Jak sobie pomóc? - Netkobiety.pl

ale może być tak, że nigdy tego nie dostanie, dlatego warto szukać innych rozwiązań

Autorko, zmień terapeutę, bo Ciebie naciąga.
Nic Ci ten facet nie robi, sama za nim latasz i wzbudzasz w nim poczucie winy.
To jest chore co robisz.
Po ci Ci ta terapia, jak sobie tupiesz nóżką bo coś jest nie po Twojej myśli.
Wiem że w sieci mnóstwo filmików pseudopsychologow z których wniosek jest taki: Jak żle się czujesz przy facecie, to On jest Narcyzem 
I w ten sposób to robicie sobie krzywdę, a youtuberki kasę.
Chcesz się uwolnić od niego to się uwolnisz.  Nie chcesz to nie. Aż tak to proste,  wyobraź sobie.

Żeby mu przebaczyć, to najpierw z jego strony potrzebne by mi było, żeby zrozumiał co zrobił. A tu nie widzę na to pola. Przy rozstaniu 2 lata temu powiedziałam o wszystkim co czuję i co mu zarzucam. Przy tym rozstaniu teraz nie mówiłam nic. Po jego decyzji od razu sie pożegnałam. Bo rozmowa z Nim o uczuciach czy emocjach nie ma sensu. Nie wiem czy On ich po prostu nie ma czy nie umie o nich rozmawiać.

Chciałabym tego co piszę Ulle. Ale nie będę z Nim grać w żadne gierki, bo wiem, że przegram. Juz dawno pogodzilam się z tym, że karma występuje tylko w kociej misce. A po Nim i tak wszystko spłynie.

To na pewno. Ale wydaje mi się, że zaczynam lepiej sobie radzić. Nie czekam na telefon. Nie potrafię jeszcze nie odebrać.

"Żeby zrozumiał co zrobił"
A co on takiego zrobił???
Nie zrobil tego co sobie życzyłaś,  nie oświadczył się ?
Osobiście nie wierzę, że qasze spotkania są takie słodkie, bez słowa pretensji o to że nie zostałaś  żoną, sorry.

Zrobil to, że powiedział, że wszysyko ułoży tak jak ja chcę. A następnie się z tego wycofał.
Twoja sprawa, że nie wierzysz. Nie rozmawiam z Nim o nas. Żoną też nie chciałam być.
Nie wiem co wg Ciebie oznacza zwrot słodkie spotkania? Spotkania nasze są mdłe, nie rozmawiamy o niczym co nie dotyczy tego w czym mi pomaga. Nawet o pogodzie, a co dopiero o czyms poważniejszym.

Penne, a skąd wiesz, na jakim etapie byłabyś dzisiaj, gdybyś wtedy po dwóch latach ponownie się z nim nie skontaktowała? Kwestia dobrego życia dla Ciebie to kwestia odbudowania własnej wartości opartej wyłącznie na sobie, a nie na innej osobie. Nauka życia samej ze sobą. Zrozumienie, że dobrostan zależy wyłącznie od Ciebie. Tu nikt magicznego sposobu nie poda, bo każdy musi to samemu osiągnąć. Niektórzy korzystają z praktykowania wdzięczności, niektórzy piszą pamiętniki i w ten sposób porządkują myśli, niektórzy idą w pracę lub sport, skoro nie chodzisz na terapię, leki odstawione, to musisz szukać czegoś sama.
To, że masz cały dzień zajęty niekoniecznie musi pomagać, bo nadchodzi w końcu taka chwila, jak przy zakładaniu tego tematu, że nieprzepracowane myśli wracają jako wciąż nierozwiązany problem. Z mojego puntku widzenia ważne jest pozwolenie na przepłynięcie tych myśli, ale też próba niekoncentrowania się na nich, niewzmacniania ich. Myślenie o sobie, że teraz masz (wciąż) etap przeżywania etapu smutku po związku, ale też świadomości, że kiedyś nadejdzie akceptacja.
Co do przebaczenia - oczekiwanie że sprawca zrozumie swój czyn to utopia, w ten sposób przebaczenie może nigdy nie nadejść. Dlaczego jemu miałoby na Twoim przebaczeniu zalezeć? On może postrzegać się jako osoba w porządku wobec Ciebie, bo w końcu dzwoni i w jakiś sposób się Tobą interesuje. To raczej Tobie powinno zależeć na swoim wewnętrznym spokoju, więc wybaczenie powinnaś bardziej potraktować jako próbę uspokojenia głowy, a nie akt łaski wobec sprawcy.

Przez Twoje posty przebija się tyle żalu do niego, że nie wierzę, że nie przebija się to przez  waszą relację obecną, nawet jeżeli On Tobie tylko w czymś pomaga.
Obiecał Ci kiedyś coś,  że "ułoży sie po Twojej myśli " i o to masz zal.
Zobacz, ludzie obiecują sobie przed ołtarzem uroczyscie miłość i wierność o uczciwość i czasem się to wali, a potrafią to zostawić za sobą, nie ciągną byłego męża czy żony za sobą, nawet jak mają wspólne dzieci.
Czy Ty autorko jesteś bardziej poszkodowana niż kobiety które zostały z małymi dziećmi.?
Dopóki będziesz jego obwiniać i zdejmować z siebie odpowiedzialność za swoje  decyzje, będziesz się kręcić w kółko.
Nie odpowiedziałaś na pytanie, jakie wnioski z tak wieloletniej terapii wynikały?
Chyba że to nie była terapia, tylko psychiatra z pytanien , czy dobrze się Pani czuje i receptą na leki?
Pisałam o filmikach na Youtube i pseudoekspertach, bo z takich filmików wynikają właśnie pseudoporady, typu On "psychopata" Ty niewinna panna.
A potem obijasz się z jakimś gościem do emerytury, bo zemsta smakuje słodko:)
Nie lepiej tę energię  włożyć w nową relację.?

Autorko,

Z tego co widzę wplątałaś się w toksyczną relację, podobną do tej, której doświadczałaś w swojej rodzinie (tylko "ulepszoną" - nie tak gwałtowną - przynajmniej tak to sama oceniasz - jako swoisty sukces). Wchodzisz w takie powiązania, gdyż to znasz i odczuwasz lęk przed zmianą (kiedyś zmiany były tylko na gorsze, więc zdajesz sobie sprawę, że zmiana=zło). Twoje mechanizmy obronne powinny być poddane terapii, porządnej terapii wraz z analizą tego, co przeżyłaś w dawnej przeszłości, aby unikać tego na przyszłość, wyrwać się z powtarzającego się cyklu. Można zrobić to we własnym zakresie, pod warunkiem, że masz do siebie zaufanie, pewność siebie i umiesz się sama do siebie zdystansować. W Twoim przypadku, według mnie, nie ma na to szans. Dlatego potrzebujesz dobrego terapeuty.

Czas... mityczny czas... Niczego nie leczy, za to ma tendencje do umykania. Tylko praca nad sobą, analiza, zrozumienie i akceptacja dadzą pożądane rezultaty.

Co do taktyki Ulle, to może daje ona pewną satysfakcję, jednak, aby przejść w ten tryb trzeba mieć mocne wewnętrzne poczucie własnej wartości oraz nieco cech narcystycznych (lub też potrafić wejść w rolę narcyza/psychopaty i w niej nie utonąć). Nie jesteś do tego zdolna, według mojej oceny, zatem taką wersję "sprawiedliwości" powinnaś porzucić. Nie licz też na satysfakcję, że on coś zrozumie. To się nie zdarzy. Z tego co opisujesz ma w głębokim poważaniu Twoje uczucia i pragnienia i empatią nie grzeszy. Potrzebuje Cię, bo widzi w Twoich oczach zachwyt jego osobą, za każdym razem gdy Cię odwiedza. My widzimy to w Twoich wypowiedziach, a co dopiero, gdy on zobaczy to na żywo w sytuacji emocjonalnej. Może się w tym przejrzeć i nakarmić swoje ego. Kto by nie skorzystał? Do tego jesteś mu potrzebna. Jedyne czego potrzebujesz to wyrwać/uwolnić się z tej toksycznej relacji, gdyż sama Twoja osoba znika w tym układzie. Zauważ, że pozostawiasz mu decyzję co do Waszego kontaktu i tym samym stajesz się takim bezwolnym ogonem Pana Psa. Zupełnie bez własnej woli i tożsamości. Jak pies zachce to może sobie tym ogonem machnąć, a Ty pomerdasz sobą tak jak pies będzie łaskaw sobie zażyczyć. Pragnę zauważyć, ze ogon bez psa nie istnieje - stąd czujesz, że bez niego znikasz (to jest uzależnienie). Zwizualizuj sobie to w głowie i pomyśl, czy chcesz aby tak było zawsze. Jak tego SAMA nie przerwiesz, to tak będzie. Ty decydujesz o sobie i swoim życiu. Nie bądź ogonem i pogoń tego psa.

Moja porada: zablokuj go w telefonie, wykasuj historię połączeń, wykasuj wszystkie wiadomości od niego, nie śledź go nigdzie w mediach społecznościowych. Nie będziesz się zastanawiać czy odebrać, odpisać, co on robi w tej chwili, wyczekiwać (mówisz, że nie wyczekujesz, ale jednak wyczekujesz, skoro odbierasz jego telefon). Dodatkowo poszukaj nowych znajomych, zupełnie nowego środowiska, to da Ci większe poczucie wartości (początkowo nakarmi tylko ego, ale to ewoluuje), będziesz miała z tego satysfakcję, radość i poczucie kontroli nad swoim życiem. Bo tylko Twoje życie warto ratować - tylko to masz.