Niechęć o związków i mężczyzn, czy da się to pokonać? - Netkobiety.pl

Ja miałam podobnie. Do studiów nie oglądałam się za chłopakami, oni z deka natrętnie mnie zaczepiali, ale to był czas kiedy ja widziałam, że tam za chwilę z tą za chwilę z jej koleżanką gość się całuje i mi było niedobrze. Raz wiedziałam, że chłopak drzwi mi w szatni zastawił jak przebierałam buty, bo chciał mnie zaprosić na studniówkę, ale ktoś go na chwilę zawołał i ja Mu wtedy na bosaka wyje.bałam. Później Go widziałam pod szkołą jakoś przed moją studniówką, papierosy palił i obserwował. A później poszłam na studia raz miałam chłopaka. Związek rozpadł się w dzień kobiet. Drugi raz miałam chłopaka, związek rozpadł się kilka dni przed walentynkami. I więcej nie miałam chłopaka i doszłam ostatnio do wniosku, że nie chcę mieć, bo w sumie to żyje mi się samej jak pączek w maśle.

Skoro podobasz się facetom, którzy nie podobają się tobie, a tobie podobają się faceci, którym nie podobasz się ty, to znaczy, że masz za wysokie wymagania i celujesz powyżej swojej ligi. Hipergamia leży w kobiecej naturze, ale da się z tym wygrać natomiast jesteś tego świadoma, więc masz szansę.

Chyba za duzo tych chlopakow i robisz stres. Z tego.i z sexu tez.
Nie zakochalas sie naprawde w nikim i na sile chcesz wchodzic w zwiazki bo tak wypada.
Das sobie czas na spokojne poznawanie ludzi i wtedy moze ktos interesujacy i zrownowazony sie trafi

I poukladaj najpierw swoje sprawy. Studia praca ...potem zwiazek

Zwiazki to sa zawsze problemy.  Takie i inne. Wiec daj sobie czas. Chyba ze chcesz miec dziecko to szukaj.

Musze się odezwać chociaż przyrzekłam sobie ze tylko czytam.
Yellow twoje wszystkie niepowiedzenia z facetami były wałkowane dosadnie w każdym z twoich wątków. Za każdym razem większość dochodziła do tego samego wniosku ze potrzebujesz iść na terapie i się sama ze sobą poskładać.
Minał jakiś czas i znowu te same plączę. Pamiętam temat tego ostatniego kolesia który chciał ci się dobrać do majtek a ty mu nie pozwoliłaś wiec cie olał. Tam nie było 'wpadania' w oko. Chłopak chciał seksu i go nie dostał i poszedł sobie. Ty dalej to roztrząsasz. Były plączę nad beznadziejnymi studiami i chyba tez 'złymi' rodzicami. Generalnie cały świat przeciwko tobie.
Może w końcu naprawdę pójdziesz do specjalisty i poszukasz pomocy. Bo tyle lat minęło a ty dalej się babrasz w swoim własnym gówienku.

Dobrze xe zebrałaś te historię w jednym wątku.
Nie za wysoko mierzysz, tylko za nisko.
I narzucasz się  chłopakom, zapraszasz ich gdzieś., Oni tego nie docenią.
Zacznij umawiac sie na randki, poznawać innych niż tylko kolegów z uczelni.
Zdjęcia rób tak długo,  aż wyjdzie jakieś dobre, albo idź do fotografa, który robi zdjęcia kobietom I ma portfolio.
Może spotkasz  się z 10, 15, a drugi raz tylko z takim, który będzie dla Ciebie naprawdę miły?
Samo się nie zrobi.
Nie widzisz zainteresowania,  sorry  next..

toze predzej sie wierzy komulkowiek na forum,niz jakiemus..ups...autystykowi

Po tym co się dziś nawyprawiało chyba też powinienem zrezygnować ze związków. Ja jestem jej przeciwieństwem, ona szybko się zakochuje, a ja wcale. Przez całe życie tylko jedna dziewczyna mi się podobała na tyle, że myślałem o związku, a zakochany to jeszcze nigdy nie byłem. Poza tym zaraz Jack tu wparuje i pochwali się nowymi informacjami o mnie, po których każdy weźmie mnie za psychopatę.

Także widzisz Szeptuch, ja już jestem martwy, przynajmniej na tym forum bo ten śmieć nie może odpuścić i teraz będzie to pisał gdzie tylko się da.

Było o masażu prącia. Shini tradycyjnie upierał się, że to nic takiego, zwykły masaż. Ktoś mu zadał pytanie, czy w takim razie takiego masażu mogłaby mu zrobić matka albo siostra. Odparł że ani matka, ani jej koleżanki, bo za stare, ale siostra to mogłaby. Niby żartował, ale potem w jednym kolejnych postów i tak przyznał, że nie widzi w tym nic złego. A przynajmniej nic gorszego niż jednorazowy seks z nieznajomą.

Także ten....

Nie. To nie był żart, bo kilka postów później bronił tego zdania.

To jest inna czynność seksualna. W rodzinie jest to definiowane jako kazirodztwo i jest karalne w naszym prawie.

Ano właśnie.

I to mu od dawna wszyscy radzą.....ale cóż zrobić...

Pogoda ładna, a ja uziemiony

Ok, tego się nie spodziewałem po tym co dziś się naczytałem, dzięki Szeptuch za chłodne spojrzenie.

Nie mam wyboru skoro robiąc coś(masaż) co moim zdaniem nie było złe, ani też dobre, a zdaniem niektórych kobiet i Jacka to była niewybaczalna zbrodnia i powinienem nosić jej piętno do końca życia. Muszę chociaż udawać trochę świętszego niż jestem i już nigdy nikomu o tym mówić, a zwłaszcza żadnej kobiecie.

Musi być metalowy czy jakieś inne też dadzą radę? Ciężko mi zdzierżyć tą muzykę, a i metalówa raczej nie poleci na typa nieogarniętego w temacie i nie wyglądającego jak oni.

Do lasu pod namiot i bez telefonu? Nie będą wiedzieli gdzie szukać ciała.

Zmiana otoczenia, to już się staje niedoścignionym marzeniem.

Na prawdę istnieją dziewczyny, które chciałyby wprowadzić nieznajomego i kompletnie nieobeznanego z tematem faceta w ten świat? I jeszcze jedna ważna kwestia, atrakcyjne dziewczyny? Widziałem wiele "metalówek" bo w liceum miałem ich sporo i niestety żadna z nich nawet stała koło mojej definicji atrakcyjności, mówiąc krócej były grube i podstawowo zaniedbane.

Z tych dwóch, które wrzuciłeś ten drugi bardziej mi się podoba. Myślałem, że metal to tylko heavy albo death z tym niezrozumiałym darciem się ale ta druga piosenka jest całkiem fajna. W ogóle przypomniało mi się, że kiedyś przez jakiś czas słuchałem jednego zespołu metalowego, był to japoński zespół BABYMETAL.

Na spacery nigdy nie chodziłem, nie mam żadnego lasu na tyle blisko by dało się tam dotrzeć bez samochodu. Nocowałem kilka razy ale nigdy sam tylko w grupie kilku osób jak należałem do organizacji pozarządowej podobnej do wojska. Mieliśmy szkolenia taktyki wojskowej po 24h lub dłużej i się nocowało w lesie kilka razy. Nigdy nawet nie pomyślałem, że mógłby być jakiś sens w samotnym pójściu pooglądać gwiazdy. Zawsze chciałem to zrobić jak już znajdę dziewczynę i pójdziemy razem więc też nigdy nie byłem. Nawet nie wiem gdzie jest jakaś najbliższa leśna polana.

Handjob, a pełnoprawny seks z penetracją to bardzo odległe od siebie rzeczy. Pisanie, że te dwie rzeczy są na tym samym poziomie jest dla mnie dziwne. Ja to widzę tak, że koleś z browarem mającym jakieś 4% to nie to samo to koleś z flaszką wódy 40% lub spirytusu 90%. Każde z tych to alkohol ale wszystkie są na zupełnie innym poziomie. Gdybym kiedyś mógł uczestniczyć w tym seksie poza związkiem, a raczej gdybym mógł być partnerem kobiety to robiącej pewnie zmieniłbym zdanie na ten temat ale nie mogłem i wciąż nie mogę. Niestety podejrzewam, że to "zabawił by się" rozwiązałoby sporą część problemów ale wciąż nie mogę sobie tego wyobrazić. Jak to seks bez miłości, bez związku, bez wspólnych planów to się wydaje nieprawdopodobne. Tym bardziej dla mnie, przecież zawsze byłem niewidzialny dla kobiet więc jak miałbym znaleźć chętną na seks, która jeszcze mi by się podobała, to już brzmi jak totalny kosmos. Teraz wyglądam nie najgorzej więc pewnie dałbym radę zwrócić uwagę jakiejś kobiety, może nawet nie jednej ale wciąż nie potrafię nawet rozmawiać, a co dopiero poderwać żeby doszło do seksu. Widziałaś jak się kończy moja rozmowa kiedy tracę czujność i zaczynam kierować się emocjami.

I dla takich debili jak ty masz adnotacje w stylu "zakaz spozywania alkoholu w tym piwa". Albo na zapalniczne "nie odpalać w kieszeni", a na pokrywkach jednorazowych kubków "uwaga gorące". Bo kto by sie spodziewał, że dopiero co parzona kawa bedzie gorąca....

Jak na kontroli wydmuchasz pół promila to kogo bedzie obchodzic czy waliłeś denaturat czy jakieś szczynowate piwo?

I nie Shini - przestań kłamać. Nikt nie napisał, że jak poszedłeś na masaż erotyczny to jest to jakies super złe, że bedziesz sie smażył w piekle i tak dalej. Miliony razy dziesiątki ludzi ci pisało, że to twój wybór. Ale każdy wybór ma konsekwencje i pisanie o sobie przez pryzmat świętoszkowatej dziewicy w sytuacji jak się korzysta z takich usług to obłuda i zakłamanie.

Wiesz co, ja ostatnio po poznaniu kogoś przez internet jakoś tak muszę mieć chwilę przerwy od poznawania ludzi w internecie

Ja w sumie też nie mam na co narzekać. Zarobki mam nienajgorsze, więc nie oczekuję sponsoringu faceta, radzę sobie sama. W tygodniu wracam po pracy strasznie zmęczona i nie myślę o tym, że jestem sama, ale w weekendy, gdy chciałabym gdzieś wyskoczyć to wtedy czuję się trochę samotna. Bo chciałabym wyjść do kina, teatru, ale nie mam z kim. Do tego wyprowadziłam się z miasta studenckiego i niby mieszkam też w większym mieście, ale nikogo tu nie znam, prócz ludzi z pracy i nie wiem za bardzo, gdzie takowych poznać. Na studiach jakoś bardzo samotności nie odczuwałam, bo nawet jak nie miałam chłopaka, to przynajmniej raz w tygodniu umawiałam się ze znajomymi, a teraz w obcym miejscu nie mam nikogo. Ale to i tak nie jest najgorsze. Najgorzej jest wtedy, gdy chce się wyjechać gdzieś na urlop. Umiem podróżować sama, robiłam to nie raz, ale nie sprawia mi to przyjemności. Lubię poznawać nowe miejsca będąc z kimś na wyjeździe, a potem dzielić się wrażeniami. Choćby nocować w szczerym polu, ale z dobrym towarzystwem jest lepsze, niż all inclusive samemu. Albo wszelkiego typu imprezy np. wesela. Teraz w październiku za mąż wychodziła moja młodsza siostra i nie było źle, umówiłam się z samotnym kuzynem, że będziemy się bawić razem, gadaliśmy, do tego rodzina przyjechała, z każdym trochę potańczyłam, pogadałam i było dobrze, ale w lipcu tego roku jadę na wesele do koleżanki. Niby będą nasi wspólni znajomi, ale większość w parach, do tego obce dla mnie rodziny. Boję się, że będę siedzieć sama przy stole albo podpierać ściany. Bardzo niezręcznie wtedy się czuję. Z drugiej strony wątpię, że znajdę jakiegoś chłopaka w ciągu tego pół roku. Koleżanka jest zaręczona od 5 lat i już wtedy wiedziałam, że będę zaproszona na imprezę i łudziłam się, że dużo czasu i kogoś znajdę, ale no pomyliłam się. Co gorsze, to nie pierwsza taka sytuacja. Na wcześniejsze wesela, czy studniówkę też miałam te same obawy, że nie będę miała z kim iść. Już mnie to wkurza, że minęło tyle lat a ja w tym samym miejscu. Wiem, że są tacy, co świetnie się bawią podróżując samemu lub na imprezach rodzinnych kradną show, ale ja jestem introwertyczką i to dla mnie nie jest łatwe

A co to znaczy "celujesz powyżej swojej ligi"? Chętnie się dowiem. Nigdy nie podobał mi się żaden Christian Grey albo inny Don Massimo. Nawet nie znam nikogo takiego. Co więcej, najbardziej dotychczas byłam zakochana byłam w chłopaku, który był dość niski jak na chłopaka, bo był mojego wzrostu (165cm), miał przerzedzone włosy, trochę krzywe zęby, nie był z bogatej rodziny. Jednak mimo wszystko zakochałam się w nim. Czy to też jest za wysoki standard? Mam brać żula sod monopolowego? Bez przesady, jakieś minimalne standardy trzeba mieć

Czy ja wiem? Nigdzie nie pisałam, że chcę związku "bo tak wypada". Powiem szczerze, że nie lubię robić rzeczy, tylko dlatego, że wypada. Jestem temu totalnie przeciwna. Uważam, że jak się coś robi to tylko i wyłącznie dla siebie, a fakt jest taki, że czasami mi brakuje męskiego ramienia. Już nie mówię, że cały czas, ale choćby z raz w tygodniu żeby z kimś gdzieś wyjść, film obejrzeć, poprzytulać się
A z tym dawaniem sobie czasu....takie rzeczy wmawiałam sobie w liceum, na studiach też, ale powoli mi się kończy cierpliwość, a narasta rezygnacja i żeby nie powiedzieć frustracja. Wiesz, żeby to było tak, że przeszłam przynajmniej jedną, dłuższą i poważniejszą relację, ale nie wyszło i teraz jestem sama- ok, zdarza się. Ale to, że praktycznie nigdy nie byłam w poważnym związku, a zbliżam się coraz bardziej do 30stki powoduje u mnie niechęć. Już pomijam fakt, że im człowiek starszy, tym ciężej kogoś poznać, bo wolnych ludzi coraz mniej, a jak są wolni, to też wątpliwej jakości. Moje starsze koleżanki, które mają 30stki w tym roku, od lat siedzą na tinderze, mówią, że z roku na rok coraz gorzej i że nie ma nic gorszego, niż facet, który jest singlem po wieloletnim związku, bo cały czas tylko gada o byłej i jak to za nią tęskni- koleżanki mówiły, że co chwila na takich trafiają i jest im aż nieprzyjemnie
A co do poukładania spraw, mam znajomych, którzy potrafili godzić związki ze studiami. Sporo osób tuż po obronie pracy magisterskiej wzięło śluby, więc da się

Wiesz, to nie tak, że cały świat przeciwko mnie. Cierpię na overthinking, do tego mam osobowość INFJ, która charakteryzuje się tym, że jest się lepszym obserwatorem niż większość ludzi i więcej się widzi. To właśnie ludzie INFJ są najlepszymi psychologami, bo sami dużo obserwują. Tylko że dla innych potrafi być to zaleta, dla mnie jest to wada. Tak samo jak ludzie radzący pójście na terapię- tylko czy tacy ludzie w ogóle wiedzą, na czym polega terapia? Sądzę, że nie. Terapeuta nie sprawi, że nasze problemy znikną jak za dotknięciem różdżki. Terapeuta jest od wysłuchania i ewentualnie wskazania nam błędów. Byłam u pani psycholog kilka razy. Mówiła, że właśnie jest potrzeba wygadania się. Ona tylko siedziała, słuchała, kazała zapisywać myśli, sny, samopoczucie i tyle. Mówiłam jej, że robię to od lat i nie działa, to nie potrafiła skomentować. Terapeuci poruszają się bardzo prostą linią schematu. Ja nawet wiem, co powiedzieć, żeby takiego terapeutę skierować na tory, po których chciałabym, żeby szedł. Inni wiem, że mogą tego nie widzieć, dla mnie natomiast jest to proste. Stąd wiem, co mi nawet powie psycholog, bo oni się uczą utartych schematów. Moja znajoma miała depresję i poszła do terapeuty. Ten ją uświadomił, że ma toksycznego faceta, który wyniszcza ją psychicznie. Zerwała z nim, znalazła innego i jest szczęśliwa. I na tej zasadzie to działa. Mi natomiast żaden psychoterapeuta nie musi uświadamiać, że mój ex był narcyzem, bo sama to widziałam. Sama z nim zerwałam, nikt mi nie musiał mówić, ze to toksyczne zachowanie. Tyle że ja w przeciwieństwie do tej koleżanki nie miałam tyle szczęścia, żeby znaleźć chłopaka. Zrzucam to na pech, bo poznaję w skali roku/lat bardzo mało osób płci przeciwnej i ja nawet nie mam w kim się zakochać, nawet nie mam szansy. Wracając do psychologów- mam wujka, który jest psychiatrą. On sam powtarza, ze psycholog jest dobry na chwilę. Podał nawet przykład, ze jeśli ktoś stracił rękę w wypadku, nie może znaleźć przez to pracy, ma depresję, to jak pójdzie do psychologa, ten mu powie, żeby się nie martwił, że wszystko będzie dobrze, ten wyjdzie zadowolony, ale minie kilka dni i znowu wpadnie w dół, bo nie ma pracy i tak się toczy błędne koło. To realny przykład z pracy wujka, nie wymyślony. Dlatego psycholog nie sprawi, że wszystkie problemy znikną, i jak w przypadku tej osoby ręka odrośnie i będzie mógł wrócić do pracy. Taka osoba będzie potrzebowała protezy, nowego wykształcenia do pracy i przede wszystkim wsparcia bliskich, których żaden psycholog nie zastąpi. Dlatego dla mnie te porady, by iść na terapię są bardzo słabe, bo wiem, że terapeuta życia nie naprawi. Usiądzie, wysłucha i skasuje jak za złoto. To moje doświadczenie z prywatnymi terapeutami. Jednak żeby nie było- spróbowałam też na NFZ. Wujek wypisał mi skierowanie. Ogromnie długi czas oczekiwania, bo 10 miesięcy. Zapisywałam się w lutym ok 2 lat temu, termin dostałam na grudzień. W środku tygodnia na godzinę 12. Oczywiście nikt nie jest w stanie zaplanować życia z takim wyprzedzeniem, nawet nie wiedziałam, jaki będę miała plan zajęć na studia i akurat wtedy, gdy miałam mieć wizytę mój prowadzący z jednego przedmiotu ustalił datę kolokwium, na które musiałam przyjść. Dzwoniłam, pytałam, czy można przełożyć, ale powiedzieli, że nie, termin przepadł. Dlatego na NFZ jest bez sensu, bo długi czas oczekiwania, od ludzi wiem, że ci psychologowie potrafią być wredni i nieprzyjemni. A prywatnie jak za złoto, bo ceny za wizytę w większych miastach już przekroczyły 150zł za niecałą godzinę

A co do chłopaków- widzisz, z tym ostatnim sprawa nie była jasna, bo on nie zachowywał się typowo jak osoba, która chce tylko seksu. Wiem, jak tacy panowie się zachowują i jest to zupełnie co innego, innego typu zachowanie, na takich też trafiłam kiedyś. Natomiast zachowanie tamtego chłopaka jest do teraz dla mnie dziwne i jak opisywałam tą sytuację nawet mężczyznom (bo ja kobieta to się może nie znam) to sami mówili, że bardzo dziwna sytuacja i że ciężko określić, bo sprzeczne sygnały. I nie wiem, czemu Cię to dziwi, że nadal to roztrząsam. To moje ostatnie tego typu doświadczenie, gdy komuś wpadłam w oko. Jakbym miała inne doświadczenia po drodze, to wspominałabym je. Stąd właśnie moje wątpliwości- mam za mało doświadczeń z facetami i potrafię rozmyślać o czymś sprzed kilku lat, gdzie dany chłopak prawie zapomniał o moim istnieniu, a ja go nadal wspominam. Bo nie mam alternatywy. Gdybym teraz miała jakiegoś fajnego chłopaka to w ułamku sekundy zapominam o wszystkich nieudanych relacjach i skupiam się na obecnym facecie. Tylko no to nie może być tak, że pójdę do terapeuty, a ten mi będzie mówił, że będzie dobrze i wszystko się ułoży i inne tego typu farmazony, tylko muszę trafić na faceta z krwi i kości, w którym się zakocham i przy którym będę się dobrze czuć i nie przekona mnie do tego żadnej psycholog, muszę doświadczyć tego sama. Tylko co zrobić, że mam takiego pecha, że nie mogę nikogo poznać? Bo ja to zrzucam właśnie na pech, bo już nie wiem, jak to inaczej wytłumaczyć, że mijają 2 lata a ja nie poznałam żadnego nowego faceta w tym czasie. I nie mówię, że nie poznałam żadnego nowego faceta do związku, ja serio nie poznałam żadnego faceta, choćby nawet na stopie koleżeńskiej. I tu jest problem, który nie wiem, jak rozwiązać

Idąc tym tokiem myślenia- każdy jest jedną wielką czerwoną flagą

Właśnie ja też nie sądzę, żebym celowała za wysoko. Zastanawiałam się nad tym wielokrotnie, ale wszystkie chłopaki, którzy mi się podobali, mieli jedną wspólną cechę- inteligencję. Nie umiem tego określić, ale gdy się wypowiadali, to czuć było taką mądrość i rozsądek w ich głosie. I to już od młodszych lat, typu liceum. Z resztą ci, którzy mi się podobali wcześniej robią teraz nienajgorsze kariery naukowe (w sensie skończyli wymagające kierunki studiów), więc to nie tak, że podobali mi się bad boye mające przygody z narkotykami czy alkoholem. To mi nigdy nie imponowało, zawsze ceniłam w ludziach rozsądek. Lubiłam też spokojnych chłopaków, sama jestem introwertyczką i ekstrawertycy mnie męczyli na dłuższą metę. Mam jednak wrażenie, że jako introwertyczka jestem dla innych nudna. Teraz mniej, ale to też przez to, że zrobiłam selekcję znajomych i trzymam z tymi, którym to odpowiada, ale np w liceum bardzo chciałam wpasować się w tłum, zakładałam maski, było to bardzo męczące. Jednak ten pierwszy chłopak ze studiów, opisany w poście też na to poleciał. Byłam cicha i spokojna na zajęciach i mu się to nie podobało. dopiero na imprezie, gdzie byli sami znajomi i czułam się swobodnie zobaczył, że jestem żywszą osobą i wtedy się zaczął we mnie kochać. Ogólnie im bardziej ja go poznawałam tym mniej mi się podobał. To był typ chłopaka, który potrafi wyśmiewać problemy. Np. miałam problem, a on zamiast mnie wspierać to wyśmiewał, że to nic poważnego. Gdzie inny chłopak w tym czasie mnie wspierał i to właśnie w nim się potem zakochałam
Już nie studiuję i jest jeszcze gorzej niż na studiach, bo już nie chodzę na żadne imprezy. Wyprowadziłam się z miasta studenckiego, za pracą poszłam do innego, dużego miasta, gdzie nikogo nie znam i nie mam żadnych znajomych i ciężko mi, nie powiem. Nawet nie wiem, gdzie tych znajomych szukać
Do fotografa właśnie chcę iść. Są artyści, którzy robią tematyczne sesje fotograficzne np niedaleko mnie dziewczyna robi sesje w średniowiecznych strojach, którymi dysponuje i są świetne te zdjęcia. Tylko jakoś boję się iść sama, z kimś raźniej. Kiedyś z kuzynką byłam na sesji zdjęciowej, fajna pamiątka, ale to z kuzynką, a samej to tak nie wiem
Co do portali randkowych to ja nawet nie wiem, jak miałabym z tymi chłopakami pisać? O czym? Zagadać i co dalej? Pytać co robi w życiu itp? Serio, nie mam pojęcia

Zazwyczaj drugiej osobie zarzuca się to, co się samemu stosuje. Miałam na studiach koleżankę, kłamała jak z nut i przeze mnie była wielokrotnie przyłapana na kłamstwie. I co ciekawe....sama nikomu nie wierzyła w to, co mówią inni, bo myślała, że każdy kłamie jak ona
Tak więc ktoś pisząc, że mówię nieprawdę, sam najpewniej dużo kłamie i nie wyobraża sobie, że ktoś mógłby robić inaczej
Natomiast nie w moim interesie byłoby kłamać, bo po co? Chciałabym uzyskać rzetelne i szczere opinie i gdybym kłamała, jaki by to miało sens?

Jeśli myślisz o stałym związku to Tinder to strata czasu, sam też próbowałem i szczerze tylko jedna relacja wyszła poza schemat - pisanie, jedno spotkanie i koniec znajomości. Do tej pory poznałem swoje byłe też w sumie przez internet, ale nie było tak ogromnej konkurencji (na Tinderze muszę nawet konkurować z Makumbą z Zimbabwe). Mnie korzystanie z tej aplikacji bardzo wymęczyło, a jestem mężczyzną więc miałem może z 50 par z czego spotkałem się może z 8 przez okres korzystania z tej aplikacji. Nie wyobrażam sobie jak musi to być męczące mając kilkaset par (jak większość kobiet tam). Zależy chyba też z jakiego miasta jesteś, ale zgaduje że wszędzie tak jest.

Shinigami ja nie w temacie, ale jesli to prawda co pisal Jack to jestes o tym watku z siostra to jestes CHORY.

Masz rację, nie jesteś w temacie. Sprawdź tamten temat dokładniej i się dowiesz, że napisałem to specjalnie w celu wywołania konkretnej reakcji co niezbyt mi się udało. Nie ma to absolutnie nic wspólnego z prawdą.

Czyli jaką dokładnie reakcję chciałeś wywołać?
I nie wiem czy wiesz, ale jeśli tak było, to właśnie przyznałeś się do próby zastosowania manipulacji, ale coś Ci nie wyszło.

Oczywiscie, ze sie da pokonac pod warunkiem, ze trafisz na tego jedynego,  poki co ciesz sie zyciem singielki- to nic zlego.

Może tak, a może chodzi o to żeby dać komuś szanse i spróbować się "dotrzeć". Nie raz facet potrafi starać się wiele miesięcy o kogoś i potem się okazuje, że jest szczęśliwa rodzina z tego.

To posłuchaj o przeżyciach facetów albo załóż konto jako mężczyzna, weź zdjęcia zwykłego faceta z neta to się okaże, że zainteresowanie bliskie zeru i zobaczysz jakie to trudne. Przypuszczam, że twoje koleżanki odrzucają przeciętnych gości bo dostają masę polubień ale w efekcie rywalizują o mały procent najbardziej atrakcyjnych pod względem głównie wyglądu, a że tacy ludzie zbierają większość ruchu to też są wybredni i mogą odwalać bo im uchodzi to na sucho.

400km to sporo, nie każdy kolega się zgodzi i będąc singlem to wydaje mi się dość naturalne nie ciągnąć nikogo tak daleko. No chyba, że masz kogoś kto lubi takie rzeczy.

Parę razy w roku tam jestem na weekendy, tak żeby spotkać się z kolegami i załatwić jakieś rzeczy przy okazji.
Samo miasto czy piękne? Beton i hałas...

Trochę tak jest, ale też widzę, że część ludzi po 30stce buduje sobie dom za miastem i zakłada rodzinę. Jak dla mieszkanie w mniejszej miejscowości jest całkiem w porządku.
Przede wszystkim ma się trochę własnej przestrzeni ale też nie masz sąsiada po sobą i nad sobą więc to jest dość wygodne. No a jak rodzinę się zakłada to już w ogóle ta przestrzeń pewnie jest zbawienna.
Nie wyobrażam sobie mieć np. dwójkę dzieci i żyć na 2 pokojach w małym mieszkaniu kosztującym 2 razy więcej niż mnie budowa domu wyniesie.
Swoją drogą w mieszkaniu to chyba nawet od tak sobie nie możesz założyć bez odpowiedniej zgody klimatyzacji...
Infrastruktura tu gdzie się buduje jest tzn. wodociągi i światłowód, jedynie kwestia dobrej pracy.

Tu gdzie jestem jest o prawie połowę mniej mieszkańców i najprostszym sposobem na to jest mieć gdzieś co inni mówią.
Zresztą ludzie wszędzie gadają, jak masz jakichś znajomych w mieście to pewnie też rozmawiają na twój temat jak coś zrobisz. Być może na wsi większa szansa spotkać kogoś kto o tobie coś mówił, albo, że ktoś dopyta czy coś jest prawdą.
Tylko po co się tym przejmować

Pytanie czy Ty potrzebujesz chłopaka czy tylko kogoś do towarzystwa. Ale faktycznie też jakoś średnio mi się widzi jeżdżenie gdzieś samemu, szczególnie jeśli chodzi o wakacje. I to nawet płeć nie ma za bardzo znaczenia ale bez drugiej połówki to ciężko znaleźć kogoś z kim by można było polecieć w jakieś interesujące miejsca. Czym więćej lat tym bardziej znajomi mają swoje własne plany, żony i jest gorzej.

Oczywiście, że masz rację. Myślisz, że nie próbowałam? Jak widziałam, że komuś się podobam to starałam się poznać lepiej tą osobę, dać szansę. Nigdy nie skreślałam kogoś z góry. Pisałam tutaj, cały wątek założyłam nawet o chłopaku na urodzinach koleżanki, któremu wpadłam w oko na imprezie: gadał ze mną, patrzył się na mnie cały czas, dosuwał się na krześle. Potem usilnie próbował mnie zaprosić do siebie lub wprosić się do mnie, był podpity, ja za to trzeźwa i nie zgodziłam się iść w środku nocy do obcego typa (mimo że znajomy znajomych), bo też się jednak bałam. Mimo to chciałam dać mu szansę, wysłałam mu od razu zaproszenie do znajomych, zaakceptował, nie napisał, więc to olałam, szczególnie że zbliżała się sesja, dużo zaliczeń i nie miałam do tego głowy. Po miesiącu jednak wspólni znajomi mi powiedzieli, że ten chłopak się o mnie dopytywał, podpytywał ich. Gadałam ze wspólną znajomą, która jest jego dobrą koleżanką (nie była na tej imprezie), dopiero jej opowiedziałam, że poznałam jej znajomego a ona taka zdziwiona i podekscytowana, że ten chłopak o mnie jej mówił i podpytywał, ale nie wiedziała, o co chodzi, bo nie znaliśmy się wcześniej i radziła, żeby do niego napisać. Tak więc zrobiłam, napisałam, odwołałam się do tamtej imprezy, ale on mnie olał. Napisałam kolejny raz, to nawet nie odpisał. Ale szansę dałam, żeby nie było. Był inny chłopak, który się we mnie kochał dość długo. Próbowałam z nim chodzić na randki, ale im bliżej go poznawałam tym bardziej mnie denerwował. W pewnym momencie miałam ciężką sytuację na studiach, dużo stresu, płakałam, a on, zamiast mnie pocieszyć to wyśmiewał moje problemy. Było to dla mnie niczym zdrada. Inny kolega w tym czasie mnie pocieszał, wspierał i to w nim się zakochałam (ale nie wyszło, mimo mojej inicjatywy). Inny zaś to ten narcyz, bardzo toksyczny, ale też 3 miesiące się z nim spotykałam, żeby nie było, że za bardzo wybrzydzam. Tak więc staram się dawać szansę ludziom, ale jak ktoś mnie tak denerwuje, że nie mam ochoty się z taką osobą nawet kolegować, to czy jest sens próbować związku?

Wiem, słucham, czytam i wiem, że też mężczyźni mają ciężko. Nie neguję tego przecież. Co do moich koleżanek to miałam jedną, która faktycznie zachłysnęła się tinderem i dawała polubienia mało, że "chadom" to wręcz modelom 10/10. Tylko przejechała się na nich wiele razy. Spuściła poprzeczkę, zaczęła się spotykać z pewnym chłopakiem, który na początku wydawał jej się brzydki, ale po czasie zaiskrzyło i dziś są zaręczeni. I mimo, że ona ma go za brzydkiego to według mnie on i tak jest przystojniejszy, niż większość chłopaków, których ja poznawałam do tej pory i na mnie zrobił bardzo dobre wrażenie
Inna znajoma natomiast od lat siedzi na tinderze i powiedziała, że ona na takich modeli to nawet nie patrzy, bo powiedziała, że tacy chcą tylko szybkich numerków, poza tym ona mówi, że wie, że sama jest przeciętna, więc też przeciętnym daje w prawo (i to akurat prawda, widziałam zdjęcia tych chłopaków i nic szczególnego to to nie było). Mimo to ma mało par, bo chłopaki lajkują dużo modelek, a jak ktoś się z nią sparuje i się dowie, że ona z trochę bogatszej rodziny to zaraz pojawia się "łowca posagów" i klei się do jej pieniędzy. Też przewalone
Inne koleżanki, które spotykają lub spotykały się z chłopakami z tindera to widziałam tych chłopakówi też tyłków nie urywa. Mówiąc szczerze to nie widziałam, żeby któraś umawiała się z popularnym "chadem"

Dokładnie tak. To nawet ponad 400km, bo około 450km, może niecałe, ale to prawie 7h w pociągu. Musiałabym mieć kogoś bardzo bliskiego, żeby się zgodził. Do tego trzeba też doliczyć koszta. Nie chcę koleżance dawać za mało do koperty, bo wszystko drożeje a to bliższa osoba, musiałabym z automatu zapłacić za osobę towarzyszącą, bo nie będę w żadnym wypadku wymagać dołożenia się, skoro ja zapraszam, poza tym taka osoba mogłaby nie chcieć dołożyć nawet do transportu, bo to koszt około 100zł w jedną stronę za bilet normalny, więc też bym pewnie musiała zapłacić. Za takie przedsięwzięcie poszłoby mi spokojnie dużo ponad 1000zł, a dla osoby, która oszczędza to dużo. Dlatego musiałby to być ktoś zaufany, żebym chociaż wiedziała, że nie narobi wstydu, bo czytałam o przypadkach, gdzie osoba towarzysząca na weselu się upiła i spała na parkiecie, albo robiła wiochę lub zaliczała okoliczne panny zamiast zająć się swoją osobą. Poza tym mam już podobne doświadczenia ze studniówki. Zaprosiłam dalszego kolegę, który nawet mi się trochę podobał. Musiałam organizować transport na swój koszt, ale to akurat nie problem, bo to było blisko, moja mama nas zawiozła. Ja płaciłam, bo wiadomo, zapraszałam. I to wszystko byłoby tego warte, gdyby nie fakt, że on był sztywny na tej imprezie, w pewnym momencie przestał się do mnie odzywać, ja zagadywałam podtrzymując rozmowę, a on patrzył się tylko z obróconą głową w przeciwną stronę opowiadając tak lub nie i czułam się taka....olana strasznie. Ja nie mówię, że ktoś musi mnie od razu adorować, ale no mógłby spróbować podtrzymywać rozmowę, a nie że ja niańczę kogoś i się produkuję, a ktoś jeszcze to olewa

Wiesz, beton to jest teraz wszędzie, a hałasu jak nie ma to jest to wieś, gdzie do najbliższego sklepu trzeba jechać autem, by zwykłe mleko i jajka kupi

Ja zauważyłam, że jak ktoś jest z małego miasta lub wsi to ucieka do miasta a ludzie z miasta uciekają na obrzeża lub na wieś. Przynajmniej taką tendencję zaobserwowałam wśród znajomych
Wszystko ma swoje plusy i minusy. Ja wychowywałam się w dużym domu w małym miasteczku. Plus taki, że miałam podwórko, na którym razem z rodzeństwem dużo się bawiłam, szczególnie w lato, ale w zimę w śniegu też. Osoby z bloku tego nie miały. Natomiast minus taki, że jak chciałam iść na jakiekolwiek zajęcia dodatkowe, albo spotkać się ze znajomymi, trzeba było już dojechać, co nieraz było ogromną wyprawą, bo autobusy jeździły od nas gdziekolwiek rzadko, potrafiły nie przyjechać w ogóle o danej godzinie i przyjechać za 1,5 godziny
A w jakiej branży pracujesz, że masz współpracowników w Azji? Informatyka? Bo ciekawa jestem, gdzie można jeszcze prócz tej dziedziny pracować zdalnie

Wiesz co, ja patrzę na to inaczej, bo przeżyłam swego rodzaju traumę w przeszłości, z którą nie mogę pogodzić się do dziś. Miałam depresję, nie poszła mi matura za 1 razem i nie dostałam się na studia, mimo że pokładane były we mnie ogromne nadzieje. Chodziłam do liceum do mojego miasteczka. Mimo, że nikomu o tym nie mówiłam, to nauczyciele tak paplali jęzorami, że wieści, że mi słabo matura poszła dotarły nawet do mojej dalszej rodziny, oddalonej o 100km. Wydzwaniali z satysfakcją wiedząc, że mi nie poszło. Skąd wiedzieli? Bo wyszli z mojej okolicy, znali osoby, które znały osoby i doszło pocztą pantoflową. To było straszne. Do dziś jak o tym myślę to czuję się bardzo nieprzyjemnie. Poprawiłam maturę, dostałam się na studia. Poszłam do dużego miasta dalej od domu, nie znając nikogo. Miałam czasem potknięcia, poprawki, ale nie przyznawałam się, nikt nic nie wiedział i nie śmiał się, nie miał satysfakcji z moich porażek i mimo, że studia miałam bardzo ciężkie, o wiele cięższe niż nauka w liceum, to wspominam je lepiej niż lata szkolne, gdzie każdy obserwował mój ruch i czekał na potknięcie

Dokładnie tak. Ja umiem podróżować sama, to nie tak, że jestem nieporadna i nie umiem np. zapytać o drogę. Umiem i wiele razy to robiłam. Tylko nie sprawia mi to przyjemności. Lubię przeżywać przygody z kimś. Na przykład kiedyś byłam z koleżanką za granicą na wakacjach, miałyśmy incydent ze zgubieniem się w dużym mieście. Jednak odnalazłyśmy się, a wspominałyśmy to ze śmiechem. Dlatego podróżowanie z kimś jest nawet bezpieczniejsze, bo w przypadku zgubienia się zawsze jest opcja, że ktoś coś wymyśli, albo np. 2 osób w parze podróżujących jest mniejsza szansa, że ktoś napadnie, niż samotnie podróżująca kobieta, szczególnie za granicą. No i w zeszłym tygodniu siostra z mężem oraz moi rodzice oglądali hotele zagraniczne, żeby gdzieś wyjechać. Mnie też podpytują, czy gdzieś jadę, a ja nie potrafię im nawet odpowiedzieć, bo chętnie bym gdzieś pojechała, ale nie mam z kim. Mało tego, nie ma nawet pojedynczych pokoi, są tylko 2 osobowe w większości hoteli, przez co albo płaci się więcej albo dolokowują drugą obcą osobę, co też jest średnio bezpieczne, bo nie wiesz, czy np. nie kradnie
Ciężka sprawa z tym i z tym podróżowaniem mnie najbardziej chyba boli, bo lubię zwiedzać nowe miejsca, a nigdzie się nie ruszam, bo nie mam z kim. Wyjątek, gdy gdzieś jadę z całą rodziną, ale no chciałabym pojechać gdzieś z rówieśnikami
I to prawda, niekoniecznie od razu musi być facet, może być przyjaciółka, przyjaciel czy ktokolwiek zaufany, z kim będziemy się dobrze bawić
Wiem, że są ludzie, którzy lubią podróżować samemu, ale ja do takich nie należę. Pamiętam, jak byłam kiedyś z koleżanką za granicą na typowo wypoczynkowym wypadzie. Leżałyśmy na leżakach i mimo, że masa leżaków wokół nas była wolna, to pewna pani, która przyjechała sama, na oko po 30stce cały czas się rozkładała tuż koło nas. Trochę to było wkurzające, bo słyszała wszystko, co mówimy, ale też ją rozumiem, bo wydaje mi się, że w ten sposób chciała może poczuć, że nie jest sama i też to rozumiem

Czyli mam celować w meneli z monopolowego? To chyba lepiej być samemu

A to mężczyźni robią niby inaczej? Przecież często jest też tak, że facet z piwnym brzuszkiem, zakolami, bez większego wykształcenia z przeciętnymi zarobkami wymaga blondwłosej, długonogiej modelki, z wyższym wykształceniem zarabiającej dobrze. I zaznaczę, że to nie tylko moje spostrzeżenie

No widzisz, a ja znam mężczyzn, którzy wybrzydzają. Byłam raz bardzo zakochana w koledze z roku. Z wyglądu baaaardzo przeciętny, niebogaty, ale podobał mi się jego charakter i to, że mnie wspierał w trudnych dla mnie chwilach, co mnie urzekło. Zapraszałam go na wyjście na kawę (nie zgodził się nigdy), zapraszałam o siebie na obiady (zgadzał się tylko, gdy inni znajomi też byli), dosiadałam się na wykładach, pisałam do niego. On wiedział o tym i kilka razy napisał mi dosadnie coś, żebym wiedziała, że nie mam na co liczyć. A chłopak z wyglądu jako facet mniej atrakcyjny niż ja jako kobieta. Nie był też bogatszy ode mnie, ani jakoś wybitnie nadinteligentny, żebym była dla niego zbyt głupia. Powiedziałabym nawet, że gdybym przedstawiła go rodzicom to by byli raczej negatywnie zaskoczeni. A mimo to dał mi kosza. Jak więc niby mężczyźni nie wybrzydzają?
Widzisz, ja na tinderze nie jestem, nie mogę się przekonać jakoś do tego. W rzeczywistości jednak praktycznie wcale nie poznaję nowych ludzi. Na studiach głównie kobiece środowisko, w pracy też. Od 2 lat nie pozałam żadnego nowego chłopaka tak bliżej, żeby coś mogło z tego wyniknąć. Tak więc jak widzisz, można mieć jeszcze ogromnego pecha, bo już nie wiem, jak to nazwać

Kopiuj wklej historii sprzed paru lat?
Nic nie robisz inaczej, to jest ciągle tak samo.

Sęk w tym, że właśnie w ciągu ostatniego roku sporo się u mnie zmieniło. Robię, co mogę, ale też nie ukrywam, że budżet mam ograniczony na nie wiadomo jakie wyjścia

Cały czas mi się wydaje, że jak ktoś poznaje zbyt mało osób to nie ma w czym wybierać. Gadałam właśnie kiedyś z pewnym coachem motywacyjnym, z pewnym mężczyzną. Sam przyznał, że według niego, jeśli poznaje się mniej niż minimum 10 osób płci przeciwnej w skali roku, to nie uwierzy, że ktoś jest w stanie z tak małej puli kogoś wybrać i się zakochać i dla niego to jest desperacja. Dało mi to do zrozumienia, bo sama poznaję bardzo mało osób w skali roku, nie wiem nawet dlaczego. Zawsze starałam się dużo rzeczy robić, nie wiem więc, czemu nie było lepszych okazji do poznania kogoś. To jedna przyczyna. Druga jest taka, że się po prostu takie osoby do siebie dopuszcza. Np. moja koleżanka bez przerwy trafia na kolesi, co lecą na kasę. Dosłownie jej opowiadają, jak to oni nie muszą za dużo pracować, bo w razie związku ona może wziąć więcej nagodzin i będą jakoś żyli a jednocześnie płaczą za swomi ex, jak było dobrze i jak tęsknią. Serio, nie żartuję
A jak zagadujesz te dziewczyny w realu? Podchodzisz na ulicy ot tak i "Hej poznamy się"? Bo może po prostu są wystraszone? Bo to nie jest codzienna sytuacja jednak

Nie, serio, nie są to modele. Sama ich widziałam i są na prawdę mocno przeciętni. Wydaje mi się, że z wyglądu niżej na szczeblu niż ona. 7-8/10 to to na pewno nie jest, bo to całkiem przystojni panowie już, ale też zależy co się komu podoba. Co do dziewczyn to nie wypowiem się, niestety nie mam punktu widzenia mężczyzny z tindera, ale wierzę na słowo i współczuję. Pewnie to też przez to, że mężczyzn na tinderze jest po prostu więcej

Nie ma nic złego w zabieraniu kuzynów na imprezy. Sama kiedyś byłam na weselu z kuzynem, dużo osób podobno tak robi. Tylko jak mówisz- przy tak dużej odległości trzeba mieć kogoś zaufanego. Nawet znajomy, ale dalszy może się nie zgodzić jechać tak daleko. Rodzice chcą mi skombinować syna jakiś ich znajomych, którego nie znam, bardzo chcą mi go wcisnąć, ale dla mnie to trochę desperacja, żeby rodzice dorosłej babie szukali faceta do potańczenia na weselu kilkaset kilometrów od domu

A widzisz, jak lubisz, to nie ma problemu. Zazdroszczę bardzo, chciałabym mieć takie podejście. Ja lubię podróżować z kimś, by potem usiąść, podzielić się wrażeniami. Każdy też ma jakieś inne pomysły, sugestie. Jak jadę gdzieś z kimś to chętnie wynajduję atrakcje, a gdy jadę sama to na samą myśl nic mi się nie chce. Do tego często w pensjonatach nie ma pokoi 1osobowych, a do 2osobowego są nierzadko duże dopłaty

No wieeem wieeem. Chodziło mi o to, że ja nigdy nie miałam zbyt wygórowanych wymagań. Mimo wszystko próbowałam je obniżyć. Tylko no musiałabym się zgodzić wtedy spotykać z chłopakiem, który sam nie potrafi decyzji podjąć, bo takiego też spotkałam

Jak gadam czasem z niektórymi kobietami, to niestety bywa różnie, jak to w życiu

Na studiach też nie jest łatwo kogoś znaleźć. Ja mam koleżanki ze studiów, to większość tych, które już wyszły za mąż są w związku od czasów szkolnych, na studiach już były w związkach. Jakbym była facetem, też nie wiem, czy miałabym w czym wybierać. Owszem, są też singielki i to na prawdę fajne dziewczyny, ale no niestety są same, jedne próbują na tinderach, inne jak ja czekają na cud

Pewnie tak. Tylko po co mi ktoś, kto w bardzo trudnych dla mnie chwilach śmieje się z moich problemów? Mam wujka w rodzinie, też ma podobny charakter na zasadzie obśmiania wszystkiego i zawsze mnie to denerwowało. Znałam ten charakter z rodziny i mi się to nie podoba. Niczego tak nie cenię, jak wsparcie bliskich, dlatego zakochałam się w chłopaku, który mi pomagał w trudnym momencie

Też tak sądziłam, że może nie napisał do mnie, bo mu było głupio, że mi takie rzeczy proponował wieczorem po imprezie, ale gdy napisałam do niego to mnie olał. A co do urody, znajomi mówią, że jestem ładna (podobno) i że nie można mi nic zarzucić. Sama natomiast widzę w sobie masę mankamentów, które bym najchętniej zmieniła. W miarę obiektywnie jednak mówiąc, wyglądam dość standardowo, jestem szczupła, mam długie włosy w kolorze ciemnego blondu z charakterystycznym dla naszego kraju popielatym odcieniu. Dużo osób na ulicy mijając mnie myli mnie z kimś innym, bo wyglądam dość....standardowo. Według mnie ani nie jestem brzydka, ani piękność, tak gdzieś po środku

Dokładnie. Bliski przyjaciel by się jeszcze pewnie zgodził, natomiast obca osoba to już średnio. Rodzice wynaleźli, że jakaś ich dalsza znajoma ma syna w moim wieku, bez dziewczyny i chcą mnie z nim spiknąć, ale ja nie chcę, bo mówiąc szczerze głupio by mi było z obcą osobą tak daleko jechać. Poza tym taką osobą też się trzeba zaopiekować, bo nikogo nie zna. Nie wstanę i nie wyjdę do znajomych zostawiając osobę towarzyszącą samą. Poza tym nie lubię takich na siłę spotkań. Chciałabym, żeby to wypłynęło jakoś samoistnie

Pojęcia nie mam. Mógł się nie zgodzić. Może się mną znudził? Jestem introwertyczką i nie potrafię być tak zabawnym towarzystwem, jak ekstrawertycy. On też był introwertyk, ale może właśnie wolał głośne towarzystwo

No to też plus, że masz auto i możesz zaparkować. W większych miastach jest to często niewykonalne

Właśnie tak mi się wydawało, że podczas pandemii był wysyp zajęć online, ale teraz to jakby wygasa powoli. Ja znam jedynie informatyków, którzy pracują zdalnie

Nieeee absolutnie nie. To typowo chamskie zagrywki. Wyobrażasz sobie do kogoś zadzwonić i powiedzieć, że cieszysz się z czyjejś porażki? To wyobraź sobie, że moi dziadkowie dostawali takie telefony

No tak, zazwyczaj tak jest, że im więcej osób w pokoju tym taniej za nocleg

Dokładnie. Też sobie nie wyobrażam na miesiąc wyjeżdżać, nie miałabym nawet jak urlopu wybrać

Wiesz, jak byłeś w związku i olałeś tą dziewczynę to dobrze o Tobie świadczy. A to, że relacja się zakończyła to przykre, ale no ciężko przewidzieć
A z tym celowym zostawianiem kogoś sam na sam....z jednej strony to wkurzające, z drugiej- znajomi zapewne chcieli dobrze. Może uważali Cię za dobrego człowieka i chcieli, by ich znajoma spotykała się z kimś porządnym. Tylko co to znaczy, że była zbyt otwarta do mężczyzn? Desperatka szukająca kogoś na siłę? Czy raczej łatwa panna wskakująca byle komu do łóżka? Z ciekawości pytam
Z tym przytulaniem to trochę straszne, sama nie lubię czegoś takiego
Hmmm to jak tak mówisz, to dla kogoś moje zachowania, jakieś tam nawyki też mogą być dziwne w sumie. A z wyglądu ta dziewczyna Ci odpowiadała?
Co do tego mojego nie miał dziewczyny. Jednak z tego, co kiedyś opowiadał zrozumiałam, że chyba starał się o jakąś tam dziewczynę, jeździł do niej i w czymś tam pomagał a ona go olała dla innego. Mówiąc to przy nas wszystkich (byli jeszcze znajomi) miał zeszklone oczy, czyli bardzo go to bolało. I ja to rozumiem, ale no mógł chociaż raz gdzieś ze mną wyjść sam na sam, by określić, czy na pewno chce mnie odrzucić. A my się widywaliśmy tylko przy znajomych. A wiadomo, że ciężko kogoś poznać bliżej, szczególnie w większej grupie ludzi. Mi moi znajomi wielokrotnie to powtarzali dziwiąc się, że przy rozmowach w 4 oczy jestem rozgadana a w tłumie milczę, a to po prostu cecha introwertyków. Dlatego można takiego człowieka źle ocenić.
A co do tego, że mogłam być zbyt nachalna to zgadzam się. Mogłam być. Raz go zapraszałam na kawę, ale się nie zgodził. Kilka razy był u mnie ze znajomymi na wspólnym obiedzie, który ja robiłam. Dosiadałam się na wykładach, zagadywałam. Ogólnie ja mam taki charakter, że lubię mieć pewność, że zrobiłam wszystko co mogłam, by osiągnąć cel, nawet jakby się nie udało, to chcę wiedzieć, że dałam z siebie 100%. I w przypadku tego chłopaka tak samo- uważałam, że nawet, jeśli nie wyjdzie to chciałam wiedzieć, że zrobiłam co mogłam. Może głupie, ale byłam bardzo zakochana wtedy. Mówiąc szczerze, to po tej nieudanej relacji dochodziłam do siebie równy rok. Przez rok miałam totalnego doła. Niby już nic do niego nie mam, ale chyba od tamtego czasu nie jestem taka sama. Kiedyś byłam romantyczką, wierzyłam w miłość, uczciwe relacje, a potem jakoś tak mi to wszystko zbrzydło. Jeszcze wiesz, jakbym potem weszła faktycznie w jakiś dłuższy, poważniejszy i udany związek to bym o tym wszystkim pewnie zapomniała i cieszyła się związkiem. Jednak po tej nieudanej relacji napotkałam narcyza, który niby sam do mnie się dobierał, ale nie z uczucia tylko patrzył na zyski z tej relacji (chciał ze mnie zrobić swoją kucharkę i sprzątaczkę, gdy gotowałam wspólnie dla nas dwojga wydałam kupę kasy na jedzenie, bo jem sama mało, a ten musiał mieć codziennie mięso, bo ćwiczył na siłowni). Kolejny to ten, co przyczepił się do mnie na imprezie wieczorem. Potem była impreza, gdzie jeden chłopak się do mnie dobierał, ale wiedziałam, że nic z tego nie będzie, bo ten jest kobieciarz i bawi się nimi, a inny z tej samej imprezy był dziwny i jakoś próbował zagadywać, ale gdy powiedziałam, że nie przeprowadzę się na drugi koniec kraju (do miasta, gdzie on mieszka) to uciął rozmowę. Badał tylko, czy jestem materiałem na żonę. Test zdałam, ale musiałabym się przeprowadzić do niego, z dala od domu. I ja po prostu czuję już niechęć do relacji wszelkiego rodzaju, właśnie przez takie coś

Ja nie wiem czy w ciągu ostatnich 10 lat poznałem te minimum 10 osób płci przeciwnej.

Na studiach miałem tak samo, praktycznie wszystkie dziewczyny z mojego rocznika od dawna zajęte, było raptem kilka wolnych ale one z góry deklarowały, że nikogo nie chcą i pozostały singielkami przez całe studia. To jest ogólnie ciekawa kwestia, jest tyle samotnych kobiet i jeszcze więcej samotnych mężczyzn, a mimo to liczba jednych i drugich tylko się powiększa. Niby jest internet, smartfony i cała reszta technologii ułatwiających komunikację, a mimo to ludzie mają trudniej niż kiedykolwiek się odnaleźć.

Pierwszy raz widzę na tym forum kogoś kto pisze dłuższe posty niż ja, nieźle. W ogóle jak cię czytam to jakbym czytał samego siebie, mamy podobny styl pisania.

Dokładnie, samotnych będzie tylko coraz więcej i stanie się to na prawdę dużym problemem społecznym. Faktycznie w czasach naszych dziadków takie sytuacje jak przemoc były na porządku dziennym ale o aranżowanych małżeństwach od nich nie słyszałem, to chyba jeszcze starsze czasy. Jednak prawdą jest iż kiedyś związki nie rozpadały się tak łatwo. Dziś wystarczy jeden błąd, jedno niepowodzenie i już koniec związku.

Tak z ciekawości o jaką sumę chodziło w tym shit teście?

Aranżowane związki nie wiem, czy nie są jeszcze starsze, sprzed wojny? Nie wiem, czy się nie mylę, ale wiem, że istniało coś takiego

Co do shit testu, chodziło o małą sumę. Kilkadziesiąt złotych

Oj to słabo

No tak. Jak 9 na 10 potykaną osobę na uczelni jest to płeć przeciwna i to bez partnera/ki to nic tylko wybierać. Ja miałam niestety podobne proporcje (trochę może większe 7 na 10 albo 8 na 10) tylko z przewagą dziewczyn i niestety jak był któryś fajny chłopak to też już w związku od początku studiów
Ogólnie, jak dziewczyna coś takiego robiła, to nie dziwię Ci się, że miałeś jej dosyć. Ciekawa jestem, czy mnie też tak ludzie odbierają. Kilka osób mi mówiło, że przy pierwszym spotkaniu wydawałam się dziwna i/lub smutna, a dopiero po bliższym poznaniu mnie polubili. Tak więc nie umiem robić dobrego pierwszego wrażenie, z resztą ja o tym wiem i ciekawa jestem, ile osób myśli o mnie tak, jak Ty o tej dziewczynie

Wiesz, to zależy. Dzielenie kosztów 50/50, gdy on je 2 razy więcej niż ja kompletnie mi się nie kalkuluje. A on niestety przez to, że budował masę na siłowni to jadł 2krotność mojej porcji i zawsze musiało być mięso. Na koniec miesiąca, przez to wspólne gotowanie po raz pierwszy i ostatni na studiach brakło mi pieniędzy i musiałam prosić rodziców, żeby mi coś pożyczyli. Nigdy wcześniej i później mi się to już nie zdarzyło, bo sama żyję dość oszczędnie

Noooo zdecydowanie. Ja sobie dorabiałam głównie w wakacje, bo studia medyczne nie pozwalały na jakąś wielką pracę. Czasami doby nie starczało na naukę a ja tuż przed sesją najczęściej wyglądałam jak zombie

Nieee wręcz przeciwnie, on nikomu się nie przyznaje, żeby jakaś dziewczyna nie poleciała na jego kasę. Nasi wspólni znajomi mi to powiedzieli. Odziedziczył po rodzinie dużo nieruchomości, które przynoszą zyski i razem z rodzicami już nie wiedzą, co z tymi pieniędzmi robić. I paradoksalnie wiedza, że on jest tak bogaty też mnie od niego trochę odpychała. Nie wiem czemu. Może właśnie podświadomie czułam, że ten gość to nie moja liga, bo ja nigdy tak bogata nie będę

Rozumiem. Związki są jednak skomplikowane

Prawda. Ja zawsze sprawiam wrażenie smutnej. Nie mam siły się uśmiechać czasami i wiem, że to działa na moją niekorzyść

No właśnie, powinno być taniej, a mi wyszło drożej. Bo to nie było 50/50 tylko bardziej 70/30 na moją niekorzyść, bo ja jadłam niewiele, on jadł jakby 200%mojej porcji (albo więcej), więc musiałam kupować więcej jedzenia, gdzie normalnie kupiłabym mniej i taki obiad by mi starczył na 2 dni, gdzie on to wsunął na raz. Poza tym mówię Ci, mieliśmy gotować naprzemiennie, a wychodziło, że ja gotuję kilka dni pod rząd

Ja wiem, że nie zarabia najgorzej i wiem, że mężczyźni na to tak nie patrzą, ale chodzi o fakt, że tak patrząc obiektywnie to był z wyższej ligi. To chyba jedyna osoba z wyższej ligi, którą poznałam na żywo
A z tym alkoholem, to w ogóle ciekawe, bo moja siostra przyszłego męża poznała właśnie na imprezie po zdaniu matury, gdzie pierwszy raz się bardziej spiła i nic nie pamiętała. A mimo to jego to nie odrzuciło. Ja się chciałam pokazać od jak najlepszej strony a tamten chłopak mnie odrzucił
Też właśnie czytam wypowiedzi o tym, że kobiety chodzą na randki, by się najeść za darmo, toteż staram się zrozumieć wasz punkt widzenia i rozumiem zachowanie tego chłopaka. Co nie oznacza, że mi się podobało, bo ja mu też zawsze mogłam zwrócić przecież, gdzie to właśnie ja byłam ta "biedniejsza"
A co do tego, że niektórzy słyszą głuchą ciszę po takiej opłaconej randce to smutne i też rozumiem ich obawy. Ja ogólnie jestem przeciwnikiem płacenia za siebie na pierwszych randkach. Jak jest się dłużej ze sobą, to spoko, bo raz jeden zapłaci, raz drugi, albo pomoże za to w czymś innym. A na początku to nawet nie randki tylko spotkania. Wyjątek też, gdy ktoś zna się długo i wie, że ma wobec tej osoby poważniejsze plany, to okej, ale no jakieś randki z internetu to słabo, żeby płacić za kompletnie obcą osobę i nie widzę sensu takiego czegoś

To co piszesz nie jest zgodne z prawdą. Niedługo kończę 31 lat, a zainteresowanie mną rośnie zamiast spadać. No chyba, że jestem jakimś wyjątkiem. Fakt faktem, wyglądam na wiele mniej. Zwracam też większą uwagę na swój wygląd, niż lata wcześniej.
Co do męskich wymagań... Z wami jest tak, że chcecie, ale nie chcecie. Jeśli już nawet wchodzicie w związki, to z byle powodu je niszczycie. Aa, bo jak zamieszkaliście razem, to ona miała nawyk malowania się przed pracą w łóżku, a bo czegoś nie powiedziała na temat swojej przeszłości (kiedy setny raz męczyliście jej bułę), a bo za dużo według was wydawała swoich pieniędzy (a powinna inwestować). Generalnie nie chce wam się angażować, bo macie swoje przyzwyczajenia, bo jesteście wygodniccy. Im młodsze pokolenie, tym bardziej jest to zauważalne. W odpowiedzialność za kobietę, za rodzinę, za dziecko, też nie chce wam się bawić. W okolicach 40-stki macie olbrzymie kompleksy w związku z tym, że siwe włosy się pojawiają, że metabolizm zwalnia, testosteron spada, itd. przez co trzeba uważać przy was na każde słowo. Kiedy przypadkiem się was urazi, od razu robicie coś, by się dowartościować i często odegrać (np. zdradzacie po pijaku). Już nie wspomnę o waszych shit testach... I o tym, że otyli i zaniedbani faceci, chcą szczupłych i zadbanych kobiet, atrakcyjniejszych znacznie od nich samych. Ciekawe, czy w innych krajach też tak to wygląda...

W miarę atrakcyjnie Starzenie zaczyna dopadać W XXI wieku kobiety nie zaharowują się, tak jak w ubiegłych i naprawdę trzeba się postarać, żeby tak szybko się zestarzeć. Trzeba byłoby nie spać, pić sporo alkoholu, palić, źle się odżywiać, mieć ogrom stresu, nie korzystać z różnych metod dbania o siebie dostępnych na rynku. Wiesz, że w wieku 30 lat może się posiadać więcej pieniędzy i wyglądać dzięki temu lepiej niż w wieku 20 lat, kiedy było się takim zupełnie "surowym"?

To nie są doświadczenia, to obserwacje. Często pytałam mężczyzn o ich poprzednie relacje.

A czego oczekiwać od mężczyzn, jeśli nie wyjścia z inicjatywą? Taka jest wasza rola .
Sam widzisz, że się pozmieniało. Faceci stają się cipowaci, dlatego kobiety wchodzą w męskie role (tak jak autorka tego tematu), ale to nie jest dobre i nie przynosi owoców. No i po co kobiecie taki facet, skoro wszystko musi robić ona? Po to, żeby był? Żeby miała po kim zbierać skarpetki?

Nie widzisz, bo te kompleksy wyłażą w towarzystwie kobiety, a nie innego faceta. Zresztą wiadomo, każdy się maskuje i udaje, że ich nie ma. A to, że znasz więcej takich przypadków dotyczących kobiet, niczego nie zmienia. Statystyki mówią co innego.

Tak się tylko mówi, że to domena kobiet, ale wy też robicie te testy, może nawet w większym stopniu.

To hipokryzja I roszczeniowość.

Szereg innych wymagań wobec mężczyzn? Jakich? A wasze to co? Zrobiona buzia, ciało, paznokcie, włosy, itd. Do tego ma zarabiać na siebie, by wszystkie wydatki były na pół, jednak przy tym ma być tradycyjna, dbać o dom, gotować, sprzątać, rodzić dzieci i się nimi zajmować. Ma lubić seks taki, jaki przestawiają filmy porno. To chyba dużo więcej wymagań względem kobiety, niż za dawnych, tradycyjnych czasów.

EDIT: Co do onlyfansa - tu nie chodzi o samotność mężczyzn, a znów o wygodnictwo. Łatwiej jest zapłacić parę groszy, niż angażować się w relacje, gdzie trzeba dać od siebie więcej, niż parę groszy. To kolejny przejaw lenistwa z waszej strony i niechęci do wychodzenia ze strefy własnego komfortu.

Ojej, łaskawca . Jeśli kobieta zaakceptuje fakt, że ma spełniać milion wymagań, ale jednocześnie będzie oczekiwać od faceta wyłącznie, żeby był, to ma szansę znaleźć byle kogo do założenia rodziny. Tylko, żeby niczego nie wymagała! Broń Boże! Facet ma po prostu być.

Tradycyjny model - kobieta zajmuje się domem i dziećmi, nie robi poza tym nic. Chodzi po domu w papilotach, w łóżku leży jak kłoda przy zgaszonym świetle, bo jest żoną, nie dziwką. Cała odpowiedzialność za wszelkie ważne decyzje, czy finanse, spoczywa na mężczyźnie - on jest "opiekunem" rodziny. To miałeś na myśli?
Jedzie od Ciebie redpillem na kilometr, wybacz. Powtarzasz te same hasła, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością, przez co nie da się z Tobą dyskutować, bo nie masz samodzielnych wniosków, obserwacji. Nie widzisz, że na kobietach spoczywa więcej obowiązków, niż kiedyś i presja jest większa, dotyczy większej liczbiy dziedzin/płaszczyzn życiowych. Tymczasem co facet ma wnieść, co dać od siebie, skoro już nawet inicjatywa jest dla was problemem?

Co ma ukrywać makijaż? Mam ładną cerę, chodzę na lasery, itp. Jestem szczupła, mogę jeść co tylko chcę, zawsze miałam bardzo szybką przemianę materii, dlatego muszę się pilnować bardziej, by nie schudnąć zbyt wiele.

Nie... To jest wynikiem między innymi rozrastającego się redpilla i polaryzacji między płciami. Te wszystkie kanały zarabiają na zagubionych chłopcach i mężczyznach, wciągając ich w te ideologie, które napędzają ich frustracje, i nie pomagają. Gdyby mieli im pomóc, to straciliby źródło utrzymania.

Ja tak nie robiłam. Opis był dla mnie istotny.

Znowu jakieś repillowskie głupoty oderwane od rzeczywistości. . Hehe wygadany i błyszczeć w towarzystwie. Ludzie dopasowują się osobowościami, nie ma więc jednego modelu, każdy potrzebuje czegoś innego. Zarabiać więcej też nie musi.

Przeciwnie, mają coraz większe, bo oglądają kobiety w filtrach, przerobione w programach graficznych.

Jeśli zapraszasz gdzieś kobietę i pozwalasz jej płacić za siebie, to świadczy o Tobie. Poczułabym się jak z kolegą z automatu i to takim skąpym. Zasady mówią, że kiedy kogoś zapraszamy, to my płacimy.
Tak, tak, a autorka tematu musiała wydać x razy więcej pieniędzy, żeby wyżywić misiaczka. No właśnie, 70% wydatków domowych z ich kieszeni.

To niech wyjdzie z piwnicy i zadba o siebie, to może ktoś go zauważy. Czy łatwiej zapłacić parę groszy, strzepać i narzekać dalej jakie złe są kobiety?

No właśnie, czyli doszliśmy do tego samego wniosku, że tradycyjny model nie sprawdza się obecnie i mężczyźni nie chcą tradycyjnego modelu, bo ich na niego nie stać. Chcą tylko części benefitów z tegoż modelu.

To było o tradycyjnym, nie o obecnym.

No nie masz samodzielnych, bo nie znasz kobiet i tylko czytasz/piszesz o nich w Internecie. Powtarzasz to co mówi redpill, te same hasła, to nie są samodzielne wnioski.
Nie mam problemów, mam sporo do zaoferowania.

Może właśnie nadmiar obowiązków, presja związana z wyglądem i robienie kariery nie sprzyja macierzyństwu? Nie wpadłeś na to? Nie zaskoczyłeś mnie, bo masz problem z wyciąganiem właściwych wniosków i logicznym myśleniem, pomimo bycia facetem.

Twój tata jest z innej epoki, więc po co o nim piszesz? Czego ma to dowodzić?
Ależ ja nie mam żadnego problemu. Wnoszę ciepło, czułość, empatię, spokój, zaufanie, bezpieczeństwo, wsparcie - poza wyglądem i sprawami typu "dbanie o dom".

W relacji kobieta ma więcej obowiązków, niż singielka. Często robi wszystko podwójnie, a jak facet ma przyzwyczajenie, że robi wokół siebie rozpierdziel, to nawet poczwórnie. Może być też pedantem, tak jak w dwóch innych tematach na tym forum i przypieprzać się o każdy kubek, kruszynkę na blacie.

A no rośnie grupa wygodnickich, którzy nie chcą niczego od siebie dawać i wychodzić ze swojej strefy komfortu.