Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Panie Ekspercie, jakie trudne zadanie domowe Pan zadaje.
Myślę, że to brak owego złotego środka tkwi w nas. Bo na czym polega to "kochanie za bardzo"? Otóż na braku akceptacji samej siebie - szukanie tej akceptacji za zewnątrz. (To może wynika z kompleksów?)
Bo ja tak cię kocham mój partnerze, że wręcz odgaduję, twoje życzenia. I zmiatam pyłki sprzed twych stóp abyś był szczęśliwy. I wszystko wybaczam i wszystko rozumiem. I jesteś całym mym światem... I jak taki partner ma mnie kochać, skoro we mnie nie ma miłości do samej siebie? A potem płacz i zgrzytanie zębów - bo ja tylko chciałam, żeby mnie traktował tak jak ja jego. A on zdrowy byk i sam dla siebie jest najważniejszą wartością (bo on ma zdrowe podejście do siebie - o ile taki egoizm jest do końca zdrowy!) I miał taką adoratorkę, więc nie rozumie - ale O CO TOBIE chodzi? Przecież ZAWSZE tak było?

Dla mnie kochanie za bardzo to utożsamianie miłości z cierpieniem, jeżeli usprawiedliwiamy go za wszystko, za to co złego powie i zrobi, jeżeli staramy się byc jego powiernicą, terapeutką, wielkim wsparciem, opoką we wszystkim, jeśli pomagamy za bardzo wyreczając we wszystkim, jesteśmy coraz lepsze, coraz bardziej pomocne, coraz bardziej kochajace a on coraz bardziej oschły, zimny, obojętny a my myslimy ze to przez nas i musimy być jeszcze lepsze i jeszcze bardziej dobre bo w przeciwnym razie on odejdzie np do innej. Mozna powiedzieć że wszystkie nasze takie postepowania to "głód miłosci" którego nie zaznałysmy w domu rodzinnym, gdzie nie nauczono nas kochać siebie, gdzie nie nauczono nas jak szanować siebie, jak wytyczać zdrowe granice w związku, mówić szczerze i bez strachu co nas rani, co nas boli, czego nie chcemy. To troche tak jakbysmy kupowały sobie czyjąś miłość, dajac w zamian poswięcenie, wielka pomoc, wsparcie i naszą "chorą" miłość. I tak bardzo boimy się odrzucenia i samotności że mimo iż nas to bardzo boli i bardzo cierpimy, trwamy w tym nadal przyzwyczajając się do róznych złych zachowań partnera do jego wyzwisk, złych humorów, poniżenia, szyderstwa, ironii i wielu innych znacznie gorszych i same nie potrafimy odejść a nawet jak on nas zostawi nie potrafimy tego zrozumieć, łudzimy się ze wróci, narzucamy się błagając o jeszcze jedną szansę, ponizamy się nie rozumiejąc ze tak naprawdę jest w nas wewnetrzna pustka, którą staralysmy się wypełnić prosząc o jego miłość.

a ja mysle, ze Twoich... nie bez powodu takich wlasnie partnerow wybieralas
Przynajmniej w moim przypadku tak bylo... ale uswiadomilam to sobie teraz

Nie umarlby to byla Twoja decyzja, ze on umrze bez Ciebie.

Mysle, ze to nie byla Twoja granica Niekochana, to bylo Twoje dno Swoje granice przekraczalas wczesniej np gdy dawalas mu czas 2 miesieczny na oswojenie sie z dzieckiem. (ja dalam trzy lata powinien byc emotikon walacy glowa w sciane)) Ja tez mylilam moje granice z moim dnem... ech!

chcialabym dodac cos do tych GRANIC o ktorych piszemy...
Zdalam sobie sprawe, ze takim traktowaniem typu "on beze mnie umrze" przekraczalam jego granice (nie tylko cierpliwosci ) Okazywalam jawnie brak szacunku do jego decyzji, samodzielnosci, niezaleznosci. Ja wiedzialam co dla niego jest dobre i co dobre dla naszego zwiazku.... zlowilam wielblada i kazalam mu byc reniferem, bo renifer taki familijny i disneyowski...
a ON byl od poczatku wielbladem... nie zaakceptowalam go jako wielblada... powinnam mu dac wolnosc i szukac renifera. Moja nadopiekunczoscia, staraniem sie, uslugiwaniem, wybaczaniem, edukowaniem sie w jego problemach okazywalam mu brak szacunku, przekraczalam JEGO GRANICE
Smutne ale prawdziwe.
chcialabym rowniez uwydatnic przez ekologiczne wytluszczenie slow napisanych przez Niekochana: Wchodzenie w następny związek zaraz po zakończeniu poprzedniego, bez dania sobie czasu na jakąś refleksję, odpoczynek.

Bardzo dziękuję,
cieszy mnie entuzjazm Uczestniczek - szczerze przyznam, że każdy trener marzy, by mieć tylko takich uczestników w grupach szkoleniowych
Postów jest wiele, niektóre są długie - nie zawsze mogę bezpośrednio się ustosunkować do wszystkich pytań, sugestii itd. Z góry więc przepraszam, jeśli czyjeś pytanie pominę.
Ale widzę, że wszyscy pod pojęciem "kochania za bardzo" rozumiemy mniej więcej to samo.
Pierwszą moją refleksją jest wniosek, do którego dochodzę przez całe życie zawodowe. Nie ma osób wolnych od problemów, podobnie, jak żaden związek nie jest udany w 100%. Co więcej - wydaje mi się, że większość ludzi cierpi przez jakieś partnerskie zgrzyty, których być może dałoby się uniknąć, gdyby tylko partnerzy chcieli nad związkiem pracować. Piszę "być może", bo to naprawdę bardzo skomplikowana materia. Cieszy mnie, że wiele osób sięga po pomoc specjalistyczną, smutne jest tylko, że czasem nie jesteśmy w stanie zaproponować żadnego naprawdę skutecznego rozwiązania.
W związkach międzyludzkich bardzo często nie układa się tak, jakby mogło, przez jakiś błahy, a permanentnie powtarzany błąd - na przykład poprzez wpominaną tutaj wielokrotnie asymetrię lub brak podstawowej asertywności. Kobiety współuzależnione to zazwyczaj cierpiętnice, zupełnie nie pamiętające o własnych potrzebach - chyba niewiele trzeba, by to zmienić. Jeśli jednak sytuacja trwała przez ostatnich lat dwadzieścia - wprowadzanie zmian jest co najmniej dyskusyjne...
Jedna z Pań pyta, "czy jest szansa na całkowite wyzdrowienie"... W moim przekonaniu nie - pewne skłonności zawsze w nas pozostają. Jest tak zresztą z wszelkimi zaburzeniami, nie tylko psychicznymi i emocjonalnymi - przecież osoba z nadkwasotą treści żołądka zawsze będzie przejawiała takie tendencje. Nowotwory, nawet wyleczone, osłabiają organizm i często grożą nawrotem itd. Dlatego wszekie problemy psychiczne i emocjonalne wymagają ciągłej czujności i ciągłej pracy nad sobą - warto podkreślić, że taka praca sama w sobie czyni życie lepszym i ciekawszym (przynajmniej moim zdaniem).
Skłonność do popaprańców... bardzo charakterystyczne dla osób niedojrzałych lub w okresie niedojrzałości - popaprańcy jawią się jako bardziej ciekawi i pociągający, wiem to doskonale. Nadchodzi proza życia, obowiązki, problemy... i podczas gdy osoby "nudne" i "bezbarwne" zapewniają swoim partnerom poczucie bezpieczeństwa i stabilność życiową, popapraniec myśli tylko o zabawie i dalszym papraniu własnego życia. No, ale to trzeba lat, by umieć oddzielić ziarno od plew (nie wszystko złoto, co się świeci)
Nieco podobnie jest z urodą - im jesteśmy starsi, tym mniejszą zawracamy na nią uwagę, bo inne cechy stają się dla nas ważniejsze.
Ze związkami uczuciowymi i ich psychoterapią czy poradnictwem jest jeszcze jeden problem. Bardzo często do gabinetu trafiają osoby deklarujące chęć naprawy związku, podczas gdy lekarz czy psycholog widzi od razu, że tak naprawdę nie marzą o niczym innym poza tym, by w miarę możliwości bezboleśnie się rozstać. Zaś kontakt ze specjalistą podejmują pod naciskiem rodziny, znajomych czy dzieci i pod naporem najrozmaitszych konwenansów.
Miałem znajomego, który radził się mnie w sprawie własnego, rzekomego alkoholizmu. Nie wiem doprawdy, czy rzeczywiście był uzależniony (bardzo możliwe, że był), z całą pewnością jednak od dawna nie kochał swojej żony. Ani chyba ona jego. Jego alkoholowe ekscesy w moim przekonaniu prowadzić miały do możliwie usprawiedliwonego rozpadu związku. Myślę również, że liczył, że to żona go w końcu zostawi - będzie mu wówczas lżej, bo to przecież ona odeszła.

No właśnie, na końcu swojej wypowiedzi zahaczył Pan o bardzo istotną kwestię, która niejednokrotnie była tematem moich rozmyślań , a mianowicie brak odwagi, by odejść z martwego już związku. Czy przypadkiem często nie jest tak, że ludzie czują się nieszczęśliwi, ale nie potrafią podjąć tego ostatecznego kroku, sami przed sobą i otoczeniem usprawiedliwiając się szeroko pojętym dobrem partnera (lub jakimkolwiek innym, które jest w danej chwili zwyczajnie wygodne dla własnego ,,ja")? Czy przypadkiem nie prowokują sytuacji, w myśl której sami oszukują swoją psychikę wysuwając wnioski, że przecież ,,tej osoby" nie da się już kochać?

Nie wiem czy jasno wyraziłam to o co mi chodzi, ale z moich obserwacji wynika, że kiedy człowiek zaczyna ze związku uciekać, wymykać się- to konsekwentnie (często podświadomie) dąży do znalezienia dla siebie komfortowej sytuacji, w której sam we własnym pojęciu dochodzi do wniosku, że przecież nie ja jestem winien/winna, ale partner. Prowokują konflikty, sprzeczki, szukają zaczepki, aby samemu sobie udowodnić, że ,,ten człowiek nie nadaje się do życia ze mną", a wreszcie triumfują z poczuciem, że to ,,on/ona odeszła, on/ona okazała się tym słabszym ogniwem i zdradził/a", pomimo iż tak naprawdę to on sam okazał się zbyt słaby, aby odejść, zakończyć związek, zawalczyć o lepszą we własnym pojęciu codzienność.

wiedzialam, ze nie ma calkowitego wyleczenia
tak jak "alkoholik-niepijacy" tak "wspoluzalezniony-niezalezny"

Opracowywuje sobie na wlasny uzytek liste moich "chorych" zachowan i sposoby radzenia sobie (jak tabletka poronna, szybko i zaraz po)
np.
przykra, niesprawiedliwa rozmowa telefonicznza z partnerem..
objawy: napiecie miesni, gula w gardle, zbieranie logicznych argumentow, zeby go przekonac, narastajace napiecie.
reakcja: (nazywam to dla siebie tabletka poronna ) mowie: przepraszam ale juz dluzej nie moge rozmawiac, skonczymy pozniej, innym razem... i po rozlaczeniu cwiczenia oddechowe

Ucze sie nawykow... ha ha ha

A ja tam Gaziu ciesze sie z mojej pustej glowy... ha ha ha mam duzo miejsca na zapelnienie czyms nowym, swiezym, radosnym i budujacym. Wszystko segreguje w szufladki bo wiadomo, ze rzeczy i sprawy poukladane zajmuja mniej miejsca niz balagan... bo juz nie chce mojej glowy zapelniac balaganem

Witam. jestem tu nowa, mam na imie Marzena, mam 35 lat. bardzo milo mi wszystkich poznac.
OD kilku miesiecy jestem sama, opuscil mnie moj ukochany mezczyzna z ktorym bylam ponad 10 lat, mamy coreczke 6 lat.
Dziecko ma problemy psychologiczne, jest pod opieka poradni.
Wczesnym latem moj ukochany poznal kobiete, dowiedzialam sie od niego ze jest w ciazy, potem ludzie ich razem widzieli.
Osdunal sie odemnie, od dziecka, znikal na cale dnie, tygodnie, wylaczal telefon, nie mialam nawet jak jechac z chorym dzieckiem do szpitala... bezradnosc,
Nie wiem czy ta kobieta wie o mnie i o naszym dziecku.
Podalam go o alimenty, przyznano mi 350 zl, pracuje, psychicznie jestem wykonczona, zalamana, biore tabletki na depresje.
Dlaczego on wybral tamta kobiete ? woli ja niz wlasne dziecko. gdzie jego sumienie?
kocham go, wybaczylam mu wszystko oby tylko wrocil, ale powiedzial ze mnie nie kocha i nie wroci.
Wogole nie interesuje sie corka, a ona pyta o niego, nie wiem co jej powiedziec....
Zmienil adres zamieszkania, prace, nie wiem gdzie mieszkaja, gdzie pracuje....
Czasem chcialabym poprosic kogos aby pojechal za nim dowiedzial sie gdzie mieszka, gdzie pracuje.
chcialabym porozmawiac z tamta kobieta i wykrzyczec jej ze zabrala dziecku ojca, mi mezczyzne.
KOCHAM go nadal....
Czy mam szanse go odzyskac?
Nie potrafie zyc bez niego.
Zostalam sama z dzieckiem.,,, bez zadnej nadziei na przyszlosc.

Nagminnie tak właśnie jest. Wszyscy znamy przecież, z własnego doświadczenia i z otoczenia, nieszczęśliwe związki trwające tylko dzięki sile pewnych konwenansów i zwykłego przyzwyczajenia. Albo po prostu wspólnych interesów.
Problem polega na tym, że kiedy tacy partnerzy trafiają do poradnictwa, często szybko się okazuje, że próby "ratowania" związku są już zupełnie pozbawione sensu - bo jeden z partnerów chce odejść. Albo nawet oboje. I wówczas praca poradniana czy terapeutyczna oraz pozorne zaangażowanie partnerów to para idąca w gwizdek. Czasami po prostu warto, by ktoś trzeci, z zewnątrz, pomógł się takim ludziom kulturalnie i w sposób cywilizowany rozstać.

Bo raczej rzadko się to ludziom udaje. Kiedy przychodzi do rozwodu - podział majątku to naprawdę najmniejszy problem, jeśli małżeństwo ma dzieci. Wraz z rozwodem zaczyna się spirala patologii, na której najbardziej cierpią niestety najmłodsi. Takich sytuacji widziałem setki, ale to już zupełnie odrębny temat.

Z drugiej strony - doczekaliśmy czasów, w których rozwód przychodzi ludziom nieco zbyt lekko. Sam jestem zdania, że jeśli partnerów nic ze sobą nie łączy, należy się w możliwie pokojowy sposób rozstać. Ale nader często rozwód następuje niczym w Las Vegas - pokłóciliśmy się o sałatkę, idziemy do sądu i do widzenia. Liczba rozwodów lawinowo rośnie i to tylko jedna z bardzo wielu niepokojących zmian cywilizacyjnych.

Droga niekochana - ja rowniez wpadłam na ten sam pomysł  - tylko ja kupuje na allegro.
ale link do ksiegarni zapisze, napewno sie przyda.
pozdrawiam

Jesli Marzenko bedziesz gotowa stanac na nogi, sluze rada z calego serca.

Mam pytanie do Pana Eksperta,
Olinka odgrzala w mojej pamieci pewne sprawy.
W koncowym etapie mojego malzenstwa (22 lata) kiedy po raz pierwszy w zyciu wezwalam policje (odwolalam zaraz) cos we mnie peklo... mysle, ze bylo to moje dno
Zaproponowalam mezowi terapie. Odmowil. Zaproponowalam, ze razem mozemy isc na terapie. Niechetnie, ale zgodzil sie pod warunkiem, ze mialam sie wszystkim zajac. Znalazlam poradnie. Zadzwonilam. Przedstawilam po krotce problem z agresja w moim domu. Psycholog powiedzial, ze chetnie sie ze mna spotka a maz musi sam sie umowic na spotkanie. Tlumaczylam, ze wlasnie mam meza akceptacje i to jest nasze wspolne uzgodnienie, wiec prosze o umowienie wizyty. Psycholog odmowil mi tlumaczac, ze nie raz zony umawialy mezow, ktorzy nie przychodzili na spotkanie. Na moje "ale u mnie to jest inny przypadek" odpowiedzial krotko i stanowczo "to znaczy ze nie ma problemu zeby maz sam zadzwonil i sam sie umowil". Pomyslalam, co za palant!    :mad
... i ten palant mial racje
Ja poszlam na spotkanie a maz nie... powiedzial, ze on nie ma problemow i nie musi nigdzie chodzic

Zawsze z bolem wspominam ten moment.... bo czulam, ze on jakos tak lekko wybral czego chce Pomyslalam, ze on mnie nie kochal juz od dawna... i przemknelo mi przez mysl to o czym wspominala Olinka "On nie umial sam odejsc, musial mnie sprowokowac" Powiedzial, ze nie znal mnie z tej strony, ze jestem tak podla i zdolna do tego by na NIEGO wezwac policje... i musi zrewidowac swoje poglady na mnie... no ale to on zapedzil mnie w rog pokoju napierajac na mnie cialem i krzykiem... a kazal mi sie czuc jakbym go zdradzila... chore
Rozstalismy sie jak on glosi -bo ja odeszlam.. ale sam napisal umowe rozwodowa, wydrukowal i kazal zaniesc do sadu ze slowami: zloz Ty to bedzie dla Ciebie lepiej...
Potem jednak dawal mi dowody milosci... marne jak... grozba samobojstwa, albo wyznanie, ze "kocha mnie i nienawidzi"

Od tamtej pory zastanawiam sie czy to mozliwe zeby czlowiek NIE WIEDZIAL czy kocha? zeby wydawalo mu sie, ze kocha a za pare dni, ze nie kocha i tak bez konca?

Bardzo proszę o sprecyzowanie pytania - jest ono najzupełniej jasne, nie wiem tylko, czy dotyczy ono Pani czy męża w opisanej sytuacji...? Inaczej mówiąc - komu tak diametralnie zmieniały się uczucia? Bardziej prawdopodobne wydaje mi się, że mężowi...

We mnie jest jeszcze zbyt dużo złości - nie pomagam, bo mnie wkurza. A jeśli już pomagam, to na zasadzie wzajemności - robię pranie - mogę też wrzucić Twoje rzeczy do pralki, ale Ty za to ...... Uczciwy dil, jak to ze współlokatorem
Potrafię też we trójkę (z córką) pójść na lody lub do kina. Zawsze na film, który my kobietki wybierzemy - jesli mu nie odpowiada, to idziemy same. Jak to ze współlokatorem.

Przepraszam, że się wtrącam do dyskusji, ale chciałam Ci powiedzieć, że niezależnie od tego, co napisze Pan Ekspert moja miłość do Ciebie będzie niezachwiana i wiecznie postępująca Tak, jak się kocha kogoś, kto uratował Ci życie

No to sobie posłodziłyśmy, a Pan Ekspert, jak większość normalnych osób w Polsce już pewnie śpi snem sprawiedliwego

ciezko mi stwierdzic czy on byl alkoholikiem... chyba nie. Z opisow alkoholizmu wynika ze sa to tez ludzie ktorzy pija np raz na rok....
W kazdym razie alkohol (jak teraz siegam pamiecia czesto wspoltowarzyszyl agresywnemu zachowaniu ale nie zawsze) Czasem mowilam mu, ze za duzo pije... byl okres kiedy ze wzgledu na prace i towarzystwo przesadzal z piciem stanowczo. Pozniej to kontrolowal albo nie mial potrzeby picia przez lata. Nie umiem odpowiedziec na pytanie czy byl alkoholikiem
W swojej naturze mial ogromna nieufnosc do ludzi, wszystkich podejrzewal o najgorsze intencje, ekspedientki, kierowcow na drodze, kolegow w pracy, pani w pralni... i mnie rowniez. Byl bardzo zgryzliwy. Z pracy wracal naladowany i szukal powodu do tego by eksplodowac. Doslownie SZUKAL. Wszyscy sie go bali. Gdy zblizala sie godzina P (powrot taty z pracy) wszyscy prawie chowali sie po katach. (nie wracal pijany)
Ja sie go balam... ze zle spojrze, ze jestem nie taka jakby chcial, wiec sie staralam i staralam.. czasem robilam rzeczy absurdalne
On mi jakos dawal odczuc, ze jak sie nie bede starac to przestanie mnie kochac. Grozil. Mowil mi na czym polega rola kobiety w domu... i ja przyjelam te wszystkie role narzucone przez niego... bez zadnej operacji na mozgu przyjelam role dobrej zony ze Stepford
Nie wolno mi bylo spotykac sie z kolezankami wszystkie mialy na mnie zly wplyw.
Jego rodzice nie byli alkoholikami.
Byl pracowity, inteligentny i odpowiedzialny. Mial duzo dobrych cech... ale ja zawsze balam sie go...
Ktos z jego pracy na oficjalnym spotkaniu powiedzial mi kiedys, ze wspolczuje mi, zycia  na codzien z takim facetem (to mial byc niby zarcik)... wiec wywnioskowalam, ze w pracy tez bywal agresywny wobec ludzi.

Zazdrość świetnie znam to uczucie kiedy się kocha, a za chwilę nienawidzi.
Takie skoki mam co dzień.
Czasem jak patrzę na obiekt moich rozterek, to jedyne co pragnę to żeby zniknął. Jednocześnie tego nie chcę.
Nie jestem w stanie tego wyjaśnić bo sama tego nie rozumiem. może jest to złożone w szufladce podświadomość?
I jak znajdę klucz do niej to będę wiedzieć?
A On ? Czasem mam wrażenie ,ze chodzi naokoło mnie jak kapelan z kadzidłem i zadymia tak żebym nie znalazła tego klucza.

Dla mnie kochanie za bardzo to uzależnienie od związku funkcjonującego na zasadzie "sklejenia" (już gdzieś o tym pisałam). Badźmy zawsze razem, róbmy wszystko razem, podzielajmy wszystkie swoje pasje, miejmy jednakowe poglądy na wszystko, wszelkie problemy rozwiązujmy wspólnie. Bo przeciez miłość to MY! Czyli to sklejenie.
Jak to działało: Ja się interesowłałam jego pasjami - on moimi nie. Ja się włączałam w rozwiązywanie jego problemów - moje trudności go nie obchodziły, czasem drażniły, itp.itd. 
Czego zabrakło? Teraz już wiem: przestrzeni dla niego. Pewnie się dusił. Ale ja nie wyobrażałam sobie inaczej, niż tylko oplatać go jak ten bluszcz Bo gdybym musiała mieć tylko swoją przestrzeń to nie wiedziałabym co tam robić.
Niestety moje nastroje były odbiciem jego nastrojów, a jego nastroje były coraz gorsze. I tak się zła atmosfera sama nakręcała. Im bardziej starałam się zbliżyć tym  bardziej on się odsuwał , a ja byłam coraz mocniej poirytowana.
Jaki tego efekt? Zostałam sama z dzieckiem i siłą rzeczy mam własną przestrzeń - do zagospodarowania.   Początek był straszny bo jak żyć w próżni?

Tak... przerabiałam to dwa razy. Szkoda czasu i pieniędzy, ale wtedy byłam pełna nadziei.
Jednak dziś wiem, że nasze małżeństwo przetrwało tak długo, dzięki mojej determinacji. Tylko czy mi to wyszło na dobre??? Mój mąż to osobowość narcystyczna. Dobrze mu było z żoną kochającą za bardzo. Czy jakakolwiek terapia, na którymkolwiek etapie naszego związku miałaby sens?

Pozdrawiam i bardzo dziękuję za Pana udział w forum!

aniullkaa tez tak miałam, byłam z byłym 5 lat, jak zerwałam tak mnie nagabywał telefonami i smmsami że wróciłam, a jak on obrósł w piórka i czuł sie juz dobrze i bezpiecznie to odszedł do innej twierdząc ze mozemy byc przyjaciółmi i oczywiście się do mnie nadal odzywa, zapewniam Cie ze mozesz zyć bez niego, to kwestia czasu i polubienia siebie i jak na razie swojej samotności, duzo czytam pozycji psychologicznych i jest ze mna trochę lepiej, to forum też działa jak terapia, oprócz tego chodzę na inną terapię dla kochajacych za bardzo, to pomaga, co jeszcze? spotykam się z kolezankami, chodzę do teatru, do kina, do pubu, na tańce, robię wszystko aby się dobrze ze sobą czuć, po rozstaniu tak już jest ze trzeba zapełnić swoją wewnętrzną pustkę i pokochać swoje towarzystwo, mój związek bardzo mnie uzależnił, praktycznie zyłam jego zyciem i jego sprawami, pomagałam za bardzo nawet finansowo, wspierałam za bardzo, kochałam za bardzo, niedawno napisał mi maila ze zabiegałam o niego stosując nieczystą grę i wykorzystując jego trudną sytuację ( nie pracował a potem miał małą rentę) Zabolało, bo tylko chciałam pomóc, bo kochałam, bo było mi go szkoda, bo wszyscy się od niego odsuneli i byłam tylko ja, teraz nie chce tego pamietać, bo tak naprawdę zawdziecza mi bardzo dużo. Może jest tak ze nie może sie do tego przyznać bo i po co? Lepiej szukać nieuzasadnionej winy u kogoś, tak najłatwiej, trzymaj sie cieplutko.

Aniulka, poczytaj inne posty w tym wątku - zobacz, jak inne dziewczyny sobie radzą w takiej sytuacji.

Cytat z wyciskacza łez "Love Story":
"Kochać, to nie musieć nigdy mówić, że jest Ci przykro".
Jakież to proste i oczywiste, prawda?

Mnie się bardzo podoba - smutne, ale jakże piękna miłość. I ten wspaniały, kochający mężczyzna. Ehhh.....

Tego się na szczęście nigdy nie dowiemy
Trzymaj się, kochana. Może to lepiej dla Ciebie?

Monia dokładnie jak piszesz, jak mu pomagałam całował mnie na dziękuję i brał coraz więcej, przyjeżdżał pod pracę i mówił że nie ma żadnych pieniędzy więc mu dawałam, a teraz jak się wypiął i obrósł w piórka to stwierdził ze wykorzystywałam jego cięzką sytuację specjalnie aby teraz musiał mi oddawać. Moim zdaniem problem jest w tym że zazyczyłam sobie zwrotu pieniędzy a on uniesiony honorem (bo nie pije od 2lat) musiał mi to zwrócić, choć nie lezało mu to zupełnie i dlatego aby mi jeszcze dowalić na dziękuję tak mi napisał. Jaki facet przyzna się do swoich błędów, do tego że robił źle i przeprosi. On najpierw mnie przeprosił a potem tak napisał, dodał jeszcze że był ze mną bo nie chciał byc sam i bał się odrzucenia a ponieważ była żona zrobiła go w jajo a ja się pojawiłam to niby przez przypadek się odegrał. To żałosne, masz rację. Monia nie przejmuj się swoim R, będziesz mu potrzebna to zadzwoni, w tej chwili jest zajety jakimiś swoimi sprawami i nie mysli że Ty czekasz, cierpisz, ma to gdzieś. Uważam że powinnaś się zachowywać tak samo jak on.

Monia teraz już to wiem, wiele osób chciałoby takiej pomocy jak jemu dałam i dziękowałyby mi za to. Ja nie chcę wdziędzności tylko zwykłego ludzkiego zrozumienia, naprawdę bardzo mnie to zabolało co napisał a myslałam że już jestem na jego agresję słowną odporna. Tak wiem że chciał mi w ten sposób dowalić. Co do R to masz całkowitą rację, tylko czy w tym wytrwasz, początki są cholernie trudne, wiem to po sobie ale im dalej i dalej jest coraz lepiej.

Przed chwilą miałam rozmowę z M. na temat separacji - tą, którą tak odwlekałam. Nie dałam się wpuścić w branie na siebie odpowiedzialności - jasno powiedziałam, że przyczyną jest to, że on nie wierzy, że jest chory i musi się leczyć (Zazdrość - dzięki). Tak jak się spodziewałam - sam nie był w stanie podjąć żadnej decyzji - ciągle "A jak Ty myślisz"? Miałam ochotę nim potrząsnąć i krzyknąć: Człowieku, to także Twoje życie! Oczywiście nic takiego nie zrobiłam. Powiedziałam, że do końca roku mamy załatwić wizytę u prawnika (taką informacyjną) i po nowym roku załatwiamy formalności. Ufff...
Dziewczyny, czy któraś z Was ma doświadczenie w sprawach separacji?

Czesto maloznkowie kloca sie o to kto zaczal... i dla kazdego ten poczatek jest gdzie indziej... szukanie takiego poczatku to jakby szukanie winnego, wiec to chyba normalne, ze nikt nie chce uznac za poczatek jakiegos swojego bledu i szuka wczesniejszego bledu partnera. Dlatego te przepychanki nie maja sensu.
Czy nie powinno sie zatem zaniechac szukania winnego? Moze lepiej odpowiedziec sobie na pytanie czy w ogole pasujemy do siebie jako para?
Bo jest roznica miedzy nie pasujemy do siebie, inne poglady, inne wartosci, inne nawyki... a co innego gdy ktos popelnia przestepstwo wobec malzenstwa: przemoc, nalogi, zdrada etc. Nie da sie logicznie licytowac w takiej sytuacji np. Ja pije bo ty nie zakrecilas sloika z kawa, albo odwrotnie.
Nie jest wazne kto jest pokrzywdzony, zwlaszcza jak sa dzieci. To one beda pokrzywdzone jesli rodzice sie nie otrzasna.
Mialam w swoim zyciu malzenskim wiele bardzo upakarzajacych chwil... moze w taki momencie potrzebny jest psycholog, ktory "skopie tylek" i powie: Skonczcie z ta dziecinada. Zdecydujcie czy pasujecie do siebie i podejmijcie decyzje.
Trzeba chyba uswiadamiac ludzi, ze nie musza sie godzic na krzywdzenie siebie. I jesli ktos czuje sie pokrzywdzony z powodu niezakreconego sloika z kawa to nie ma sensu by meczyl siebie i kogos swoja agresja.
Ludzie jakos tak na sile musza ze soba byc... odchodza wtedy gdy znajda nastepczynie lub nastepce.
Gdy trzeba odejsc donikad... to jest to tak przerazajace, ze wolimy juz by nas krzywdzono
Nie chce juz taka byc. Nie umiem byc szczesliwa sama w sobie tak do konca... ale wciaz sie ucze i wiem, ze bedzie jeszcze lepiej.

No cóż, ja właśnie jestem w takiej sytuacji. Wiem, że sama popełniłam wiele błędów i  nie mam zamiaru zasłaniać się swoim dzieciństwem. Tak się stało i moja współwina nie podlega dyskusji. Godziłam się na zbyt wiele, ciągle przesuwałam granice, tłumaczyłam dziwne zachowania.
Ale widzę też błędy popełnione przez M. Wiem, że część z nich wynika z choroby, ale mnóstwo tych, które popełnił dużo, dużo wcześniej były do "przepracowania". Ale trzeba najpierw przyznać się do błędu, potem wyrazić chęć pracy i na końcu (wisienka na torcie) - pracować.
Nie da się ratować związku, gdy tylko jedna osoba chce walczyć, a druga nie widzi problemu lub jeśli go widzi - mówi TY się postaraj bardziej, to Twoja wina.
Ja poczułam, że muszę odejść. Muszę, bo ta sytuacja zabiła we mnie całą chęć do życia. Brzmi to górnolotnie, ale jak napisały dziewczyny w innym wątku - od tego dnia nic już nie będzie takie same. Ja nie chcę spędzić reszty życia w oczekiwaniu na to, co się może wydarzyć z człowiekiem, który nie chce się leczyć. Który zadecydował, że On jest najważniejszy. I nic innego się nie liczy.
Ja odchodzę "donikąd", bo czuję, że dłużej nie dam rady. Bo wiem, że zostając do jego krzywdzenia dołożyłabym jeszcze "samokrzywdzenie".
I to odejście nie ma wiele wspólnego z "niekochaniem". Wręcz przeciwnie - mam nadzieję, że będzie to zimny prysznic - sytuacja, która jasno da do zrozumienia, że rzeczywiście nie będzie już dalszego przesuwania granic. Mamy dziecko - nic tego nie zmieni, że M. jest tatą mojej córki. A ja byłam jego żoną przez 15 lat - były też dobre chwile. Dlatego mam nadzieję, że wyciągnie wnioski i zmieni swoje życie. Ja mogę pomóc, ale w takich granicach, które ja wyznaczę - bez poświęcania siebie. Przed każdym z nas długie życie - osobno, ale z wspólna przeszłością i wspólnym dzieckiem, które (mam nadzieję) dla każdego z nas jest najważniejsze. Czas pokaże, jak M. odnajdzie się w tej "nowej" rzeczywistości.
Ja już wiem, że nie chcę być dłużej krzywdzona przez nikogo - ani M., ani siebie. I nie przeraża mnie samotność - lubię siebie (naprawdę), widzę mnóstwo interesujących osób wokół siebie (choćby Wy, kochani) i (przynajmniej w tym momencie) nie czuję presji odpowiedzi na pytanie: "czy ktoś mnie jeszcze pokocha, czy ja kogoś jeszcze pokocham".
Po raz pierwszy w życiu czuję, że teraz jest czas mój-dla mnie. Czas na przemyślenia, analizę swojego zachowania i potrzeb. Żeby nie popełnić znów "starych" błędów. 
Ehh... Dużo jeszcze przede mną, ale w końcu WIEM CZEGO CHCĘ. Bo dotychczas moje życie kręciło się wokół: 'wiem, czego nie chcę".

Epoko: bardzo dziękuję za tą informację. Będę czytać. Jeśli nic się nie wydarzy, to mam szansę o zgodną decyzję o separacji.

Niekochana, mialam latwiej moj maz dal mi przygotowane przez siebie dokumenty rozwodowe do podpisania. Sam wszystkiego sie dowiedzial. Kazal mi isc do sadu i zlozyc.... chyba myslal, ze nie zloze... ha ha ha. Byl bardzo i zdecydowanie pewny, ze nie woli isc na terapie
Nie moge sluzyc zadna rada, jak tylko ta zeby nigdy i w zadnej zreszta sprawie nie sluchac sztywno porad pani Gozdzikowej

a co do lubienia siebie....ja niby tez sie lubie ale jakos nie daje sobie prawa do bycia lubiana bez "zasluzenia"

Epoko, właśnie doczytałam, że nie mogę wystąpić o separację zgodną - mamy małoletnie dziecko

No to wreszcie swiatelko w tunelu samokrytycyzm i umiejetnosc konfrontacji z moimi wadami...
temat przerobiony!
Najfajniejszy byl moment kiedy ukladalam moje wady do 2ch szufladek
1. lubie, ulegam i bede przymykac oko
2. jesli mi szkodza to nawet jak lubie to popracuje by sie usprawnic.

Panie Wojciechu, czy psycholog taki wyedukowany i sila rzeczy w trakcie edukacji rozmyslajacy nad swoim zyciem, zawsze ma poczucie, ze jest normalny, zdrowy i wspaniale funkcjonuje w zwiazkach? Czy moze dopatruje sie w kazdej partnerce patologii?

Pytam bo po przeczytaniu ton ksiazek (nie myslalam o ksiazkach w kategorii wagowej... wydawalo mi sie ze maja wymiar duchowy) widze w okolo tylko nienormalnych mezczyzn. Zostalam zaproszona przez rozwodnika od 5 lat na (jak sie pozniej okazalo) randke. Przez 60% wspolnie spedzonego czasu opowiadal o niedobrej bylej zonie. Musialam mu w koncu zgryzliwie powiedziec, ze wnioskujac z jego opowiadania jego zona musi byc bardzo fajna i zachowuje sie dokladnie taka sama jak ja
Mialam tez wczesniej propozycje romansu (tak lagodnie to ujelam ale fakt bardziej prozaiczny: regularny seks w hotelu na jego koszt) od zonatego i 10 lat mlodszego mezczyzny. Powiedzial, ze to normalne i wszyscy tak robia... eh!
Maz przyjaciolki suddenly...seksoholik (biseksualny), mezowie kolezanek z pracy: pan nieporadny, pan alkoholik, pan pracoholik, piotrus pan i jeden ze stwierdzona depresja i charakteropatia(podobno psycholog jej to powiedziala po jego wyjsciu)...

... i w zasadzie chyba zaczynam sie poddawac. Ja juz nie chce byc zakochana, zadnych motylkow i uniesien, zadnego przenoszenia gor z milosci... chce tylko poznac NORMALNEGO MEZCZYZNE... zeby pograc w bierki