Zdradzać męża, czy żyć jak za karę? On nie chce ze mną spać - Netkobiety.pl

Tak samo bym odpowiedział.

No ale czemu mamy Cie usprawiedliwiać ocenianiem męża i kochanka?
Ok, obydwoje są do dupy. Tyle, ze liczy się to, co Ty z tym teraz robisz. A Ty wybrałas najgorsza opcję z możliwych. I nie ma tu żadnego usprawiedliwienia.

Zdajesz sobie sprawę, że mąz miałby teraz podstawy do walki o rozwód z Twojej winy?

[/No ale czemu mamy Cie usprawiedliwiać ocenianiem męża i kochanka?
Ok, obydwoje są do dupy. Tyle, ze liczy się to, co Ty z tym teraz robisz. A Ty wybrałas najgorsza opcję z możliwych. I nie ma tu żadnego usprawi

Rozumiem, też tak sądzę.
Po prostu dostałam propozycję kolejnego spotkania i nie wiem, czy na nie pójść.
Po paru spotkaniach rozciągniętych w czasie ponad roku, zaczynam mieć wątpliwości.
Ja kochałam się w tym facecie. On wiedział, mimo tego proponował spotkania mówiąc że żony nie zostawi.
Mieszka w innym mieście, 300 km ode mnie. Stąd rzadkie spotkania.
Miłość do niego ostatnio zastępuje obojętność.
Po każdym spotkaniu cierpiałam z rozłąki bo myślałam że on też mnie pokocha skoro ciągle dzwoni co dnia i w ogóle ... A on co, tylko ego mu podbijałam??
Z żoną żyje a mną się tylko bawi, wiedząc że kocham go. Dlatego myślę nie pójść na to spotkanie, odmówić, jednocześnie mam fear of missing out. Bo może to już ostatnia szansa w moim życiu na ochłapy miłości.

"Jego żona może to widzieć inaczej niż on Ci mówi'. To znaczy?

Ty położylaś krzyz na Waszej relacji, to sie męzowi dziwisz?

Widze, ze lubisz, gdy faceci traktuja cie jak smiecia. Nie masz zadnego szacunku do siebie.

Maz Cham, zdarza sie, ze ktos pozniej pokazuje seoja twarz tu jeszcze mozna zrozumiec, ze moze zostalas ofiara nie ze swojej winy, ale robisz kochankowi za darmowa prostytutke na telefon i nazywasz to "okruchami milosci". Gdyby nie twoj temat to nie uwierzylabym ze ktos moze byc az tak pozbawiony poczucia wlasnej godnosci albo byc az tak glupim. Nie wyobrazam sobie miec takie kielbie we lbie.. no nie jprdl

Oboje mają dla siebie wartość użytkową. On  zabezpiecza sprawy materialne, ona dostarcza usługi.
Ja do takich układów nic nie mam, każdy sobie układa życie jak chce, tylko trzeba to brać na trzeźwo i nie dorabiać  do tego ideologi, nie oszukiwać się.

Słyszysz, bo na to pozwalasz. Dlaczego i po co?
Trudno się dziwić, że mąż Cię nie pożąda, skoro  to akceptujesz.. Nie pożądamy rzeczy/osób, których nie cenimy.

Ktoś wyżej napisał, że to jak zareagował mąż, świadczy o tym, że jemu ewentualny układ typu "oficjalnie para, ale mamy kogoś na boku" pasuje. A ja myślę, że on zablefował, bo nie chce pokazać uczuć (może ich nie czuje?). I tak, myślę że się ucieszył, że może sobie pozna kiedyś kogoś innego. On od zawsze miał jakiś taki gust że docinal mi, że kobieta kończy się na 30 roku życia. Sam ma teraz lat 39.
Dlaczego mamy dwoje dzieci? Już przy pierwszym tak jak ktoś słusznie zauważył, słabo się wywiązywał z obowiązków, ale i ja nie oczekiwałam jakiejś większej pomocy. Zachlysnelam się macierzyństwem. Drugiego dziecka chcieliśmy oboje, bo uważaliśmy że jedynactwo to jednak kalectwo, poza tym nigdy nie chcieliśmy mieć tylko jednego.
Każdemu tak łatwo osądzać: "kiełbie we łbie", "dajesz traktować się jak śmiecia". Hmmm, podejrzewam że osoba która to pisze ma najwyżej 25 lat i mało wie jeszcze o życiu. Też mając tyle lat byłam taka mądra i dobra z teorii.
Teoria teorią, a życie życiem.
A dlaczego dawałam się obu tak traktować? Z domu wyniosłam głód miłości. Matka typ rządzicielki nieznoszącej sprzeciwu, wiecznie krytyczna, nieokazujaca uczuć. Ojciec pantofel matki, wycofany z jakichkolwiek kontaktów ze mną bo miał to gdzieś, był tylko fizycznie i finansowo.
Dopiero teraz uczę się, że moje wybory życiowe były wynikiem strachu, nie umiem żyć samodzielnie, boję się tego, bo moja matka mnie po prostu z tego wykastrowała i zniszczyła mnie. Myślę, że to ze strachu że już nigdy żaden więcej mnie nie pokocha, zostałam z moim mężem, mimo że były sygnały że nie będzie się z nim ok żyło.
A co do kochanka...tak, wzywajcie sobie od śmieci takie jak ja, przecierajcie oczy ze zdumienia... Natomiast w momencie kiedy same mialybyscie za sobą całe dzieciństwo z toksyczną matką, nieobecnym emocjonalnie ojcem, bratem który zawsze był tym lepszym wg nich, a potem wiek dojrzewania gdy ciągle byłam sama gdy tamte dziewczyny inne miały co rusz chłopaków. Ja kosze dostawałam bo sama wręcz startowałam do facetów, tak mi było brak miłości.
Od kiedy skończyłam 13 lat bardzo chciałam się szczęśliwie zakochać.
Udało mi się to raz i trwało dwa lata ale chłopak miał schizofrenię i inne problemy, nie uciagnelam tego. Nie robił nic by nad tym pracować, rzucił studia i pracę.
A do tych co się śmieją że głupia jestem że jestem darmową panią na telefon dla kochanka.... Umiał mnie uwieść. Wiedział co i jak powiedzieć by kobieta wpadła po uszy. W przeszłości był kobieciarzem. Nie oceniajcie tak surowo jak nie znacie czyjejś historii.

W dużym skrócie moje życie uczuciowe od dnia narodzin po dziś dzień to samotny rejs. Niedokochana w dzieciństwie, młodości, pokladalam nadzieję w malzenstwie z człowiekiem, który okazał się narcyzem. Co nawet mój ojciec widzi.
Ogólnie do bani.
Potem ten kochanek....ja naiwnie sądziłam, że jeśli on nawiązał znajomość na boku, to widocznie jak ja, chciałby wymiksowac się z poprzedniej relacji, że tam już coś umarło...i dlatego w ogóle dopuścił do siebie możliwość romansu. Jakże bardzo się myliłam!
O wielu jego byłych kochankach dowiedziałam się w trakcie znajomości z jego ust.
Jego żona zaś jest typem, który go nie wypuści ani nie zostawi, mimo że wie ile razy doprawił jej rogi.
Jak ten romans wyszedł to pretensje miała głównie do mnie, więc uważam że jest betonem. To on zaczął flirty. Ale schodzić na jej temat nie ma tu sensu.
Najśmieszniejsze jest to, że on chyba tę żonę nadal darzy uczuciem, a nie mnie. Bo przecież został z nią.
No tak, ja nieatrakcyjna jestem na rynku matrymonialnym...ja nie zarobię tyle ile jego żona, mam dwójkę dzieci 8 i 4 lata. Kto by chciał. Bo co z tego że bardzo ładna, skoro biedna i dzieciata. Towar nieatrakcyjny.
Szczerze mówiąc, nawet jak za jakiś czas się rozwiodę, to ja już chyba nie chcę żadnych związków. Nie ufam już facetom, a romans tak mi dał w D...pe że miałam nawet myśli samobójcze.
Najpierw latałam na skrzydłach że może się zakochałam ze wzajemnością ale nie. On kocha swoje wygodne życie u boku żony bardziej niż chwile ze mną. Po chwilowej euforii czuję się jeszcze gorzej niż przed nawiązaniem tej relacji, a jednocześnie widzę plusy bo dzięki niemu znów wierzę w to, że mój mąż cham nie ma racji i nadal można mnie lubić, pożądać i mogę się podobać. Odwrotnie do tego co od 4 lat wpierał mąż

Nie masz pustki. Miłość przecież otrzymujesz i dajesz, tylko w innej formie - twoim dzieciom, być może rodzicom, być może masz też przyjaciół. Więc twoja "zupełna pustka" jest taką samą ułudą, jak złudzenie miłości, o którym pisałaś.
Na twoim miejscu nie wchodziłabym w romans (choćby dla zabezpieczenia się na wypadek wykrycia przez męża i rozwodu z twojej winy). Przeczekałabym, odłożyłabym pieniądze, wzięłabym rozwód na swoich warunkach w momencie, gdy będziesz w stanie się usamodzielnić.
Nie mów, ze nie możesz, nie jesteś dzieckiem, za chwilkę będziesz mieć drugie dziecko, zachowuj się doroślej wobec męża. Doroślej, czyli przestań zachowywać się jak ofiara.

Lepsza pustka.
Ten drugi tylko bawi sie Toba. Jestes latwym kaskiem dla niego . Bo sfrustrowana  , przytylas bez wlasnego loku. Chce sie seksowac sex dla sexu.
Miej szacunek dla siebie.

Schudnij skoncentruj sie na dzieciach znajomych pracy. Nie masz pustki masz dzieci i prace. I masz SIEBIE Rozwiedz sie potem jesli nic sie nie poprawi  .

Zaprzeczyłam znów sobie, swoim postanowieniom i ideałom i znów się z Nim spotkałam. Dziś trzeci dzień od wspólnego dnia i nocy i schodzi ze mnie radość, rzucając mnie na samo dno totalnej rozpaczy, o której nawet nie wiecie jak bardzo ryje psychikę (chyba, że ktoś tutaj był lub jest w podobnie gównianym położeniu).
Dziś czułam się w miarę ok, bo pomyślałam sobie: może to było takie pożegnalne spotkanie i będzie lepiej.
Ale znów do mnie zadzwonił. Gadaliśmy z 20 minut co tam u niego w domu, a co u mnie.
Potem standard, komunikat: nie pisz pierwsza, nie dzwoń, ja napiszę jak będzie bezpiecznie.
I znów czuję się źle.
Znów cierpię.
Chyba już na więcej nie mam siły.
Pytałam Go na spotkaniu, kiedy znów się widzimy, a on odpowiadał wymijająco: "jeszcze nie wiem. Może w sierpniu ale to jeśli moja żona pojedzie na wyjazd służbowy". Czyli co...kolejne spotkanie i nic...dalej jestem w punkcie wyjścia. Jemu jest dobrze jak jest, a ja ciągle, ciągle liczę na więcej...
Po co dziś dzwonił? Po co znów fika? Dlaczego nie zostawi mnie w spokoju, skoro "zobaczymy się nie wiem kiedy ale oby jak najszybciej"?
Tak się zachowuje ktoś komu zależy?
A kiedy rozłączył się, bo zobaczył że ona wraca...to kiedy spadł mi nastrój i chciałam coś napisać, pożalić się, odpisał tylko: "Sorry! Nie teraz. Odezwę się". Nie jestem w stanie dłużej tak żyć.
Jak to zakończyć? Bo mam dość cierpienia.
Zastanawiam się czy on jest socjopatą, nic dla niego ta doba razem nie znaczyła? A jeśli nie jest socjopatą, po co dzwoni, znów miesza?
Mógł zamknąć już się po tym spotkaniu.
A teraz ja znów jestem rozdygotana wewnątrz.
Ja w ogóle zauważyłam, że spotkania z nim działają na mnie ok, jestem zadowolona, radosna po, ale potem dochodzi do mnie że to wszystko jest bez sensu, bo on i tak wraca do tamtej. A ja zostaję sama ze swoim bólem.
Ale potem on zadzwonił i znów rana rozdrapana.
Macie pomysł jak to zakończyć?
Próbowałam już dziesiątki razy.
Myśle czy by już teraz zrzucić ten ciężar i napisać to przez SMS jeśli wieczorem napisze. Czy czekać do jutra gdy standardowo zadzwoni i powiedzieć na videorozmowie.
Decyzję pomógł mi podjąć fakt, że na moje zagajenie kiedy znów się widzimy, odpowiedział wymijająco.
Na spotkaniu też powiedział, gdy mówiłam mu że szkoda że mieszkamy daleko od siebie, że "właśnie dobrze,.bo jakbyśmy często się spotykali, to zrobiłby się tylko bałagan"
Aha. A teraz to nie jest bałagan? Jak dla mnie to właśnie teraz jest totalny syf.
Niech ktoś mi pomoże to rzucić...

Piszesz wkoło to samo, więc jesteś coraz bardziej niewiarygodna.

Droga ku uzdrowieniu nie zawsze jest prosta i krótka. Dzięki zastosowaniu kilku działań może być jednak pokonana z powodzeniem.
ZERWANIE KONTAKTÓW Z BYŁYM PARTNEREM
Kiedy związek się finalnie rozpada, nie wszyscy potrafią zerwać kontakty. Chcąc uporać się z rozstaniem nie ma innej rady, trzeba się emocjonalnie, fizycznie i psychologicznie odseparować od związku. Najlepszym i najskuteczniejszym na to sposobem jest unikanie rozmów z byłym partnerem, dzięki czemu można z powrotem odnaleźć przestrzeń konieczną do odzyskania spokoju, zdrowia i rozpoczęcia życia na nowo. Choć to niezwykle trudne zadanie, zwłaszcza na początku, najlepiej zaprzestać wszelkich form komunikacji. Można się spodziewać, że wraz z zerwaniem kontaktów pojawi się ogromna pustka, co grozi szukaniem pocieszenia z powrotem u osoby, z którą właśnie się rozstajemy. Początkowo może być trudno poradzić sobie z niektórymi przeżyciami, jednak w dłuższej perspektywie czasu będzie to korzystne działanie. Szczególnie w chwilach smutku i zdenerwowania może być trudno zaprzestać nawiązywać kontakty, ale należy to przeczekać albo zająć się czymś innym. Kontakty z eks tylko pozornie przynoszą ulgę, w rzeczywistości odwlekają w czasie to, co nieuniknione: w końcu i tak trzeba będzie zmierzyć się z własnymi emocjami.
Próba przyjaźnienia się z byłym partnerem najczęściej kończy się porażką, nawet gdy rozstanie nastąpiło w przyjaznej atmosferze i nie było pełne dramatyzmu i chaosu. Cisza między byłymi partnerami potrzebna jest przede wszystkim po to, by pozbyć się tożsamości pary, a od nowa zbudować dwie indywidualne tożsamości. Dopiero po jakimś czasie, gdy atmosfera nie jest już naładowana emocjami, niektórym parom udaje się zostać przyjaciółmi, Zastanów się jednak, jeśli były partner prosi, abyście zostali przyjaciółmi. Zadaj sobie wtedy pytanie „Czy cenił mnie tak bardzo, gdy byliśmy razem?” Przyjaciele powinni dobrze cię traktować, dlaczego więc masz uznać byłego partnera za swojego przyjaciela?
Może się zdarzyć, że będziesz oczekiwać wyjaśnień od byłego partnera, będziesz chciał/a zadać mu wiele pytań – musisz jednak pogodzić się z tym, że na niektóre nigdy nie uzyskasz odpowiedzi. Musisz wierzyć, że odpowiedzi na twoje pytania nie mają żadnego znaczenia, nie usatysfakcjonują cię, nie są one potrzebne. Aby wyzdrowieć ze związku, nie musisz wiedzieć, co twój były partner myśli lub co zrobił, zwłaszcza, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że twój były partner wykorzysta twoją próbę nawiązania kontaktu, by cię skrytykować.  Jeśli twój były partner postanawia wytknąć ci wszystkie błędy, zakończ rozmowę. Nikt cię nie może zmusić do tego, byś ciągle wysłuchiwał/a, co jest z tobą nie tak, ani tłumaczył/a, że to nieprawda. Niech on myśli co chce. Jeśli ciebie oskarża o wszystko, pomyśl sobie „I co z tego?”. To co myśli były, jego rodzina czy przyjaciele, nie ma żadnego znaczenia.
Ciągłe analizowanie związku tylko wzmocni twój ból.
Jeśli partner cię porzucił, a ty uważasz, że postąpił niesłusznie, on sam musi to zrozumieć. Nie możesz zmienić jego sposobu myślenia. Jeśli źle ocenia wasz związek, twoje wyjaśnienia tego nie zmienią. Najlepiej dla ciebie będzie, gdy pogodzisz się z faktem, że byłeś/byłaś z osobą, która ma inne podejście do życia niż ty.
Nie przetrzymuj rzeczy partnera, by nie było okazji do nawiązania kontaktu. Najlepiej, gdy w ciągu paru dni po rozstaniu oddacie sobie swoje rzeczy. Nie żądaj zwrotu prezentów ani nie przyjmuj ich z powrotem. Jedyny wyjątek to pierścionek zaręczynowy.
Seks po rozstaniu wprowadza jeszcze większe zamieszanie i niepotrzebne komplikacje, zdecydowanie więc go unikaj. Doświadczenia wielu osób pokazują, że nawet jeśli seks okazał się być udany, w rezultacie poczujesz się zdezorientowany/a, a nawet wykorzystany/a.
Opieka nad dziećmi, praca w tym samym miejscu, bycie członkiem tej samej społeczności może sprawiać, że całkowite zerwanie kontaktów nie będzie możliwe.  W takiej sytuacji nie powinniście rozmawiać ze sobą, gdy nie jest to niezbędne. Rozmowy powinny być rzeczowe i krótkie i dotyczyć przykładowo wymiany informacji o dzieciach lub o pracy.
CO ROBIĆ, KIEDY CZUJESZ POTRZEBĘ SKONTAKTOWANIA SIĘ Z EKS?
Najlepiej zająć myśli jakimś działaniem, które ułatwi nam przeczekanie tej potrzeby. Przykładowo może to być:
opisanie sytuacji w dzienniku
telefon do przyjaciela
napisanie posta w internetowej grupie wsparcia
prysznic lub pachnąca kąpiel
zajęcie się hobby
spacer
siłownia
zakupy
pójście do kina
ZDROWIENIE POPRZEZ ŻAŁOBĘ
Mówi się, że czas leczy rany, jednak kiedy nie zmierzysz się z bólem i stratą, której zaznałeś/zaznałaś, ten ból, zamiast minąć, zacznie się potęgować. Niemal wszyscy nie chcą dopuścić do siebie poczucia straty, którą powoduje rozstanie i zacząć przepracowywać ból po rozstaniu.
Więcej na temat żałoby po stracie czytaj we wpisie Rozwód – jak sobie poradzić cz. 2 – proces smutku i żalu w kontekście rozstania.

DBANIE O SIEBIE
Przekonałeś/przekonałaś się, że zdystansowanie się od zakończonego związku wymaga przeżycia kolejnych faz żałoby po stracie. Nie możesz jednak zapominać o teraźniejszości – musisz zacząć wychodzić do świata, robić nowe rzeczy i nauczyć się nowego stylu bycia. Traktuj siebie dobrze codziennie, jednocześnie pracując nad swoimi emocjami. Możesz tego dokonywać wykonując codziennie czynności z poniższej listy:
zapisuj w dzienniku myśli i uczucia – dziennik może stać się twoim przyjacielem na dobre i złe; za pomocą niego wyrazisz swe emocje i zaplanujesz nowe cele
myśl o sobie z miłością- zanim zbudujesz udaną, zdrową relację z innym człowiekiem musisz mieć udaną, zdrową relację z samym sobą; nikt cię nie pokocha tak bardzo, jak sam możesz pokochać siebie
powstrzymuj się od myślenie o sobie w negatywny sposób  – walka z negatywnymi myślami polega na powstrzymaniu tych myśli i wprowadzeniu pozytywnych twierdzeń
zrób listę rzeczy, za które czujesz wdzięczność – w stanie przygnębienia przestajesz widzieć to co dobre w twoim życiu. Walcząc z tym codziennie zastanów się nad tym, z czego możesz się cieszyć, możesz też zapisywać to w dzienniku. Pewnie dostrzeżesz, że możesz czuć wdzięczność za dzieci (jeśli je posiadasz), za ładną pogodę, posiłek, krótką kolejkę w sklepie. Po jakimś czasie zauważysz, że cieszą się drobiazgi.
nie poddawaj się obsesyjnym myślom – znajdź sobie jakieś hobby lub naucz się czegoś nowego, co cię interesuje. Możesz zacząć kolorować kredkami, układać bukiety z kwiatów, dziergać na drutach, zacząć pisać książkę, zrobić kurs fotografii lub zapisać się na studia.
traktuj dobrze swoje ciało – odżywiaj się prawidłowo, wysypiaj się, ćwicz, unikaj alkoholu i narkotyków, idź do lekarza i bierz przepisane lekarstwa. Spraw sobie nową fryzurę i ubranie
czas dla siebie – spędź jeden wieczór w tygodniu tylko ze sobą (albo ranek w weekend). Wyłącz telefon i inne urządzenia, przez które ktoś mógłby się z tobą skontaktować. W tym czasie możesz wciąć długą kąpiel, nałożyć maseczkę na twarz, poczytać dobrą książkę, zrobić sobie wycieczkę rowerową, iść na spacer, wybrać się na zakupy, iść do kina, pograć w golfa, wybrać się na masaż,
psychoterapia i grupy wsparcia – jeśli czujesz, że nie możesz sobie poradzić z rozstaniem, skorzystaj z pomocy nie tylko przyjaciół, ale także psychoterapeuty lub grup wsparcia. Może okazać się, że dużo skorzystasz na spotykaniu się z osobami, które borykają się z podobnymi problemami.

WYBACZENIE
Wkrótce po rozstaniu niektórzy mogą ci mówić, że jeśli pozbędziesz się gniewu i wybaczysz, poczujesz się o wiele lepiej, Jednak wybaczyć możesz dopiero wtedy, gdy przepracujesz gniew i ból. Natychmiastowe wybaczenie jest mało prawdopodobne, jest to długi proces i każdy przechodzi przez niego we własnym tempie. Wybaczenie przyjdzie, gdy będziesz na nie gotowy/gotowa, a wtedy przyniesie ci mnóstwo korzyści,

NOWA MIŁOŚĆ CZY ŻYCIE W SAMOTNOŚCI
Nawet jeśli pragniesz znaleźć nowego partnera, istotne jest, by się przekonać, że życie w pojedynkę może być satysfakcjonującym stylem życia, obojętnie czy żyjesz sam/sama, czy też masz rodzinę i przyjaciół. Musisz nauczyć się żyć solo i zrozumieć, że nie jest to kara, ani coś sprzecznego z naturą. Pierwszym wyzwaniem bywa często zignorowanie tego, co inni myślą lub mówią o twojej samotności. Ludzie mogą namawiać cię, byś kogoś sobie znalazł/znalazła, myśląc, że to jest właśnie to, czego chcesz i potrzebujesz. Może nawet będziesz odczuwać presję ze strony społeczeństwa. Bez względu jednak na to, co mówią przyjaciele, znajomi, rodzina, media czy popkultura – bycie w związku nie zawsze jest równoznaczne ze szczęściem, zważywszy fakt, że w wielu małżeństwach ludzie są ze sobą z powodu współuzależnienia, z lęku przed nieznanym lub ze strachu przed samotnością. Nauka życia w samotności daje wielką wolność – potrafisz być sama ze sobą i z tego powodu nie zgadzasz się na związek z kimś kto źle cię traktuje. Ponadto wiesz, że jesli będziesz w związku, niezależnie od wszystkiego dasz sobie radę. A przede wszystkim świadomość, że w samotności radzisz sobie z życiem, da ci szacunek dla samego/samej siebie, czego będziesz wymagać od innych.

Kiedy jesteś gotów stawić czoła życiu w pojedynkę i znalazłeś szczęście jako osoba samotna, wtedy jesteś gotów stawić czoła życiu z drugim człowiekiem. Dwoje kompletnych ludzi, którzy wspięli się na szczyt samoświadomości i rozwoju osobistego, powinno stworzyć bardziej dynamiczny związek niż dwoje ludzi łączących się w próbie stania się jednością.
Pewnie dojdziesz do takiego momentu, gdy ogólnie poczujesz się dobrze, a twoje życie będzie się układać. Może będzie to odpowiednia pora, by zacząć z powrotem randkować. Aby nie czuć presji, potraktuj randki jako okazje do miłego spędzania czasu w obecności obcych ludzi i ewentualnego zainteresowania się kimś. Niezależnie od faktu, czy randka będzie udana czy nie, ucz się obserwować, być sobą i akceptować siebie.
Po wykonaniu pracy nad sobą, możesz zacząć myśleć o nowym partnerze i poważnym związku.
W niniejszym poście inspirowałam się pozycją „Rozstanie to nie koniec świata” Susan J. Elliot.

Lepiej przez SMS, bo lepiej trzymać dystans. Podczas rozmowy może zacząć znowu nawijać makaron na uszy.

Brak seksu w malzenstwie to chyba tez powod do rozwodu,wiec juz lepiej wez z nim rozwod, a po co go zdradzac. Rozwod lepszy niz zdrady

Ale ja już nawet nie piszę o kolejności, choć w moim odczuciu kryzys nadal nie usprawiedliwia zdrady. Jeśli się pojawia, to się go rozwiązuje, a jeśli to się nie udaje, wtedy należy się rozstać.
Niemniej pisząc o naiwności miałam na myśli dokładnie ten moment, w którym jesteś teraz, bo skoro kochanek do tej pory wprost dawał Ci do zrozumienia, że od żony nie odejdzie, to na co liczyłaś tym razem? Że to jedno spotkanie i seks magicznie go odmieni?

I oczywiście, że postulujesz o żal skierowany do takich osób, w końcu jesteś jedną z nich. Gdybyś jednak miała choć trochę rozsądku, żeby nie napisać rozumu, to nigdy nie znalazłabyś się w takiej sytuacji.

Tak czy inaczej nadal uważam, że ta historia jest wyssana z palca

Jesteś po prostu słabym człowiekiem, ale w końcu musisz się ogarnąć, nikt za Ciebie tego nie zrobi.

Ulżyło Ci, gnido internetowa? Co to jest za słownictwo???
Pożyjesz dłużej i zobaczysz. Ci co najbardziej rzucali kamieniami, często sami kogoś za parę lat od wtedy zdradzą. Bo tyle o sobie wiemy ile nas sprawdzono.
Gość uwiódł mnie wręcz pierwszorzędnie.
Potem kilka razy się przyznał, że umie sobie okręcić prawie każdą kobietę wokół palca.
Ale dla ciebie wszystko jest zero - jedynkowe. Bagaż mały człowieczku. Jakże mało wiesz. Jesteś mądra ale tylko z teorii. Podejrzewam, że masz nudne życie i niewiele w nim było burz, więc myślisz, że każdy musi być jak ty. Może wyszło ci od razu w związki, może pykło.
Aha, pazerna kurwa to ja... Super. Tak się sklada, że żadna pazerna. Mąż nie ma nie wiadomo jakiej kasy, a ja na razie nie mam żadnej. Nie mam mieszkania nawet.
Po prostu mam dwoje dzieci, które ojca uwielbiają, matkę też. Nie chcę kazać im wybierac.
Ani mnie ani męża nie stać na osobne mieszkanie.
Mogę wrócić do rodziny 400 km stąd ale tam mąż będzie miał utrudniony kontakt z dziećmi a tego robić ojcu dzieci nie będę, choć wiem, modne to u rozwódek.
Dla was, świętojebliwych wszystko jest takie proste. Ciekawe czy dzieci choć masz, skoro gęba.pelna frazesów. Zanim miałam dzieci, też mogłam się z dnia na dzień obrócić na pięcie i wyjść.

Wpisy takie jak Twój są ohydne. Zacytuję autorkę Kołonotatnika, M. Halber: "Chciałabym wierzyć, że ludzie nie są tak ohydni, jak komentarze, które zostawiają w internecie".
Aż się odechciewa z takim nikim w polemikę wchodzić.
Pozdrawiam,
P.K.
(pazerna k..wa)

Dzieci nie sa przeszkoda w rozwodzie,ani nawet w rozstaniu.  Ja zostawilam ojca corki, gdy miala 3 miesiace, po tym jak dowiedzialam sie o jego zdradach. Gdybym tego nie zrobila to zapewne bym szukala okazji by go zdradzic w odwecie plus napewno przestala bym mu gotowac,prac i uslugiwac w jakikolwiek sposob, wiec zamiast prowadzic z nim wielololetnia wojne wolalam sie rozstac w pokojowy sposob umozliwiajac mu kontakt z corka i tak corka widuje ojca w kazdy weekend

Nigdy do niego nie pojechałam. Spotykamy się zawsze gdzieś w pół drogi, a za hotel raz płaci on, raz ja. Było pod względem kasy tutaj sprawiedliwie.
Było, bo już nie będzie całej tej relacji. Mam dosyć.
A wy jesteście bardzo wredne i złośliwe. Piszecie że jestem gorsza od urwy. A ja uważam, że lepsza. Ja nie robię tego za pieniądze. Ja go po prostu kochałam. Znacie takie słowo??

A co ja niby i komu usprawiedliwiam???
Po prostu nie będę udawać że deszcz pada, jak anonimowe Grażynki po mnie jadą

Nie kochasz go, tylko to, jak się przy nim czujesz (przez chwilę), dzięki resztkom z podłogi, które on Ci daje.

Dokładnie. I żona kochanka też zła, bo nie chce odejść i ma czelność przed nim "się rozkładać".

Tego to mi się nawet komentować nie chce.
Ważę 10 kilo więcej niż przed drugą ciążą, to jest fakt. Ale mam wciąż tylko 1 kg nadwagi według rozkładu BMI. To jest bycie ja granicy, a nie bycie pulchną.
W tym momencie usprawiedliwiasz mojego męża.
Nie schudne tak jak inne, bo mam insulinoopornosc. Ja praktycznie w ogóle nie chudnę nawet jak rok temu dietę zmieniłam. Lekarka dała mi lek na chudnięcie a po nim ciągle łapałam infekcje intymne, bo ma to wpisane w skutki uboczne.
Ozempicu się boje.

Ale ja nie mówię że ja jestem dobra a oni wszyscy źli.
Ja też jestem niehalo, bo nie miałam wyobraźni a chęć otrzymania ochłapów przesłaniała mi miłość do samej siebie.
Po prostu dziwię się że tak ostro reagujecie a ja naprawdę jestem teraz na psychicznym dnie i nie pisałam tego wszystkiego po to by ktoś mnie dobił tylko żeby wspomógł.
Ale mam nauczkę że nigdy więcej forum.
A o panu eks-kochanku i żonie wieloletniej rogacze nikt się nie wypowie, tylko wszyscy na mnie psy wieszają

Ja ogólnie nie jem dużo tłuszczu. Pewnie jem za dużo węglowodanów. No ale tak się składa że na myśl o diecie w której jem sztukę mięsa bez żadnych węglowodanów, zbiera mi się na wymioty

Zamien biale wegle na pelnoziarniste sa zdrowsze I dobrze wplyna na poziom cukru we krwi. Na talerzu miej troche wegli i duzo warzyw plus mieso/ryby co tam lubisz. Ogolnie to pewnie dieta z niskim indeksem glikemicznym byla by najlepsza przy insulinoopornosci

Może dlatego, że to Ty założyłaś ten wątek?
Jeśli zaś chodzi o "rogaczkę", to już Ci kiedyś pisałam, że to są jej sprawy i Tobie nic do oceny. Akurat ona nikogo nie zdradza ani nie krzywdzi. Tym bardziej zupełnie nie widzę powodu, aby to na niej wieszać jakieś psy. Jej to jest mi istotnie żal, bo jest jedyną ofiarą tej sytuacji. Coś ją jednak przy tym dupku trzyma, ale co tego pewnie się nie dowiemy.

P.S.
Nie zapominajmy, że to nie jest żaden eks-kochanek

Jest eks. Dzisiaj mu powiedziałam, że ja dłużej tak nie mogę. Byłabym w stanie spotykać się raz na dwa-trzy tygodnie, dam rade. A on nie jest w stanie nawet tego zaoferować, więc podziękowałam