Kłamstwo i brak pracy - Netkobiety.pl

Uf, dużo tego.
Trochę z góry odrzuciłaś wszystkie sensowne rozwiązania, a tylko one tutaj mogą zadziałać. Nie ma cudownego sposobu żeby wyjść z tej sytuacji jak tylko wziąć i po prostu działać. Nie wiem dlaczego ma jakiekolwiek znaczenie dla Ciebie co myślą o tobie jacyś w sumie obcy ludzie, którzy ani o tobie nie myślą, ani się za bardzo nie zastanawiają co robi jakaś laska z liceum że swoim życiem. Moja znajoma już nawet nie koleżanka z liceum też była wybitna, szostkowa uczennica pracuje w Delikatesach na kasie, czy coś o niej myślę? Nie, myślę tylko o tym że to miłe, że zawsze się do mnie uśmiecha i jest miła.

Możesz znaleźć pracę zdalną ale może być też tak, że jednak się to nie uda zanim nie podniesiesz jakoś swoich kwalifikacji. Darmowej wiedzy jest od groma, to jest niedowiary, że można w sumie za friko podnieść swoje kompetencje.

Co do kłamstwa cóż, to jest najmniejszy problem wg mnie. A kochasz w ogóle tego człowieka?

Hej.
Już na wstępie ostrzegam że będzie długo bo historia jest długa i trudna, tak że nie wiem jak sobie sama z tym poradzić. Proszę nie osądzajcie mnie, mam dobrze rozwiniętą samoświadomość. Wiem że jestem w czarnej d...  
Przechodząc do sedna:
Od prawie roku jestem w związku z chłopakiem poznanym przez Tindera. Początki były takie że to jemu zależało, a ja długo pozostawałam obojętna. Pozostawałam obojętna bo wiedziałam że związek z osobą taką jak ja nie ma sensu i nie chciałam się angażować(o tym później). Na Tinderze byłam 3 lata i choć początkowo owszem chciałam tam znaleźć miłość to ostatecznie doszłam do wniosku że służył mi po prostu rozrywce - od czasu do czasu mogłam z kimś wyjść, pogadać, porobić coś fajnego. Początkowo swoim rozmówcom mówiłam o sobie prawdę, ale wszystkie znajomości szybko się kończyły więc zaczęłam trochę koloryzować i mówić o sobie rzeczy które nie są prawdą, byle by mnie ktoś chociaż na chwilę polubił. I tak właśnie przedstawiłam się swojemu obecnemu chłopakowi, nie/stety polubił "mnie" aż za bardzo. Okłamałam go na samym początku, minął już prawie rok, a ja dalej go okłamuje i czuję się z tym okropnie. Prawda jest taka że jestem osobą strasznie samotną, wyizolowaną, zlęknioną i totalnie wycofaną z życia. Mam już prawie 30lat, skończyłam studia inżynierskie/przyrodnicze, ale nigdy nie podjęłam się pracy zawodowej. Mieszkam w domu rodzinnym. Utrzymuje mnie rodzina, ale na swoje wydatki mam swoje oszczędności (odkładane stypendium za studia) + drobne za sprzedaż używanych ciuchów + drobne za wypełnianie ankiet online. Kto by chciał się związać z taką osobą? No nikt. Swojemu chłopakowi co prawda, powiedziałam o depresji i zaburzeniach lękowych, tego nigdy nie ukrywałam, ale na co dzień nie jest to aż tak widoczne i dokuczliwe. Nauczyłam się z tym żyć i jakoś funkcjonować więc to mu akurat nie przeszkadza. Niestety nie umiem mu się przyznać że tak na prawdę nie pracuje, unikam jak ognia tematów związanych z pracą, wymyślam jakieś historie żeby się nie zorientował, kłamię... jest mi okropnie wstyd i chyba bym się zapadła pod ziemię gdyby się dowiedział. Myślałam że może uda mi się coś znaleźć i nigdy nie wyjawić mu tej prawdy, ale nic z tego nie wychodzi. Nie mam prawa jazdy, nie mam doświadczenia, a w moim małym mieście nie chce pracować, choć chciałabym np. pracować w Rossmanie albo jakimś innym sklepie, ale.. to małe miasto, wszyscy się tu znają, zawsze byłam wzorową uczennicą, wyróżnienia, konkursy, skończyłam dobre studia.. a teraz co? praca u podstaw, podczas gdy moi rówieśnicy ciągnący na dwójach-trójach mają już stanowiska kierownicze lub własne świetnie prosperujące firmy. Gdybym kogoś znajomego spotkała w takiej sytuacji to znów zapadłabym się pod ziemię że się tak stoczyłam. Chciałabym wyjechać z tego miasta, zacząć wszystko od nowa, incognito, bez oceniania... Proszę nie ocenianie mojego postepowania. Wiem że to mocno nienormalna sytuacja, ale nie miałam idealnego dzieciństwa, moja mama też nigdy nie pracowała, a ojca nie poznałam. Nie miałam dobrego wzorca. Bierność i niezaradność mam niestety w genach. Proszę też nie piszcie mi znajdź pracę bo ja to wiem, tylko że gdzie ja mam się podziać mając 30lat i zero doświadczenia czy umiejętności? To nie jest proste. Tym bardziej że ja nawet siebie nie widzę w żadnej pracy, nie wiem co chciałabym robić, przecież ja nic nie umiem, a do tego okropnie paraliżuje mnie strach i wstyd...
Jak ja mam mu się do tego wszystkiego przyznać? Nie mogę już tego dłużej tak ciągnąć, męczą mnie okropne wyrzuty sumienia bo on się bardzo zaangażował, ja chyba już też. A nawet nie mogę go poznać z moją rodziną bo boje się prawda wyszłaby na jaw. Kiedyś spytałam go co myśli o kobietach które nie pracują, a zajmują się domem to powiedział że wszystko zależy od sytuacji... Nie wiem jak zareagował by na moje kłamstwo, kocha mnie i jest wyrozumiały, ale dopuściłam się okropnego kłamstwa i na logikę rozstanie jest tu jedynym możliwym wyjściem. Zresztą sama się zastanawiam czy się z nim nie rozstać mówiąc mu że po prostu nie stworzy ze mną rodziny i domu jakiego pragnie bo się do tego nie nadaje. Nie mam odwagi mu się przyznać do prawdy więc to chyba jedyne wyjście. Nawet jeśli na przekór logice wyciagnał by do mnie pomocną dłoń to jak ja mam się ogarnąć? Nie wiem jak niby miałabym to zrobić, jaką drogę obrać i co ze sobą dalej zrobić. Proszę nie piszcie żebym poszła na terapię. Moją sytuację rozkminiałam wzdłuż i wszerz przez ostatnie 5lat. Wiem co, jak i dlaczego, terapia już mi nic nowego nie powie. Potrzebuje działać, tak fizycznie, namacalnie, ale nie umiem. Niestety czuje że wpadłam w dziurę bez wyjścia, w błędne koło i moje życie w każdej dziedzinie jest już przegrane. Jeden problem pokrywa się z drugim i nie umiem się z tego odkopać. Co byście zrobiły będąc na moim miejscu?

anoxyzz napisał/a:

Hej.
Już na wstępie ostrzegam że będzie długo bo historia jest długa i trudna, tak że nie wiem jak sobie sama z tym poradzić. Proszę nie osądzajcie mnie, mam dobrze rozwiniętą samoświadomość. Wiem że jestem w czarnej d...  
Przechodząc do sedna:
Od prawie roku jestem w związku z chłopakiem poznanym przez Tindera. Początki były takie że to jemu zależało, a ja długo pozostawałam obojętna. Pozostawałam obojętna bo wiedziałam że związek z osobą taką jak ja nie ma sensu i nie chciałam się angażować(o tym później). Na Tinderze byłam 3 lata i choć początkowo owszem chciałam tam znaleźć miłość to ostatecznie doszłam do wniosku że służył mi po prostu rozrywce - od czasu do czasu mogłam z kimś wyjść, pogadać, porobić coś fajnego. Początkowo swoim rozmówcom mówiłam o sobie prawdę, ale wszystkie znajomości szybko się kończyły więc zaczęłam trochę koloryzować i mówić o sobie rzeczy które nie są prawdą, byle by mnie ktoś chociaż na chwilę polubił. I tak właśnie przedstawiłam się swojemu obecnemu chłopakowi, nie/stety polubił "mnie" aż za bardzo. Okłamałam go na samym początku, minął już prawie rok, a ja dalej go okłamuje i czuję się z tym okropnie. Prawda jest taka że jestem osobą strasznie samotną, wyizolowaną, zlęknioną i totalnie wycofaną z życia. Mam już prawie 30lat, skończyłam studia inżynierskie/przyrodnicze, ale nigdy nie podjęłam się pracy zawodowej. Mieszkam w domu rodzinnym. Utrzymuje mnie rodzina, ale na swoje wydatki mam swoje oszczędności (odkładane stypendium za studia) + drobne za sprzedaż używanych ciuchów + drobne za wypełnianie ankiet online. Kto by chciał się związać z taką osobą? No nikt. Swojemu chłopakowi co prawda, powiedziałam o depresji i zaburzeniach lękowych, tego nigdy nie ukrywałam, ale na co dzień nie jest to aż tak widoczne i dokuczliwe. Nauczyłam się z tym żyć i jakoś funkcjonować więc to mu akurat nie przeszkadza. Niestety nie umiem mu się przyznać że tak na prawdę nie pracuje, unikam jak ognia tematów związanych z pracą, wymyślam jakieś historie żeby się nie zorientował, kłamię... jest mi okropnie wstyd i chyba bym się zapadła pod ziemię gdyby się dowiedział. Myślałam że może uda mi się coś znaleźć i nigdy nie wyjawić mu tej prawdy, ale nic z tego nie wychodzi. Nie mam prawa jazdy, nie mam doświadczenia, a w moim małym mieście nie chce pracować, choć chciałabym np. pracować w Rossmanie albo jakimś innym sklepie, ale.. to małe miasto, wszyscy się tu znają, zawsze byłam wzorową uczennicą, wyróżnienia, konkursy, skończyłam dobre studia.. a teraz co? praca u podstaw, podczas gdy moi rówieśnicy ciągnący na dwójach-trójach mają już stanowiska kierownicze lub własne świetnie prosperujące firmy. Gdybym kogoś znajomego spotkała w takiej sytuacji to znów zapadłabym się pod ziemię że się tak stoczyłam. Chciałabym wyjechać z tego miasta, zacząć wszystko od nowa, incognito, bez oceniania... Proszę nie ocenianie mojego postepowania. Wiem że to mocno nienormalna sytuacja, ale nie miałam idealnego dzieciństwa, moja mama też nigdy nie pracowała, a ojca nie poznałam. Nie miałam dobrego wzorca. Bierność i niezaradność mam niestety w genach. Proszę też nie piszcie mi znajdź pracę bo ja to wiem, tylko że gdzie ja mam się podziać mając 30lat i zero doświadczenia czy umiejętności? To nie jest proste. Tym bardziej że ja nawet siebie nie widzę w żadnej pracy, nie wiem co chciałabym robić, przecież ja nic nie umiem, a do tego okropnie paraliżuje mnie strach i wstyd...
Jak ja mam mu się do tego wszystkiego przyznać? Nie mogę już tego dłużej tak ciągnąć, męczą mnie okropne wyrzuty sumienia bo on się bardzo zaangażował, ja chyba już też. A nawet nie mogę go poznać z moją rodziną bo boje się prawda wyszłaby na jaw. Kiedyś spytałam go co myśli o kobietach które nie pracują, a zajmują się domem to powiedział że wszystko zależy od sytuacji... Nie wiem jak zareagował by na moje kłamstwo, kocha mnie i jest wyrozumiały, ale dopuściłam się okropnego kłamstwa i na logikę rozstanie jest tu jedynym możliwym wyjściem. Zresztą sama się zastanawiam czy się z nim nie rozstać mówiąc mu że po prostu nie stworzy ze mną rodziny i domu jakiego pragnie bo się do tego nie nadaje. Nie mam odwagi mu się przyznać do prawdy więc to chyba jedyne wyjście. Nawet jeśli na przekór logice wyciagnał by do mnie pomocną dłoń to jak ja mam się ogarnąć? Nie wiem jak niby miałabym to zrobić, jaką drogę obrać i co ze sobą dalej zrobić. Proszę nie piszcie żebym poszła na terapię. Moją sytuację rozkminiałam wzdłuż i wszerz przez ostatnie 5lat. Wiem co, jak i dlaczego, terapia już mi nic nowego nie powie. Potrzebuje działać, tak fizycznie, namacalnie, ale nie umiem. Niestety czuje że wpadłam w dziurę bez wyjścia, w błędne koło i moje życie w każdej dziedzinie jest już przegrane. Jeden problem pokrywa się z drugim i nie umiem się z tego odkopać. Co byście zrobiły będąc na moim miejscu?

Zapisz się do Urzędu Pracy. Czasami mają różne szkolenia ze stażem, zajęcia z trenerem interpersonalnym, psychologiem, które dużo dają.
Będziesz miała możliwość poznać osoby w podobnej sytuacji, nawiązać jakieś znajomości.

Kto z rodziny Cię utrzymuje skoro mama nigdy nie pracowała?

Zeby w Biedrze pracowac?

GloriaSoul napisał/a:

Zapisz się do Urzędu Pracy. Czasami mają różne szkolenia ze stażem, zajęcia z trenerem interpersonalnym, psychologiem, które dużo dają.
Będziesz miała możliwość poznać osoby w podobnej sytuacji, nawiązać jakieś znajomości.

Kto z rodziny Cię utrzymuje skoro mama nigdy nie pracowała?

Urząd pracy w moim mieście odpada. Pracują tam znajome że szkoły, wolałabym zapaść się pod ziemię niż prosić je o pomoc w tak beznadziejnej sytuacji. Nie wiem czy można się zapisać do takiego urzędu w innym mieście?

Mama ma przyznaną rentę i sporo pomaga nam też mama mojej mamy.

2odiak napisał/a:

JuliaUK33 napisał/a:

Zeby w Biedrze pracowac?

Wszystko zależy od tego jak się zakręcisz i co masz do zaoferowania
Miałem epizod w Biedrze , bo ściągałem tam  lepszy hajs
Drugi epizod w postaci dorywczej ( do tego co na co dzień robiłem) jako pracownik wykładający raz w tygodniu towar,  przez 4-y godziny w sobotę, dla jednego z przedstawiciela handlowego.Towar w milionach monet to i hajs ekstra.
Wniosek jest prosty, - jest konkretny szmalec to nagle znikają sentymenty zawodowe

I co lubiles swoja prace? Jak.sie pracowalo? Wiesz u nas w UK jest supermarket Aldi odpowiedni Biedronki i tam kasjerki tak szybko zapierdzielaja ze skanowaniem cen produktow, ze zakupow nie nadarzam do torby pakowac. Raz sie zapytalalam jednej kobiety "czy moze wolniej " to ona mowi "ze nie,bo musza szybko skanowac, bo kamery i menadzer patrzy"... to jak sie pracowalo w Biedronce?

anoxyzz napisał/a:

GloriaSoul napisał/a:

Zapisz się do Urzędu Pracy. Czasami mają różne szkolenia ze stażem, zajęcia z trenerem interpersonalnym, psychologiem, które dużo dają.
Będziesz miała możliwość poznać osoby w podobnej sytuacji, nawiązać jakieś znajomości.

Kto z rodziny Cię utrzymuje skoro mama nigdy nie pracowała?

Urząd pracy w moim mieście odpada. Pracują tam znajome że szkoły, wolałabym zapaść się pod ziemię niż prosić je o pomoc w tak beznadziejnej sytuacji. Nie wiem czy można się zapisać do takiego urzędu w innym mieście?

Mama ma przyznaną rentę i sporo pomaga nam też mama mojej mamy.

Nie masz beznadziejnej sytuacji.
Masz skończone studia, jesteś młoda, zdrowa.
Masz wybór; teraz ewentualnie spotkać te znajome w Urzędzie Pracy albo za kilka lat spotkać inne znajome w MOPS gdy będziesz prosiła o żywność czy zasiłek dla biednych.
Mama i babcia nie są wieczne.
Poza tym to jest wstyd żyć na ich koszt gdy jesteś w stanie pracować, kaleką nie jesteś.
Korzystanie z Urzędu pracy to żaden wstyd. Tak robi znaczna część absolwentów.

2odiak napisał/a:

anoxyzz napisał/a:

Urząd pracy w moim mieście odpada. Pracują tam znajome że szkoły, wolałabym zapaść się pod ziemię niż prosić je o pomoc w tak beznadziejnej sytuacji. Nie wiem czy można się zapisać do takiego urzędu w innym mieście?

Mama ma przyznaną rentę i sporo pomaga nam też mama mojej mamy.

Pier...ć tych ludzi, robić swoje. Niech sobie gadają pod nosem. Lać na system i wszystkich słabeuszy , którzy się kierują tak pierwotnymi instynktami. Nie, nie można zapisać się do urzędu w innym mieście,- jest rejonizacja

Tak plus autorka przeciez nie musi ze wszystkiego sie spowiadac znajomym. Niech sie zarejetruje w urzedzie pracy i tak moze nawet szybciej jej cos znajda.  A inni nie musza wiedziec,ze jest zarejestrowana w urzedzie pracy albo ,ze ma inna prace niz kierunek studiow

JuliaUK33 napisał/a:

2odiak napisał/a:

Pier...ć tych ludzi, robić swoje. Niech sobie gadają pod nosem. Lać na system i wszystkich słabeuszy , którzy się kierują tak pierwotnymi instynktami. Nie, nie można zapisać się do urzędu w innym mieście,- jest rejonizacja

Tak plus autorka przeciez nie musi ze wszystkiego sie spowiadac znajomym. Niech sie zarejetruje w urzedzie pracy i tak moze nawet szybciej jej cos znajda.  A inni nie musza wiedziec,ze jest zarejestrowana w urzedzie pracy albo ,ze ma inna prace niz kierunek studiow

Tunie chodzi o spowiadanie, a obawy przed pier....niem jakiś słabeuszy za okienkiem na swój temat jak, to w zabitych dechami dziurach bywa. Olać to i pokazać kto tak naprawdę rządzi.
A...
Wstydem nie jest wolać o pomoc, wstydem jest nie skorzystać

JuliaUK33 napisał/a:

GloriaSoul napisał/a:

Nie masz beznadziejnej sytuacji.
Masz skończone studia, jesteś młoda, zdrowa.
Masz wybór; teraz ewentualnie spotkać te znajome w Urzędzie Pracy albo za kilka lat spotkać inne znajome w MOPS gdy będziesz prosiła o żywność czy zasiłek dla biednych.
Mama i babcia nie są wieczne.
Poza tym to jest wstyd żyć na ich koszt gdy jesteś w stanie pracować, kaleką nie jesteś.
Korzystanie z Urzędu pracy to żaden wstyd. Tak robi znaczna część absolwentów.

Przeciez jak ona spotka znajome w urzedzie pracy to one tym bardziej te znajome powinny zamknac jadaczki, skoro tak samo laza do urzedu pracy

Jej znajome pracują tam jako urzędniczki.
Dlatego ona ma opory tam pójść bo jej się wydaje, że może ją wyśmieją, będą patrzeć z góry, plotkować za jej plecami...
Co jest absurdalnym myśleniem.
Tak myśląc dużo traci, pakuje się w jeszcze gorsza sytuację.

JuliaUK33 napisał/a:

2odiak napisał/a:

Tunie chodzi o spowiadanie, a obawy przed pier....niem jakiś słabeuszy za okienkiem na swój temat jak, to w zabitych dechami dziurach bywa. Olać to i pokazać kto tak naprawdę rządzi.
A...
Wstydem nie jest wolać o pomoc, wstydem jest nie skorzystać

Tak masz racje, dlatego ja nie przejmuje sie gadaniem innych od lat,ale rozumiem autorke, bo kiedys tez sie przejmowalam opinia innych teraz mam to gdzies

Na takich co to płotami żyją miałem zawsze zagrywkę w postaci
" Nudzisz się , nie masz własnego barłogu, że ludziom zaglądasz do talerza?"
Albo( i to mi się najbardziej zawsze podobało)
"Mam przejść przez tą szybkę?"
Japy się zamykały na amen
Tylko to trzeba mieć tupet i charyzmę

JuliaUK33 napisał/a:

Szkoda,ze ja kiedys tak nie mowilam, bo bym tez zamykala innym zaklamane jadaczki

Bo jesteś lepsza od nich i nie zniżasz się do tak niskiego poziomu
Prawda jest taka, że nie ma co się szczypać. Czujesz dyskomfort ,- reakcja natychmiastowa z przytupem. Niech poczują jak potrafi pier..ć bomba atomowa Drugi raz się nikt nie odważy, a plotkary  zrobią robotę, bo rozniosą w eter" Ma pazur, z nią lepiej nie zadzieraj"

JuliaUK33 napisał/a:

2odiak napisał/a:

Bo jesteś lepsza od nich i nie zniżasz się do tak niskiego poziomu
Prawda jest taka, że nie ma co się szczypać. Czujesz dyskomfort ,- reakcja natychmiastowa z przytupem. Niech poczują jak potrafi pier..ć bomba atomowa Drugi raz się nikt nie odważy, a plotkary  zrobią robotę, bo rozniosą w eter" Ma pazur, z nią lepiej nie zadzieraj"

Ja juz to wiem od dawna.... dlatego zonie wiedzmy mojego brata wygarnelam co mysle za to,ze plotki roznosila. Ogolnie to mam gdzies co inni o mnie mowia i mysla

Tak hartuje się stal
Dobra Julcia, zawijamy się w kimę

Z czym konkretnie go okłamałaś? Powiedziałaś, że pracujesz, czy może w ogóle ten temat pominęłaś, ale czujesz się, jakbyś go oszukiwała?

Jak to możliwe, że przez cały rok udało Ci się tę jego niewiedzę utrzymać? Nigdy nie pytał, co w pracy, czy Cię do niej nie podrzucić, nie dziwi go, że nie opowiadasz na temat czegoś, co przecież zajmuje nam ogromną ilość czasu?

Trolisko, ten sam temat i odpowiedzi na innym forum.

No ale udając, że to prawdziwa historia to są duże luki w niej. Jak niby ma być wielki wstyd przed znajomymi w sklepie pracować czy pójść do urzędu pracy skoro chyba obecnie jest większy wstyd, bo sprawna osoba siedzi na utrzymaniu rodziny. Jeśli to mniejsze miasto, to ludzie nie są głupi, mają oczy i uszy. Każdy znajomy i tak pewnie wie o tym, że ona nigdy nie pracowała i jest obecnie przegrywem dużo większym niż ludzie których praca gardzi.

2odiak napisał/a:

Nieraz pytam się dlaczego w tej robocie jeden z drugim tak się męczysz? Przecież dzisiaj to dopiero są warunki , by to szybko zmienić.
Ludzie często nie chcą zmieniać przyzwyczajeń, kieruje nimi wygodnictwo przez sentyment i strach przed zmianami i konsekwencjami.

Patrząc na paru moich znajomych to nie do końca prawda. Tylko tak się mówi, że "dzisiaj to dopiero są warunki". Z tego co do tej pory widziałem to znaczna większość ludzi kompletnie nie ma pojęcia o tych warunkach. Ja się o tym dowiedziałem dopiero z forum. Mnóstwo ludzi w ogóle nie zdaje sobie sprawy, że istnieją jakieś darmowe kursy albo, że na przykład studia podyplomowe mogłyby cokolwiek pomóc. I to wcale nie są jakieś patole bez matury tylko ludzie nie raz po ciężkich technicznych studiach. Ci ludzie, których pytałeś "czemu się męczą" mogli po prostu nie wiedzieć, że w ogóle się da, a nie żadne wygodnictwo. Prawda jest taka, że mnóstwo ludzi kompletnie nie potrafi korzystać z internetu mimo iż siedzą w nim całe dnie.

Karmaniewraca napisał/a:

Poza tym kierownicze stanowisko nie zawsze jest fajne, kupa stresu, dużo roboty i naprawdę to czy ktoś jest na takim stanowisku nie znaczy, że to jest fajne a może wcale tego nie chce.

Z tego co zawsze mówili moi znajomi to rzadko kiedy kierownicze stanowisko jest fajne. Najczęściej wygląda to tak, że ma się więcej roboty, większą odpowiedzialność, a pieniądze albo takie same albo minimalnie wyższe niż wcześniej. Niektórzy specjalnie z własnej woli rezygnują z awansu bo wiedzą, że to im się nie opłaci.

JuliaUK33 napisał/a:

To ja sie tu naprodukowalam, a sie okazuje, ze to troll jakis

Nie wierz we wszystkie posty jakie czytasz, ja nie sądzę by to był troll. Patrząc na posty Halina3.1 to prędzej ona jest trollem.

Tu gdzie mieszkam ludzie są świadomi aż nad to. Czy to gadając z różnymi znajomymi , czy osobami zaczepianymi na ulicy i zejdzie na takie tematy to otrzymujesz odpowiedź " wiem, ale pierdole, po co mi to, tak mi wygodnie" Natomiast w innych regionach kraju  ze świadomością może być różnie, aczkolwiek w firmach korzystających z różnych programów wspomagających , czy rozwojowych ludzie są świadomi, bo albo uczestniczą, albo i nie w różnych programach biernie lub czynnie. Pod względem zmiany pracy patrząc na czasy obecne , a jeszcze jak zaczynałem na początku lat 2000-nych jest niebo, a ziemia, tylko trzeba być specjalistą i profesjonalista w tym co się robi. Teraz mogę zmieniać pracę jak skarpety w dowolnym miejscu, bo mam fach i robić jest gdzie natomiast jeszcze niedawno ilość  firm jak i miejsc pracy była ograniczona i musiałem się ciut więcej wysilić by tą zmienić

Musicie być bardzo oderwani od rzeczywistości i żyjący w jakimś hermetycznym światku. Mamy przecież XXI wiek, a Internet to najpotężniejsze źródło wszechstronnej informacji. Trzeba bardzo nie chcieć, żeby się nie dowiedzieć.

2odiak napisał/a:

Nieraz pytam się dlaczego w tej robocie jeden z drugim tak się męczysz? Przecież dzisiaj to dopiero są warunki , by to szybko zmienić.
Ludzie często nie chcą zmieniać przyzwyczajeń, kieruje nimi wygodnictwo przez sentyment i strach przed zmianami i konsekwencjami.

Patrząc na paru moich znajomych to nie do końca prawda. Tylko tak się mówi, że "dzisiaj to dopiero są warunki". Z tego co do tej pory widziałem to znaczna większość ludzi kompletnie nie ma pojęcia o tych warunkach. Ja się o tym dowiedziałem dopiero z forum. Mnóstwo ludzi w ogóle nie zdaje sobie sprawy, że istnieją jakieś darmowe kursy albo, że na przykład studia podyplomowe mogłyby cokolwiek pomóc. I to wcale nie są jakieś patole bez matury tylko ludzie nie raz po ciężkich technicznych studiach. Ci ludzie, których pytałeś "czemu się męczą" mogli po prostu nie wiedzieć, że w ogóle się da, a nie żadne wygodnictwo. Prawda jest taka, że mnóstwo ludzi kompletnie nie potrafi korzystać z internetu mimo iż siedzą w nim całe dnie.

Karmaniewraca napisał/a:

Poza tym kierownicze stanowisko nie zawsze jest fajne, kupa stresu, dużo roboty i naprawdę to czy ktoś jest na takim stanowisku nie znaczy, że to jest fajne a może wcale tego nie chce.

Z tego co zawsze mówili moi znajomi to rzadko kiedy kierownicze stanowisko jest fajne. Najczęściej wygląda to tak, że ma się więcej roboty, większą odpowiedzialność, a pieniądze albo takie same albo minimalnie wyższe niż wcześniej. Niektórzy specjalnie z własnej woli rezygnują z awansu bo wiedzą, że to im się nie opłaci.

JuliaUK33 napisał/a:

To ja sie tu naprodukowalam, a sie okazuje, ze to troll jakis

Nie wierz we wszystkie posty jakie czytasz, ja nie sądzę by to był troll. Patrząc na posty Halina3.1 to prędzej ona jest trollem.

Priscilla napisał/a:

A ta odpowiednia opcja co ma w sobie zawierać?
Czy Ty zawsze musisz bardziej wszystko komplikować niż to konieczne?
Znajdujesz nazwiska, wpisujesz w Google, czytasz opinie, wybierasz osobę, która Cię przekonuje i się umawiasz. Jeśli okaże się, że pomoże, to super, jeśli nie - wybierasz kolejną. Za trudne?

Wiesz ile kosztuje taka pełna usługa doradcy zawodowego? Ok. 1000zł, więcej jeśli weźmiesz do tego jakieś dodatkowe testy. Czy na tym forum na prawdę nikt się nie przejmuje traceniem pieniędzy czy to ja za bardzo się tym przejmuję? Tak samo z szukaniem mieszkań na wynajem, dziś przeglądałem ogłoszenia i nawet za 20 metrową kawalerkę chcą po 2500k, a dla mnie taka cena to wręcz absurd. Czy w tym też przesadzam i mimo iż ledwo starczyłoby mi na życie o chlebie i wodzie to też przesadzam? 

Halina3.1 napisał/a:

Największym trollem tego forum to jesteś ty i twoje przegrywowe pierdolenie w każdym wątku.

Oho chyba trafiłem w jakiś czuły punkt, no dalej wyżyj się tak jak to robisz w każdym temacie i na każdym facecie. To idealne miejsce do wylewania swoich żali po tym jak zostałaś skrzywdzona przez jakiegoś faceta tak samo jak dla mojego "przegrywowego pierdolenia".

Halina3.1 napisał/a:

Staly podpunkt przegrywow, jak jakas kobieta wam nie slodzi i ma standardy, to na bank zostala skrzywdzona przez faceta Moje zycie nie kreci sie wokol meskich gaci, nie musze sie lapac byle jakich portek wiec nie trafiles ze swoimi madrosciami. Zreszta jak zwykle.

Żadna kobieta mi tu nie słodzi, a jednak tylko do ciebie to napisałem i nie dlatego, że trafiłem lub nie, to twoje posty na to wskazują. W niemal każdym temacie gdzie jakaś kobieta ma problem z facetem ty od razu po nim jedziesz i obwiniasz o wszystko.

Shinigami napisał/a:

Halina3.1 napisał/a:

Staly podpunkt przegrywow, jak jakas kobieta wam nie slodzi i ma standardy, to na bank zostala skrzywdzona przez faceta Moje zycie nie kreci sie wokol meskich gaci, nie musze sie lapac byle jakich portek wiec nie trafiles ze swoimi madrosciami. Zreszta jak zwykle.

Żadna kobieta mi tu nie słodzi, a jednak tylko do ciebie to napisałem i nie dlatego, że trafiłem lub nie, to twoje posty na to wskazują. W niemal każdym temacie gdzie jakaś kobieta ma problem z facetem ty od razu po nim jedziesz i obwiniasz o wszystko.

Bo w prawie kadym watku kobiety znajduja sie w zwiazkach z beznadziejnymi facetami. Inaczej zreszta by tu nie pisaly.

No nie wierzę... Mam Ci dać za to medal czy lizaka? Bo piszesz w takim tonie, jakbyś co najmniej obronił doktorat, a to są przecież elementarne umiejętności na poziomie sześciolatka.

Priscilla napisał/a:

No nie wierzę... Mam Ci dać za to medal czy lizaka? Bo piszesz w takim tonie, jakbyś co najmniej obronił doktorat, a to są przecież elementarne umiejętności na poziomie sześciolatka.

Zaczynasz pisać jak Jack. Na prawdę nie wiem skąd wy bierzecie te porąbane teorie, że małe dzieci aż tyle potrafią. Założę się, że gdybym powiedział 6 letniemu dziecku by szukało darmowego doradztwa zawodowego lub czegoś podobnego to nawet nie wiedziałoby o czym mówię nie mówiąc już o samym szukaniu. 6 letnie dzieci oglądają bajki, rysują, a ich korzystanie z internetu zwykle ogranicza się do YT albo Tiktoka. Nie musisz mi dawać żadnego medalu ani lizaka wystarczy, że przestaniesz mnie traktować jakbym zrobił ci jakąś krzywdę bo nie przypominam sobie bym dawał ci jakiś powód do nienawiści czy nawet niechęci.