Kobiety, czy jest Wam lepiej po rozstaniu? - Netkobiety.pl

Ale po co?
Z innymi kobietami się sypia a inne bierzez za partnerki i tyle widać z tego tematu.
Jedne sa dobre do łózka , ale już do życia wybiera się inne

Nawet jeśli nie doniosłaś sukcesu zawodowego ( który ja definiuję zupełnie inaczej, ale to już mniejsza) to nie musisz nikogo prosić o pieniądze na życie ani nikogo pytać  o kasę na przyjemności. Dajesz radę sama i to w zupełności wystarcza zdrowo myślącemu człowiekowi.

No to się zdecyduj. Albo jesteś szczęśliwa ze swojego stanu, albo nie.

To jak w końcu?

1. Incele boją się kobiet.

2. Bo dla kobiety seks nie jest żadnym problemem, przecietna moze mieć seks na pstrykniecie palcem , tylko zwykle nie chcodzi im o sam seks.
DLa przecietnego meżczyzny mieć seks - musi się trochę natrudzic, stad ta popularność agencji towarzyskich,

3. Jak rozróznić puszczalską cizie od  singielki, która szuka partnera i poznając kolejnych mężczyzn sypia z nimi? Czy to tez nie puuszczalska cizia - bo tak wynika z Panów wpisów?

Pytam o postawy tutaj funkcjonujące. Bo z jednej strony jak piszę o podwójnych standardach względem płci, to mnie się próbuje sprowadzać na ziemię, bo mamy XXI wiek i inne pierdy.

Ale jednak one są.

I co teraz? Mierzymy wszystkich jedną miarą, czy jednak mamy inne zestawy względem kobiet, a inne względem mężczyzn? A skoro jednak mamy i je tutaj przywołuję, to skąd to oburzenie?

ross - kolejny raz unikasz odpowiedzi na pytanie, które wymaga jedynie odpowiedzi 'tak' lub 'nie'. Jesteś szczęśliwa ze swojego stanu BRAKU WŁASNEJ RODZINY, BRAKU PARTNERA i tego, co się wiąże z życiem w związku: bliskości, czułości, partnerstwa? Tak czy nie?

Z resztą nie ważne. Zadowolę się tym, bo nie chce mi się ciągnąć tej dyskusji.

A jednak jesteś sama. I to kończy temat dumnej, silnej, niezależnej i SZCZĘŚLIWEJ singielki, która ma tak szeroki wybór facetów, że może wybierać i przebierać, ale to przecież nie jej wina, że od dekady nikogo nie znalazła dobijając powoli 50tki. Podkreślę: DEKADY. Żyjąc w mieście, w kraju o średniej gęstości zaludnienia 121 osób na każdy km kwadratowy powierzchni.

Dziękuję.

Do widzenia.

Skoro mamy tutaj takie postawy to trzeba im przeciwdziałać a nie przyłączać się do chóru.
O podwójnych standardach sam tutaj pisałeś, nawet w tym wątku, i uważałeś je za uzasadnione. Kto ma takie standardy to ma, i wcale dobrze o nim nie świadczą. Dla mnie standardy są jednakowe.

No to od kiedy wymuszony celibat i niezdolność do zbudowania trwałego związku jest miarą sukcesu? 

Bo to już ustaliliśmy - ross jednak szczęśliwa ze swojego singielstwa nie jest. Reszta to dorabianie filozofii. Bo w tematach dotyczących inceli ustaliliśmy to wszyscy względnie zgodnie - jak żyjesz latami w celibacie i nie jesteś zdolny do nawiązania bliskiej relacji emocjonalnej, do zbudowania związku LATAMI, to wina jest w tobie. Nie w innych. I nie jest to przykład siły i samodzielności, a bezradności, nieporadności i niemocy.

Żeby mieć seks, trzeba najpierw zbudować relację. Jak jest relacja, znamy się jakiś czas już, dopiero jest seks.
W przypadku mężczyzn, którzy dażą do seksu na drugim, trzecim spotkaniu - relacja nie powstanie, bo nie ma seksu szybko, mężczyzna traci zainteresowanie.
Można oczywiście przespac się z nim szybko - ale wtedy jeśli za każdym razem szybko idziesz do łózka z meżczyzną (2, 3 , 4 randka) to "licznik" ich się nabija - i zyskujesz miano przebolcowanej szmaty.
I dlatego potem zaniżana jest liczba partnerow - i sa pretensję, ze kobiety kłamią.
I tak w kółko.

Co do nieumiejetnośći zbudowania związku - to nie oceniałabym tak surowo, ,Tu na forum pisze sporo rozwodników i rozwodniczek - i czy to znaczy, ze wszyscy oni nie potrafą zbudowac trwałej relacji?

A kto tutaj podnosi kwestię sukcesu? I o jaki sukces Ci chodzi? Życiowy? Związkowy?
Jak definiujesz sukces związkowy?
Może od tego zacznijmy, a potem dojdziemy do wniosków, czy nieudany związek ciągnięty na siłę, który człowieka wyczerpuje i niszczy jest jakimkolwiek sukcesem.
Jesteśmy poddawani presji społecznej żeby być w związkach bo tak niby jest lepiej dla "wszystkich". Nie wiadomo o jakich "wszystkich" chodzi skoro jednostki nie osiągają w związkach zadowolenia, a wbija się ludziom do głowy takie kocopoły.

Jakie pół roku. Już nie przesadzaj. jaki metafizycznye? Po prostu najpierw kogos poznajesz, rodzi się zaciekawienie, nić sympatii, porozumienia, poznajesz Go jako człowieka, oczywiście kreci Cię fizycznie i powoli pojawia się seks.

Seks na 3 cim spotkaniu? Przecież ja nawet człowiek jeszcze wtedy nie znam. Dlaczego miałaby się z nim kochać, przeciez to, ze mi się podoba fizycznie to za mało. musze czuć sympatie jeszcze i musze go lubić. No i musi mnie kręcić fizycznie.
Inaczej, bez
- pociągu fizycznego
- nici sympatii
- poznania choć trochę tej osoby

Seksu nie będzie,
( nie piesze tu o wielkiej miłości, bo miłość to później przychodzi, lub nie) i czekanie pół roku z seksem , już bez przesady.
A nie wypaliło, bo stwierdził, ze róznimy sie podejściem do religii, że nie moze być tak, ze jedno nie jest zbyt religijne a drugie przeciwnie iże w przyszłości trudnoby  razem wychowywac dzieci, skoro rodzice mają skrajne poglady co do religii.

dzieki, mam nadzieję, bo zdrowotnie sie sypię troche i jakbym dożyła 90 to....  Nie zakładam ile jest komu pisane.
Ogolnie rózne rzeczy moga się wydarzyć.

Ten ex związek to myslałam, ze bedzie na dłuuugo, myslałam, ej Ross, długo się naczekałaś, ale w końcu to jest to.
A tu kiszka.
w życiu nie ma pewnosci na nic,

Po jakich latach? Już w pierwszym miesiącu wyszło, jakie kto ma podejście do religii.
O to min poszło na końcu, a na moje stwierdzenie, ze przeciez od początku mówiłam, jaki mam stosunek do religii, steierdził, ze wiedział, ale myslał, ze jakoś to będzie, ale po czasie stwierdziłjednak, ze mu to przeszkadza i powinniśmy się zgodzić wspólnie, mieć jedno podejście do religii, bo on jednak u mnie tego nie moze znieśc,

O tym właśnie mówię.

Ale doprecyzuję, bo to ważna sprawa - jesteś osobą bardzo religijną/wierzącą czy odwrotnie?

Oczywiście, ze to kwestia wyobrażenia o związku. I wcale nie chodzi o księcia/ księżniczkę tylko raczej odwrotnie. Bardziej chodzi o spotkanie człowieka, który potrafi się mierzyć z codziennością, wypełniać rodzinne obowiązki, o pracowitość, szczerość, prawdomówność, uczciwość, empatię i wzajemne dopasowanie. Na pewno nie stworzyłabym dobrego związku z połową mężów koleżanek, bo widzę u nich podwójne standardy i męskie przekonanie o swojej wyższości, co dla mnie jest nie do przyjęcia.
Na siłę chcesz  wmówić Ross, że musi być nieszczęśliwa bo nie znalazła sobie faceta. Jak patrzę na wiele związków i ludzi w nich uwikłanych, to myślę, że wielu może jej tego umoszczenia się w dupie i  "nieszczęścia" zazdrościć.

To było dla ludzi założone miejsce, nie dla mnie. Nie jestem tak unikatowa by być jedyną singielką czy singlem na forum.
A wątek poskutkował tym, że zaraz powstal konkurencyjny watek o tej samej nazwie i ludzie się skupili i powstało wiele pozaforumowych znajomości. Prywatnych jak i na żywo.

Pewnie. Na siłę:

A na domiar złego:

Powiedz jeszcze raz, że ja na siłę jej wmawiam, że nie jest szczęśliwa.

Nie wiem, może ja coś mam z oczami. Ale jak ktoś nie uważa, że odniósł sukces, a jedynie przeciętność (która jest chyba najgorszym ze stanów, najbardziej depresyjnym) i podkreśla czego mu brakuje w życiu i jest w stanie wymienić jedną płaszczyznę, na której jako tako funkcjonuje (życie towarzyskie, ale mam wątpliwości patrząc na jej poziom aktywności tutaj), to ja tu szczęścia nie widzę, a wręcz przeciwnie. Mi tu wieje deprechą.

Im brakuje odwagi, żeby coś skończyć. Ross brakuje odwagi, żeby zacząć.

Jeśli ktoś żyje przeciętnie to w mojej ocenie może żyć bardzo szczęśliwie. Jak widać mamy różną optykę na sprawę. Między szczęśliwością a nieszczęściem jest jeszcze olbrzymia płaszczyzna dla dobrego życia, normalnego, właśnie przeciętnego.  Sama jestem głosicielką idei, że do szczęśliwego życia nie trzeba wybitnych sukcesów ani nadzwyczajnych zdolności. Szczęśliwe życie to zadowolenie z tego co się ma, docenianie zwykłych przyjemności, brak zmartwień. To przede wszystkim umiejętność czerpania radości z codzienności jaka by ona nie była.
Można mieć tytuł profesora i martwić się, że nie zostało się dyrektorem katedry.
Można mieć najnowsze Audi i martwić się, że nie stać mnie na Astona Martina.
Można tak do śmierci wymieniać i upatrywać w tym własnego nieszczęścia, albo cieszyć się z tego co się ma, bo więcej do życia nie jest konieczne.

Ross nie jest zadowolona, że nie ma męża i dzieci, ale to nie oznacza, że automatycznie jest nieszczęśliwa. Popadasz w skrajności.
Ross ma normalne życie jakie ma miliony ludzi i to wcale nie oznacza, że te miliony są nieszczęśliwe.

Jeśli uważasz, że normalność jet najgorszym możliwym stanem, to masz coś nie tylko z oczami

Może. Ale inaczej to opisuje i inaczej się odnosi do swojej przeciętności. I na pewno nie przez pryzmat czego to mu się w życiu osiągnąć jednak nie udało.

Z jednej strony piszesz o spektrum pomiędzy 'szczęściem', a 'nieszczęściem' a potem rozpisujesz się o......szczęściu. Ja nie piszę, że do szczęścia potrzebne jest nie wiadomo co. Ale jak pojawia się wątek na ten temat i ktoś kluczy z odpowiedzią, albo wymienia czego mu się nie udało osiągnąć, to dla mnie jest to znak, ze tego szczęścia i spełnienia w życiu nie odczuwa.

PRZECIĘTNOŚĆ. Słowo klucz.

Nie, nie wszedłby z każdą w związek, bo wszystkich do siebie zniechęca. I ross podobnie - choć nieszczęśliwa to trwa w celibacie. Niezdolność do zmiany, do wejścia w relację romantyczną to ich łączy. Reszta to jest po prostu perspektywa płci.

Tak I to tłumaczenie by przeszło jakby miała 15-20 lat, albo była świeżo po rozstaniu. Ma 46 lat i na koncie jeden związek trwający 3-4 lata zaraz po 30stce (i był to jedyny jej partner seksualny), a od dekady jest sama.

Tia, a nasi incele walą konia do porno z karłami i tutaj przesiadują, bo się pogodzili z samotnością. To ma tyle samo sensu.

-edit- co do otoczenia ross - nie, tam nie ma takich, a przynajmniej niewielu. "Śliniła się' do już zajętych

Agnes (chyba?) chodziło o to, że mi odpowiedziałaś. Na moje pytanie.

Z mojej perspektywy - od tamtej pory żyjesz w ciągłym strachu przed podobnym zranieniem.

Nie można się zaangażować za bardzo. Można się najwyżej zatracić osaczając tym samym drugą osobę.

Właśnie nie. Ja chciałam razem mieszkac, ex partner nie, mówił, że się zastanowi, ze to za wcześnie dla niego, że w przyszłosci pewnie zamieszkamy razem ale nie teraz (a to juz było prawie po roku  razem). Dieci chciał, ale moze za parę lat, na pweno będzie chciał, ale teraz nie, bo ma zamiar jeszcze studiować.
Po roku już byłam pewna czego chce, rok to dużo.
Ale
Przeciez nie można kogoś zmuszac na siłę, co nie?
Wtedy byłam głupia, teraz po prostu jak coś nie rokuje, to wcześniej to ucinam. Wtedy myslałam, ze moze trzeba komuś dac czas, czy co.
To było głupie.

A z seksem, to akurat ja miałam chyba większe potrzeby niż on, nie wiem moze faktcznie słabo dobraliśmy się.
Szklanej kuli nikt nie ma a i brak doświadczenia zrobił swoje.

Tym co daje ci subiektywne poczucie szczęścia i spełnienia.

Jak wyżej. Odnalazłem swoje szczęście. Napędza to moje ambicje i sprawia, że 'chcę więcej'. Nie w kontekście pazerności i pieniądza, ale w kontekście doświadczania życia, jego piękna i różnorodności.

Ale to nadal przeciętnośc.
Szczęscie może mi dać fakt, że np lubie jezdzic na rowerze, jest to dla mnie uwalnianie endorfin, ruch, przebywanie  z ludzmi, na łnie natury, poprawia mi kondycję i mięśnie nóg - to daje szczęście i spełnienie, ale to przeciętnośc, chyba, ze ktoś jet wybitnym i znanym kolarzem, odnoszącym międzynarodowe sukcesy.
Ten kolarz moim zdaniem odniósł sukces.
Pierwsza osoba, sukcesu nie odniosła, dla niej jazda to po prostu hobby i przyjemnośc. (czyli 99 procent społeczeństwa).

Mylisz sukces z osiągnięciami i szczęściem.

Sukces może być wymierny, osiągnięcie może być personalne, a poczucie szczęścia - subiektywne.

Osiągnięcia prowadzą do sukcesu, a sukces może czynić szczęśliwym.

Jack, nie bądź jak Straszni Mieszczanie Tuwima

I oto idą, zapięci szczelnie,
Patrzą na prawo, patrzą na lewo.
A patrząc - widzą wszysko oddzielnie:
Że domy... że Stasiek... że koń... że drzewo...

Po co podejmować ryzyko, skoro istnieje możliwość porażki?

Po co odnosić sukcesy, skoro inni mogą nam potem zazdrościć?

Po co startować do atrakcyjnej laski, skoro ktoś może ją odbić, albo sama może odejść do 'lepszego' ?

Idąc tym tropem dalej - po co myć dupę, jak nazajutrz znowu będziemy srali?

Nic tylko się położyć i czekać na śmierć z takim podejściem.

Popatrz z kim rozmawiasz - ty wiesz ile osób mnie wyzywało i próbowało poniżać? Przecież z takim podejściem to już dawno albo bym był w psychiatryku, albo w grobie.

Tak - szczęście to stan umysłu. Podobnie jak przeciętność. Różnica jest w naszym podejściu. Jeśli opisujesz swoje życie jako przeciętne i wymieniasz ile rzeczy nie osiągnęłaś, ilu marzeń nie spełniłaś - to jest to przeciętność (nie normalność). To jest normalnie obraz depresji. Szczęście w 'normalności' to będzie umiejętność czerpania radości z małych, codziennych rzeczy. Ale dalej jak to opisujesz to będzie widać twój stosunek do tego. Czy daje ci to radość, czy jedynie jest zapychaczem czasu.

Ogólnie to szkoda że rozmowa zeszła na te słynne kurwy i kto ile ma na liczniku, bo na tym forum traci. Kobieca reaktywnosc seksualna i natura pożądania sa po prostu inne niz męska i rozbijanie tego na atomy na forum nie jest za bardzo odkrywcze. Bardzo nie lubie wątków gdzie pojawia się wojna damsko-męska, bo to niszczy klimacik luźych rozmów na forum. Niestety czasem widać, że niektórzy lubia wylać swoje żale i frustracje na forum, zamiast fajnie sobie porozmawiac z pełną kulturką, bez skakania sobie do gardeł.

Chociaż nie lubię jacka i jego sposobu wypowiadania się to ma tu trochę racji.

Ogólnie zgadzam się, że można być singlem w wyniku okoliczności i być całkiem normalnym człowiekiem. Niektóre zawody wymagają częstego podrózowania(np. marynarz, stweardesa), pracy w nieregularnych godzinach, są mało płatne i obciążające psychicznie (np ratownik medyczny). Wykonywanie takiego zawodu nie ma związku z naszym charakterem, a może nagatywnie wpływać na nasze życie prywatne. Zgadzam się też, że kobieta nie potrzebuje do szczęścia faceta i nic na siłe. Brak zainteresowania seksem u kobiet kiedy są skupione na czymś innych to też nic nowego. Kobiety bywają okresowo aseksualne (np okres początku macierzyństwa, czy bardzo wzmożonej pracy, stresu, albo aktywności fizycznej) i nie odczuwają z tego powodu frustracji seksualnej tak jak mężczyźni. Taka prawdziwa, nie okresowa hipolibidemia, która trwa całe życie to jest 1% ludzi i nie sądzę, że Ross ma na tym polu problem(jak sugerują tu panowie), bo przeciez była w związku.
Rozumiem też, że ktoś nietypowy może mieć trudnośc w znalezieniu partnera nawet przez wiele lat. Np osoba autystyczna, ortodoksyjnie realigijna, z poglądami nieprzystającymi do współczesnych norm kulturowych, skrajnie nieśmiała i wycofana społecznie itp. itd.
Wydaje mi się jednak, że jeśli Ross nie ma nic z tych rzeczy to fakt, że jest sama jest dziwny. Gdyby była samotnikiem, to jeszcze bym zrozumiała. Po prostu ma mało znajomych, obraca się w kręgu tych samych 10 przyjaciół od wielu lat i nic nie ruszyła z miejsca, bo braknie świezej krwii.  Ale jeśli jest tak jak mówi: wygląda fajnie, poznaje ludzi, wychodzi na miasto i ogólnie bywa, to chyba skłaniam się ku opinii Jacka. Nie uważam że charakterologicznie jest zbliżona do Raki, shiniego i innych inceli, ale wydaje mi się prawdopodobne, że też ma jakieś poglądy, które blokują ją w relacjach. Ogólnie 10 lat nieskutecznych prób tworzenia relacji to jest słaby wynik. No chyba, że ona całkowicie olala temat, przestała o siebie dbać, zrobiła sobie fryzure na tilde swinton i chodzi w wytartym dresie do pracy, żeby mieć pewnosc ze na pewno kazdy ją oleje.

Nie myl szcześcia z przeciętnością.
Można być ponadprzeciętnym  Byc profesorem czegośtam i znać boegle 5 jezyków i napisac encyklopedię ale być nieszczęśliwym.
A można skończyć sama zawodówke, być kucharką i być szczęśliwą. Jak i odwrotnie można skończyć garówke i być nieszczesliwą jak i być szceśliwym profesorem.

To , ze ktoś jest szczęśliwy nie oznacza jednocześnie, że nie jest przeciętny.

Niezupełnie. Zobacz ilu ludzi tu pisze, ze sa też latami samotni. Albo mają jakies przelotne romanse, ale to nie jest to. Jak policzysz forum, to wyjdzie całkiem spora grupa mężczyzn i kobiet i nie pisze tu o Shini i innych charakterystycznych,
Jednocześnie, czy nie znasz ludzi będących w związkach, którzy jak ich bardziej poznasz to się dziwisz, jakim cudem z takim charakterem? Na forum oprócz singli pisza również żonaci, mężatki, czy czytając ich nie masz czasem wrażenia, ze z nimi nie do końca jest wszystko w porządku, a jednak maja współmałżonków?

Paradoksalnie. Jakby teraz jakimś cudem okazało się, ze za miesiąc od tej pory poznaje kogoś i wchodze w związek, czy z automatu przechodze z kategorii "coś z Rossanką jest nie tak" do kategorii "ooo z nią jest jednak wszystko w porządku"?
Czy ogólnie fakt bycia w związku sprawia, ze ktoś jest "normalny"? Jak nie to nie?

Moja babcia owdowiała jakoś tak koło 60ki. Przez kolejne 30pare lat była sama. Czy to znaczy, ze z nią było cos nie tak? Ntylko mi nie piszczie o wieku, bo jakby wyszła w wieku i 65 lat za mąż, kolejne 30 byłaby mężatką przy założeniu, ze drugi mąż byłby żywotny. 30 lat małżeństwa to staż, którym pobecnie niewielu może sie pochwalić)

Fakt. Lubię mężczyzn, wielu mi sie podoba. Ale już do łóżka żeby z jakims iść - tu się rzadko zdarza. Nie wiem jak one to robią te kobiety z "dużym licznikiem" jak tu było powiedziane.
Nawet bym nie miała ochoty tyle razy, jak on e to robią? Jak mam ochotę pójśc do łóżka z jednym męczyzną na 100 albo na 200, jesli go oczywiście trchę już znam, to już jest sukces. Nawet czasem zazdroszcze tym, co to moga z każdym. prawie.
No i wszystko staje w miejscu.
A zmusic sie nie umiem.