Co zrobić? - Netkobiety.pl

Będę okrutna, ale ten facet od początku autorki nie traktował poważnie.

Skoro jedyne co go interesowało to obiad na stole i seks codziennie to tylko do tego celu wprowadził swoją kobietę pod własny dach.
I do tego ma służyć. Plus ma siedzieć cicho lub mu przytakiwać z samego tytułu, że doznała łaski mieszkania u niego bez kosztów wynajmu.
Popatrz na to logicznie, ten facet nie chciał wyjść nawet na głupi spacer z tobą. Czy facetowi, który kocha lub chociażby zależy na dziewczynie miałby na takie wyjścia wywalone? I to na początku związku, gdy jeszcze powinny latać motyle srając tęczą skoro połączyła was taka chemia xD

Dla niego seks to sposób na rozładowanie emocji i stresu w pracy stąd to napieranie na stosunki nawet podczas infekcji.
Jego reakcja na twoją odmowę już dużo mi mówi - po to tu jesteś by dać mu dupy. Jak nie to zryję ci banię jak to ex była lepsza.
I nie wybaczyłabym facetowi, gdyby zaczął mnie na głos porównywać do swojej byłej w kwestii łóżka. Serio, nikt nikogo na siłę nie trzyma. Jak nie pasuje to niech to skończy. 
Ja bym na twoim miejscu czuła się wykorzystana, a ty jeszcze zastanawiasz się nad trwaniem przy nim xD
Po to by zrył ci banię jeszcze bardziej, haha.

Jego wciąż nie ma w domu, myślę, że kara i klaps dla mnie musi być solidny, skoro hrabia tak długo nie wraca z domu rodzinnego. Nie ma dla mnie uczuć, nie jestem już ważna, skończył tę wymagającą relację, jak nie ja, to będzie następna. Chyba sobie kupię popcorn i za jakiś czas sprawdzę, która znów dała się na to złapać. Choć chyba tego nie zrobię, bo jak ja kończę związki, to już nigdy się nie widzę i kontaktuję później .

Jego nie ma bo dobrze mu tam gdzie jest. Bawi się z innym gronie, tam czuje się ważny. Twoje uczucia się nie liczą. Jak przy okazji dostaniesz "lekcję" to dla niego tylko lepiej.

Dzięki.

Matka się nie zmieni, wychowała sobie maminsynka.

Nie  border tylko reakcja na manipulację i wpędzanie w poczucie winy.
Organizm czuje gdy jesteś traktowany niesprawiedliwie i buntuje się w poczuciu krzywdy.

Ale co masz na mysli?
Uważasz, że każdy człowiek reagujący emocjonalnie na niekomfortową sytuacje to border?
Że tylko ludzie melancholijni albo flegmatyczni są normalni, a tacy szybko reagujący już nie?
To pomyśl jacy ludzie powinni pracować na stanowiskach wymagających szybkich i zdecydowanych reakcji, ludzie dowodzący grupą w warunkach zagrożenia życia, pracownicy akcji ratunkowych itp. Czy ich szybkość reakcji i zdecydowanie też określisz mianem border?

Wzięła sobie młodszego. Imponuje jej jego status i kariera.
Próbowała go zmienić.

To ona walczy o dominację, jest impulsywna i emocjonalna, taki władczy duch artystyczny.
Miała kilka związków i żaden nie wypalił.

Narzeka na to, że on nic nie planuje, nie wychodzą, skąpi.
Nie napisała ile daje na wspólne mieszkanie, czy zaprasza go na wyjścia i płaci.
Może dlatego, że oczekuje być utrzymywaną, obsypywaną kosztownymi prezentami (perfumy, torebki itp.)?

Bycie księżniczką w pewnym wieku już nie przystoi.

Tak mi się skojarzyło. Jako dziecko mieliśmy sąsiada, starego kawalera-dziwaka.
Nie ożenił się, bo by musiał kupować żonie pończochy.

Może dlatego się rozstają bo dziewczyna nie chce spędzić życia na kanapie przed TV?
Znam takie pary. Serio. Kasy jak lodu a w życiu na wczasach nie byli, nie wspominając zagranicznej wycieczki, bo na wsi u rodziny taniej można wakacje spędzić. Kino czy teatr są dla nich równie egzotyczne jak  Wielki Kanion - i równie często tam bywają.
Za to często zmienia się samochody, bo prestiż wśród znajomych jest najważniejszy.
Ja nie mam nic do cudzego życia, tylko trzeba się tak dobrać aby to obojgu pasowało.

Mnie tam ribka jak ludzie żyją. Każdemu według potrzeb.
Jak dla kogoś kupno torebki czy perfum stanowi problem to chyba cienko przędzie, bo to rzeczy codziennego użytku. Żeby to nazywać kosztownymi prezentami, hmmm...

Może oczekuje być utrzymywaną a może nie? Może to on chce darmowej obsługi rozliczając się co do grosza za zakupy?
Znałam takie małżeństwo , co dzieliło koszty zakupów spożywczych na pół, tylko pan zapomniał, że zjada 3 razy więcej od żony, w dodatku używa masę napoi czy sosów, których ona nie tyka. Tak naprawdę dopłacała jeszcze do jego jedzenia  hahahahaaa

Jak tak czytam, to mam wrażenie, że czytam o swoim byłym. Też siedzieliśmy w domu, też na wszystkimi oszczędzał, a potem okazało się że ma takie długi, że nie wypłaci się do końca życia, które ukrywał. Nigdzie nie chciał wychdozić. Nigdy nie widział winy u siebie, ale u innych zawsze. Ogólnie to taki człowiek się już nie zmieni, więc możesz spróbować w tym tkwić i zająć się sobą. Przestać poświęcać mu swoje myśli i czas i zobacz, co wtedy się stanie. Chcesz pojechać na wycieczkę, pójść na spacer? Idź bez niego. Daj sobie najlepszy czas w życiu i zobacz, co się stanie. Jeśli się rozpadnie, to myślę, że tylko po to, żebyś mogła zrobić sobie w życiu miejsce na kogoś bardziej odpowiedniego.

Hej, daję znać, co u mnie. Otóż po tamtej kłótni pogodziliśmy się i doszliśmy do porozumienia, choć ja już wtedy byłam gotowa się wyprowadzić. Święta i nowy rok spędziliśmy w rodzinnej i dobrej atmosferze. Uczucia odżyły, było lepiej niż kiedyś. Ten okres skończył się w połowie stycznia. Zaszły nowe okoliczności, które wpłynęły znacząco na nasze życie, mój partner uznał, że nie trzeba mi za wiele tłumaczyć, po jakimś czasie zamiatania tematów pod dywan, doszło do niezłej zwary i tak dziś, zakończyliśmy związek. Mój partner w końcu był gotowy na rozmowę i w bardzo elegancki sposób poprosił mnie o znalezienie nowego lokum. Zaakceptowałam sytuację, nie było już mowy, aby dyskutować o nas. Każdemu chyba jest przykro. Nie rozstajemy się, bo się nie kochamy, tylko dlatego, że zbyt wiele rzeczy się wydarzyło, złych, za dużo cyklicznych kłótni, szczególnie wybuchów po mojej stronie. Nie wiem jak to będzie, bo nie wyobrażam sobie życia bez niego, nie wiem jak będę mogła żyć bez niego, ale jakoś się trzymam. Chyba sama rozumiem, że sprawy już nie mogą funkcjonować pomiędzy nami, tak jak to było do tej pory. Nie było dialogu, nie mogliśmy się porozumieć w wielu kwestiach.

Nadmienię tylko jedną rzecz, partner zaskoczył mnie, bo zaproponował, że jak już będziemy mieszkać osobno i będzie wola z mojej strony, to możemy wybrać się razem do psychologa, aby pomógł nam zrozumieć co się stało, i abym zobaczyła jak moje wybuchy i niekontrolowanie emocji wyglądają i niszczą mi szczególnie życie. Nie zamknął się też na komunikacje po rozstaniu, wyraził chęć pomocy w przeprowadzce. Z tym psychologiem to naprawdę mnie zaskoczył. Nie podejrzewałam go oto. Nie użył słowa terapia par, ale odczytuję to jako niezamykanie nam furtki. Nie wiem co będzie dalej, jak będę się czuć jak już zamieszkam sama, co się wydarzy, czy będą jeszcze uczucia i chęci po obu stronach, ale to chyba dobra propozycja z jego strony, prawda? Raczej taka dojrzała.

Siedzę teraz sama, podzieliliśmy strefy w mieszaniu, aby ten czas do czasu opuszczenia przeze mnie domu był w miarę znośny. Wróciłam ze spaceru, serce mi krwawi, chciałabym pobiec do niego i się w niego wtulić, choć wiem, że nie mogę. Wiem, że on też czuje podobnie. Strasznie go kocham, ale teraz nie byliśmy na tyle dojrzali, aby ten związek się udał.

Czy ktoś kiedyś przechodził podobne rozstanie, zamieszkaliście osobno, poszliście na terapię par i po jakimś czasie spróbowaliście od nowa i się udało? Czy ten, kto zaproponował ten pomysł, dalej wychodził z inicjatywą, np. po jakimś czasie wyszukał terapeutę i po zgodzie umówił spotkanie? Jak mam się teraz zachowywać?

Zerwij definitywnie kontakt, żadna terapia nie pomoże w ew. powrocie do relacji. Sama kieruj swoim życiem, bo on nawet by chciał po rozstaniu. Sama też potrafisz znaleźć psychologa. On niech szuka dla siebie, bo też powinien mieć terapię.
Nie pasowaliscie do siebie, czas się odciąć i zacząć życie od nowa bez niego.

Może chce Ci udowodnić, że to tylko Twoja wina, nie daj się wciągać w jego gierki. On nie na zamiaru nic u siebie zmieniać, tylko chce  zmienić Ciebie, ale tak się nie da.