poważne problemy z 12latkiem, please help - Netkobiety.pl

Autorka tematu przestała się udzielać, a szkoda...

Może odnajdź za co został usunięty że szkoły i ogólnie jak się zachowuje w stosunku do rodziny, kolegów, dorosłych;)

Ja pytam o zachowanie w domu wobec rodzeństwa, a nie w szkole, gdzie był pobity?
Więc pytanie jest zasadne.
Bo oprócz opisu bójki między dziećmi, która zakończyła się szarpaniną, innych przykładów nie ma.
Wiecie co, ja jednak czytam zawsze uważnie.
Wychowałam też swoje dzieci i zawsze staraliśmy się dojść do przyczyny szarpaniną, A nie że karę dostawał najstarszy czy mniej obszarpany
Soory.
No i zwróciła uwagę jedną rzecz w tym opisie.
Autorka to że z Kubą  są problemy odkrywa podczas ogniska, gdzi9e na pytanie jak sobie dajesz z nim radę? Jest zaskoczenie: z kim?
No więc jak to jest?

W Polsce  prawie nic nie działa i problem z takim chłopakiem też jest nie do rozwiązania. Takiego trudnego dzieciaka wyrzuca się ze szkoły i po kłopocie. Tak jakby miało to coś załatwić.
Ta rodzina jest niewydolna i chłopak powinien trafić do szkoły życia. Mniej więcej coś takiego jak pisał Jack Sparrow. Bez większych ceregieli, twardo pokazać mu konsekwencje jego zachowania. Kiedyś nawet w TV był taki program, gdzie zastępczy opiekunowie uczyli pracy, dbania o coś, o innych ludzi i o siebie.

rośnie patola

Masz rację. Psycholog to humanista nie lekarz a szkolny(mówiła o szkolnym) znaczy najgorszy z możliwych tak jest  w 90%. Mam w rodzinie psychiatrę. Który zwrócił na to uwagę. W szkolę do psychologa i pedagoga idzie się tylko za karę nie by pomóc.

Jak na mój gust, to dziecku potrzebna jest profesjonalna, medyczna pomoc, badania psychiatryczne, zdiagnozowanie i leczenie. Z tego co opisujesz, jego zavhowanie nie wyglada na błędy wychowawcze czy trudny charakter. Wg. mnie bardzo dobrze się zachowujesz a jego rodzice , dziadkowie są zwyczajnie bezradni.

Napisze tak sama wychowywalam corke, w wieku 31 lat poznalam faceta z ktorym jestem do dzis. Moja corka ma obecnie 10 lat. Moj partner wychowuje syna z poprzedniego malzenstwa, ktory ma 11 lat. Zarowno ja jak i moj partner od poczatku wiedzielismy o dzieciach i zaakceptowalismy je. Nie robimy roznic np kiedy moj partner w sklepie kupuje cos slodkiego to kupi 2x dla swojego syna i dla mojej corki. Jak moja corka np pierwsza uderzy przyrodniego brata to ja jej daje kare,a kiedy zrobi to syn partnera to ja jemu nakladam kare i wiecie co jeszcze nigdy nie uslyszalam sprzeciwu ze strony partnera "ze to jest jego synek i jak ja smiem go karac"-NIE u nas wszystko jest po rowno i zachowanie dobre i zle jest sprawiedliwie nagradzane i karane. Nie,ze czyjes dziecko jest lepsze. Dzieciaki wiedza,ze nie ma u nas czegos takiego "jak ulubione dziecko"  Nikt z nas tez nie prowadzi chorej rywalizacji z dziecmi np kiedy moj partner chce spedzic fajnie czas z synem to zycze im udanego dnia i sama spedzam czas z corka. Nigdy nie robilam scen zazdrosci o dziecko,ani nie wymagalam, by partner zepchal dziecko na drugi plan i tak samo postepuje moj partner. Planujemy slub,ale juz teraz tworzymy szczesliwa rodzine.... I teraz tak pisze to do kazdej kobiety i do kazdego faceta,ktorzy wchodza w zwiazki,gdzie sa dzieci
-jezeli myslicie,ze wasz partner/partnerka nagle was postawia jako trofeum w zyciu a wlasne dzieci zepchna na dalszy plan to sobie odpuscie-NIE dojrzeliscie emocjonalnie i mentalnie do takiego zwiazku
-jezeli macie zamiar rywalizowac z dziecmi partnera albo faworyzowac tylko swoje dzieci to spier*** z takiego zwiazku w podskokach dla dobra tych dzieci

A ten jak zwykle z narcyzmem....ja pitole....

Weź ten wątek przeczytaj jeszcze raz. Autorka wyraźnie napisała, że jak zwraca uwagę dla gówniarza, to jego ojciec każe jej odpuszczać i żeby się go nie czepiała.

Przecież nigdzie nie jest napisane, że nie ma prawa ,zwrócić mu uwagi.
Tylko że traktuje to zbyt ostro.i nie wiem czy ten ojciec taki zły, skoro wygląda na to, że tylko ojciec jest przeciwko wykluczeniu chłopak z życia rodziny,  do czego się sprowadza wyjazd na wakacje bez niego.

Chyba jednak inaczej to było...

I kto tu chce wykluczyć dziecko ze wspólnych wakacji?

Elu, ta empatia w niczym chłopcu nie pomoże, podobnie jak reszcie rodziny.
Tu nie chodzi o empatię tylko o działanie by dziecku pomóc. I nie na tym pomoc ma polegać by go głaskać po główce i litować się nad nim, że źli ludzie go nie lubią, to my im damy w d...  . Bo od tego nikt go nie polubi.

Ojcu nie chce się chłopcem zajmować, organizować mu wypoczynku na wakacjach, więc odgrywa się na reszcie.
Taki wyjazd to może być doskonała okazja by nawiązał z synem bliższe relacje. Tylko to by wymagało zajmowania się chłopcem przynajmniej pól dnia, i nie mógłby się wymigać brakiem czasu, bo miałby go pod dostatkiem. Dlaczego tego nie wykorzysta i skazuje dzieciaka na brak wakacji?
Jest jeszcze inna opcja - jeśli chce być takim dobrym ojcem to niech jadą we dwójkę. Bedzie miał czas tylko dla niego, będzie okazja rozmawiać i zrozumieć co się z dzieckiem dzieje.

I dlatego prawdopodobnie ten m eżczyzna zostanie sam, bo kolejne partnerki ewakkują się szybko, gdy zobaczą co tu sie wyprawia.
Moze wtedy wezmie sie za siebie i wezmie się za syna.
Inaczej - równia pochyła. Skończy jako samotny i sterany zyciem facet z agresywnym dorosłym synem.

I od tego sa rodzice nie autorka, która i tak już wykazała dużo dobrej woli i jak na ironie jedynie ona ma jakotaki wpływ na chłopaka, co prawda podkopywanymi brakiem jaj przez jej obecnego partnera, który jako ojciec powinien się ostro wziąc za syna, bo już najwyższy czas.

Daj cytat, że ojciec zdecydował spędziś z synem wakacje we dwójkę.
Rezygnacja z wyjazdy na wakacje to jeszcze nie powód aby domniemywać, że zajmie się synem osobiście.
Więc poproszę o cytat, bo może faktycznie czytamy różne teksty.

Hej,
Przepraszam za tak długi czas bez żadnego odzewu. Długi weekend czerwcowy tego roku to był przewrót w naszym życiu, potem zakończenie roku, praca, a następnie … no, wakacje były yuuupi.
Już na wstępie chciałam bardzo podziękować za wszystkie komentarze (no może z wyjątkiem tych uszczypliwych bez wnikliwego przeczytania tego co napisałam) – w zasadzie napisanie tutaj było najlepszym co mogłam wtedy zrobić. Brawa dla Pana/Pani, który wskazał u Kuby na narcystyczne zaburzenie osobowości. Okazało się to trafione i dzięki temu znajdzie on, jak i całe jego otoczenie, pomoc.

Obiecuję, że znajdę czas, aby wszystko dokładnie opisać, niestety teraz nie mam go zbyt dużo. Z ważniejszych rzeczy:
1.    matka Kuby objęła terapią także i jego, a sporadycznie i na życzenie terapeutki także cała rodzina będzie brała w niej udział (ja, moje dzieci, partner, brat Kuby Adaś). Kuba nie współpracuje w ogóle, ale chodzi o to, byśmy my wszyscy umieli z nim postępować.
2.    Partner wreszcie zrozumiał co się dzieje i to jest chyba dla mnie najważniejsze.
3.    Terapeutka potrzebuje jeszcze czasu na głębszą analizę i pełną diagnozę, ale już po tych pół roku terapii z matką Kuby, a teraz po spotkaniu online z nami (ze mną 1,5 godziny) jest w stanie potwierdzić u Kuby narcystyczne zaburzenie osobowości, możliwe że połączone z jakimiś dwoma innymi zaburzeniami (borderline i drugiego nie pamiętam nazwy, ale ono powoduje taką nadmierną agresję)
4.    Wakacje postanowiliśmy, że będą wspólne. Pojechaliśmy niedaleko domu (jezioro/rower). Po trzecim dniu postepowania dokładnie tak, jak kazała terapeutka, Kuba był najpierw zdezorientowany, a następnie powiedział, że nie będzie z nami spędzał czasu i chce wrócić do domu. Tak więc partner odwiózł go do domu, do matki. My spędziliśmy fantastyczne wakacje w 5. Wszyscy byli zadowoleni, to były najlepsze wakacje na jakich byliśmy (bo nie było Kuby…) chociaż niedrogie i blisko domu, ale ten czas był tak niesamowicie wartościowy!
5.    W terapie zaangażowała się także babcia Kuby, sama jest po pierwszym spotkaniu z inną terapeutką online. Obejrzała już chyba wszystkie filmiki na temat narcyzmu w sieci:D bardzo mnie to cieszy
6.    Ja czuję ulgę, ponieważ jakiegoś powodu brałam na siebie częściowo winę za to, co się dzieje. Myślałam, że to przez rozwód, przez to, że Kuba nie chce mnie jako partnerki ojca zaakceptować. Teraz wiem, że rozwód co prawda mógł być czynnikiem przyspieszającym rozwój narcyzmu u Kuby, takim czynnikiem zapalnym (trauma), natomiast samo zaburzenie rozwijało się od wczesnych lat i związane jest z genami oraz stylem wychowania (tego nie usłyszałam od terapeutki co prawda, jaki styl konkretnie, ale znając sytuację już wszystko rozumiem: narcyzm wywołuje nieobecność emocjonalna matki, totalny brak czasu dla dziecka, wyniosłe zachowanie (pieniądze, prestiż, reszta ludzi to biedota) przy jednoczesnym bezstresowym wychowaniu. Zrozumiałam też, że w żaden sposób nie jestem odpowiedzialna za niego, bo to nie mój syn. Odpowiedzialni są rodzice, którzy teraz dopiero zrozumieli, co tu się dzieje.
7.    Moje dzieci, jak i Adaś przestaną wreszcie musieć znosić patologiczne zachowania Kuby – jeśli Kuba nie będzie przestrzegał społecznych norm, mamy go natychmiast odcinać od reszty towarzystwa. I super.

Teraz jeszcze dopiszę dla tych, którzy chętnie komentują ale już niechętnie wnikliwie czytają: ja mam dwoje dzieci, a partner dwoje (Kubę i Adasia). Jego dzieci mają matkę, mieszkają z nią w tygodniu (poniedziałek-czwartek) i jeden weekend w miesiącu. Ja nie jestem żadną macochą i być nie zamierzam. A partnera kocham, związek nie jest przechodzony, zależy mi na nim, jest dobrym, bardzo przedsiębiorczym i zaradnym mężczyzną, który po prostu kompletnie nie radził sobie wychowawczo jako ojciec i potrzebuje w tym ogromnego wsparcia. Sam w zasadzie wychowywał się sam. Jego matka to teraz przyznała i sama pragnie się trochę doedukować w psychologii:) cudowna kobieta, naprawdę.
Mam nadzieję, że wszystko się uda poukładać i jakoś temu Kubie da się pomóc, aby nie wyrósł na takiego poj&^^nego dorosłego jakim są dorośli z narcystycznym zaburzeniem osobowości, bo wtedy pewnie nikt nie będzie miał ochoty z nim się nawet spotykać.

PS. przespraszam też za styl pisania pierwszych postów, były nparwdę chaotyczne, naprawdę poziom stresu w dniach gdy je pisałam był nie do opisania. Teraz widzę, czytając je, w jakim byłam stanie, boże! Psychicznie było naprawdę ciężko. I jeszcze raz dzięki, anonimowi ludzie z sieci, a cuda żesćie zrobili, w zasadzie z trafioną diagnozą włącznie! SZACUN!

I najcenniejsze jest to, że w końcu WSZYSCY zrozumieli, co jest grane i WSZYSCY stoją po tej samej stronie. Jestem dorosłą osobą, a naprawdę poziom stresu żyjąc z osobą tak narcystyczną na co dzień wykroczył poza granice pojęcia, poza moją kontrolę. Kto nie doświadczył ten naprawdę nie wie, jak bardzo to może zatruwać życie.
Podczas rozmów z terapeutką  wyszły na jaw permanentne manipulacje, które Kuba uskuteczniał przez ostatnie dwa, trzy lata. Zwłaszcza w roku ostatnim. Mówił różne rzeczy każdemu co innego po to, by nas ze sobą skłócać, dosłownie każdego z każdym, ojca z dziadkiem, własnego ojca z własną matką, mnie z ojcem, mnie z jego matką, a nawet nastawiał moje dzieci przeciwko Adasiowi. Zawsze po to, by wyszło na to, jak inni go źle osądzają i niesprawiedliwie krytykują. Szczerze, wszyscy są w szoku, jak takie rzeczy może wymyślać 12latek. Np. rozmawiał spokojnie na dany temat z matką, która się na coś tam zgodziła, czyli poszło po jego myśli, a następnie szedł do dziadków z płaczem (!!!) – takim prawdziwym szlochającym, że matka się nie zgodziła i on teraz nie może iść… że ona go nie kocha, że go zaniedbuje. Przekłamał przy tym każde jej słowo. W zasadzie to nieustannie kłamie.
Niestety, wyszły też kłamstwa jego matki np. co do diety. Okazało się, że nie mając zamiaru z nim walczyć o jedzenie odpuściła temat a on pieniądze na kebaby dostawał od niej…. Nie miałam świadomości, że wykształcona kobieta może postępować w tak durny sposób. Zapytałam, czy ją nie przeraża otyłość dziecka, to odpowiedziała, że to akurat jego najmniejszy problem, a poza tym będzie dorastał to będzie dbał o wygląd bardziej to sam się weźmie za siebie. No nie wiem, czy da się z roku na rok wyjść z takich chorych, nieprawidłowych przyzwyczajeń żywieniowych. Mówię jej że on pożera ilość kalorii dla dwóch dorosłych osób i będzie coraz grubszy przez to. Odpowiedziała że on się dużo rusza i jeździ na rowerze to też dużo spala. Ja prld, brak słów. Niby wie, że jest problem, ale i tak nieustannie go usprawiedliwia, problemy wypłaszcza. I to jest prawdziwy problem.
Pytaliście o szczegóły wyrzucenia ze szkoły i policję. Nieestety była to szkoła prywatna i po serii skarg od innych rodziców komunikat był prosty – albo szkoła zgłasza sprawę policji i wjeżdża kurator albo rodzice zabierają go ze szkoły. Po prostu chcieli się pozbyć problemu. Gdyby to była zwykła rejonówka, to byłoby jak teraz – osiedlowe luje szybko by go nauczyły, że nie jest pępkiem świata. Dostał łomot raz, drugi – i się z podduszaniem jakoś uspokoił w try-mi-ga. Tam w tej prywatnej to same takie wycackane dzieci były, przestraszone, nie nauczone ulicy. W sumie źle że tam trafił bo się nauczył że się go wszyscy boją bo jest wielki i bez skrupułów. Teraz w rejonówce się okazuje że jest słaby Lolek i nawet bić to się porządnie nie potrafi, a z tekstów typu „powiem dziadkowi” to mają tylko bekę.
Ktoś też napisał, że czuć po moim sposobie pisania, żę ja Kuby nienawidzę. Myślałam o tym dużo. To nie jest nienawiść, ale zdecydowanie ogromna niechęć. Czy jest mi z tym źle? Już sama nie wiem. Przestałam starać się być świętą. Ja generalnie bardzo lubię dzieci, pracowałam 8 lat z dziećmi, w innym kraju, w opiece społecznej, z uchodźcami i trudną młodzieżą także. Miewałam do czynienia z bardzo zdegenerowanymi ludźmi i antyspołecznymi postawami. Ale z takim czymś co prezentuje Kuba nigdy. Jak go w ogóle lubić? Da się? Wyobraźcie sobie 12 latka, tłustego, ogromnego, z nieustannie obrażoną miną, domagającego się uwagi non stop, krytykującego wszystko co się dzieje wokół, nie potrafiącego normalnie się bawić, normalnie komunikować. Po obfitym obiedzie domaga się dokładki bo jest głodny. Pozostawione owoce na stole dla wszystkich potrafi wpie&^lić wszystkie w 10 minut nie patrząc na to, że inni może też chcieliby zjeść. Na zwrócone uwagi reaguje agresją „no co jak byłem głodny, każesz mi głodować?”. Polubicie go? Nie sądzę. Ja chcę, żeby miał szansę normalnie żyć i żeby nam dał szansę żyć normalnie ze sobą, bo w chwili obecnej nie da się z nim żyć normalnie.

Na wakacjach okazało się, że terapeutka miała rację. Mielismy za zadanie jedynie dwie rzeczy: ignorować jego uporczywe próby zwrócenia na siebie uwagi i oraz używać słowa „Nie” gdy nie będziemy chcieli przystawać na jego pomysły. TYLKO TYLE! Nawet pomyślałam „ta, super rady”, ale okazało się, że to wystarczyło, aby się zdemaskował w oczach partnera. On po prostu mu zawsze ulegał. Okazało się, że słowo „Nie” wywołuje absurdalne ataki agresji. Terapeutka wytłumaczyła, że gdy na pytanie „Nie” zapyta „Dlaczego?”, mamy nie używać argumentów, a odpowiedzieć „Nie, bo taka jest moja/nasza wola”, np. „Nie, teraz nie palimy ogniska, czekamy aż się ściemni”, „teraz nie jemy, czekamy aż wszyscy zgłodnieją”. Okazało się że po tym wpadał w furię, bo miało być tak, jak on chce.
W końcu mogłam skupić uwagę na pozostałych dzieciach. Terapeutka powiedziała mu że nie jest najlepszy, jest taki, jak inne dzieci, że każdy w grupie jest ważny, i jego wartość nie jest większa, ani mniejsza, jest taka sama, i uwaga odtąd będzie rozdzielana po równo. Kuba tego nie wytrzymał. Robił coraz głupsze rzeczy, żeby zwrócić na siebie uwagę, pomimo, że też miał ją poświęcaną (po prostu inni też zaczęli ją otrzymywać). W końcu tak go opętało, że odwrócił rower do góry nogami (że niby coś naprawia) i spadł łańcuch, ale tak, że nie dało się już porządnie o założyć, a do serwisu daleko. Partner powiedział „widzisz, gdybyś nie próował non stop zwracać na siebie uwagi, nie doszłoby do tego”. Kuba wpadł we wściekłość. Ze to przez nas, bo mu coś tam hałasowało w rowerze a nie chcieliśmy mu pomóc (bzdura, partner zna się na rowerach, wszystko było ok) i specjalnie doprowadziliśmy do tego, żeby się go pozbyć z wycieczek. Partner nie wytrzymał i powiedział, że albo będzie z nami na naszych warunkach, albo wypad do matki, do domu. Że nikt się już z nim nie będzie cackał. Kuba stał, patrzył jak sroka w gnot, po czym się rozpłakał. Siedział na plaży i ryczał, jakiejś obcej kobiecie próował opowiadać, jakiego ma złego ojca i ciocię, jak go poniewierają…. No cyrk.
Cieszę się, że go odwiózł i w sumie sam odpoczął. Cały tydzień jeździliśmy, żarliśmy kiełbaski z grilla i graliśmy w planszówki na łonie natury. UWAGA. Żadnje kłótni, żadnego stresu. Dzieci stwierdziły, że to były najlepsze wakacje ever.
Taka to nasza historia… co będzie dalej, nie wiem, niech się starają, bo ja już nie zamierzam więcej stresować się Kubą. Niech się jego matka nim w końcu zajmie. Może niech to będzie przestroga dla każdej matki, która karierę stawia przed potrzbami dzieci i wszystkimi, którzy uważają beztresowe wychowanie za świetny model.

Znowu tabletki pomylilas Ela xD
Te z napisem "amfetamina" Ci nie sluza.

jorunn - wiele osob bedzie czulo sie zagrozonych doswiadczeniami, ktore opisujesz bo oni upraszczaja sobie swiat a Ty bardzo precyzyjnie przedstawiasz sytuacje poddajace w watpliwosc ta uproszczona wersje.
Jak ktos jest mocno zabetonowany w swoich przekonaniach to latwiej mu poddac w watpliwosc osobe, ktora dzieli sie argumentami powodujacymi watpliwosc niz wlasne przekonania.

Ale opisuj dalej - ja jestem ciekawy jak sytuacja dalej sie bedzie rozwijala (chociazby za wiele miesiecy) i chetnie postaram sie cos podpowiedziec.
A moze tez moja terapia bedzie juz gotowa do upublicznienia

Oj, Ela, szaleju sie najadłaś.
Autorko, bardzo Waszej rodzinie współczuję, że ma takiego członka.