Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Prasa podziemna czarownic i Ty jako glowny kolporter... ha ha ha
a jeszcze sie pochwale, ze idzie do mnie swiezutki przewodnik naszego Net-Experta...pachnacy drukarnia, z chrupiacymi karteczkami...

Uwielbiam Czarownice te bardziej i mniej zorientowane w wiedzy tajemnej:). A słyszałyście o kimś takim jak Szeptucha też ciekawa osobowość:)

Ja do wczoraj myślałam, że jestem taką Szeptuchą, co to szepcze pod nosem, zapali parę ziół odczyni uroki i potem...........
No właśnie nie wiem co się by miało stać, może jakiś wybuch iskry ognia czy coś...?

Zakochana trochę Ci zazdroszczę że masz do czego przytulić, jak byś chciała to zrobić ze mną to uważaj możesz się pokaleczyć o moje kości . A muszę powiedzieć że byłam parę miesięcy temu zadowolona ze swojego wyglądu.

Ja osiągnęłam tyle że mój mąż, zaczął się leczyć.Choć nie widział potrzeby, uważał, że poradzi sobie sam. do każdego kroku w kierunku zdrowienia Go zmusiłam używając szantażu, płaczu,prośby, groźby posunęłam się nawet do błagania.
Nie wiem czy jest większa idiotka na tym forum.

Dosyć że nie jestem zadowolona z jego osiągnięć, bo uważam to bardziej za moje zwycięstwo niż Jego, to jeszcze zagrodziłam Mu  drogę. nie pozwoliłam Mu się wykazać.

I teraz nie wiem czy On chciał zrezygnować z tego życia "pełnego rozkoszy", czy zrobił to pod wpływem moich gróźb, bo na pewno nie kierowała nim litość bo nie zna tego uczucia. Miłość też nie bo tego uczucia też w nim nie ma. On wprawdzie twierdzi że mnie kocha ponad wszystko, ale teraz  wiem, że nie ma pojęcia o tym co to miłość.

Chyba że ja ją źle pojmuję. Za dużo wymagam. Ostatnie miesiące dostał ode mnie tyle ostatnich szans, że nie jestem w stanie ich zliczyć. Cały czas trzymał przed sobą tarczę "uzależnienie" o którą odbijały się moje łzy prośby i miecz który nazywał miłością i zadawał bardzo głębokie rany.

Dziś mam depresję zaczęłam brać leki, schudłam 15 kilo, jestem odwodniona i osłabiona, nie potrafię jeść, spać,nie potrafię zmusić się do żadnej pracy.W zeszłym tygodniu pojawiła się infekcja dość poważna.  Nie umiem skupić się na tym co czytam co oglądam, ani co ktoś do mnie mówi. Potrafię leżeć pół dnia i płakać,potrafię nie odebrać kilku telefonów od przyjaciół i znajomych, domowego wcale nie odpieram bo nie wiem mam identyfikacji numeru. Potrafię nie otwierać drzwi bo nie mam ochoty na rozmowy.Potrafię poczytać to forum ale długo trwa zanim coś napiszę.
Zmuszam się do życia.Wychodzę tylko na terapię i dość rzadko na zakupy bo dziecko wróci ze szkoły to chce jeść. Gdyby nie to ,to bym nic nie robiła, bo nie czuję potrzeby nawet jedzenia.

A On nie ma problemu ze snem, jedzeniem, oglądaniem telewizji, czytaniem niezliczonej ilości wiadomości z kraju i ze świata, problem ma natomiast jak ma poczytać coś o uzależnieniu. Jak to ładnie ujmuje "nie trafia do  mnie ta książka".No ale każdy inaczej przechodzi stres . Jedni tak jak ja a inni tego nie okazują.
Mój mąż zdradzał mnie przez kilka lat z niezliczoną ilością kobiet w realu i przez cyberseks. Przez tyle lat tak świetnie to ukrywał, że ja nawet nie wiedziałam że ogląda strony erotyczne. To może dzięki tej wprawie tak potrafi ukrywać swój stres ?

Dowiedziałam się o to przez przypadek i co zrobiłam? To wiecie.
A co powinnam była zrobić?
Teraz wiem czego nie powinnam była robić.
A wiem to przez "Zazdrość" to Ona spowodowała że jakaś śrubka w moim zakutym łbie się poluzowała i otworzyła się klapka
dopuszczając świeży powiew.

Zacytuję wam urywek z pewnej książki.

"Nie możemy nikogo zmienić. Wszelkie próby pokierowania ich zachowaniem są ułudą. Albo będą przeciwstawiać się naszym wysiłkom, albo podwoją swoje wysiłki do udowodnienia nam że nie jesteśmy w stanie ich kontrolować. Mogą na pewien czas zastosować się do naszych żądań, ale gdy tylko odwrócimy się od nich plecami i stracimy ich z oczu powrócą do swego naturalnego stanu.Co więcej będą nas karać że zmuszamy ich do robienia tego, czego nie chcą robić, czy bycia tym kim nie chcą być. Żadna  kontrola nie spowoduje trwałych ani pożądanych zmian u drugiej osoby. Niekiedy możemy zrobić coś co zwiększy prawdopodobieństwo tego że inni będą chcieli się zmienić ale nie możemy zagwarantować nawet tego."

Gwóźdź dobił mój ślubny, próbując mi zrobić awanturę. Wczoraj byłam na grupie terapeutycznej, a ponieważ mój samochód był nieczynny, pojechałam ze znajomą i  jej synem, w zamian Ona miała ze mną wracać. Po mnie miał przyjechać mój mąż.
Po drodze wzięliśmy jeszcze jedną dziewczynę z grupy . Okazało się, że jemu to się nie spodobało. Nie przeszkadza mu, że pracuje z tymi które pieprzył, ale moje znajome z grupy tak bo one wiedzą kim on jest.
Nie wzrusza Go że ja musiałam iść do psychiatry psychologa i na tę grupę i opowiadać o upokorzeniu jakie czuję. nie przeszkadza Mu w jakim stanie jestem, to wszystko się nie liczy, jak jego coś dotknie, urazi, czy boli.

No czyż znajdziecie większą idiotkę na tym forum?
  Zamiast zająć się sobą, bólem który mi sprawił, moim cierpieniem, to ja zajęłam się nim.
To czemu się dziwię, że on podążył moim śladem?
Przecież to ja mu pokazałam że ja się nie liczę tylko On.

Wiem do czego bym chciała dojść, i wiem że nie będzie to łatwe.
Ale mam nadzieję że ta klapka się nie  zamknie.

Dziewczyny czy któraś ma książkę "Koniec Współuzależnienia"?

Droga niekochana  - to prawda że dzieki internetowi , mamy dostęp do tych rzeczy, które na codzień są tylko w wiekszych miastach.
Bo tam gdzie mieszkam  - jak zapytałam o niektóre tytuły w księgarni  ( prosiłam o ich sprowadzenie) to Panie sprzedawczynie nie wiedziały co odpowiedzic.
Niewiem jak innym , ale  czytając ksiązki zaczynam lepiej siebie rozumiec i jest mi latwiej pogodzic sie z rzeczywistością.
A moje koleżanki w pracy tylko pytaja , co teraz czytam i czy podesle ( a to wszystko dzieki Wam dziewczyny)
dziekuje i  pozdrawiam

Witamy A więc rozpoczęłaś walkę

Olusia, brawo, brawo, brawo!!!!!
Jesteś wielka.

Dziś jestem padnięta, delektuje się wspólnym wieczorem. Z tym prezentem dla siebie super pomysł - kultywuje go od kilku lat, czasem niestety z wyrzutami sumienia, bo sobie, bo dlaczego, bo kasa, bo to, bo tamto:)

A teraz nie. Kupię sobie tą książkę

Pewnie, że napiszę, bo ho ho ho ... niestety jest co pisać Kiedy miałam 21 lat poznałam, tak mi się dosyć długo wydawało miłość swojego życia Był ode mnie 3 lata młodszy i należał do tzw. odpowiedzialnych i poukładanych Jak to zwykle w bajkach bywa do czasu Po pięciu latach jak to ujął "wypaliło się" i odszedł do innej. Dziwnym zbiegiem okoliczności kończył wtedy studia, a ja idiotka dopiero po roku załapałam, że najzwyczajniej w świecie nie potrzebował już kucharki, sprzątaczki, praczki, kochanki, sponsorki, załatwiaczki wszelkich spraw itp Zostawił mnie samą nie tylko z marzeniami i planami o wspólnym mieszkaniu, zaręczynach, ślubie i dzieciach, co bolało najbardziej, ale też z tak przyziemnymi sprawami jak mieszkanie, które wynajmowaliśmy wspólnie. Od tego czasu minęły 3 lata a ja jak dziś pamiętam jak koleżanki z pracy (doświadczone, mądre głowy) tłumaczyły mi (nie umniejszając jego win), że zagłaskałam kotka na śmierć, że osaczałam, że nie dawałam przestrzeni, że żyłam nim i jego życiem Musiałam wtedy chyba mało przyswajać, bo jedna z nich zrobiła genialną rzecz wyjęła kartkę papieru i pyta: "pamiętasz zbiory z matematyki?" I rysuje... dwa zbiory, z których jeden jest wpisany w drugi i mówi "ten zbiór w środku to ty, a ten większy to twój facet i wasz związek", a powinno być tak ... i narysowała dwa zbiory z częścią wspólną Bosze ile ja bym teraz za to dała, żeby to wtedy do mnie dotarło Z perspektywy czasu myślę, że to był pierwszy sygnał dla mnie, że posiadam niezłego kalibru defekt:) To tak w wielkim skrócie pierwsza historia. Drugi mój związek dwuletni, rozpoczął się w niecały rok po rozstaniu z powyższym panem Pech chciał, że spotkałam na swojej drodze zupełne przeciwieństwo eksa. I taka zdeficytowana rzuciłam się na niego i na to czego mi w związku z poprzednim brakowało. Starszy 8 lat, spontaniczny, wesoły, towarzyski, bardzo opiekuńczy, nie było dla niego sprawy, której by nie był w stanie załatwić, niezwykle pomocny. Tak mnie to ujęło, że w konsekwencji 2 lata bujałam się z facetem, który praktycznie nie pracował, nie zarabiał, był niezrównoważony emocjonalnie, wybuchowy, do granic możliwości drażliwy, nie szanował mnie, to jak mnie traktował śmiało podchodzi pod znęcanie psychiczne. Na dokładkę nadużywał alkoholu. Po niecałym roku byłam wykończona fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Kiedy zrozumiałam że z tej mąki chleba nie będzie wzięłam rodziców za chabety i przeprowadziłam rozmowę. Oznajmiłam, że żaden książę z bajki nie czai się rogiem i proszę by pomogli mi kupić mieszkanie Nie od razu przeprowadziłam się od niego do swojego M Pomieszkiwałam trochę u niego, trochę u siebie i poprostu zaczynałam odczuwać różnicę, jak się czuję u siebie a jak u niego. Mogłam sobie porównać Pępowina odcinała się sama i systematycznie. Mniej lub bardziej świadomie. Dziś mieszkam u siebie i nie jestem w żadnym związku To też w skrócie historia Podsumowując moje wypociny ... ja zrozumiałam, że mam "problem" dzięki trzem sytuacjom, które dały mi do myślenia i do dalszej pracy z sobą. 1. Kiedyś mi powiedział, że jak się mnie bliżej pozna to widać że bardzo mi brakuje ojca i że on stara się czasem traktować mnie jak ojciec kiedy widzi, że tego potrzebuję, a kiedy indziej być partnerem. 2. Namówiłam go na założenie firmy. Im bardziej firma stawała się faktem tym bardziej ja bałam się że ... on nie będzie mnie już potrzebował!? 3. Trzecia sytuacja miała miejsce gdy wrócił pijany i w awanturze powiedział dosłownie że "jestem uzależniona", bo gdyby on miał takiego faceta jakim sam jest to by się sam kopnął w tyłek. To tyle

Gazia, to Twój kominek?
Bo jeśli tak, to chyba X-ol by się w nim  zmieścił, nie?

NIEKOCHANA,
calopalenie?

Wyobrazasz sobie ten smrodek i brudne sciany?!

Śpij spokojnie. Wiem, że taki mróz jest niekorzystny przy astmie.

No przecież, że u siebie Rozgość się, kochana
I nie przesadzaj z tą starością.
A szmatka (jak pewnie wiesz) znajdzie się, gdy już nie będziesz jej szukać. O, a to całkiem, jak z MIŁOŚCIĄ, nie?

Ja też lubię światło świec - jest takie "ciepłe" i nastrojowe. Ostatnio za radą Zazdrości zapaliłam w łazience podczas relaksacji w wannie - super sprawa.
Zaglądaj jak najczęściej - to daje pozytywnego kopa. Sama przekonałam się na własnej duszy

Chciałabyś coś poczytać na temat? Mogę Ci przesłać mail'em książki w pdf.

Jasne, że boli i uwiera. Znam to. I spać nie daje

Malinko, odbierz maila, którego do Ciebie napisałam.

NIEKOCHANA,
dzieki,dotarl.
Czekam na korespondencje.

a ja sobie zamarzylam, zeby z kims wypic kawke "Pod Aniolami"... ale bilety do ojczyzny rujnuja finansowo
moze za rok sie odkuje?

sure   maja tam dobry sernik na goraco i z lodami

znalazlam... nasze ksiazki  .... ach te uparte Moderatorki
http://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?id=18280&p=3

Mmmmmmm... Takiego wsparcia potrzebuję! No i się rozmarzyłam...

witajcie:)już kiedyś korzystałam i prowadziłam dyskusje na różne tematy. Dziś zajrzałam bo potrzebuje pomocy...ja też "kocham za bardzo" Jestem z chłopakiem prawie 2 lata,mogę powiedzieć,że na lepszego nie mogłam trafić,jest dla mnie dobry, czuły,pomaga mi, chce dla nas jak najlepiej a ja...mimo tego robię awantury bezsensu,jestem mega zazdrosna o jakąkolwiek laskę z jego otoczenia, czy to z pracy czy ogólnie z życia...wiem,że nie zdradziłby mnie, ze mnie kocha itd.a jednak nie potrafię mu ufać:( za bardzo kocham,czasami jestem zła o to,że chce odpocząć, spotkać sie z kolegami na piwie,chce pobyć sam...najlepiej dla mnie byłoby ,żeby był cały czas ze mną dla mnie i przy mnie...Za grosz u mnie dystansu do tego związku przez co wiem,że jestem o krok od straty mojego kochanego..on już nie wytrzymuje tego wszystkiego...już chwilami reaguje na mnie i moje "jazdy" tak wrogo,że czuje się jak wariatka jak nagorsza osoba...
Zdaje sobie sprawęże w związku potrzebny jest dystans oddech, czas dla siebie ale nie potrafie,nie wiem jak!!!????:((( czasami boję się że popadnę w paranoję,obsesję...

Jestem DDA,chodzę nawet do psychologa bo to co działo się przez całe moje dzieciństwo w domu odcisnęło piętno na mnie, sama niszczę sobie życie...

Nie wiem jak to wszystko zmienić,żeby mój związek przetrwał, żeby zapanował spokój...Pomóżcie!!
Pozdrawiam.

nie wiem od czego zaczac i czy wogole dobrze robie ze pisze. ale juz se nie radze i nie mam pojecia co robic dalej.
bylam z chlopakiem 5 lat....miesiac temu zostawil mnie ot tak w jeden dzien. bez szansy na powrot. nigdy nie bylismy jakas idealna para. czesto sie klocilismy wyzywalismy. nie raz on mnie uderzyl. ale ja za kazdym razem dawalam mu, nam szanse. nie raz bylo cudownie. tak ze czulam sie najszczesliwasza dziewczyna pod sloncem. ale niestety rzadko tak bylo. on mnie zawsze bardzo kochal. przynajmniej tak mi sie wydawalo....bardzo dlugo zabiegal o mnie zanim zaczelam z nim byc. zawsze robil wszystko dla mnie. ale z drugiej strony byl chamski wyzywal mnie i wogole wszyatko co najgorsze. ale tego ze mnie kochal jestem pewna. trudno te 5 lat strescic. ja tez nie bylam swieta. klocilam sie ciagle wyzywalam go obrazalam itp. ale nie wyobrazam sobie zycia bez niego!!!!! nigdy bym nie pomyslala nawet w najgorszym koszmarze ze on mnie zostawi....ot tak. a najgorsze jest to ze jemu to wszystko tak latwo przyszlo....... 5 lat zapomnial w jeden dzien. ja nadal chce z nim byc mimo ze teraz jest dla mnie chamski i pisze jak to mu sie super zyje beze mnie. ja nie umiem i nie chce zyc bez niego. poprostu niewyobrazam sobie co ja mam teraz zrobic. wszyscy mnie pocieszaja ze on nie jest mnie wart ze mam o nim zapmniec ale ja nie umiem! wiem ze mnie zle traktowal. ale ja chce tak bardzo zeby on do mnie wrocil! bo byly tez dobre chwile. blagam go o powrot ale on nie chce. ja mu dalam tyle szans w ciagu tych 5 lat a on teraz tak sie zachowuje jakbym byla nikim..... nie wiem juz co mam ze soba zrobic;(

Aniullkaa zgadzam się z Zielonym Domkiem - odpuść sobie gościa. Piszesz, że potrafił Cie uderzyć, że był chamski i Cię nie szanował? Jesteś pewna, że tego chcesz? Ja nie rozumiem po co Ci to? Bo były też dobre chwile? Dobre chwile mają być codziennością, standardem w związku, a nie wyjątkiem. Wybacz za szczerość ale jesteś jakaś garbata, kulawa że się go tak kurczowo trzymasz? (nie obrażając garbatych i kulawych). Nie błagaj, nie proś, nie żebraj o to by wrócił. W ten sposób tylko się przed nim poniżasz i sama odbierasz sobie wartość. A na pewno jesteś wartościowa babką. Moja rada. Jedno cięcie. Zero kontaktu. Nie dzwonisz, nie odbierasz telefonów, nie piszesz smsów, mailów itp., nie spotykacie się. Zdziwisz się jak szybko zaczniesz dochodzić do siebie. Mało tego niedługo stwierdzisz że podjęłaś najlepszą z możliwych decyzji. Głowa do góry. Trzymam za Ciebie kciuki

i jeszcze jedno. on robil dla mnie wszystko. bylo zawsze tak ja chcialam. i widzialam ze moge na niego liczyc. ja mam chora mame i boje sie co ja teraz zrobie sama. jelsi np ona umrze to sama se nie poradze. a widzialam ze jelsi bede z nim on mi zawsze pomorze. ze we 2 damy se rade. jestem nauczona ze mnie wyreczal ze wszystkiego i robil za mnie wszystko. a nagle zostalam sama. to mnie przeraza. jak ja mam sama teraz zyc? jak 5 lat ktos mi we wszystkim pomagal. to wszystko jest do bani;(

On ma prawo myśleć i czuć inaczej niż Ty, to, że Ty pozwalałaś mu wracać do siebie po tym co wyprawiał, nie jest jednoznaczne z tym, że on musi zrobić to samo.

Jakikolwiek był pomocny, wierz mi, ktoś kto bije to taka osoba, od której trzeba uciekać, uciekać i to bardzo szybko.
Owszem, będzie Ci ciężko. I to bardzo, z tego co piszesz.
Ale nie takie rzeczy w życiu się zdarzają, a Tobie zdarzyła się "cudowna", a mianowicie zostawił Cię facet, który Cię nie szanuje.
Koniec kropka.
Po prostu poczytaj uważnie ten wątek, cały, całe 26 stron.
Myślę, że może to choć w minimalnym stopniu pomóc, zaczerpnij z cudzego doświadczenia.

a co do bicia to tez nie bylo tak ze on mnie bil nie wiem jak. bo tego bym nie wybaczyla. 2 razy uderzyl mnie z liscia w twarz. a tak to np przy klotni szarpnal mnie popchnal. tego typu sprawy. wiem ze to jest tez zle. wiem. ale kurde....nie umiem bez niego zyc.

a kontakt z nim chcvialam stracic to moze by mi bylo latwiej nie wiem. ale on ciagle pisze i wydzwania!!!! ze chce sie spotkac pogadac itp. ale odrazu przy tym zaznacza ze nie ma szans na powrot..... i co ja mam myslec?! a jak mu pisze zeby dla mi spokoj jesli nie chce wrocic to mi odp ze on chce zostac przyjacilmi i miec staly kontkat............ jak po takim czyms mozna byc przyjaciolmi?!!! tak by sie dalo gdybymsy obydwoje zadecydowali o rozstaniu. tlumacze mu to ale on swoje. miesza mi w glowie. a jak prosze o szanse to odp ze nie ma mowy zeby wrocil. to po co mi glowe zawraca w takim razie? rozumie ktos cos z tego? bo ja mam przez to nadzieje ze on sie odzywa i wogole. tobwszystko jest bez sensu.

Kochana, myślę, że musisz się zwrócić o fachową pomoc. Takie rzeczy ciążą później na całym życiu. Musisz powrócić do stanu równowagi, co inaczej zawsze będziesz pakować się w chore związki.
I co to znaczy, że w związku z narzeczonym masz wstręt do siebie?? Do niego i do niej należy mieć. I trzymać się od nich z daleka. Z tego co piszesz, to widać, że potrzebowali "dreszczyku emocji" i w dupie mieli swoich partnerów.
Uważam, że jej partner powinien się dowiedzieć jaką wspaniałą kobietę ma u boku. Niech ucieka, gdzie pieprz rośnie.

Aniulkaa, zacznę od tego, że cieszę się, że jesteś szczera Nie mam zamiaru Cię potępiać za to, że odczuwasz mocną potrzebę stabilizacji finansowej - niektórzy tak mają - nie mnie oceniać.
Tak jak Ty będę szczera - do bólu.
Niestety Twój partner Cię nie szanuje stosując wobec Ciebie przemoc fizyczną. Nie wróży to dobrze Twojej przyszłości, bo on zapewne wie o Twojej potrzebie stabilizacji finansowej. Wie, że na wiele się w zamian zgodzisz. I pewnie będzie to wykorzystywał. A co jeśli pojawi się dziecko i on je też będzie bił?
Nie uważasz, że to za wysoka cena?

Kochane Kobietki --  czy ktoś posiada literaturą dotycząca zazdrości  - a w szczegolnosci o zazdrosnych meżczyznach.
Bardzo prosiłabym o tytuły takiej literatury  albo przysłanie jej  w pdf.
Bardzo dziekuje

Taa, czyli mamy następną rzecz, którą dzielimy - ja śpiewam baardzo, bardzo fatalnie. Zostałam jako dziecko poproszona o nie śpiewanie podczas występów gimnastyczno-wokalnych
Wczoraj wracaliśmy z M. z pracy do domu, w radio puścili kawałek E. Flinty:

http://www.youtube.com/watch?v=psXIv6tzBHA

M. musiał wysłuchać całej piosenki w moim wykonaniu (znam ją na pamięć) - nie miał biedaczek dokąd uciec
Dopiero jak zaśpiewałam ją właśnie teraz, w mojej konkretnej sytuacji zauważyłam, jak bardzo jest a propos.
Popatrzcie, taka młoda dziewczyna i potrafiła tak dobrze "przetrawić" problem - mądrzejsza jest niż ja. Mnie zajęło to trochę czasu.

Ja calkiem bez krytyki o tym uzdrawianiu Epoczko ... taki tylko darmowy, malutki alarmik ostrzegawczy z agencji ochrony zdrowia emocjonalnego

Niekochana, to super, ze zrobilas swojemu M muzykoterapie... ciekawe czy w trakcie napinal i rozluznial miesnie metoda Jacobsona? .

Nasz Net Expert uzyl, kiedys takiego okreslenia UWIKLANIE... alez to dobre i trafne slowo.. w moim przypadku bylam uwiklana

no tak to tylko sie napial... i nie rozluznil az do konca drogi
Jakby sie bronil przed Twoim spiewaniem to powiedz, ze pewien znany psycholog Wojciech Imielski poleca muzykoterapie , wiec poswiecasz sie i robisz to dla Waszego dobra z lekka przewaga jego dobra.

Powiedz to ze stoickim spokojem i tylko na zakonczenie unies lekko lewa brew

nie wiedzialam, zalozylam, ze kierowca lepiej zobaczy lewa