Testy osobowości - Netkobiety.pl

U mnie podobne podejście dobrze się sprawdza.

A pewnie, że robiłam, strasznie lubię się bawić w robienie sobie testów psychologicznych. Ale nie traktuję tego na tyle poważnie, żeby zapamiętywać wyniki. W tym konkretnym to zapamiętałam, że wyszło w miarę trafnie. Ale...ale robiłam go w którymś momencie swego żywota. I niejako równolegle z tym robieniem uświadamiało mi się, że powiedzmy 10 lat wcześniej na ileś pytań dałabym inne odpowiedzi. Zapewne gdybym zrobiła teraz efekt byłby podobny - nie że całkiem co innego bym odpowiadała, ale byłyby różnice. I to może być jakaś tam inspiracja do refleksji własnej. Cudownie oraz wspaniale subiektywnej
Z testami zauważyłam jeszcze, ze są zauważalne różnice między odpowiedziami dawanymi "na szybko" i tymi dawanymi po zastanowieniu.
Jedno z moich ulubionych pytań  z testów psychologicznych "Czy gdybyś był malarzem malował byś kwiaty" - cudne! Zapewne posiada jakieś drugie , trzecie i n-te dno, ale po prawdzie moja spontaniczna odpowiedź brzmi "a skąd ja mam to u diabła wiedzieć", tyle że opcji "nie wiem" nie przewidziano.

Tak w związku z wyparciem, skoro już piszę.
Nie powiedziałabym, że w każdej nie-biznesowej relacji międzyludzkiej jest niszczące, bo to by oznaczało, że wszystkie nie-biznesowe relacje międzyludzkie są jednakowe i to na dodatek równorzędne. A tak nie jest. Poza tym oprócz wyparcia mamy sporo innych mechanizmów obronnych.
Smutna, relacja rodzic - dziecko wymaga od rodzica iżby swoje emocje kontrolował, nie koniecznie akurat wypierał. Tak ogólnie to zarządzanie własnymi emocjami w relacjach wydaje się być sensownym pomysłem, a żeby czymś zarządzać warto wiedzieć, co to jest mianowicie. To że wiem, co czuję nie oznacza, że z każdym, zawsze  i w każdej sytuacji się będę dzielić, tak to by się żyć społecznie nie dało.

Zdradzanie czyli co?

Zdradzanie partnera bywa różnie definiowane, a i ludzie różni są. Nawet w relacji partnerskiej sorki, zaraz się pojawi jakieś zróżnicowanie.
Nie wspominając o tym, że nie wszystkie relacje międzyludzkie i nie- biznesowe to relacje partnerskie, przynajmniej w takim odruchowym rozumieniu. No niby można uznać, że z zakolegowaną sąsiadką też mam relację w jakimś sensie partnerską, ale czy moje wyparcie (hipotetyczne) czegos tam z mojej przeszłosci to aby zawsze dla tej mojej międzyludzkiej relacji sąsiedzkiej będzie niszczące?
Mam sporą wątpliwość co do tego "zawsze". Ja z tych upierdliwych jestem, dla mnie zawsze to w geometrii euklidesowej suma kątów w trójkącie wynosi 180 stopni, a dalej to już zazwyczaj, często ...ale nie zawsze

NON POSSUMUS!

https://www.joannawalczak.pl/tlumienie- … ocjonalna/

To prawda, kobiety częściej zostają psychoterapeutkami i psychologami, pewnie dlatego, że jesteśmy zwykle bardziej empatyczne i mocniej skupione na sferze emocjonalnej. Łatwiej nam się wczuć w drugą osobę i nie hamuje nas ten typowy dla wielu mężczyzn wstyd przed mówieniem o uczuciach. A czy w takim wypadku narzędzia, którymi się posługują, są jakieś bardziej kobiece? Nie mam pojęcia. Pamiętam tylko, że kiedyś szukałam info, kto był, jakby to określić, takim twórcą psychoterapii i natrafiłam wtedy na same męskie nazwiska.

To zależy. Jeśli ta osoba, co dużo w życiu przeszła, nauczyła się jedynie, jak skutecznie tłumić uczucia i funkcjonować w pewnym sensie jako emocjonalne zombie, to w czym poznanie jej miałoby być bardziej wartościowe? Oczywiście, można się pozachwycać, że tyle tragedii ją spotkało, a ona nadal ma siłę rano wstać z łóżka. Tylko tak, jak pisałam, to wszystko może być mocno powierzchowne. Z drugiej strony psycholog, który poświęcił lata na studiowanie ludzkiej psychiki. Poznał dobrze mechanizmy jej działania, posiadł narzędzia, jak sobie radzić z różnymi problemami, co zrobić, by NIE MUSIEĆ wszystkiego tłumić i czuć się dobrze. Według Ciebie to za mało? Czy żeby zrozumieć, np. ofiarę gwałtu, trzeba ten gwałt przeżyć?

Poprawiłam, żeby było jaśniej. Chodziło mi o gwałt jako gwałtowne zachowanie.
Oczywiście nie mam tu na myśli akceptacji jakiejś totalnej patologii.
Ale takie dość ekspresyjne okazywanie gniewu przez mężczyzn nie jest specjalnie piętnowane.
Wobec kobiet pod tym względem mamy chyba zwykle większe oczekiwania.

Wiadomo, dziecko nie powinno być jakimś powiernikiem rodzica.
Ale osoby, które mocno tłumią i wypierają emocje, to często osoby CHŁODNE dla otoczenia.
Moja matka żyła w wyparciu całe moje życie, więc co nieco wiem, jak działają tacy ludzie.
To zupełnie co innego, niż ukrywanie swoich problemów przed potomstwem.

Jak ktoś jest egoistyczny, to może tak, może odbierze źle, że chcesz mu się zwierzyć.
Ale jak mu zależy, to nawet się ucieszy, że mimo swojej beznadziejnej sytuacji może komuś pomóc.
Doradzić, wysłuchać, dać do zrozumienia, że ta osoba też nie jest sama ze swoimi bolączkami. 
A jeśli kolega ma w dupie, co czujesz, to na co taki kolega? Serio pytam.
Nigdy nie zdarzyło mi się powiedzieć, ani nawet pomyśleć o jakiejś koleżance, gdy się przyszła wyżalić, że co ona sobie myśli.
Ja tu takie dramaty przeżywam, matka znów pijana, a ona płacze, bo chłopak ją rzucił?

Emocjonalny mężczyzna to nie musi być mężczyzna słaby psychicznie.
To może być ktoś, kto potrafi się wzruszyć, kogo rusza czyjaś krzywda.
Kto potrafi nie wiem, uronić łzę przy jakimś smutnym filmie.
Rozpłakać się, gdy stanie się w jego życiu coś bardzo złego.
Choćby wtedy, gdy umrze mu ktoś bliski.
Uważasz, że powinien to wyprzeć, zdusić, stłumić?

Lepiej bym tego nie ujęła, więc się tylko podpinam.
Czasem nawet płacz dziecka może wkurzać tylko dlatego, że dziecko czuje swobodę okazywania emocji.
Ta kobieta tego nie potrafi, tłumi, dusi, więc budzi się w niej niechęć do istoty, która nie ma takich hamulców.
Ponoć niektórzy ojcowie strofują synów, by nie płakali, bo to przywołuje ICH własne ukryte emocje.
Ludzie żyjący w ciągłym wyparciu często unikają jakichkolwiek sytuacji, które mogą choć minimalnie przywrócić połączenie.
Mają problem z angażowaniem się w relacje, bo przecież mogą zostać zranieni. Zranienie to ból. A co, jak tama pęknie?
Więc stają się chłodni, wycofani, a czasem nawet agresywni, gdy zagrażasz temu ich złudnemu bezpieczeństwu.
Niektórzy ludzie mają naprawdę pokręconą psychikę.

A do nudnego, to temu daleko.
Bardzo lubię Cię czytać, Muqin.

Ale ciekawie piszecie Muqin, Samotna, Happiness. Ja nie mam takiej wiedzy jak wy w tej materii emocji/dzieci/odreagowywania i dodatkowo brak czasu na analizowanie tych treści, ale wiecie co mi JAKO DZIECKU SWOICH RODZICÓW pomogło kiedyś? Oczywiście już jako osobie starszej, nastoletniej, potem dorosłej. Fakt, że chciałam dowiedzieć się co rodziców ukształtowało i podejście, że moi rodzice to też TYLKO LUDZIE. Nie weszłam totalnie w rolę ofiary obarczającej rodziców o wszystko bo miałam myśl "dostali w dzieciństwie to co dostali i to, czego nie dostali, ukształtowało ich to i to, robili jak umieli". Pochodzę z bogatego i z boku z "dobrego domu" ale jednak schizofrenia mamy odbiła na mnie swoje piętno i sama jestem chora ale bardzo mi pomaga podejscie że rodzic to tylko człowiek. Ma swój temperament, usposobienie, deficyty i zazwyczaj kocha ale robi jak umie. A, że czasem nie umie... Nie będę się rozpisywać jak było u mnie w domu bo to nie wątek u mnie ale życzę sobie by moja córka kiedyś mogła powiedzieć "Mamo, jestem ciebie ciekawa, kim jesteś jako CZLOWIEK, a nie tylko jako funkcja matki. Co dostałaś w dzieciństwie, co ci było i jak się starałaś" nawet jeśli okresowo nic nie wychodziło w tej materii. My np. nie krzyczymy przy córce, nie kłócimy się, ale już wymieniamy opinie i zdania, dyskutujemy, bo to naturalne że jesteśmy w konflikcie poglądów, opinii, ról I różnice są piekne, niech się uczy że MOŻE MYŚLEĆ INACZEJ I PO SWOJEMU. To, że czasem się pojedzie do lasu wykrzyczeć po trudnym dniu, albo powie w myślach "na co mi to było" to nie uważam by to było coś złego. RODZIC TO TYLKO CZLOWIEK. Oczywiście bierze na siebie ogromną odpowiedzialność w powoływaniu na świat życia i wychowywaniu potomka i nie powinien ranić, przenosić deficytów, przerobić je ale bądźmy szczerzy- to tylko człowiek, wadliwy. Wychowanie dziecka w duchu, że ludzie są rozni, różnie reagują, różnie odreagowują to nic złego, byle nie było przemocy i krzyku. Tak mi się wydaje. A wy co myślicie? Czasem wystarczy, jak... jesteśmy wystarczający. I utulmy siebie w tym przekonaniu.

Na przykładzie, np. dziś czuje się beznadziejna, bo siedzę na zdalnych i nie widzę córki. Ale trzymam się myśli, że jutro będziemy piekły pierniki i spędzimy cały weekend razem. A mogłam się katować i odreagowywał na innych, ze nawalam. Rozumiecie o co mi chodzi? Jesteśmy wystarczający z tym co mamy zazwyczaj. I w sytuacji w której jesteśmy.

Właśnie sama doświadczyłam czegoś takiego.
Kilka ładnych lat temu zrobiłam ten test. Dla sprawdzenia dwukrotnie, w odstępie tygodni. Na pewno jakaś część odpowiedzi musiała być minimalnie różna ( powiedzmy nie największe kółko tylko to mniejsze), a jednak osobowość wyszła mi  identyczna. Z nazwy nie przemówiła do mnie w pierwszym momencie, za to z opisu była jak skrojona na miarę.

Teraz, po dość istotnej zmianie , wyszła mi inna osobowość. I chociaż nie odcięłabym się zupełnie od poprzedniej, to ta nowa nie jest mi obca.

Można by powiedzieć - życie nas kształtuje i zmienia.
A może na tym właśnie polega inteligencja człowieka, że wyrabiamy w sobie cechy potrzebne do aktualnych zadań i zdarzeń?

Dzięki

Tak, jak napisała Muqin. Nie ma idealnego rodzica, podobnie jak nie ma idealnej żony, siostry, przyjaciółki. Każdy czasem coś schrzani. Bezsensu narzucać na siebie taką ogromną presję. Ważne, żeby w razie co potrafić dostrzec swój błąd i go w miarę możliwości naprawić. Dzieci są chyba dość wyrozumiałe, o ile czują od rodzica miłość i szczere zainteresowanie. Zadbaj o więź z córką, pilnuj, by się nigdy nie przerwała, a jakieś tam drobne potknięcia z biegiem lat nie będą miały większego znaczenia.

Oczywiście, że człowiek nie musi za każdym razem wszystkiego pokazywać, ale jak często to robi, to już kwestia indywidualna. Mi się w obecności innych ludzi bardzo rzadko zdarza okazywać takie emocje, jak smutek. Dosłownie garstka ludzi widziała mnie płaczącą. Przy czym staram się nie wypierać uczuć, nie dusić ich w sobie tygodniami, tylko je jakoś tam przepracowywać na bieżąco.

No tak, to jest ciekawe przeżycie. Tak spojrzeć na siebie po latach, nawet z perspektywy takiego testu. Czasem żałuję, że nigdy nie udało mi się regularnie prowadzić pamiętnika. Potrafię pisać fikcję, ale jakoś o moim życiu nie dawałam rady, dwa wpisy i po imprezie. Choć kiedyś wygrzebałam w rodzinnym domu zeszyt, do którego wpisywali się różni znajomi. To była taka popularna zabawa, że zapisywałeś ze sto pytań i każdy miał na nie odpowiedzieć. Co lubisz, jakiej muzyki słuchasz, co o mnie myślisz, kim chciałbyś zostać w przyszłości. Miałam niezły ubaw, gdy to czytałam.

Przy okazji. Zdradzisz nam, jaka Ci wyszła osobowość?

Muqin, Happiness

Powiem Wam, że ja w otoczeniu nie obserwuje tyle tolerancji, akceptacji i zrozumienia dla tego, co opisałam ja, na co wy odpisaliście. Znam wielu dorosłych, którzy pławią się w poczuciu bycia ofiarą swoich rodziców, przepsychologizowani, przeterapeutyzowani a dalej obarczają ich winą, nie zaopiekowali swojego dziecka w dorosłym ciele, nie potrafią się rozprawić z żalem do rodziców. Mimo, że są dorośli i mają w rękach wszystkie instrumenty by się rozprawić z dzieciństwem, ale są wręcz utwierdzani w tym, że RODZICE POWINNI. Często obserwuje takie odczłowieczenie rodzica. A już szczególnie matki, choć nie chciałabym iść w jakaś tendencje. I tu też pozwolę sobie nawiązać do mojego przypadku- ojciec porzuca rodzinę i niemal na nikim to nie robi wrażenia bo "ech, faceci". Kobieta porzuca rodzinę i wszyscy wariują. Jest dalej dość mocne zakorzenienie, że rodzic POWINIEN być taki i taki. Przecież my kurcze wszyscy wiemy jaki powinien być rodzic, nie jesteśmy głupi. A, że nie wychodzi...

Miłego dnia.

Miejcie na uwadze, że w testach które rozwiązujemy, dajemy często błędne odpowiedzi.
Zazwyczaj człowiek ma skłonność do widzenia siebie w lepszym świetle niż jest naprawdę. Zakłada, że jego reakcje na konkretną sytuację były lub byłyby "właściwe", przecenia swoje możliwości. Sami na pewno znacie wiele osób, które sądzę o sobie że są dobrymi ludźmi, że nie robią nic złego, a wy myślicie inaczej.
Często poznając kogoś, prosiłam by wymienił swoje 3 wady i 3 zalety. Zalety podawał bezproblemowo, a nad wadami musiał długo myśleć, często nic nie znalazł A jak już podawał to były zawoalowane zalety, typu "za szybko się przywiązuję do ludzi", "jestem zbyt ufny" itd.

Chodzi mi o to, że znacznie wiarygodniejsze są odpowiedzi, gdy udzielacie ich z kimś kto Was zna. A uwierzcie, nie raz i nie dwa ta osoba się zdziwi że chcecie jakąś odpowiedź zaznaczyć i powie "przecież nie jesteś taka, jesteś inna".
A to odbiór przez innych jest prawidłowy, a nie to jak sami się oceniamy. Sami zawsze ocenimy się jak najlepiej.

Natomiast co do wyników testów - ja w to nie wierzę. To trochę efekt horoskopu. Na upartego wszystko pasuje.

no to dzis powtorze z partnerem, tyle, ze ja bede odpowiadac za niego, a on za mnie
tylko jesli znajdziemy dzis czas.

Wiesz, bo to zależy od wielu czynników.
Niektórzy są po prostu słabi psychicznie, albo mniej rozwinięci emocjonalnie. Takie osoby, jeśli nie trafią po drodze do specjalisty, to nie mają za bardzo szans, by się z tym dzieciństwem rozprawić. Nie wiem, czy czytałaś, co pisałam na forum o moim bracie, ale on jest tego idealnym przykładem. Jeśli zaś o mnie chodzi, to fakt, udało się z tego wygrzebać i porzucić rolę ofiary już ładnych parę lat temu. Co nie znaczy, że rozgrzeszyłam w myślach moich rodziców, ani że kiedykolwiek zamierzam to zrobić. Mimo wszystko czym innym jest popełniać drobne błędy, a czym innym wiele lat robić dzieciom z domu piekło na ziemi.

Nie czuję potrzeby, by na siłę kreować siebie jako kogoś ekstremalnie wyrozumiałego, kto potrafi zawsze zobaczyć człowieka w człowieku i odpuścić każdy grzech, bo przecież to tylko kolejna zbłąkana dusza na tym padole. Oczywiście, to kluczowe w procesie leczenia, by nabrać dystansu. Nie przeżywać wciąż i wciąż na nowo, przerwać ten cykl. Dla własnego komfortu. Przy czym uważam, że są czyny niewybaczalne, a trwałe uszkodzenie komuś psychiki jest jedną z nich. Rodzicom do pewnego stopnia przebaczyłam, ale pewne rzeczy zawsze będę pamiętać i nie robię sobie z tego powodu wyrzutów. Więź między nami już nigdy się nie utworzy, szansa na to została przez nich zaprzepaszczona dawno temu. Tylko tak sobie gadamy od czasu do czasu, w sumie bardziej jak wieloletni znajomi, niż jak rodzina.

Miłego weekendu z córką, Rita.

Chyba nie znałam nikogo, kto by powiedział, że mu w stu procentach pasuje, bo wiadomo, to jednak mocno uogólnia. Nawet jeśli jacyś ludzie są do siebie podobni, to nie znaczy, że wszyscy będą mieli identyczny zestaw cech. No ale jako ciekawostka i zabawa jak najbardziej spoko.

Spoko pomysł. Jak już się uda zrobić test, to daj nam znać, co wyszło

@madoja

Odpowiedzi udzielane "z kimś" to już odpowiedzi "z filtrem". Kimś, kto nas zna?
Sama siebie do końca nie znam. Sama siebie mogę zaskoczyć.
Ktoś zna mnie w jakiejś wersji, nie zna w innej.
Założy swój filtr to wyjdzie co innego niż bez tego filtra, ale filtr innej osoby da jeszcze inny efekt.

Gdybyś mnie zapytała o te 3 moje wady i 3 zalety to bym ci powiedziała - a nie wiem. Mam cechy, które mogą być wadami albo zaletami, to zależy. Innym słowy 6 moich cech - proszę uprzejmie, a które ty uznasz za wady, a które za zalety to już nie moja rzecz, piłeczka w twoim ogródku
I jeszcze dorzucę, że ja sama siebie oraz bliźnich z zasady nie oceniam, zdarza mi się ocenić czyjeś działanie.

Odbiór przez innych jest prawidłowy? Wrrr ... może i odbijamy się w innych jak w lustrze, ale to są krzywe zwierciadła, wszystkie. Tylko na różne sposoby. No dobrze, jestem radykalna - zawsze miałam solidnie wywalone na tzw. innych w znaczeniu "co o mnie powiedzą", bo szybko się przekonałam, że to, co "powiedzą" nie zależy ode mnie tylko od nich. Ten sam mój komunikat czy to samo działanie, a ocen ile się chce. Ja co najwyżej mogę z jakimś prawdopodobieństwem przypuszczać, co "powiedzą". I albo zrobię po swojemu albo zrezygnuję.

MrsHappiness

O swoim ojcu mogę pisać, nie odczuwam potrzeby uzewnętrzniania, bo od lat jestem na etapie "znane, nieco nudne dla mnie, może komuś się przydać" czyli jeśli się pojawi sytuacja, w której ocenię, że "moje doświadczenie własne może się przydać" to napiszę.

Wracając do kwiatków - dałam próbkę, jak to pytanie można ładnie rozkminić. Moja odpowiedź brzmi "tak", bo mi wyszło, że bardziej prawdopodobne jest to, że bym kwiaty malowała niż żebym z uporem oślim ich nie malowała, silnego oporu nie poczułam na myśl o malowaniu kwiatów . Ale tu operuję prawdopodobieństwem, nie pewnością. Co z kolei doprowadziło mnie do zauważenia, że ja tak ogólnie pracuję raczej na ocenie prawdopodobieństwie, nie pewności. Co, idąc za ciosem, jest potwierdzeniem czegoś, co wiedziałam o sobie, nie odkryciem czegoś całkiem nowego. No dobrze, kolejny eksperyment nam potwierdził to, co przypuszczaliśmy wcześniej, kosztem niewielkim, co najwyżej waszej cierpliwości

Tak bardziej serio to takie rozkminianie to nic innego jak "odpowiedzi intuicyjne" przy psychologicznym rozumieniu tejże intuicji. Bywa wielce ciekawe.

Przy okazji wybaczania rodzicom to ja to bardziej widzę jako możliwość odpuszczenia tematu (wewnętrznego odpuszczenia) niż w kierunku zbudowania jakiejś relacji innej niż była, takiej bardziej prawidłowej. Z niektórymi się nie da, zaakceptowanie tego łatwe nie jest, ale uwalniające i owszem.

@Rita

No to masz świadomość, że zdarzają s tacy, co się nie pławią choć teoretycznie by mogli. Zawsze coś, znaczy - da się, skoro ktoś dał radę.
Wyjście z pozycji "oni winni" na pozycję "przyczyna po ich stronie" jest pomocne, bo rozwala koncepcję "jest wina powinna być kara". 
Inna sprawa, że przyczyna "po ich stronie" a to ja muszę naprawiać - cholernie niesprawiedliwe.

Powiem Ci, że w tym roku po długim czasie miałam trochę większą rozkminę na ten temat. Niedawno mój ojciec przeszedł zabieg, bo zdiagnozowano u niego wodogłowie. Zdaniem lekarzy powstało sporo wcześniej, ale dopiero z biegiem lat zaczęło dawać bardziej zauważalne objawy. Na wizycie jeden z neurologów powiedział mu, że w sumie to jest nietypowym przypadkiem, skoro nie pojawiły się u niego żadne problemy psychiczne, czy zmiany osobowości. I tak mi przyszło do głowy, że co, gdyby on po tym zabiegu się nagle mocno zmienił? Gdyby się okazało, że wiele z jego zachowań wobec nas, wobec mnie, było wynikiem choroby? Czy potrafiłabym się wtedy na niego otworzyć?
Trudne pytanie i do dziś nie potrafię sobie na nie odpowiedzieć.

Mrs.Happiness

Chcesz link do testu na płeć mózgu? Powiem Ci, że raczej jest dość hm ograniczony.  Ktoś polecał mi książkę o płci mózgu, gdzie jest to bardziej rozwinięte. Jednak nie miałam okazji by się zagłębić. Kiedyś to zrobię
Jednak dużo widzę podobieństwa. Zawsze bardziej się dogadywałam z facetami, niż z kobietami. Kobiety (za przeproszeniem) zwykle mnie irytowały. Chociaż mam skłonności do dram, czy też kocham podkreślać swoją urodę, to sposób myślenia mam często typowo "męski". Co też się zgadza... Kobiety z mózgiem "męskim" mają skłonność do orientacji bi czy homo. Jestem bi

Dokładnie... dlatego to chyba tak boli, te lata remisji i świadomość, jakim człowiekiem jest i czemu nigdy nie zadbała o mnie. Bo można wiele zrozumieć i nawet sobie wytłumaczyć z tych "trudnych" czasów i usprawiedliwić jakimiś czynnikami chorobowymi, ale co z resztą, co z czasem remisji? Tego już nie da się usprawiedliwić. Świadomie wybrała bycie nieobecną i zimną matką. Bez różnicy na motywy. Trudny temat. Bo jako dzieci, a przynajmniej ja jako dziecko mam pewną tendencję do tłumaczenia pewnych aspektów jej zachowań właśnie tą chorobą.. Bo tak mi łatwiej. I tyle.

Nie znam całej historii, ale rozumiem, że Twoja mama była cały ten czas zdiagnozowana? Jeśli tak, to mocno zmienia sytuację, bo w takim wypadku miałaby wszelkie narzędzia, by walczyć z chorobą, a w lepszych latach starać się zrekompensować złe chwile i odbudować więź. Czemu się wycofała? Tego się pewnie już nigdy nie dowiesz. Być może postawiła na totalne wyparcie, jak moja matka, bo nie byłaby w stanie udźwignąć ciężaru swoich przewinień. Co nie zmienia faktu, że wyciągnęłaś do niej rękę, gdy napisałaś ten list i ona ją odtrąciła. Trudno. Jej decyzja. Nikogo nie zmusimy, by nas kochał i chciał być częścią naszego życia. Z tego, co kojarzę z innych postów, to z ojcem masz kontakt, prawda?

U mnie ten kontakt z rodzicami jest rzadki, rozmawiamy ze sobą co kilka tygodni, czasem rzadziej, ale jakoś tam się utrzymywał przez te wszystkie lata. Myślę, że całkowicie ich nie przekreśliłam dlatego, że mimo wszystko wyniosłam kilka dobrych rzeczy z rodzinnego domu. Przykładowo to dzięki matce zaczęłam czytać książki i je pokochałam. Po ojcu mam zacięcie do nauki i dociekliwy umysł. Oboje też zgodnie uczyli nas od dziecka, żeby się nie wywyższać, nie oceniać kogoś gorzej, bo ma mniej kasy, jakieś niepełnosprawności, czy jest bezdomny. Jak przyjaciel brata został wyrzucony z domu, to bez mrugnięcia okiem pozwolili mu u nas mieszkać przez kilka tygodni, moja mama gotowała mu obiady, prała ubrania. Był w nich jakiś zalążek dobra. Tylko niestety nie potrafili się uporać z własnymi deficytami, przez co na bardzo wielu polach zawiedli, jako małżonkowie i jako rodzice.

No ale takie jest życie.

Bardzo chętnie. Jak znajdziesz chwilę, to poproszę
A tytuł książki pamiętasz?

Mnie kobiety jako takie raczej nie irytują, ale wiele moich koleżanek miało bardzo okrojony zakres zainteresowań, więc ciężko było porozmawiać na jakieś ciekawsze tematy. Potem, jak dorosłyśmy i zaczęły rodzić dzieci, to one zdominowały większość rozmów, co chyba tylko mocniej nas oddalało, bo sama nie mam dzieci i o ile mogę posłuchać od czasu do czasu, co maluszek zjadł i jaką zrobił kupkę, to na dłuższą metę jest do raczej męczące.

W gruncie rzeczy też zawsze lepiej dogadywałam się z chłopakami. Choć nie potrafię ocenić, na ile to wynikało z posiadania pewnych cech wspólnych, a na ile z ich intensywnego zaangażowania w relację, ponieważ liczyli, że z biegiem czasu wyniknie ze znajomości coś więcej.

Tendencja do bycia "adwokatem" dysfunkcyjnego rodzica jest pełną normą. U dzieci to całkiem naturalne i czasem jest naprawdę porażająco silne, dorosłym zostaje w jakiejś wersji. W dobrym układzie potem przerabia się etap "prokuratora" czyli "oni są winni wszystkiemu" i przechodzi do etapu sędziego czyli ocenia całość i zamyka sprawę.
Przy splocie schizofrenii z dysfunkcyjnością nie mającą tła chorobowego to chyba zwyczajnie nie da się tego rozdzielić tak do końca. W jednym człowieku jest węzeł nie do rozplątania. W sumie z pewnego punktu widzenia jest to obojętne - najgorsza chyba w tym jest ta ewidentna i porażająca niesprawiedliwość w loterii losu - no  żesz mnie się wylosował taki rodzic. Całkiem niezaslużone świństwo.

bagienni_k
Jak ja nie lubię tekstu "wiem, co czujesz" to ty nie masz pojęcia. Tekst "psychologicznie poprawny" , a jak mi ktoś to powie to mam straszną chęć odpowiedzieć bardzo nieładnie. Się w język gryzę mając świadomość czyichś dobrych intencji,  tak grzeczniej to "nie wiesz, bo nie jesteś mną".

oj zapmnialam, szybko weekend zlecial

Może w ten weekend się uda

Zgadzasz się z otrzymanym wynikiem?
Jesteś pierwszą osobą, której wyszedł ten sam typ osobowości, co mnie
Ciekawe, ile mamy ze sobą wspólnego.

Przerobic to mozna cukier na wate cukrowa.

Jesli czlowiek nie potrafi dokladnie okreslic tego jaka zachodzi zmiana i ukrywa ten proces pod ogolnikowymi nazwami (jak "przerobic") to znaczy, ze:
1. Zrobiono mu wode z mozgu
2. Prawdopodobnie jest tez dymany na kase

Defensywnie widze

Operowac to mozna koparka a nie "rozumieniem".
Sek w tym, ze to co piszesz to nie jest zdrowy rozsadek.
Gdybys dziecku powiedziala, ze "przerobilas" dziecinstwo to by spojrzalo na Ciebie pytajaco w stylu "co Ty pierdolish"?

Dopiero jak czlowiek da sobie zrobic wode z mozgu to uzywa pustych konceptow jakby byly czyms naturalnym.

Skoro atakujesh to odpowiem:
Jedyne co powyzsze pokazuje to bycie owca, ktora powtarza "mee" (choc nie wiem czy nawiazanie do lektury z gimnazjum to nie nadzbyt ambitny poziom abys wiedziala o co kaman).

No i wyszedl obronca - tak jak sam sobie robil
Zobaczymy jak wyjdzie u mnie

tak, Protagonista jestem

Krotki cytat z testu: "Protagoniści zazwyczaj głośno mówią o swoich wartościach, w tym o autentyczności i altruizmie. Kiedy coś wydaje im się niesprawiedliwe lub złe, nie wahają się odezwać w tej sprawie. Rzadko jednak sprawiają wrażenie zuchwałych lub nachalnych, ponieważ ich wrażliwość w połączeniu z wnikliwością sprawia, że są w stanie trafić słuchaczom do serca. Osoby o tym typie osobowości mają niesamowitą zdolność do dostrzegania u innych ukrytych motywów i przekonań.
Tajną bronią Protagonistów jest czystość ich intencji. Ogólnie rzecz biorąc, motywuje ich szczere pragnienie zrobienia czegoś dobrego, a nie chęć manipulowania lub posiadania władzy nad innymi ludźmi."

tu by sie zgadzalo, co pewnie niektorzy to zauwazyli w moich komentarzach

Wyszedł mi Architekt, większość chyba się zgadza choć niektóre cechy są dalekie od prawdy.