Brat - Netkobiety.pl

To prawda, sama tego doświadczyłam, jakby czyjeś cierpienie w ogóle można było zmierzyć jakąś miarą. Nie wiem czy to ludzka bezduszność, brak empatii, czy nieudolne próby pocieszania, że to przecież nie dziecko, nie mąż, ale jeśli ktoś tego nie rozumie, to czasem naprawdę lepiej byłoby po prostu zamilknąć.

Bardzo Ci, Motocyklistko, współczuję tego bólu i straty, ale też chyba bardzo Cię rozumiem. Co prawda mój brat, który od dzieciństwa aż do wspólnej dorosłości był mi bliskim przyjacielem, a dzieliła nas bardzo niewielka różnica wieku, nie popełnił samobójstwa, ale zmarł w wyniku choroby nowotworowej, to jednak długo dręczyły mnie wyrzuty, że może coś przeoczyłam, że być może można było coś więcej, inaczej. Zrobiłam bardzo dużo, niektórzy twierdzą, że na pewnym etapie dokonałam niemożliwego, a jednak to nie jest tak, że ta świadomość przyniosła ze sobą ukojenie. Na mnie ciążyła dodatkowo presja ze strony najbliższych, którzy niejako na mnie przenieśli ciężar podejmowania decyzji, kontaktowania się z lekarzami,
Mój brat był przerażony tym, co się działo, w pewnym momencie poddał się, wtedy już nawet nie pytał, co się dzieje, dokładnie tak, jakby nie chciał wiedzieć. Potem miał problemy z pamięcią krótkotrwałą, w efekcie czego budził się i nie wiedział, dlaczego znalazł się w szpitalu. To było bardzo okrutne, bo co chwilę od nowa dowiadywał się o swojej chorobie. Niemniej ten czas, który był tuż przed, był dla mnie ogromnie ważny, bo mieliśmy możliwość być ze sobą blisko, rozmawiać szczerze do bólu, wyjaśniliśmy sobie mnóstwo spraw, które mogłyby mnie nadal dręczyć.

W grudniu minęło 9 lat od jego śmierci. Czy jest łatwiej? Wydaje mi się, że już przyzwyczaiłam się do świadomości, że go nie ma i nigdy nie będzie, że nigdy już nie zadzwonię, by o coś zapytać albo czymś się podzielić, ale po dziś dzień nie ma dnia, żebym o nim nie pomyślała i po dziś dzień za nim tęsknię. Nawet teraz, gdy o tym piszę, oczy zaszły mi łzami. 

To czego natomiast już nie ma, to tego obwiniania się. Dziś wiem, że nie mogłam zrobić nic więcej, niczego nie przeoczyłam i na nic więcej nie miałam wpływu. W tym miejscu bardzo Ci życzę, żebyś też doszła do tego punktu, bo to obciążenie, które się z tym wiąże, jest nie tylko przytłaczające, ale też niesprawiedliwe. Sama strata bliskiej osoby już jest wystarczająco trudna, nie trzeba sobie tego ciężaru dodatkowo dokładać.
Twój brat był wolnym człowiekiem, podjął tę decyzję w zgodzie z sobą, nikogo nie pytając o zdanie ani nie troszcząc się o Wasze uczucia. Jeśli popchnęła go do tego depresja, która bywa bardzo podstępna, to nie Ty jesteś temu winna, ale choroba.

Na koniec dodam, że kiedyś czytałam, że potencjalny samobójca szarpie się z życiem do chwili, gdy znajdzie rozwiązanie swoich problemów i/lub swojego cierpienia, ale wraz z podjęciem decyzji pojawia się u niego spokój. To właśnie dlatego otoczenie jakże często nie odbiera żadnych sygnałów, że coś jest nie tak, bo tych sygnałów po prostu nie ma.

Przytulam Cię mocno...

Parę lat temu koleżanka mojej młodszej siostry popełniła samobójstwo w trakcie kłótni z partnerem. Pożarli się dość mocno, on w którymś momencie nie wytrzymał i wyszedł na trochę z domu. Jak ochłonął, to zaraz wrócił, niestety ona już wtedy wisiała. Wezwał pogotowie, zabrali ją do szpitala, ale niedługo potem stwierdzili śmierć pnia mózgu i ją odłączyli. Młodziutka dziewczyna, ledwo weszła w dorosłość. Siostra mówiła, że zawsze wydawała się bardzo wrażliwą osobą, miała problemy z emocjami, ale kilka dni wcześniej ze sobą rozmawiały, zachowywała się normalnie, nawet umówiły się na piwo. Chłopakowi pozostaje tylko współczuć, bo był niewiele starszy od niej, a pewnie psychikę będzie miał zjechaną już do końca życia. Nawet sobie nie chcę wyobrażać skali jego poczucia winy.

Matthe:

Twój komentarz jest po prostu żałosny. Żeby wypierdalać wojnę damsko - męską w taki temat, to naprawdę trzeba być pogubionym w życiu.

Bardzo współczuję autorko straty.
I nie powinnaś obwiniać ani siebie, ani brata za to co się stało.
On miał prawo zdecydować, kiedy wyloguje się z tego świata.
A ty nie siedziałaś w jego duszy, aby go tak naprawdę zrozumieć, czy co za tym idzie, zareagować.
A nawet jeżeli byś wiedziała, że on planuje samobójstwo, czy faktycznie cokolwiek by to zmieniło?
Ewentualnie tylko na gorzej dla ciebie, bo wyrzuty sumienia były by jeszcze mocniejsze, choć dalej nieusprawiedliwione.

Jeżeli ktoś chce się zabić to to robi.
Tylko atencyjne kurwy trąbią o tym na lewo i prawo, domagając się uwagi i zainteresowania.
A działa to też tylko przez chwilę,.bo całe otoczenie do ich gróźb bardzo szybko się przyzwyczaja.
I nie, nie jest to wołanie o pomoc, tylko o uwagę.

Nie wiem z czym się zmagał twój brat, jakie miał problemy, bo nikt nie zabiją się z powodu samej depresji.
Być może ty sama o tych powodach nigdy się nie dowiesz.
Wybrał opcje która według niego była najlepsza, aby te problemy rozwiązać.
Czy miał żyć i cierpieć, aby całe jego otoczenie było spokojne?
Kto w takim razie jest tu egoistą?
Czy może trzeba zaakceptować fakt że egoistą jest każdy z nas ?

Miałem przyjaciela który się powiesił.
Powodem była jego patologiczna rodzinka.
Wyrwał się z tego piekła na studia.
Zbieżność doświadczeń życiowych bardzo nas do siebie zbliżyła.
Wszystko układało się dla niego zajebiście:
Przyjaciele, kobieta, świetne oceny, stypendia, wygrane konkursy, bardzo dobra praca w zawodzie.
Aż któregoś dnia zapukała do niego pracownica mopsu. Z żądaniem przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, okazania zarobków itp.
Okazało się że jego patologiczna rodzinka pozwala go o alimenty, oraz część z nich została umieszczona w dpsie. Skrócona historia jest taka że sąd nakazał na jego mamusie i tatusia nałożył na niego alimenty, a na babcie  nakaz zapłaty za jej pobyt w dpsie.  Na życie miało mu zostać dużo mniej niż wynosi płaca minimalna.

Powiesił się w dzień uprawomocnienia się ostatniego wyroku.
To ja go znalazłem, bo powiesił się w " naszym miejscu " gdzie w szerszym gronie przyjaciół się spotykaliśmy w lesie.

Czy byłem na niego wkurwiony?
Byłem i dalej jestem, mimo że minęła już grubo ponad dekada.

Ale mam być egoistą?
Uważać się powinien żyć dla mnie?
Mimo że życie jakie go czekało to bieda i nędza?

Dla mnie było i jest to niezrozumiane.
Bo ja był wyjechał, walczył ,choćby i na drugi koniec świata.
Ale on widocznie nie chciał, nie chciał uciekać i żyć z myślą, czy za x lat w tym nowym kraju wszystkiego mu nie zabiorą za długi.

Chyba za mocno dajesz teraz upust swoim uprzedzeniom, nie sądzisz? Nie jestem zaznajomiona z historią dziewczyny tego aktora, ale pisanie takich rzeczy o mężczyznach w wątku, gdzie autorka zmaga się z żałobą po samobójstwie brata, jest bardzo krzywdzące i nie na miejscu. Tym bardziej, że to właśnie mężczyźni statystycznie częściej odbierają sobie życie. Nierzadko poprzedzają to długie lata duszenia w sobie negatywnych emocji, bo nikt nie nauczył jak o nich rozmawiać, a wręcz czasem odbierano im możliwość, by przyznać się do słabości, wyśmiewano ich łzy, więc nic dziwnego, że zbudowali wokół siebie zbroję. Moim zdaniem pod względem swobody okazywania uczuć mają naprawdę przerąbane. My nie musimy się tak hamować. Nie śpiewa się o nas piosenek, że dziewczynki nie płaczą. Dlatego widujesz więcej przeżywających, szlochających, robiących wokół siebie zamieszanie kobiet. Nie dlatego, że mężczyźni nie cierpią równie mocno.

Motocyklistko, jeszcze raz bardzo współczuję straty.

Wrazliwosc zalezy od czlowieka a nie od plci. Ja kiedys bylam szantazowana przez jednego chlopaka w Polsce, ze jak z nim zerwe to on sie zabije.  Raz sobie zyly podcial, wiec do niego wrocilam. Natomiast on nie traktowal mnie dobrze, wiec sobie pomyslalam wtedy tak "albo ja bede z nim i bede nieszczeliwa albo on sie zabije tyle,ze to i tak nie bedzie moja wina,poniewaz ja go niczym nie skrzywdzilam" tak duzo z kolezankami o tym gadalam.  W koncu zerwalam z nim.  A on uwaga napisal do mnie "ze lezy przeze mnie nieprzytomny w szpitalu" to ja pierwsze to wpadlam w panike ,a nagle sobie mysle "no jak on moze byc nieprzytomny skoro do mnie pisze ". Tak sie wkurwilam, ze mu wyslalam sms "zeby sobie w koncu ten glupi leb rozwalil, bo mnie to obiecuje od wielu miesiecy" . Na drugi dzien sobie bezczelnie przy mnie w szkole z inna dziewczyna juz byl. Dlatego ja uwazam, ze nie kazdy jest winny samobojstwa.  Nie kazda kobieta jest winna smierci ex chlopaka, czy facet smierci ex dziewczyny . Gdyby wtedy ten chlopak sie serio zabil to ja bym wogole nie miala przez to wyrzutow sumienia. Ja mam tylko wyrzuty sumienia, kiedy wiem,ze cos naprawde jest moja wina lub kiedy kogos skrzywdze.  Nikt nie bedzie mi wmawiac poczucia winy, a juz tym bardziej kiedy ta osoba to mnie krzywdzi

To problem międzynarodowy i związany z wychowaniem chłopców. Generalnie, co do zasady, większość nie jest uczona radzenia sobie z emocjami i prawidłowego ich przeżywania. Jesteśmy uczeni wypełniania obowiązków, a emocjonalność - żal, smutek, rozgoryczenie, zawód - to są emocje, których "prawdziwy mężczyzna" nie ma prawa odczuwać, to są "słabości", które przysługują jedynie kobietom. Facet ma się wziąć w garść i rozwiązać problem.

Druga sprawa to też różnice wynikające z różnic płci. Wbrew utartym stereotypom faceci związują się mocniej i rzadziej rezygnują z ludzi. Kobiety odwrotnie. Dlatego 70-80% rozwodów inicjują kobiety i to jest w miarę uniwersalne dla świata zachodniego.

Trzecia - męskie problemy są systemowo wręcz bagatelizowane. I to dotyczy zarówno zwykłych ludzi z otoczenia, jak i specjalistów. Dopiero od niedawna się to zmienia, ale bardzo powoli. Ten motyw wielokrotnie tu na forum też wychodził w rozmowach pod tytułem "kim jest prawdziwy facet" czy "facet idealny". Oczywiście ile kobiet tyle gustów, ale jedna rzecz była uniwersalna - facet nie może się przyznać do wymienionych wyżej wcześniej słabości, bo to rujnuje jego wizerunek w oczach kobiety i to kończy związek lub przekreśla jakiekolwiek szanse na jego zbudowanie.

Ostatnim czynnikiem jest brak męskich wzorców w rodzinie - albo poprzez nieobecność ojca, albo przez jego całkowite zdeprecjonowanie i wyalienowanie z życia rodzinnego przez apodyktyczną matkę.

W moim otoczeniu dużo osób już zdążyło umrzeć. Samobójstwa też się zdarzały. Albo realne próby z odratowaniem kompletnym przypadkiem. I u osób, które przegrały absolutnie wszystko i u osób, które wygrały absolutnie wszystko. Widziałem co się działo z mężczyznami w różnym wieku, którzy w akcie desperacji i chwytając się ostatniej deski ratunku przyznawali się swojej rodzinie i przyjaciołom do problemów emocjonalnych z jakimi sobie nie radzili. Spokojnie 90% z nich zostawała sama na lodzie. Byli alienowani społecznie przez swoje otoczenie, traktowani niczym trędowaci, z pogardą wręcz. Byli akceptowani i chciani, póki byli przydatni w taki lub inny sposób. To powszechne zjawisko.

Motocyklistka twój brat żył jak chciał i odszedł jak chciał - na własnych warunkach. Wspominaj ciepłe chwile bez próby ich analizowania i nie bój się ronić łez. Możliwości prawidłowego pogodzenia się ze śmiercią bliskich jest wiele, a wyparcie to droga do zatracenia. Daj sobie czas na prawidłową żałobę i nie bój się szukać pomocy.

kompletnie nieprawda, niestety. polecam się najpierw doszkolić a potem wypowiadać

Zgadzam się, nieprawda. To bardzo krzywdzący mit, bo bagatelizujemy gdy ktoś mówi często o samobójstwie (wychodzi się z założenia że jak ktoś chce, to to zrobi bez gadania o tym). Ponoć ok. 90% samobójców mówiło o tym wcześniej i jest to właśnie wołanie o pomoc, a nie o uwagę - choć oczywiście zdarzają się takie przypadki. Tak samo oczywiście jak są przypadki brata autorki czy mamy mojego przyjaciela, że nic nie mówili. Ale np. moja babcia mówiła o tym często i dużo. Tak samo jak przyjaciel mojego męża. Aż w końcu to zrobili.

To prawda. Niby kobiety mają opinię uczuciowych, egzaltowanych, uduchowionych. Ale uważam, że jednak mężczyźni kochają bardziej i trwalej. Kobiety kochają często, ich obiekty zainteresowania się zmieniają, a faceci jak już ulokują w kimś uczucia to na bardzo długo. Są też w stanie zrobić o wiele więcej dla kobiety, niż kobieta dla faceta. To jedna z przyczyn częstych u mężczyzn samobójstw z powodu utraconej miłości.

Ja też tak uważam, chociaż pewnie jak wszystko jest 50 na 50.

Na pewno widać to po kobietach które są z mężczyznami uzależnionymi ... jak wiele lat trwają przy mężach/partnerach, jak są oddane i jak wiele szans i wiele pomocy dają tym mężczyznom ... Według mnie mezczyzni szybciej odchodzą/szybciej się poddają w walce o relacje, ale jak to naprawdę wyglada (biorąc pod uwagę wszystkie związki) to trudno powiedzieć.

Tak czy inaczej mężczyźni częściej popełniają samobójstwo i zreszta nawet patrząc na osoby bezdomne to nie przesadzę mówiąc ze 95 % bezdomnych to mężczyźni ... to właśnie ich dotyka kryzys bezdomności. A bezdomność to nie tylko alkoholizm czy inne uzależnienie ale właśnie pokłosie depresji.

Dziękuję.
Jestem pod opieką psychologa.

W naszym rodzinnym domu okazywanie emocji było okazywaniem słabości. W konsekwencji dostawało się za to po dupie.
Pamiętam sytuacje, gdy jako dziecko płakałam. Moja podpita matka stała nade mną i się ze mnie śmiała przedrzeźniając mnie i wyzywając od beksy. W późniejszym czasie nauczyłam się płakać w poduszkę, tak żeby nikt nie widział. O pierwszych zawiedzionych miłostkach też nie mogłam z nią porozmawiać, miała niezły ubaw.
Z racji patologicznego domu o "normalnych przyjaciół", z którymi można było porozmawiać pokazując emocje też było ciężko.
Perfekcyjnie nauczyliśmy się wszystko ukrywać. Jak kumulowało się we mnie za dużo złego ładunku zaczynałam walić się piąstkami w uda, żeby dać ujście. Ewentualnie waliłam piąstkami w drzewa.

Tak, historie mamy podobne, dlatego wiem, że pisząc niektóre rzeczy z dzieciństwa jestem choćby przez Ciebie zrozumiana. Przez część forum pewnie też.

W mężu mam ogromne wsparcie od samego początku. Wiele rozumie i daje mi przestrzeń na żałobę, ale też już powoli stara się wyciągać mnie z tego smutku tak, żebym do końca się nie zapadła. Mimo, że funcjonuję w zasadzie "normalnie": praca, gotowanie, sprzatanie, spacery, to On mnie dobrze zna i wie, co mi się czasem w głowie kotłuje. Czasem wtedy po prostu przytula.
Mam sporo osób dookoła, jednak tak naprawdę bliskich ledwo garstka. Nauczona doświadczeniem dość mocno selekcjonuję ludzi, którym mogę ufać. I tu też się nie pomyliłam, bo i oni nie zawiedli.
Dziękuję, że pytasz. Dzisiaj jest trochę lepiej, ale to jak na razie jest sinusoida. Dużo myślę o tym wszystkim, gadam do Brata. Plusem jest to, że coraz lepiej udaje mi się walczyć z wyrzutami sumienia i coraz bliżej mi do akceptacji Jego decyzji.

I ok, ale to nie zmienia ogólnej statystyki. A te są nieubłagane, a ich uzasadnienie jest takie samo na całym świecie.

Kabel do prodiża - przyrząd do przywracania ustawień fabrycznych ..
Tak, w naszych czasach picie i bicie było nagminne.

Wiedziała szkoła, wiedzieli sąsiedzi.. Cięzko było nie zauważyć podbitych oczu u dziecka.
No, ale kto by się wtedy tym przejmował.

Ostatnie dwa dni mam jakieś wyjęte kompletnie. Tęsknota mnie skręca od środka.
Zasypiam z nadzieją, że może mi się przyśni. Nie mam mocy pojechać na cmentarz.
Jedyne o czym myślę w ciągu dnia, to żeby pójść spać i zwyczajnie nie myśleć.

Motocyklistko.

U mnie remedium gdy przyjaciel się powiesił, ale też chyba w każdych innych trudnych dla mnie momentach jest praca.
Po 16 albo i 20 godzin.
Zawsze pomagało mi to wrócić do równowagi.
Co to przemocy to chyba naprawdę mało kto wychowany w trudnych momentach przemian ustrojowych jej nie doświadczył

Żeby takich rzeczy nie dostrzegać, to trzeba specjalnie głowę odwracać

Maksymalna bieda lat 80 upadającego ZSRR i innych krajów byłego UW ze stanem wojennym w tle i późniejszy chaos przemian ustrojowych w latach 90tych. Piękne kombo. W wielu przypadkach określenie "dzieci butaprenu" nie było powiedzeniem na wyrost.....

Dla mniej zorientowanych - to nie było zjawisko jedynie z patologicznych domów. To dotyczyło bardzo dużej ilości dzieci. Na tyle, że jeszcze na początku XXI wieku robiono akcje edukacyjne pod tym kątem. I zobaczcie jaki target - podstawówki i gimnazja. A to już wtedy było zjawisko stosunkowo marginalne w porównaniu do tego co się działo dekadę wcześniej, kiedy na bruk leciały tysiące ludzi z upadających/restrukturyzowanych państwowych firm wszelkiej maści i służb mundurowych (policja, wojsko, służby specjalne, pogranicznicy i cała reszta).

https://pomorska.pl/odlot-z-butaprenem/ar/6619783

Ja bym nie wiązała tego ze zmianami ustrojowymi. I być może nie obracałam się w takim środowisku, ale w tych latach o których mówisz to dzieci generalnie miały dobre dzieciństwo.

Dużo wcześniej stosowano kary fizyczne, również w szkołach podstawowych, ale nie takie drastyczne o których piszecie.
Dzisiaj rodzic potrafi pobić niemowlę do nieprzytomności, to o czym tu mówimy. Nie da się tego tylko usprawiedliwić czasami.

Zdecydowanie lepiej nie trzymać tego w sobie. Rozumiem Cię, mój brat odebrał sobie życie 16 lat temu, już mogę normalnie o tym mówić. Tyle że on całe swoje życie był ''niespokojnym duchem''.
Współczuję i serdecznie przytulam.

Na chwileczke zmienie temat.
Tak sie zastanawiam, kiedy ja napisalam ,ze stracilam dziecko w polowie ciazy to tu byl najazd na mnie "ze powinnam odejsc z forum na jakis czas i w milczeniu przezywac zalobe" a jedna z was zarzucala mi klamstwo, bo uwaga w innym temacie napisalam komus na luzie... a teraz tak samobojstwo brata popelnione 2 miesiace temu,  a ja wchodze na profil motocyklistki, gdzie w ciagu tych dwoch miesiecy siedziala na forum i pisala zwykle, normalne odpowiedzi na rozne tematy.  Tak sobie mysle  dlaczego NIE UWAZACIE,ze motocyklistka powinna wtedy przezywac zalobe zamiast siedziec na forum i sobie pisac na luzie z innymi?.
I zeby nie bylo ja nie twierdze,ze historia jest nieprawdziwa tylko pokazuje wam wasza hipokryzje. No nic kontynuujcie sobie dalej

Ja Ciebie rozumiem i wierze, ze wiele z tego co piszesz to jest prawda pomimo Twojej choroby.  Natomiast ja jestem kontrowersyjna wedlug niektorych tutaj, poniewaz zyje inaczej niz oni zwyklym szarym zyciem, dlatego dla wielu osob bylo nie do pojecia, ze wczesniej np przeszlam na Islam czy chodzilam w hijabie oraz,ze zaliczylam wpadke.  Dla wielu tutaj takie zjawisko to kosmos nie do pojecia.  Nie mniej jednak tu chcialam pokazac ich hipokryzje. Ja tez  wierze Motocyklistce , ze stracila brata, tyle ,ze jak ja tlumaczylam tu na forum po sto razy "ze nie kazdy milczy i chowa sie w czterech scianach po tragedi tylko znam kobiety,ktore nawet na drugi dzien o tym pisaly" to bylo ,ze to klamstwo,ze trzeba zejsc z  forum i przezywac zalobe.  No to wlasnie Motocyklistka w ciagu tych 2 miesiecy nadal sobie siedziala na forum nawet odpisywala w Twoim temacie Rita ,a po 2 miesiacach zwierza sie ,ze stracila brata.  No ja jej wierze, tylko dziwi mnie,ze hipokrytki jakos tego nie zauwazyly, ze Motocyklistka tu sobie na luzie bedac w zalobie na forum pisala. A jeszcze porusze Salomonke jej pierwszy temat to byl temat o smierci kogos bliskiego jej siostry i uwaga zamiast przezywac zalobe w ciszy i nie byc w stanie o tym pisac ani mowic to juz chyba na ten sam dzien lub na drugi przyleciala na forum o tym pisac, ze ona jest w rozpaczy.

Tu nie chodzi o Ciebie, tylko o hipokryzje na forum, ze jednym kaza znikac z forum i oskarzaja o klamstwa, gdy sie pisze z innymi tutaj na luzie,  a w innych wypadkach to nic sobie z tego nie robia.
Aha to jak ja sobie bylam Muzulmanka I dzieki Bogu przeszlam z powrotem na Chrzescijanstwo to ja jestem niewiarygodna.  Aha to wedlug Ciebie juz do konca zycia powinnam pozostac Muzulmanka, bo inaczej jestem niewiarygodna.  A to rozumiem, ze mam do konca zycia siedziec w falszywe religii I pojsc sobie do piekla, bo inni tutaj uznaje mnie trollem, bo uwaga skacze z religii na religie, co tez jest przesadnym stwierdzeniem,bo juz od iles miesiecy trzymam sie wiary katolickiej. 
A to jest wlasnie dziwne aha to ja dlatego,ze zmienilam wiare to ja mam obowiazek przezywac zalobe w ciszy i milczeniu
A Ty poniewaz nie jestes kontrowersyjna to masz pelne prawo od smierci brata przez dwa miesiace tutaj sobie siedziec na forum I pisac sobie na luzie z innymi jak gdyby nigdy nic sie nie stalo, a po 2 miesiacach napisac nam o tragedi jaka Ciebie spotkala .
I zeby nie bylo ja Tobie wierze, tylko wlasnie tu w Twoim temacie zwracalam sie do hipokrytek ,ktore kazaly mi zniknac z forum. No nic koniec tematu juz piszcie sobie dalej

Ostatnio obejrzałam ten serial https://www.filmweb.pl/serial/Dziewi%C4 … 8049/descs Nie wiem być może on jakoś by ci pomógł bo dotyczy podobnej sytuacji jaką opisujesz. Jest na Prime Video.

A Ty potrafisz czytac ze zrozumieniem?
To napisze inaczej cytujac jedna hipokrytke slowo w slowo  " czlowiek w zalobie po utracie dziecka nie jest w stanie nawet o tym mowic po dlugim czasie,  po prostu ma blokade, a Julka sobie posmieszkiwala z Gosiawe w innym temacie rzekomo po stracie ciazy" . To idac tym tokiem myslenia dlaczego nikt z hipokrytek Tobie nie napisal " czlowiek w zalobie po utracie bliskiej osoby nie jest w stanie nawet o tym mowic po dlugim czasie, po prostu ma blokade, a Motocyklistka sobie pisala na luzie tutaj z nami wszystkim rzekomo po utracie brata".

Oczywiscie.  Ciesze sie tylko,ze hipokryzja niektorych tutaj wlasnie wylazla wraz z tym tematem

Dziękuję, zerknę.

Nie wiem czy to ma znaczenie, że pierwszy raz, bardziej to zależy od twojej głowy.

Teraz tylko hydroksyzynę.

Nie chcę iść na L4, bo zabraknie mi motywacji, żeby rano wstać.
Powoli dopuszczam do głowy to, co się stało. Próbuję to wypłakać, wykrzyczeć.
Nie spodziewam się, że w tak krótkim czasie uda mi się "stanąć na nogi", ale skala bólu jest ogromna, chwilami paraliżująca.

Pytanie co znaczy "stanąć na nogi" dla Ciebie konkretnie. Radzenie sobie ze stratą i trudnościami życia to nie wyścig. Dla kogoś już wstanie i umycie twarzy to "stanięcie na nogi" a dla kogoś gromki śmiech w towarzystwie. Ale to wiesz, to oczywistość. Umiem tylko połowicznie postawić się w Twojej sytuacji mimo własnej straty brata, bo ja mam inną psychikę, ja obwiniałam jego. Wybacz jeśli już to pisałaś, a ja nie pamietam- ale masz do siebie chyba żal że nic nie zauważyłaś? Jeśli nie, to mnie popraw. A jeśli tak, to chyba też normalne w tym wszystkim, mamy tendencje do szukania winy w sobie a przecież mamy świadomość, że nigdy nie wiemy co dzieje się w głowie drugiej osoby, co ją motywuje, co nią kieruje. Wiemy tyle, ile ona chce nam pokazać. Oczywistości, wiem, ale tylko przypominam na wypadek takiej sytuacji.

I faktem jest, że są ludzie którzy zostając sami z sobą na L4 pogrążą się "w ciemności" I nic dobrego to nie przyniesie. Jeśli nie chcesz i czujesz, że to byłoby DLA CIEBIE złe to ja Ci wierzę.

Hydroksyzynę uważam za bardzo lekki środek uspokajający, na mnie osobiście już nie działa ale jak chcesz się bawić w silniejsze środki to uważnie się obserwuj. Ja mam wrażenie, że nawet afobam już tak na mnie nie działa jak kiedyś. Z lekami nie ma żartów.

Ściskam, bo nie wiem co jeszcze mogłabym napisać. Nie chce iść w banialuki, że czas goi rany, bo wcale nie musi tak być. Pytanie co ty będziesz chciała z tym bólem robić, jak go przepracować.