby nie raniły Cię jego decyzje, wiem ze to trudne ale zapewniam Cię ze jeszcze parę miesięcy temu myslalam tak jak Ty ale wzięłam się za siebie mocno i krok po kroku jest mi ze sobą coraz lepiej a myslałam, że ze sobą zwariuję tak byłam pusta wewnetrznie i uzalezniona od byłego. To ze piszesz ze nie jesteś w stanie nic zmienić to tylko wymówka z którą obecnie jest Ci wygodnie bo boisz się samotności i odczuwasz duży strach przed odrzuceniem.

I pamietaj że jeżeli się rozwiedziesz nie powinnaś decydować się na to aby z nim dalej być, jemu jest tak wygodnie bo będzie sobie kogoś szukał bedąc z Tobą a Ty dalej bedziesz raniona. Po rozwodzie, czy rozstaniu konieczne jest uswiadomienie sobie ze ten związek już nie istnieje. Były partner nie jest odpowiedzialny za nasz ból. Zostałysmy przez exów zranione, jednak teraz od nas i tylko od nas zalezy, czy sprawy beda się miały lepiej. Tak, to partner był przyczyną naszego zranienia, ale teraz to my same jesteśmy odpowiedzialne za uzdrowienie własnych uczuć i za leczenie naszego złamanego serca. Gdy zdamy sobie sprawę, że nasze szczęście i spełnienie nie zależą od byłego partnera, partner ten nie bedzie mógł nas dalej ranić. To bardzo istotne uswiadomić sobie ze jego już nie ma, zranił nas ale teraz drugi raz juz nas nie zrani bo to my teraz wpływamy na nasz dalszy los.

No wiesz i tak dojdzie do rozwodu co to za różnica na tylko taka że przy jego warunkach będziemy dalej mieszkać razem dzielić się opieką nad synem i nie będzie prania brudów w sądzie . Kocham mojego męża całe moje życie kręciło się wokół jego osoby  jedyne co mi pozostało to to forum na którym od ponad dwóch lat znajduje pocieszenie.

Fenix, ale ja nie bardzo rozumiem chyba. Chcecie być "razem" po rozwodzie?

Monia, wiem, że w poście:):)ale cytuje co mi się pojawia jak próbuję umieścić post na forum: "nowy użytkownik nie ma uprawnień do umieszczania linków, obrazów, adresów e-mail..."

Len  -wyslij swoj email  - poprzez kratkę email w odpowiedzi Monii  - powinno sie udac

pozdrawiam