Brat - Netkobiety.pl

Mieliśmy bardzo trudne dzieciństwo. Wytworzyła się przez to między nami więź dość szczególna.
Tak, temat depresji jest traktowany z przymróżeniem oka. Ludzie, zwłaszcza mężczyźni sami przed sobą nie potrafią się do depresji przyznać, a co dopiero powiedzieć to na głos.
Po to są specjaliści, żeby pomóc...
Mi po głowie się kołacze jedna myśl, że zawiodłam jako siostra. I to spędza mi sen z oczu.
Czas ran nie zaleczy, bo w sercu zrobiła się wyrwa, której zakopać się nie da. Czas jedynie nauczy, jak z tą wyrwą żyć.
Wizja życia dalej bez świadomości, że On jest działa, jak paralizator.
Klęknęłam, mimo że staram się walczyć.. tak, żeby gdziekolwiek teraz jest był ze mnie dumny.

Tak, wydaje mi się, że zawiodłam.
Że może mogłam więcej, że może skoro sama zmagałam/zmagam się z depresją, to powinnam rozpoznać, zauważyć, wiedzieć?
Z durnego powodu mieliśmy mały konflikt, który w zasadzie już powoli zażegnaliśmy, bo tęsknota za sobą była silniejsza. No i się zesrało po drodze.
Tylko mój Brat nigdy, nawet przez ułamek sekundy nie wzbudził moich podejrzeń, że może zmagać się z depresją..
podejrzewałabym każdego, ale nie On.
Tęsknię za Nim potwornie. To tak, jakby część mnie, mojego życia umarło.

no trudne to strasznie.
Zawsze myślałam, że to On mnie odprowadzi, zwłaszcza że jestem po nowotworze itp...

Dziękuję
i wzajemnie.

Nie rób sobie tego. Nie obwiniaj się. To nie jest Twoja wina.
Współczuję mocno i przytulam.

Pozostaje tylko współczuć. Nie wiem co to jest za mechanizm, że obwiniają się niewinni w takich i podobnych tragediach.

To musi stać za takim krokiem, ukrywana przez taką osobę depresja, inaczej człowiek by nie miał odwagi w pełnej świadomości popełnić takiego czynu.

Trapeuta powinien Ci pomóc uwolnić się od obwiniania siebie.

Ale to tak jest, że osoby z rodziny nie są w stanie się zorientować, więc nie widzi się tego problemu, bo jest skrzętnie ukrywany.

Na pewno łatwiej sobie tłumaczy rodzina w której dany jej członek ma np.duże problemy finansowe, a tak naprawdę nie da wytłumaczyć takiego kroku.

Musisz się z tym pogodzić, niektórzy mówią, że żałobę należy przeżywać dla swojego zdrowia psychicznego.
Ja jestem za wypieraniem, czyli jeśli przychodzą te myśli, przekierować je na inne tory.
Ale każdy jest inny i od nas nie zależy jak i co przeżywamy, możemy sobie jedynie pomagać jak potrafimy.

Bardzo, bardzo współczuję straty. Niestety czasem nie możemy zrobić nic, żeby komuś pomóc. Zwłaszcza, gdy dusi wszystko w sobie i nie dopuszcza nas do swoich problemów. Niektórzy potrafią naprawdę dobrze ukrywać się z emocjami. A jeśli dodatkowo ktoś choruje latami i cały ten czas zachowuje się mniej więcej tak samo, to jest naprawdę ciężkie do wykrycia. Może jakiś specjalista by go przejrzał, ale przeciętny człowiek nie ma takiej wiedzy, ani umiejętności, aby dostrzec co znajduje się głęboko pod powierzchnią. Z drugiej strony, bywa, że człowiek nawet po latach terapii i wsparcia ze strony bliskich wciąż decyduje się odejść z tego świata. Depresja to paskudna choroba, która bardzo deformuje postrzeganie rzeczywistości.

To normalne, że tęsknisz za bratem i cierpisz. Kochałaś go, byliście blisko, a on odszedł tak nagle. Nie mogłaś się pożegnać, nie miałaś szansy, by odwieść go od ostateczności. Ciężko się z tym pogodzić. W przypadku samobójców, bliskie im osoby bardzo często borykają się z poczuciem winy i ciągle analizują przeszłość. Bo w zeszłe święta miał gorszy humor, a na tydzień przed śmiercią stał w kuchni bez słowa, taki zamyślony. Mózg desperacko szuka odpowiedzi. Potwierdzenia, że dało się coś zrobić. Niestety przy okazji sieje spustoszenie w naszym wnętrzu, dodatkowo obciąża w już i tak beznadziejnej sytuacji.

Mam nadzieję, że uda Ci się stanąć po tym wszystkim na nogi i przestać się obwiniać.
Jakaś pustka zostanie na zawsze, ale ból z czasem się zmniejszy.
Wiem, że to za mało, ale mocno przytulam. Trzymaj się.

Nikt tego nie wie, dlatego podejrzewana jest ukrywana depresja, stojąca za takim czynem.
Lepiej nie dochodzić, bo i tak się nie dowiemy, każdy przypadek też jest inny.
Słaba psychika też tu odgrywa swoją rolę.

Mna wstrząsneła ta historia dziewczyny młodej z Holadndi ktora poddała się eutanazji z powodu depresji lekopornej, zresztą co chwilę stamtąd takie historie docierają. Ciężko mi się z tym pogodzić i nie mogę tego zrozumieć. Dwóch moich przystojnych i młodych kolegów popelniło samobójstwa bo dziewczyna ich rzuciła... . Jeden nawet szukał tuz przed samobójstwem pomocy psychiatrycznej ale go odesłano z kwitkiem... potem go więc wyłowiono... drugi powiesil się w parku do którego chodzę - zawsze dziwnie się czuję gdy tam jestem.

Madoja  - niedawno. Nie ma dwóch miesięcy.

Chyba próbował sobie pomóc, bo znalazłam leki na depresję.
On zawsze był szeroko uśmiechnięty. Człowiek, który te uśmiechy rozdawał każdemu. Był dobrym człowiekiem.
Nie dał nam szansy, żeby mu pomóc.

Aaaaa, no to super krótko.
Myślałam że ze 2 lata.
No to kurde, nie oczekuj od siebie cudów. Najgorsza żałoba trwa rok, drugi rok też jest trochę słaby, bo lecą kolejne święta, wakacje i dociera coraz bardziej że tej osoby naprawdę nie ma.
Trzeci rok jest już dobry, myśli się już coraz rzadziej.
Nadal boli, ale się o tym już po prostu tak nie myśli.

Teraz Ci gorzej, bo okres świąteczny, to zrozumiałe.
A jak się rodzice trzymają? Dla nich to pewnie giga tragedia, utrata dziecka

Mój najgorszy ból po rozstaniu trwał jakieś 2-3 lata. Byłam jak zombie w pierwszym roku, totalnie wyłączona z życia. Ale nawet wtedy nie pomyślałam żeby umierać, bo - nauczona doświadczeniem - wiedziałam, ze to przeminie.

Jeden z tych przypadków facetów którzy się zabili z miłości: facet (23 lata) naprawdę przystojny i bardzo bogaty, ich rodzina była znana. Powiesił się w nocy, w piżamie na drzewie przed domem (mieszkał z rodzicami). A że mieszkali przy dość ruchliwej ulicy, to wyobraźcie sobie to zamieszanie. Pamiętam jak byłam wtedy w osiedlowym markecie na zakupach, wcześnie rano. I nagle ktoś wbiegł, były krzyki że chłopak wisi ulicę dalej. Wszyscy pobiegli, łącznie z większością obsługi. Wszyscy go znali.
Kurde, jakie to głupie
To było z 10 lat temu, przecież teraz byłby pewnie szczęśliwym człowiekiem, może już żonatym i dzieciatym.

Motocyklista - a brat ile miał lat?

Tata nie daje po sobie zbyt  wiele po sobie poznać, chyba ze względu na mnie.
Wiesz, we wczesnym dzieciństwie, to ja zastępowałam mu matkę, mimo że różnica wieku nie jest gigantyczna.
Moja mama, jakby to powiedzieć nie odnalazła się chyba w tej roli na początku.
Niemniej teraz też jest rozsypana.
Nie oczekuję cudu, wiem że długo mogę się z tym nie pogodzić, o ile w ogóle.
Wiem, że muszę to "przepracować", ale na wiele rzeczy będę potrzebowała dużo czasu.
Złość, smutek, żal, tęsknota.. to wszystko się miesza, jak w blenderze.
Brat nie doczekał czterdziestki.

Miał żonę, dzieci?

Ja w przypadku złego stanu psychicznego bombardowałam się książkami w temacie, nagraniami z YT. To wszystko działa jak terapeuta.
Wpisz na YT "jak pogodzić się ze śmiercią bliskiej osoby" i wyskoczą dziesiątki filmików najlepszych polskich psychologów, ale też zwykłych ludzi którzy przez to przeszli.
Według mnie niesamowicie pomaga.

Mi osobiście pomagało też wyobrażenie, że śmierć to nie koniec. Nie jestem wierząca, ale naprawdę uważam że potem cos jest. Może reinkarnacja, może wyjście z symulacji, może przejście do innego wymiaru. Nie wiem, ale na pewno coś jest.
Moja mama jest pewna że miała kontakt z tatą po jego śmierci.
Mam też znajomych którzy daliby sobie rękę uciąć że doświadczyli obecności zmarłych.
Ogólnie jestem dużą sceptyczką i realistką, ale te historie bardzo mi pomagały, bo uwierzyłam, że jeszcze kiedyś spotkam moich bliskich zmarłych.

A czy on dał ci w ogóle szansę abyś mu pomogła? Czy prosił cię o pomoc? Czy mówił, że jest źle i potrzebuje wsparcia?
Jeżeli skrzętnie to przed tobą ukrywał (a skoro napisała o uśmiechu to podejrzewam, że tak) więc nie miej sobie nic do zarzucenia.
Wiem, że łatwo powiedzieć; wiem że teraz przechodzisz żałobę. Ale nie wyrzucaj sobie czegoś na co nie miałaś wpływu.

Nie miał żony ani dzieci.
Też nie jestem wierząca, ale wierzę, że On gdzieś tam jest. To niemożliwe, że człowiek się tak po prostu ulatnia.
Co do Jego obecności po śmierci, to tak.. miałam wrażenie dwa razy, że  "był u mnie". Tata miał podobnie. Jestem dużym sceptykiem, ale no wydaje mi się, że jestem pewna tego, co czułam (zapach).
Brat doskonale ukrywał swój stan przed wieloma osobami.
Tak madoja, ja też wiele przeszłam (od biedy, raka, depresji, rozwodu po śmierć Brata) i zawsze stawałam na nogi. Tyle tylko, że teraz dość mocno mi te nogi podcięło.

Wspolczuje. Musisz pojsc do psychologa po pomoc, bo sama wpadniesz w depresje i bedzie kolejna tragedia. Brat mojej mamy tez popelnil samobojstwo to pozniej mama byla na silnych lekach uspokajajacych

Brat nie był trzeźwy, jak to robił. Właściwie, to był mocno piajny.

Ale planował dużo wcześniej, też, że po alko, pewnie, żeby mu bo łatwiej.

Z drugiej strony, nie mamy wpływu na to, że pojawiamy się na świecie i ani na to kiedy z niego znikamy, jedynie samobójcy mają na to wpływ i to też może wpływać na ich decyzje jak nie widzą sensu życia, choć spowodowane depresją.
Nie pozwala nam się decydować o zakończeniu życia, jeśli cierpimy na poważne przewlekłe nie rokujace choroby, co dla mnie już nie jest humanitarne.
Tak mnie wzięło na refleksję... nie powinniśmy decydować o śmierci innych, tym bardziej mieć do nich pretensji.

Dlatego pogodź się z decyzją brata i wyciszaj emocje.

Motocyklistko, niech będzie dla ciebie pocieszeniem fakt, że twój brat odszedl na swoich warunkach, tak jak chciał. Nie byłaś i nie jesteś też winna jego choroby, depresji. Nie zawsze można uratować kogoś, kto tego ratunku nie chce/nie potrzebuje/o niego nie prosi. Jesteśmy tylko ludzmi, nie nadludżmi i nie potrafimy wejść do czyjejś glowy, zrozumieć o czym myśli i temu w porę zapobiec. Nie obwiniaj się, nie mogłaś zrobić NIC.

Moim zdaniem skorzystaj z pomocy grup wsparcia dla ludzi po podobnych przejściach. Wśród osób które przeszły to co ty, możesz poczuć się lepiej zrozumiana i po prostu zaakceptowana, nawet przez siebie samą.

I trzymaj się.

Motocyklistko, współczuję. Jednak bywają takie sploty okoliczności, które uniemożliwiają pomoc najbliższej rodzinie. Kto nie przeżył, nie uwierzy. Przeżywanie to normalna rzecz, inaczej człowiek zamieniłby się w robota.

Może ten moment był podjęty ad hoc, ale nie wierzę, że takie osoby nie noszą się dłużej z takim zamiarem, to, że są  wcześniej pogodne, uśmiechnięte to wg mnie taki kamuflaż.

Ja akurat miałam na myśli matkę przyjaciela o czym pisała madoja.
Na pewno czas poprzedzający bywa różny.

Tak spotkałam się z bagatelizowaniem też.
Również pod względem cierpienia. "Współczuję Ci, ale rodzice cierpią bardziej, bo to ich dziecko".
Różnie się życie układa i różne są matki, ale  nie mam mocy ani ochoty na licytację.

Tak, wiem wieka. Staram się powoli wracać do normalności w domu. Mój mąż sprawdził się bardzo w tym czasie, ale wiem że chciałby, żebym powoli wracała.
Sprzątam, gotuje, oglądamy filmy, jeździmy razem na cmentarz.
Staram się nie zalewać Go nadmiarem emocji, staram się uśmiechnąć. Przytulam się do Niego często, jak dawniej.
Czasem sam zapyta, jak się czuję, poda pod nos herbatę. Niby nic, ale czuję się zaopiekowana, więc chcę i dla Niego trochę się ogarnąć.
Owszem, przyjaciółka no i teraz to forum jest miejscem, gdzie chcę się wygadać, chociaż i przyjaciółka też potrzebuje mnie, bo wiadomo, każdy ma też swoje problemy. Do psychologa poszłam po profesjonalna pomoc, a jak będzie potrzeba, to pójdę również po leki.
Dość szybko po pogrzebie wróciłam do pracy, chociaż mogłam wziąć L4, była nawet taka propozycja.
Stwierdziłam, że zrobi to gorszą robotę.
W pracy mam bardzo wyrozumiałych ludzi. Z początku łzy same leciały z oczu, robiłam dużo błędów.
Pod tym względem wygrałam chyba los na loterii.

A ja jako osoba wierzaca napisze, ze dusza zmarlego blaka sie po swiecie czasami ukazujac sie bliskim i trwa to 3 dni czasu. Pozniej dusza idzie na Sad Bozy. Niestety samobojcy nie ida od razu do nieba, lecz wiele z nich idzie do czysca i mysle,I ze Twoj brat ,gdy czulas jego obecnosc przyszedl prosic o modlitwe za niego. On musi za grzech samobojstwa odpokutowac najpierw,  poniewaz nie moze wejsc z tym grzechem do nieba.  Wielu samobojcow idzie do czysca, poniewaz Bog patrzy na ich serce i nie sa potepieni na cale szczescie, poniewaz Bog patrzy na okolicznosci samobojstwa oraz calokszalt zycia.  Dlatego najlepsze co mozesz zrobic dla brata to modlitwa ona wkrotce jemu pomoze

Ale napisalas, ze czulas obecnosc brata i tak samo ktos jeszcze z Twojej rodziny, wiec zycie po smierci istnieje, a co jest zmarlym potrzebne bardziej niz modlitwa(tym co sa w Czyscu) . Moze nawet by Tobie to pomoglo psychicznie nawet ,bo skoro myslisz,ze nie pomoglas bratu za zycia to chociaz pomozesz mu po smierci, wiec tez dobrze Ci to na psychike zrobi

Ja nie przeprowadzam nawracania, bo przeciez kazdy sam zdecyduje.  No myslalam, ze nawet jezeli nie wierzysz to Ci to jakos psychicznie pomoze ta wiadomosc,ze cos zrobisz dla brata.  Tyle ,ale to Ty decydujesz

Ja Tobie szczerze wspolczuje, bo tez mialam w rodzinie przypadki samobojstwa,a pozniej jedna moja kolezanka tez prawie umarla po przedawkowaniu lekow. A list jakis pozegnalny brat zostawil? Wiecie co bylo przyczyna jego depresji?

Bardzo,bardzo mi przykro. To jest niewyobrażalna strata a przede wszystkim wiem,że to trudno zrozumieć.
Przede wszystkim nie mozesz się obwiniać. To czy ktoś ma depresję i co aktualnie ma w głowie jest bardzo trudno określić. Na swoim przykładzie powiem (i tak js pluje tym na prawo i lewo) że w momentach w sumie największego zjazdu i myśli samobójczych jest największy uśmiech. Gdyby ktoś np zobaczył na moje media społecznościowe w stanie bardzo złym to uznałby i często uznawano, że jestem szczęśliwa i spełniona bo wtedy wrzucałam najpiękniejsze fotki jakie miałam. Ludzie potem patrzą na ig i mówią no to niemożliwe ze ktoś taki radosny odjął sobie życie a tymczasem to jest zasłona. To naprawdę nie ma opcji żeby ktoś z bliskich a nawet z obcych zobaczył,że ktoś planuje samobójstwo. Oczywiście przypadku są różne ale jeśli mówisz,że miał uśmiech szeroki i tak się krył to jest to absolutnie niemożliwe żeby się zorientować że ktoś cierpi.
Bardzo współczuję.

Motocyklistka masz męża / partnera / partnerkę, żeby mógł/a Cię wesprzeć?

Pozostaje nieracjonalizować. Nigdy nie będziesz w jego w głowie, więc po co...